H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Μου Λείπεις...

Πέρασαν μέρες πολλές από τότε που κάποιο χέρι, αυθαίρετα, δόλια, σε άρπαξε από κοντά μου. Δεν ξέρω, λένε για μας τους "Καρκίνους" ότι μένουμε προσκολλημένοι  σε άψυχα πράγματα και αντικείμενα που με τον καιρό δενόμαστε μαζί τους.
Δεν ξέρω αν "εσύ" περιλαμβάνεσαι σε αυτά τα αντικείμενα καθώς λένε οι ειδικοί. Βλέπεις.... να που έφτασα να "κουβεντιάζω" μαζί σου σαν νάχες ψυχή και τη δική σου Οντότητα.

Μα, μήπως δεν την είχες ; και αν δεν την είχες δεν την απέκτησες για χρόνια είκοσι και βάλε που ήμασταν συντροφιά. Για βάλε να δεις πόσα χιλιόμετρα με κουβάλησες στην πλάτη σου ; ε ; Να στα πω εγώ που τα θυμόμουνα γιατί τα μαρτυρούσε το μικρό κοντέρ που είχες στο τιμόνι σου. 
Δεκαέξι χιλιάδες Χιλιόμετρα...!!! ναι, όπως τα άκουσες, δεκαέξι χιλιάδες γιομάτα χιλιόμετρα στο δρόμο στη πλάτη σου, στη σέλα σου. 



Αλήθεια αναλογίστηκες ποτέ τι έχουμε κάνει μαζί ; που έχουμε πάει μαζί ; Να, για δες, αυτός ο μηχανισμός στον σκελετό σου στην πίσω ρόδα, τον θυμάσαι ; Εκεί σου φόραγα το μικρό καρεκλάκι. Και μέσα σε αυτό ακουμπούσαν οι δύο μικρές....! Μπέμπες τότε....! Κοπελούδια μικρά μετά που τα πηγαίναμε βόλτα μαζί στις εξοχές και στα δασάκια ή και στα μικρά στενά της γειτονιάς. 
Και μετά, σαν πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσαν, θυμάσαι ; στεκόταν καθιστές πάνω στο σίδερο του σκελετού για να τις πάμε στο Φροντιστήριο των Αγγλικών.

Θυμάσαι φιλαράκο μου, τι δρόμους και στράτες διαβήκαμε ; Ασφάλτινους δρόμους, οδούς μεγάλες, λεωφόρους, μικρά χωμάτινα μονοπάτια, πέτρινα χαντάκια, μικρές λίμνες με νερό, χιόνι. Άραγε να νιώθεις ακόμα την υγρασία των καταιγίδων που μαζέψαμε μαζί στο δρόμο σαν οι ξαφνικές μπόρες μας εύρισκαν στο δρόμο της επιστροφής από τη δουλειά ;


Και σαν ήρθε εκείνη η αποφράδα ημέρα του 2008, τότε το Μάη, τότε που εκείνος ο άγνωστος μας τσάκισε από πίσω με το αυτοκίνητό του και μας παράτησε στην άσφαλτο τσακισμένους και τους δυό. Εμένα με ανοιγμένο κεφάλι, καμένη πλάτη και πρόσωπο και εσένα με τη δυνατή σου πίσω ρόδα που έσπασε αλλά κατάφερε να απορροφήσει τη δύναμη και την ορμή της πρώτης κρούσης.
Δεν θα ξεχάσω τότε που ο Χρήστος σε έφερε μετά, πληγωμένο, τσακισμένο σπίτι...! Ναι, ο φίλος...! εκείνος που προσέτρεξε πρώτος κοντά μας.
Έγινες όμως καλά, με κάποιες "εγχειρήσεις" ο σιδερένιος σου σκελετός άντεξε λεβέντικα την κρούση και εγώ την ατιμία της εγκατάλειψης. 


Θυμάμαι να σε καμαρώνω σε κάθε βόλτα. Πόσες φορές μέτραγα επάνω σου τις αντοχές μου ε ; πόσες φορές ένιωθα τους χτύπους της καρδιάς μου να χορεύουν τρελά ανεβαίνοντας την κακοτράχαλη ανηφόρα στα δάση, στα λαγκάδια, στα βουνά που ταξιδεύαμε παρέα.
Αλήθεια θυμάσαι τότε εκείνον τον Δεκέμβρη λίγο πριν τα Χριστούγεννα ; τότε στο Δάσος της Δεκέλειας, τότε που βρήκαμε εκείνο το μικρό μαύρο κουτάβι να περπατάει ολομόναχο μέσα στο δάσος και να τρίβεται στα πόδια των επισκεπτών ; Τότε που το πήραμε αγκαλιά στο μπουφάν με το ένα χέρι και στο άλλο κράταγα σφιχτά εσένα, στο τιμόνι, να το φέρουμε στο αυτοκίνητο και μετά σπίτι. Και εκείνο το χαζό κοίταζε με το κεφαλάκι του έξω στον δασικό δρόμο απορημένο.
Όμως μετά, ναι μετά, πόσες βόλτες έκανε ο Άρης μαζί μας ; 
Εμείς οι τρεις και η Φύση έξω...! Εγώ στη σέλα σου, εκείνος δεμένος δίπλα μας να καλπάζει παρέα συγχρονισμένος και απ τη δύναμή του να μας κάνει κάτι σαν ...έλκηθρο τραβώντας μας.


Τι μπορώ να ξεχάσω από σένα ; πες μου....! τι ; πόσες φορές σε γλύτωσα απ τα χέρια αρπαχτικών ; τότε που σε βρήκα πάλι πληγωμένο στο δέντρο, μην μπορώντας τότε να σε πάρουν απ τα χέρια μου. Σε γλύτωσα και τότε απ τα αρπαχτικά. Κάτι που δεν κατάφερα όμως τώρα. Και, τώρα σε πήραν πόσο εύκολα, πόσο ξέφτιλα, με τι ευτελή τρόπο. Μέσα απ την είσοδο του σπιτικού, βλέπεις και εκεί για κάποιους "συγκάτοικους" αποτελούσες "βάρος", χάλαγες το ....image της εισόδου μιας πεθαμένης τους αισθητικής και ζωής. 


Μου λείπεις....! μου λείπεις πανάθεμά με...! σε κοιτάζω τώρα εδώ στο δάσος αγέρωχο, όμορφο, να καμαρώνεις στην ξεκούραση της διαδρομής. Και σκέφτομαι, αλήθεια που σε πήγαν ; τι σε έκαναν ; προφανώς σε πλήγωσαν, σε έγδαραν, σε έβαψαν με άλλο χρώμα, σκόρπισαν τα ανταλλακτικά σου στα παζάρια της κλοπής. Από αυτά ξέρεις που διοργανώνονται "νόμιμα" στην Αθήνα σε περίοπτη θέση με αντικείμενο κλοπιμαία, ναι όπως το άκουσες. 
Ποια χέρια να σε κρατούν ; πως σε κρατούν ; πως σου φέρονται ; σε προσέχουν ; σε φροντίζουν ; για σε έκαναν κομμάτια και τα διαμοίρασαν σε "αγορά" των κλεπταποδόχων.
Που είσαι φιλαράκο μου ; Ο Άρης καρτερεί τη μυρωδιά σου. 


Θυμάσαι τις βόλτες μας στα ακρογιάλια ; εκεί που κάναμε μπανάκι αστραπή....! με περίμενες στην άκρη μέσα στη κάψα του ήλιου που έκαιγε μέχρι να επιστρέψω να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.




Θέλω να σου πω ότι σ' αγαπώ....! ναι πανάθεμά με....! εγώ....! ένας ...παλιόγερος 57 χρονών, που πάνω σου μεγάλωσα, ξέρω, θα με κοιτάνε τώρα με ύφος παράξενο οι σπουδαγμένοι ή ορισμένοι ξενέρωτοι.  
"Πάει ξεκούτιανε" θα λένε, μιλάει με ένα ΠΟΔΗΛΑΤΟ....

Και εγώ θα αποκρίνομαι, ναι....! μιλάω με ένα ποδήλατο, με τον ΦΙΛΟ ΜΟΥ.....! Αυτόν που από άψυχο μέταλλο απέκτησε ψυχή, όνειρα.
Όπως τότε εκείνα τα Χριστούγεννα που, μαζί τρέχαμε αλλόφρονες στη μεγάλη λεωφόρο στο βουνό κάτω. Τότε που ουρλιάζαμε, τότε που κλαίγαμε.....! τότε που πάνω στη σέλα σου, κρατώντας το τιμόνι σου, φώναζα, ούρλιαζα το όνομα της μικρής μας, με ένα πρόσωπο γεμάτο δάκρυα να λούζουν τα πάντα. Μαζί....! μαζί....!  


Ξέρεις κάτι ; βαρέθηκα ρε φίλε τις καρπαζιές....! ο χωρισμός μας μου έφερε πολύ αρνητικές σκέψεις. Μου έβγαλε αντίδραση. Μια αντίδραση που δεν μου την έβγαλε απέναντι σε εκείνον που μας παράτησε βαριά τραυματισμένους στην αιματοβαμμένη άσφαλτο τότε,  αλλά μου τη βγάζει τώρα απέναντι σε αυτόν που σε πήρε από μένα. Και μου τη βγάζει πολύ άσχημα, άγρια, οργισμένα. Κάτι που δεν είναι καλό το ξέρω.

Ίσως να ξέρεις, ότι δεν θέλω να σε δω ποτέ στα χέρια του....! όχι δεν θέλω να τη ζήσω αυτή τη στιγμή ποτέ....! Γιατί ίσως τότε, μπορεί να θεριέψει η θύελλα και η άβυσσος που καραδοκεί πάντα μέσα μου.

Να ξέρεις ότι μου λείπεις. Για να μην ανησυχείς να σου πω ότι με έχει στην "αγκαλιά" του ένα άλλο ποδήλατο, όμορφο, λαμπερό απ τα παλιά. Φυσικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ....! Η Δική μας αυτή σχέση είναι αναντικατάστατη. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω. 

Δεν ξέρω τι να σου ευχηθώ. Ειλικρινά.... μην με ρωτάς σε παρακαλώ. Δεν θέλω να το σκέφτομαι....

Το μόνο που ξέρω είναι ότι μου λείπεις....


22 σχόλια:

  1. Καλά συγκλονίστηκα! Και όχι τόσο γιατί σου κλέψανε το ποδήλατο. Ξέρω πώς είναι το έχουμε πάθει και εμείς αλλά για τη σχέση σου, την ιστορία που σας συνδέει. Βρε παιδί μου έπαθες και ατύχημα κάποτε;
    Ίσως να μην το πήραν συγκάτοικοι. Ξέρεις θα το είδαν απέξω και το πήραν όπως κάνουν πολλοί Χωρίς αλυσίδα ήταν;
    Κρίμα κρίμα κρίμα
    Μια αγκαλιά να σε παρηγορήσω σου κάνω
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άννα μου τα λόγια σου είναι τόσο ανθρώπινα και τόσο ζεστά, συγκινητικά που ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω να σε ευχαριστήσω.
    Με το ποδήλατο αυτό μεγάλωσα τις μικρές ναι, τις κουβάλαγα από μωρά πίσω βόλτα μέχρι σήμερα. Το 2008 είχα ένα σοβαρότατο ατύχημα στην Εθν. οδό όπου ένας "άνθρωπος" με χτύπησε κάνοντας σφήνα δεξιά και με εγκατέλειψε σε άσχημη κατάσταση.
    Όχι δεν το είχα ασφαλισμένο, θεωρούσα ότι μέσα στην είσοδο ήταν. Ναι, θα συμφωνήσω, γνωρίζοντας την ώρα που το πήραν, η πρωινή του σχολείου, με κόσμο έξω κάτω και την πόρτα να έμεινε ανοιχτή από τους ....μην πω, κάποιος, κύριος μπήκε και το πήρε στο χαλαρό.
    Κρίμα, πραγματικά κρίμα.
    Σε ευχαριστώ πολύ, φιλιά κορίτσι μου και υγεία να έχουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιάννη μου σε νιώθω!
    Καρκινάκι γαρ! Ναι δενόμαστε με τα πράγματά μας, αν κι εγώ λόγω του ότι είμαι ζημιάρα (αναγκαστικά) έμαθα να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να αποκόβομαι εύκολα όταν χάνω, καταστρέφεται κάτι που αγαπώ.
    Πραγματικά όμως συγκλονίστηκα με τα λόγια σου....

    κρίμα :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. [στις ρυθμίσεις του μπλόγκερ ...κάτω κάτω , επέλεξε : "Αναρτήσεις,σχόλια και κοινοποιήσεις" και Τποθεσία σχολίου ► κλικ στο "ενσωματωμένο"
    Έτσι θα απαντάς από κάτω σε κάθε σχόλιο ξεχωριστά :)) ]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αριστέα μου τι να κάνουμε πανάθεμά μας. Άσχημη εμπειρία το ξέκομμα από κάτι που αγαπάς. Πραγματικά. Με νιώθεις.
    Ευχαριστώ κορίτσι μου για τα αισθήματά σου.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Α χα.....! να είσαι καλά βρε Αριστέα μου, και το έψαχνα να το λύσω. Ειλικρινά σε ευχαριστώ. Τρέχω να το διορθώσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αχ Γιάννη μου συγκινήθηκα πολύ με όσα διάβασα! Ήταν τόσο υπέροχα όσα λες και ο τρόπος που τα λες με συγκλόνισε! Αισθάνθηκα λες και ήταν ένα δικό μου γνωστό ποδήλατο που μου άγγιζε την ψυχή! Και συγκλονίστηκα τόσο που σε χτύπησαν και αδιαφόρησαν. Θύμωσα θα πρέπει να πω πιο σωστά γιατί κάθε μέρα θυμώνω όταν κάποιοι δείχνουν το πόσο απάνθρωποι είναι. Ξέρεις πολλοί αλλοδαποί, χρησιμοποιούν ποδήλατο για να μετακινούνται. Ίσως να στο πήρε και κάποιος ξένος και να μην ήταν γείτονας. Και ίσως κάποιος να κυκλοφορεί με αυτό, πιθανόν με άλλο χρώμα, και να μη το έδωσε για ανταλλακτικά. Καλό είναι να το σκέφτεσαι ολόκληρο πάντως! Να είσαι καλά και να θυμάσαι ό,τι αγαπάς και όχι ότι σε πονά! Φιλιά καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Mαίρη μου σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και το ενδιαφέρον σου. Όχι δεν το πήρε γείτονας το ποδήλατο γιατί δεν ρισκάρει την εμφάνισή του. Έτσι πιστεύω. Δεν ξέρω αν το πήρε αλλοδαπός ή όχι, δεν με νοιάζει.
    Ξέρω ότι το 2008 δεν ξυνήγησα στην Εισαγγελία τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου που προσήγαγε τότε η Αστυνομία και πλέον ΜΕΤΑΝΟΙΩΝΩ για αυτό ειλικρινά.
    Είμαι πολύ οργισμένος, ξέρω ότι δεν είναι σωστό, αλλά ξέρω πλέον ότι δεν με ενδιαφέρει τι είναι "σωστό" και τι όχι.
    Δεν γίνεται καλή μου να θυμάμαι ότι αγαπάω και να αδιαφορώ για αυτό που με πόνεσε. Αρκετά η καρπαζιά. Κουράστηκα.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ βρε Γιαννη! Συγκλονιστικο το δεσιμο με το ποδηλατο σου! Συγκλονιστικες κι οι εμπειριες ζωης που περιγραφεις!
    Αχ μακαρι να ταν ολοι σαν εσενα να διναν ψυχη στα αψυχα! Ποσο αλλιωτκος θα τσν ο κοσμος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Συγκλονίστηκα από το δέσιμο και την συναισθηματική σου φόρτιση και σε καταλαβαίνω, γιατί δεν σου έκλεψαν απλώς ένα ποδήλατο σου έκλεψαν ένα κομμάτι της ζωής σου, σου έκλεψαν τον φίλο σου. Γιατί το φιλαράκι σου ήταν, αφού είχατε ζήσει όλες αυτές τις στιγμές μαζί, τι σημασία έχει αν ήταν ένα αντικείμενο για σένα ήταν η συντροφιά σου.
    Δύσκολο να το βρεις, αλλά στο εύχομαι.
    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πεταλούδα Χριστίνα μου. Με τιμούν πολύ τα λόγια σου και ο αφουγκρασμός των συναισθημάτων. Είναι μια καλή γιατρειά σε όσα μας πληγώνουν. Σε ευχαριστώ από καρδιάς για την παρουσία και το σχόλιό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ελένη μου καλησπέρα σου.
    Πράγματι έτσι είναι όπως το εκφράζεις. Ένα μικρό όμορφο χρωματιστό κομμάτι ζωής αφαιρεμένο βίαια από το puzzle της. Θα προσπαθήσω να το αναπληρώσω μέχρι ενός σημείου γιατί όσα είχαμε ζήσει ήταν χρόνια πολλά.
    Ευχαριστώ για τα αισθήματα και τα λόγια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γιάννη μου όπως το περιγράφεις, δεν ήταν απλά ένα αντικείμενο...ήταν όπως το λες...φίλος!
    Όταν κάτι μας συντροφεύει για τόσο μεγάλο διάστημα είναι σα να ζει μαζί μας και τα όμορφα και τα άσχημα.
    Μου έμεινε η εικόνα του ασυνείδητου που σε χτύπησε και σε εγκατέλειψε!
    Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι οι διαδρομές σου στη φύση και στη ζωή με τον καινούριο σου "σύντροφο" να έχουν μόνο ομορφιά!
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Παίρνω τις ζεστές σου ευχές Μαρία και προχωρώ. Σε ευχαριστώ πολύ από καρδιάς για τη ζεστασιά σου. Πραγματικά έτσι είναι τα συναισθήματα.
    Δεν έχω λόγια για την παρουσία και τον αφουγκρασμό σου.
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Γιάννη μου επειδή κι εγώ δένομαι με τα αντικείμενα και τα αγαπώ, σε καταλαβαίνω απόλυτα πώς νιώθεις για το ποδήλατό σου. Λυπάμαι πολύ που ήρθαν έτσι τα πράγματα και δεν το έχεις πια, και όχι γιατί το επέλεξες ή γιατί χάλασε ανεπανόρθωτα, αλλά γιατί κάποιος ασυνείδητος σου το έκλεψε. Κρίμα... λυπήθηκα και οργίστηκα κι εγώ μαζί σου. Μακάρι να το βρεις, σου το εύχομαι.
    Σοκαρίστηκα μαθαίνοντας για το σοβαρό ατύχημά σου. Και ειδικά με την εγκατάλειψη που βίωσες, πέρα από όλα τα άλλα τα άσχημα. Δεν μπορώ να φανταστώ τι πέρασες τότε...
    Να προσέχεις τώρα περισσότερο το νέο ποδήλατό σου (με λουκέτα κλπ) και είμαι σίγουρη πως θα δημιουργήσετε ξανά όμορφες αναμνήσεις μαζί. Επίτρεψέ του να γίνει και αυτό "φίλος" σου και θα γίνει.
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Έλλη μου να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια και τα ανθρώπινα συναισθήματά σου.
    Δεν πρόκειται να το βρω το ποδήλατο, δεν είμαι τόσο ...ονειροπόλος για να το πιστέψω.
    Η Σελίδα με αυτό γύρισε και όπως λες σωστά γύρισε με άσχημο βιωματικά τρόπο.
    Σίγουρα η ζωή μας θα συνεχιστεί, αλοίμονο άλλωστε αλλά όπως καταλαβαίνεις κάποια κομμάτια από ένα όμορφο puzzle ναι μεν αν χαθούν συμπληρώνονται αλλά δεν παύουν να είναι κάπως "ξένα".
    Πολλά φιλιά και ειλικρινά σε ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Πιστευω οτι δενόμαστε με αντικημενα .. που παυουν να είναι για μας πραγματα και γινονται οι (φιλοι) μας.. και προαντως οταν τα έχουμε πολλα χρονια και δένονται με την ζωή μας..
    Με συγκίνησε ο τροπος που έγραψες την περιπέτεια σου..μπορεί να μην μπορουσε να σου μιλησει το ποδήλατο σου αν είχε φωνή θα σου έλεγε και εκεινο ποσο σε αγαπουσε... σε εκανε να νιωθεις τόσο ομορφα συναισθηματα όσο το είχες.. κράτα αυτά τα ομορφα στην καρδια σου..!
    Διαβασα για την εγκατάληψη του οδηγου μετα το ατυχημα σου.. ποσο λυπαμαι που υπαρχουν ανθρωποι με απανθρωπιά..!!!
    ελπίζω και με το καινούργιο σου.. ποδηλατο να περάσεις αλλες τόσες ομορφες στιγμες μαζι του στην ζωή σου..απο εδω και περα.. καλο σου βραδυ.!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ρούλα μου, πόσο όμορφη ζεστασιά κρύβουν τα λόγια σου και πόσο ανάγκη έχουμε να τα ακούμε ολόγυρά μας σαν δημιουργικές μέλισσες.
    Πραγματικά γύρω μας σέρνεται παλιανθρωπιά. Και μάλιστα εκεί που δεν το περιμένεις, και δεν το υπολογίζεις. Απίστευτη σκληρότητα.
    Ας κλείνουμε αυτό το γκρίζο μακριά μας όσο μπορούμε και αν γίνεται.
    Να σε ευχαριστήσω για τα λόγια σου και τις ευχές σου.
    Με συγκίνησες και εσύ. Από τον παλιό "φίλο" έμειναν πια οι φωτογραφίες να τον θυμίζουν.
    Καλή Κυριακή να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλώς σε βρίσκω (επί τέλους)!
    Δεν έχω καμιά εξάρτηση (πια!) από αντικείμενα όσο χρήσιμα μπορεί αυτά να είναι!
    Αυτό δεν θα πει πως δεν κατανοώ το δικό σου δέσιμο και δεν επικροτώ την συγκινητική σου ιστορία!
    Καλό βραδάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ω τι χαρά....! Καλώς την....!!! Ευχαριστώ για την τιμή της παρουσίας και του χρόνου σου.
    Απόλυτα σεβαστή η άποψή σου, δεν μπορώ να πω το παραμικρό παρά να τονίσω εμφαντικά ότι υποφέρω στην κυριολεξία μαρτυρικά από τέτοιου είδους δεσίματα.
    Δυστυχώς η οργή μου από την "απώλεια" αυτή δεν μπορώ ανώδυνα να την ξεπεράσω.
    Θα τα λέμε μόνιμα πια και ένα ακόμα ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Γιάννη πως την είχα χάσει αυτή σου την ανάρτηση;.. Συγκινήθηκα πάρα πολύ με το κείμενο, αν και ήξερα από το μέιλ ότι έχασες τον "φιλαράκο" σου.. Δένομαι κι εγώ (και) με αντικείμενα και ξέρω πως είναι... Είναι που χάνουμε ένα κομμάτι δικό μας από "το μέσα μας", από τον ίδιο μας τον ψυχισμό, μόνο που, από όσο δείχνει η ζωή Γιάννη, όλα συνηθίζονται. Και οι απώλειες, δυστυχώς... Όπως λες όμως κι εσύ, εδώ είναι και η οργή, που και πάλι σου δίνω απόλυτο δίκιο, η ζωή μας όμως έχει γίνει μια απέραντη ζούγκλα, όπου καθημερινά "καταγράφουμε" απώλειες σε κεκτημένα και και και.. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, αλήθεια. Καλό σου ξημέρωμα ✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Πέτρα μου ναι είναι αυτό που λες: Μάθαμε στην απώλεια. Συνηθίσαμε στην απουσία, στο χαμό. Και αποδεχτήκαμε αυτό το κενό. Αυτό είναι το χειρότερο να ξέρεις.
    Επίσης ολόγυρα η φωνή των ανθρώπων του μόχθου δεν ακούγεται. Βλέπεις, αυτοί που παράγουν θόρυβο και φόβο είναι ο υπόκοσμος. Κάναμε τη ζωή μας όπως τότε στα φιλμ εκείνα του film noir.
    Με πονάει αυτή η απώλεια. Όσο και αν το ποδήλατο που χρησιμοποιώ τώρα είναι γλυκύτατο δεν έχει τα χαρακτηριστικά εκείνου.
    Σε ευχαριστώ πολύ για το λόγο σου, βάλσαμο για μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή