"Το μπαλκόνι της Οττάβια Αριέντζι" (Λογοτεχνικό δρώμενο: "Μία εικόνα, έξι λέξεις #1")

 Λογοτεχνικό δικτυακό δρώμενο: "Μία εικόνα, έξι λέξεις #1"

Η αγαπημένη και αεικίνητη, δημιουργικά, φίλη μας Mary Pertax, εμπνεύστηκε και ξεκίνησε ένα ακόμα λογοτεχνικό, δικτυακό δρώμενο. Με δοσμένη την παρακάτω συγκεκριμένη εικόνα:

αλλά και τις εξής έξι λέξεις:

Ξεφάντωμα, Μάσκα, Μουσική, Κανάλι, Μυστήριο, Ειδύλλιο

κληθήκαμε να εμπνευστούμε και να γράψουμε. Οτιδήποτε με όριο 500 λέξεων.

Με τιμή, αγαπημένες φίλες και φίλοι, σας παρουσιάζω τη συμμετοχή μου:

Το μπαλκόνι της Οττάβια Αριέντζι

Η πόλη ζούσε στο ξεφάντωμα του καρναβαλιού. Το ασημένιο χρώμα του φεγγαριού αγκάλιαζε τις πέτρινες στράτες. Πολύχρωμες στολές με χρώμα και φινέτσα. Χαμόγελα και τραγούδια παντού. Το κανάλι λουσμένο στο φως των φαναριών.

Τότε την είδα! Ξεχώριζε στο πλήθος. Ψηλόλιγνη, με μακρύ κόκκινο φόρεμα Βενετσιάνικης εποχής. Τα εβένινα μαλλιά έπεφταν στους σμιλεμένους ώμους της. Μια μάσκα στο σκούρο μπλε της θάλασσας στόλιζε το πρόσωπό της.

Έστεκε μόνη σαν κάτι ν’ αναζητούσε. Πήγα κοντά της. Η μουσική στο δρόμου έπαιζε βαλς και πολλά ζευγάρια στροβιλίζονταν ολόγυρα.

“Θα μου χαρίσετε αυτό το χορό;”

Το βλέμμα της πίσω απ’ τη μάσκα ελκυστικό και παρακλητικό.

“Με μεγάλη χαρά…” αποκρίθηκε και τα κορμιά μας στροβιλίζονταν, στην αρχή αργά αλλά μετά πιο γρήγορα στο ρυθμό της μουσικής. Το χέρι μου τυλίχτηκε στη μέση της και το άλλο άγγιξε τα δάχτυλά της. Θέρμη και φωτιά σιγόφεγγε μέσα μας, το ένιωθα παντού. Στο κοίταγμά μας, στο δέσιμο των σωμάτων, στην ίδια την ανάσα μας.

“Τζιοβάννι! Έλληνας”, της είπα Ιταλικά.

“Οττάβια”, απάντησε με χαμόγελο σαν το ασήμι του φεγγαριού.

Περπατήσαμε κατά μήκος του καναλιού. Μιλήσαμε για τη μουσική, το χορό, τη ζωή και τις στιγμές της. Η αύρα της με τύλιγε στην άχλη της νύχτας. Παράξενη και τόσο μακρινή. Ένιωθα το άρωμα της μορφής της και τη σαγήνη που ανέδυε σαν κοράλλι ανοιχτό στο νερό. Ένα ειδύλλιο με τον έρωτα τύλιξε τα κορμιά μας.

Σταθήκαμε στη γωνιά εκείνου του νεοκλασικού κάτω από το φως του φαναριού. Ήταν η ώθηση του έρωτα; Του πόθου της στιγμής; Την έσφιξα στην αγκαλιά μου. Τα χέρια μας ενώθηκαν. Το δεξί της χέρι αργά κινήθηκε στο πρόσωπό της. Τράβηξε τη μάσκα που φορούσε. Μια αλλόκοτη θαμπάδα φώτισε το πρόσωπό της, τάραξε την ύπαρξή μου και ένας βαθύς αναστεναγμός γύρεψε διέξοδο απ’ την καρδιά μου.

Το φιλί μας ήρθε καντάδα να σφραγίσει τη στιγμή. Κελάρυσμα στον ουρανό, φτερούγισμα στο όνειρο. Στα μάτια της ατένισα το πέλαγος.

“Οττάβια!” της είπα. Αυθόρμητα γύρισα να κλέψω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, να το φορέσω στα μαλλιά της. Μα το βλέμμα μου, γεμάτο απόγνωση, την έχασε.

Πανικός! Αγωνία! Αναζήτηση! “Οττάβια!” φώναξα. Έτρεξα, στις γωνίες, στις ρούγες. Χάθηκε μέσα στο μυστήριο, γλίστρησε στο σκοτάδι. Την είδα να μπαίνει σε ένα παλιό καστέλο, δίπλα στο κανάλι. Με την ανάσα κομμένη έφτασα στη μεγάλη ξύλινη πόρτα του κι’ άρχισα να χτυπώ.

“Δεν θα ανοίξει κανείς!” ακούστηκε η φωνή του παράξενου γέρου πίσω μου, “Το σπίτι είναι σφραγισμένο χρόνια… μετά το θάνατό της…”

Τον κοίταξα χαμένος. Συνέχισε γεμάτος συγκίνηση την αφήγησή του.

“Οττάβια Αριέντζι! Αγάπησε με πάθος κόντρα σε όλους. Προδόθηκε, εγκαταλείφθηκε. Πόνεσε πολύ και εκείνο το βράδυ καρναβαλιού, βούτηξε απ’ αυτό το μπαλκόνι στο κανάλι γεμάτη πίκρα. Ήταν είκοσι τεσσάρων Μαΐων. Από τότε, κάθε μια τέτοια νύχτα βγαίνει στο φως του φεγγαριού να γυρέψει εκείνον, το φιλί και την αγκαλιά του”

Γύρισα συγκλονισμένος τα μάτια μου στο μπαλκόνι ψηλά. Έστεκε εκεί ανάμεσα στο φως και τη σκιά. Όμορφη, αέρινη. Στο πρόσωπό της ωρίμασε ένα γλυκό χαμόγελο. Γύρεψα το γέρο μα κανείς δεν έστεκε κοντά μου. Ήμουν ολομόναχος κάτω απ’ το μπαλκόνι της Οττάβια Αριέντζι.

Για μία ακόμα φορά, έζησα μια εξαίρετη εμπειρία μέσα σε ένα λογοτεχνικό δρώμενο. Έντεκα φίλες και φίλοι, έδωσαν αντίστοιχα έντεκα (11) υπέροχες συμμετοχές είτε σε πεζό είτε σε ποιητικό λόγο, τις οποίες μπορείτε να απολαύσετε εδώ: "Μία εικόνα, έξι λέξεις-συμμετοχές 1-4" ακολουθώντας αντίστοιχα τους συνδέσμους παραπομπής σε όλες τις συμμετοχές.

Θέλω να ευχαριστήσω όλες και όλους τους φίλους/φίλες, που συμμετείχαν και ψήφισαν στο όμορφο αυτό δρώμενο, επίσης για τα καλά τους λόγια και τα συναισθήματα. Διαβάσαμε έντεκα μικρά διαμαντάκια, βγαλμένα απ' την ψυχή του δημιουργού τους. Με το δικό τους τρόπο, τη δική τους γραφή. Νιώσαμε έντονα συναισθήματα και συγκίνηση, που είναι πολύτιμη σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές. Μπορείτε να διαβάσετε την ανακήρυξη των αποτελεσμάτων εδώ: Λήξη της ψηφοφορίας-ανακήρυξη αποτελεσμάτων

Για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσουμε την αγαπημένη μας φίλη Μαίρη και το blog της: "ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ"

Τέλος, είμαστε έτοιμοι και σας καλώ να το κάνετε για τη συμμετοχή μας στο επόμενο λογοτεχνικό δρώμενο: "Εικόνα και φράση #2", λεπτομέρειες για το οποίο θα διαβάσετε στο σύνδεσμο

Να είστε καλά, να προσέχετε τι ακούτε, να παλεύουμε για την 

ΕΙΡΗΝΗ, να διεκδικούμε για τη ζωή μας.

Τα βιβλία του μήνα: Φλεβάρης 2022

 Ο Φλεβάρης της φετινής χρονιάς ανήκει ήδη στην ιστορία αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες. Μην απαριθμήσω τι "κουβάλησε" στις ζωές μας, πέραν όσων εκείνων ήδη μάς βαραίνουν. Το βιβλίο εξακολουθεί να είναι ένα ασφαλές και ζωτικό μας καταφύγιο. Γνώση, λογοτεχνία, συναισθήματα, νοσταλγία. Σ' αυτήν την ανάρτηση θα σταθώ στα βιβλία εκείνα, που το μήνα που πέρασε, μού κράτησαν συντροφιά. Άγγιξαν την καρδιά μου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κίνησαν το ενδιαφέρον μου και αποτελούν μέρη μιας λίστας, την οποία ανεπιφύλακτα  σάς προτείνω. Πάμε λοιπόν:

Η ανάρτηση αυτή, είναι η δεύτερη πάνω στην κατηγορία, πού ήδη έχω ξεκινήσει αυτή τη χρονιά, παρουσιάζοντας προτάσεις για τα βιβλία εκείνα που τον μήνα που πέρασε αγκάλιασαν τις στιγμές μου.

"Ένα παιδί μετράει τα άστρα" του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ

Όταν ήμουν δέκα οκτώ ετών, στην Γ' Λυκείου, θυμάμαι σαν να είναι τώρα, μια συμμαθήτριά μου και ...όχι μόνο, να μιλά με απίστευτο θαυμασμό και ένταση συναισθημάτων για το Μέλιο, εκείνο το νεαρό παιδί, που μετρούσε τα άστρα σε έναν ξαστέρωτο ουρανό στο δύσβατο δρόμο της ζωής του. Την θυμάμαι να εκφράζεται με έναν τέτοιο θαυμασμό, που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Μιλούσε τότε για τον ΜΕΝΕΛΑΟ ΛΟΥΝΤΕΜΗ και εκείνη αλλά και μετά άπειροι φίλοι, γνωστοί και ξένοι. Ήξερα πολλά για το μεγάλο μας λογοτέχνη αλλά ναι, θα το πω, δεν είχα αξιωθεί να διαβάσω κάποιο βιβλίο του αν και στη βιβλιοθήκη του σπιτιού υπάρχουν τέσσερα από αυτά.

Θεωρώ ντροπή μου μεγάλη το ότι έφτασα 61 ετών για να διαβάσω πρώτη μου φορά στη ζωή Μενέλαο Λουντέμη. Ποτέ δεν είναι αργά θα μού πείτε και έχετε δίκιο. Το "Ένα παιδί μετράει τα άστρα" σημάδεψε όχι μόνο αναγνωστικά το Φλεβάρη μου αλλά σημαδεύει ολάκερη την ψυχή και το πνεύμα μου. Είναι μια συγκλονιστική εμπειρία να διαβάζει κανείς Λουντέμη! Τι λέω τώρα θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο. Από την ώρα που έκλεισα και την τελευταία σελίδα του βιβλίου, νιώθω μια απίστευτη συγκίνηση, μια παρόρμηση να αγκαλιάσω κάθε του έργο, κάθε του γραπτό. Να αφεθώ στο λυρικό του κόσμο, στα νοήματα, στους χαρακτήρες. 

Είχα πολύ καιρό να κλάψω διαβάζοντας ένα βιβλίο. Να σοκαριστώ τόσο. Από κάθε του λέξη και παράγραφο. Πού να σταθώ; Στη γλώσσα, στον πλούτο της, στις περιγραφές, στη λογοτεχνία, στα συναισθήματα, στις εικόνες, στην πλοκή. Στην κτηνωδία αυτού του έρποντος σιχάματος, που αποτελούσε τον "εθνικόν κορμόν της πατρίδος". Τους "Γραμματείς και Φαρισαίους" της κοινωνίας και της πολιτείας μας; Πού να σταθώ;

Έτσι λοιπόν γνώρισα το Μέλιο! Το νεαρό παιδί που ζει το δικό του Γολγοθά προσπαθώντας να ζήσει αλλά και να βιώσει το δικό του όνειρο. Τα γράμματα και τη γνώση! Έτσι έμαθα για τη μεγάλη ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ του Μέλιου, συγγραφικό διαμάντι του Λουντέμη. Ότι το "Ένα παιδί μετράει τα άστρα" είναι το 2ο βιβλίο αυτής της σειράς. Στη βιβλιοθήκη μου έχω ήδη το πρώτο και θα αναζητήσω και τα υπόλοιπα δύο. 

Μαζί με το Μέλιο Καδρά λοιπόν ταξίδεψα με όλους εκείνους τους χαρακτήρες-ήρωες, που τον σημάδεψαν: Τον κυρ-Ανέστη Καλλιορίτη, τον πρώτο άνθρωπο που τον συμμάζεψε με τη γυναίκα του την Αρετή, το γύφτο τον Μπίθρο με τη γυναίκα του την Ντουντού, τούς καθηγητές του σχολείου, τον κ. Σκαμβουρά, την Αγλαΐτσα τη γυμνάστρια, τον απάνθρωπο Γυμνασιάρχη, τον ελεεινό παπά ...θεολόγο, κατ' ουσία μισάνθρωπο, τον  μπάρμπα-Θόδο τον επιστάτη του σχολείου, τη γιαγιά Ματούλα με την Ερασμώ, τους συγκλονιστικούς "Πέρσες", τους "παραβατικούς" συμμαθητές του με τον αρχηγό τους το Δακρυτζίκο και το Χαμωλιά τον ...υπασπιστή αλλά και την ονειρική Αγράμπελη Σταμίρη. Και τόσους άλλους μαζί. Αυτό το συγκλονιστικό σμάρι ανθρώπων, που διαμορφώνει αυτό το βιβλίο, καθρέφτη μιας ολάκερης εποχής αλλά συνάμα και κοινωνικής και πνευματικής κατάστασης του λαού μας.

"Μη! ξεφώνισε ο γέρος με πόνο. Δε θέλω! Τα δάκρυα είναι αρμυρά και θα μαράνουν το χορταράκι στο μνήμα μου. Δεν θέλω να ματάρθεις... ποιον θα βρεις; ... Την κορασιά θα την πάρεις μαζί σου, μες στα φυλλοκάρδια σου και θα την περπατάς στα ξένα. Να 'χεις μονάχα το νου σου γιατί η αγάπη είναι φαρφουρένια...  Κοίτα την ανθρωπότη με ξέσκεπο μάτι και θα σ' αγαπήσει. Γιατί εσύ γιε... πιο πολύ απ' το καθετί, γεννήθηκες για την Αγάπη. Τώρα φεύγα άξαφνα  και μη γυρνάς πίσω να με δεις!"

"Στη σκιά του ποιητή" του Βασίλη Διακοβασίλη

Ο αγαπημένος δικτυακός φίλος μας, ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΑΚΟΒΑΣΙΛΗΣ, έχει ήδη κυκλοφορήσει για το κοινό, το τελευταίο του έργο. Η δύναμη της γραφής του είναι γνωστή αλλά και αγαπητή σε όλους μας. Ο λυρισμός που την διακρίνει, η δύναμη της αφήγησής του, τα λογοτεχνικά του στοιχεία, η θεματολογία του, περνάνε όλα σε μέγιστο επίπεδο στο τελευταίο του έργο.

Η "Σκιά του ποιητή" είναι ένα εξαίρετο μυθιστόρημα με λεπτότητα που συγκινεί και σκιαγραφεί τα όνειρα των ανθρώπων στο διάβα της ζωής τους. Χώρος δράσης είναι η Κάρπαθος, αγαπημένο νησί του συγγραφέα, κομμάτι της ίδιας της ζωής του. Το γνωρίζει καλά, είναι στην καρδιά του, στην ψυχή του. Μπορεί να μάς μεταφέρει όμορφα κάθε εκατοστό από τη γη και την αύρα του.

Σε μια ερημική παραλία της ακριτικής Καρπάθου, ο Κωνσταντίνος Καρδιανός, μεγάλος και καταξιωμένος ποιητής, βρίσκεται νεκρός. Οι ενδείξεις οδηγούν και φωτογραφίζουν ένα θάνατο δική του επιλογή. Καιρό μετά, ο δημοσιογράφος Νίκος Μιχαηλίδης αρπάζει την ευκαιρία να γράψει ένα βιβλίο με θέμα την άγνωστη ζωή του συγγραφέα, πράγμα που είναι και επιθυμία του μεγάλη.

Μπροστά σ' αυτήν του τη αναζήτηση θα βρει δύο γυναίκες, σημαντικές και κυρίαρχες στη ζωή του νεκρού συγγραφέα. Και οι δύο γυναίκες της Καρπάθου. Η Νιόβη Μελασσιανού, χρόνια σύντροφος του συγγραφέα. Κάποια στιγμή θα τον εγκαταλείψει γεμάτη με ερωτήματα για την πορεία της ζωής της. Και η Μαρίνα Αναγνωστάκη, φιλόλογος καθηγήτρια, η οποία θα έρθει αντιμέτωπη με τα σκληρά συντηρητικά ήθη του νησιού.

Η αναζήτηση θα μάς οδηγήσει στην προσπάθεια του Καρδιανού να απαντήσει σε κάποιο μεγάλο ερώτημα, που αιωρείται στη ζωή του, λίγο πριν το μοιραίο τέλος του και γιατί η πρώην σύντροφός του, η Μελασσιανού δεν τον έχει συγχωρέσει. 

Οι επιλογές της ζωής μας, δεν μένουν μόνο στη δική μας ζωή. Αγκαλιάζουν και σκεπάζουν και τη ζωή των γύρω μας, των συντρόφων μας, των επιρροών μας. 

Ο λόγος του Βασίλη Διακοβασίλη έχει πάντα το χαρακτήρα της αναζήτησης της αλήθειας. Είναι ερευνητικός, διεισδυτικός, αποκαλυπτικός.

"Στη σκιά του ποιητή" λοιπόν. Ένα βιβλίο που συγκινεί, προβληματίζει, δημιουργεί αγωνία, ερωτήματα, συναισθήματα. Μπορείτε να το βρείτε εδώ:

"Στη σκιά του ποιητή" Εκδόσεις ΠΗΓΗ

 

Το τρίτο και τελευταίο βιβλίο, που κλείνει τον κύκλο των ημερών του Φλεβάρη, είναι ένα ξεχωριστό βιβλίο γεμάτο ευαισθησία, χαρακτηριστική λεπτότητα και τρυφερότητα, γεμάτο συναισθήματα και έρωτα. 

"Να μ' αγαπάς" της Λίας Νικολάου

Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω φίλους της δικτυακής μας γειτονιάς να ανοίγουν τα πνευματικά και δημιουργικά τους "φτερά" και να απλώνονται στον όμορφο κόσμο της συγγραφής και της έκδοσης. Η ΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, μια ακόμα αγαπημένη μας φίλη και συνοδοιπόρος στον κόσμο των blogers, κάνει το πρώτο της συγγραφικό βήμα, που αποτυπώνεται στο εξαίρετο βιβλίο της, το οποίο έχουμε τη χαρά να βρίσκεται ανάμεσά μας. 

Το "Να μ' αγαπάς" είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο και μιλά υπέροχα για μια ιδιαίτερη αγάπη και σχέση. Μια αγάπη, που τώρα πλέον διεκδικεί την ισοτιμία της ανάμεσα στα κοινωνικά στάτους των ανθρώπων. Το βιβλίο της είναι μια ερωτική επιστολή, που μιλάει για την ανθρώπινη απώλεια και τη διαχείρισή της μέσα από την ερωτική έκφραση πνευματική και σωματική. Είναι γραμμένη σε λυρική γλώσσα, χειρίζεται ένα πολύ δύσκολο και επώδυνο θέμα και εδώ η συγγραφέας θα καταθέσει την ίδια της την ψυχή για να μπορέσει να μάς δώσει το δικό της στίγμα στο δρόμο προς την ευτυχία.

"Σε κοίταζα με μάτια που άστραφταν από χαρά, όση ώρα κοιμόσουν γαλήνια. Ήσουν υπέροχος, έτσι ελεύθερος από προβλήματα, καλέ μου, ίσως κι από όνειρα. Ολόγυμνος… ποθητός… Ένα μαρμάρινο άγαλμα, ικανός να θεραπεύσεις με την αγλαόμορφη εικόνα σου όσα μακρινά με είχαν πληγώσει στη ζωή"

Ο Αλέξανδρος γράφει ένα γράμμα στον σύντροφό του, τον Πάνο. Μέσα από αυτό διαγράφεται και η προσωπική τους σχέση. Ένα ταξίδι στη μνήμη για την κοινή τους διαδρομή και αυτά που έζησαν πριν συναντηθούν. Η Λία μας βάζει, με εξαίρετο τρόπο στον κόσμο του διαφορετικού έρωτα, μας φέρνει αντιμέτωπους με τα στερεότυπα μιας ομοφοβικής κοινωνίας αλλά και ξανοίγεται σε φόβους και σκέψεις που μας απασχολούν όλους. Έχει την τόλμη να γράψει για τον έρωτα δύο αντρών, για τη δύναμη της αγάπης, που δεν γνωρίζει περιορισμούς αν είναι αληθινή.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ: "Να μ' αγαπάς" Εκδόσεις Βακχικόν

Αυτές, φίλες και φίλοι, ήταν οι επιλογές των βιβλίων του Φλεβάρη που στάθηκαν δίπλα μου, χαρίζοντας ξεχωριστές στιγμές και σκέψεις. Κάντε το βιβλίο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητάς σας. Αξίζει. Έχει να σας δώσει πολλά. Να είστε καλά, υγεία και προσοχή στο τι ακούτε αυτούς τους καιρούς. Ειρήνη στον κόσμο.