1970
Σε ηλικία δέκα ετών.
Η Αυλή του πατρικού σπιτιού τυλιγμένη στο άρωμα των τριανταφυλλιών. Μέσα σε μια αγκαλιά.
Σε μια γειτονιά γεμάτη ανθισμένες αλάνες, φτωχικά σπίτια και ανοιχτό ορίζοντα.
Καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Ένα μικρό παιδί στην τελευταία ημέρα του πρώτου του σχολικού έτους.
Στο ίδιο σπίτι, στο πατρικό. Με την αγαπημένη μου Γιαγιά.
Τα χρόνια πέρασαν.....
Οι άνθρωποι μεγάλωσαν...
Εκείνα τα αγαπημένα πρόσωπα δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Τα όνειρα έγιναν ζωγραφιές.
Ένας παλιός μεγάλος κύκλος κλείνει και ένας καινούργιος καρτερά το εναρκτήριο λάκτισμά του.
19 Ιούνη 2019
Μισός αιώνας μετά.
Η Φθορά του χρόνου είναι εμφανής....
Το γέρικο κορμί του περιμένει καρτερικά....
Έρημο, μόνο.....
Κάθε του γωνιά γεμάτη αναμνήσεις.....
Η Αποθηκούλα μου....!
Εδώ ήταν το βασίλειο των παιδικών μου χρόνων. Τα επιτραπέζια παιχνίδια μου,
η ζωγραφική μου, τα κουρσάκια μου, τα στρατιωτάκια μου.
Οι εφηβικές ανησυχίες....
Όλα εδώ....
Ο Τελευταίος χαιρετισμός
32 χρόνια ζωής με καρτερούσαν χθες εδώ, μέσα σε αυτά τα πληγωμένα δωμάτια.
Από εδώ έφυγα γαμπρός για τον νέο κύκλο της ζωής μου.
Από αυτήν την πόρτα διάβηκα για την νέα πορεία της ζωής μου. Τη δική μου οικογένεια.
Όλα με καρτερούσαν χθες εδώ.
Στην απόλυτη μοναξιά!
Μπήκα να αποτείσω φόρο τιμής....
Φώναξα τα ονόματά τους!
Ένα προσκλητήριο στις μνήμες τους...
Ο Πατέρας, η θετή Μάνα, η Γιαγιά, η Αδελφή...
Και ένα κάλεσμα να δώσουν την Ευχή τους για τη σελίδα που γυρνάει. Με πολλά δάκρυα και αγάπη.
Ύστερα.......η φυγή......η πόρτα που έκλεισε για τελευταία φορά
η έσχατη ματιά σε κάθε γωνιά...
Αποχαιρετισμός
Η Επόμενη μέρα: Πέμπτη 20 Ιούνη
Οι πρώτες πληγές.....
Το σιδερένιο πουλί.....
Οι ανατριχιαστικοί θόρυβοι από το σπάσιμο των τζαμιών, το τσίριγμα των μετάλλων που λυγίζουν, η γη που τρέμει....
Το τέλος.....
Σαν να μην υπήρξε ποτέ.....
Πέντε μεγάλα φορτηγά αυτοκίνητα το πήραν μαζί τους,
απίστευτο δεν είναι ε;
Ο νόμος της ζωής....
Το γύρισμα της σελίδας
Ένα όνειρο ξεφυλλίζει ήδη τις πρώτες δικές του σελίδες...
Το καινούργιο καρτερά...