Αλλοπαρμένες καταβάσεις...

"Αλλοπαρμένες Καταβάσεις"

Κατέβηκε τα ξύλινα σκαλιά αργά, αργά. Το επίπεδο του δρόμου υψωνόταν πίσω του με τον ίδιο σταθερό ρυθμό, έτσι που ερχόταν να βουλιάζει σε άλλο επίπεδο, σε άλλο χώρο. Πίσω του ο κόσμος, η πόλη, οι δρόμοι, τα φώτα, οι άνθρωποι, οι ψίθυροι, οι ενοχές κι οι απογοητεύσεις.

Ένα ένα τα ξύλινα σκαλιά. Με τον νου αλλού, με τη σκέψη φευγάτη, με τη διάθεση της αναχώρησης να τον κυριεύει μεθοδικά Πίσω του έσβηναν τα φώτα, μπροστά του η λησμονιά διαγράφονταν αργά, νωχελικά, στο μεγάλο κόλπο με τα βράχια και την αμμουδιά κάπου ανάμεσα. Στο βάθος η θάλασσα, πιο έξω το πέλαγος και εκεί πέρα μακριά, στο σκοτάδι, η γραμμή, ναι η γραμμή. Εκείνη η αδιόρατη γραμμή των οριζόντων όπου ο νυχτερινός ουρανός ντυμένος στα μαύρα σύννεφα αγκάλιαζε ερωτικά τη θάλασσα.

Ένα προς ένα τα βήματα στα σκαλιά. Ένα προς ένα αφημένα πίσω όλα. Τα σχέδια, τα όνειρα, οι πόθοι, τα βιώματα, τα πρόσωπα.

Ήθελε τόσο πολύ να σμίξει με αυτό το μεγάλο που συντελούνταν μπροστά στα εμβρόντητα μάτια του, στην παραζάλη του μυαλού του, στην αστάθεια της λογικής, στην ανατροπή της ισορροπίας, στην καταιγίδα των ασυνείδητων και των μακρινών. Απέραντη η ακροθαλασσιά εμπρός του, έστεκε εκεί σπονδή στην αγκαλιά του. Και πέρα στο βάθος η αντάρα, τα απαστράπτοντα απειλητικά φίδια που χαράκωναν τον ουρανό με τον βροντώδη χαιρετισμό τους στον κόσμο των ανθρώπων.

Και ο αγέρας, αχ αυτός ο αγέρας του πελάγου! Αυτή η Όστρια που σάρωνε τα πάντα και την ένιωθε στο πρόσωπό του χαστούκι, έπλεκε ολόγυρά του ένα σμάρι, σαν να ήθελε να τον σηκώσει ψηλά στον ουρανό.

Αυτό το μαύρο, το σκούρο του στερεώματος έφερνε εκείνο τον αχό στα βάθη του πελάγους. Το θεριό ήταν εκεί, ανήμερο και ταραγμένο, βρηχόταν με τα στήθια του φουσκωμένα και ξέπνοα σε μια προσπάθεια να ξεσπάσει επί δικαίων και αδίκων.

Με το βλέμμα του αγκάλιασε την εικόνα. Άρχισε να ταξιδεύει άναρχα και λεύτερα χωρίς προορισμό. Γύρευε να χαθεί, να γίνει μια μικρή κουκκίδα ύλης και μετά ένα απέραντο μηδέν στο τίποτα και σε όλα, με τα άυλα κομμάτια του να ταξιδέψουν σε ολάκερο το διάστημα να αγκαλιάσουν και να χαϊδέψουν το κάθε τι αντικριστά του.

Τα σκαλιά γίνονταν όλο και λιγότερα στα πόδια του μέχρι το σημείο που αποφάσισε να σταθεί. Να σταθεί έτσι ακίνητος, σαν άγαλμα στα μέσα της διαδρομής, με τον δυνατό άνεμο να του μαστιγώνει το πρόσωπο και να γεμίζει τις ανάσες του.

Ο Χρόνος είχε χάσει το νόημά του όπως και ο προορισμός. Το μόνο που ένιωθε ήταν να γεμίζει δύναμη. Μια απόλυτη, απίστευτη δύναμη σαν αυτή που ποτέ του δεν είχε, σαν αυτή που πάντα αναζητούσε και έψαχνε. Εκείνη την δύναμη που ο ίδιος στέρησε απ τον εαυτό του. Τη δύναμη που του έδινε η αγριάδα της φύσης και η Θάλασσα. Ναι η Θάλασσα. Εκείνη η πλανεύτρα ερωμένη, που είχε ανοίξει την αγκαλιά της με όλα τα καλούδια, τα μυρωδικά της, τη σαγήνη και τη λαγνεία της. Απέραντη, ερωτική, ηδονική, δυνατή και ατίθαση. Τότε... μόνο τότε, άρχισε να απλώνει τα χέρια του αργά στο πλάι και ψηλά στ' αστέρια. Άρχισε να μεταμορφώνεται σε ένα παράξενο σκιάχτρο που φάνταζε ξωτικό μέσα στην νύχτα.

Αργά αλλά σταθερά τα μαλλιά, τα ρούχα, τα πάντα πάνω του άρχισαν να γίνονται κομμάτια, να γεμίζει με εκείνη την απόλυτη έκσταση της δύναμης και της λύτρωσης.

Εκεί στο ύψωμα αντίκρυ στην ακτή έγινε ένα με τους κεραυνούς και το βρόντο της καταιγίδας που ξέσπαγε πάνω και ολόγυρά του, παρασέρνοντας στην μετατροπή του... σε μια άλλη διάσταση ζωής .

Ύψωσε τα χέρια του ολάνοιχτα στον ουρανό. Άρχισε να φωνάζει, να κραυγάζει, να λυσσομανά. Κραυγή μεγάλη ίσαμε τα αστέρια που χλωμά και φοβισμένα κρύβονταν στον συννεφιασμένο ουρανό.

Η Κραυγή του, αυτή η κραυγή του λες και άργησε χρόνια ολάκερα να βγει απ τα σπλάχνα του απλώθηκε στον αγέρα και κατακυρίευσε τα πάντα .

Έμεινε εκεί, να φεύγει, να ταξιδεύει μέσα στη δίνη της καταιγίδας για άγνωστους τόπους, χώρους, διαστάσεις και ζωές, αντάμα με τα ανείπωτα όνειρά του και τις προσδοκίες του σε μια αυγή λησμονημένη και μακρινή.

Οδοιπορικό στο Τζάντε

Πόσο εύκολα τελικά περνούν οι μέρες σαν βρίσκεσαι σε διακοπές έτσι ; λες και συναγωνίζεται συνομωτικά ο χρόνος να συμπιέσει την διάρκεια της αλλαγής στη ρουτίνα και την καθημερινότητά σου.

Αν το διάστημα των προηγούμενων διακοπών χάνεται στην μακρινή ....προ Μνημονίων εποχή τότε ίσως να ερμηνεύεται αυτή η αίσθηση. Το προσπερνάμε.

Εδώ λοιπόν, πίσω, στα τετριμμένα μας αναζητώντας τους ρυθμούς μας αλλά και προσπαθώντας να τακτοποιήσουμε κάποιες καταθλιπτικές διαθέσεις και σκέψεις που πάντα παραμονεύουν μετά από διακοπές.

Κληρονομιά σε αυτές τις περιπτώσεις, αποτελούν οι φωτογραφίες που σφραγίζουν τη μνήμη με το παρόν. Φυλακίζουν τις όμορφες στιγμές και αποτελούν καταφύγιο όμορφης αναδρομής.

Θα σας κάνω λοιπόν ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στο Τζάντε και θα σας πω στο τέλος και κάποιες παρατηρήσεις για το μεγάλο ιστορικό νησί του Σολωμού, του Ξενόπουλου, του Άγιου, των Κόντηδων και των Ποπολάρων.

Κυλλήνη: Το Λιμάνι

Κάθε αρχή έχει την βαρύτητά της σε ένα ταξίδι. Η Κυλλήνη δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Ένα απλό λιμάνι ήσυχο είναι, γαλήνιο αλλά με χώρους κοινόχρηστης ανάγκης σε κακή κατάσταση. Ένας λαμπερός ήλιος και δροσερός Βοριάς μας καλωσόρισε στο πλοίο.

Ζάκυνθος, Βόρεια: Το Μικρό Νησί

Στα Βόρεια του Νησιού, κοντά στις Βολίμες, στο Μικρό Νησί, το σπίτι των κουμπάρων μας. Μια ανοιχτή αγκαλιά, ζεστά αισθήματα, χαμόγελα, μνήμες, ενώθηκαν στην υποδοχή και στην εγκατάστασή μας.

Ένα παλιό πατρικό σπίτι, έχει μετατραπεί με προσωπικό μεράκι, σε μια παραδοσιακή φωλιά. 

Η Βραχώδης παραλία στο Μικρό νησί

Και βέβαια λίγα μέτρα μακριά, μια μοναδική καταγάλανη θάλασσα με, ομολογουμένως, αγριωπή και ατίθαση βραχώδη ακτή, μας καλούσε να αναμετρηθεί με τις αντοχές μας.

Μικρό Νησί-Παραλία

Αυτό ακριβώς που σας περιέγραψα μόλις πριν για τα αφιλόξενα και επιθετικά βράχια αλλά σαν κάθε "άγριο θεριό", μπορείς να τα "γαληνέψεις" με τη δική σου παρουσία.

Έτσι λοιπόν η ....αφεντιά μου βρήκε γόνιμο καταφύγιο στα βράχια αυτά με διάφορες δραστηριότητες και ανέμελες στιγμές.

Μικρό Νησί-Λιμανάκι

Στα δεξιά της προηγούμενης ακτής η φύση ξετρυπώνει ένα μαγικό λιμανάκι με καταγάλανα νερά και όμορφη φύση. Το παλιό σπιτάκι σαν να κρέμεται εκεί από παλιά χρόνια.

Φανταστείτε λίγο τον εαυτό σας σε αυτό το σπίτι....! στα μπαλκόνια του. Τι λέτε ;

Εγώ, μια φορά, τη φραπεδούμπα μου, την απόλαυσα εκεί στο λιμανάκι το λιόγερμα.

Ένα εκπληκτικό κανάλι στο διπλανό λιμανάκι αναδεικνύει τη δύναμη της θάλασσας και την ομορφιά της φύσης.

Και σαν το γούστο των ανθρώπων συναντά την αισθητική της φύσης έχουμε όμορφα δημιουργήματα και αρμονική συμβίωση.

Αντικρινά από το Μικρό Νησί, η Κεφαλλονιά. Η Δυτική της πλευρά δηλώνει παρούσα με τον μεγαλοπρεπή Αίνο σχεδόν πάντα στεφανωμένο από σύννεφα με διάφορα απίστευτα σχήματα.

Στο Δρόμο για το Θρυλικό "Ναυάγιο"

Όλοι σας έχετε κάπου δει εικόνες από το θρυλικό Ναυάγιο στην Ζάκυνθο. Σε απρόσιτη κρημνώδη τρομακτική πλαγιά στα ΒΔ του νησιού, υποδέχεται χιλιάδες επισκέπτες. Εδώ μαζί με την μαγεία της φύσης ξεκινούν και πρώτες θλιβερές διαπιστώσεις. 

• Οδική σήμανση ανύπαρκτη στο πιο φημισμένο σημείο του νησιού, και το κυριότερο
• Πολλές σκουπιδοχωματερές χειρίστου επιπέδου πολύ κοντά εκεί.
• Έλλειψη οργανωμένης υποδομής στο σημείο θέασης του Ναυαγίου, καθώς είναι αντικείμενο διεκδίκησης από την ...Εκκλησία.

Τις προσπερνάμε για να αφεθούμε στη μαγεία της φύσης. Τρόμος στην κυριολεξία σε πιάνει στο απόκρημνο αυτό σημείο που, λες με μαχαίρι, έκοψες το βουνό. Δεν συνίσταται σε όσους έχουν υψοφοβία.

Εδώ μια πρώτη μακρινή θέαση από ψηλά σε ένα θαμνώδες περιβάλλον.

Το Ναυάγιο

Καθώς πλησιάζεις στις άκρες νιώθεις το δέος να σε κυριεύει απόλυτα.

Εδώ είμαστε πιά στην άκρη, στο τέλος, στο όριο. Μια μικρή ράμπα, που χωρά μόνο δύο άτομα, σου επιτρέπει να φωτογραφίζεις. Εδώ το άνοιγμα του μικρού κόλπου. Το χρώμα των νερών είναι μαγικό γιατί παίρνει το χρώμα του βυθού και των βράχων, κάτι που σημαδεύει τις θάλασσες του Ιονίου.

Εδώ η πολυπόθητη στιγμή. Με κομένη την ανάσα έχεις την αμμουδιά στα πόδια σου. Επιβλητικό φυσικό τοπίο.

Αν γυρίσεις το βλέμμα δεξιά, παθαίνεις ένα σοκ από αυτό που παρατηρείς. Σκεφτείτε στην γραμμή του βουνού ψηλά, σαν "κατσίκια" δεκάδες τουρίστες να παίζουν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα για να απολαύσουν τη θέα.

Αυτό ήταν το επιβλητικό "Ναυάγιο" που αποτελεί ένα φυσικό κόσμημα του νησιού και τουριστική ατραξιόν του.

Ένα Λιόγερμα γεμάτο χρώμα

Τα χρώματα του δειλινού ανέκαθεν ήταν ξεχωριστά στα Ελληνικά νησιά. Δεν θα αποτελούσε εξαίρεση και η Ζάκυνθος. Μάλιστα, αν ο ουρανός είχε ζωγραφισμένες στον καμβά του τις πινελλιές της επερχόμενης καταιγίδας τότε ακόμα περισσότερο εκφραστική θα είναι η απόδοση.

Ένα πανέμορφο δειλινό με τη θάλασσα να χρυσίζει ενώ από πάνω τα σκούρα σύννεφα ολοκληρώνουν ένα υπέροχο τοπίο.

Εδώ το δειλινό προχωράει και τα παιχνίδια των χρωμάτων γίνονται ολοένα πιο έντονα και όμορφα.

Τελικά ένας καλοκαιρινός ουρανός είναι πιο καλλιτεχνικός σαν υπάρχει η παρουσία της βροχής.

Πείτε μου αλήθεια πως θα νιώθατε σαν αντίκρι σας είχατε αυτήν ακριβώς την εικόνα. Ο Αίνος είναι τυλιγμένος σε μια παράξενη τοπική ομίχλη λίγο πάνω απ την επιφάνεια της θάλασσας. Σκεφτείτε τώρα πως θα νιώθετε σαν επιστρέψετε σε ένα τσιμεντένιο κακόγουστο κλουβί στην πόλη τυλιγμένο στη μιζέρια.

Στο Κάστρο και στην Μπόχαλη

Η Μπόχαλη είναι η κλασική αριστοκρατική συνοικία της πόλης της Ζακύνθου. Βρίσκεται στα αριστερά σαν μπαίνεις στο λιμάνι ψηλά σε έναν λόφο κατάφυτο όπου υπάρχει και το κάστρο. Εκεί ανηφορίσαμε να επισκεφτούμε το Κάστρο της Πόλης αλλά μας περίμενε μια επώδυνη έκπληξη, που αποτελεί και αυτή στίγμα στο νησί. Δείτε:

Πως είπατε ; σκεφτείτε τώρα έναν ξένο επισκέπτη να βρίσκεται, χωρίς ειδοποίηση μπροστά σε μια κλειστή καστρόπορτα με αυτήν εδώ την ανακοίνωση στα ...μούτρα. Ελλάδα ....2018 χωρίς περαιτέρω σχόλια.

Αυτή είναι μια γενική άποψη της Μπόχαλης. Δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα.

Η Επίσκεψη στον Άγιο

Ο Άγιος Διονύσιος είναι η σεβάσμια θρησκευτική μορφή σύμβολο της Ζακύνθου. Η Μεγάλη Εκκλησία δεσπόζει στο κέντρο του λιμανιού όμορφη και επιβλητική. 

Ο Πλούτος είναι πραγματικά εντυπωσιακός.

Και εδώ, στο βάθος δεξιά, η σεβάσμια Κάσα του Αγίου. Είναι κλασική η ρήση των παραδοσιακών Ζακυνθινών με την ανάλογη προφορά  "Μα την Κάσα τ' Αγιού".

Ανάψαμε τα κεράκια μας και κάναμε τις προσευχές μας για όλους κοντινούς και μακρινούς.

Δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε την πόλη βράδυ. Συνεπώς η φωτογραφία που σας παραθέτω είναι του διαδικτύου για να έχετε μια ανάλογη εικόνα του φωτισμού της μεγάλης Εκκλησίας.

Εδώ έχουμε και μία μερική εικόνα στο κεντρικό Λιμάνι έξω από τον Άγιο Διονύσιο.

Ο Άστατος καιρός των τελευταίων ημερών μας στέρησε το μπάνιο αλλά μας αποζημίωσε με εξαίρετες εικόνες. 

Η Αναχώρηση

Δυστυχώς οι μέρες περνούν γρήγορα. Και έτσι έφτασε η μέρα της αναχώρησης. Όπως πάντα άλλωστε.

Αποχαιρετισμός στο μεγάλο λιμάνι, το οποίο, δυστυχώς ήταν σε ελεεινή εικόνα, με αμέτρητα σκουπίδια να επιπλέουν παντού δημιουργώντας ένα απαράδεκτο θέαμα.

Εδώ φαίνεται δεξιά και ο λόφος της Μπόχαλης, που ήδη ανέφερα παραπάνω.

Μια αποχαιρετιστήρια καλησπέρα στην Ζάκυνθο

Κάποιες παρατηρήσεις αυστηρά προσωπικές:  Το νησί είναι εγκαταλειμμένο....! Ο Δήμος, κατά δήλωση των ντόπιων, δεν υπάρχει πουθενά. Η Καθαριότητα είναι το μελανό σημείο. 

Η Πόλη δεν έχει ταυτότητα και χρώμα. Ουδεμία σχέση με τις κυκλαδίτικες φωλιές ή την Λευκάδα π.χ. Άναρχη δόμηση, κακόγουστη αισθητική. 

Η Ενδοχώρα οικιστικά είναι πολύ όμορφη με εξαίρετα σπίτια, πλούσια, όμορφα. Μεγάλες επενδύσεις σε αγορές κατοικίας που κάνουν ξένοι φυσικά.

Ο Κόλπος του Λαγανά (μήτε καν περάσαμε), δεν χρειάζεται να σας πω τι εικόνα και τι είδος τουρισμού προάγει. 

Το νησί αξίζει για το πράσινό του, τα όμορφα τοπία του, που πληγώθηκαν βαρύτατα από την περυσινή τεράστια πυρκαγιά που ερήμωσε βουνά ολάκερα. Και για τις θάλασσές του.

Οι Ζακυνθινοί:  μια ξεχωριστή αναφορά αξίζουν οι κάτοικοι του νησιού. Ευγενέστατοι, πρόθυμοι, φιλικοί. Με τεράστια ιστορική και μορφωτική υποδομή που σαρώνει κάθε πρωτευουσιάνο στην ...Αθήνα. Και το κυριότερο ; ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ....! Ριζοσπάστες....! προοδευτικοί στο μεγάλο σύνολό τους.

Φυσικά οι συνθήκες και ο χρόνος του ταξιδιού μας, δεν μας επιτρέπει να έχουμε πλήρη και σαφή εικόνα ενός πολύ μεγάλου νησιού σαν την Ζάκυνθο.

Εύχομαι σε όλες και όλους σας, καλές διακοπές.

Floreika Studio
για να σας κάνω και τις συστάσεις που πραγματικά αξίζουν.

Οι Συμμετοχές μου στο 15ο Παιχνίδι με τις Λέξεις

"Παίζοντας με τις Λέξεις" Βράβευση και Αποτελέσματα 15ου Παιχνιδιού

Φίλες και Φίλοι, ένα ακόμα από τα αγαπημένα μου λογοτεχνικά δρώμενα στον δικτυακό blogo-χώρο τελείωσε με ρεκόρ επιτυχίας σε συμμετοχές. Ένα Δρώμενο, που διοργανώνει με αγάπη, μεράκι και έμπνευση η Μαρία μας εδώ:  https://mytripssonblog.blogspot.com

Στον διαγωνισμό συμμετείχα με δύο αφηγήματα, τα οποία και σας παρουσιάζω ευθύς αμέσως:

“ΤΟ ΜΕΝΤΑΓΙΟΝ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ”

-”κ. Πρόεδρε..”, ακούστηκε η φωνή του σωματοφύλακά ,“η Κυρία σας περιμένει”

-”Φέρτην μέσα και φύγε”. 

Το βλέμμα του έμεινε έκπληκτο επάνω σε κάθε εκατοστό του κορμιού της.

-”Είμαι η Λιάνα”

-”Πέρα από κάθε προσδοκία....!”, απάντησε λαίμαργα “Πέρασε....!”

Προχώρησε, έριξε μια ματιά στην χλιδή της σουίτας. Έκατσε στον δερμάτινο καναπέ.

Τα κόκκινα μαλλιά της με τα γαλανά της μάτια. Έδινε μάχη για να συγκρατηθεί καθώς η φούστα με ένα σκίσιμο έστηνε μια κολασμένη άβυσσο ανάμεσα στα πόδια της.

-”Ακριβής στο ραντεβού  Λιάνα” της είπε προσφέροντας τσιγάρο.                                                                                                                                                               

-”Επαγγελματική συνήθεια”,  απάντησε φυσώντας τον καπνό προκλητικά στο πρόσωπό του.

-”Εκτιμώ την αμεσότητα, στις δουλειές μου απαιτώ ταχύτητα”

-”Και αποτελεσματικότητα...” του απάντησε. Ξαφνιάστηκε..!

-”Το συμπεραίνετε ;”

-”Φυσικά, ένας άντρας σαν εσάς,τολμηρός στις ορέξεις του, καθαρός στις υποθέσεις του...”

Την κοίταξε διερευνητικά.  Είχε κάτι διαφορετικό από τα συνήθη πληρωμένα call girls.

-”Με εντυπωσιάζεις....”  είπε πλησιάζοντάς την. 

-”Για αυτό είμαι εδώ απόψε....!” απάντησε προκλητικά.

Βούλιαξε  στο λαιμό της. Τα χέρια του χύμηξαν στο στήθος της και αχόρταγα ψηλά ανάμεσα στα πόδια της.                                                                                             

-”Ένα ποτό ;” τον διέκοψε.

-”Ω συγγνώμη....!” παραδέχτηκε εκείνος. Κατευθύνθηκε στο άλλο δωμάτιο.                                                                                                                                              

-”Τι πίνεις ;”                                                                                                                                  

-”Ουίσκι” .

Επέστρεψε με δύο ποτήρια στα χέρια του. Τα μάτια του καρφώθηκαν στο δερμάτινο μισάνοιχτο κουτί πάνω στο τραπεζάκι. Ένα εντυπωσιακό μενταγιόν με πράσινα πετράδια κρεμόταν αντιφεγγίζοντας στο φως. Τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Έπιασε με το χέρι του το μενταγιόν με απίστευτη έκπληξη.    

-”Που το βρήκες αυτό ;” 

- “Σας θυμίζει κάτι ;” τον ρώτησε αινιγματικά.

Το ποτήρι κύλησε από το τρεμάμενο χέρι του, έγινε κομμάτια στο μαρμάρινο πάτωμα.

-”Που το βρήκες αυτό καταραμένη σε ρωτάω...!!!” ακούστηκε η φωνή του γεμάτη τρόμο. “Ποιος στο έδωσε ;” οι φωνές του ακούστηκαν απ’ το φωταγωγό.

                                                                                                                                                                                                                   

................................................

Σταμάτησε το αυτοκίνητό της σε ένα ξέφωτο στο δάσος. Έβγαλε μεθοδικά την περούκα και  τους χρωματιστούς φακούς επαφής. Η Τσάντα ρίχτηκε σε υπόνομο μερικά χιλιόμετρα μετά. Στον καθρέφτη του αυτοκινήτου τα μάτια της ήταν υγρά με ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπό της.

Άναψε το φως στο γραφείο της και έβγαλε από το συρτάρι τις παλιές εφημερίδες με φωτογραφίες.

“Η 28χρονη Λυδία Ανεζάκη βρέθηκε βιασμένη και στραγγαλισμένη σε δωμάτιο ξενοδοχείου σήμερα τα ξημερώματα. Μάρτυρες κατέθεσαν ότι επρόκειτο για ερωτικό ραντεβού με ώριμο άντρα αγνώστων στοιχείων. Ένα μενταγιόν με πράσινα πετράδια βρέθηκε πάνω στο πτώμα της νεαρής. Η  αστυνομία θεωρεί τον δράστη ως διεστραμμένη προσωπικότητα.....”

Έκλεισε τα μάτια της γεμάτη συγκίνηση. Τα χέρια της άνοιξαν μια επιστολή:

“...Το μενταγιόν ήταν το δώρο σου Ιφιγένεια. Το κτήνος την φλέρταρε καιρό. Την πολιορκούσε με μανία. Εκείνο το ραντεβού στάθηκε μοιραίο....   Δεν μπορέσαμε να στοιχειοθετήσουμε κατηγορία σε βάρος του... Εφοπλιστής βλέπεις.... στημένα άλλοθι παντού...  το μενταγιόν μας το παρέδωσε η Αστυνομία μετά ....”

Σηκώθηκε αργά. Τα χέρια της πήραν την φωτογραφία δύο όμορφων νεαρών κοριτσιών. Μια αφιέρωση από πίσω:  “Λυδία-Ιφιγένεια, φίλες για πάντα”. Το δάκρυ της κύλησε στο κρύσταλλο και η κορνίζα χάθηκε στην αγκαλιά της.

Την επομένη τα δελτία ειδήσεων ανήγγειλαν:

“Ο Εφοπλιστής Λουκάς Ρέζος βρέθηκε νεκρός χθες νύχτα σε σουίτα  ξενοδοχείου. Εντύπωση προκαλεί ένα μενταγιόν με πράσινα πετράδια επάνω στο πτώμα του θύματος....”

Λίγα λόγια για το Αφήγημα:  

"Το Μενταγιόν με τα πράσινα πετράδια" είναι ένα μικρό διήγημα στο χώρο του αστυνομικού δράματος. Βασισμένο στο κίνητρο της εκδίκησης και της τιμωρίας με σημείο αναφοράς την υπέρτατη αξία της Φιλίας και της κοινής πορείας στη ζωή. 

Ο Κόσμος των δικαστηρίων και της "δικαιοσύνης" απέχει πολύ από την πραγματική έννοια της δικαιοσύνης και της Νέμεσης. Οι λόγοι γνωστοί σε όλους. Η Ιφιγένεια δεν θα μπορούσε να αφήσει τη μνήμη της φίλης της Λυδίας στην ανελέητη και εξαγορασμένη λήθη.

“Εκτιμήσεις άψογα δοσμένες”

-”Κύριε Πρέσβυ στο τηλέφωνο...!” ακούστηκε η φωνή.

-”Ποιος είναι Έμιλυ ;”                                                                                                                                          

-”Ο υπουργός Εξωτερικών”

Ο Πρεσβευτής, ένας ώριμος άντρας γύρω στα 55, άφησε την συντροφιά του στο σαλόνι και κινήθηκε στο γραφείο. 

-”Παρακαλώ”

.........

-”Κύριε Υπουργέ, εκτιμώ το ενδιαφέρον σας. Βεβαίως... κατανοώ τη θέση της Κυβερνήσεως, αντιλαμβάνεστε, η απόφασή μας αυτή αποτελεί σημαντική επιλογή και θα εκτιμούσα δεόντως την συμπόρευσή σας”.

.........

“Χαίρομαι ιδιαιτέρως, έτσι δένεται ακόμα περισσότερο η συνεργασία μας που τα τελευταία χρόνια έχει αφήσει πίσω  επώδυνες αγκυλώσεις του παρελθόντος.”

..........

Ο Πρεσβευτής έκλεισε το τηλέφωνο και επέστρεψε πασιχαρής στο σαλόνι. Ενώθηκε ξανά στην προηγούμενη κουβέντα του με τον Κυβερνητικό εκπρόσωπο και την Κάτια Ζιάγκου, διευθύντρια ειδήσεων στο μεγαλύτερο κανάλι της χώρας.

-”Νομίζω πηγαίνουμε καλά”,  είπε με αποφασιστικό χαμόγελο.

Είδε ερωτηματικά στα πρόσωπά τους. Αποφάσισε να τα απαντήσει.

“Αυτήν την ώρα δίνουμε μια μάχη που εμείς κρίνουμε σοβαρή”

“Ομολογώ ότι οι διεθνείς αντιδράσεις είναι σημαντικές...” είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Θα ξεπεραστούν ;”

“Υπάρχουν μεγάλες διαδηλώσεις με δεκάδες νεκρούς εκεί κάτω. Γινόμαστε μάρτυρες σφαγής ακόμα και παιδιών,  πως θα τα καλύψουμε όλα αυτά ;” παρενέβη η κ. Ζιάγκου.

Ο Πρέσβυς, σκλήρυνε απότομα το βλέμμα του. Η φωνή του βγήκε κοφτή.

“Οι λέξεις με βαρείς χαρακτηρισμούς μοιάζουν με άβυσσο. Φτηνά συναισθήματα χωρίς αξία, σας παρακαλώ λοιπόν...” της είπε αυστηρά.

“Η Κοινή γνώμη έχει ξεσηκωθεί” επέμεινε εκείνη.

“Για αυτό είστε εδώ κ. Ζιάγκου” την αποστόμωσε.

Από τον φωταγωγό ακούστηκαν πολλές συντεταγμένες φωνές  κάπου μακριά.

“Τι συμβαίνει Έμιλυ ;”

“Έχουμε διαδήλωση που προσεγγίζει την πρεσβεία....”

Ο Πρέσβυς στράφηκε στον Κυβερνητικό εκπρόσωπο.

“Κύριε Αρτζέντη, περιμένω να φροντίσετε επί του θέματος....”

Ο Εκπρόσωπος φύσηξε τον καπνό του τσιγάρου του. Σκέφτηκε και είπε.

“Τα εθνικά μας συμφέροντα πλέον κ. Πρέσβυ ταυτίζονται με τις επιλογές σας. Οφείλω να ομολογήσω ότι τις διεκπεραιώνετε με τρόπο ωμό που προκαλεί μεγάλες αναταράξεις. Ακόμα και φίλιες χώρες επισήμαναν την λάθος στιγμή της απόφασής σας...”

“Εμμονή στις παλιές σας σημαίες κ. Εκπρόσωπε ;” ρώτησε ο Πρέσβυς.

“Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εξυπηρετηθεί μια πολιτική μετάλλαξη κ. Πρεσβευτά. Όπως επίσης και το να παίξει κανείς με το δημόσιο αίσθημα. Δεν μας έχετε εμπιστοσύνη ;”

Ο Πρέσβυς άναψε το πούρο του και ένευσε θετικά.

“Οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν περίμενα αυτήν την θεαματική σας μεταμόρφωση από το ένα άκρο στο άλλο. Μάλιστα εκτιμώ ότι έγινε και με τρόπο ανώδυνο και για σας...”

“Υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω κ. Πρεσβευτά, που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είμαστε κομμάτι τους και ακόμα περισσότεροι  που τους μάθαμε να λένε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση... συνεπώς...”

“Δουλέψατε στην εμπέδωση της απογοήτευσης τέλεια κ. Εκπρόσωπε”, είπε ο Πρέσβυς.

“Μάθατε πολύ γρήγορα την εξουσία κ. Αρτζέντη, δεν σας το είχα ...” διέκοψε η κ. Ζιάγκου.

Ο Φινετσάτος εκπρόσωπος χαμογέλασε.

“Κανείς σας δεν βγήκε χαμένος από αυτήν την αλλαγή κ. Ζιάγκου”, της είπε με νόημα. Πρέπει όμως να κάνω δηλώσεις, θα μιλήσουμε αργότερα....”

...................................

“Η Κυβέρνησή μας στέκεται πάντοτε αρωγός στους αγώνες των λαών για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία στα πλαίσια της διεθνούς νομιμότητας...   καλούμε όλες τις πλευρές σε αυτοσυγκράτηση...” 

                                      

Ο Πρέσβυς, έκλεισε την τηλεόραση και  κοίταξε τους συνεργάτες του χαμογελαστός...

Λίγα λόγια για το αφήγημα:

Πριν λίγες μέρες, το κράτος του Ισραήλ, όψιμος σύμμαχος της Ελληνικής Κυβέρνησης, ανακήρυξε παράνομα, προσβάλλοντας την ιστορία αιώνων, την Ιερουσαλήμ, ως επίσημη πρωτεύουσα του κράτους του. Ο Λαός της Παλαιστίνης, για μια ακόμα φορά, ξεχύθηκε στους δρόμους να διεκδικήσει το ιστορικό του δικαίωμα. Ακολούθησε σφαγή με δεκάδες νεκρούς ανάμεσα στους οποίους γυναίκες και μικρά παιδιά.

Το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών της "αριστερής" μας κυβέρνησης, εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καλούσε τα ...εμπλεκόμενα μέρη σε ...αυτοσυγκράτηση.

Τα συμπεράσματα δικά σας.....!

Αυτά λοιπόν τα γεγονότα αποτέλεσαν το ερέθισμά μου να γράψω ένα ακόμα Πολιτικό Θρίλερ. Το έχω ξανακάνει με το "Political Correct" που μπορείτε να το βρείτε στο "ΗΔΥΠΟΤΟΝ".

Το Πολιτικό θρίλερ είναι ένα δραματικό μυθιστορηματικό είδος που χρησιμοποιεί κυνικό λόγο για να αποτυπώσει την ωμή πραγματικότητα.

Ήταν και αυτό έμπνευση της πρόσφατης επικαιρότητάς μας.

Θέλω να δώσω τα θερμά μου Συγχαρητήρια στην αγαπημένη μας φίλη και συνοδοιπόρισσα εδώ, την Αριστέα για την διάκριση και την επιτυχία της με το διήγημά της που θα το απολαύσετε εδώ:

"Εγώ η Πουτάνα"

Ένα διήγημα, επίσης της πρόσφατης επικαιρότητας, που τσακίζει κόκαλα και σπάζει την ψεύτικη και υποκριτική επιφάνεια της επιφανειακής "ηθικής".

Θερμά επίσης συγχαρητήρια στις αμέσως δύο συμμετοχές που κατέκτησαν τις θέσεις 2-3

"ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΡΑΣΗΜΟ" από την αγαπημένη μας ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΕΛΛΑΚΗ Το Απάγκιο

"Η Ιστορία μιας Λέξης"  από την αγαπημένης μας ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Επίσης τα συγχαρητήριά μου σε όλες και όλους για τις συμμετοχές τους, την κατάθεση της ψυχής τους και τις εμπνεύσεις τους.

Τέλος ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στην Μαρία, που μας δίνει τη δυνατότητα να δημιουργούμε μέσα από αυτόν τον διαγωνισμό.

ΟΛΕΣ τις συμμετοχές μπορείτε να τις απολαύστε είτε ΣΥΝΟΛΙΚΑ στους συνδέσμους που υπάρχουν στο μπλογκ της Μαρίας που σας έδωσα στην αρχή, είτε σταδιακά, στις επί μέρους αναρτήσεις των blogs των φίλων που συμμετείχαν.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ευχαριστώ όλους και όλες που στάθηκαν στις δύο μου συμμετοχές είτε βαθμολογώντας είτε όχι για το χρόνο τους και την διάθεσή τους.