"Τα πρώτα σου Χριστούγεννα" (25ο Συμπόσιο Ποίησης)

Τα πρώτα σου Χριστούγεννα



Πόσες φορές οι άνθρωποι μετριούνται με το χρόνο,
πόσες φορές κι αν στέκονται με στόμφο απέναντί του.
Πόσες φορές ονείρατα και εικόνες ζωγραφίσαν,
στράτες λαμπρές στα χνάρια τους  με ελπίδα  καρτερούσαν.

Μαζί και εγώ λογάριασα τις στράτες μου να οργώσω,
με βήματα γοργόφτερα το φως να αντικρίσω.
Και στης αγάπης θαλπωρή στη ζήση μου να δώσω,
στην αγκαλιά του έρωτα να γείρω τη θωριά μου.

Καρπός και φως εσύ ! Του έρωτα παιδί, ελπίδας μας βλαστάρι.
Γέννημα της αγάπης μας, της φλόγας της ανάσα.
Πόσα επάνω σου όνειρα ακούμπησα αγγελέ μου,
για να τα δω να χάνονται μαζί με τη ζωή μου.

Και τώρα εδώ από ψηλά σ’ αναζητώ στο βλέμμα μου,
για να σε δω γαλήνιο σε χέρια αγαπημένα.
Είναι θαρρώ Χριστούγεννα, παντού φωτάκια λάμπουν
μα εγώ απόμακρη, χλωμή, για πάντα μακριά σου.

Αχ πόσο θάθελα απαλά στα χέρια μου να σε έχω,
εγώ στολίδια λαμπερά, λαμπιόνια να σου φέρω,
με τα δικά σου όνειρα καλούδια να σου φτιάξω
και την ανάσα σου ζεστή στο στήθος μου να νιώσω.

Άλλα τα σχέδια της ζωής και άλλα στο σκοτάδι,
όμως εγώ αντίκρυ σου γιορτή θα καρτερέψω
Χριστούγεννα στα πόδια σου θα ‘ρθω να τα γιορτάσω
έστω κι αν ύστερα πικρό ταξίδι θα κινήσω.

Βλέπω κοντά σου αγκαλιές, χαμόγελα κι αγάπη.
Βλέπω εκείνον δίπλα σου σφιχτά να σε κρατάει.
Βλέπω μια μάνα νιόφερτη εκεί να συνεχίζει
και το δικό μου το χαμό στους χτύπους της να σβήνει.

Είναι Χριστούγεννα με φως, με ελπίδα, με γιορτή.
Είσαι εσύ στο κέντρο εκεί της ζήσης μας σημάδι.
Ναι! Είμαι ήρεμη, εκει! Κοντά σας να ακουμπήσω,
τα Πρώτα σου Χριστούγεννα, να δω, να τα αγγίξω.
Που τόσο τα λαχτάριζα κάποτε στην καρδιά μου.
Όμως οι μοίρες όριζαν μακριά μου να σε πάρουν
παντοτινά το βλέμμα σου μην εύρει τη ματιά μου.

Καλά Χριστούγεννα απ’ εμέ παιδί μου λατρεμένο,
απ της ψυχής μου την πηγή στη ζήση σου δοσμένο.

Αγαπητές Φίλες και Φίλοι,

"Τα πρώτα σου Χριστούγεννα" ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στο Χριστουγεννιάτικο επετειακό 25ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα στο blog της εδώ: "Η ζωή είναι ωραία"

Για μια ακόμα φορά είχα την τιμή αλλά και τη μεγάλη χαρά να βρεθώ ανάμεσα σε 19 εξαίρετες συμμετοχές. Να ζήσω τη μαγεία που δίνει η ποίηση και η έμπνευση. Σε 19 αγαπητές και αγαπητούς φίλους που έδωσαν τη δική τους ψυχή, που άπλωσαν στη γραφή και στους στίχους το δικό τους φως δίνοντας λάμψη σε ένα καταξιωμένο ποιητικό δρώμενο που χρόνια τώρα ομορφαίνει το διαδίκτυο.

Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην αγαπητή Mary Pertax για την πρωτιά της. Το ποίημά της μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:  "Το παιχνίδι της σκιάς"

ΟΛΕΣ τις συμμετοχές αλλά και την τελετή λήξης και βράβευσης μπορείτε να τα δείτε εδώ:

Λήξη 25ου Συμπόσιου Ποίησης-Η τελετή μας

Θερμά συγχαρητήρια σε όλες και όλους και ειδικότερα στην Αριστέα για την διοργάνωση και τη ζωή που δίνει στο ποιητικό αυτό δικτυακό δρώμενο.

**@@Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους@@**

Ο Σταύρος δεν είναι πια εδώ

Θα ήταν περίπου το 2010 όταν μπήκα στον δικτυακό κόσμο των ιστολογίων. Τα πρώτα blogs στην Ελληνική κυβερνοχώρα άρχισαν δειλά-δειλά να κάνουν την εμφάνισή τους και να χτίζονται οι πρώτες δικτυακές γειτονιές.

Εκεί στην φιλόξενη Ελληνική γωνιά του Pathfinder ξεχώριζε ένας ιδιαίτερος άνθρωπος:

Ο Σταύρος Χριστοδουλάκης

Ο δικός μας τότε Σταύρος με τις "Σταυροβελονιές" του όπως ήταν το πρώτο του blog, έγινε γρήγορα μέλος εκείνων των φίλων που ακολουθούσαμε και μας ακολουθούσε στα πρωτόγνωρα "νερά" των αναρτήσεών μας.

Δυστυχώς ο αγαπημένος μας Σταύρος δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. 

Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες των γεγονότων που οδήγησαν στην φυγή του απ τη ζωή. Σημασία έχει ότι έφυγε εντελώς πρόωρα και απρόσμενα αφήνοντας το δικό του κενό σε ένα χώρο, στον οποίο έδινε τη δική του μάχη.

Σε ηλικία 67 ετών, αγωνιστής, μάχιμος, τεχνικός στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ. Μέλος της ΕΤΗΠΤΑ, στέλεχος αγωνιστικής συνδικαλιστικής παράταξης τύπου "Ανασυγκρότηση". Τα αγωνιστικά του βήματα τον οδήγησαν να διατελέσει Αντιπρόεδρος και μέλος της εξελεγκτικής επιτροπής της ΕΤΗΠΤΑ. 

Στις φλέβες του κουβαλούσε την αμεσότητα της Κρητικής του καταγωγής απ το Ρέθυμνο.

Ο Αγωνιστής Σταύρος δεν είναι πια μαζί μας

Εδώ υπάρχει η αναγγελία που τόσο έσφιξε τις καρδιές εκείνων που των γνώριζαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η Προσωπική σελίδα του Σταύρου στο facebook

Εδώ είναι η προσωπική σελίδα του Σταύρου στο f/b όπου μένει να αιωρείται στις καρδιές μας η τελευταία του ανάρτηση στις 13 Νοέμβρη. Τώρα μένει κενή απ την φυσική του παρουσία με μόνη συντροφιά την αγκαλιά των φίλων του.

Ο "Τυπο-θραύστης" ήταν το δεύτερο blog του, με χώρο δράσης τον τύπο και όχι μόνο. Εκεί μένει και η τελευταία του ανάρτηση στις 14 του Νοέμβρη 2019.

Αγαπημένε μας φίλε, αγαπημένε μας συνοδοιπόρε για χρόνια, εμείς εδώ οι παλιοί σου φίλοι και συνακόλουθοι στην γειτονιά των bloggers στέλνουμε το δικό μας χαιρετισμό στο στερνό σου ταξίδι.

Μέσα απ την καρδιά μας, παλιοί και νέοι, σε ευχαριστούμε για όσα όμορφα μας χάρισες όλα αυτά τα χρόνια. Τα θέματά σου, τα λόγια σου, τα χαμόγελα, τα πειράγματα, τα συναισθήματά σου.

Είμαστε κοντά σου δεμένοι με τις όμορφες εκείνες μνήμες που μας έδεσαν μαζί. Σου δηλώνουμε ότι αυτό το ποτήρι που κρατάς δεν θα είναι της λήθης αλλά της συνέχισης πάνω και στις δικές σου παρακαταθήκες που απλόχερα δημιούργησες.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον χαιρετισμό εκείνο με τον οποίο έκλεινες πάντα τα σχόλιά σου προς όλους μας:

"Έρρωσο"

Κρίμα που δεν μπορούμε τώρα να σου το πούμε και εμείς Σταύρο. Όμως εκείνο που σου φωνάζουμε μέσα απ την καρδιά μας είναι:

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ αγαπητέ Φίλε

Μνημες γιορτινές ...πλέρια ανοιχτές

Κάτω απ τη θαλπωρή που δίνει το φως των κεριών. Κάτω απ την άχλη που δίνει η φλόγα τους αυτές τις μέρες και στιγμές αφήνω τη σκέψη να τρέξει πίσω. Αναρωτιέμαι γιατί άραγε αυτές τις στιγμές πάντα ο άνθρωπος έχει μια έντονη ανάγκη να επιστρέφει πίσω σε μνήμες και εικόνες.

Θαρρώ η θαλπωρή και η ζεστασιά που πέφτει σε κάνει να ανοίξεις τα κιτάπια της παιδικής ηλικίας. Έτσι πιστεύω, έτσι νιώθω.

Στο φως λοιπόν των κεριών ανοίγει αυτή η επιστροφή στις παιδικές γιορτινές μνήμες. Πολλές και διάφορες.

Χριστούγεννα για μένα ήταν ας πούμε το τραγούδι της βροχής στην ξύλινη στέγη. Ένα τραγούδι πανέμορφο που έντυνε τις στιγμές με τη δική του ποίηση. 

Ήταν οι πλαστικές λεκάνες που βάζαμε για να κρατάμε τις σταγόνες του νερού που έτρεχε από διαρροές. Αλλά στην ξύλινη οροφή αυτά τα τεράστια μπαλόνια, γεμάτα χρώματα. Και τα θυμάμαι σαν νάναι τώρα, το καθένα ξεχωριστό.

Ο μεγάλος πιγκουίνος, η μεγάλη στρογγυλή σφαίρα, το μακρόστενο "σκουλήκι", τα μικρά "αχλάδια". Όλα φουσκωμένα κρεμασμένα απ την οροφή να αιωρούνται στο ρεύμα του αέρα.

Χριστούγεννα ήταν η γάτα που γουργούριζε γύρω απ τη σόμπα τις κρύες εκείνες νύχτες. Και τι γκρίνια έβγαζε σαν έπρεπε να βγει έξω τη νύχτα για να την βρούμε την άλλη μέρα το πρωί έξω στο χαλάκι της πόρτας.

Χριστούγεννα ήταν το στόλισμα του δέντρου, τα φωτάκια της εποχής με το "άψε σβήσε" που έπρεπε να το πάρεις ξεχωριστά. Που σαν καίγονταν ένα, σταματούσε όλη η σειρά. Και έπρεπε ο πατέρας να δοκιμάζει ένα προς ένα τα λαμπάκια για να βρει το καμένο να το αντικαταστήσει. Και να τα χάρτινα αγγελάκια με το γκλίτερ της εποχής που τα κολλούσαμε στα τζάμια. Θυμάστε εκείνο το αγγελάκι ε; 

Α ξέχασα τα μικρά βαμβάκια που τα κάναμε σβώλους και τα κολλούσαμε στα τζάμια με νεράκι. Και για χιόνι ξύναμε κιμωλία και την φυσάγαμε επίσης στο τζάμι.

Ήταν και η ετοιμασία για τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες, τα κουλούρια. Και να το αλεύρι, να ο μπλάστρης, το τραπέζι, οι λαμαρίνες, ο φούρνος. Η γιαγιά στο ...βασίλειό της!

Χριστούγεννα εκείνη την εποχή ήταν ακόμα η επίσκεψη στα λαμπερά τότε πολυκαταστήματα της Αθήνας. "Μινιόν" στην κορυφή της λίστας, "Αφοί Λαμπρόπουλοι", "Άκρον Ίλιον Κρυστάλ", "Κλαουδάτος" κλπ κλπ

Ύστερα τα κάλαντα! ο γύρος στη γειτονιά. Το σιδερένιο μου τριγωνάκι. Οι αναστολές και οι ντροπές μου. Και η αγωνία της μάνας μου αν "δέχτηκαν καλά το παιδί".

Αχ παραμονή Πρωτοχρονιάς ήταν όλη η οικογένεια ολόγυρα από το ραδιόφωνο με τον πατέρα στον διακόπτη για τα φώτα. Το μέτρημα των δευτερολέπτων 4...3...2...1...  και μετά "Πάει ο παλιός ο χρόνος....."

Το πρώτο γύρισμα των ημερολογίων και φυσικά να δούμε τι χρώμα ήταν για να βγάλουμε συμπεράσματα για την ....πορεία του χρόνου μέχρι που διαλέγαμε μονάχα ...κόκκινα για να είναι όλα καλά.

Μα υπήρξαν και Χριστούγεννα πικρά, μελαγχολικά. Βουτηγμένα στην μοναξιά. Τότε που η εφηβεία έπαιζε τα δικά της παιχνίδια. Η Μοναχικότητα. Η ζωή πίσω απ το τζάμι. Η λαχτάρα για την αφήγηση των νεανικών φίλων για το πως πέρασαν εκείνοι μπας και μείνει και ένα ψίχουλο χαράς και για μας.

Αλλά και τα πιο ύστερα Χριστούγεννα. Αυτά της νιότης. Και του έρωτα. Τότε που η λαχτάρα της μορφής της έκλεινε μέσα της ολάκερες τις γιορτινές μέρες. Η αναμονή για το δώρο της. Η αγκαλιά της, το φιλί της, η θέρμη του κορμιού της. οι αναστεναγμοί του έρωτά της. Το κυνήγι, η αγωνία για αυτήν την αγάπη. 

Χριστούγεννα ήταν ναι, τα μάτια των παιδιών, το γράμμα τους στον Άη-Βασίλη. Όλη αυτή η ανεκτίμητη επιστολογραφία που υπάρχει ακόμα και σήμερα σας πληροφορώ. Και η μεγάλη εκείνη ώρα της βραδιάς της αλλαγής του χρόνου. Όταν άνοιγαν τα δώρα κάτω απ το δέντρο. Τα μάτια τους, το γέλιο τους! Ανεκτίμητες στιγμές. 

Αυτά και πάρα πολλά ακόμα σφράγιζαν εκείνα τα περασμένα Χριστούγεννα των παλιών χρόνων. Θέλω να ευχηθώ σε όλες και όλους σας να περάσετε καλά. Να έχετε υγεία. Να χαμογελάτε. Να δημιουργείτε, να αγωνίζεστε για έναν καλύτερο κόσμο. Να κρατάτε τις αγκαλιές σας ανοιχτές για τους ανθρώπους. Να θυμάστε ότι οι πιο μεγάλη ευτυχία χτίζεται πάνω σε μικρές όμορφες στιγμές. 

Καλά Χριστούγεννα 

απ την καρδιά μου.

"Το ραδιοφωνάκι" (Αφήγημα συμμετοχή στο 20ο "Παίζοντας με τις λέξεις'")

Το Ραδιοφωνάκι

Η Μεγάλη ελιά λύγισε κάτω από την ωμή δύναμη του εκσκαφέα. Η Σκόνη σκέπαζε τα πάντα. Το παλιό σπίτι έκλεινε αγέρωχα τον κύκλο ζωής του. Κάθε τι μετατρέπονταν σε σωρό από ερείπια. 

Στεκόμουν συγκινημένος με ανάμικτα συναισθήματα. Το παλιό έφευγε δίνοντας τη θέση του στο όνειρο του αύριο. Συγκίνηση, νοσταλγία, προσδοκία. Όλα μαζί ανάμικτα.

Περπατώντας στα ερείπια άξαφνα στραβοπάτησα σε έναν τσιμεντόλιθο. Το πόδι μου γύρισε και ένας καθαρός μεταλλικός ήχος ξεχώρισε. Ένα παλιό σιδερένιο κουτί έστεκε κάτω απ το πόδι μου. Για τα καλά παραμορφωμένο, γερμένο στο πλάι. Έσκυψα να το τραβήξω πέρα και τότε το είδα να πέφτει.

Ένα μικρό ραδιόφωνο. Ένα τρανζίστορ εποχής 1970. Ένα λευκό Phillips με ασημένια πλάκα και μια κόκκινη βελόνα που ξεχώριζε μέσα στην απλότητά του. Κάπου το ήξερα αυτό το τρανζίστορ! Το κράτησα στο χέρι μου, φύσηξα τις σκόνες που το σκέπαζαν και τα μάτια μου έμειναν πάνω του. Το έφερα στην αγκαλιά μου. Σαν να ήθελα να το κρύψω σ’ αυτήν. Σαν να ήθελε και αυτό να με πάρει πίσω μακριά…  46 ολάκερα χρόνια.

“Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο”

“Πατέρα τι γίνεται;”

Με κοίταξε τρίβοντας τα γένια με το χέρι του.

“Ξεσηκωμός παιδί μου! Δεν ακούς;”

“Ποιος;”

“Φοιτητές και Λαός”

Στα μαύρα χρόνια της χούντας, από τα επτά μου, είχα ήδη μυηθεί σε εκείνες τις βασικές έννοιες.  Ολάκερη οικογένεια, μητέρα, γιαγιά, ο πατέρας και εγώ εκεί! Γύρω από το μικρό ραδιόφωνο. Που εκείνη τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη είχε μια ξεχωριστή θέση και σημασία στη ζωή μας. Ήταν ο κοινωνός μας με εκείνους που μάχονταν και τους συντρόφους τους.

“Έβγαλαν τα τανκς στους δρόμους!” είπε πνιχτά η μητέρα μου.

“Καταραμένοι”, συμπλήρωσε η γιαγιά από δίπλα.

“Τα παιδιά πατέρα! Τι θα γίνουν τα παιδιά!”

Μας κοίταξε με μάτια υγρά, κόκκινα απ την ένταση και το ξενύχτι. Με τρεμάμενα χείλη ψιθύρισε.

“Απόψε είναι η βραδιά τους! Άκούστε! Γράφουν τη δική τους ιστορία!”

“Αδέλφια μας στρατιώτες! Πως είναι δυνατόν…..” ούρλιαζε ο εκφωνητής. Οι καρδιές σφίχτηκαν. Οι γροθιές μελάνιασαν στα χέρια. Το ραδιοφωνάκι έτρεμε στην αγκαλιά μας, στην παγωμένη ανάσα μας.

“Πατέρα θα τολμήσουν; θα γίνει σκοτωμός!” ψέλισσα.

Ύστερα…. φωνές… ο Εθνικός ύμνος, σιωπή! Αυτή η απέραντη θανάσιμη σιωπή. Το ραδιοφωνάκι έστεκε σιωπηρό, βουβό. Μόνο κάτι παράσιτα σφύριζαν δαιμονισμένα διαπερνώντας τα αυτιά μας.

“Μπάρμπα Γιάννη!”

Η Φωνή των εργατών με γύρισε πίσω.

“Τραβήξου ο εκσκαφέας ! Τι βρήκες εκεί;”

Είχε δίκιο. Παραμέρισα. Στην αγκαλιά μου κρατούσα πάντα το μικρό ραδιοφωνάκι. 

“Κάτι απ τα παλιά μάστρο Θόδωρα”

“Κοίτα να δεις! Τρανζίστορ;”

“Ναι! Το παλιό μας ραδιοφωνάκι”

Με κοίταξε για λίγο. Πρέπει το πρόσωπό μου να ήταν σφιγμένο.

“Καταλαβαίνω…” είπε.

“Σ’ αφήνω με τις αναμνήσεις, πάω να μαζέψω τα μπάζα, πρόσεχε!”

Στάθηκα με τη πλάτη στον απέναντι τοίχο. Μέσα απ τις σκόνες έβλεπα το σιδερένιο δράκο να ισοπεδώνει τα υπόλοιπα. Στα χέρια μου εξακολουθούσα να κρατώ ευλαβικά εκείνο το μικρό λευκό ραδιοφωνάκι σπονδή στο πέρασμα του χρόνου και στις αναμνήσεις. Κάτι απ το χθες ενώθηκε με το σήμερα. Είχε επιστρέψει ξανά στη ζωή μας.

Αγαπητές Φίλες και Φίλοι. " Το ραδιοφωνάκι" ήταν συμμετοχή μου, στο αγαπημένο λογοτεχνικό δρώμενο "Παίζοντας με τις Λέξεις-20ο Παιχνίδι", που διοργανώνει υπέροχα η αγαπημένη φίλη MeMaria στο προσωπικό της ιστολόγιο εδώ:

My Trips On Blog-Μ' ένα χάρτινο καραβάκι

Μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα εδώ:  Βράβευση και αποτελέσματα του 20ου Παιχνιδιού

Μπορείτε να απολαύσετε την υπέροχη "Δημουργική απασχόληση" της Μαρίας Κανελλάκη που πρώτευσε στον διαγωνισμό καθώς επίσης και να διαβάσετε όλες τις εξαίρετες συμμετοχές που κρατούν την ποιότητα του δικτυακού λογοτεχνικού δρώμενου σε μεγάλα ύψη.

Συγχαρητήρια στη Μαρία Κανελλάκη για την πρωτιά αλλά και σε όλες και όλους για τις δημιουργίες τους για την κατάθεση της ψυχής και τους.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην MeMaria για την διοργάνωση, την υποστήριξη του δρώμενου που μας δίνει πάντα την ευκαιρία να εκφράσουμε τις εμπνεύσεις μας.