Η αγαπητή μας φίλη, Μαρία Νικολάου, μέσα από το προσωπικό της ιστολόγιο Το κείμενο διοργάνωσε και συντόνισε τον 13ο διαγωνισμό Ολιγολέκτων με όρια τις 25 λέξεις. Ως θέμα του διαγωνισμού ήταν η έμπνευσή μας από την ανωτέρω εξαίρετη εικόνα. Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορείτε να μάθετε τα αποτελέσματα και να δείτε και όλες τις συμμετοχές. 25 Λέξεις #13 Η βράβευση
Σας δίνω το προσωπικό μου ολιγόλεκτο με το οποίο συμμετείχα, όπως το εμπνεύστηκα από την εικόνα.
“Νιώθω να πέφτω,
το κορμί μου,
κουρασμένο, στης γης την αγκαλιά”
“Κράτα το
χέρι μου!
Δες την
ανατολή, ο ήλιος, της νύχτας το σκοτάδι
αποδιώχνει”
Να ευχαριστήσω τη Μαρία Νικολάου για την δυνατότητα έκφρασης που μας δίνει σε αυτό το δύσκολο ομολογουμένως εγχείρημα αλλά και όλους τους συμμετέχοντες που ακούμπησαν την ψυχή τους. Να συγχαρώ την Άννα μας για το νικητήριο υπέροχο ολιγόλεκτό της με το οποίο και πρώτευσε στο διαγωνισμό. Διαβάστε το εδώ: "Ατενίζοντας" συμμετοχές
Σκέψεις των ημερών
"Και πόσο απάνθρωπο είναι, πατέρα, να γεράσουμε και να πεθάνουμε, χωρίς να έχουμε βοηθήσει και χωρίς να έχουμε δώσει λίγη χαρά ο ένας στον άλλον!"
Παραμονή Πρωτοχρονιάς
"Ήταν παλιός πια ο χρόνος εκείνη την ημέρα. Ο υπομονετικός γέρο χρόνος είχε αντέξει τις κατηγορίες και προσβολές των συκοφαντών του και είχε επιτελέσει πιστά το έργο του. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Είχε ολοκληρώσει τον προγραμματισμένο του κύκλο και τώρα, αποκαμωμένος έπεφτε να πεθάνει. Αποκλεισμένος ο ίδιος από κάθε ελπίδα, από κάθε παρόρμηση ζωής, από κάθε δραστηριότητα κι ευτυχία, μα αγγελιοφόρος χαρούμενων μηνυμάτων για τους άλλους...
Ο γέρο Τόμπυ θα μπορούσε να διαβάσει στο χρόνο που ξεψυχούσε την αλληγορία του φτωχού...
Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κίνηση και τα μαγαζιά είχαν στολιστεί χαρούμενα. Περίμεναν τον καινούργιο χρόνο σαν να ήταν βρέφος. κληρονόμος ολόκληρου του κόσμου, με καλωσορίσματα, καλούδια και χαρές...
Ο καινούργιος χρόνος! ο καινούργιος χρόνος! Παντού ο καινούργιος χρόνος! Τον παλιό τον λογάριαζαν πια για πεθαμένο και τα υπάρχοντά του ξεπουλιούνταν όσο όσο, σαν του πνιγμένου ναυτικού στο καράβι. Τα σχέδιά του ήταν πια σχέδια του παλιού χρόνου και ήταν έτοιμα να θυσιαστούν, προτού ακόμα ξεψυχήσει. Οι θησαυροί του ήταν πια σκέτα σκουπίδια πλάι στα πλούτη του αγέννητου διαδόχου του"
"Οι Καμπανες" Κάρολου Ντίκενς
Καλή χρονιά πλέον φίλες και φίλοι.
Είμαστε στο 2021 με το καλό. Και, μουδιασμένα, έχουμε πολλές προσδοκίες και αναμονές πάνω του καθώς το 2020 δεν ήταν καθόλου φιλικό μαζί μας. Οι λόγοι γνωστοί και εκτενώς αναλυθέντες. Αυτές τις μέρες διάβασα πολύ Κάρολο Ντίκενς. Ο μεγάλος αυτός συγγραφέας αλλά και κοινωνικός στοχαστής, είναι ότι καλύτερο μπορεί κάποιος να διαβάσει αυτές τις λαμπερές, κατ' όνομα, μέρες.
"Το πνεύμα των Χριστουγέννων", "Οι καμπάνες", "Ο γρύλλος στο τζάκι" αποτελούν μια τριλογία που συγκλονίζει και ξεγυμνώνει αυτό το ψεύτικο επιφανειακό γυάλισμα των γιορτών της υποκρισίας. Του κόσμου της "πλουτοκρατίας" όπως τον αναφέρει και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. "Στο Χριστό στο κάστρο" και "Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη" ήταν επίσης δύο διηγήματα που διάβασα αυτές τις μέρες.
Άλλαξα εντελώς το δρομολόγιο του περιπάτου μου αυτόν τον καιρό. Ο λόγος ήταν ότι στο άλσος που πηγαίναμε με τον Άρη έγινε τόπος συγκέντρωσης μεγάλου πλήθους και δεν ένιωθα άνετα. Έτσι προτίμησα να πάρω τα ...στενά και τα σοκάκια της πόλης. Να βρεθώ σε σκοτεινά δρομάκια, σε απόλυτα ήρεμα και σιωπηρά στενά, σε φωτισμένα μικρά πάρκα. Βρήκα τη δυνατότητα να θαυμάσω κάποια πολύ όμορφα μικρά σπίτια με τη δική τους χάρη. Ομολογώ πέρασα και ξαναπέρασα από μπροστά τους λες και ήθελα να ανοίξω την πόρτα να μπω στη θαλπωρή τους.
Να σας πω ότι μου έκανε εντύπωση ότι "ξετρύπωνα" σε παγκάκια, πάρκα μικρά, σκαλιά, ακόμα και πλατύσκαλα σπιτιών, ομάδες νεαρών παιδιών, που προσπαθούσαν να βρεθούν για λίγο μαζί. Να νιώσουν ο ένας την επαφή του άλλου. Να ακουμπήσουν τα ερωτευμένα χέρια τους έστω και για λίγο. Εικόνες πραγματικά ποιητικές αλλά και στενάχωρες. Που να πάνε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν αυτά τα παιδιά.
Οι περίπατοι αυτοί, δεν ξέρω πως, με έφεραν ξανά σε μέρη παλιά, φορτωμένα αναμνήσεις των νεανικών μου χρόνων. Έτσι τα βήματά μου βρέθηκαν πάλι έξω από το παλιό μου Λύκειο και την αυλή του γεμάτη από πεύκα. Στην απόλυτη ησυχία της νύχτας κοντοστάθηκα στην σιδερένια πόρτα. Έκανα ξανά τα ίδια βήματα με τότε στα 18 μου χρόνια. Μπήκα στις ίδιες αίθουσες, συνάντησα τους ίδιους αγαπημένους φίλους. Και ακόμα ένα βήμα παραπέρα. Στα πεύκα αυτά, "συνάντησα" και τον πρώτο μου έρωτα! Ναι, καθίσαμε μαζί στα ξύλινα παγκάκια, διάβασα τα ποιήματα που μου έγραφε. Ο ρομαντισμός και η συγκίνηση της τότε εποχής. Μια εποχή που έχει διαβεί για πάντα αφήνοντας πίσω όμορφες αναμνήσεις.
Πέρασα ακόμα και από τα σκαλιά των σχολών των κοριτσιών μου πρόσφατα. Εκεί που, αρκετές φορές, τις πήγα και τις έφερα. Και ένιωσα τόσο τρυφερά και γεμάτα. Είδα τα βήματά τους, τις μορφές τους όπως τις καρτερούσα με τον Άρη συντροφιά αχώριστη.
Για αυτό σας λέω. Όμορφες σκέψεις και βιώματα αυτές τις μέρες.
Ένα νέο Blog γεννιέται...
Τέλος αγαπητές φίλες και φίλοι να σας ενημερώσω για τη γέννηση και τη δημιουργία ενός νέου ιστότοπου (blog), με προσωπικό χαρακτήρα και τίτλο. Εκτίμησα ότι καλό θα ήταν να έχω έναν συγκεκριμένο χώρο-ιστοσελίδα, στον οποίο θα υπάρχει ένα ανθολόγιο με όλα μου τα λογοτεχνικά έργα. Πεζογραφήματα και ποίηση. Με τις αντίστοιχες παραπομπές για το που μπορεί να κανείς να τα βρεί. Το blog ανοίχτηκε στην πλατφόρμα της wordpess. (Καλό είναι να έχουμε και ένα ...αποκούμπι και εντεύθεν) και θα το βρείτε εδώ:
Γιάννης Πιταροκοίλης
Είναι στη διάθεσή σας να το επισκεφθείτε και να το ακολουθείτε. Η διαδικασία αποστολής μηνύματος και όλων των γνωστών είναι όπως ακριβώς λειτουργούμε με τα blogs πολλών φίλων εδώ της συντροφιάς μας: (Μαρίνα Τσαρδακλή, Άιναφετς, "Καληνύχτα" της Μάνιας, In the pastel bag της Τζοάννα κλπ)
Να σας ευχαριστήσω μία ακόμα φορά θερμά και να σας ευχηθώ ολόψυχα Καλή χρονιά και πάλι.
