Βιβλία του Καλοκαιριού

Αγαπημένες μου Φίλες και Φίλοι, 

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά. Μπαίνουμε πια στον Σεπτέμβρη. Στην εποχή που συνηθίζουμε να αποκαλούμε "Ύστερο Καλοκαίρι". Μια περίοδος του χρόνου, αληθινά πανέμορφη για πολλούς και διαφόρους λόγους.

Συνηθίζεται να λένε και είναι αλήθεια ότι ο Σεπτέμβρης είναι ιδανικός μήνας για "ψαγμένους" ταξιδευτές και υπέροχες διακοπές. Βέβαια αυτό εύκολα δεν συνάδει με την επαγγελματική μας ζωή καθώς απευθύνεται ειδικότερα σε κατηγορίες ανθρώπων που δεν έχουν την αντίστοιχη εργασιακή πίεση.

Σήμερα θα σας μιλήσω για ΒΙΒΛΙΑ. Για τα λεγόμενα, για μένα, ΒΙΒΛΙΑ του ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, με την έννοια ότι μου κράτησαν συντροφιά της καλοκαιρινές μέρες και ειδικότερα νύχτες.

Παράλληλα με αυτό, αποτελούν και προσωπικές μου ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ για όλους εσάς που αγαπάτε το διάβασμα. 

Βέβαια αφορούν μόνο μια συγκεκριμένη κατηγορία λογοτεχνίας που κλείνεται γενικά στο είδος:

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Πάμε να δούμε, τι είχα την ευτυχία να διαβάσω και τι ακριβώς σας προτείνω για το ύστερο καλοκαίρι σας.

"ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ"

Λίγα λόγια για τον John Connolly

Η Αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά στα αναγνωστικά μου θέματα έκανα άνοιγμα στο είδος του Αστυνομικού Μυθιστορήματος με Μεταφυσικά χαρακτηριστικά φαντασίας. Για μένα αυτό ήταν το πρώτο μου μυθιστόρημα που διάβασα στο είδος αυτό και ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα.

Το συγκεκριμένο Βιβλίο είναι από τις Εκδόσεις BELL με αρχική τιμή 7,50 €. Το αγόρασα από το Παζάρι Βιβλίου του Δήμου Αθηναίων στην τιμή των 2 € (!!!).

O John Connoly, είναι Ιρλανδός. Γεννημένος το 1968. Σήμερα στην ηλικία των 50 ετών. Είναι Φιλόλογος και Δημοσιογράφος και αρθρογραφεί στους "Irish Times". Από τα νεανικά του χρόνια, σε ηλικία 29 ετών ξεκίνησε την συγγραφική του δημιουργία. Γράφει Αστυνομικό Μυθιστόρημα στο χώρο του Μεταφυσικού και του Φανταστικού. Το πρώτο του βιβλίο το 1999 σάρωσε στην κυριολεξία κάθε όριο και έγινε άμεσα best seller.

Το έργο του είναι μεγάλο και πλέον έχει καθιερωθεί ως μεγάλη μορφή στο σύγχρονο Αστυνομικό Θρίλερ. Μάλιστα αυτόν τον καιρό τον περιμέναμε και στην Ελλάδα.

Σκηνοθέτης της φρίκης, της φαντασίας. Συνδυάζει το noir μυθιστόρημα με το μεταφυσικό στοιχεία και δουλεύει με τον δικό του μοναδικό τρόπο στα σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ψυχής.

To Θέμα

Όταν ο Τσάρλι Πάρκερ ήταν παιδί, ο Πατέρας του Γουίλ, αστυφύλακας σε ένα δύσκολο αστυνομικό τμήμα της Ν. Υόρκης, πυροβόλησε και σκότωσε ένα νεαρό ζευγάρι, στα χρόνια της εφηβείας τους. Αμέσως μετά αυτοκτόνησε. Καμία εξήγηση δεν δόθηκε ποτέ για την ενέργειά του αυτή αλλά και τις ακριβείς συνθήκες του περιστατικού.

Ο Τσάρλι Πάρκερ, ιδιωτικός ντέτεκτιβ, υπό παρακολούθηση από τις αστυνομικές αρχές, έχοντας χάσει προσωρινά το σήμα του, αναγκάζεται να δουλέψει ως διευθυντής σε ένα Μπαρ στο Πόρτλαντ για να επιβιώσει ενώ παράλληλα αγωνίζεται να επιστρέψει στην εργασία του.

Ο Τσάρλι Πάρκερ, αποφασίζει να επιστρέψει στο χώρο που έζησε τους εφιάλτες του. Στο παλιό του πατρικό σπίτι, όπου μεγάλωσε αλλά και βίωσε τον θάνατο του πατέρα του. Αλλά και στο δικό του πρώτο σπίτι όπου η Γυναίκα του και η μικρή του κόρη δολοφονήθηκαν με ειδεχθή τρόπο. Σκοπός της ζωής του να ανακαλύψει την αλήθεια.

Στον αγώνα του αυτό θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα ψέμματα που στοιχειώνουν τη ζωή του, με την απώλεια της μητέρας του αλλά και με τρομερά μυστικά που έμειναν θαμμένα στα σκοτάδια.

Και με δύο πλάσματα, έναν νεαρό άντρα και γυναίκα, ένα ζευγάρι εραστών, που γλιστρούν στις σκιές με έναν και μοναδικό σκοπό. Να εξαφανίσουν τον Τσάρλι Πάρκερ από προσώπου Γης.

Συγκλονιστική γραφή. Ανατροπές. Αναδρομές. Τεράστια μυστικά που έρχονται στο φως. Εφιάλτες που ζωντανεύουν. Μέχρι την τελευταία του σελίδα, στην αποκάλυψη της αλήθειας και της κάθαρσης θα είστε μαγεμένοι.

"ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ"

Είναι το δεύτερο κατά σειρά Βιβλίο του Richard Montanari που διαβάζω. Μετά το συγκλονιστικό "Ο ΚΟΥΚΛΟΠΟΙΟΣ" σειρά έχει ένα ακόμα υπέροχο αστυνομικό μυθιστόρημα στο ίδιο ακριβώς είδος.

Λίγα λόγια για τον Συγγραφέα

Ο Richard Montanari είναι Αμερικάνος. Γεννήθηκε στο Κλίβελαντ στις 6 Δεκέμβρη 1952. Έχει ταξιδέψει και ζήσει πολλά χρόνια στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στο Λονδίνο. Έχει δουλέψει δημοσιογραφικά σε πολλές εφημερίδες των ΗΠΑ. Το πρώτο του μυθιστόρημα γράφτηκε το 1996 και απέσπασε το ON LINE MYSTERY AWARD πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Το είδος στο οποίο ειδικεύεται είναι το Αστυνομικό Ψυχολογικό Μυθιστόρημα. Βουλιάζει στον κόσμο της ανθρώπινης ψυχής. Σε σκοτεινά ασυνείδητα, σε serial killers που είναι "δημιουργήματα" εκτρωματικών παραμορφώσεων της ανθρώπινης προσωπικότητας και εξωτερικών πιέσεων.

Το Θέμα

Το Περιβόητο Ψυχιατρείο του Cold River της Φιλαδέλφειας ήταν γνωστό ως "Αποθήκη ψυχών" για παράφρονες εγκληματίες. Πριν από πολλά χρόνια μια πυρκαγιά κατέστρεψε το κτίριο και το κουφάρι του στέκει ερειπωμένο στην περιοχή του Priory Park.
Μόνο που ένας άνθρωπος δεν το εγκατέλειψε ποτέ...! Ο Λούθερ.
Τις νύχτες ο Λούθερ περιπλανιέται στα σοκάκια της πόλης. Τις μέρες τριγυρνάει και ζει στις κατακόμβες της πόλης. Ο Λούθερ βρίσκεται παντού και πουθενά. Το παρελθόν του γεμάτο σκοτάδι, το παρόν του ζοφερό.
Οι Ντετέκτιβ Κέβιν Μπερν και Τζέσικα Μπαλζάνο θα βρεθούν μπροστά σε μια σειρά ειδεχθή εγκλήματα γεμάτα συμβολισμούς, όλα γύρω στο Priory Park. Η Έρευνα θα τους οδηγήσει πίσω στα εφιαλτικά χρόνια του κατεστραμμένου ψυχιατρείου. εκεί που έχουν θαφτεί φριχτά μυστικά και ανείπωτοι εφιάλτες.

"Οι κλεμμένες ψυχές" δεν είναι το κλασικό "Whodunit" (Ποιος το έκανε) αστυνομικό μυθιστόρημα. Ευθύς εξαρχής γνωρίζουμε τον δολοφόνο. Εκείνο που αγνοούμε παντελώς είναι τα κίνητρα. Παρακολουθούμε την αστυνομία να προσπαθεί να ψηλαφίσει την αλήθεια ξεσκεπάζοντας σταδιακά μια εφιαλτική ιστορία δεκάδων χρόνων. 

Πολύ συγκινητικό θέμα. Χαρακτήρες που θα σας συγκλονίσουν. Ανατροπές που θα σας καθηλώσουν.

"Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΘΕΡΙΣΜΟΣ"

Το απόλυτο "κακό" στο κλασικό Αμερικάνικο αστυνομικό Noir. Ένα κλασικό αριστούργημα του ιδρυτή της σχολής του "Hard Boiled" Αστυνομικού Μυθιστορήματος, ΝΤΑΣΙΕΛ ΧΑΜΕΤ.

Λίγα Λόγια για τον Συγγραφέα

Ο ΝΤΑΣΙΕΛ ΧΑΜΕΤ (1894-1961) είναι ο "πατέρας" της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας. Το πρώτο του έργο δημοσιεύτηκε το 1923. Πρωταγωνιστές των έργων του έχουν αναδειχθεί σε κλασικά κινηματογραφικά noir αριστουργήματα. Έχει "γεννήσει" τους Ντετέκτιβ:  Κοντινένταλ Οπ, Σάμ Σπέιντ και τον Έλληνα Νικ Τσαρλς με την γυναίκα του  Νόρα.

ΤΟ ΘΕΜΑ

Ο Ντετέκτιβ Οπ του Ηπειρωτικού γραφείου ερευνών, καταφτάνει στην Πέρσονβιλλ. Μια τρισάθλια βιομηχανική πόλη, καλεσμένος από τον πελάτη του Ντόναλντ Ουίλσον, γιου του μεγάλου Γουίλσον, μεγαλοβιομήχανου της περιοχής που έλεγχε την πόλη μέχρι να την πάρει στα χέρια του το οργανωμένο έγκλημα. Το ραντεβού δεν θα γίνει ποτέ καθώς ο Ντόναλντ Γουίλσον θα βρεθεί νεκρός το ίδιο βράδυ. Ο Ντετέκτιβ δεν αποχωρεί. Παραμένει αποφασισμένος να φτάσει στην αλήθεια έστω και αν αυτό τον υποχρεώσει να συγκρουστεί θανάσιμα σε έναν πόλεμο χωρίς όρια σε όλη την πόλη.

Ο Ντάσιελ Χάμετ, ακτινογραφεί στα έργα του την κοινωνία του μεσοπολέμου στην Αμερική. Μια κοινωνία μετά την μεγάλη κρίση, η οποία είναι σάπια και διεφθαρμένη σε όλο της το μήκος και πλάτος. Αστυνομικοί, δικαστές, αρχές, επώνυμα πρόσωπα. Τα πάντα είναι βουτηγμένα στην εξαγορά, στο έγκλημα, στον Υπόκοσμο. Σε μια κοινωνία κυνική που αναζητά ανάσες ανθρωπιάς και νέων δρόμων.

Φίλες και Φίλοι, σας έδωσα τρία Βιβλία του καλοκαιριού που βρέθηκαν στα χέρια μου συνειδητά. Το διάβασμά τους ήταν μια μοναδική εμπειρία συναισθηματική και φιλολογική. Φυσικά δεν ήταν τα μόνα βιβλία του καλοκαιριού που διάβασα. Είναι και άλλα. Και θα σας τα παρουσιάσω σε επόμενη ανάρτηση.  Να περνάτε καλά και να έχουμε ένα όμορφο Ύστερο Καλοκαίρι.

Ικαρία: Ένας τόπος για ταξιδευτές και όχι για Τουρίστες.

Το καλοκαίρι βρίσκεται λίγο κάτω από την μεγάλη του κορύφωση. Πολλοί φίλοι και φίλες bloggers λείπουν στις διακοπές τους ή χαλαρώνουν από το φόρτο της καθημερινής ζωής και δουλειάς. Προσπαθώ λοιπόν, σε όσους είμαστε εδώ, να μην σας αφήνω μόνους. Δεν έχετε παράπονο για αυτό έτσι ;

Σας είχα υποσχεθεί λοιπόν να σας ανεβάσω ένα Ταξιδιάρικο θέμα από ένα Οικογενειακό μας ταξίδι σε ένα Νησί φορτωμένο Ιστορία, παράδοση και μεγάλη φυσική ομορφιά. Τρέχουμε λοιπόν το χρόνο 10 ολάκερα χρόνια πίσω.

Αύγουστος 2008

Στα, προ Κρίσης χρόνια, τότε που είχαμε ένα παραπάνω κλικ στο δικαίωμα του ταξιδιού και των διακοπών. Η Απόφασή μας για να ταξιδέψουμε στην Ικαρία, ήταν απόφαση συνειδητή για το τι το νησί αντιπροσωπεύει και ποιο ακριβώς είναι το προφίλ του.

Η Ικαρία, αγαπημένες μου Φίλες και Φίλοι, ΔΕΝ προσφέρεται για αυτό που λέμε "εύπεπτο" Τουρισμό. Το νησί δεν έχει "ανέσεις" εμπορικού τύπου. Δεν κατακλύζεται από οργανωμένες παραλίες. Αυτές είναι αυστηρά χωροθετημένες να μην πνίγουν το περιβάλλον αλλά και να φιλοξενούν εκείνους που τις προτιμούν.

Το νησί δεν πνίγεται στα Μπιτσόμπαρα....! δεν προσφέρεται για ....celebrities, δεν τραβάει paparazzi. 

H Ικαρία είναι για οδηγούς, άντρες και γυναίκες, που θα το λέει η περδικούλα τους καθώς οι δρόμοι είναι κακοτράχαλοι, άκρως επικίνδυνοι, με άγρια περάσματα και απαιτούν απόλυτη εγρήγορση και σεβασμό στη φύση και στο χώρο.

Η Ικαρία δεν είναι για ημίγυμνα ηλιοψημμένα κορμιά που χορεύουν δήθεν ερωτικά ανεβασμένα σε μπάρες, θαλαμηγούς και πίστες.

Αντίθετα η Ικαρία είναι για έρωτα στην παραλία, στη φύση, για ηδονικές ελεύθερες στιγμές δίπλα στο κύμα. Είναι για κατασκηνωτές, για κιθαρίτσα με φωτιά σε παραλίες συγκεκριμένες, είναι για ταβέρνες που τα τραγούδια του Λοίζου, του Ζωγράφου, της Καίτης Χωματά, του Κώστα Χατζή γεμίζουν τα βράδια τον αγέρα παντού.

Η Ικαρία είναι με τα κακοτράχαλα και πανύψηλα βουνά της, τόποι που φωνάζουν για την ιστορία τους, που σε απόκρημνους γκρεμούς και χαράδρες θα δεις βαμμένα με κόκκινη άλικη μπογιά σφυροδρέπανα, τα τρία γράμματα του ΚΚΕ, και επιγραφές ιστορικής μνήμης. Τα χρόνια μετά τον πόλεμο, την αντίσταση, το Αντάρτικο, την Εξορία.

Εκεί κάπου σε μια πέτρινη επιγραφή σε ένα δάσος, θα δεις τα ονόματα των νεκρών της μεγάλης πυρκαγιάς στις 30 Ιούλη 1993, όπου 13 άνθρωποι βρήκαν τραγικό θάνατο στις αδηφάγες φλόγες. 

Ανάμεσα στα ονόματα, ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΗΡΥΚΟΥ, 38 ετών. Ο Φοιτητής που στις 17 Νοέμβρη 1973, ήταν ανεβασμένος ψηλά στην πύλη του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ την ώρα που το ΤΑΝΚ την ισοπέδωνε. Αυτός ο ΗΡΩΑΣ, ο "άγνωστος", ο "αφανής", εκπρόσωπος της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΑΣ του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, άφησε την τελευταία του πνοή στην Ικαριώτικη Γη, παλεύοντας να σώσει τους συνανθρώπους του.

Η Ικαρία δεν είναι γεμάτη ξενόγλωσσες επιγραφές που κατακλύζουν την Ελληνική επικράτεια. Ακόμα και στα ΤΑΞΙ του νησιού θα δεις την επιγραφή "ΑΓΟΡΑΙΟ" (τουλάχιστον τότε που πήγαμε εμείς.)

Η Ικαρία, φίλες και φίλοι, είναι το νησί, όπου οι εγκυμονούσες γυναίκες, πηγαίνουν στην ...ΣΑΜΟ για να κάνουν εξετάσεις αίματος και κατεβαίνουν ...ΠΕΙΡΑΙΑ για Υπέρηχους εγκυμοσύνης.

Αυτό είναι το "ΝΗΣΟΣ ΜΥΚΟΝΟΣ". Το μεγάλο πλοίο, που εδώ και χρόνια σχίζει ακούραστο τις θάλασσες για να ενώνει το Νησί με την Ελλάδα. Ο Καπετάνιος αυτού του πλοίου, μια χειμωνιάτικη άγρια νύχτα, πριν το 2008, με ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗ, και παλικαριά, πήρε την απόφαση, παρά την αυστηρή απαγόρευση απόπλου, να αποπλεύσει από την Ικαρία στον Πειραι στο πέλαγος που λυσσομανούσε. Μοναδικοί επιβάτες στο πλοίο. Ο Καπετάνιος, το ηρωικό πλήρωμα, ένα παιδάκι με μηνιγγίτιδα στα πρόθυρα του θανάτου και η οικογένειά του. Το παιδάκι σώθηκε και ο Καπετάνιος έγινε σύμβολο στο Νησί.

Αυτή, αγάπες μου, είναι η ΙΚΑΡΙΑ. Πάμε να δούμε τώρα περισσότερα πράγματα για αυτήν. Καλό ταξίδι.

Το πλοίο έφτασε στο δεύτερο κύριο Λιμάνι του νησιού μετά από περίπου 6 ώρες ταξίδι από τον Πειραιά, με ενδιάμεση στάση στη Σύρο. Το μικρό αλλά όμορφο λιμάνι του ΕΥΔΗΛΟΥ, που βρίσκεται στο κέντρο της Βόρειας ακτής του Νησιού, η οποία είναι και η πλέον προσβάσιμη.

Ένας εκπληκτικός χώρος που μας φιλοξένησε για δύο βδομάδες. "ΙΡΙΔΑ" είναι το όνομα του συγκροτήματος και όσοι ενδιαφέρονται μπορούν άνετα να το αναζητήσουν τόσο στο facebook όσο και στο διαδίκτυο. Το έχτισε με μεράκι ένα νεαρό ζευγάρι Ικαριώτες στα κτήματα του πατέρα τους. Τι σύμπτωση. Ήμασταν οι πρώτοι που το εγκαινιάσαμε. Βρήκαμε στο σαλόνι να μας περιμένει ένα μπουκάλι λευκό παγωμένο κρασί με δύο ποτήρια. Στην συνέχεια βρήκαμε και δύο μεγάλες αγκαλιές.

(Irida maisonettes-Ikaria στο Facebook)

Είναι δυνατόν να βγαίνεις στο παράθυρο, να διακρίνεις έτσι τον κήπο και να μην ανοίγει η ψυχή σου ; Νομίζω δεν γίνεται.

\
Α να και η περιβόητη φωτογραφία με την φραπεδιά στα πόδια του Αιγαίου. Θεωρώ ευλογία να απολαμβάνεις έναν πρωινό καφέ σε τέτοιες συνθήκες. Δεν νομίζετε ;

Και ένας υπέροχος Ηλίανθος να σε καλημερίζει το πρωί στο άνοιγμα του παραθύρου σου. Φόντο το μαγικό Αιγαίο.

Δεξιά από το ύψωμα στο οποίο μέναμε φαίνεται ο μικρός κόλπος με την παραλία του Νας. Στα δεξιότερα, που βλέπετε κάτι κτίσματα είναι ταβέρνα, θα μιλήσουμε για αυτήν και λίγα σπίτια. Ο Δρόμος προς το συγκρότημα ήταν βατός χωματόδρομος μέσα στη φύση. Το Αιγαίο στα πόδια σας.

Κατεβήκαμε τώρα κάτω στο δρόμο και βρισκόμαστε την "Ταβέρνα της Ντανιέλα". Το όνομά της ανήκει στην εξαίρετη Ντανιέλα, Ιταλίδα, που έδινε έναν εξαίρετο τόνο και χρώμα στην ταβέρνα. Απολαύσαμε πολύ φτηνά ψάρια που αλλού είναι απλησίαστα όπως Ξιφία και Αστακομακαρονάδα.

Εδώ βλέπετε ξανά την τοποθεσία, πιο καθαρά. Σε λίγο θα κατέβουμε κάτω στον ξακουστό κόλπο του Να. Εκεί που συνηθίζονταν να είναι "Βασίλειο των σκηνιτών" κάποια όμορφα βράδια.

Πριν φτάσουμε στον κόλπο κάτω θα έρθουμε εδώ:

Το τέλος ενός ποταμού που βγαίνει στον κόλπο. Δείτε στα δεξιά. Τα Αρχαία ερείπια. Ένα από τα πλέον "βαριά" ιστορικά μνημεία της Ελληνικής Αρχαιότητας. Τα ερείπια του Ναού της Ταυροπόλου Αρτέμιδος....! Βαρύνουσας σημασίας μνημείο.

Νάμαστε λοιπόν κάτω στον μικρό κολπίσκο που βλέπατε πριν από ψηλά. ΝΑΣ.
Α....! μια παρατήρηση που πρέπει να την θυμάστε πάντα. Με τις θάλασσες της Ικαρίας δεν παίζουμε....!!! Όπως βλέπετε, δεν σηκώνουν και πολλά-πολλά. Εδώ έξω είναι ο αέρας πεσμένος (!!!) και έχει το κύμα που βλέπετε. Ο Λόγος ; Το νησί είναι εντελώς "γυμνό" και "ευθύγραμμο" στο ανοιχτό πέλαγος. Η Ορμή του Αιγαίου πέφτει πάνω του άγρια χωρίς να χάνει τη δύναμή της αλλού. Το βρίσκει με όλη της τη δύναμη και του δίνει να καταλάβει. Προσοχή λοιπόν.

Ο Ήλιος γέρνει στον Να. Τα χρώματα του ουρανού είναι μαγικά. Η Ηρεμία εμφανής και η γαλήνη απλώνεται παντού. Τι λέτε ;

Ήρθε η ώρα τώρα να κάνουμε την πρώτη μας μεγάλη βόλτα. Εν ολίγοις ταξίδι. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε να πάμε στο ΚΑΡΚΙΝΑΓΡΙ. Είναι ένα μικρό πανέμορφο χωριό που θα το βρούμε στο Νότιο μέρος του Νησιού και Δυτικά. Η απόσταση από εκεί που είμαστε είναι 20 χιλιόμετρα και ο δρόμος ; χαχαχαχαχαχα χωματόδρομος....!!!!! κακού τύπου....!!!! για να βάλεις 3η ταχύτητα στο αυτοκίνητο κάνεις γιορτή....! Για πάμε λοιπόν.

Εδώ είμαστε....! για τέτοια διαδρομή θα μιλήσουμε. Εδώ βλέπετε τα πρώτα 500 μέτρα στο βουνό. Ο Δρόμος (λέμε τώρα....) κρέμεται στα βουνά. Τον διασχίζουν κάθετα πολλοί χείμαρροι που κατεβαίνουν από το βουνό. (Πως είπατε ;). Οι βροχές στην Ικαρία, τον χειμώνα είναι καταρρακτώδεις να το ξέρετε, λόγω του πράσινου του νησιού. Προχωράμε με άκρα προσοχή και...

Νάμαστε στο Καρκινάγρι από ψηλά.....! ένα χωριό βγαλμένο από παραμύθια. Μετά το 2008 στην κυριολεξία πνίγηκε από ορμητικά νερά των βουνών σε μεγάλες καταιγίδες. Ευτυχώς δεν χάθηκε κόσμος.

Εδώ έχουμε κατέβει ακόμα πιο κάτω και σε λίγο θα φτάσουμε στο μικρό ψαρολίμανο του χωριού.

Να και το μικρό λιμανάκι στο Καρκινάγρι. Ένα απλό Ψαροχώρι.
Να σας πω τώρα κάτι άλλο για εδώ. Όλη τη χρονιά, ένα σχολικό, παίρνει τα παιδιά του χωριού, διανύει αυτήν την απίστευτα δύσκολη διαδρομή για να τα φέρει στον Αρμενιστή να πάνε σχολείο και μετά να τα επιστρέψει. Μερικές φορές το χειμώνα κάνουν το σταυρό τους να φτάσουν σώα και αβλαβή. Έτσι μορφώνονται τα παιδιά της Ικαρίας....!
Στα ύστερα σημερινά χρόνια, ο Υπ. Άμυνας, έχοντας συγγενική σχέση με το νησί, τουλάχιστον έβαλε το στρατό να ανοίξει καλύτερα το δρόμο απ ότι ήταν τότε. Για δημόσιο έργο μήτε λόγος.

Αυτό ήταν το Καρκινάγρι. Τώρα θα πάμε μια άλλη εκδρομή. Ορεινή. Θα πάμε στις ΡΑΧΕΣ, το μεγάλο κέντρο του νησιού και μετά θα κινηθούμε Ορεινά στα ύψη του. Ξεκινάμε λοιπόν.

Φεύγοντας από τον Να, κινούμαστε προς τον Αρμενιστή πάντα στη Βόρια πλευρά του νησιού. Η Φωτογραφία αναδεικνύει την ακτογραμμή του νησιού. Σε ευθεία γραμμή όπου σπανίζουν οι κόλποι.

Εδώ θα συναντήσουμε μια όμορφη παραλία του νησιού, το Λιβάδι έξω από τον Αρμενιστή. Παίρνουμε τον ανήφορο και φτάνουμε στις ΡΑΧΕΣ.

Το χωρίο έχει αυτήν την εικόνα. Όμορφο, παραδοσιακό, ήρεμο. Παίρνουμε στη συνέχεια τα βουνά και τα λαγκάδια και τραβάμε ορεινά, όπου μας περιμένουν εκπλήξεις.

Εδώ ψηλά μας περιμένει η ιστορική Μονή της Ευαγγελίστριας Θεοτόκου Μουντέ. Ένα πανέμορφο μέρος ψηλά στο δάσος. Μετά την Ιερά Μονή θα συναντήσουμε την Τεχνητή λίμνη στις Ράχες, όπου υδρεύει την περιοχή. Είναι υπέροχη.

Πανέμορφη γεμάτη γαλήνη και πολλή ενδιαφέρουσα πανίδα. 
Στη συνέχεια θα πάμε στην επόμενη εκδρομή μας. Αυτή τη φορά θα είναι μεγάλη. Από τον Αρμενιστή θα πορευτούμε όλη τη Βόρεια ακτογραμμή του νησιού, σε ορεινές διαδρομές. Προορισμός μας η άλλη μεγάλη Πόλη-Λιμάνι του νησιού. Ο ΑΓΙΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ. Η Απόσταση περιλαμβάνει ορεινή διαδρομή πάνω από 70 χλμ μέσα σε φιδίσιους δρόμους, με υψόμετρο μεγάλο και πυκνά δάση. Η Τοποθεσία είναι στο Ν.Α. μέρος του νησιού.

Πριν τον Άγιο Κήρυκο είναι οι ΘΕΡΜΕΣ. Ένα όμορφο χωριό, που το βλέπουμε στην φωτογραφία ανάμεσα στα δύο βουνά. Είναι παραθαλάσσιο και είναι παγκόσμια γνωστό για τα ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΑ ΛΟΥΤΡΑ του. Πολύς κόσμος συρρέει εδώ για να κάνει θεραπεία σε Ρευματοπάθειες και Αρθρίτιδες.

Εδώ είμαστε πλέον στο Λιμάνι του Άγιου Κήρυκου για να απολαύσουμε την στάση μας και το φαγητό μας. Στην συνέχεια θα κινηθούμε στο Ανατολικό ακρωτήρι του νησιού, όπου κοντά στο αεροδρόμιο θα συναντήσουμε μια υπέροχη γαλήνια παραλία, το ΦΑΝΑΡΙ.

Πάρα πολύ μεγάλη παραλία, γεμάτη άμμο, λίγο κόσμο και γεμάτη πράσινο. Ένας μικρός Παράδεισος στην κυριολεξία. Απολαύσαμε το μπάνιο μας και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής ανεβαίνοντας και πάλι τα βουνά.

Εδώ βλέπετε τις κακοτράχαλες βουνοκορφές της Ικαρίας και τους δρόμους σαν ατέλειωτα φίδια στις πλαγιές τους. Θα δούμε και ένα υπέροχο Ηλιοβασίλεμμα με θέα το Αιγαίο προς την πλευρά της Ελλάδας.

Εδώ για παράδειγμα. Ο Ήλιος γέρνει στο Αιγαίο. Ευθεία στο βάθος όπως κοιτάτε στεριανά είναι η κατεύθυνση της επιστροφής.

Εδώ ο ουρανός γίνεται ένα με τη θάλασσα πέρα στα βάθη του πελάγους. Μια τρυφερή αγκαλιά που σε μαγεύει. Η Αίσθηση του βάθους του τοπίου σου δίνει την δυνατότητα ότι βρίσκεσαι έξω από τον κόσμο.

Εκεί τέλειωσε και αυτή μας η εκδρομή.

Είναι ώρα να αναχωρήσουμε σιγά-σιγά. Αφεθήκαμε στην αγκαλιά του νησιού και της αίσθησης να έχεις το Αιγαίο στα πόδια σου. Ένα από αυτά τα βράδια απέναντί μας από το μπαλκόνι μας, μια τρομακτική καταιγίδα αυλάκωνε όλη τη γραμμή του ορίζοντα. Από τη μελέτη του χάρτη, το βλέμμα σου απέναντι, από τα αριστερά βλέπεις την Έυβοια και πάνω δεξιά τέρμα τον Θερμαϊκό κόλπο. Αντιλαμβάνεστε την αίσθηση. Όπως και στην θάλασσα, αριστερά ξεκινάς από τη Χίο και δεξιά κάτω στην Πάτμο. Απέναντί σου η Μύκονος πρώτα και η Σύρος ανάμεσα. Μοναδική πραγματικά θέα.

Άντε και η κακόγουστη αφεντιά μου 10 ολάκερα χρόνια πριν.....

Το "Νήσος Μύκονος" στο δρόμο της επιστροφής από το μπαλκόνι μας.

Μαγεία......

Γειά σου Ικαριώτικη Γη.... σε ευχαριστούμε για όσα υπέροχα γέμισες την ψυχή, την καρδιά και τον νου μας. Καλή αντάμωση ; να το πω ; και να το ευχηθώ. Ίσως κάποτε ξανά. Τα όνειρα δίνουν ζωή. ποτέ δεν ξέρει κανείς το πότε και το πως. Αρκεί να ελπίζει...

Να πω και κάτι άλλο κλείνοντας. Η Ικαρία είναι ένα από Νησιά στα οποία βρίσκονται κομμάτια της καρδιάς μου. Τα άλλα θα ακολουθήσουν....

Τα Ακρογιάλια των Θρήνων...

Ξέρω ότι η ζωή έχει τη δική της δυναμική και ώθηση. Ξέρω ότι ο χρόνος πάντα λειτουργεί αναγεννητικά. Μετά από ένα μεγάλο γεγονός, ένα κάποιο αόρατο χέρι, γυρίζει τη σελίδα, κλείνει το κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής και ξεκινά να γράφει το επόμενο.

Είναι αλήθεια ότι η ζωή και η φύση έχουν αέναα κλεισμένα μέσα τους τη δύναμη να ξεκινήσουν το καινούργιο. Να κινητοποιήσουν εκείνες τις διαδικασίες της δημιουργίας. Της νέας ζωής, της φύσης που αναγεννιέται από τις καμένες στάχτες.

Από τις 23 Ιούλη, έχουν περάσει αρκετές ημέρες. Η Στάχτη έκατσε. Ο Αγέρας πήρε ψηλά στον ουρανό τα ελαφριά κομμάτια της τέφρας, τα στροβίλισε και τα σκόρπισε στα πέρατα του ορίζοντα.

Έμειναν εκεί όμως τα έρημα Ακρογιάλια. Γυμνά, σκελετωμένα, εφιαλτικά. Έμειναν να στέκουν βουβά, απελπισμένα μέσα στη σιωπή.

Αλήθεια, είναι δυνατόν η ανθρώπινη ζωή, τα συναισθήματα, τα όνειρα, οι στιγμές, οι ψυχές, να χάθηκαν έτσι ανέξοδα μέσα σε μαρτυρικά δευτερόλεπτα ; είναι δυνατόν σε εκείνους τους τόπους να ξαναγίνουν όλα όπως κάποτε ; Για να γεννηθεί μια ζωή πόσος κόπος και χρόνος απαιτείται. Για να αφανισθεί πόσα ελάχιστα δευτερόλεπτα ; Γιατί ;

Αλήθεια, αυτός ο πόνος, οι κραυγές των τελευταίων στιγμών, οι σφιχτές στερνές αγκαλιές γνωστών και άγνωστων ανθρώπων να σβήσουν έτσι σιωπηρά ; Είναι δίκαιο αυτό για τη φύση και τη δυναμική της ζωής ;

Στ' αλήθεια σας λέω δεν ξέρω. Και, το σπουδαιότερο, δεν ξέρω τι πραγματικά θα ήθελα.

Απ τη μια ο στυγνός ορθολογισμός του φυσικού θανάτου. Το τέλος, ο αφανισμός. Το τέρμα του χρόνου της ζωής. Η Μία όψη. Απ την άλλη, είναι δυνατόν αυτή η αρνητική ενέργεια εκείνων των στιγμών, η αγωνία, ο τρόμος, ο πόνος, τα συναισθήματα της αδιέξοδης φυγής, ο ύστατος εναγκαλισμός να μην άφησαν τίποτα ξωπίσω τους ; γίνεται ; 

Ο Άνθρωπος, σαν στέκει εκστασιασμένος, ισοπεδωμένος μπροστά στον εφιάλτη, έχει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί το "μετά". Έχει να κατασταλάξει στο τι ακριβώς θα ξεκινήσει να γράφει στο καινούργιο κεφάλαιο αμέσως "μετά".

Όσο ορθολογιστής και αν είμαι, όσο και αν πιστεύω στους νόμους της φυσικής και της βιολογίας, ξέρετε, δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτές οι ψυχούλες, κύρια αυτές των παιδιών γίνηκαν καπνός στο βιολογικό γίγνεσθαι. Δεν μπορεί αυτός ο πόνος να διασπαρεί έτσι πρόχειρα με ευτέλεια.

Θα με ρωτήσετε "μα τι λες ; άνθρωπέ μου τι λες ; τι ακριβώς θέλεις να μας πεις ;" Ναι, ξέρω φαντάζει τραγικό, δείχνει απόκοσμο και μεταφυσικό. Όμως οι εικόνες που η φύση κατέγραψε εκείνες τις πύρινες στιγμές σε αυτά τα ακρογιάλια δεν θα ξεχαστούν. Κάπου και κάπως άφησαν το αποτύπωμά τους. Εκεί....! κάπου, όλα αυτά τα ακρογιάλια θα μείνουν για πάντα τα ακρογιάλια των θρήνων και των κραυγών. Κάπου αυτά τα οικόπεδα, αυτές οι αυλές, θα μείνουν εκεί στοιχειωμένες για πάντα να κουβαλούν τα τρομερά "γιατί" αυτών των ανθρώπων. Να αντηχούν τις κραυγές των μητρικών αγκαλιών που για στερνή φορά έκλειναν μέσα τους τα λατρεμένα τους πρόσωπα.

Θέλω να παγώσει εκεί ο χρόνος. Θέλω, για να βρουν λύτρωση αυτές οι κραυγές και οι χαμένες μνήμες να γίνει ο τόπος κάτι σαν Ιερός βωμός μαρτυρίου. Δεν θα ήθελα να χτιστεί τίποτα. Μήτε πέτρα. Μήτε ένα τούβλο. Θα ήθελα μονάχα να λευτερωθούν οι ακρογιαλιές και έτσι να μπορούν πια στα σκοτάδια τις νύχτες να τρέχουν λεύτερες στη σωτηρία οι ψυχές των χαμένων ανθρώπων. Θα ήθελα η θάλασσα και ο γιαλός να γαληνέψει, να φτιάξει σκαλιά, να μπορέσει κείνο το κορίτσι να κατέβει με ασφάλεια απ τα βράχια στην αγκαλιά της θάλασσας.

Για μένα εκείνη η Γη είναι πια Ιερή. Θα είναι προσβολή εκεί που πέθαναν αγκαλιασμένοι δεκάδες άνθρωποι να μπει τσιμέντο και σίδερο. Όχι.... Μονάχα να αφεθεί λεύτερη η μήτρα της Φύσης και της Μάνας Γης να βγάλει τα δικά της λουλούδια και τα αρώματα που θα μας θυμίζουν τα χαμένα όνειρα εκείνων.

Δεν ξέρω άλλο τρόπο να βρουν λύτρωση τα στοιχειωμένα εκείνα μέρη. Κάποτε στους Αρχαίους καιρούς, που ο άνθρωπος τότε είχε μεγαλύτερη σέβαση στο κακό και στα γεγονότα της ζωής. Τότε που είχε περισσότερες αναστολές στην ύβρη και την αλαζονεία, κανείς δεν τολμούσε να παραβιάσει εκείνους τους τόπους του θανάτου. Αποκτούσαν το δικό τους ΑΒΑΤΟ. Και γίνονταν τόπος λατρείας και απότισης τιμής του ανθρώπου που έκλεινε το γόνυ υπομένοντας την δική του Νέμεση μετά την Άτη και την Ύβρη.

Έτσι τα ακρογιάλια των θρήνων να γίνουν λεύτερα λιβάδια μνήμης, σεβασμού και τιμής. Και μακάρι να αλλάξουν και τη δική μας σκέψη. Τις δικές μας "αξίες". Μακάρι να τσακίσουν τη δική μας ευτελή έπαρση και να μας κάνουν πιο συνετούς, πιο ανθρώπους, λιγότερο ανθρωποφάγους, λιγότερο χειραγωγημένους. Μακάρι να μας απαλλάξουν από τις δικές μας αυταπάτες.