Πέρα στα Όρια του χάρτη

-Μπαμπά τι είναι αυτές οι κεραίες με τα φωτάκια που αναβοσβήνουν ;

-Είναι οι δύο κεραίες της Ραδιοφωνίας παιδί μου

Το βλέμμα μου ταξίδευε πέρα στα Δυτικά της Αθήνας. Ανεβασμένοι με τον Πατέρα στην ταράτσα του πατρικού, προς τα Δυτικά είχες έναν ανοιχτό και λεύτερο ορίζοντα μέχρι πέρα το όρος Αιγάλεω και το Ποικίλο όρος. Βλέπετε εκείνη την εποχή, κάπου στα 1970, τα τσιμεντένια κουτιά των πολυκατοικιών δεν έκρυβαν τη θέα και έτσι το μάτι λεύτερο έπερνε το νου για να τον ταξιδέψει μέχρι τις εσχατιές του ορίζοντα.

Θέα προς τη Δυτική Αθήνα από το ύψος της Μεταμόρφωσης. Στο βάθος: Ποικίλο όρος και Αιγάλεω

Φυσικά η εικόνα που βλέπετε ουδεμία σχέση έχει με την εικόνα τότε που αντίκρυζα εγώ σαν ανέβαινα στην ταράτσα εκείνη του σπιτιού.

Πάντα λοιπόν από τότε, το μυαλό μου ήταν ταξιδιάρικο,  η σκέψη μου αναζητούσε εικόνες και διαδρομές. Λάτρευα και λατρεύω φυσικά πάντα τα ταξίδια και έχω μια, θα έλεγε κανείς, "ερωτική" σχέση με τους ΧΑΡΤΕΣ...! Ναι, όπως διαβάσατε, με τους Χάρτες...!

Για μένα ο Χάρτης ήταν ένα εργαλείο αναχώρησης. Ένα όχημα ονείρων. Φυσικά εκείνη την εποχή, την έντυπη εποχή, όλα ήταν χαρτιά. Δεν υπήρχε τότε μήτε η Goggle μήτε το Google Maps & Earth.

Τότε άπλωνες το χάρτη στο γραφείο σου, ή στο κρεβάτι σου, και ξεχύνονταν τα όνειρά σου πάνω στα όρια του, στις εσχατιές του. Το μάτι σου επικεντρώνονταν στα μέρη που ήθελες, ονειρικά, να φτάσεις. Έκανες οριοθετήσεις. Έφτιαχνες διαδρομές και όλα αυτά αποθηκεύονταν στο μυαλό μου στο κελάρι των απωθημένων και των φαντασιώσεων.

Ποικίλο όρος, θέα στα Δυτικά, στο βάθος το Θριάσιο Πεδίο

Για εμάς, τους τυχερόυς σημερινούς των Πενήντα και στα χρόνια, που είχαμε ανασάνει στον ανοιχτό ορίζοντα της Πόλης, ξέραμε με σαφήνεια και χαρακτηριστική ακρίβεια να οριοθετήσουμε το χώρο και την τοποθεσία μας και έτσι να διαβούμε τα όνειρά μας.

Έτσι λοιπόν, τα καλοκαιρινά απογεύματα, δρασκέλιζα από την ξύλινη σκάλα κατασκευής του Πατέρα, σιγά μην υπήρχε σιδερένια ή τσιμεντένια, στην ταράτσα του σπιτιού. Ο Ήλιος μόλις είχε δύσει, το άρωμα από τις τριανταφυλλιές του κήπου ήταν μεθυστικό. Το μάτι άρχιζε να κάνει πανοραμικό κύκλο στον ορίζοντα ξεκινώντας από την Πάρνηθα στο Βορρά φτάνοντας μέχρι κάτω στη Δύση. Τα πρώτα όρια γίνονταν λίστα στο μυαλό μου. 

"Θα τα φτάσω άραγε κάποτε ;" 

"Θα φτάσω στην εσχατιά της Πόλης ; εκεί που τελειώνει η Αθήνα ; στα τελευταία σπίτια ; "

Ανέκαθεν η έννοια του "τέλους των ορίων" της πόλης δρούσε μέσα μου με μια παράξενη και αλλόκοτη συναισθηματική φόρτιση. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Έννιωθα σαν εκείνους τους θαλασσοπόρους της Αναγέννησης που κίναγαν από τα Δυτικά της Ευρώπης αναζητώντας έναν καινούργιο κόσμο. Έτσι έννιωθα και εγώ τότε.

Λίγο πριν ...σαλτάρω στην ταράτσα καλοκαίρι του 1970 στο ιδιόχτιστο Πατρικό

Τα χρόνια πέρασαν. Δεκαετίες ολάκερες. Ο Κόσμος γύρισε τούμπα κάμποσες φορές. Τα χρόνια φορτώθηκαν στις πλάτες μου αλλά η τρέλα του ταξιδιού και της αναζήτησης των ορίων δεν έπαψε ποτές...! Το ΠΟΔΗΛΑΤΟ στάθηκε για μένα το "όχημα" που θα έκανε πράξη αυτό το ταξίδι στα όρια. Όχι το αυτοκίνητο γιατί έτσι δεν έχει κανένα νόημα. Το ΠΟΔΗΛΑΤΟ είναι αλλιώς...! Έχει κάτι από την παιδική αγνότητα πάνω του, κουβαλάει μόχθο, ιδρώτα, ανάσες, λεύτερο αέρα και προ παντός την αίσθηση της κατά δικής σου δύναμης και προσπάθειας.

Στα χρόνια που το χρησιμοποιώ, κατάπια άπειρα χιλιόμετρα. Θέλετε αριθμό ; είμαι λίγο κάτω από τα 20.000 χιλιόμετρα....! όχι και λίγα για τα χρονιάκια μου έτσι ; 

Με το ποδήλατο λοιπόν ξεκίνησε το "ΚΥΝΗΓΙ στα ΟΡΙΑ". Να φτάσω παντού....! να πατήσω το πόδι μου και να υψώσω τη "σημαία" της ψυχής μου στις εικόνες που έβλεπα από την ταράτσα. 

Έτσι, ένα προς ένα τα όρια αυτά γίνονταν κουκίδες τσεκαρίσματος στο Χάρτη.

Πρώτα οι κεραίες της ραδιοφωνίας, η Δεκέλεια μετά, το Τατόι, το Κατσιμήδι, η Πάρνηθα, το Ποικίλο όρος, η θάλασσα στο Νότο, το Φάληρο, η παραλία, η Γλυφάδα, τα μικρά λιμανάκια που ξεφυτρώνουν απόκρυφα σαν από παραμύθι μονάχα για πεζοπόρους και ποδηλάτες.

Το Φαληρικό δέλτα με τα κανάλια του

Και να σας ...μυήσω λίγο στην μεγάλη ποδηλατάδα ναι ; Πρώτα-πρώτα ξεκινάμε από το τι ποδήλατο έχουμε ; Πόλης ; βουνού ; ταχύτητας ; μικτό ; Γιατί αν ξεκινήσεις με ποδήλατο πόλης σε χωματόδρομο φλερτάρεις με τους ...θάμνους δεξιά αριστερά τα ...ανάσκελα στην πρώτη πέτρα που θα βρεί η ρόδα σου. 

Μετά είναι η μελέτη και προετοιμασία της διαδρομής. Πόσα χιλιόμετρα είναι, αν θα είσαι μόνος (επικίνδυνο) ή με παρέα (ευχάριστο και ασφαλέστερο). Μελετάς λοιπόν αναλυτικά τη διαδρομή σου και παρακολουθείς το ταχύμετρο στο ποδήλατο πόσο χρόνο κάνεις στο "πήγαινε". Οφείλεις να υπολογίσεις την επιστροφή γιατί αν παρασυρθείς αλόγιστα τότε κινδυνεύεις να νυχτωθείς ή να σε βαρέσει το λιοπύρι το μεσημέρι. Βασικό επίσης σχέδιο αποτελούν τα Υψόμετρα...! αμ δεν πας πουθενά αν δεν μελετήσεις τα υψομετρικά των δρόμων. Γιατί αν στην άγνοιά σου ξεκινήσεις να πορεύεσαι σινάμενος-κουνάμενος και άξαφνα ο δρόμος σου ανεβαίνει ...βουνό τότε ...αντιλαμβάνεστε.

Την Κυριακή λοιπόν που μας πέρασε ήρθε η στιγμή να κάνω την επόμενη απόπειρα. Από την Αττική οδό έβλεπα στην πλαγιά της Πάρνηθας τα όρια της πόλης. Ένας μεγάλος χωμάτινος δρόμος σαν φίδι στην πλαγιά μου τραβούσε την προσοχή και εξίταρε τη φαντασία μου. Είναι ένας χωμάτινος δρόμος που ξεκινάει ψηλά στα Άνω Λιόσια και φτάνει πέρα στη Μονή Κλειστών.

Τα όρια των Άνω Λιοσίων και της Φυλής

Ξεκίνησα λοιπόν να φτάσω στις παρυφές, στην εσχατιά της Πόλης στα Βόρεια Δυτικά. Η Διαδρομή δεν ήταν μεγάλη. 11 χιλιόμετρα συν τον γυρισμό έδωσαν 23 χιλιόμετρα διαδρομής.  Πέρασα διασταυρώσεις, οδικούς κόμβους, γειτονιές φτωχικές, γειτονιές με φαβέλες, γειτονιές με πλούσια όμορφα σπίτια, μια Δυτική Αθήνα βουτηγμένη στις έντονες ταξικές της αντιθέσεις.

Ο Ορίζοντας όλο και μεγάλωνε, τα οικοδομικά τετράγωνα αραίωναν, οι αλάνες και τα ανθισμένα χωράφια απλώθηκαν μπροστά μου. Το όνειρο της δεκαετίας του 1970 έκανε την εμφάνισή του μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. 

Μια άλλη Πόλη...! ήσυχη, ήρεμη, με ανοιχτό ορίζοντα, με δέντρα και μυρωδάτα χωράφια. Με ζώα σε κάποιες παλιές αυλές. Και πάνω απ όλα ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ.....! γειτονιές που άλλες ήταν με όμορφα καλόχτιστα σπίτια και άλλες με παλιά. 

Αγκομαχούσα λίγο με το υψόμετρο, όχι ιδιαίτερα επώδυνο αλλά συνεχές, ώσπου έφτασα....! Ναι....! εκεί...! Στην τελευταία οικιστική γραμμή της πόλης ένα κλικ πριν την Πάρνηθα...!

 

Εκεί, στο κίτρινο σημάδι. στις παρυφές των Άνω Λιοσίων. Στον χωμάτινο φιδίσιο δρόμο που εξίταρε τη φαντασία μου.  Και ακούμπησα το ποδήλατο στο πλάι για να χαρώ την ένταση του αγέρα που γέμιζε την ανάσα μου ζωή και χαρά. Σαν τους παλιούς θαλασσοπόρους ένα πράμα.

Ένα συναίσθημα παιδιά πρωτόγνωρο, αλλιώτικο, ίσως παράξενο θα πείτε.

Έφτασα λοιπόν εκεί.....! στην εσχατιά, στο όριο, έβαλα ένα άγκιστρο στο χάρτη για να το κατατάξω στα "μέρη που έχω περπατήσει". 

Και όλα πλέον φλερτάρουν, καλά να είμαστε, με την παραπάνω φιδίσια χωμάτινη διαδρομή στο Βουνό.

Ένα παράπονο έχω μονάχα. Που αυτές τις υπέροχες στιγμές τις ζω ΜΟΝΟΣ.....! Δεν έχω ακόλουθους σε αυτές τις εξορμήσεις, λογικό, δεν μπορώ με το ζόρι να τραβήξω κόσμο εκεί. Αυτό βέβαια το συναίσθημα του "μοναχικού καβαλάρη" έχει και μια περίεργη "μαγεία" πιστέψτε με.

Γελάω μονάχα με τον μικρό μου ανιψιό που λέει με αγάπη "Θείε, κοίτα μην σε δούμε σε κανένα ...silver allert και σε ψάχνουμε όλοι μαζί σε τίποτα βουνοκορφές..."

Φυλή Πάρνηθα

Αρκούμαι ότι μοιράζομαι αυτά τα πανέμορφα συναισθήματα με εσάς εδώ πέραν των αγαπημένων μου προσώπων. Και, πιστέψτε με, αυτό είναι εξίσου υπέροχο και ζεστό.