"Η ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΙΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗΣ
ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ”
"Θέμη...!"
ακούστηκε έντονα η φωνή στα δεξιά του.
Ένα μεγάλο Volvo έστεκε δίπλα του και το
χαμογελαστή πρόσωπο ενός πενηντάρη
άντρα πρόβαλε από το ανοιχτό παράθυρο.
"Ηλία...!"
ανταποκρίθηκε με έκπληξη και χαρά.
"Βρε
παλιόφιλε, αν είναι δυνατόν... τι κάνεις
; πως είσαι ;"
Έστεκαν
στη μέση του δρόμου προκαλώντας αναστάτωση
στην κίνηση του μικρού δρόμου.
“Έλα
μπες μέσα...!” του είπε ο πενηντάρης
οδηγός κάνοντας νόημα “Έλα γιατί
εμποδίζουμε...”
Εκείνος
ανταποκρίθηκε, μπήκε στο αυτοκίνητο
που έκανε λίγα μέτρα πιο κάτω. Σε ένα
ελεύθερο μέρος δίπλα σε ένα μικρό πάρκο,
ο οδηγός σταμάτησε. Βγήκαν έξω στο
πεζοδρόμιο. Για μια στιγμή μετρήθηκαν
οι ματιές τους έντονα, γεμάτες συναισθήματα.
Ύστερα μια μεγάλη αγκαλιά εγκάρδια
έκλεισε τα κορμιά τους προκαλώντας
την προσοχή κάποιων περαστικών.
“Βρε
Θέμη, πόσο καιρό έχω να σε δώ”, έκανε
ο Ηλίας Δρημάδης. Κοντά στα πενήντα
του με σπασμένο κουρασμένο πρόσωπο,
λίγα άσπρα μαλλιά και ελαφρά κοιλιά.
Ο
Θέμης τον κοίταζε προσεκτικά. Αδελφικοί
φίλοι από τις παλιές λαϊκές γειτονιές
στις Κουκουβάουνες. Χρόνια ολάκερα από
παιδιά μέτρησαν τα παιχνίδια τους στις
αλάνες με τις θεόρατες μαργαρίτες και
τα πολύχρωμα αγριολούλουδα. Ο Ένας δίπλα
στον άλλο έριχναν ξύδι στα κοκκινισμένα
γυμνά τους πόδια από την επίθεση των
τσουκνίδων. Εκεί μέτρησαν τα πρώτα τους
εφηβικά όνειρα και σκιρτήματα στην
είσοδό τους στον κόσμο της ώριμης νιότης.
Μέχρι που....
“Ηλία
μου είσαι καλά ;”
“Εντάξει
λέω ναι εσύ ;”
Ο
Θέμης του έριχνε έντονες ματιές σαν να
ήθελε να μετρήσει στο πρόσωπο τα περασμένα
του χρόνια.
“Δεν
μου λες ; κάνεις τίποτα ; πάμε για καφέ
; έλα μην μου πεις όχι και αυτή τη φορά
;”
Δεν
μπόρεσε να αντισταθεί στο κάλεσμά του.
Μπήκαν ξανά στο αυτοκίνητο. Το Μεγάλο
Καβούρι δεν απείχε πολύ από τη Βούλα
όπου είχαν συναντηθεί.
“Τι
κάνεις εσύ εδώ ;” του είπε ο Ηλίας “απ
ότι ξέρω μένετε Αγία Παρασκευή”
“Ναι
καλά θυμάσαι, απλά ήρθα να δω τον κουμπάρο
μου, εσύ εδώ ; θέλω να πω πως ;”
Ο
Ηλίας χαμογέλασε, αντιλαμβανόταν το
ύφος του φίλου του.
“Εδώ
μένω Θέμη, εδώ και κάποια χρόνια, εδώ...!”
Ο
Θέμης έριξε μια ματιά στο πλούσιο
εσωτερικό του εντυπωσιακού αυτοκινήτου
και έριχνε ματιές στο φίλο του. Η Παραλία
στο Μεγάλο Καβούρι δεν ήταν μακριά.
Άφησαν το αυτοκίνητο κάπου στην Αγίου
Νικολάου και πήραν τον παραλιακό
πεζόδρομο
“Που
με πας ;” τον ρώτησε ο Θέμης,
“Έλα
θα περπατήσουμε λίγο στην παραλία όπως
τότε...μετά από τα αξέχαστα εκείνα μας
πάρτυ και θα πάμε εκεί να στο τέρμα, στην
Τρύπια Βάρκα”.
Ο
Απρίλης είχε μπει πολύ ζεστός εκείνη
τη χρονιά. Η φύση ολόγυρα χαμογελούσε
στις ζεστές ματιές του ήλιου και άπλωνε
τα χρώματά της στις καλημέρες του.
Περπατούσαν
δίπλα ο ένας στον άλλο.
“Ακόμα
βρε φίλε σε περιμένω να πιούμε εκείνον
τον καφέ το Πάσχα πριν πέντε χρόνια,
θυμάσαι ;” του είπε με μια δόση πίκρας.
“Βρε
Ηλία.... ξέρεις... η Νάντια τότε, έπρεπε
να βγούμε για ψώνια, δεν προλαβα....”
“Ξέρω
ρε φίλε.... ξέρω, πάντα θα υπάρχει μια
Νάντια, ένας Γιώργος δεν έχει σημασία
το όνομά του, που θα μπει ανάμεσα σε δύο
ανθρώπους που μεγάλωσαν μαζί...”
“Γιατί
το λες αυτό ;”
“Γιατί
πάντα φίλε μου σε περίμενα....! κάθε φορά
που ερχόσουν Αθήνα τότε από το νησί, σε
περίμενα. Καρτερούσα να ξεκλέψεις λίγο,
έστω μια ώρα για τον αδελφικό σου φίλο,
να τον δεις, να πιεις έναν καφέ μαζί
του...”
“Η
Ζωή και η καθημερινότητα Ηλία....”
“Ναι,
η ζωή...! οι νέες σχέσεις, ένας γάμος, μια
καινούργια φαμίλια. Ο σκοπός του
ανθρώπου...” σχολίασε ο Ηλίας καθώς το
βλέμμα του χανόταν πέρα στη θάλασσα
“και έτσι ο κάθε φίλος, χάνεται, ξεθωριάζει
η ύπαρξή του, ξεχνιέται η παρουσία του,
μπαίνει στα κιτάπια της λήθης αδελφέ.
Και κύρια τις μεγάλες ώρες που θα τύχουν
στη ζωή του...”
“Μιλάς
για τότε ;....” ρώτησε με απορία ο Θέμης.
“Και
για τότε αλλά και χωρίς το τότε...”
“Βρε
Ηλία τι είχε γίνει στην Τράπεζα ;”
“Ναι,
δεν ξέρεις λεπτομέρειες, ήσασταν στο Νησί ακόμα...”
“Λοιπόν
;”
Ο
Ηλίας έσκυψε το κεφάλι στο χώμα καθώς
μετρούσε τα βήματά του στη χωμάτινη
διαδρομή τους.
“Ο
Διευθυντής τότε, τράβαγε παράνομα λεφτά
από ξεχασμένους λογαριασμούς, ολάκερη
κομπίνα είχε στήσει με τον μεγάλο. Δήθεν
άλλαζαν στοιχεία λογαριασμών, τους
ενεργοποιούσαν, με σκηνική παρουσία
των δικαιούχων. Πολλές χιλιάδες φίλε,
πολλές...”
“Και
εσύ που έμπλεξες ;”
“Εγώ
ε ; ο αφελής προϊστάμενος, που έβαζα την
υπογραφή μου φυσικά σε έγγραφα μετά από
μήνες, δήθεν ξεχασμένα, που έπρεπε να
τα τακτοποιήσουμε ομαδικά μπας και
σκάσει καμιά επιθεώρηση”
“Και
;”
“Η
Υπόθεση έσκασε... και φυσικά ο απλός
προϊστάμενος με την υπογραφή του φαρδιά
πλατιά στήθηκε στην πυρά με συνοπτικές
διαδικασίες...”
“Σε
διώξανε ;”
“Το
να με διώχνανε μόνο ήταν το καλό σενάριο.
Η Τράπεζα σε αυτές τις περιπτώσεις
διψάει για αίμα. Να εξιλεωθεί στα μάτια
της πελατείας και της κοινής γνώμης. Το
άψογο σύστημα απέναντι στον διεφθαρμένο υπάλληλο.
Διώχτηκα ποινικά...! φυλάκιση με αναστολή”
“Τι
λες βρε παιδί μου ;”
Είχαν
πια φτάσει στην “Τρύπια Βάρκα”, έκατσαν,
παράγγειλαν τους καφέδες τους, είπαν
δύο-τρία άλλα πράγματα απλά, καθημερινά
και κάποια στιγμή ο Θέμης ρώτησε
“Η
Μάρθα τι κάνει ; τα παιδιά ;”
Το
πρόσωπο του Ηλια γέμισε σκοτάδι.
“Η
Μάρθα έφυγε... δεν μπορούσε να μένει μαζί
με έναν καταχραστή, με έναν κλέφτη...οι
γονείς της, το περιβάλλον της...”
“Απαράδεκτη...!”
“Ίσως
και όχι Θέμη...! στον κόσμο της έπεσε η
σκηνή μιας ζωής δίπλα σε έναν άνθρωπο
απατεώνα. Τι να κάνει ;”
“Τα
παιδιά ;”
“Την
ακολούθησαν, βέβαια εντάξει βλεπόμαστε
αλλά ξέρεις... αργά και που... τυπικά. Ο
Πατέρας...”
“Εσύ
τι έκανες ; βλέπω, θέλω να πω πως...”
Ο
Ηλίας κούνησε το κεφάλι, γέλασε λίγο
πικρά.
“Το
αυτοκίνητο ε ; η εικόνα του πλούτου, ναι.
Ο Παλιός σου φίλος κουράστηκε Θέμη...! ο
παλιός καλός σου φίλος ξεπουλήθηκε.
Βαρέθηκε να μετράει και να γλύφει μονάχος
τις πληγές του. Γύρεψε φίλους, γνωστούς,
αλλά.... όπως είπες και εσύ μια Νάντια...
τα ψώνια... πάντα υπήρχε κάτι”
“Τι
εννοείς ξεπουλήθηκε ;”
“Θέλω
να πω ότι μετά.... βρήκα κάτι Ολλανδούς,
μια πολυεθνική, ξέρεις αυτοί δεν
πολυνοιάζονται για το παρελθόν σου. Αν
μυριστούν ότι τους είσαι κατάλληλος
και ανεβάζεις τα εξτρέ των λογαριασμών
τους είσαι το αστέρι τους. Αναστολές
δεν έχουν..”
“Δεν
το βλέπω άσχημο για να νιώθεις ενοχές...”
“Υπερτιμολογήσεις,
τριγωνικές πιστώσεις, ξέπλυμα συναλλαγών,
έτσι ανέβαινα στα σκαλιά της επιστροφής
στην οικονομική επιτυχία και ...αναγνώριση”
“Μετάνοιωσες
;”
“Έχει
σημασία τώρα πια ; Ο Παλιός Ηλίας πέθανε
Θέμη....! αυτός που πήγαινες μαζί του στο
καλοκαιρινό σινεμαδάκι στις Κουκουβάουνες,
δεν υπάρχει πιά....”
Τα
μάτια του βάρυναν. Έγιναν υγρά. Ένας
κόμπος τον ενοχλούσε στο λαιμό καθώς
ρούφαγε άπληστα τον καπνό από το τσιγάρο
του.
“Εκείνος
ο Ηλίας της αθωότητας, της απλοϊκής
αφέλειας, χτύπησε πολλές πόρτες τότε.
Έψαξε φίλους, γύρεψε κατανόηση από τους
δικούς του. Δεν τον πίστεψε κανείς.
Βλέπεις ήταν για όλους ένας υπάλληλος
που δεν σεβάστηκε τη δουλειά του και
τους απλούς καταθέτες”
“Στάσου
ρε Ηλία. Δεν έγινε δίκη ; δεν το πάλεψες
; μην τρελαθώ τώρα...”
“Αχ
βρε Θέμη, ακόμα είσαι στην εποχή των
ονείρων και της δικαιοσύνης ε ; τι να
παλέψω βρε Θέμη ; τον μηχανισμό μιας
τράπεζας ; τις υπογραφές μου φαρδιές-πλατιές
; να πω τι στο δικαστήριο ; ότι ο αφελής
υπέγραφα εκ των υστέρων ; ε μου ανεγνώρισαν
ελαφρυντικά ξέρεις και τη γλύτωσα με
αναστολή”
“Έχτισες
όμως βλέπω ξανά τη ζωή σου”.
Ο
Ηλίας γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια,
ίσια στα μάτια.
“Τη
ζωή μου ; ναι.... γέμισα ξανά πλούτη,
χρήματα, αγαθά...”
“Η
Ζωή θέλει αγώνα και αξιοπρέπεια Ηλία....!”
Έσφιξε
τα χέρια του δυνατά.
“Πειράζει
που δεν είχα τη δύναμη ; πειράζει που
νικήθηκα ; πειράζει που ποτέ δεν ενόχλησα
κανέναν ; που δεχόμουνα τον συνάδελφο
σαν αλληλέγγυο αδελφό ; που αγωνιζόμουνα
στο πεζοδρόμιο μαζί του ; “
“Σκόρπισες
στον άνεμο πρόχειρα την ιστορία σου
Ηλία....”
“Ξέρεις
ποιο είναι το πιο εξωφρενικό ; για όλους
εκείνους τους καθαρούς που τότε ο
καταχραστής Ηλίας ήταν στα απόβλητα
μετά έγινε ο “επιτυχημένος” μάνατζερ...!
ο παράγοντας που όλοι αποζητούσαν την
μεσολάβησή του για οικονομικές συμφωνίες.
Ο εκλεκτός πελάτης φίλε στην Τράπεζα
που κάποτε με έδιωξε. Και εγώ, ναι εγώ,
βουτηγμένος στην ενσωμάτωση έπαιρνα
το αίμα μου πίσω μπαίνοντας στα πολυτελή
τους γραφεία με ύφος χιλίων καρδιναλίων,
ως εκπρόσωπος της μεγάλης εταιρείας
στην οποία έσκυβαν ευλαβικά το κεφάλι”
“Τα
γυρίσματα της ζωής ; τι να πω ; όμως....”
“Ναι....!
ξεπουλήθηκα....! αποδέχτηκα τις αρχές
που πολεμούσα....! μέρα τη μέρα βούλιαζα
στην υποταγή και την εξαγορά. Έγινα
μοχλός πλούτου για μια εταιρεία. Έγινα
εργαλείο της. Και κάθε φορά που μετρούσα
το ύψος του λογαριασμού μου βούλιαζα
συνειδητά όλο και περισσότερο. Σαν μια
κραυγή σε κλεισμένες πόρτες ρε φίλε....!
σε αδελφικούς φίλους που πάντα καρτερούσα
να με θυμηθούν, να με καλέσουν.”
“Έχουν
οικογένεια ρε Ηλία...”
“Ναι,
και να την έχουν πάνω απ όλα, αλλά
παράλληλα με την οικογένεια, συμπληρωματικά
υπάρχει και μια φιλία ρε Θέμη....”
Σταμάτησαν
κάποια στιγμή. Σαν τον άνεμο που σωπαίνει
και καταλαγιάζει. Ύστερα ο Ηλίας ακούστηκε
ξανά
“Σε
ευχαριστώ που ήρθες σήμερα εδώ μετά από
τόσα χρόνια Θέμη....”
άπλωσε
το χέρι του στο δικό του. Το έσφιξε και
καθώς το πουκάμισο τραβήχτηκε ψηλότερα
το χρυσό του ρολογιού του λαμπύρισε
στον ζεστό ήλιο του Απρίλη.
Ο
Θέμης ένιωσε το χέρι του να τρέμει
ελαφρά. Ήχησε παράξενα στα αυτιά του η
φράση του:
“Και....
ρε φίλε.... σαν κλείσεις ξανά κάποιο
ραντεβού με ένα σου φίλο από τα παλιά,
σε παρακαλώ.... μην τον στήσεις..... να
ξέρεις σε περιμένει.... ίσως για πάντα....
ίσως να είναι αυτό που του έχει απομείνει
το πιο αληθινό μέσα του πια”
Μην Ξεχνάτε ότι βρίσκεται στο CINEFIL σε Εξέλιξη η: Άσκηση Σεναρίου: "Πες το με Εικόνες"
