Στην Αναμονή μιας επερχόμενης Νάρκωσης...

Αυτές τις μέρες έκανα μια χειρουργική επέμβαση στο λάρυγγα για μια σειρά προβλημάτων που είχαν ενσκύψει εκεί. Ήταν η δεύτερη φορά που ένιωσα το βίωμα της αναμονής πάνω στο χειρουργικό κρεββάτι. Αυτή τη φορά ήταν πιο ανώδυνο από την πρώτη πριν χρόνια. 

Ένα βίωμα παράξενο, παγερό, που δεν μπορείς να το περιγράψεις εύκολα. Περιφέρεσαι στην αρχή πάνω σε ένα φορείο και "σταθμεύεις" για λίγο στον προθάλαμο των χειρουργείων πριν τη "μεγάλη" είσοδο. Δίπλα σου κάποια άλλα φορεία κουβαλούν συνανθρώπους σου. Είμαστε όλοι σιωπηροί, παγωμένοι, ακίνητοι, ανέκφραστοι. Πόσο αλήθεια μοιάζουμε σαν κούκλες άψυχες που τελούν σε αναστολή ζωής. Πόσες σκέψεις κυκλοφορούν στο νου κατά κύματα εκείνες τις στιγμές. 

Κοιτάζεις τον διπλανό σου. Αν μπορείς φυσικά να τον δεις με την άκρη του ματιού σου. Προσπαθείς να μαντέψεις τα αισθήματά του μέσα στο ανέκφραστο "παγωμένο" πρόσωπό του. Κάνεις μια δραματική προσπάθεια να απεμπλακείς από τις δικές σου σκέψεις και να βάλεις στο κάδρο κάτι "άλλο". Κάτι ξένο κάτι έξω από εσένα.

Εκείνες τις ακίνητες πραγματικά στιγμές προσπάθησα να κάνω την εξής σύγκριση. Βέβαια βλέπεις, εγώ, τον είχα, τρόπον τινά, "δεμένο το γάϊδαρό μου", καθώς ορθολογικά ήξερα ότι θα ξυπνήσω, ναι μεν σε δύσκολη κατάσταση ή διάθεση αλλά όλα θα έπερναν το δρόμο της επαναφοράς, της αποκατάστασης.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι το πιεσόμετρο που μπήκε μόνιμα στο δεξί μου χέρι και το μηχάνημα καταγραφής παλμών καρδιάς στο αριστερό θα έδειχναν εικόνες θετικές  (βέβαια μια μη αναμενόμενη μεγάλη υπέρταση έφερε κάποιο συναγερμό στην επέμβαση....).

Εκείνη τη στιγμή έφερα στο νου μου, τον Πατέρα μου, τον Πεθερό μου, που έμπαιναν στο χειρουργείο χωρίς τα δικά μου "εχέγγυα" και ήξεραν καλά ότι ο δρόμος μετά από αυτό θα ήταν απόλυτα μηδενικός...

Πόση διαφορά Θεέ μου....! πόσο τους ένιωσα...! δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή πραγματικά από το να νιώθεις έτσι την ώρα που η σύριγγα του αναισθητικού και η μάσκα του αέρα θα σε πάρει στο ταξίδι του κλινικού ύπνου. Γιατί ο χρόνος μηδενίζεται. Παύει να υπάρχει. Εκεί ένιωσα τον πανικό. Την τεράστια διαφορά στις καταστάσεις. Και εκεί είναι που έρχεται "κάτι" να ψιθυρίσει στο αυτί σου, σατανικά:

"Κοίτα τώρα μπορείς να νιώθεις ήσυχος αλλά να ξέρεις φίλε μου ότι μια κάποια άλλη φορά θα είσαι δικός μου.....! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα"

Αυτό το σατανικό γέλιο που ήθελες να το ξεχάσεις, να το εξαφανίσεις.

Σε εκείνες τις στιγμές μικραίνουν όλα γύρω σου. Εξαφανίζονται. Μοριοποιούνται. Και στα πρώτα δευτερόλεπτα ίσα που προλαβαίνεις να σκεφτείς πριν πέσεις στη φάση της ολικής νάρκωσης, καταλαβαίνεις ότι ΟΛΑ μπορούν να είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ....!

Ότι η ζωή είναι μια στιγμή. Ένα φλας, ένα κινηματογραφικό καρέ. Πααααφ....! έρχεται, σβήνει, χάνεται. Πριν πάμε λοιπόν εκεί, πρέπει να είμαστε έτοιμοι....! γαλήνιοι...! γεμάτοι...!

Ήθελα να είχα πραγματικά τη δύναμη να γυρίσω πίσω το χρόνο, να έμπαινα μέσα στο θυμικό και στην καρδιά των ανθρώπων που μνημόνευσα, να μπορούσα να πάταγα το πλήκτρο της αναστροφής, της επαναφοράς. Πόσο ανόητη σκέψη.... πόσο μάταιη ίσως και εγωιστική....

Νιώθω να αρχίσω να λέω:  "Δεν έχουμε αντιληφθεί τι ακριβώς μας συμβαίνει στη ζωή.... δεν της έχουμε δώσει το νόημα που πρέπει... δεν έχουμε καταλάβει τίποτα..... και το πιο τραγικό, πόσο ρηχοί και επιφανειακοί είμαστε, κλεισμένοι στο δικό μας μικρόκοσμο, λες και αυτός θα είναι για πάντα ασφαλής...."

Υ.Γ. Χρωστώ να ταξιδέψω με τις ευχές μου σε κάθε άνθρωπο που μετράει τα λεπτά του σε ένα χειρουργικό κρεβάτι. Να τον αγκαλιάσω, να τον αγγίξω, να του δηλώσω ότι είμαι εκεί κοντά του. Να καλύψω τις δικές μου ένοχες απουσίες στο πλευρό κάποιων άλλων. Να χαϊδέψω τρυφερά το πρόσωπο εκείνης που με έφερε στη ζωή, σαν ύστατο χάδι αποχαιρετισμού λίγο πριν οι παλμοί της καρδιάς της σταματήσουν πριν ανοίξει τα μάτια της να με δει. 

Παλιές Καλοκαιρινές Εικόνες στο Κάδρο...

Είναι το ...τρίτο θέμα στη σειρά που έχει καλοκαιρινό χρώμα και διάθεση. Λες και με στοιχειώνει αυτή η εποχή. Αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να ξυπνάει τις αισθήσεις μου, τις μνήμες μου, τις νοσταλγίες μου, τις φυγές μου, όσο το καλοκαίρι. Δεν έχω λόγο να το εξηγήσω αλλά δεν θέλω κιόλας. Το εισπράττω όπως έρχεται. Λεύτερο, μαγικό, αισθαντικό. Το αφήνω να διαπεράσει κάθε μου σκέψη και κύτταρο. Δεν έχει χρονική σειρά, δεν έχει κανονικότητα. 

Οι σκέψεις αυτές είναι φωτογραφικές μνήμες που μας παραπέμπουν σε καλοκαιρινές στιγμές του παρελθόντος στις εποχές εκείνων των δικών μας καλοκαιριών. 

Ξενοδοχείο "Τα Αστέρια"

Δεν μου λέτε ; θυμάστε εσείς ή να το έχετε ακούσει από τους γονείς σας ότι κάποτε, στις γειτονιές της Αθήνας μιλάω, κοιμόμασταν στην ταράτσα ; Βέβαια....! τότε δεν υπήρχε αδέλφια κλιματισμός. Δεν υπήρχε διάχυτος ο φόβος του εγκλήματος. Τότε, σαν έσφιγγαν οι ζέστες και πύρωναν τα παλιά μας σπίτια με τους τσιμεντόλιθους και τα μονά τζάμια, ανέβαινε ο πατέρας στην ταράτσα, άπλωνε το ράντζο ή έφτιαχνε τα αυτοσχέδια κρεβάτια και νάμαστε όλοι μαζί ...ξενοδοχείο τα αστέρια...

Τα καλοκαιρινά Μπάνια του Λαού

Στα δικά μας καλοκαίρια, κάπου στα 1967-1975, τα αυτοκίνητα Ι.Χ. ήταν ιδιαίτερη πολυτέλεια και κάτι σαν προνόμιο. Η Θάλασσα όμως μας καλούσε στη δική της καταγάλανη αγκαλιά. Μοναδικός τρόπος για τα μπάνια του λαού εκείνη την εποχή τα "θρυλικά" Πούλμαν της γειτονιάς...!

Εδώ είμαστε....! μην μου πείτε πως δεν το θυμάστε ; ποιο ; μα το θρυλικό ανεπανάληπτο SETRA S8. Το καμπυλωτό πούλμαν στις θέσεις του οποίου στοιβάχτηκαν χιλιάδες άνθρωποι, κάθε ηλικίας με προορισμό μια παραλία της Αττικής. Η Μηχανή θορυβώδης, πίσω και αν είχαμε υπερφόρτωση ας ήταν καλά και τα αναδιπλούμενα ....σκαμνάκια ανάμεσα στις δύο σειρές καθισμάτων. Τα θυμάστε ; μιλάμε για ...δολοφονικά επικίνδυνη μεταφορά καθώς στο παραμικρό φρενάρισμα μπορούσες κάλλιστ να βρεθείς έξω από το ...μεγάλο παρ μπριζ του πούλμαν. 

Προορισμοί ; πολλοί: ΛΟΥΤΣΑ ο πλέον κοινότυπος. ΩΡΩΠΟΣ, καλή επιλογή. ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ, για ...ψαγμένους οδηγούς. ΣΧΟΙΝΙΑΣ, υπέροχη παρθένα παραλία που άρχισε να γίνεται αντιληπτή μετά το 1974. Και άλλες ακόμα παραλίες λιγότερο γνωστές: ΒΡΑΥΡΩΝΑ, ΑΥΛΑΚΙ, ΚΑΛΑΜΟΣ, ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ για κάποιες Κυριακές μακρύτερα.

Στα καλοκαιρινά κλασικά αξεσουάρ περιλαμβάνονταν: πετσέτες, ψάθες για την παραλία, ταπεράκι με μαγειρεμένο φαγητό από το σπίτι απαραίτητα, φρούτα, νεράκι.

Αργότερα μπήκε και στη γραμμή και το SETRA S9 και τα πράγματα έγιναν πιο ...σύγχρονα. Όπως και το MERCEDES 302

Καλοκαιρινές ηλεκτρικές συσκευές:

Για να σας θυμίσω κάποιες εποχιακές ηλεκτρικές συσκευές που αποτέλεσαν εκείνη την εποχή την πρώτη μας "άμυνα" απέναντι στον καύσωνα.

Αυτός ο βαρύς COLDAIR παρακαλώ με το ατόφιο σίδερο, ήταν ο πρώτος ανεμιστήρας που θυμάμαι να με δροσίζει στο πατρικό σπιτικό. Δεκαετίας 1960, είχε φάει ο έρμος τα ψωμιά του, χτύπαγε το μοτέρ του σαν κομπρεσέρ και αναγκαστικά αντικαταστάθηκε από κάποιον νεώτερο

Αυτός εδώ καλή ώρα....! μεταλλικός σε όλα του τα στοιχεία, αθόρυβος πήρε τη σκυτάλη από τα παλιά ...ελικοφόρα

Να πάμε στα Ψυγεία ; Προσωπικά πρόλαβα ένα Ψυγείο Πάγου παρακαλώ στα πρώτα μου παιδικά χρόνια. Κάτι σαν αυτό εδώ:

Ατόφιο ακριβό ξύλο με εκπληκτική μόνωση εσωτερικά, βρυσάκια με πανάκριβο μέταλλο και θήκη για τον πάγο που έφτανε κάθε πρωί σε κάθε σπιτικό της γειτονίας με το αντίστοιχο ...τρίκυκλο από το εργοστάσιο πάγου.

Ένας ολάκερος κόσμος ζούσε από αυτή την όμορφη αλυσίδα παραγωγής και εφοδιασμού.

Βέβαια η συνέχεια ανήκε στον ...εξηλεκτρισμό και στα ηλεκτρικά ψυγεία που έκαναν την εμφάνισή τους στα σπιτικά μας.

Ο Καθημερινός πόλεμος με τα κουνούπια:

Εδώ να δείτε μάχες....! και μιλάμε για εποχές που τα ρέματα και τα ποτάμια ήταν δίπλα σε κάθε γειτονιά. Που στις εγκαταλειμμένες φτωχογειτονιές η αυθαιρεσία με τα σκουπίδια ήταν πραγματικά καταστροφική. Εκεί να σας δω κουνούπια....! 

Τα όπλα μας στον πόλεμο αυτό ; Α χα....! Η Θρυλική μικρή ξεψαστική τρόμπα:

Ιδού λοιπόν το μεγάλο ....κανόνι κάθε σπιτιού....! έτοιμο για εφοδιασμό και δράση. Υλικό γεμίσματος ; εδώ έχουμε κάνει εγκλήματα....! Καρκινογόνα δηλητήρια εκείνης της εποχής έμπαιναν καθημερινά μέσα στο σπίτι τα καλοκαίρια.

Ιδού Κύριοι το ....επικό Φλίτ....! το βασικό εντομοκτόνο εκείνης της εποχής. Μην με ρωτάτε αν ήταν εκείνο επιβλαβές σε σχέση με τα σημερινά "ματάκια" που καίμε τις νύχτες γιατί δεν έχω σοβαρά στοιχεία να σας απαντήσω. Πάντως τα αποτελέσματά του ήταν ....καταπληκτικά...!

Τα φτωχικά Cabrio εκείνης της καλοκαιρινής εποχής:

Ναι και εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα. Ναι και εκείνα τα καλοκαίρια έβλεπες, αραιά και που τα περίφημα "λαϊκά" cabrio που όσοι τυχεροί τα είχαν στην κατοχή τους ζούσαν υπέροχες καλοκαιρινές νύχτες, ρομαντικές εξορμήσεις στα αστέρια και εκδρομές που άφησαν εποχή.

Η Γλυκύτατη SKODA Felicia 1961 παρακαλώ φιλοξένησε άπειρα καλοκαιρινά όνειρα και όμορφες στιγμές.

Μιλάμε για το FIAT 500, το ατόφιο εκείνης της εποχής και όχι το σημερινό εμπορικό κατασκεύασμα που το πουλάνε ο κούκος αηδόνι....

Όσο για τον θρυλικό σκαραβαίο της VW τα σχόλια περισσεύουν καθώς η καλοκαιρινή του έκδοση έγραψε τη δική της ιστορία εκείνα τα χρόνια.

Τα Παιχνίδια στις Αλάνες:

Καλοκαίρι χωρίς παιχνίδι δεν λέει. Και παιχνίδι, ομαδικό, συλλογικό χωρίς αλάνα, επίσης δεν λέει.
Και τα δύο υπήρχαν άφθονα διαθέσιμα στη δεκαετία 1965-75 στις γειτονιές της Αθήνας. Έτσι, εμείς, ως παιδιά τότε, μπορούσαμε να χαρούμε τα ομαδικά παιχνίδια με κάθε όμορφο τρόπο.
Ποια ήταν αυτά ; για πάμε να θυμηθούμε τα πιο αγαπημένα:

"Τα Μήλα"  

Αγόρια, κορίτσια, χαιρόμασταν με την ψυχή μας το όμορφο αυτό παιχνίδι που έδινε ζωή τόσο στις αλάνες όσο και στους άδειους δρόμους εκείνης της εποχής.

"Κρυφτό"

Ε ποιος δεν θυμάται το αγαπημένο εκείνο παιχνίδι που όσο πέρναγε η ώρα και έπεφτε το σούρουπο στις γειτονιές τόσο και θέριευε σαν παιχνίδι καθώς βόλευε στο κρύψιμο και έβαζε δύσκολα στην ανεύρεση. 

Υπήρχαν και λατρεύτηκαν και άλλα πολλά όπως: το κλασικό "ΚΥΝΗΓΗΤΟ". εύκολο, εύχρηστο, φουριόζικο. Το "ΜΠΗΖ" για πιο ...."βίαιες" καταστάσεις, το "ΠΕΡΝΑ-ΠΕΡΝΑ η ΜΕΛΙΣΣΑ", η κλασική "ΜΑΚΡΙΑ ΓΑΪΔΟΥΡΑ", τα "ΑΓΑΛΜΑΤΑΚΙΑ", η "ΜΙΚΡΗ ΕΛΕΝΗ", η "ΑΜΠΑΡΙΖΑ" και άλλα ακόμα που δεν θυμάμαι.

Αυτές ήταν οι δικές μας παλιές καλοκαιρινές εικόνες. Βγαλμένες από έναν διαφορετικό κόσμο και περιβάλλον. Τότε που η αμεσότητα στις σχέσεις των ανθρώπων ήταν το κυρίαρχο στοιχείο. Τότε που οι αυλές και οι πόρτες των φτωχόσπιτων ήταν ανοιχτές κάθε ώρα και στιγμή. Τότε που ξέραμε το κάθε τι για τον διπλανό μας, που γυρεύαμε να ζήσουμε τις σχέσεις και τις στιγμές μας ψηλαφώντας και όχι πληκτρολογώντας.

Τόσα καλοκαίρια, σου 'χαν φύγει απ τα χέρια...

Ήταν ένα καλοκαίρι ζεστό, αποπνικτικό. Όπως ήταν όλα εκείνα τα καλοκαίρια στις φτωχογειτονιές της Δραπετσώνας στις συνοικίες του Πειραιά. Της Αγίας Κυριακής εκείνη η μέρα, που μια καινούργια ζωή ήρθε στο φως να συναντήσει και εκείνη με τη σειρά της την πορεία ενός καινούργιου ανθρώπου που γεννιέται.

Της Αγίας Κυριακής, Επτά του Ιούλη, στα 1960. Πενήντα επτά ολάκερα χρόνια πίσω. Σαν σήμερα ένα πράμα.

Βέβαια, ο ερχομός εκείνης της ζωής, έμελλε να σφραγιστεί με την αποχώρηση μιας άλλης ζωής, τρεις μόλις μέρες μετά. Μια αλλαγή στη σκυτάλη βίαιη, αλλοπρόσαλλη, προφανέστατα άδικη καθώς εκείνη που την κουβαλούσε δεν πρόλαβε ποτέ να την χαρεί και η μοναδική επαφή μαζί της ήταν μια και μόναδική αγκαλιά σε ένα κόσμο ανάμεσα στο φυσικό και στο ασυνείδητο.

Ο Χρόνος σκεπάζει τα πάντα να ξέρετε... έχει έναν δικό του μοναδικό ισοπεδωτικό τρόπο να ανακυκλώνει, να φιλτράρει το κακό, να ανοίγει δρόμους και ορίζοντες. Από εκείνο το καλοκαίρι σαν σήμερα μετρήθηκαν ακόμα  πολλά. Μια ολάκερη πορεία ζωής. Με βιώματα, καταστάσεις, εμπειρίες, δοκιμασίες, χαμόγελα, δάκρυα, χαρές, λύπες, δημιουργία. Ειδικά αυτό το τελευταίο έχει ξεχωριστό ειδικό βάρος που ισιώνει τα πάντα.

Τα μάτια των παιδιών σου, ο περίγυρος των αγαπημένων σου προσώπων στην οικογένεια καίει όμορφα το καντηλάκι της ζωής και λειτουργούν σαν πολύτιμα πετράδια σε ένα σκαλιστό ξύλινο κουτί που εξελίσσεται στο χρόνο.

Μερικές όμως φορές, σαν βαδίζεις άναρχα στις αναμνήσεις, έρχεται και εκείνος ο ψηλός, ο "ξινός" τύπος, αυτός που έχει το σχήμα και τη μορφή του κλασικού μπακάλη εκείνης της παλιάς γειτονιάς βαστώντας στο χέρι το τεφτέρι του. Και να δεις ο διάολος που κάθεται και σκαλίζει κάτι παλιά κιτρινισμένα φύλλα στο τεφτέρι, πως τούρθε τώρα πανάθεμά τον και σε φορτώνει σκοτούρα.

-Μπάρμπα Γιάννη ; αλήθεια σκέφτηκες πόσα καλοκαίρια σου ΄χουν φύγει απ τα χέρια ; τι με κοιτάς ; κάτι σου θυμίζει ο στίχος ε ; ναι, ναι, δεν λάθεψες. Είναι εκείνο το πανέμορφο τραγούδι που φέρνει λίγο από το ύφος του Νέου Κύματος τότε που αγαπούσες.

................

-Δεν μιλάς ε ; να σου μετρήσω εγώ πόσα καλοκαίρια μετρούσες τη ζωή μέσα απ τη ζωή των άλλων ; πόσα καλοκαίρια, εκείνα ντε της πρώτης νιότης, της πρώτης λάβας, ζούσες μέσα απ τη ζωή των άλλων ; Να σου μετρήσω τότε που περίμενες πότε θα γυρίσουν οι φίλοι απ τις διακοπές τους, απ τα όμορφα καλοκαιρινά τους βράδια για να σου αραδιάσουν τις δικές τους όμορφες στιγμές. Ναι, έτσι ζούσες και εσύ κοντά τους.

"Τα φώτα μην σε κλέβουνε των πλοίων των μεγάλων

αυτή για μας είναι η ζωή, η άλλη είναι των άλλων..."

Έλα πάμε...! καίει έξω ο τόπος, μεσημέριασε, δεν θα προλάβουμε. Φέρε το λάστιχο να πλύνουμε την αυλή. Ωραία. Άντε, ήρθαν τα παιδιά, ο Στέφανος, ο Άκης, ο Γιώργος, να αδειάσουμε την κρεββατοκάμαρα. Να λύσουμε το κρεββάτι, να ρυθμίσουμε τα φωτορυθμικά, το στερεοφωνικό της εποχής. Οι δίσκοι έτοιμοι, οι κασέτες, το πρόγραμμα μελετημένο. Τα ποτά μπήκαν στη σειρά στο τραπέζι, έξω στην αυλή στρώθηκαν οι πάγκοι. Οι μπύρες στο ψυγείο, άντε, βιάσου....!

Πω, πω είναι και το αρμόνιο τώρα. Κοτζάμ έπιπλο, ξύλινο, διόροφο, ώωωωωπα με προσοχή. 

Όλα εντάξει. Το πάρτυ έτοιμο να ξεκινήσει....! ώρα τα παιδιά να φύγουν για να επανέλθουν ντυμένα για τη γιορτή.

"Πάλι μιλάς για ξένους τόπους,

λες κι έχεις κι άλλη μια ζωή.

Πάλι χαμένη μες στους τρόπους

να γίνονται όλα απ την αρχή..."

Σταμάτα να μετράς τα χαμένα σου καλοκαίρια, δεν ωφελεί. Δικές σου απώλειες είναι παραδέξου το...! κάθε άνθρωπος ορίζει τη ζωή του, αν θες τη διαφεντεύει. Δεν την αφήνει σαν καρυδότσουφλο στην αντάρα να την τσακίζει το μπουρίνι. Συνεπώς, σταμάτα σου λέω, δεν ωφελεί.

Το πάρτυ άρχισε, πωπω κόσμος, χορός, μουσική, γέλια, τραγούδι. Μια μικρή ζωντανή ορχήστρα στο πόδι. Το σπίτι και η αυλή απέκτησε ζωή, χόρεψε ντε, νιώσε....! αφέσου...!

Πάλι μελαγχόλησες ; πάλι στα "γιατί" έμεινες ; τι έπρεπε να είχες κάνει και τι δεν έκανες. Τα λάθη που κατεβαίνουν τσουβαλιασμένα στο μυαλό σου. Οι αναστολές, οι φόβοι, οι δισταγμοί σου, οι άρρωστες εμμονές σου. Ναι, εκεί είναι, δεν σβήνονται, αλλά σε ρωτάω τι θα κερδίσεις τώρα αν μείνεις εκεί ; τι θα αλλάξεις ; 

"Η Ζωή θέλει Βιασμό...."

κάπου το άκουσες και αυτό. Ναι, ναι, κάπου είναι γραμμένο. Ρίσκαρες ; τόλμησες ; εμ τι έκανες ντε βρε χαμένε ; δηλαδή, τι περιμένεις ; εκ του ασφαλούς να κάθεσαι και να σούρχονται οι επιβραβεύσεις στην καρέκλα χωρίς κόστος ; εμ δεν γίνεται έτσι στη ζωή.

"Ρώταγες τι φταίει,

για το σώμα σου που καίει, 

τώρα ξέρεις πως τα χείλη της ζητούσες...."

Εκεί είναι....! ποια ; έλα τώρα.... αυτή που περίμενες χρόνια. Η Αιώνια Γυναίκα πρότυπο. Θα την χορέψεις ; ή θα την χουφτώσει κανένας άλλος ; μπορείς να την σφίξεις στην αγκαλιά σου ; της αξίζεις ; θα την δικαιώσεις ; εκείνη σε προσμένει. Έκανε το πρώτο βήμα, κουνήσου ντε και εσύ...! 

Θα σου πω κάτι αδελφέ. Πρόσεξε...! μην περάσουν καμιά πενηνταριά χρόνια και ακόμα ρωτάς τι φταίει που το σώμα σου ανεκπλήρωτα καίει γιατί τότε......

Έλα, να, κοίτα το παληόπαιδο ο Άκης τι έκανε τώρα. Έβαλε το "Total eclipse of the heart". Βιάσου αγόρι μου. Έχεις ήδη χάσει πολλά καλοκαίρια.

Το πάρτυ τελείωσε. Οι πιο τολμηροί της παρέας πήραν από δυό αυτοκίνητα της εποχής και νάσου το Μεγάλο Καβούρι με την παραλία του στο γλυκοχάραμα. Για το όμορφο φινάλε εκείνης της μέρας.

"Και τρέχεις ,τρέχεις για να προλάβεις τον ήλιο αλλά αυτός βασιλεύει

και τρέχει γύρω-γύρω για να έρθει πίσω σου.

Ο ήλιος είναι πάντα εκεί,  στον συνηθισμένο του δρόμο αλλά  εσύ είσαι μεγαλύτερος, και μια μέρα πιο κοντά στον θάνατο.

.....................

"ο καιρός πέρασε, το τραγούδι τελείωσε παρ όλο που είχα κι άλλα να σου πω..."

Χρόνια μου Πολλά

Το Καλοκαίρι των Προκλήσεων...

Καλοκαίρι....

Η Εποχή με τις μεγάλες αντιθέσεις στα συναισθήματα του κόσμου. Πολλοί το λατρεύουν. Πολλοί το μισούν και το απωθούν. Ο Καθένας για τους δικούς του διαφορετικούς και συγκροτημένους λόγους.

Αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη ; το λατρεύω...! το ποθώ...! αφήνομαι παντελώς στο χρώμα του, στη κάψα του, στις έντονες δοκιμασίες που προκαλεί το κάμα του αλλά και όχι μόνο.

Από την άλλη θεωρώ ότι το Καλοκαίρι είναι, από μόνο του, μια διαρκής πρόκληση. Πρόκληση πρώτα απ όλα βιολογική και σωματική και στη συνέχεια ψυχολογική και συναισθηματική.

Γιατί αυτό ; για μια σειρά πιστοποιημένους λόγους:

Το καλοκαίρι πιέζει τις σωματικές μας αντοχές στα όριά τους. Η Ζέστη που στις ακραίες της μορφές παίρνει τη μορφή του αφόρητου καύσωνα έχει την ιδιότητα να βάζει σε δοκιμασία ολάκερη τη σωματική μας ισορροπία. Εκεί ο κάθε άνθρωπος θα τεστάρει τα νεύρα του, θα παλέψει την αυτοσυγκέντρωσή του, τις βαθιές και τακτικές του ανάσες για να μπορέσει να διαχειριστεί την πίεση και την καταπόνηση. Ένα ανθρώπινο σώμα που "λιώνει" στον ιδρώτα, υπό κανονικές συνθήκες, αποτοξινώνεται. αφαλατώνεται, μπαίνει σε μια επίπονη αλλά διεγερτική διαδικασία κάθαρσης και αναζωογόνησης. 

Το άλλο είδος των δοκιμασιών που μας βάζει το καλοκαίρι είναι καθαρά ψυχολογικό και συναισθηματικό και έχει να κάνει με την κοινωνική θέση του καθένα από εμάς.

Ως εποχή ακραίων καταστάσεων και έντονης ζωής, απαιτεί πόρους, μέσα, χρόνο, δυνατότητες για να μπορέσεις να το χαρείς. Απαιτεί ανθρώπινη ζεστή συντροφιά κάθε μορφής, ερωτική, συγγενική, οικογενειακή, φιλική. Με λίγα λόγια το καλοκαίρι δυστυχώς είναι εποχή που ξεγυμνώνει τον άνθρωπο της υλικής ανέχειας και της φτώχιας. Είναι επίσης εποχή που αποκαλύπτει το αδιέξοδο της μιζέριας και της παραίτησης και το παραδίδει αποκρουστικό στα μάτια σου.

Ολόγυρά σου, δίπλα σου στήνεται ένας μοναδικός χορός από καταστάσεις που εξωτερικά παίρνουν τη μορφή της εξιδανίκευσης και σε πιέζουν με τρόπο απόλυτο:

Γυμνά γυναικεία και αντρικά σώματα, έκδηλος, άναρχος, απόλυτος ερωτισμός πέρα από τις νόρμες, τα κλισέ, τις προκαταλήψεις. Χαμόγελα, γλέντι, διασκέδαση, ανεμελιά, συλλογικότητα, συντροφιά, εκδηλώσεις. Η Φύση ντυμένη  στα δικά της χρώματα σε κάθε της μέρος σε καλωσορίζει με τον τρόπο της, παίζει μαζί σου, σε καλεί να την χαρείς, να γευτείς τις στιγμές της.

Το κοινωνικό σύστημα, τα τελευταία χρόνια, έχει φροντίσει για δύο πράγματα με μεγάλη επιμέλεια:

Αφενός προβάλλει τις υλικές-καταναλωτικές χαρές και απολάυσεις του καλοκαιριού με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο κάνοντάς σε να νιώσεις όσο ποτέ την κοινωνική ανισότητα και την ανέχεια.

Αφετέρου έχει ροκανίσει τον ελεύθερο χρόνο σου σε βαθμό τέτοιο που ο τρόπος με τον οποίο θα δραπετεύσεις προς τις χαρές του καλοκαιριού να είναι δυσβάσταχτος, επώδυνος, απρόσιτος και πνιγμένος στο άγχος. Κάποιες δε φορές και αγοραίος.

Και στο βαθμό που θα μπορέσεις να το κάνεις θα βρεθείς αντιμέτωπος με όλες εκείνες τις εξιδανικευμένες ανατρεπτικές καταστάσεις που θέλεις να βιώσεις και δεν μπορείς.

Μέσα σε ένα καλοκαίρι, πολλοί θα προσπαθήσουν να ζήσουν το λάγνο, το διαφορετικό, το "άλλο", το ανατρεπτικό, το "αμαρτωλό", το "κρυφό", το "απαγορευμένο". Οι Ηδονές γίνονται κύματα και θεριεύουν απειλώντας τα "δοσμένα" και τα "συνήθη". Σχέσεις δοκιμάζονται, ρουτίνες γίνονται χίλια κομμάτια. Απωθημένα έρχονται στο φως και παίρνουν οντότητα. Πράγματα που δεν έζησες σκέφτεσαι να τα δοκιμάσεις. Ο Άνθρωπος θυμάται ξανά το σώμα του, τις ανάγκες του, παίζει με τη libido του, την συναντά ξανά και αρχίζει να φλερτάρει μαζί της σε ένα όμορφο "κρυφτό" που τον πάει σε άλλες εποχές και καταστάσεις. Ανομολόγητα πάθη ξεσκονίζονται από τα βάθη του ασυνείδητου, έρχονται στο φως, ωθούνται να πάρουν μια θέση στα ρεαλιστικά μας "θελω" και συγκρούονται αβυσαλλαία με τα "πρέπει" και τα "μη". Είναι και οι φορές που ο οργασμός αυτός ερωτικής ζωής έρχεται να θυμίσει, δυστυχώς, σε πολλούς από εμας τον βιωματικό  παρατεταμένο ερωτικό μας λήθαργο ή θάνατο.

Το ανθρώπινο σώμα και κατ' επέκταση και ο νους, είναι πιο κοντά στη φύση, από οποιαδήποτε άλλη εποχή.

Και δεν είναι φυσικά μονάχα ο ερωτισμός που εκρήγνυται και παίζει με τις αντοχές και τις ισορροπίες μας. Είναι και αυτή η μαγική αίσθηση της ανθρώπινης συλλογικότητας που αναπτύσσεται και μας καλεί κοντά της.

 

 

 

Τα καλοκαιρινά πάρτυ, οι μοναδικές εκείνες γλυκές νύχτες στην παραλία συντροφιά με τα αστέρια, τις κιθάρες και τις φυσαρμόνικες και τον ουρανό αγκαλιά. Οι κατασκηνώσεις στις παραλίες αλλά και στα Βουνά. Τα τροχόσπιτα που αψηφούν και καταργούν δεσμεύσεις και κάνουν κάθε γωνιά της γης σπιτικό σου. Τα καλοκαιρινά σινεμά που σε καρτερούν επίσης στην αγκαλιά τους. Οι Αρχαίοι τόποι και τα ιστορικά μνημεία που κάτω από τη φωτιά του ήλιου φωνάζουν στα πέρατα για την παρουσία και τις αντοχές τους.

Μπορούμε λοιπόν να το διαχειριστούμε ; έχουμε τα "έξυπνα όπλα" εκείνα με τα οποία θα αμυνθούμε απέναντι στην καταιγίδα αυτή των "προκλήσεων". Στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχουμε ξεκαθαρίσει μέχρι ποια θα είναι η "γραμμή" στην οποία θα αφεθούμε στις ριπές αυτές των συναισθημάτων ; 

Μοιάζουν όλα τούτα μια παράξενη δοκιμασία. Μια δοκιμασία που πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την "κυβερνήσουμε" με χιούμορ, με αφαιρετική διάθεση, με χαμόγελο, με αυτοσαρκασμό. Στην αντίθετη περίπτωση θα μας πάει και θα μας φέρει σε επώδυνες βυθίσεις, σε μελαγχολικές καταστάσεις, στην αγκαλιά των ταξιδιών στις μακρινές αναμνήσεις και των συνεχών ονείρων.

Ναι ο άνθρωπος πρέπει να συνδέεται θετικά με το παρελθόν, να κρατά ζωντανές τις αναμνήσεις του. Ναι φυσικά πρέπει να κάνει όνειρα, να ταξιδεύει με το μυαλό και τις αισθήσεις. Όμως αυτές οι συνδέσεις δεν πρέπει να γίνουν μονάχα εμμονή ή να αποτελούν τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να αναπνέει κανείς. Γιατί είναι μονοσήμαντος και σαν το κεφάλι γυρίσει στο παρόν και στο αύριο τότε θα μείνει μετέωρο.

 Καλό Μήνα Ιούλη λοιπόν φίλες και φίλοι. Περνάμε στην ώριμη εποχή του καλοκαιριού. Τώρα που θα αφεθούμε στην αγκαλιά του. Στο καλοκαίρι των προκλήσεων της ζωής. Μα.... ολάκερη η ζωή είναι μια πρόκληση. Ένα δώρο. Που θα περάσει δίπλα μας καλώντας μας να το χειριστούμε. Να ανοίξουμε αυτό το "Κουτί της Πανδώρας" με τρόπο γόνιμο και συνθετικό.

Ζείστε το όπως μπορείτε ο καθένας. Με μικρές και μεγάλες στιγμές.

Καλό Καλοκαίρι...