"Περσόνα της ερημιάς" (Ποίημα συμμετοχής στο 26ο Συμπόσιο Ποίησης)

 "Περσόνα της ερημιάς"

Παράξενα που απλώνεται αυτή η ηρεμία, 

σιωπή απρόσμενη στην πόλη, σαν σαγήνη.

Αδειάζουν δρόμοι ολόγυρα με βήματα βιασύνης,

λες όλοι έχουνε στο νου την ώρα να αγναντέψουν.

Φιγούρες σκόρπιες, βλοσυρές κινούνται στο σκοτάδι,

αμίλητοι κι αγέλαστοι,στο φόβο φορτωμένοι.

Ποιο αύριο άραγε άγνωστο το νου τους θρυμματίζει,

ποια δύναμη ευνούχισε της αγκαλιάς τη θέρμη;

Βαρύ το βήμα σέρνουνε, οι ώρες τους στη νύχτα,

για σένα τώρα ο χρόνος σου στο χώρο να σαλέψεις.

Το φως σου άγρυπνο σκιές με χρώμα τις ορίζει.

Βλέπω τα χέρια σου αδρά τη φορεσιά ετοιμάζεις,

κείνο το σκούρο φόρεμα το σώμα σου αγκαλιάζει

και τις πληγές στο πρόσωπο γυρεύεις να καλύψεις.

Μπρος στον καθρέφτη στέκεσαι διστάζεις να αντικρίσεις,

με φόβο και με δισταγμό της θέας σου η όψη.

Τι βάθος και τι έκφραση, τι φλόγα στη θωριά σου,

τι δέος κι ορμή αλλόκοτη την όψη σου αγκαλιάζουν.

Και κάθε βήμα σου βαρύ στο πάτωμα αντηχίζει.

Μεσάνυχτα σημάνανε των ρολογιών οι χτύποι,

και ναι, η ώρα σου έφτασε τη στράτα σου να ορίσεις.

Έρημη πόλη ολάκερη σου ανοίγει την αγκάλη,

να σε δεχθεί, ορμητική και αλήθεια οργισμένη.

Τα βήματά σου αντηχούν στην άσφαλτο του δρόμου,

στις πλάκες των πεζόδρομων κυλάει η περπατησιά σου,

σκιές απλώνονται παντού, να σε αρπάξουν θέλουν 

στης αγκαλιάς τους την αδρή και υδαρή ομίχλη.

Είναι ο κόσμος σου εκεί, με εκείνον συντροφεύεις,

είναι οι ώρες σου αυτές με αυτά να διαφεντέψεις.

Λεν κάποιοι άνθρωποι λοιπόν ότι η αγκαλιά τους λείπει.

Στενάχωρο τους φαίνεται τα χέρια σαν χωρίζουν.

Σκέφτονται τι τους έμελλε στις άγιες τούτες μέρες,

μοναχικά Χριστούγεννα, έχοντας ορμήνια, για να κάνουν.

Δικούς  φοβούνται δεν θα δουν, και δυνατά φωνάζουν.

Οι γέροι τους, οι αδύνατοι, οι συγγενείς και φίλοι.

Πως θα ‘ναι τώρα ο χώρος τους χωρίς τον ερχομό τους.

Τις έρημες ξορκίζουνε, τις πόλεις τις μεγάλες,

δεσμά, με φόβους και ενοχές, για ευθύνες τους φορτώσαν.

Σ’ όλων τα στόματα βουβά Χριστούγεννα φαντάζουν,

πώς θα τα αντέξουν; Έρχεται ο αναστεναγμός μεγάλος.

Και εσύ ακούς, κοιτάς βουβά κι πλέρια ανανταριάζεις

κι οργή μεγάλη μέσα σου στα σωθικά φουντώνει.

Χαμόγελο πικρό κι ειρωνικό, τα χείλη ζωγραφίζει

και γέλιο αλλόκοτο, ηχηρό, με στόμφο φτερουγίζει.

Τι τάχα μου υποκριτές και ψεύτες δα μεγάλοι.

Δείξ’ τους λοιπόν εμφαντικά ευθύνες τους δικές τους,

και κάλεσέ τους για να δουν των έργων τους τη θέα.

Που ήταν σαν οι αδύναμοι τη στήριξη ζητούσαν;

που ήταν σαν οι απόκληροι για φως εκλιπαρούσαν!

Ποια αγκαλιά τους, άνοιξαν στους ντροπαλούς της πλάσης;

Τους γέροντες, πού έκλεισαν σε ιδρύματα της λήθης,

παιδιά τους που απόδιωξαν διωγμό στα όνειρά τους.

Γυναίκες, κόρες βίασαν, με βία και με θράσος,

ζωστήρα σήκωσαν οξύ του κράτους οι αρχόντοι.

Ο πλούτος τους, φαρμάκι φονικό το μόχθο να κουρσέψει

τη δύναμή τους έδειξαν εκεί που τους περνούσε,

στου περιθώριου τις ψυχές, στα σώματα των άλλων.

Η πίκρα, ο πόνος, η οργή, η μοναξιά κι η θλίψη,

τ’ άδικο, το παράταιρο, το μίσος και το ψέμμα,

τη μοναξιά τους έστρωσαν με είδωλα σκουπίδια,

Το σώμα σου, η όψη σου σκληρά μεταλλαχτήκαν

μια μίξη φρίκης άσχημης κι αρρώστιας μεγάλης.

Έτσι μονάχη θέριεψες με τρόμο μες στο βλέμμα.

Τώρα τους δρόμους άλωσες της έρημης της πόλης,

εσύ μονάχη, ανίκητη, σκληρά μεταλλαγμένη,

σκιάχτρο βαρύ, στους φόβους τους βασίλισσα να γίνεις,

για να θυμίσεις στους θνητούς ανίκητοι δεν είναι

και το εγώ τους άρρωστο την Νέμεσι θα φέρει.

Σε εκείνους που αψηφίσανε της ανθρωπιάς τη χάρη,

και σε σκοτάδια θα κρυφτούν για να γλιτώσουν τάχα

απ της οργής σου την ορμή και του χεριού το ξίφος.

Περσόνα εσύ της ερημιάς, του σκοταδιού η Νύμφη.

26ο Συμπόσιο Ποίησης

"Η ζωή είναι ωραία"

Αγαπημένες φίλες και φίλοι, το ποίημα που μόλις διαβάσατε, ήταν η προσωπική μου συμμετοχή σε ένα ακόμα υπέροχο "Συμπόσιο Ποίησης", όπως το διοργανώνει χρόνια τώρα η αγαπημένη μας φίλη Αριστέα στο blog της που αναφέρω. Ένα ακόμα Συμπόσιο στο οποίο είχα την τιμή να παρευρεθώ με τόσους άξιους φίλους και φίλες που κατέθεσαν υπέροχα ποιήματα. Ένα επίσης μεγάλο "ευχαριστώ" για την πανάκριβη συγκίνηση που μου χαρίσατε στο ταξίδι σας μέσα στους στίχους και στις στροφές των ποιημάτων σας.

Δείτε εδώ την ανακήρυξη των αποτελεσμάτων

26ο Συμπόσιο Ποίησης. Η λήξη και η γιορτή μας

Για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσω την Αριστέα για την ψυχή της διοργάνωσης αυτού του λογοτεχνικού δρώμενου, που εξακολουθεί να λάμπει και να μας συγκινεί.

Επίσης να ευχαριστήσω όλες και όλους που γράψατε, βαθμολογήσατε, συμμετείχατε σε αυτή την υπέροχη ποιητική διαδρομή

Λίγα λόγια για την "Περσόνα της ερημιάς"

Πριν κλείσουμε, θα ήθελα να σας πω λίγα πράγματα για την "Περσόνα της ερημιάς"

Ποια είναι άραγε αυτή η ασαφής μορφή, αποκρουστική, ερεβώδης, ομιχλώδης, που γυροφέρνει της άγριες αυτές νύχτες της ερημιάς και της εγκατάλειψης στην πόλη της αρρώστιας και της πανδημίας;

Είναι μια μορφή γέννημα θρέμμα της δικής μας ανεπάρκειας στην ανθρωπιά, στην αλληλεγγύη, στην αγάπη, στα συναισθήματα και στον αλτρουισμό. Είναι ένα έκτρωμα δισυπόστατο, παραμορφωμένο που στην τερατώδη υφή της κουβαλά όλες εκείνες τις αρνητικές αναθυμιάσεις ενός παρηκμασμένου κοινωνικού ιστού. Είναι μια μορφή που καθώς "αίρει όλες αυτές τις αμαρτίες" θα κυριαρχήσει στο δικό της βασίλειο της ερημιάς.

Ένα πλάσμα, "Σκοτεινός ιππότης" ενός αλλόκοτου κόσμου.

Ομολογώ ότι η έμπνευση ενός τέτοιου σκοτεινού πλάσματος, ικανού να προκαλέσει φόβο, τρόμο αλλά και συμπόνοια, οφείλεται στις δικές μου αναγωγές από το μεγάλο έργο του Christopher Nolan "Σκοτεινός ιππότης" 

Να σας ευχηθώ, με την καρδιά μου, καλή χρονιά!

Να έχετε ψηλό το φρόνημα, να γράφετε, να δημιουργείτε, να νιώθετε, να ζείτε.

Ψυχή βαθιά

Ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτο στολίδια (Το xmas δέντρο των bloggers)

 Καλησπέρα αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες

Χρόνια Πολλά

Καλά Χριστούγεννα

Μεγάλη μέρα σήμερα για μια σειρά λόγους. Μέρα που αφορά εσωτερικές και ανθρώπινες αναζητήσεις. Μέρα για σκέψη, περισυλλογή, συναισθήματα, όμορφες στιγμές.

Σε μια τέτοια μέρα ταιριάζει ένα πανέμορφο Χριστουγεννιάτικο δέντρο ξεχωριστό, που πλέον πήρε πλήρες τη θέση του στη δικτυακή μας γειτονιά.

24 μέρες προσδοκία, ένας μήνας με ένα στολίδι και μια ευχή για κάθε του ημέρα.

Ευχές ξεχωριστές με μεγάλη σημασία, δοσμένες με ανοιχτές τις αγκαλιές 26 φίλων bloggers, με τη δική τους παρουσίαση, όπως τη ζήσαμε και την απολαύσαμε όλες αυτές τις μέρες.

Ένα υπέροχο γαϊτανάκι ανθρώπινων συναισθημάτων, ευχών, εικόνων, τραγουδιών, ευχών.

"Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή"

Το εμπνεύστηκε, το οργάνωσε και έκανε και την εικαστική του παρουσίαση, όπως το βλέπετε παραπάνω, η αγαπημένη μας φίλη Μαρίνα Τσαρδακλή, στο παραπάνω δικτυακό της σπιτικό.

"Κρέμασαν" τα στολίδια τους 26 bloggers, όπως αναλυτικά μπορείτε να δείτε εδώ:

Το xmas δέντρο των Bloggers (2020)

Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τη δικτυακή γειτονιά, κάτι που μας ενεργοποίησε, μας προσέφερε χαμόγελο, μας έφερε ακόμα πιο κοντά, μας οδήγησε σε σκέψεις σημαντικές για τον άνθρωπο και τις αξίες της ζωής.

Ας μείνουμε λοιπόν σε αυτά τα κρυστάλλινα στολίδια-ευχές.

Ας τα κάνουμε στόχους και στάσεις ζωής 

Εύχομαι σε όλες και όλους

Χρόνια Πολλά

Τα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά για αυτήν τη δημοσίευση. Νομίζω ότι όλων οι αγκαλιές και οι καρδιές έχουν ήδη εκφραστεί.

Χριστούγεννα μιας ετέρας εποχής, Ευχαί μιας παρούσης

"Αι εορτάσιμαι ημέραι των Χριστουγέννω, πλην των άλλων, είναι και μια κάθοδος εις τον κόσμον της νοσταλγίας και των προσωπικών μας αναμνήσεων. Συνήθως τας ημέρας αυτάς κατερχόμεθα εις το κελάρι των παιδικών μας χρόνων δια να συναντήσωμεν τας στιγμάς εκείνας εις τα οποίας εβιώσαμεν ταπεινάς και σεβάσμιας ημέρας.

Το σεντούκιον των αναμνήσεων ενός εκάστου εξ ημών καθίσταται άμεσα συνδεδεμένο με την ηλικίαν και το πέρασμά μας εις τας δεκαετίας εκείνας εις τας οποίας εκάστη εξ αυτών φέρει το ιδικόν της άρωμα και ταυτότητα. Δι' ημάς τους απομάχους της δεκαετίας του 1960, αι προσωπικαί μας μνήμαι φέρουν τας συνηθείας και τα ήθη εκείνης της μακρινής πλέον εποχής.

Η ως άνω φωτογραφία ανήκει εις τας εορτασίμους ημέρας του έτους 1965. Το πενταετές τότε παιδίον, φέρων φουσκωτή μπάλα ανά χείρας, απολαμβάνει μοναδικάς ίσως και σπανίους στιγμάς μιας πλατείας πλήρους χιόνος, διακοσμημένης με το άρμα του γέροντος Άη-Βασίλη. Εάν αναζητείτε το όνομα της εν λόγω πλατείας, θα σας αποκάλυπτα ότι είναι η πλατεία Λαυρίου εις το κέντρον των Αθηνών.

Εις την  αμέσως επομένη εικόνα ο χρόνος έχει διατρέξει διάστημα τριών ακόμα ετών. Αισίως εδώ ευρισκόμεθα εις τα Χριστούγεννα του έτους 1968. Το εικονιζόμενον παιδίον φέρει την ηλικίαν των οκτώ ετών. Ίσταται έξω ακριβώς από την θύραν της πατρικής του οικίας ευπρεπώς ενδεδυμένον κατά τα ισχύοντα πρότυπα της εποχής δια τας ημέρας αυτάς. 

Εις την θύραν της οικίας είναι εμφανώς ορατή η Χριστουγεννιάτικη διακόσμησις. Είναι διακριταί αί χάρτιναι μορφαί των αγγέλων  αλλά και ετέρων διακοσμητικών υλικών. Όπισθεν της θύρας διακρίνουμε το δέντρον των Χριστουγέννων πλήρως διακοσμημένον με την κορυφήν αυτού να δεσπόζει χαρακτηριστικώς.

Εις την ανωτέρω εικόνα δύναται τις ίνα διακρίνει την συγκεκριμένην εξωτερικήν θύραν εκ των ένδον της παλαιάς οικίας εις τας τελευταίας στιγμάς της ζωής της διανύουσα μιαν λαμπρήν ιστορίαν 56 και πλέον ετών. Εις το βάθος εκείνης της γωνίας δύνασθε όπως φανταστείτε το προβληθέν Χριστουγεννιάτικον δέντρον καθώς εκεί έκειτο ακριβώς η ιδική του γωνία τοποθέτησις. Ολίγας ώρας αργότερον της ανωτέρω εικόνος το θηριώδες σκαπτικόν μηχάνημα παρέδιδε τον εν λόγω χώρο ομού μετά της υπολοίπου οικίας εις σωρόν ερειπίων

Εις την ανωτέρω εικόνα, δύναται τις όπως διακρίνει το μεγάλο τραίνο, κατασκευασμένον εξ ολοκλήρου δια αυθεντικών υλικών βαρέως τύπου, όπως: σιδηρον και ξύλον. Είναι δε χειροποίητον απολύτως εκ των χειρών του πατρός μου, ακριβώς όπως παρουσιάζεται εις την εικόναν. Τας ημέρας των Χριστουγέννων, το ως άνω τραίνο ενεφανίζετο εις το εσωτερικόν της οικίας πλήρως φορτωμένον με γλυκά εποχής φέρον αντίστοιχην διακόσμησιν. (Η ως άνω εικών είναι σημερινής εποχής και ως φαίνεται τούτο διατηρείται εις άριστην κατάστασιν έχον ανακαινισθεί πλήρως)

Εκ των ημερών εκείνων, δυστυχώς διεσώθησαν εις το προσωπικόν αρχείον μόνο αι δύο πρώται ανωτέρω εικόναι αίτινες ευλόγως αντιπροσωπεύουν την θέρμην και την νοσταλγίαν εκείνης της εποχής"

Προφανώς, διαβάζοντας την παραπάνω αφήγηση,  θα ψάχνετε να δείτε αν είμαι  με ...σώας τας φρένας ή μου έχε συμβεί κάτι. Μια χαρά λέω πως είμαι. Προσέξτε! Χρησιμοποιώ τον όρο "λέω" και όχι "είμαι". Έτσι για να κρατάμε και μια πισινή. Καλού κακού. Πήγα λοιπόν πίσω σε εκείνες τις μέρες και έγραψα όπως γράφαμε τότε προσπαθώντας να μπω στα παπούτσια εκείνης της εποχής. Τελικά και αυτή μας η γλώσσα έχει μια εξαίρετη γοητεία οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Δύσκολο όμως πλέον να το προσπαθήσουμε. Έχουμε καταχωνιάσει τις φιλολογικές και γραμματολογικές μας γνώσεις στη λήθη. (Δυστυχώς).

Συνεχίζοντας λοιπόν την ...φλυαρία μου, στα στολίδια μας τότε στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, απουσίαζε παντελώς το πλαστικό! Κυριαρχούσε το χαρτί στις χαλκομανίες, το φελιζόλ σε διακοσμητικά σχέδια αλλά και το ειδικό αυτό ψιλό μέταλλο από το οποίο ήταν φτιαγμένες οι μπάλες. Μέταλλο σαν γυαλί ένα πράμα. Μάλιστα τότε, για χιόνι, χρησιμοποιούσαμε ένα υλικό, το οποίο το δουλεύαμε με γάντια καθώς ήταν επικίνδυνο στην αφή. Έπαιζε το ρόλο του χιονιού και της πάχνης.

Το κλασικό αγγελάκι που συνόδευε χρόνια ολάκερα τη διακόσμησή μας στα τζάμια του σπιτιού μας

Η Γιαγιά, κλασική εμβληματική φιγούρα της οικογένειας, ανελάμβανε κυρίαρχο ρόλο "εργασίας" στις μέρες εκείνες. Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, δίπλες, τσουρέκια σε πρώτη διάταξη παρασκευής. Μια κουζίνα και όχι μόνο, μετατρεπόταν σε εργαστήριο ....ζαχαροπλαστικής. Μοσχοβολούσαν τα πάντα! Η κορυφαία στιγμή της παρασκευής ήταν το τρίψιμο των καρυδιών και η παρασκευή του μελιού. Ακόμα και η διαδικασία της ....βάφτισης στο μέλι. Απίθανη στιγμή πραγματικά. Ακόμα θυμάμαι τη ροδέλα που έκοβε το ζυμάρι και τους φιόγκους που έκανε στο ζυμάρι για να πάρουν μορφή οι δίπλες. 

Η διακόσμηση του σπιτιού περιλάμβανε μπαλόνια στα σίγουρα. Μάλιστα μπαλόνια με χαρακτηριστικές μορφές. Ο πιγκουίνος, η σκουληκαντέρα, τα αχλάδια, η μεγάλη σφαίρα, όλα παρόντα, κρεμαστά από το ταβάνι. Επίσης το ρόλο του χιονιού στο τζάμι έπαιζε, με μεγάλη επιτυχία, η κιμωλία. Την ξύναμε και την φυσάγαμε στο τζάμι ή σε καλούπια από χαρτί που φτιάχναμε πριν.

Τα λαμπάκια! Άλλη φάση κι αυτή! Στα λαμπάκια της εποχής, μονόκλωνα, αν καιγόταν ένα λαμπάκι, πάπαλα! Δεν άναβε η σειρά! Καταλαβαίνετε τι επακολουθούσε. Οι πιο τολμηροί πατεράδες και πιο γνώστες, ξεκινούσαν ένα γαϊτανάκι αλλαγής στα λαμπάκια, ένα προς ένα, να πετύχουν το καμμένο και να το αλλάξουν από παλιότερες σειρές που είχαν κρατηθεί για αυτό το λόγο. Ήταν και αυτό ένα κομμάτι αυτής της όμορφης ιστορίας.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες για εκείνες τις παλιές νοσταλγικές στιγμές. Δώρα τότε ο Άη Βασίλης έφερνε σε μένα μια από εκείνες τις πολύ μεγάλες σοκολάτες της ΙΟΝ με όμορφα σχέδια στο χαρτί τους, τις θυμάστε. Ή κάποιο παιχνίδι σεμνό της εποχής καθώς οι δυνατότητες ήταν περιορισμένες.

Τα σοκολατάκια είχαν επίσης την τιμητική τους θέση, πάντα ΙΟΝ γεμιστά. 

Θυμόμουν πολύ καλά τον τρόπου που αλλάζαμε χρόνο το βράδυ τις Πρωτοχρονιάς. Ο πατέρας είχε ήδη κολλήσει τα ημερολόγια, τοίχου και γραφείου, μάλιστα στο δεύτερο είχε ήδη φροντίσει να γράψει και την ευχή του στην 1η του Γενάρη αφού μετά το ...έκλεινε επιμελώς. 

Κόσμο ποτέ δεν είχαμε τις γιορτινές μέρες. Πάντα γιορτάζαμε μόνοι μας. Σπάνια κάποιες φορές είχαμε και την αδελφή μου τότε στο σπίτι μέσα όμως σε μια ιδιάζουσα ατμόσφαιρα. Όμως εγώ την αγαπούσα πολύ, ήταν μια ξεχωριστή παρουσία. Και πολλές φορές κατάλαβα ότι αδικήθηκε κατάφωρα από το κλίμα που συναντούσε τότε. Ας είναι. Τώρα πια όλοι έχουν φύγει, συνεπώς δεν έχει νόημα.

Κάλαντα έλεγα βέβαια! Αλλά μην νομίζετε ότι πήγαινα μακριά. Όχι! Ντρεπόμουν πολύ. Δεν πήγαινα ποτέ με παρέα, δεν ξέρω το λόγο. Μόνος μου σε 3-4 σπίτια πολύ στενών γνωστών γειτόνων και μέχρι εκεί. Δυστυχώς με κρατούσαν στη ...γυάλα τότε λόγω κάποιων καταστάσεων.

Τι θυμάμαι ακόμα; Μα το "Χιόνια στο καμπαναριό"! Τότε, όλη η οικογένεια μαγνητοφωνήσαμε το τραγούδι με τις φωνές της ....οικογενειακής μας χορωδίας στο παλιό μαγνητόφωνο με τις μπομπίνες! Το ευτράπελο; Μα στο τέλος ο πατέρας καθυστέρησε να πατήσει το "Stop" στην ηχογράφηση και η εγγραφή έκλεινε με ένα υπέροχης έκφρασης "Ω ρε λεβεντιά" από τα χείλη του δοσμένο με την καρδιά του.

Αυτό το "Ω ρε λεβεντιά" μας συνόδεψε χρόνια ολάκερα μέχρι το θάνατό του. Ήταν κάτι σαν σημάδι, σαν σημείο αναφοράς.

Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες

Αφήστε τον εαυτό σας αυτές τις Άγιες μέρες να γίνει και να νιώσει παιδί!

Είναι το πιο όμορφο δώρο που μπορείτε να του κάνετε.

Ανοίξτε τις αγκαλιές σας σε θετικά αισθήματα, σκέψεις και χαμόγελα.

Γίνετε δημιουργικοί, στολίστε, τραγουδείστε, σκεφτείτε, νοιαστείτε για τους άλλους, μιλήστε με φίλους.

Θέλω μέσα απ την καρδιά μου να σας ευχηθώ και εδώ από το "ΗΔΥΠΟΤΟΝ"

@@ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ@@

@

@@

@@@

@@@@

@@@@@

@@@@@@

@@@@@@@

@@@@@@@@

"

"

"

=====

Σκόρπιες άναρχες σκέψεις και ευχές

 

Σκόρπιες άναρχες σκέψεις και ευχές

Η αλήθεια είναι ότι δεν το συνηθίζω. Έτσι να αφήνομαι άναρχα σαν φύλλο στον αγέρα με έναν λογισμό άναρχο, ατίθασο. Χωρίς σχέδιο και κατεύθυνση, χωρίς ειρμό, χωρίς σταθμό. χωρίς τιμόνι και φρένα. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ παρορμητικό άτομο. Ενθουσιάζομαι πάρα πολύ έντονα, δακρύζω εύκολα, φεύγω στους δικούς μου κόσμους ακόμα πιο προσιτά. Ανοίγω την αγκαλιά μου πιο εκφραστικά. Ίσως στα μάτια τρίτων αυτό να μοιάζει και να δείχνει υπερβολικό. Δεν είμαι εγώ αυτός που μπορώ να το κρίνω.

Τι μ' έπιασε τώρα θα αναρωτηθείτε. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να στοιχειοθετήσω μία απάντηση. Αφήνομαι λοιπόν στη μαγική μουσική του Hans Zimmer που ήδη ακούτε και σεις μαζί μου. Βλέπω αυτές τις κοπέλες σολίστ στην ορχήστρα της Βιέννης και τις καμαρώνω. Την κοπέλα που παίζει βιολοτσέλλο, την κοπέλα που παίζει σόλο βιολί και εκείνη πίσω που είναι στα κρουστά. Αχ πόσο θα ήθελα σε μια τέτοια εικόνα να καμάρωνα τις κόρες μου! Πόσο ειλικρινά θα το ήθελα! Βέβαια θα μου πείτε "προβάλεις τα δικά σου όνειρα Γιάννη στα παιδιά σου;". Καταλαβαίνω, αυτό δεν είναι σωστό αλλά εγώ θα το ήθελα δεν σας το κρύβω.

Αυτές τις μέρες της καραντίνας αλά Ελληνικά λοιπόν. Μην μου πείτε ότι εσείς το θεωρείτε αυτό "καραντίνα". Όχι! Κάτι άλλο είναι. Πείτε το "οικονομική εξόντωση" της λαϊκής οικογένειας, πείτε το "θάνατος του εμποράκου", πείτε το "κράτος καταστολής". Καραντίνα με μποτιλιαρισμένες τις μεγάλες οδικές αρτηρίες δεν υπάρχει. Αυτά μόνο εδώ. Κάποιοι μας εμπαίζουν με τις αντιφατικές τους αποφάσεις. 

Αυτές τις μέρες λοιπόν περπατώ στα στενά της πόλης. Έβγαλα το δασάκι και τα πάρκα από το περπάτημά μου καθώς είναι γεμάτα πολύ νέα παιδιά που βρήκαν εκεί ένα είδος "άσυλου". Περπατώντας στα στενά της πόλης λοιπόν έχω μεταβληθεί σε ένα είδος "κυνηγού σπιτιών". Με τον Άρη συντροφιά, περνάμε και χαζεύουμε μικρά όμορφα σπίτια. Σας λέει κάτι αυτό; Σε σας όχι, σε μένα πολλά. Το κυνήγι του χαμένου ονείρου, ο χαιρετισμός της χαμένης ελπίδας. Μια μεγάλη ήττα που προσωπικά με στοιχειώνει.

Στην οικοδομή βάλαμε, για το καλό λίγα Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Για το καλό λέει η γυναίκα μου, μήπως αλλάξει η σελίδα. Στον ακάλυπτο φυτέψαμε και μια λεμονιά. Συμβολικά κι αυτή. Αφού δεν μπορέσαμε να το αναστήσουμε, ας μεγαλώσει εκεί ένα καινούργιο δέντρο.

Στην τηλεόραση, σε ένα κανάλι από τη δέσμη της Nova, το Animal Planet, βλέπω μια "σειρά" με μια ομάδα κατασκευαστών στις ΗΠΑ που φτιάχνουν δεντρόσπιτα! Και αφήνομαι να με ταξιδέψουν στις ονειρικές τους κατασκευές. Ύστερα σκέφτομαι "γιατί δεν ακολούθησες τις επιλογές σου να κάνετε ένα σπίτι εναλλακτικής κατασκευής;" "Γιατί πέσατε στα τσιμέντα και στα συνήθη;" Μια από τις απαντήσεις έρχεται μέσα από τα κλισέ που μαθαίνουν οι έλληνες μηχανικοί και δεν θέλουν να κάνουν τίποτα διαφορετικό. Ένα πράγμα έμαθαν, αυτό κάνουν. Που να τους πεις τώρα για εναλλακτικές κατασκευές, για μετατροπές παλιών σπιτιών, για ξύλινα σπίτια, για προκατ κατασκευές, Τίποτα ρε παιδί μου! Το τσιμέντο να είναι καλά και τι στον κόσμο. Όλα τα άλλα είναι άχρηστα. 

Έχω μεγάλη διάθεση δημιουργίας αυτήν την εποχή. Να γράψω, να διαβάσω, να κατασκευάσω, να περπατήσω, να κάνω ποδήλατο. Μια δημιουργική ένταση που έρχεται και με ζώνει αχαλίνωτη. Μερικές φορές είναι βασανιστική, μαρτυρική. Δεν μπορώ να την διαχειριστώ. Έγραψα ένα μεγάλο μυθιστόρημα με θέμα βγαλμένο μέσα από την Ελληνική μυθολογία. Θα έχει και συνέχεια σε δεύτερο βιβλίο. Επιμελούμαι ένα θεατρικό μου έργο, της πρώτης μου συγγραφικής απόπειρας κάπου στα είκοσί μου χρόνια. Βλέπω ταινίες πολλές. Φιλμ που έχουν πάρα πολλά να μου πουν. Με επηρεάζουν, δημιουργούν μέσα μου αναστάτωση, συναισθηματική ένταση, φόρτιση, που πρέπει να βγει αλλά δεν βρίσκει διέξοδο.

Θα μου πειτε, "τι θα τα κάνεις όλα αυτά;", για ποιον γράφω; ποιος είναι ο λόγος; Αυτό το βασανιστικό ερώτημα δεν το έχω απαντήσει. Έκανα και κάποια e-book. Ε και; Ναι, θα ήθελα να δω έργα μου σε βιβλία. Και χαίρομαι σαν παιδί όταν οι φίλοι κάνουν το δικό τους όνειρο πραγματικότητα. Αμέσως μετά χιλιάδες ερωτήματα κατακλύζουν το μυαλό μου. 

"Τώρα το θυμήθηκες φίλε; Στα εξήντα σου;"

"Τόσο καιρό τι έκανες; Γιατί δεν διεκδίκησες τα όνειρά σου; Σε ποιους σκοπούς τρίτων αναλώθηκες ηλίθιε; Που έκαψες και έθαψες τη δική σου εικόνα; Πίστεψες στον εαυτό σου ή άφησες να μείνει επάνω σου η ετικέτα των άλλων; Ο αδύναμος, ο φοβικός, ο δειλός;"

Διάβασα Παπαδιαμάντη αυτές τις μέρες. Χριστούγεννα γαρ. Και με όλες αυτές τις επιδρομές ξένων κακόγουστων λέξεων που δολοφονούν τη γλώσσα μας σκέφτηκα λίγο. Μήπως να έγραφα κάτι δοκιμαστικά στη γλώσσα του Παπαδιαμάντη; 

Φλυάρισα και το ξέρω. Συγχωρέστε με. Τελειώνω εδώ το ...παραλήρημά μου. Το μουσικό θέμα του Χανς Ζίμμερ τελειώνει.

Να ευχηθώ σε όλους σας 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Όμορφες γιορτινές μέρες να έχουμε.

"Δικαιοσύνη" -Το Xmas δέντρο των Bloggers

 Φίλες και φίλοι

Μπήκαμε αισίως στο Δεκέμβρη της φετινής χρονιάς.

Μια χρονιά αλλόκοτη, δύστροπη, που μας δοκιμάζει στα όριά μας. Εμείς όμως, αυτές τις γιορτινές μέρες, θα δώσουμε τη δική μας θετική και φωτεινή απάντηση σε όλο αυτό το γκρίζο φάσμα που επιμένει να μας ακολουθεί αλλά δεν θα το αφήσουμε να μας κυριεύσει.

Η απάντηση της δικτυακής γειτονιάς είναι ένα πανέμορφο δικτυακό δρώμενο, που ήδη ξεκίνησε την 1η του μήνα και θα κλείσει ακριβώς τα Χριστούγεννα.

Στο blog της Μαρίνας Τσαρδακλή

"Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή"

στολίζουμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με ένα θετικό μήνυμα κάθε μέρα βασισμένο στα 24 γράμματα της γλώσσας μας, 

Ένα γράμμα-μια λέξη-ένα μήνυμα, κάθε μέρα.

Το δικό μου γράμμα είναι το "Δ"

Η λέξη που επιλέγω είναι 

"ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ"

Θέμις,

κόρη της Γαίας και του Ουρανού. 

Είναι εκείνη που θεσμοθετεί. Το δίκαιο που αντιπροσωπεύει είναι ιερό. Ισχύει όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τους Θεούς και είναι ανώτερο και από τη βούλησή τους. Κόρες της ήταν οι Ώρες, η Ευνομία, η Δίκη και η Ειρήνη και οι Μοίρες.

“Η πιο ωραία λειτουργία της ανθρωπότητας, είναι η απόδοση δικαιοσύνης”   Βολταίρος

Θα ‘θελα οι άνθρωποι ίσοι να πορεύονται στις στράτες τους.

Θα ‘θελα ο μόχθος κάθε ανθρώπου να μετράει το ίδιο και να μη γίνεται βορά στους δυνατούς.

Θα ‘θελα κάθε ψυχή να μην μετριέται με τον πλούτο και την ισχύ.

Θα ‘θελα το δίκιο απέναντι στον αδύναμο, τον κατατρεγμένο, τον διαφορετικό.

Τούτη η πλάση και η γη είναι πατρίδα όλων μας. Εύχομαι το κοίταγμα στα μάτια των παιδιών να δίνει το όνειρο ενός δίκαιου κόσμου. Για ένα μέλλον που εξασφαλίζει μια ζωή χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς στιγματισμούς. Χωρίς την επιβολή του ισχυρότερου και την κατάχρηση της εξουσίας.

Για τους απόκληρους, για της γης τους κολασμένους, για τους σκλάβους της σύγχρονης ζωής. Κάπου πρέπει να υπάρξει για αυτούς το φως. Ένας δίκαιος κόσμος μπορεί να γίνει όνειρό μας. Όχι αφηρημένα και μεταφυσικά. 

Δικαιοσύνη σημαίνει σεβασμός στα δικαιώματα και στις ανάγκες όλων.

Δικαιοσύνη δεν μπορεί να σημαίνει ανισότητα και αποκλεισμούς

Δικαιοσύνη σημαίνει επίγνωση της αναγκαιότητας σε μια κοινωνία που δεν έχει φετίχ τον πλούτο των ολίγων, τον ανταγωνισμό και τον αλληλοσπαραγμό των ανθρώπων.

Απόδοση δικαιοσύνης δεν σημαίνει εκδίκηση. Δεν έχει θέση ο προσωπικός αυτόκλητος τιμωρός ή αυτός που ενεργεί εξ ονόματος άλλων χωρίς τη δική τους ουσιαστική συμμετοχή. Η κάθε κοινωνία και συλλογική οντότητα θεσμοθετεί κανόνες δικαίου που εκπροσωπούν το σύνολο και δεν νοιάζονται μόνο για την διαιώνιση των ισχυρών και των ολίγων.

Ζούμε πολλά στις μέρες μας. Ένα γκρίζο πέπλο απειλεί να σκεπάσει τη ζωή μας. Πολλά γίνονται για μας αλλά χωρίς εμάς. Θέλω να ευχηθώ στον καθένα να κάνει κτήμα του τον αγώνα για πανανθρώπινη δικαιοσύνη. Αληθινή, ουσιαστική, ζωντανή. Θέλω να δώσω ένα στολίδι στο δέντρο της ζωής, ένα δώρο που, στο όνομά του, πολλοί ορκίζονται αλλά από την άλλη το καταπατούν. 

Το στολίδι αυτό έχει όνομα και φως. Δίκιο λέγεται και δικαιοσύνη η αύρα του. 

Καλά Χριστούγεννα από καρδιάς σε όλες και σε όλους μας.

  

Ανακοίνωση του δρώμενου