H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2022

Τα βιβλία του μήνα: Γενάρης 2022

Όμορφο πράγμα το βιβλίο αδέλφια! Γεμάτο ζωή και λαχτάρα. Όνειρα και συναισθήματα. Εικόνες και παραστάσεις. Βουλιάζεις μέσα στις σελίδες του και παρατιέσαι στην αγκαλιά του. Σε ταξιδεύει σε άλλους κόσμους. Αγναντεύεις άλλους ουρανούς, γροικάς τη φύση σε άλλους τόπους, μαθαίνεις τα βάσανα και τους καημούς άλλων ανθρώπων. Τυλίγεσαι στα πάθη τους, κατεβαίνεις τα σκοτάδια τους, ζεσταίνεσαι με το φως τους.








Είπα να καθιερώσω μια ανάρτηση, στην ουσία μια θωριά στα διαβάσματα κάθε μήνα αυτού του χρόνου. Μια αναφορά σε ποιες σελίδες ακούμπησα τη σκέψη μου τις μέρες που έφυγαν. Έτσι να γίνει τούτο αφορμή να σταθώ στα βιβλία που με συντρόφεψαν στο μαξιλάρι μου τις ώρες της περισυλλογής. Και λέω να το ξεκινήσω απ' το Γενάρη που μας πέρασε. Είναι και μια αφορμή να κουβεντιάσω και για κάποια λογοτεχνικά έργα που με άγγιξαν και μίλησαν στην καρδιά μου.

Να ξέρετε ότι, κάθε βιβλίο δεν έρχεται μονάχο του στη ζωή μας. Κάτι το φέρνει κοντά μας. Μια περίσταση, μια απόφαση, μια χειρονομία. Ένα δώρο. Κουβαλάει μαζί του νοιάξιμο, ευχές, κουβαλάει και αγάπη. Μερικές φορές πολύ αγάπη. Κουβαλάει και την ιστορία του συγγραφέα αλλά και των ηρώων που ζούνε μέσα στο χαρτί του.


Ο Άη-Βασίλης φέτος άφησε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, το δικό μου δώρο! Σε ένα όμορφο περιτύλιγμα. Μαζί με μια ακόμα πιο πολύτιμη κάρτα αφιέρωσης.



Η κάρτα είχε μια αφιέρωση γεμάτη αγάπη και άπλετη συγκίνηση. Με τα χέρια της μεγάλης μου κόρης, της Εύας. Ένα βιβλίο για μένα απ' τον φετινό Άγιο του Βόρειου Πόλου. Και τι βιβλίο! Ένα από εκείνα τα πνευματικά έργα που με έχουν συγκλονίσει. Και μένα αλλά και ολάκερο τον κόσμο στη διαδρομή του αιώνες τώρα. 

"Ο Φρανκεστάιν" της Μαίρης Σέλλεϊ, ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα τον πρώτο μήνα της φετινής χρονιάς. Ένα από τα πλέον συγκλονιστικά και θρυλικά πνευματικά έργα, με την πέννα μιας γυναίκας! Ένα έργο φανταστικού τρόμου γεμάτο προβληματισμό αλλά και πάρα πολλά συναισθήματα. 


Το τραγικό δράμα του γιατρού Δρ. Βίκτωρ Φρανκεστάιν και οι επιλογές του, οδηγούν σε  καταστροφή, τρόμο και θάνατο στον κύκλο των αγαπημένων προσώπων του. Επιλογές που αμφισβήτησαν τη φύση, που δεν σεβάστηκαν τον κύκλο της ζωής, που προσπάθησαν να ανατρέψουν τους νόμους της φύσης.

"Ο νότιος άνεμος που είχε πέσει, τώρα σηκώθηκε βίαια στη δύση. Το φεγγάρι είχε φτάσει στην κορύφωσή του στους ουρανούς και άρχισε να κατεβαίνει. Τα σύννεφα περνούσαν από μπροστά του πιο γρήγορα και από το πέταγμα ενός αρπακτικού και σκοτείνιαζαν τις ακτίνες του, ενώ η λίμνη αντανακλούσε τη σκηνή των πολυάσχολων ουρανών και τους έκανε να φαίνονται ακόμη πιο πολυάσχολοι με τα ασταμάτητα κύματα που άρχιζαν να σηκώνονται. Ξαφνικά ξέσπασε μια δυνατή καταιγίδα..."

Μια γραφή λυρική, γεμάτη καλολογικά στοιχεία. Άπειρες εικόνες, έντονα συναισθήματα και εναλλαγές. Αγωνία, τρόμος, φόβος, ελπίδα. Ανάγκη για ανθρωπιά, συντροφικότητα. Ποιος είναι άραγε το "τέρας"; Το δημιούργημα-έκτρωμα του Φρανκενστάιν ή ο ίδιος ο καθηγητής με τις επιλογές του; Ποιος ανοίγει τον ασκό του Αιόλου; Γιατί το άσχημο να είναι και κακό ενώ το όμορφο να θεωρείται και καλό; Αυτή η μονοσήμαντη σχέση ηθικής και αισθητικής δοκιμάζεται άγρια στο έργο αυτό.

Έχοντας δει, κατά καιρούς, τις κινηματογραφικές μεταφορές του λογοτεχνικού αυτού έργου στη μεγάλη οθόνη, ωρίμασε ο καιρός να το γνωρίσω και στην πρωτόλεια μορφή του. Στο βιβλίο. Σε μια υπέροχη κλασική έκδοση που στολίζει κάθε βιβλιοθήκη. 





Τα "Παλιά επαγγέλματα", συλλογικό έργο της Γυναικείας λογοτεχνικής συντροφιάς, ήταν το δεύτερο βιβλίο που έδωσε ζεστασιά, νοσταλγία, συναισθήματα, στις μέρες του μήνα που πέρασε.

Μέσα στις τρομακτικές αλλαγές που έγιναν στον κόσμο και μέσα στους άπιαστους ρυθμούς της εποχής μας, που τρέχει για να φτάσει πού;, ορισμένες οικείες μορφές και φωνές που μοιράζονταν τη ζωή μαζί μας εξαφανίστηκαν.

Μικροεπαγγελματίες, δουλευτάδες, πωλητές που πλανιόνταν στις γειτονιές διαλαλώντας το εμπόρευμά του χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Και μπορεί η επινοητικότητα του ανθρώπου να αντικατέστησε την "παροχή υπηρεσιών" τους με κάτι άλλο, πιο σύγχρονο, δεν μπόρεσε όμως να αντικαταστήσει την επαφή μαζί τους, την ανθρώπινη ζεστασιά.

Το βιβλίο αυτό είναι ένας φόρος τιμής για την επίπονη εργασία τους και ένα ευχαριστώ γιατί χρωμάτιζαν τη ζωή μας με την παρουσία τους.

(Από το εξώφυλλο του βιβλίου)


23 διακεκριμένες συγγραφείς της υπέροχης Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, μάς παρουσιάζουν 23 παλιά και ξεχασμένα επαγγέλματα που συνόδεψαν τα παιδικά μας χρόνια. Με μια παρουσίαση που θα σας γεμίσει με απίστευτη νοσταλγία, με μνήμες, με πολύ δυνατά συναισθήματα και συγκίνηση.

Η υφάντρα, ο παπλωματάς, ο παγωτατζής, η ράφτρα, ο χαμάλης, ο μπακαλόγατος, ο νερουλάς, ο καρεκλάς, ο μικρός δημοσιογράφος, η κεντήστρα, ο τσαγκάρης, ο γανωτής, ο κανατάς, ο μανάβης, ο πεταλωτής, ο γαλατάς, ο παλιατζής και άλλοι ακόμα χαρακτήρες, ζωντανεύουν μέσα από μικρά διηγήματα, τα οποία συνοδεύονται από πανέμορφες εικόνες-έργα τέχνης.


Το αγάπησα πάρα πολύ αυτό το βιβλίο αδέλφια! Ίσως γιατί με πήγε εκεί πίσω στα παιδικά μου χρόνια, στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Τότε που οι φωνές όλων αυτών των ανθρώπων έμπαιναν στην καρδιά μας μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα και τις ευωδιαστές αυλές. Σε έναν άλλο κόσμο, σε κάποια άλλη εποχή και ανθρώπινες σχέσεις.  Όπου το δείτε να το διαβάσετε! Να το ζητήσετε αν δεν το έχετε. Μικροί και μεγάλοι, αξίζει να μάθετε για τα επαγγέλματα που κάποτε συνόδευαν την καθημερινότητά μας στις ζωές μας. Σας το προτείνω με όλη μου την καρδιά.


Το τρίτο και τελευταίο βιβλίο του Γενάρη, που ήρθε στα χέρια μου και στην ανάγνωσή μου ήταν ένα σύγχρονο μυθιστόρημα μιας νέας συγγραφέως που θα απασχολήσει τα σχετικά δρώμενα στο προσεχές διάστημα. Και το λέω γιατί ήδη με την κυκλοφορία του, το βιβλίο έγινε best seller για τον εκδοτικό οίκο.


Τα "Ίχνη στην έρημο" της Ελευθερίας Καλογνωμά από τις εκδόσεις "Υδροπλάνο". Είχα τη χαρά και τη συγκίνηση να διαβάσω το έργο αυτό, στην πρώτη μου μορφή, ως e-book, στην δικτυακή πλατφόρμα της wattpad. Πιο πριν είχα διαβάσει και τα άλλα έργα της Ελευθερίας και έχω να πω ότι με έχει συγκινήσει η γραφή της στο σύνολό της.

Το βιβλίο έφτασε στα χέρια μου με έναν όμορφο, γλυκό και ανθρώπινο τρόπο. Ένα εξαίρετο συλλογικό δώρο από ένα σμάρι παιδιών που τα αγαπώ και τα πιστεύω. Από τα παιδιά εκείνα της λογοτεχνικής συντροφιάς στις "Ονείρων Πένες"


Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" με την καρδιά μου στον Χάρη, στην Κατερίνα, στη Βούλα και στην Ρίτσα, τη συγγραφέα του βιβλίου για το δώρο αλλά και την τόσο γλυκιά τους αφιέρωση. Να είστε όλοι σας καλά και να δημιουργείτε!

Τα ¨Ίχνη στην έρημο" είναι μια δυναμική σαρωτική περιπέτεια του σύγχρονου κόσμου. Τυλιγμένη στη φωτιά αλλά και στη δύναμη της αγάπης. Απλωμένη σε όλα τα σημεία του κόσμου. Στο Παρίσι, στο Μαρόκο, στην Ιταλία, στην Νέα Υόρκη. Σε μέρη που ταλανίζονται από εκδηλώσεις και εκρήξεις βίας και παρανομίας. Σε στιγμές που θα δοκιμάσουν στα άκρα τα όρια των ηρώων του.

"Η έρημος της ψυχής δεν είναι φτιαγμένη από άμμο. Ίσως όμως αν βυθίσεις τα πόδια σου στη ζεστή άμμο της ερήμου, να καταφέρει η ζεστασιά της να φτάσει μέχρι την ψυχή του"

Ελευθερία Καλογνωμά (εισαγωγικό σημείωμα στο 1ο μέρος)


Η Ελευθερία Καλογνωμά γεννήθηκε το 1971. Έχει σπουδάσει Γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διδάσκει Γαλλικά. Διήγημά της αποτέλεσε το 2020 μέρος της συλλογής διηγημάτων που εκδόθηκε από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή με τίτλο "Μείνε κοντά μου από μακρυά", με θέμα την πρώτη καραντίνα εν μέσω της πανδημίας. Είναι ενεργό μέλος στην συγγραφική δικτυακή κοινότητα "Ονείρων Πένες". Γράφει μυθιστορήματα στην πλατφόρμα Wattpad. Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη μετάφραση και στο παρελθόν επίσης με τον υποτιτλισμό στην ιδιωτική τηλεόραση.

Στα "Ίχνη στην έρημο" θα παρακολουθήσουμε τον Νόα Αμάρι, ιδιοκτήτη του μεγάλου ξενοδοχείου "Διαμάντι της Ερήμου" στο Μαρακές, να γνωρίζει στην πτήση από Παρίσι, την Νάταλι Έβανς. Μια σύμπτωση θα τους φέρει κοντά. Η σχέση τους θα εξελιχθεί γρήγορα, όμως ο Νόα θα διαπιστώσει ότι αυτή η γυναίκα κρύβει πίσω της μια περίεργη και μεγάλη ιστορία, που θα τους οδηγήσει σε μια συγκλονιστική περιπέτεια, η οποία θα γίνει αφορμή να αποκαλυφθούν τόσο τα δικά του σκοτεινά μυστικά όσο τα δικά της. Μέρος αυτών των μυστικών της Νάταλι, αποτελεί ο Άνταμ Σάντερς, ένας αμφιλεγόμενος άντρας που ασκεί περίεργο ρόλο και επιρροή στη ζωή της. Κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται και το παράξενο αυτό τρίγωνο των πρωταγωνιστών του, θα αφήσει έντονα τα ίχνη του στην αχανή κόκκινη έρημο του Μαρόκου, το οποίο και θα μεταβληθεί σε μια θανάσιμη παγίδα.

Το βιβλίο θα το αναζητήσετε στις "Εκδόσεις Υδροπλάνο"


Αυτά, φίλες και φίλοι, ήταν τα βιβλία που γέμισαν τις μέρες μου το Γενάρη που πέρασε. Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Εσείς τι διαβάσατε; Πως το βλέπετε αυτό σαν θέμα; Θα θέλατε να μοιραστούμε τις δικές αναγνωστικές περιπλανήσεις μέσα στον Γενάρη; Δείτε το σαν μια όμορφη πρόταση, παρακίνηση. Αν θέλετε μπορούμε να του δώσουμε και μια κανονικότητα να το κάνουμε κάθε μήνα. Αν θέλετε και σας αρέσει, βάλτε και το logo του θέματος. Είναι και μια προτροπή για να δυναμώσουμε το διάβασμά μας.

Σας ευχαριστώ




Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2022

Όχι πια άλλα δάκρυα

 Η ανθρώπινη ζωή έχει αξία.

Η ανθρώπινη ζωή έχει τιμή και αξιοπρέπεια.

Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι εμπόρευμα μήτε σάκος απορρόφησης κάθε νοσηρής έκφρασης και πρακτικής στους κοινωνικούς χώρους.

Κάθε άνθρωπος, άντρας, γυναίκα, κάθε ηλικίας δικαιούται να ζει τα όνειρα και να διεκδικεί τις ελπίδες του.

Κάθε εργάτης έχει δικαίωμα να δουλεύει ασφαλής και με στοιχειώδη προστασία.


ΟΧΙ πια ΑΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ


Θρηνήσαμε και εξακολουθούμε να το κάνουμε, για δεκάδες γυναίκες που δολοφονήθηκαν από νόμιμους συζύγους, οι οποίοι διδάσκονται στο ύψιστο και ιερό μυστήριο του γάμου, ότι "η γυνή οφείλει να φοβείται τον άντρα". Από άντρες που, από μικρά παιδιά, κάποιοι πατεράδες, τούς δίδαξαν ότι έχουν @@ στα παντελόνια τους και αυτοί οφείλουν να "γαμάνε και να δέρνουν" όταν ενηλικιωθούν.
Γαλουχήθηκαν από τους ταγούς μιας θρησκευτικής ιεραρχίας ότι, η γυναίκα είναι "βρώμικη", είναι "ένοχη" για τα δεινά του κόσμου και απαγορεύεται να μιάσει τον ναό του Θεού όταν είναι "αδιάθετη".

Εκπαιδεύτηκαν ότι οι άντρες δεν πρέπει να κλαίνε, ότι οι άντρες δεν γίνεται να είναι διαφορετικοί και να "γυναικοφέρνουν". Ότι είναι "ντροπή" και "ξεφτίλα" να είναι ή να μοιάζουν με "αδελφές". 

Μούλιασαν στην αντίληψη ότι "άντρας είναι μωρέ, έχει δικαίωμα να κερατώσει, να ξενογαμήσει, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν"

Η λατρευτή μας παράδοση θεωρεί πουτάνα τη γυναίκα που θα τολμήσει να ρίξει το βλέμμα της αλλού ή να διεκδικήσει κάτι από την προσωπική της ζωή.

Το κοινωνικό σύστημα θεωρεί ότι  άμα η γυναίκα φορέσει σέξυ ρούχα μπορεί να την πηδήξει ο καθένας, χωρίς να πάρει την άδειά της. Άμα η γυναίκα πάει σε ξενοδοχείο ή σε αυτοκίνητο ή σε δασάκι, οφείλει να δεχτεί, χωρίς τη θέλησή της, κάθε νοσηρό γούστο του συνοδού της.

Η γυναίκα που θα τολμήσει να έχει παράλληλη σχέση, θα δικαστεί στο "λαϊκό δικαστήριο" του άντρα της που ...δεν μπορεί να είναι "κερατάς" και πρέπει να ξεπλύνει την ντροπή του.

Έτσι γεμίσαμε με δεκάδες τακούνια που τα βλέπουμε παραταγμένα στο πεζοδρόμιο, θλιβερά απομεινάρια δολοφονημένων και κακοποιημένων γυναικών.

Και κλάψαμε πολύ. Όπως κλάψαμε και παλιότερα με την δολοφονία του Γιακουμάκη και του Ζακ.

Και κοίτα να δεις, που πίσω από την αβάντα σε κάθε δράστη ήταν είτε πολιτικά πρόσωπα είτε κρατικοί μηχανισμοί. Μην ρωτάτε ποιας παράταξης. Περιττό.


Κλαίμε και απλώνουμε κράνη στους ματωμένους δρόμους από τα κορμιά των "Ντελιβεράδων", που κινούνται απεγνωσμένα σαν καμικάζι στους δρόμους, για να προλάβουν την παραγγελία των "νοικοκυραίων" εκείνων που δεν αξιώνονται να καταλάβουν πότε δεν πρέπει να παραγγείλουν ή να πάρουν τα κουλά τους να κάνουν καφέ ή να μαγειρέψουν με τα χεράκια τους, τις δύσκολες μέρες.



Ανάψαμε κεριά και δακρύσαμε για την στυγνή, απάνθρωπη δολοφονία του Άλκη, λίγα σκαλιά έξω απ' το σπίτι του από χούλιγκανς οργανωμένους φασίστες και ναζί, που αλωνίζουν, με την ανοχή της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών και των μεγαλόσχημων παραγόντων των ομάδων.

Ανεχόμαστε τα παιδιά μας να ακούν στα γήπεδα συνθήματα και τραγούδια που υμνούν τον βιασμό αντιπάλων, που χυδαιολογούν απέναντι σε μανάδες και νεκρούς. Στα γήπεδα της ομαδάρας μας, που το σεξιστικό κάλεσμα και η αποθέωση του "Γάμα τα πάντα" έχει γίνει σημαία και όρκος.


Ανάβουμε κεριά και κλαίμε για τους εργάτες εκείνους, που βρήκαν τραγικό θάνατο την ώρα της δουλειάς. Που το μεροκάματό τους είναι του θανάτου. Και που για όλα αυτά "φταίει η κακιά η ώρα" όπως προφητικά έλεγε ο Νίκος Κούρκουλος, δια σεναρίου Νίκου Φώσκολου, στο κοινωνικό του δράμα "Ορατότης μηδέν"

Κάθε κομμάτι εργατικής προστασίας καταργείται στο όνομα του "ανταγωνισμού" και της "παραγωγικότητας". Κάθε συνδικαλιστική δράση φιμώνεται στο όνομα του ...εκσυγχρονισμού. Κάθε εργατική κατάκτηση αφαιρείται. Ώρες ατέλειωτες ανασφάλιστοι, απλήρωτοι, κυνηγημένοι.

Η "Χρυσή αυγή" μπορεί θεσμικά να διαλύθηκε αλλά οι φασιστικές οργανώσεις ζουν και βασιλεύουν. Βρήκαν κατάλυμα σε οπαδικούς συνδέσμους, σε κοινωνικές εκδηλώσεις με αμφιλεγόμενο ρόλο. Εθνικιστικά συλλαλητήρια, αντιεμβολιαστές με αντίληψη ομάδων κρούσης, παραθρησκευτικές οργανώσεις.

Κάνουν πεσίματα δολοφονικά σε "αλλόθρησκους" φιλάθλους, χτυπάνε μέλη της ΚΝΕ. Κάνουν ντου σε μαθητές και σε κοινωνικούς αριστερούς χώρους. Με την αβάντα και την προστασία της αστυνομίας και την αδράνειά της. Και την πλήρη πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης. 

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΔΑΚΡΥΑ

Κλάψαμε, θρηνήσαμε και καλά κάναμε γιατί είμαστε άνθρωποι. Όμως ως εδώ αδέλφια!
Κάθε τι ολόγυρά μας, που αφορά τη ζωή μας είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ!

Γεμίσαμε ροζ βίντεο, εκβιαστικά revenge-porn, σεξουαλικά πεσίματα επώνυμων, βιασμοί από ιερωμένους, ξυλοδαρμούς από αφεντικά και εργοδότες. Γεμίσαμε πολιτικούς αστούς που γλιστράνε στην ασυδοσία ανεξέλεγκτοι.

ΩΣ ΕΔΩ!

Δεν βλέπετε την παρακμή του καπιταλισμού; Τη σαπίλα αυτής της πολιτικής; 
Δεν ξεπλένουν τα δάκρυα τις ανομίες. Οφείλουμε να πούμε το δικό μας ΟΧΙ στην κατρακύλα της ζωής μας. Μην ψάχνετε λοιπόν να βρείτε το εύκολο άλλοθι ότι "τι να κάνουμε;" και "τίποτα δεν γίνεται"
Να θυμίσω ότι ο ξεσηκωμός στο δρόμο και στις διαδηλώσεις ήταν αυτός που ανάγκασε την E-FOOD να αλλάξει άρδην τις αποφάσεις της απέναντι στους εργαζόμενους.

Να θυμίσω ότι ο αποκλεισμός του λιμανιού του Πειραιά από τους απεργούς, ανάγκασε την COSCO να συμβιβαστεί και να δεχτεί αιτήματα.

Δεν γίνεται άλλο να κλαίμε πάνω στις χαμένες μας ζωές. Οργάνωση παντού! Συνδικάτα, σύλλογοι, κινήσεις αλληλεγγύης. Παντού! Στο Δήμο, στη γειτονιά, στη δουλειά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο. Υπάρχουν οργανώσεις και σας περιμένουν!
Αυτό το κοινωνικό σύστημα είναι σάπιο. Και απειλεί να μας τραβήξει στο βούρκο του αμαχητί και χωρίς ανάσα. 

Ευθεία και άμεση πολιτική και ιδεολογική αμφισβήτηση όλων εκείνων των προσώπων και κομμάτων που "ορκίζονται" στο όνομα του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού. Διεκδίκηση στα πάντα. Από τα πιο απλά και μικρά μέχρι τα μεγαλύτερα.

Δεν ξεπλένει το κλάμα μας την άμεση ή έμμεση πολιτική επιβράβευση των αρχών εκείνων και των εκπροσώπων τους, που έχουν κάνει τη ζωή μας βωμό παρακμής.

Πρέπει να μας βρουν απέναντί τους. Θυμωμένους και αποφασισμένους. Με χαρτί και μολύβι. Που θα καταγράφει τις πολιτικές θέσεις του καθένα και θα πιστώσει εκείνους που είναι στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΕΤΕΡΙΖΙ. Τελεία και παύλα! Σε δύο βάρκες δεν γίνεται να πατά κανείς!