Μου Λείπεις...

Πέρασαν μέρες πολλές από τότε που κάποιο χέρι, αυθαίρετα, δόλια, σε άρπαξε από κοντά μου. Δεν ξέρω, λένε για μας τους "Καρκίνους" ότι μένουμε προσκολλημένοι  σε άψυχα πράγματα και αντικείμενα που με τον καιρό δενόμαστε μαζί τους.

Δεν ξέρω αν "εσύ" περιλαμβάνεσαι σε αυτά τα αντικείμενα καθώς λένε οι ειδικοί. Βλέπεις.... να που έφτασα να "κουβεντιάζω" μαζί σου σαν νάχες ψυχή και τη δική σου Οντότητα.

Μα, μήπως δεν την είχες ; και αν δεν την είχες δεν την απέκτησες για χρόνια είκοσι και βάλε που ήμασταν συντροφιά. Για βάλε να δεις πόσα χιλιόμετρα με κουβάλησες στην πλάτη σου ; ε ; Να στα πω εγώ που τα θυμόμουνα γιατί τα μαρτυρούσε το μικρό κοντέρ που είχες στο τιμόνι σου. 

Δεκαέξι χιλιάδες Χιλιόμετρα...!!! ναι, όπως τα άκουσες, δεκαέξι χιλιάδες γιομάτα χιλιόμετρα στο δρόμο στη πλάτη σου, στη σέλα σου. 

Αλήθεια αναλογίστηκες ποτέ τι έχουμε κάνει μαζί ; που έχουμε πάει μαζί ; Να, για δες, αυτός ο μηχανισμός στον σκελετό σου στην πίσω ρόδα, τον θυμάσαι ; Εκεί σου φόραγα το μικρό καρεκλάκι. Και μέσα σε αυτό ακουμπούσαν οι δύο μικρές....! Μπέμπες τότε....! Κοπελούδια μικρά μετά που τα πηγαίναμε βόλτα μαζί στις εξοχές και στα δασάκια ή και στα μικρά στενά της γειτονιάς. 

Και μετά, σαν πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσαν, θυμάσαι ; στεκόταν καθιστές πάνω στο σίδερο του σκελετού για να τις πάμε στο Φροντιστήριο των Αγγλικών.

Θυμάσαι φιλαράκο μου, τι δρόμους και στράτες διαβήκαμε ; Ασφάλτινους δρόμους, οδούς μεγάλες, λεωφόρους, μικρά χωμάτινα μονοπάτια, πέτρινα χαντάκια, μικρές λίμνες με νερό, χιόνι. Άραγε να νιώθεις ακόμα την υγρασία των καταιγίδων που μαζέψαμε μαζί στο δρόμο σαν οι ξαφνικές μπόρες μας εύρισκαν στο δρόμο της επιστροφής από τη δουλειά ;

Και σαν ήρθε εκείνη η αποφράδα ημέρα του 2008, τότε το Μάη, τότε που εκείνος ο άγνωστος μας τσάκισε από πίσω με το αυτοκίνητό του και μας παράτησε στην άσφαλτο τσακισμένους και τους δυό. Εμένα με ανοιγμένο κεφάλι, καμένη πλάτη και πρόσωπο και εσένα με τη δυνατή σου πίσω ρόδα που έσπασε αλλά κατάφερε να απορροφήσει τη δύναμη και την ορμή της πρώτης κρούσης.

Δεν θα ξεχάσω τότε που ο Χρήστος σε έφερε μετά, πληγωμένο, τσακισμένο σπίτι...! Ναι, ο φίλος...! εκείνος που προσέτρεξε πρώτος κοντά μας.

Έγινες όμως καλά, με κάποιες "εγχειρήσεις" ο σιδερένιος σου σκελετός άντεξε λεβέντικα την κρούση και εγώ την ατιμία της εγκατάλειψης. 

Θυμάμαι να σε καμαρώνω σε κάθε βόλτα. Πόσες φορές μέτραγα επάνω σου τις αντοχές μου ε ; πόσες φορές ένιωθα τους χτύπους της καρδιάς μου να χορεύουν τρελά ανεβαίνοντας την κακοτράχαλη ανηφόρα στα δάση, στα λαγκάδια, στα βουνά που ταξιδεύαμε παρέα.

Αλήθεια θυμάσαι τότε εκείνον τον Δεκέμβρη λίγο πριν τα Χριστούγεννα ; τότε στο Δάσος της Δεκέλειας, τότε που βρήκαμε εκείνο το μικρό μαύρο κουτάβι να περπατάει ολομόναχο μέσα στο δάσος και να τρίβεται στα πόδια των επισκεπτών ; Τότε που το πήραμε αγκαλιά στο μπουφάν με το ένα χέρι και στο άλλο κράταγα σφιχτά εσένα, στο τιμόνι, να το φέρουμε στο αυτοκίνητο και μετά σπίτι. Και εκείνο το χαζό κοίταζε με το κεφαλάκι του έξω στον δασικό δρόμο απορημένο.

Όμως μετά, ναι μετά, πόσες βόλτες έκανε ο Άρης μαζί μας ; 

Εμείς οι τρεις και η Φύση έξω...! Εγώ στη σέλα σου, εκείνος δεμένος δίπλα μας να καλπάζει παρέα συγχρονισμένος και απ τη δύναμή του να μας κάνει κάτι σαν ...έλκηθρο τραβώντας μας.

Τι μπορώ να ξεχάσω από σένα ; πες μου....! τι ; πόσες φορές σε γλύτωσα απ τα χέρια αρπαχτικών ; τότε που σε βρήκα πάλι πληγωμένο στο δέντρο, μην μπορώντας τότε να σε πάρουν απ τα χέρια μου. Σε γλύτωσα και τότε απ τα αρπαχτικά. Κάτι που δεν κατάφερα όμως τώρα. Και, τώρα σε πήραν πόσο εύκολα, πόσο ξέφτιλα, με τι ευτελή τρόπο. Μέσα απ την είσοδο του σπιτικού, βλέπεις και εκεί για κάποιους "συγκάτοικους" αποτελούσες "βάρος", χάλαγες το ....image της εισόδου μιας πεθαμένης τους αισθητικής και ζωής. 

Μου λείπεις....! μου λείπεις πανάθεμά με...! σε κοιτάζω τώρα εδώ στο δάσος αγέρωχο, όμορφο, να καμαρώνεις στην ξεκούραση της διαδρομής. Και σκέφτομαι, αλήθεια που σε πήγαν ; τι σε έκαναν ; προφανώς σε πλήγωσαν, σε έγδαραν, σε έβαψαν με άλλο χρώμα, σκόρπισαν τα ανταλλακτικά σου στα παζάρια της κλοπής. Από αυτά ξέρεις που διοργανώνονται "νόμιμα" στην Αθήνα σε περίοπτη θέση με αντικείμενο κλοπιμαία, ναι όπως το άκουσες. 

Ποια χέρια να σε κρατούν ; πως σε κρατούν ; πως σου φέρονται ; σε προσέχουν ; σε φροντίζουν ; για σε έκαναν κομμάτια και τα διαμοίρασαν σε "αγορά" των κλεπταποδόχων.

Που είσαι φιλαράκο μου ; Ο Άρης καρτερεί τη μυρωδιά σου. 

Θυμάσαι τις βόλτες μας στα ακρογιάλια ; εκεί που κάναμε μπανάκι αστραπή....! με περίμενες στην άκρη μέσα στη κάψα του ήλιου που έκαιγε μέχρι να επιστρέψω να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.

Θέλω να σου πω ότι σ' αγαπώ....! ναι πανάθεμά με....! εγώ....! ένας ...παλιόγερος 57 χρονών, που πάνω σου μεγάλωσα, ξέρω, θα με κοιτάνε τώρα με ύφος παράξενο οι σπουδαγμένοι ή ορισμένοι ξενέρωτοι.  

"Πάει ξεκούτιανε" θα λένε, μιλάει με ένα ΠΟΔΗΛΑΤΟ....

Και εγώ θα αποκρίνομαι, ναι....! μιλάω με ένα ποδήλατο, με τον ΦΙΛΟ ΜΟΥ.....! Αυτόν που από άψυχο μέταλλο απέκτησε ψυχή, όνειρα.

Όπως τότε εκείνα τα Χριστούγεννα που, μαζί τρέχαμε αλλόφρονες στη μεγάλη λεωφόρο στο βουνό κάτω. Τότε που ουρλιάζαμε, τότε που κλαίγαμε.....! τότε που πάνω στη σέλα σου, κρατώντας το τιμόνι σου, φώναζα, ούρλιαζα το όνομα της μικρής μας, με ένα πρόσωπο γεμάτο δάκρυα να λούζουν τα πάντα. Μαζί....! μαζί....!  

Ξέρεις κάτι ; βαρέθηκα ρε φίλε τις καρπαζιές....! ο χωρισμός μας μου έφερε πολύ αρνητικές σκέψεις. Μου έβγαλε αντίδραση. Μια αντίδραση που δεν μου την έβγαλε απέναντι σε εκείνον που μας παράτησε βαριά τραυματισμένους στην αιματοβαμμένη άσφαλτο τότε,  αλλά μου τη βγάζει τώρα απέναντι σε αυτόν που σε πήρε από μένα. Και μου τη βγάζει πολύ άσχημα, άγρια, οργισμένα. Κάτι που δεν είναι καλό το ξέρω.

Ίσως να ξέρεις, ότι δεν θέλω να σε δω ποτέ στα χέρια του....! όχι δεν θέλω να τη ζήσω αυτή τη στιγμή ποτέ....! Γιατί ίσως τότε, μπορεί να θεριέψει η θύελλα και η άβυσσος που καραδοκεί πάντα μέσα μου.

Να ξέρεις ότι μου λείπεις. Για να μην ανησυχείς να σου πω ότι με έχει στην "αγκαλιά" του ένα άλλο ποδήλατο, όμορφο, λαμπερό απ τα παλιά. Φυσικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ....! Η Δική μας αυτή σχέση είναι αναντικατάστατη. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω. 

Δεν ξέρω τι να σου ευχηθώ. Ειλικρινά.... μην με ρωτάς σε παρακαλώ. Δεν θέλω να το σκέφτομαι....

Το μόνο που ξέρω είναι ότι μου λείπεις....