H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2024

Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση #3, Τρίτος κύκλος, ξεκινάμε

Εδώ είμαστε και πάλι, αγαπημένες φίλες και φίλοι,

Ελπίζω να σάς βρίσκω όλες και όλους καλά, με την αύρα του καλοκαιριού να έχει αφήσει πάνω σας όμορφες ανάσες. (Τώρα θα μου πείτε "τι καλοκαίρι είναι κι αυτό..." αλλά ας κρατήσουμε τις θετικές ματιές). Δεν σάς εύχομαι "καλό χειμώνα", γιατί το θεωρώ παντελώς άκυρο. Θα πω καλό αποκαλόκαιρο σε όλους μας.

Δεν έχετε παράπονο, σάς άφησα να ξεκουραστείτε, να χαλαρώσετε. Τώρα όμως, με τις εντυπώσεις της ατμόσφαιρας του καλοκαιριού και πάντα με ζεστή καρδιά και ενθουσιώδη διάθεση, έρχομαι να επιστρέψουμε στο δρώμενό μας: 



"Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση"

Τρίτος κύκλος

Αυτή τη φορά το θέμα μας θα είναι καλοκαιρινό. Και φυσικά θα είναι ανοιχτό σε κάθε είδος ή ύφος, που εσείς θα δώσετε. Δράμα, κομεντί, ρομαντικό, μυστήριο, θρίλερ, ερωτικό... Ότι θελήσετε. Για πάμε να δούμε πού θα βαδίσουμε:

Κεντρική Ιδέα Πλοκής

 Ο θόρυβος των μηχανών ελαττώθηκε. Οι στροφές έπεφταν καθώς το πλοίο ήδη έκοβε ταχύτητα. Έστεκε ψηλά στο κατάστρωμα, το θαλασσινό αγέρι ανέμιζε τα μαλλιά του/της. Στα δεξιά ο μεγάλος λιμενοβραχίονας του λιμανιού οριοθετούσε το λιμάνι. Ένα λιμάνι μεγάλο, όμορφο. Στα δεξιά δεμένα, σαν πολύχρωμα στολίδια διάφορα σκάφη και στα αριστερά στο κέντρο, ο άδειος χώρος για τον οποίο το πλοίο που τον/την μετέφερε ήδη είχε βάλει ρώτα.

Η καλοκαιρινή ζέστη του δειλινού ήταν εμφανής και η υγρασία μούσκευε το κορμί του/της. Άπλωσε το βλέμμα του/της σε όλο το μήκος του λιμανιού. Ένα υπέροχο καρτ-ποστάλ ήταν ζωγραφισμένο στα μάτια του/της.

Λίγα μέτρα χώριζαν το πλοίο από την αποβάθρα και έπρεπε να ετοιμάζεται για την αποβίβαση. Άνοιξε το κινητό του/της. Έψαξε τα μηνύματα, στάθηκε στο τελευταίο και διάβασε προσεκτικά:

“Φτάνει στο τέλος του μήνα. Πρέπει να βιαστείς. Δεν υπάρχει πια χρόνος”

Πήρε μια βαθιά ανάσα. Το είχε διαβάσει άπειρες φορές στη διαδρομή προς το νησί. Έβαλε το κινητό στην τσέπη και κινήθηκε προς την έξοδο. Ένιωθε τόσο παράξενα. Οι σκέψεις έρχονταν να πλημμυρίζουν το μυαλό του/της και έδεναν με την υπέροχη γαλήνη του νησιού.



Πώς σάς φαίνεται; Πιστεύω να δίνει ένα ευρύ πεδίο ερεθίσματος για έμπνευση. Και ναι, πάμε να αναφέρουμε κάποιους όρους και διευκρινίσεις:

  • Μπορείτε να δηλώσετε την πρόθεση συμμετοχής σας εδώ στην παρούσα ανάρτηση.
  • Γράφετε διήγημα με το δικό σας τίτλο και εικόνα επιλογής σας.
  • Στην αρχή, πριν τον τίτλο, αναφέρετε την κεντρική ιδέα, όπως αυτή έχει δοθεί παραπάνω στην παρούσα ανάρτηση.
  • Έκταση διηγήματος: Ελεύθερη, χωρίς όρια.
  • Δημοσιεύετε τη συμμετοχή σας στο δικό σας blog. Με ενημερώνετε ταυτόχρονα με e-mail για να ενημερώνω την ομάδα. (Όποτε είστε έτοιμοι). Τυχόν ... "άστεγοι" φίλοι/φίλες, που συμμετάσχουν, φιλοξενούνται στα δικά μας blogs.
  • ΔΕΝ έχουμε βαθμολογία.
  • ΧΡΟΝΟΣ: Δεν υπάρχει συγκεκριμένος ορισμός χρόνου στη δημοσίευσή σας. Έχετε άνετα το διάστημα να εμπνευστείτε και να γράψετε. Εντάξει, μπορούμε, τύποις, να βάλουμε ένα όριο 30-40 ημέρων, όπως άνετα το κάναμε και στον 1ο κύκλο. Αν οι συμμετοχές δημοσιευτούν νωρίτερα, ο κύκλος κλείνει αντίστοιχα νωρίτερα. 
  • Επαναλαμβάνω ότι η συμμετοχή είναι ελεύθερη και σε επόμενο χρόνο. Δηλαδή ακόμα και τώρα αν κάποιος νιώσει τη διάθεση-έμπνευση να γράψει κάτι και στην κεντρική ιδέα του 1ου κύκλου, είναι ελεύθερος να το κάνει.
Κάτι σημαντικό:

Λόγω ΑΠΟΥΣΙΑΣ μου από 1-8/9 ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ, καθώς δεν μπορώ να την επεξεργαστώ. 

Διευκρινίσεις πάνω στην κεντρική ιδέα της πλοκής:

  • Ο πρωταγωνιστικός σας χαρακτήρας μπορεί να είναι είτε άντρας είτε γυναίκα.

Αυτή, λοιπόν, φίλες και φίλοι, είναι η βάση της κεντρικής μας ιδέας για το 3ο κύκλο στο δρώμενό μας. Πιστεύω να βοήθησα με τις επεξηγήσεις μας. Αν όχι, είμαστε εδώ να συζητήσουμε κάθε απορία, πρόταση, παρατήρηση. Στις απαντήσεις στα τυχόν σχόλιά σας, θα μπορέσω να δώσω περαιτέρω επεξηγήσεις.

Εξυπακούεται, όπως και στον 1ο κύκλο, ότι οι συμμετοχές μας θα συγκεντρωθούν στο μπλογκ της βιβλιοθήκης μας Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση στο οποίο καλό θα είναι να γίνετε ακόλουθοι. 

Στόχος είναι η έμπνευση, με τη συγκεκριμένη ιδέα και η δημιουργική γραφή. Να περάσουμε καλά, να νιώσουμε όμορφα και συλλογικά. Εύχομαι σε όλους μια όμορφη έμπνευση και να εκμυστηρευτώ ότι μετά τα μικρά διαμάντια του 1ου κύκλου, είμαι σίγουρος για την ποιοτική του ανάλογη συνέχεια.

Μία ακόμα φορά, σάς ευχαριστώ για την ανταπόκριση και τη συμμετοχή, μέσα απ' την καρδιά μου.

Τρυγήστε λοιπόν το δέντρο της έμπνευσής σας. 





Παρασκευή 16 Αυγούστου 2024

Καλοκαιρινίες Βιβλιοαναγνώσεις / Μαρίας Κανελλάκη: "Εμπριμέ χρόνια"

 Καλοκαίρι δίχως βιβλίο είναι ζωή χωρίς ...έρωτα. Όπως και να το κάνουμε, αυτή η εποχή που οι αισθήσεις πάλλονται άναρχα και δυνατά, που οι σκέψεις, οι εμπνεύσεις και τα συναισθήματα αποκτούν τη δική τους ένταση, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς βιβλίο. Έστω και αν οι "άρχοντες" μετατρέπουν ασύστολα, τα καλοκαίρια μας σε καταστροφικές και φονικές πύρινες και μαύρες κηλίδες φωτιάς και στάχτης, για εμάς το βιβλίο είναι ένα από τα δικά μας λιμανάκια.



Το βιβλίο είναι το δικό μας "Απάγκιο", όπως είναι και το όνομα του blog της αγαπημένης μας φίλης, Μαρίας Κανελλάκη. Και φυσικά, δεν το ανέφερα τυχαία το όνομα. 

Είχα λοιπόν τη χαρά να κρατήσω στα χέρια μου, συνειδητά, και την τελευταία εκδοτική δουλειά της αγαπημένης μας φίλης. 

"Εμπριμέ χρόνια"

Ένα ακόμα έργο της, μυθιστόρημα αυτή τη φορά, έρχεται να ανοίξει τον κύκλο των έργων της Μαρίας και να μεγαλώσει και την αγκαλιά των συναισθημάτων, μέσα στα οποία τυλίγει τους αναγνώστες της για να τους χαρίσει, απλόχερα, συγκίνηση, νοσταλγία, μνήμες, ανθρωπιά και διδαχές αξιών.

Τα "Εμπριμέ χρόνια" είναι μια αφήγηση, βγαλμένη από την απλή καθημερινή πραγματικότητα των λαϊκών ανθρώπων, μέσα απ' τη διαδρομή τους στην ιστορία. Το βιβλίο έχει καταλύτη ένα πρόσωπο ιδιαίτερα οικείο στους ανθρώπους της γενιάς του 1960. Τη ΜΟΔΙΣΤΡΑ. Ένα πρόσωπό που για πολλές δεκαετίες ήταν άρρηκτα δεμένο με τη ζωή κάθε οικογένειας. Είτε των "μεγάλων σαλονιών" είτε της λαϊκής οικογένειας.

Η Μαρία Κανελλάκη, "δημιουργεί" την κυρία Τούλα, κόρη μοδίστρας, η οποία δεν περιορίζεται αυστηρά στο συγκεκριμένο ρόλο αλλά, όπως απόλυτα γίνονταν τότε, εκτελούσε άπειρες φορές καθήκοντα: προσωπικού, οικογενειακού συμβούλου, ψυχολόγου εποχής, εξομολογήτριας παθών και πόθων, κρυφού παρατηρητή γεγονότων του παρασκηνίου της κοινωνικής ζωής της γειτονιάς.

"Βάλε καφεδάκι στο μπρίκι να στα πω, Τούλα μου..."

Καθιερωμένη έκφραση-κάλεσμα της πελάτισσας στην ηρωΐδα μας. Και στις 164 σελίδες του βιβλίου θα ακολουθήσουμε τη μοδίστρα μας να απλώνει την παρουσία της σε ιστορίες που συγκλονίζουν, που ταράζουν, πονούν, διασκεδάζουν. Σε ιστορίες με πόνο, δάκρυ αλλά γέλιο και χαμόγελο. Σε ιστορίες με σκοτάδι αλλά  και σε ιστορίες με φως.

Πόσα και πόσα έχει ακούσει μια ...ραπτομηχανή Singer με όλο το μικρόκοσμο γύρω της: Πάγκο, βελόνες, ψαλίδια, μεζούρες, μασουρίστρες, καρφίτσες, πατρόν...

Το μικρό μοδιστράδικο στην οδό Πατησίων. Χούντα, Μεταπολίτευση, πρώτα χρόνια της "Αλλαγής". Μια κοινωνία, που βιώνει τις δικές δομικές αλλαγές και άνθρωποι, που προσπαθούν να προσαρμοστούν μέσα σ' αυτήν την καταιγίδα.

Τα διδάγματα που μάς δίνει η Μαρία Κανελλάκη, πάντα θετικά, πάντα φωτεινά, πάντα με άξονα το θρίαμβο της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης ενάντια στην ανθρωποφαγία και την παλιανθρωπιά του ανταγωνισμού.

Η γλώσσα της απόλυτα λογοτεχνικά οικεία στους αναγνώστες της γενιάς μας, λυρική, λαϊκή, απλή. Οι χαρακτήρες επίσης. Όμως το βιβλίο έχει τη δυναμική να αποτελέσει "εγχειρίδιο" που θα "μπάσει" τις νεότερες γενιές στο κλίμα εκείνης της εποχής. Εμείς θα ξαναζήσουμε, θα θυμηθούμε, θα νοσταλγήσουμε. Οι νέοι αναγνώστες θα μάθουν, θα συγκροτηθούν.

Να προσθέσω και τη δική μου προσωπική εμπειρία για εκείνα τα "Εμπριμέ χρόνια"

Υπήρξα παιδί μιας οικιακής μοδίστρας εκείνης της εποχής. Ναι! Άρα, με το που αναγγέλθηκε το βιβλίο και το θέμα του, αυτόματα άπειρα συναισθήματα πλημμύρισαν την καρδιά. Ιστορίες και βιώματα, που είχα ζήσει σαν παιδί. Έχοντας εμπιστοσύνη στη γραφή της Μαρίας ήξερα τι είχα να περιμένω.

Πέραν αυτού, παρά το δεδομένο της συγκινησιακής φόρτισης, η παρουσίαση του βιβλίου έγινε με αντικειμενικά στοιχεία και ανεπιφύλακτα αποτελεί από μέρους μου μια ισχυρότατη και ανεπιφύλακτη πρόταση για ανάγνωση.

Επίσης δίνω και το λινκ της προσωπικής μου θεώρησης (review), στη σελίδα Goodreads.

"Εμπριμέ χρόνια" my review

Στοιχεία για το βιβλίο:

Εκδόσεις 24 γράμματα

1ο Βραβείο στον 42ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της ΠΕΛ 2024 

Κλείνοντας να ευχηθώ με όλη μου την καρδιά, στα "Εμπριμέ χρόνια" και τη Μαρία Κανελλάκη να ανοίξει τα φτερά της σε ακόμα πιο όμορφους, γαλανούς και ηλιοφώτιστους ουρανούς, έχοντας ήδη κατακτήσει μια θέση στην καρδιά μας.





Δευτέρα 15 Ιουλίου 2024

Καλοκαιρινές ιστορίες ραδιοφωνικών αναμνήσεων...

 


Πόσο αλήθεια καταθλιπτικό είναι ένα καλοκαίρι που περνά και φεύγει μόνο του, χωρίς τη δική μας αγκαλιά, χωρίς να μάς αγγίξει...

Το καλοκαίρι είναι μια εποχή με τα δικά της χαρακτηριστικά, όπως κάθε εποχή άλλωστε. Είναι η φάση του χρόνου, που το ανθρώπινο σώμα ίσως δέχεται τη μεγαλύτερη ένταση από τις εξωτερικές επιδράσεις της φύσης, ολόγυρά μας.
Όλα της τα στοιχεία, ο καταγάλανος ουρανός, ο καυτός ήλιος, τα μοναδικά χρώματα της αυγής, τα αλησμόνητα κάδρα από τα ηλιοβασιλέμματα, η θάλασσα με την αγκαλιά και τα καλέσματά της. Η κάψα σε όλες μας τις αισθήσεις. Μια κάψα, που έρχεται να δοκιμάσει τα όριά μας, τις αισθήσεις μας.

Το καλοκαίρι είναι η εποχή, που η γύμνια στο σώμα μας, δίνει μια πρωτόφαντη ηδονική ανατριχίλα.

Οι ζεστές, πολλά υποσχόμενες νύχτες, τα τραγούδια του τζίτζικα και των τριζονιών.

Πόσο αλήθεια κρίμα είναι να ζεις αυτό το μοναδικό γλέντι της φύσης, καταθλιπτικά. Χωρίς τη δυνατότητα να χαρείς αυτές τις στιγμές, να τις ζήσεις στο απόλυτο, χωρίς όρια. Να γεμίσεις αναμνήσεις και βιώματα.


Και εδώ έρχεται ένας αξέχαστος, αγαπημένος, μοναδικός φίλος. Ένας φίλος που ενυπάρχει στη ζωή μας από τα παλιά εκείνα χρόνια της παιδικής και εφηβικής νιότης.
Το ραδιόφωνο!

Ναι, το δικό μας ράδιο. Η δική μας επαφή με τον έξω κόσμο. Το δικό μας ταίριασμα στις αναμνήσεις.

Από τα μακρινά πλέον (δυστυχώς...) εκείνα καλοκαίρια της εφηβείας, το μικρό εκείνο φορητό ραδιόφωνο ήταν η δική μου συντροφιά στις στιγμές του καλοκαιριού.
Στη μικρή αποθήκη του παλιού πατρικού σπιτιού, εκεί που ήταν χτισμένος ο "δικός μου" κόσμος και το προσωπικό "βασίλειο" των εφηβικών μου αναζητήσεων.

Τότε που σχηματίζονταν και γεννιούνταν οι πρώτες συναισθηματικές εκείνες παραστάσεις στον άδολο κόσμο μας. Τι να θυμηθώ από εκείνες τις στιγμές!

Τους τρεις μόνο ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το Πρώτο πρόγραμμα, ο "Ενόπλων" και το Δεύτερο πρόγραμμα. Και κάπου εκεί, σε κάποια καλοκαίρια, εμφανίστηκαν οι "Πειρατές"!
Είμαστε η τυχερή γενιά που ζήσαμε τους πρώτους "πειρατές" του ραδιοφώνου. Τότε που το κάθε τραγούδι, το αγκάλιαζαν δεκάδες αφιερώσεις των ακροατών.

"Ο Γιάννης αφιερώνει στη Σοφία με πολύ αγάπη και στο σταθμό μας. Ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε..."

Τη θυμάστε αυτή τη φωνή άραγε; "Ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε". Και το ραδιόφωνο γινόταν ο νοερός εκείνος τόπος συνάντησης εκατοντάδων ανθρώπων, δεμένων με τους καημούς τους αλλά και τα τραγούδια.

Το καλοκαίρι ήταν η εποχή των αφιερώσεων, των εκπομπών αγάπης. 




Ύστερα στη δεκαετία του 1980, γεννήθηκε η εποχή των FM.
Ποιοτικό σήμα, καλύτερες και πλουσιότερες εκπομπές. Πιο πολύ "πειρατές" με καλύτερα οργανωμένους ερασιτεχνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Ήταν η εποχή των φοιτητικών χρόνων. Τότε που το καλοκαίρι γινόταν το πεδίο των διαβασμάτων για τη Φθινοπωρινή εξεταστική του Σεπτέμβρη. 

Τότε έζησα τη μαγεία του Πετρίδη, τα "Τραγούδια της παρέας", τη Ρενάτα Δικαιοπούλου, την Έφη Μεταλλινού, τον μοναδικό και λατρεμένο Γιώργο Παπαστεφάνου, τον 'Ακη Έβενη με το θρυλικό "Στούντιο 344" και την ξένη μουσική. Ναι, στο ραδιοκασετόφωνο, που βλέπετε, την ώρα των νυχτερινών διαβασμάτων στις ζεστές εκείνες καλοκαιρινές νύχτες, το ένα χέρι ήταν έτοιμο να πατήσει το play για να γραφτεί στην κασέτα το τραγούδι, που θα ξεχώριζα.

Έτσι απέκτησα μια μεγάλη συλλογή από κασέτες, όλες γραμμένες στις μοναδικές εκείνες ιστορίες ραδιοφώνου, που έδιναν στα χαμένα καλοκαίρια μας, ένα όμορφο χρώμα, ένα κίνητρο, μια συντροφιά, μια διάθεση και προσδοκία. Ακόμα και ένα σχέδιο αν θέλετε.

Ω πόσο διαφορετικά ήταν εκείνα τα καλοκαίρια... Χωρίς κλιματισμό, με ανοιχτές αυλές, με ανοιχτές αλάνες, με πόρτες δεκτικές για φίλους και γνωστούς. Με όνειρα, που το ραδιόφωνο τους έδινε υπόσταση και υπόσχεση για να τα διεκδικήσει κανείς. Με τα θρυλικά μικρά τρανσιστοράκια, τα φορητά κασετόφωνα αν θέλετε, που πήγαιναν παντού! Σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε τσέπη, φορεμένα σε κάθε ώμο, σε κάθε παραλία και βραχάκι.

Αμέτρητες είναι οι ιστορίες ραδιοφώνου στα καλοκαίρια της μνήμης μας και όχι μόνο. Ιστορίες που καθιστούν αυτό το μέσο μοναδικό και αναντικατάστατο φίλο σε κάθε μας μετακίνηση, σε κάθε ελεύθερη προσωπική ή συλλογική στιγμή.


Καλές μου φίλες και φίλοι,
το μικρό αυτό εξομολογητικό κείμενο ψυχής είναι η δική μου συμμετοχή στο όμορφο δρώμενο, που ξεκίνησε η αγαπημένη μας φίλη, Μαρία Νικολάου στο προσωπικό της μπλογκ, στο σύνδεσμο που παραθέτω παραπάνω.

Βάλτε μουσική και εμπνευστείτε.
Γιατί η ζωή είναι ένα ραδιόφωνο.
Παίζει της στιγμές μας την μια πίσω από την άλλη όσο εμείς φτιάχνουμε νέες.

Αυτό μάς λέει η Μαρία και έχει απόλυτο δίκιο. Ας την ακολουθήσουμε στην προτροπή της να μιλήσουμε για αυτές τις μοναδικές, όμορφες ιστορίες. Μαρία μου, σε ευχαριστούμε.











Τρίτη 4 Ιουνίου 2024

"Μια Ιδέα-Μια έμπνευση" Ολοκλήρωση δεύτερου κύκλου του δικτυακού μας δρώμενου

 "Μια ιδέα-μια έμπνευση"

Τέλος 2ου κύκλου


Φίλες και φίλοι αγαπημένοι, ένας ακόμα κύκλος από το αγαπημένο μας δρώμενο, φτάνει στην ολοκλήρωσή του. Νομίζω ότι όλη αυτή η δημιουργική προσμονή είναι υπέροχη. 

Καταθέσατε όλοι σας κομμάτι της καρδιάς σας, τα συναισθήματά σας, το χιούμορ σας, τη δοτικότητά σας, την πλοκή σας.

Για να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό να δούμε, τι μάς έδωσε αυτός ο δεύτερος κύκλος:

Αυτή τη φορά είχαμε 17 συμμετοχές με ισάριθμα διηγήματα (!), τρία παραπάνω από τον πρώτο κύκλο.

Κατά σειρά: Ρούλα Σμαραγδάκη, Κική Κωνσταντίνου, Άννα Φλο., Πίπη, Μαρία Γ., Βασίλης Διακοβασίλης, Αννίκα, Ρένα Χριστοδούλου, Κατερίνα V., Ουρανία Παντελίδου, Mary Pertax, Μαρίνα Τσαρδακλή, Μαρία Κανελλάκη, Ελένη Φλογερά, Mia Petra, Γιάννης Πιταροκοίλης, Μαρία Νικολάου

Να καλωσορίσουμε τις νέες μας φίλες, που έδωσαν με την αύρα της συμμετοχής τους και το δικό τους στίγμα στην παρέα μας.

Στο ταξίδι του 2ου κύκλου μας, οι ήρωές μας και οι χαρακτήρες μας, σύμφωνα με την κεντρική ιδέα, θα πάρουν το δρόμο προς το βουνό, στο απομακρυσμένο η και πολλές φορές εγκαταλειμμένο σπίτι, στο οποίο θα κληθούν να βρεθούν αντιμέτωποι με κάποια κρίσιμα πρόσωπα, που επηρέασαν καθοριστικά τη μοίρα της ζωής τους. 

Σε αυτήν εδώ τη σελίδα, στο μπλογκ της βιβλιοθήκης μας, παρουσιάζεται μια συνοπτική περίληψη από όλα τα διηγήματα του 2ου κύκλου με τις αντίστοιχες παραπομπές

Κύκλος #2: Παρουσίαση διηγημάτων

Η περίληψη είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να έχεις κάποιος μια σύντομη περιεκτική ματιά σε όλα τα διηγήματα.


Να θυμίσω ότι στο μπλογκ της βιβλιοθήκης του δρώμενού μας

Μια ιδέα-μια έμπνευση

βρίσκονται πια 14 + 17= 31 διηγήματα (!)

Ναι, μιλάμε πλέον για μια χρυσή βιβλιοθήκη, η οποία αποτελεί μια υπέροχη συλλογή από τις δικές σας πνευματικές και συγγραφικές δουλειές. Ένα κληροδότημα άξιο αναφοράς, φίλες και φίλοι. Είναι η καρδιά σας, οι εμπνεύσεις σας, η συγγραφή, το ύφος σας, οι δικοί σας χαρακτήρες με τα όνειρα και τα πάθη τους. Τις λύπες και τα χαμόγελά τους.

Κλείνοντας, λοιπόν, το 2ο κύκλο, να θυμίσω ότι, ανά πάσα στιγμή, όποιος τυχόν το επιθυμήσει, μπορεί να γράψει σε όποιον κύκλο επιθυμεί ή τον εμπνεύσει η κεντρική ιδέα.

Για μια ακόμα φορά, θέλω να σάς ευχαριστήσω, για την αγάπη με την οποία τυλίξατε αυτό το δρώμενο. Το κάνατε κομμάτι της καρδιάς σας, το κάνατε μεράκι σας, αφιερώσατε το χρόνο σας. Για μένα ιδιαίτερη τιμή και χαρά να το ζω και να το φροντίζω.

Είμαστε πια στο καλοκαίρι. Ήδη θα αρχίσω να αναζητώ την κεντρική ιδέα του 3ου κύκλου, που θα δουλευτεί μέσα στην κάψα της εποχής. Για να συνεχίσουμε αυτό που, συλλογικά, έχουμε ξεκινήσει. 

Προχωράμε λοιπόν.





Τετάρτη 22 Μαΐου 2024

"Χειμωνιάτικο τριαντάφυλλο" (Διήγημα-συμμετοχή στο δρώμενο "Μια ιδέα-μια έμπνευση #2")

 Χειμωνιάτικο τριαντάφυλλο


Κεντρική ιδέα της πλοκής

Το παλιό οικογενειακό σπίτι στο ορεινό χωριό, έχει την αγάπη σας αλλά περιμένει και τη φροντίδα σας. Η κατάστασή του είναι κακή και εσείς σχεδιάζετε να το ανακαινίσετε. Βρίσκεστε ήδη εκεί αλλά ένα αναπάντεχο πρόβλημα καθιστά άμεσα αναγκαία την επίλυσή του. Ο μοναδικός / μοναδική, από τη γειτονική κωμόπολη, που θα ανέβει στο σπιτικό προκαλεί πραγματικό σοκ με την άφιξή του / της. Ίσως να μη περιμένατε ποτέ να βρεθεί απέναντί σας. Η ξαφνική χιονοθύελλα έχει τα δικά της σχέδια και θα σάς αναγκάσει να μείνετε εκεί, στον ίδιο κλειστό χώρο μέχρι να απεγκλωβιστείτε. Η νύχτα και το παρελθόν έρχεται ξανά. Τι μπορεί άραγε να κουβαλάει αυτό το πρόσωπο; Είχατε ποτέ σχέση μαζί του; ή μήπως προκύπτει μια έμμεση σχέση μαζί του; Τι μπορεί να φέρει; Τι μπορεί να αλλάξει; Μπορείτε να το αφήσετε στην άκρη; 




Είναι στιγμές, που η φύση έχει το δικό της μοναδικό τρόπο να εκφράζει τις στιγμές της. Αυτές που εμείς οι άνθρωποι, δύσκολα μπορούμε κατανοήσουμε. Για τους “μυημένους”, για εκείνους που αγαπούν να αφήνονται στις μορφές και στα πρόσωπα, που εκείνη παίρνει, όλα αυτά τα φαινόμενα με τα οποία μιλάει στη δική της γλώσσα, είναι μοναδικά. Ένας συννεφιασμένος ουρανός, τα τραγούδι της βροχής, η ζωγραφική του χιονιού, η αντάρα του αγέρα, όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά, μιλάνε στις αισθήσεις μας. Αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα σε κάθε μας στιγμή, μπολιάζονται με την ανάσα μας.

Κάτι τέτοιες σκέψεις, περνούσαν απ’ το μυαλό του Δημήτρη Γερακίτη, καθώς σφίγγοντας το τιμόνι του αυτοκινήτου του, έπαιρνε τις μεγάλες στροφές στις παρυφές του βουνού. Με το δρόμο να ξετυλίγεται μπροστά του σαν φίδι και τα ψηλά δέντρα του δάσους να στροβιλίζονται μπροστά στα μάτια του, σαν να δίνουν το δικό τους χορό. Το βλέμμα του αρέσκονταν να ταξιδεύει ολόγυρα και να δέχεται τα εξωτερικά ερεθίσματα. 

Ανέκαθεν λάτρευε αυτή τη διαδρομή. Και ένιωθε τυχερός, που το πατρικό σπίτι της γυναίκας του, της Φαίδρας είχε γίνει για την οικογένειά του, το μικρό τους πολύτιμο καταφύγιο. Καταφύγιο γαλήνης και χαλάρωσης, ψυχικής και σωματικής ηρεμίας, ξεκούρασης πνευματικής. Ένα σημείο αναφοράς για όλους τους. Για τους δυο τους είχε ξεκινήσει από τον καιρό, που δεν είχαν ακόμα παντρευτεί. Οι γονείς της γυναίκας του, το είχαν παραδώσει με ανοιχτή την καρδιά και την ευλογία να το χαίρονται και να το προσέχουν. Άλλο που δεν ήθελαν. Καλοκαίρια και χειμώνες, στέγασε στιγμές από τον έρωτά τους. Τα ερωτικά τους βογγητά βρήκαν ανοιχτό χώρο να ξεχυθούν στο διπλανό δάσος. Τα όνειρά τους βρήκαν στέγη στην αυλή του όταν τα βλέμματά τους, απλώνονταν πάνω ψηλά στον ολοφώτιστο ουρανό για να συναντήσουν τ’ αστέρια. Τώρα πια, ο αριθμός των ατόμων, που φιλοξενούσε το σπίτι στο χωριό, είχε αυξηθεί κατά ...δύο.
Τα παιδιά τους, τα μωρά τους.  Ο “μεγάλος”, ο Γιάννης, στα τρία του και η στερνή τους κόρη, η Έλενα, πριν λίγους μήνες είχε κάνει τα πρώτα της βηματάκια. Οι καρποί της ζωής τους.

Να γι’ αυτήν τους την εκλεκτή “παρέα”, ανέβαινε τώρα μόνος στο βουνό προς το σπίτι. Γιατί στη σχέση τους, στην οικογένεια, την αίσθηση της “παρέας” την είχαν κατακτήσει. Έπρεπε να ανέβει στο σπίτι, να κάνει κάποια απαραίτητη συντήρηση, για να ανέβει μετά η Φαίδρα με τα παιδιά. Και δεν εύρισκε καθόλου άσχημη αυτήν την ιδέα. Ήθελε πολύ να βρεθεί εκεί, μόνος, να βιώσει τη μαγική σιωπή του σπιτιού μέσα στο περιβάλλον. Χαιρόταν ακόμα να το περιποιηθεί, να το “στολίσει”, έτσι ώστε να το βρουν έτοιμο να τους φιλοξενήσει. Σχεδίαζε μάλλον και κάποιες μικρές πιθανές εκπλήξεις ώστε να το αντάμωμά τους να είναι ακόμα καλύτερο.

Αυτό το αντάμωμα, το σμίξιμο. Πόσο έντονα το ένιωθε κάθε φορά! Λες και τού έλειπαν. Ζούσε και ανέπνεε για τη στιγμή, που τα χέρια του θα τους αγκάλιαζε. Έφτανε μάλιστα να αναρωτιέται το λόγο αυτής της εμμονής. Το αίσθημα της απουσίας. Τι έπαιζε στο μυαλό του; Ποιες σκέψεις τού έκαναν μικρά ή μεγάλα καψόνια; 

Να συντροφιά με εκείνα και με τούτα, δεν κατάλαβε για πότε έφτασε στη διασταύρωση. Στα δεξιά γύρω στο χιλιόμετρο ήταν το χωριό. Εκείνος συνέχισε. Το σπίτι τους ήταν στις παρυφές του χωριού, λίγο ψηλότερα. Είχε κάνει τον εφοδιασμό του από το σπίτι, δεν ήθελε κάτι. Αν χρειαζόταν θα κατέβαινε αργότερα. 

Σε λίγο είχε φτάσει πια. Το σπίτι ήταν παλιό κλασικό χωριάτικο, σε καλή κατάσταση. Συνδυασμός πέτρα και ξύλο. Αυτό που λάτρευαν όλοι. Με μια καλή αυλή, που είχε κήπο με δέντρα και λουλούδια. Ο καιρός ήταν βαρύς. Από τα χαμηλά του βουνού, ένιωθε την υγρασία που βγάζει ο χιονιάς. Όσο ανέβαινε ψηλότερα λευκά κομμάτια χιονιού γίνονταν όλο και πιο συχνά. Στο χωριό και στο σπίτι βρήκε ένα καλό στρώμα χιονιού να σκεπάζει το δάσος και όλα τριγύρω.

Έφτασε. Μπαίνοντας στην αυλή, είδε, για μια ακόμα φορά, εκείνον τον κορμό του έλατου, που έχασκε σπασμένος, σαν μυτερό σπαθί στραμμένο στον ουρανό. Ένα θέαμα που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Ο ξεραμένος κορμός έστεκε ίσιος ψηλά με την άκρη του αιχμηρή, ορφανή από κλαδιά και φυλλώματα. 
Άφησε το αυτοκίνητο στην αυλή. Αυτό που του τράβηξε την προσοχή ήταν οι τριανταφυλλιές. Οι χειμωνιάτικες εκείνες ποικιλίες, που ύψωναν περήφανα και ανεκτικά το ανάστημά τους στο κρύο. Τις πρόσεχαν πολύ όλα αυτά τα χρόνια με ιδιαίτερη περιποίηση.
Ο Δημήτρης λάτρευε το χειμωνιάτικο τριαντάφυλλο, το ρόδο του χειμώνα. Σε σημείο πάθους. Και να τώρα, μέσα στην αχλή που έβγαζε το χιόνι, λίγα από αυτά έστεκαν εκεί, παράξενα ανθισμένα, λες βγαλμένα από άλλο κόσμο, το δικό τους.

Μπήκε μέσα, μετέφερε τα όσα πράγματα είχε μαζί του. Τα τακτοποίησε ανάλογα. Τού πήρε κάποια ώρα να κάνει όσα είχε κατά νου, σε πρώτη φάση. Η ώρα ήταν προχωρημένη, προς το απομεσήμερο. Είχε βγει έξω στην αυλή, έκανε τη βόλτα και την επιθεώρησή του και ύστερα ζούσε το μοναδικό συναίσθημα να βηματίζει στο εσωτερικό του σπιτιού απολαμβάνοντας όσα εκείνο ήθελε να του πει, τυλιγμένο στην απόλυτη σιωπή του. Έβαλε αρκετά ξύλα στο μεγάλο τζάκι της σάλας και άναψε φωτιά. Έπρεπε να κρατήσει όλη τη νύχτα, να ζεστάνει το σπίτι, να το βρουν όπως έπρεπε έχοντας φύγει η υγρασία. Έφαγε κάτι πρόχειρο για μεσημέρι και ξάπλωσε στον ξύλινο καναπέ μπροστά στο τζάκι για λίγο. Ο ήχος των ξύλων που άρχισαν να καίγονται, η μυρωδιά, η μουσική, που έφερνε απ’ έξω ο αέρας. Οι σκιές που χόρευαν στο δωμάτιο απ’ τη φωτιά που δυνάμωνε. Οι αναμνήσεις που κλωθογύριζαν εκεί κοντά. 

Σηκώθηκε, έβαλε ένα ποτό και ξεκίνησε αργά να περπατά μέσα στη μεγάλη σάλα. Τα ξύλινα βαριά έπιπλα, το μεγάλο τζάκι στη μια γωνιά του τοίχου. Οι γλώσσες της φωτιάς που ζωγράφιζαν μεγάλες και απόκοσμες σκιές παντού. Το τρίξιμο που έκαναν τα χοντρά κλαδιά καθώς παραδίνονταν στη φλόγα. Η Φαίδρα είχε ένα μοναδικό γούστο και αισθητική να ντύνει το χώρο με τη δική της παρέμβαση. Πήλινα βάζα, παραδοσιακά. Κηροπήγια γυάλινα και μεταλλικά, ανθοδοχεία, μικρά και μεγάλα. Όμορφα κάδρα στους πέτρινους τοίχους. Περπάτησε προς τη μεγάλη σερβάντα. Σε κεντρική θέση δέσποζε μια οικογενειακή φωτογραφία και των τριών τους. Ο ίδιος αγκαλιά με τη Φαίδρα και δεξιά και αριστερά στην αγκαλιά τους, τα μικρά τους. Έστεκαν έξω στο μπαλκόνι του σπιτιού, με φόντο το μεγάλο έλατο στην αυλή, που έστεκε περήφανο και φουντωτό. Ένιωσε πολύ τρυφερά. Άπλωσε το χέρι του και τα ακροδάχτυλά του χάιδεψαν τα πρόσωπα όλων με συγκίνηση. Οι δικοί του άνθρωποι, ο κόσμος του. Μόνο μια τέτοια μοναχική επίσκεψη  στο σπίτι, τού έδινε αυτήν την ευλογημένη στιγμή να τη ζήσει. Βημάτισε στα δεξιά, πέρασε τη μεγάλη βαριά μπορντό μπερζέρα, που λάτρευε η Φαίδρα, καθώς έστεκε στο παλιό ξύλινο γραφείο του πατέρα της. 

Πάνω στην επιφάνεια ήταν ένα τετράδιο με έγχρωμο σκληρό εξώφυλλο. Η αλήθεια είναι ότι δεν το θυμόταν. Η ομορφιά του και η περιέργειά του, τον έκαναν να πλησιάσει. Δεν είχε τίποτα εξωτερικά σαν ετικέτα που θα μπορούσε να μαρτυρά κάποιον κάτοχο με ιδιωτικό περιεχόμενο. Άνοιξε το εξώφυλλο. Οι πρώτες σελίδες ήταν άδειες. Κάπου στην τρίτη σελίδα το είδε!

Γραμμένο με μπλε στυλό:

“Καθώς το χιόνι περιμένει με πέπλο, την αχλή κρύου δειλινού, 
ένα γυμνό κλαδί…”

Το διάβασε ξανά και ξανά, προσεκτικά. Του άρεσε πολύ. Πόσο όμορφοι στίχοι αλλά μια απόπειρα για ένα ποίημα, που έμεινε στη μέση. Χάρηκε, ένιωσε όμορφα. Γνώρισε το γραφικό χαρακτήρα της Φαίδρας. Η αγαπημένη του λοιπόν, ξεκίνησε να γράφει ένα ποίημα; Όλα αυτό έδειχναν. Ένα ποίημα, που έμεινε ημιτελές να περιμένει την ολοκλήρωσή του.

Με μιας συνειδητοποίησε την εικόνα που περιέγραφε ο μισοτελειωμένος στίχος: Το χιόνι περιμένει με πέπλο. Το βλέμμα του στράφηκε έξω απ’ το παράθυρο. Είχε ήδη σουρουπώσει για τα καλά αλλά το μάτι μπορούσε να διακρίνει σε κοντινή απόσταση. Ναι! Όλα έξω ήταν λευκά, σκεπασμένα με ένα πέπλο χιονιού. Και μετά… “την αχλή κρύου δειλινού”. Ήταν τόσο παράξενο! Το χιόνι περίμενε την αχλή του κρύου δειλινού. Ο στίχος περιέγραφε την εικόνα, που έβλεπε. Η αχλή του δειλινού είχε αρχίσει να σκεπάζει τα πάντα. Την έβλεπε να έρχεται από το βάθος του βουνού και να ζυγώνει. Μια λευκή αχλή σαν ομίχλη σκέπαζε κάθε τι στο διάβα της. “Ένα γυμνό κλαδί…” Έτρεξε δεξιότερα και το είδε πάλι. Το γυμνό χοντρό κλαδί του έλατου, κατάξερο ξεχώριζε μέσα απ’ την αχλή που έφερνε το δείλι.

Μα… τι γινόταν; Πόσο γνώριμη ήταν αυτή η εικόνα για τη Φαίδρα για να αποτελέσει την έμπνευση για το ποίημά της. Ένα ποίημα, που δεν τελείωσε και έμεινε μισό. Γιατί άραγε; Τι διέκοψε τη γραφή του; Η κούραση; Τα βλέφαρα, που έκλεισαν; Η έλλειψη έμπνευσης; Κάτι απρόσμενο; Τι ήθελε να εκφράσει η σύντροφός του με τα λόγια αυτά της καρδιάς της; Τι ήταν αυτό που την ωθούσε εκεί; Ένα ρομαντικό βλέμμα έξω από το παράθυρο, με θέα τη φύση; Άνετα θα μπορούσε κάποιος να το πει. Να κάτι, που θα συζητούσε μαζί της. Ενθουσιάστηκε στην ιδέα ότι η Φαίδρα, άρχισε να εκφράζει γραπτά σκέψεις της.

Έξω άρχισε να χιονίζει όλο και με μεγαλύτερη ένταση. Άφησε το τετράδιο με σεβασμό στην επιφάνεια του γραφείου. Θα είχε την ευκαιρία να πάρει τις απαντήσεις του από την ίδια όταν θα έρχονταν με τα παιδιά. Δεν είχε κάτι άλλο να κάνει. Δεν θα ρίσκαρε να κατέβει στο χωριό με τέτοιο χιόνι. Υπήρχε κίνδυνος να αποκλειστεί. Θα το άφηνε, με το καλό, για το αυριανό φως της μέρας. Δεν έσβησε το τζάκι, έριξε δυο-τρία μεγάλα κούτσουρα για να κρατήσουν όλο το βράδυ και ανέβηκε στη σκάλα της εσωτερικής σοφίτας, που ήταν η κρεβατοκάμαρά τους. 

Άφησε το σώμα του να απλωθεί στο κρεβάτι και τυλίχτηκε με ένα χοντρό πάπλωμα. Είδε το μαξιλάρι της κενό δίπλα του και την νοστάλγησε τόσο. Σαν να του έλειπε καιρό. Το χέρια του απλώθηκε στο μέρος της, αναζητώντας το κορμί και το σχήμα της. Τη φαντάστηκε γυμνή και υγρή να καίει απ’ την προσδοκία μιας ηδονής που απλώνονταν στο σώμα τους, καθώς εκείνο αποζητούσε την ερωτική τους καταιγίδα. Είδε το πρόσωπό της στις σκιάσεις που έκανε το μικρό φωτιστικό δίπλα του, τα χείλη της να τρεμοπαίζουν, το στήθος με τις ορθωμένες θηλές να ανεβοκατεβαίνει μαζί με την ανάσα της, τα γυμνά της πόδια. Λες και το κρύο έφυγε με μιας από το δωμάτιο και μια πρωτόφαντη θέρμη απλώθηκε στην καρδιά του. Έβλεπε με έναν τρόπο τα ακροδάχτυλά του να ταξιδεύουν σμιλεύοντας κάθε εκατοστό πάνω της. Να περνά από τα μέρη εκείνα που έκαιγαν περισσότερο, που μούσκευαν στην προσμονή της επαφής. Τόσο πολύ; Σκέφτηκε. Έξω ο αέρας λυσσομανούσε, τα κλαδιά στα δέντρα χτυπούσαν, τα βλέφαρά του βάραιναν, βάραιναν, όλο και πιο πολύ. Και η εικόνα της Φαίδρας άρχισε να αργοσβήνει από τη θωριά του και να τον τραβά να βυθιστεί στην αγκαλιά του σκοταδιού.


Κάποιος θόρυβος ήταν που τον ξύπνησε. Ήρθε αχνά στις αισθήσεις σαν να επέστρεφε από κάτι μακρινό. Βρισκόταν κάπου ανάμεσα στον ύπνο, στο όνειρο και στο εξωτερικό ερέθισμα, που τον ωθούσε να ξυπνήσει. Στην αρχή δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι ήταν αυτό, που άκουγε. Προσπαθούσε με αγωνία να ανοίξει τα βαριά του μάτια. Ο ήχος γινόταν όλο και πιο σαφής, αργά μα σταθερά. Δεν καταλάβαινε τι ώρα ήταν. Αν ήταν ακόμα νύχτα, αν είχε ξημερώσει, ή αν ήταν πρωί. Λες και ο χρόνος είχε χαθεί. Ναι! Αυτό που τώρα άκουγε, ήταν σαφές. Ήταν ομιλίες. Μα… πώς ήταν δυνατόν; Κάθε αίσθηση ύπνου χάθηκε από μέσα του αλλά εκείνο, που ένιωθε ήταν ένα μπλέξιμο στην αίσθηση του χρόνου. Σηκώθηκε στο κρεβάτι. Οι ομιλίες που άκουγε ήταν μια γυναικεία και δυο παιδιών. Μα ήταν δυνατόν; Σκέφτηκε. 

Βγήκε από τη σοφίτα, αθόρυβα και στάθηκε στο μικρό χολ λίγο πριν τη σκάλα. Από εκεί  μπορούσε να δει ολοκάθαρα τι γινόταν κάτω στο σαλόνι. Και αυτό που είδε, ούτε καν το περίμενε! 

Η Φαίδρα! Η γυναίκα του! Αν είναι δυνατόν; Πότε ήρθε; Τι έκπληξη ήταν αυτή; Δεν πήρε χαμπάρι, δεν άκουσε τίποτα; Κρυφό τού το κράτησαν; Πάλι αυτή η αίσθηση του άναρχου χρόνου. Μα… έριξε μια ματιά στη Φαίδρα, την έβλεπε καλύτερα στις σκιές που έκανε η φλόγα στο τζάκι. Νύχτα ήρθαν; Το πρόσωπό της; Το πρόσωπό της, τα μαλλιά της ήταν κάπως… διαφορετικά, κάπως αλλαγμένα. Δεν μπορούσε να προσδιορίσει αυτές τις αλλαγές αλλά έδειχνε να έχουν περάσει κάποια χρόνια. Και… τα παιδιά! Ω… ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Μα αυτά τα παιδιά, που έβλεπε τόσο προσηλωμένα δίπλα στη μητέρα τους να μιλούν… όχι δεν ήταν ακριβώς τα δικά τους. Τα παιδιά αυτά δεν ήταν μωρά! Αυτά ήταν τουλάχιστον τέσσερα χρόνια μεγαλύτερα. Ανατρίχιασε! Τι συνέβαινε! Τι ζούσε;

Πλησιάσε να ακούσει ομιλίες, κρύφτηκε στο φιλόξενο σκοτάδι των ίσκιων. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στο μεγάλο τραπέζι του σαλονιού, τρία πρόσωπα έστεκαν δίπλα το ένα στο άλλο. Η Φαίδρα στο κέντρο και δεξιά και αριστερά της, τα δυο παιδιά. Τα χέρια τους ήταν ενωμένα σφιχτά, σαν άτυπη αγκαλιά. Κράτησε την ανάσα του όσο γίνονταν και έτσι μπορούσε να ακούει πια καθαρά τα λόγια της, που έδειχνε να εξηγεί στα παιδιά τους:

“Τα χρόνια πέρασαν. Μεγαλώσατε και εσείς. Ένιωσα τη στιγμή ότι ήρθε πλέον η ώρα να μάθετε όλη την αλήθεια για εκείνη τη μέρα. Με ρωτούσατε ξανά και ξανά τι έγινε εκείνο το βράδυ, όμως εγώ… ακόμα δεν εύρισκα τη δύναμη να το ζήσω ξανά. Τώρα όμως είναι η ώρα. Και διάλεξα τη βραδιά, που έγινε…”

Τα παιδιά σφίχτηκαν ακόμα περισσότερο στην αγκαλιά της. Πέρασε τα χέρια της ολόγυρά τους σαν φτερούγες φροντίδας. Εμφανώς συγκινημένη, ήπιε μια γουλιά νερό και συνέχισε:

“Εκείνη τη μέρα, είχαμε έρθει πάλι εδώ. Το λατρεύαμε το σπίτι. Και πριν γεννηθείτε και από τότε, που ήρθατε στη ζωή. Τότε ήσασταν μικρά, η Έλενα ήταν μωρό, μόλις είχε περπατήσει. Είχαμε αποφασίσει να περάσουμε το Σαββατοκύριακο εδώ. Ο καιρός σύντομα χάλασε. Από Βορρά, πάνω απ’ το βουνό ήρθαν άγρια μαύρα σύννεφα. Σηκώθηκε αγέρας, άρχισε να χιονίζει. Σύντομα όλα καλύφτηκαν από ένα πέπλο χιονιού, (“Το χιόνι περιμένει με πέπλο…”, σκέφτηκε ο Δημήτρης), το βράδυ όλα ήταν κατάλευκα και στο δάσος άρχισε να απλώνεται η αχλή του δειλινού. (“Την αχλή κρύου δειλινού…”, σκέφτηκε πάλι ο Δημήτρης, φέρνοντας κατά νου το ποίημα της Φαίδρας), Όλα άρχισαν να φαίνονται θολά. Θέλατε να βγείτε στην αυλή να παίξετε με το χιόνι. Δεν σας χαλάσαμε χατίρι, ήταν πρώτη φορά, που βλέπατε χιόνι στη ζωή σας. Κάνατε σαν τρελά απ’ τη χαρά σας. Ειδικά εσύ Έλενα σαν μικρή πεταλούδα. Τρέχαμε όλοι ολόγυρα. Πετάγαμε ο ένας στον άλλον χιονόμπαλες, κυνηγώντας τον πατέρα σας. Τα γέλια σας έδιναν και σε μάς ανάσα ζωής…”

Πήρε μια ανάσα συνεχίζοντας…

“Γυρίζατε γύρω-γύρω από το μεγάλο μας έλατο έξω στην αυλή. Έμοιαζε με μεγάλη κατάλευκη νύφη με τον κορμό της ήδη γερτό απ’ τα χρόνια. Ήταν γεμάτο χιόνι. Ταλαντεύονταν απ’ το μεγάλο βάρος του χιονιού και το δυνατό Βοριά, που το έδερνε πάνω ψηλά.. (Κόμπιασε…) Ξάφνου ο κορμός άρχισε να τρίζει, έντονα, ανατριχιαστικά. Το δέντρο λύγισε απ’ το βάρος. Ήσασταν ακριβώς από κάτω. Όλων μας τα μάτια στράφηκαν ψηλά. Ο ήχος που έβγαλε το σπάσιμο του κορμού ακούστηκε τρομερός. Εσείς… παγώσατε ακριβώς από κάτω… Εγώ το ίδιο αρκετά μέτρα μακρύτερα… Ο πατέρας σας… δεν δίστασε μήτε μια στιγμή… Την ώρα, που ο μεγάλος κορμός κόπηκε στα δυο και το πάνω μέρος του έπεφτε ίσια κατά πάνω σας, εκείνος… όρμησε φωνάζοντας… βούτηξε την τελευταία στιγμή και σάς έσπρωξε… πέσατε λίγα μέτρα πιο πέρα, τόσα όσα για να γλιτώσετε… Εκείνος… (λύγισε…). Εκείνος… δεν πρόλαβε… το σπασμένο κομμάτι του δέντρου σωριάστηκε πάνω του… η τελευταία του ανάσα έσβησε στην αγκαλιά μου…(Έκανε κάποια δευτερόλεπτα να συνέλθει για να συνεχίσει).  Έτσι έφυγε ο πατέρας σας εκείνη τη νύχτα… τώρα πια τα ξέρετε όλα”

Τα παιδιά της ρίχτηκαν σφιχτά στην αγκαλιά της κλαίγοντας μαζί με εκείνη.
“Μαμά…” ακούστηκε η Έλενα.

Την ίδια στιγμή, το μικρό κρυστάλλινο κηροπήγιο έφυγε απ’ τα χέρια του Δημήτρη πάνω στην άκρη της σκάλας. Κύλισε στο πάτωμα, έφυγε στα σκαλιά και έγινε χίλια δυο κομμάτια, σκορπώντας τρομάρα στους τρεις τους. 

Εκείνος… έμεινε μετέωρος στην άκρη της σκάλας. Είδε τα βλέμματά τους να αναζητούν αυτό το “κάτι” και το “πώς” έπεσε και έσπασε το κηροπήγιο. Όμως δεν μπορούσαν να διακρίνουν απολύτως τίποτα. Ο Δημήτρης έστεκε εκεί δακρυσμένος, ανάμεσα στο πέρασμα του χρόνου και των στιγμών του, με το βλέμμα του να προσπαθεί να τους αγκαλιάσει όσο πιο δυνατά μπορούσε σε μια ατέρμονη αγκαλιά. Ένιωθε πανάλαφρος, απαλλαγμένος από κάθε σωματικό και υπαρξιακό βάρος. Αιωρήθηκε στο χώρο για να βρεθεί κοντά τους. Πόσο θα ήθελε να νιώσει το άγγιγμά τους. 


Το πρωί, σηκώθηκε ξαλαφρωμένη με το πρώτο φως του ήλιου. Είχε πια χαράξει για τα καλά. Τα παιδιά κοιμόταν στο δωμάτιό τους. Ένιωθε την καρδιά της ήρεμη, γαλήνια. Έκατσε στην άκρη του κρεβατιού πάνω στη σοφίτα, στη δική τους σοφίτα. Ξάφνου το βλέμμα της έπεσε στο τετράδιό της, δίπλα στο κομοδίνο. Παραξενεύτηκε. Ήταν ανοιχτό στη σελίδα με το μισοτελειωμένο της ποίημα. Αυτό που είχε κάποτε αρχίσει για να ξορκίσει εκείνη τη νύχτα. Το τράβηξε κοντά της και έμεινε έκθαμβη. Το ποίημα ήταν συμπληρωμένο. Διάβασε:

“Καθώς το χιόνι περιμένει με πέπλο,
 την αχλή κρύου δειλινού, 
ένα γυμνό κλαδί θα σπάσει τα δεσμά της ζωής.
Σαν σπαθί θα χωρίσει τα μονοπάτια των ονείρων.
Χλωμή βασίλισσα, η απώλεια, 
Κυρά θα μπει στις μνήμες ν’ αγναντεύει.

Μια νύχτα, όμως πάλι, το σμίξιμο των κόσμων, καρτερά.
Σκοτάδι και φως να ενώσει, πόνο και χαρά να φιλιώσει.
Και ανάμεσα στους κήπους τους λευκούς,
αγέρωχο κλαδί αγκαθωτό υψώνεται
Ρόδο περήφανο, έχοντας, κορυφή  του, το χειμώνα.

Βελούδινα τα πέταλα, μέσα στις δροσοσταλίδες της Ηούς
χοές στις μνήμες τα δάκρυα, βάλσαμο στην καρδιά θα δώσουν”

Μα… πότε το τελείωσε το ποίημα; Δεν θυμόταν να το είχε γράψει, θυμόταν μόνο να είχε μείνει στις δύο πρώτες σειρές! Αλμυρά δάκρυα γέμισαν το πρόσωπό της, κατέβηκαν μικρά ρυάκια στα μάγουλά της, άγγιξαν τα χείλη της. Έσφιξε το τετράδιο στην αγκαλιά της σαν να κρατούσε ένα ανεκτίμητο κόσμημα. Το δωμάτιο πλημμύρισε από ένα λεπτό υπέροχο άρωμα. Τα μάτια της στράφηκαν στην τουαλέτα δίπλα στο κρεβάτι. Και εκεί, ναι εκεί…. Δίπλα ακριβώς στη δική τους οικογενειακή φωτογραφία ήταν ένα πανέμορφο τριαντάφυλλο! Ένα από αυτά της δικής τους τριανταφυλλιάς. Έστεκε εκεί καρτερικά ολάνοιχτο μπουμπούκι, αυτό! Το δικό τους χειμωνιάτικο τριαντάφυλλο.

“Αγάπη μου…” ψιθύρισε δυνατά.



Το παραπάνω διήγημα, ήταν η προσωπική μου συμμετοχή, στο δικτυακό λογοτεχνικό δρώμενο "Μια ιδέα-Μια έμπνευση",  στο 2ο κύκλο συμμετοχών και θεματολογίας. Όλα τα διηγήματα, μικρά διαμαντάκια, μπορείτε να τα διαβάσετε είτε αναλυτικά είτε στην παρουσίασή τους, στο μπλογκ του δρώμενου: 



Υ.Γ. Φυσικά θα ακολουθήσει η δημοσίευσή του στο μπλογκ της βιβλιοθήκης του δρώμενου καθώς και το κλείσιμο του 1ου κύκλου.

Σάς ευχαριστώ, με την καρδιά μου για το χρόνο, τα συναισθήματα και τη συμμετοχή σας.


Σάββατο 18 Μαΐου 2024

Βιβλιο-αναγνώσεις...

 Φίλες και φίλοι, 

ο κόσμος του βιβλίου, είναι για όλους μας, ένα μοναδικό καταφύγιο γαλήνης, περισυλλογής, τέχνης για την ίδια μας την ψυχολογία. Συνεχίζοντας τον κόσμο των αναγνώσεων, έρχομαι σήμερα να σάς μιλήσω για τα τελευταία βιβλία, που διάβασα και άφησαν μέσα μου τη δική τους επιρροή και σφραγίδα:


Τέσσερα βιβλία πέρασαν από τα χέρια μου τον τελευταίο μήνα. Τέσσερα εντελώς διαφορετικά βιβλία από την λογοτεχνία του κόσμου. Έχω τη χαρά να τα μοιραστώ μαζί σας κάνοντας μια μικρή αναφορά στο καθένα:



"Σιλμαρίλλιον" του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν

Ο μοναδικός και υπέροχος κόσμος της Επικής φαντασίας, δια χειρός του μεγάλου δασκάλου και λογοτέχνη. Ο αγαπημένος μας καθηγητής, στο έργο αυτό, μάς παίρνει απ' το χέρι για να μάς ταξιδέψει στο δικό του σύμπαν. Στους δικούς του κόσμους από την άχρονη στιγμή της δημιουργίας τους μέχρι την Τρίτη Εποχή λίγο πριν τους μεγάλους Πολέμους του Δαχτυλιδιού.

Όπως γράφω και στο review μου στο Goodreads, το ότι νιώθεις την απόλυτη ανάγκη, διαβάζοντας το βιβλίο, να στρώσεις μπροστά σου χάρτες, να τυπώσεις γενεαλογικά δέντρα, να μελετήσεις γραφές, νιώθοντας ότι παρακολουθείς τα γεγονότα ενός πραγματικού κόσμου, αυτή ακριβώς είναι η μοναδική δύναμη και πρωτοφανής γοητεία, που ασκεί το έργο τούτο του μεγάλου Τόλκιν, στο διάβα της ανθρωπότητας.

Το ξεφύλλισμα του Σιλμαρίλλιον σε τραβάει απόλυτα σε έναν μαγικό απίστευτο κόσμο, ο οποίος αποκτά συνεχώς και με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μια μοναδική οντότητα μέσα σου. Σε σημείο να γίνει δικό σου κτήμα, αγωνία και προσδοκία. Όπως ακριβώς θα διαβάσεις ένα ιστορικό βιβλίο, έτσι και εδώ θα κρατήσεις σημειώσεις, θα ανατρέξεις σε βιβλιογραφία, θα σταθείς σε κάθε χάρτη να εμπεδώσεις κάθε εξέλιξη.

Συγκλονιστική η εμπειρία μου από αυτήν την ανάγνωση, που έφυγε σε χρόνο ρεκόρ για τον όγκο ενός βιβλίου. 

Οι περιγραφές στην πορεία του χρόνου είναι υπέροχες. Ο κατά Τόλκιν, κόσμος, οι δημιουργοί του, τα πλάσματά του, οι τόποι και η γεωγραφία του. Οι συγκρούσεις, οι εξελίξεις. Μια ολάκερη θάλασσα που δείχνει να μην έχει τελειωμό. Το "Σιλμαρίλλιον" έχει την ίδια περίπου φιλοσοφία της "Θεογονίας" και του "Έργα και Ημέραι" του Ησίοδου. Μόνο, που είναι αναλυτικότερο και έχει μεγαλύτερη ενότητα.

Ειλικρινά θα ήθελα να το μελετώ ξανά και ξανά και φυσικά, ήδη το κάνω για να προχωρήσω στα επόμενά του.



"Εκλεκτές σελίδες-Τόμος Τρίτος" Δημήτρη Γληνού

Για το Δημήτρη Γληνό, νομίζω δεν χρειάζονται συστάσεις. Κάτι σαν δάσκαλος του λαούς μας στις ζοφερές στιγμές της καθεστωτικής "παιδείας", ο λόγος του και ο ρόλος του στον πνευματικό κόσμο της χώρας μας.
Το έργο του, το μελετώ, αναλυτικά μέσα από αυτή τη συγκεκριμένη σειρά των "Εκλεκτών σελίδων" του. Ήδη τελείωσα τον τρίτο τόμο.

Ο τρίτος τόμος των "Εκλεκτών σελίδων", λειτουργεί ως συλλογή θέσεων και απόψεων του μεγάλου Έλληνα εκπαιδευτικού, Δημήτρη Γλυνού, αυτή τη φορά πάνω στο θέμα της Ελληνικής παιδείας και της εκπαίδευσης.
Ο τόμος ξεκινά με έναν Οδηγό πάνω στη Μόρφωση (πώς να διαβάζουμε, να μιλάμε και να γράφουμε).
Ιδιαίτερες συμβουλές, προτάσεις και αναλύσεις πάνω σε αυτό το θέμα.
Ακολουθεί παρουσίαση θέσεων και απόψεων πάνω στην Εκπαίδευση και την Παιδεία, ζητήματα, που οφείλουν να διαβάσουν όλοι οι άνθρωποι του χώρου αλλά και όσοι εκείνοι νοιάζονται για τα προβλήματα της Παιδείας και της σύνδεσής της με την κοινωνία.
Θα διαβάσουμε τις θέσεις του "Εκπαιδευτικοί Ομίλου", θα δούμε τη σύγκρουση των ιδεών και των απόψεων. Για τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία, για την "Εθνική αγωγή", για τη γλώσσα στην παιδεία, για τα προβλήματα της Ελληνικής παιδείας για να κατανοήσουμε, βαθύτατα, το πώς αυτά τα προβλήματα έρχονται μέχρι σήμερα αυτούσια και βασανιστικά!
Ακολουθεί ανάλυση για την Προγονοπληξία, που βασάνιζε την άρχουσα τάξη. Στη συνέχεια μιλά για την Παιδεία και πολιτική, έργα και ημέρες του Υπουργείου παιδείας.
Ο τρίτος αυτός τόμος, μάς φέρνει κοντά στις φωτεινές θέσεις του Δημήτρη Γληνού, για μια ριζοσπαστική εκπαίδευση, για το λαό και του ανθρώπους του μόχθου, ενάντια στα κατάλοιπα της αντιδραστικής φεουδαρχίας και την ανεπάρκεια της αστικής τάξης της πατρίδας μας στο ζήτημα της μόρφωσης του λαού μας.



"Ενός λεπτού σιγή" του Μένιου Σακελλαρόπουλου

Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζετε το συγγραφέα του παραπάνω μυθιστορήματος. Ο Μένιος είναι καταξιωμένος και ευρέως αναγνωρίσιμος δημοσιογράφος στο χώρο του αθλητισμού, εδώ και δεκαετίες. Τον βλέπουμε μόνιμα σε τηλεοπτική αθλητική εκπομπή. Αυτή είναι η μία πλευρά του. Όμως υπάρχει και δεύτερη, η οποία είναι εξ ίσου υπέροχη. Αυτή του συγγραφέα-λογοτέχνη στο σύγχρονο δραματικό μυθιστόρημα.

Προσωπικά, γνώριζα, εδώ και χρόνια, το Μένιο Σακελλαρόπουλο, σαν δημοσιογράφο. Έχοντας πάντα μια όμορφη και γλυκιά εικόνα για τον ίδιο. Μέσα από αυτό του το μυθιστόρημα, τον γνώρισα και ως συγγραφέα. Και να που επιβεβαιώνω απόλυτα αυτά που είχα ακούσει για την υπέροχη πένα του. Για το λυρισμό της γραφής του. Για το βάθος και την ποιότητα του λογοτεχνικού του οίστρου.
Οι 448 σελίδες του παρόντος βιβλίου, έτρεξαν νερό, χωρίς ανάσα σχεδόν. Και οφείλω να πω ότι μετά το "Οδός Αβύσσου, αριθμός μηδέν" του τεράστιου Λουντέμη, το "Ενός λεπτού σιγή" του Μένιου είναι το αμέσως επόμενο βιβλίο, που μού προκάλεσε τέτοια ψυχολογική αναστάτωση, τέτοια φόρτιση, τέτοια ένταση και κόμπο στο στήθος, την οποία ομολογώ ότι πολύ δύσκολα κλήθηκα να διαχειριστώ.

Η πλοκή του έργου, βουτάει χωρίς φρένο σε έναν εκτρωματικό εφιάλτη της καθημερινής μας ζωής, από αυτούς, που κρύβονται δίπλα και ολόγυρά μας. Η κεντρική του ηρωίδα, η Βάλια, είναι μια απλή, καθημερινή γυναίκα-σύζυγος και μητέρα. Της διπλανής μας πόρτας. Η γυναίκα αυτή, παίρνει χαρακτηριστικά ενός μάρτυρα, που βιώνει μια έκπτωση και έναν Γολγοθά ασύλληπτο. 
Ζει μια κλισέ καθημερινή συζυγική ζωή, αποστειρωμένη, ρουτινιασμένη, αφυδατωμένη. Αγαπά και λατρεύει τα δύο της παιδιά, βιώνει την απαξίωση από το σύζυγό της στα πάντα. Ως γυναίκα, ως μητέρα, ως σύζυγος, ως άνθρωπος με όνειρα.

Στην εποχή της κακοποίησης και των γυναικοκτονιών, το έργο καθίσταται ανατριχιαστικά επίκαιρο με μεγάλα τα μηνύματα, ξεγύμνωμα των κλισέ και των στερεοτύπων, αποκάλυψη του "εγώ" και των καταστροφών, που αυτό επιφέρει.
Πραγματικά πονάει αλλά και λυτρώνει μαζί.



"Η Φόνισσα" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Είναι και το πιο πρόσφατο βιβλίο, του οποίου και ολοκλήρωσα την ανάγνωση για πολλοστή φορά. Ένιωσα την ανάγκη να το κάνω κάτω από το έντονο ερέθισμα, που μού έδωσε η ομώνυμη κινηματογραφική ταινία της Εύας Νάθενα, την οποία και σάς παρουσίασα στο Σινεφίλ "Η Φόνισσα / ταινία"

Εκτός των άλλων, ήθελα να μπω ξανά στο αρχέτυπο κλίμα του βιβλίου. Να νιώσω πάλι τη μοναδική γλώσσα του Παπαδιαμάντη, να βουλιάξω στις περιγραφές και στην αφήγησή του.
Το φιλμ ακολουθεί απόλυτα πιστά το βιβλίο, με εξαίρεση την τελευταία σκηνή του, χωρίς αυτό φυσικά να αλλάζει κάτι.

Η Ελληνική κλασική λογοτεχνία σε ένα σταθμό με το ανυπέρβλητο αριστούργημα του μεγάλου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Ένα έργο κραυγή για τη θέση και τις οδύνες της γυναίκας της περιφέρειας τα δύσκολα εκείνα μαρτυρικά χρόνια. Στα χρόνια, που η γυναίκα και τα όνειρά της δεν ήταν παρά μέτρημα προίκας και καθεστώς αγοραπωλησίας. Στα χρόνια, που η γέννηση κοριτσιού στα λαϊκά χαμόσπιτα δεν ήταν παρά ατελέσφορη κατάρα.
Η "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη έρχεται να τραβήξει το χαλί πάνω από το πρόβλημα, να το αναδείξει με τραγικό δραματικό τρόπο. Ένα μυθιστόρημα, που χάσκει πάντα επίκαιρο και συγκλονιστικό όσο διαρκεί η ισχύς και το αποτύπωμα της πατριαρχίας και της άνισης θέσης της γυναίκας στο κοινωνικό σύστημα.
Κάθε φορά, που το διαβάζει κάποιος, νιώθει σαν να το διάβασε πρώτη φορά. 
Οι περιγραφές στους χώρους και τις τοποθεσίες είναι μαγικές, η αποτύπωση της ατμόσφαιρας συγκλονιστική, το χτίσιμο των χαρακτήρων μοναδικό. Όλα σε μια υποδειγματική ισορροπία. Βαδίζοντας δε προς το μεγάλο τέλος, ζούμε το δράμα της Φραγκογιαννούς με τον απόλυτο τρόπο ως την ύστατη στιγμή.
Το τέλος του βιβλίου είναι μνημείο λογοτεχνίας.


Αυτά ήταν τα τελευταία μου "διαβάσματα", φίλες και φίλοι. Να διαβάζετε! Μην λησμονείτε να έχετε μόνιμη συντροφιά ένα βιβλίο σε κάθε του μορφή. Έντυπο ή ηλεκτρονικό, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει να ζείτε τη μαγεία της λογοτεχνίας και της πνευματικής σκέψης.

Σάς ευχαριστώ για το μοίρασμα της συντροφιάς

Η προσωπική μου σελίδα στη βιβλιοσελίδα Goodreads:  https://www.goodreads.com/author/show/20190514._



Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση #2, Δεύτερος κύκλος, ξεκινάμε

 Εδώ είμαστε αγαπημένες φίλες και φίλοι,

με ζεστή καρδιά και ενθουσιώδη διάθεση, έρχομαι να επιστρέψουμε στο δρώμενό μας: 


Ξεκουραστήκαμε, πήραμε χαλαρά τις ανάσες μας και είμαστε έτοιμοι, χαλαρά, χωρίς άγχος, χρονοδιαγράμματα και πίεση να ξεκινήσουμε:

"Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση"

Δεύτερος κύκλος

Αυτή τη φορά η κατηγορία μας έχει ευρύτερα όρια και δεν είναι απόλυτα δεσμευτική σε ένα είδος. Όπως θα δείτε, η κεντρική ιδέα, είναι ανοιχτή και δεκτική σε όλες τις κατηγορίες: Μυστήριο, Θρίλερ, Ερωτικό-αισθηματικό δράμα, Δράμα, Φαντασία, Κομεντί. Όλα τα είδη μπορούν να βρουν "στέγη". Και διά του λόγου το αληθές, πάμε να δούμε την:

Κεντρική Ιδέα Πλοκής

Το παλιό οικογενειακό σπίτι στο ορεινό χωριό, έχει την αγάπη σας αλλά περιμένει και τη φροντίδα σας. Η κατάστασή του είναι κακή και εσείς σχεδιάζετε να το ανακαινίσετε. Βρίσκεστε ήδη εκεί αλλά ένα αναπάντεχο πρόβλημα καθιστά άμεσα αναγκαία την επίλυσή του. Ο μοναδικός / μοναδική, από τη γειτονική κωμόπολη, που θα ανέβει στο σπιτικό προκαλεί πραγματικό σοκ με την άφιξή του / της. Ίσως να μη περιμένατε ποτέ να βρεθεί απέναντί σας. Η ξαφνική χιονοθύελλα έχει τα δικά της σχέδια και θα σάς αναγκάσει να μείνετε εκεί, στον ίδιο κλειστό χώρο μέχρι να απεγκλωβιστείτε. Η νύχτα και το παρελθόν έρχεται ξανά. Τι μπορεί άραγε να κουβαλάει αυτό το πρόσωπο; Είχατε ποτέ σχέση μαζί του; ή μήπως προκύπτει μια έμμεση σχέση μαζί του; Τι μπορεί να φέρει; Τι μπορεί να αλλάξει; Μπορείτε να το αφήσετε στην άκρη; 



Πώς σάς φαίνεται; Πιστεύω να δίνει ένα ευρύ πεδίο ερεθίσματος για έμπνευση. Και ναι, πάμε να αναφέρουμε κάποιους όρους και διευκρινίσεις:

  • Μπορείτε να δηλώσετε την πρόθεση συμμετοχής σας εδώ στην παρούσα ανάρτηση.
  • Γράφετε διήγημα με το δικό σας τίτλο και εικόνα επιλογής σας.
  • Στην αρχή, πριν τον τίτλο, αναφέρετε την κεντρική ιδέα, όπως αυτή έχει δοθεί παραπάνω στην παρούσα ανάρτηση.
  • Έκταση διηγήματος: Ελεύθερη, χωρίς όρια.
  • Δημοσιεύετε τη συμμετοχή σας στο δικό σας blog. Με ενημερώνετε ταυτόχρονα με e-mail για να ενημερώνω την ομάδα. (Όποτε είστε έτοιμοι). Τυχόν ... "άστεγοι" φίλοι/φίλες, που συμμετάσχουν, φιλοξενούνται στα δικά μας blogs.
  • ΔΕΝ έχουμε βαθμολογία.
  • ΧΡΟΝΟΣ: Δεν υπάρχει συγκεκριμένος ορισμός χρόνου στη δημοσίευσή σας. Έχετε άνετα το διάστημα να εμπνευστείτε και να γράψετε. Εντάξει, μπορούμε, τύποις, να βάλουμε ένα όριο 30-40 ημέρων, όπως άνετα το κάναμε και στον 1ο κύκλο. Αν οι συμμετοχές δημοσιευτούν νωρίτερα, ο κύκλος κλείνει αντίστοιχα νωρίτερα. 
  • Επαναλαμβάνω ότι η συμμετοχή είναι ελεύθερη και σε επόμενο χρόνο. Δηλαδή ακόμα και τώρα αν κάποιος νιώσει τη διάθεση-έμπνευση να γράψει κάτι και στην κεντρική ιδέα του 1ου κύκλου, είναι ελεύθερος να το κάνει.
Διευκρινίσεις πάνω στην κεντρική ιδέα της πλοκής:

  • "Αυτό" που καθιστά άμεσα αναγκαία την ανάγκη παρουσίας κάποιου ατόμου για διορθώσει το πρόβλημα, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Μια τεχνική βλάβη, μια αδιαθεσία, ένας τραυματισμός, οτιδήποτε.
  • Τα δρώντα πρόσωπα μπορεί να είναι κάθε φύλου. 
  • Όπως αναφέρω, μπορεί να το πρόσωπο να το γνωρίζετε  άμεσα ή να προκύψει έμμεση ή ακόμα μελλοντική σχέση μαζί του. (Αντιλαμβάνεστε...)
  • Στο σπίτι μπορεί να παρευρίσκονται και άλλα πρόσωπα δικά σας.
  • Ο εγκλωβισμός σας μπορεί να είναι είτε μιας νύχτας ή και περισσότερο. Εσείς το ορίζετε.
Αυτή, λοιπόν, φίλες και φίλοι, είναι η βάση της κεντρικής μας ιδέας για το 2ο κύκλο στο δρώμενό μας. Πιστεύω να βοήθησα με τις επεξηγήσεις μας. Αν όχι, είμαστε εδώ να συζητήσουμε κάθε απορία, πρόταση, παρατήρηση. Στις απαντήσεις στα τυχόν σχόλιά σας, θα μπορέσω να δώσω περαιτέρω επεξηγήσεις.

Εξυπακούεται, όπως και στον 1ο κύκλο, ότι οι συμμετοχές μας θα συγκεντρωθούν στο μπλογκ της βιβλιοθήκης μας Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση στο οποίο καλό θα είναι να γίνετε ακόλουθοι. 

Στόχος είναι η έμπνευση, με τη συγκεκριμένη ιδέα και η δημιουργική γραφή. Να περάσουμε καλά, να νιώσουμε όμορφα και συλλογικά. Εύχομαι σε όλους μια όμορφη έμπνευση και να εκμυστηρευτώ ότι μετά τα μικρά διαμάντια του 1ου κύκλου, είμαι σίγουρος για την ποιοτική του ανάλογη συνέχεια.

Μία ακόμα φορά, σάς ευχαριστώ για την ανταπόκριση και τη συμμετοχή, μέσα απ' την καρδιά μου.

Τρυγήστε λοιπόν το δέντρο της έμπνευσής σας. 





Πέμπτη 21 Μαρτίου 2024

Μια Ιδέα-Μία έμπνευση, τέλος 1ου κύκλου στο δικτυακό μας δρώμενο.

 Αγαπητές φίλες και φίλοι,

παρά λίγες μέρες, έκλεισαν δύο μήνες από τη μέρα, που γεννήθηκε το νέο μας λογοτεχνικό δικτυακό δρώμενο. 


Από τις 24 Γενάρη, που δώσαμε το ...εναρκτήριο λάκτισμα μέχρι σήμερα, ζήσαμε όλοι μαζί τη χαρά της δημιουργίας, της έμπνευσης, που μάς έδωσε η κεντρική ιδέα. Απολαύσαμε και χαρήκαμε την προσμονή. Και δρέψαμε τους καρπούς της.

Στο διάστημα αυτό, δεκατρείς φίλες και φίλοι, μάς έδωσαν ισάριθμα μικρά διαμάντια, που γέμισαν την καρδιά μας και τη σκέψη μας με πολύ δυνατά συναισθήματα. Μοίρασαν συγκινήσεις, ανέβασαν παλμούς αγωνίας και πρόσφεραν άπειρους συλλογισμούς και μάς έδωσαν προβληματισμό.

Δεκατέσσερα διηγήματα, έγιναν η πρώτη κληρονομιά αυτού του δρώμενου, που αγκαλιάσατε, με την αγάπη και το μεράκι σας. 

Κατά σειρά: η ΑΝΝΑ FLO, η Πίπη, η Ρούλα, ο Βασίλης Διακοβασίλης, η Μαρία Κανελλάκη, η Ελένη Φλογερά, η Χριστίνα Λέλη, η Αννίκα, η Μαρίνα Τσαρδακλή, η Mary Pertax, η Πέτρα, η Μαρία Γ. , η αφεντιά μου, ο Giannis Pit, και τέλος η Κική Κωνσταντίνου, μάς έδωσαν τα δικά τους έργα, τις προσωπικές τους δημιουργίες, υπηρετώντας την αρχική κεντρική ιδέα.

Μέσα από αυτά τα διηγήματα, είχαμε την ευκαιρία να "γνωρίσουμε" και να ταυτιστούμε με τους κεντρικούς χαρακτήρες, που πρωταγωνίστησαν σε αυτά:

Γνωρίσαμε δεκατέσσερις συγγραφείς: Τον Τζον Νιλ, διακεκριμένο και βραβευμένο, τον Τζον Πίτερς, φτασμένο συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, τον πολυγραφότατο Ασίντ Ρασίντ, να δουλεύει στην ιστορία της Αιγύπτου, τον Αλέξανδρο Τρανό, τον μεγαλύτερο βιογράφο της χώρας. τον διάσημο στο αστυνομικό είδος,  συγγραφέα Ερρίκο Μοσκώφ. Από κοντά τους, τον Αλέξη Ιωάννου, καταξιωμένο συγγραφέα, το διάσημο Αναστάση Θεοδώρου, τον επίσης γνωστό Αλεξίου, τον νεαρό και φιλόδοξο Φίλιππο. τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Αλέξανδρο Χάλαρη, τον Σταμάτη Αρνή, ειδικευμένο στα θρίλερ, τον Αχιλλέα Εξαρχόπουλο, τον ώριμο Έκτορα Βεργέτη και τέλος τον νεαρό συγγραφέα Νικολάου.

Και μαζί τους, κοινά δεμένοι, οι γυναικείοι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες, που κάθε μία από αυτές, έκρυβε τη δική της προσωπική ιστορία μέσα στην αντίστοιχη δραματική πλοκή. Την Αμαρυλλίδα Γουέλινγκτον, να αναζητεί τη βιογραφία της δολοφονημένης μητέρας της, την νεαρή και φιλόδοξη influencer, Τζένιφερ Στρόμπολι, την πενηντάχρονη εντυπωσιακή αρχαιολόγο Ολίβια Ρόμπερτς, την καταξιωμένη και αναγνωρισμένη ηθοποιό, Ελένη Χρυσίδου, την πενηνταπεντάχρονη οδοντίατρο, Αντιγόνη Βαλάση, τη διάσημη ηθοποιό του θεάτρου, Σόνια Μελά. Μαζί τους, την εβδομηντάχρονη Αγλαΐα Μπένετου, τη διάσημη σοπράνο Βικτώρια Υψηλάντη και τους φόβους της, την νεαρή Κασσάνδρα Βαλεντίνου, να ζει στη σκιά μιας οικογενειακής κατάρας, την Ερωφίλη Σαμπατάκη, την αινιγματική Διάσημη, την νεαρή Όλγα, να περιφέρεται στις συμπληγάδες του αγοραίου έρωτα, την καταξιωμένη πανεπιστημιακή γιατρό και διεθνή ακτιβίστρια, Ελίζα Βελισσαράτου και τέλος την ανώνυμη εκείνη γυναίκα, που ζήτησε την αποτύπωση μιας δική της μεγάλης στιγμής.

Θυελλώδεις προσωπικότητες, στη σκιά της δικής τους ζωής, των προσωπικών τους αναζητήσεων, στα βάρη των δικών τους παθών.

Αυτή ήταν η υπέροχη διαδρομή των δεκατριών αυτών διηγημάτων, αγαπημένοι φίλοι και φίλες.

Και μέσα από αυτές σας τις εμπνεύσεις, γεννήθηκε και το μπλογκ της βιβλιοθήκης μας, το οποίο έχει συγκεντρωμένα όλα αυτά τα διηγήματα, αναλυτικά αλλά και περιληπτικά, προσφορά σε όλες και όλους αναγνώστες, δημιουργούς και επισκέπτες, που θέλουν να έχουν όλα αυτά τα έργα, εύκολα και άνετα στη διάθεσή τους.

Το μπλογκ μας αυτό, όπως ήδη γνωρίζετε, είναι αυτό εδώ:

 Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση Να γίνετε ακόλουθοί του, μπορείτε να σχολιάζετε και εκεί και είναι φυσικά και δικό σας. Είναι συλλογική δουλειά και υπόσταση.


Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου:

-Όλους/όλες εσάς, για τη διάθεσή, τον πολύτιμο χρόνο σας, που καταθέσατε την έμπνευσή σας και το διήγημά σας, συμμετοχή στο δρώμενό μας.

-Όλους/όλες εσάς, που συμμετείχατε με το χρόνο σας και την όρεξή σας, να διαβάσετε όλα αυτά τα έργα, να πείτε τη γνώμη σας, να τα συζητήσετε.

Επαναλαμβάνω ότι ο κύκλος παραμένει εδώ. Αν κάποιος νιώσει την έμπνευση πάνω στην κεντρική αυτή πρώτη ιδέα, ευχαρίστως να γράψει. Ξέρετε ότι η συντροφιά μας είναι ανοιχτή σε κάθε σκέψη, κρίση, άποψη, πρόταση.

Πλώρη για το 2ο κύκλο

Είμαστε έτοιμοι να οργανώσουμε το δεύτερο κύκλο στο δρώμενό μας! Ο ερχομός της Άνοιξης, ανεβάζει στροφές και στο επίπεδο έμπνευσης και δημιουργίας. Να με περιμένετε να δώσω το ...εναρκτήριο λάκτισμα για το ξεκίνημα του 2ου κύκλου μαζί φυσικά με την καινούργια κεντρική ιδέα.

Οι καιροί είναι δύσκολοι, φίλες και φίλες. Το σκοτάδι επιχειρεί τη δική του παρακμιακή επέλαση. Χρέος μας να αντισταθούμε πνευματικά, να κάνουμε την πένα μας και τη γραφή μας, "όπλο" καλλιέργειας, φωτός, χειραφέτησης και όμορφου ελεύθερου χρόνου.

Την αγάπη μου.