H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

"Καρουζέλ" 22ο Συμπόσιο Ποίησης


"Καρουζέλ"

 Σαν αερικό που τριγυρνά στους ίσκιους, στο σκοτάδι
γυρεύοντας στη ζήση μου, γαλήνη να προσμένει.
Έτσι νυχοπατώντας βήματα αργά και νυσταγμένα
χορό της φλόγας των κεριών ξωπίσω ακόλουθός τους.
Τότε το είδα ! Να εκεί, στα χρόνια ξεχασμένο,
στην αγκαλιά του χρόνου ν’ ακουμπά, βαθιά υπνωτισμένο.

Έμοιαζε μελαγχολικό, βουβό, παρατημένο.
Σαν τα μικρά του ολοσκάλιστα ξύλινα αλογάκια
ψάχναν ανάσα της ζωής σ’ αυτόν τον κόσμο πάλι.
Παράμερα το χέρι τράβηξε, στο φως για να το φέρει,
Και σαν εκείνο ένιωσε το άγγιγμα στην ψυχή του,
κάτι σαν να κινήθηκε στην στρογγυλή του βάση.

Ιδέα μου νάταν τάχα για χαμόγελο εκείνο ;
της νεράιδας ολοφώτιστης επάνω στην κορφή του ;
αρμονικά σαν ήχησε στην ξύλινη καρδιά του !
Δεν λάθεψα, νογάς ; δεν θόλωσε η ματιά μου.
“Μείνε κοντά μας Κύρη μας μαζί με την καρδιά σου
Μια νύχτα μόνο ! Μόνο μια !”
Και λες, τι θαύμα δες ! Τα ξύλινα αλογάκια,
ολοστόλιστα εκεί, στο άλικό τους χρώμα.
“Φέρε μας πάλι στη ζωή !” ακούστηκαν με πάθος
ολόγυρά του οι νάνοι του με μια φωνή αντάμα.

Την Άγια Νύχτα της παραμονής
ημέρας Χριστουγέννων,
βρήκε ξανά τη θέση του αντίκρυ στη θωριά μου.
Ντυμένο βερνίκι γιαλιστό, παρέα με στολίδια.
Και τότε, στο μισόφωτο ολοζώντανη μπροστά μου
πρόβαλε διάφανη, εκστατική, πλάσμα από άλλο κόσμο.
Μ’ ένα χαμόγελο γλυκό ζωντάνια φορεμένο.
Σαν άγγιξε στα χέρια της το σμιλεμένο ξύλο,
την είδα ναι να με κοιτά χαμόγελο γεμάτη.
“Κυρά μου απρόσμενη εδώ παράξενα φερμένη,
ποιο τάχα κάλεσμα θαρρείς σε έφερε κοντά μου “
Με κοίταξε αλλόκοτα, γλυκά, συγκινημένα.
Τα μάτια της ταξίδεψαν νοσταλγικά στο ξύλο.
Το χάιδεψαν, του έγνεψαν σαν κάλεσμα της μνήμης.
“Αρχόντισσα, Χριστούγεννα σε λίγο ξημερώνει,
γιατί δεν αποκρίνεσαι στου λόγου μου τη βιάση ;”
Τότες το βλέμμα της, γαλήνιο στα μάτια μου εστάθη.
Λες μια ζωή πρωτόφαντη στον κόσμο μου προβάλλει.
“Το Καρουσέλ !” την άκουσα, με έκπληξη μεγάλη !
“Του έδωσες ζωή, το κράτησες κοντά σου.
Έτσι μ’ αυτό και εγώ μαζί χτύπους ζωής μου δίνεις
από τη λήθη και την άχλη της χρόνια αποξεχασμένη

λευτέρωσες τη ζήση μου στο Πνεύμα Χριστουγέννων.





Η Χρόνια τελειώνει με Ποίηση ! Ότι καλύτερο δηλαδή ! πιο ευαίσθητο, πιο λυρικό. Το "Καρουζέλ" λοιπόν είναι η προσωπική μου συμμετοχή στο εξαίρετο και καταξιωμένο πλέον δικτυακό δρώμενο:


Ένα δρώμενο αφιερωμένο στην Ποίηση, που διοργανώνει η εξαίρετη δικτυακή φίλη, η Αριστέα, στο προσωπικό της ιστολόγιο εδώ:



Απολαύσαμε 19 Ποιήματα, αυτή τη φορά με θέμα "Το Πνεύμα των Χριστουγέννων" που το καθένα μίλησε στην καρδιά και στα συναισθήματά μας. Στον πρώτο σύνδεσμο που σας έδωσα μπορείτε να παρακολουθήσετε τα Αποτελέσματα του διαγωνισμού, την βράβευση και τη λήξη.

Ήταν μόλις η 3η συμμετοχή μου σε Ποιητικό δρώμενο. Το έχω ξαναπεί ότι προσεγγίζω την Ποίηση  με δέος και σεβασμό. Ευχαριστώ την Αριστέα που δεν έχει σταματήσει να με παρακινεί να δοκιμάζω την έμπνευση και τη γραφή μου. Επίσης να ευχαριστήσω όλες και όλους τους δημιουργούς των ποιημάτων αυτών αλλά και τους αναγνώστες που έδωσαν ζωή σε ένα ακόμα κύκλο αυτού του ποιητικού θησαυρού.

Αυτή τη φορά πιστεύω ότι το 22ο Συμπόσιο ξεπέρασε κάθε προσδοκία όσον αφορά την ποιότητα και τις συμμετοχές. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε ΟΛΑ τα ποιήματα καθώς σε κάθε ένα από αυτά θα συναντήσετε έναν ξεχωριστό εκφραστικό κόσμο γεμάτο από την ομορφιά κάθε δημιουργού.

Να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια σε δύο Κυρίες που μοιράστηκαν την ΠΡΩΤΗ θέση στην βαθμολογία, την Μαρία Κανελλάκη με το ποίημά της:

"Σβήσε το σπίρτο να κοιμηθούμε"

και την Χριστίνα Λέλη με το:

"Φέτος"

Για τις λοιπές θέσεις στην πρώτη Τριάδα να δώσω τα ξεχωριστά επίσης συγχαρητήριά μου στον φίλο Μάκη (να και ένας άντρας που ποιητικά διέπρεψε) με το ποίημά του:

"Οι απουσίες των Χριστουγέννων"

αλλά και στους επίσης ισοψηφίσαντες:

Ελευθερία-Έρη με το  "Παραπαίδι"
Δημήτρη Ασλάνογλου με το ¨Συγγνώμη"
Οι δύο ανωτέρω φίλοι, μην έχοντες προσωπικό ιστολόγιο, μπορείτε να διαβάσετε τα ποιήματά τους στον πρώτο σύνδεσμο που σας έδωσα.

Συνεχίζουμε να δημιουργούμε, σε έναν κόσμο γκρίζο και δύσβατο, στον οποίο καλούμαστε να δώσουμε το προσωπικό μας στίγμα για την ανάτασή του.




ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ













Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Ανασκόπηση χρονιάς και Ευχές


Αγαπητές Φίλες και Φίλοι
το 2018 σε λίγες μέρες θα αποτελεί αρχειακό ιστορικό παρελθόν.
Μια ολάκερη χρονιά στοιβάζεται στην καταγραφή του χρόνου, θρονιάζεται στην ...καμπούρα μας και προσμετράται στις εμπειρίες, τις δράσεις και τα βιώματά μας.

Εδώ, στο "ΗΔΥΠΟΤΟ", θα τολμούσα να πω, ότι το 2018 ήταν μια εξαιρετικά γόνιμη χρονιά από όλες τις απόψεις.
Η Δικτυακή μας γειτονιά, σε παράλληλες δράσεις, ήταν ολοζώντανη. Γεμάτη δημιουργίες, αλληλεπιδράσεις και φυσικά ζωή με πολλά δρώμενα, εκφράσεις και πρωτοβουλίες.

Ομολογώ ότι προσωπικά χάρηκα κάθε μια από αυτές τις πρωτοβουλίες.
Είτε αυτές ήταν μια απλή ανταλλαγή σχολίων σε διάφορα θέματα που αναρτήθηκαν. Είτε αφορούσαν φωτογραφικούς διαγωνισμούς που μας γέμισαν υπέροχες εικόνες. Είτε λογοτεχνικά δρώμενα, που πραγματικά ξεσήκωσαν κάθε ικμάδα από την έμπνευσή μας.
Πεζογραφία ή Ποίηση.

Ακόμα είχαμε και συνδυασμό και των δύο. Εικόνα και Συγγραφή μαζί αντάμα.


Όσον αφορά την μεμονωμένη προσωπική μου δράση να προσθέσω και παρουσιάσεις βιβλίων που διάβασα ή ακόμα, το πιο σπουδαίο, παρουσιάσεις βιβλίων σε κάθε μορφή, έντυπη ή ηλεκτρονική, φίλων της δικτυακής μας γειτονιάς.

Όλα αυτά λοιπόν τα έκανα ένα όμορφο απολογιστικό Βίντεο για την χρονιά που πέρασε και σας το αφιερώνω.



Να σας ευχαριστήσω ολόψυχα για την προσωπική σας στήριξη στις όποιες μου προσωπικές δημιουργίες.
Προσπάθησα να αγκαλιάσω κάθε βήμα, κάθε απόπειρα, κάθε δημιουργία των φίλων εδώ, καθώς νιώθω τις προσπάθειές τους αυτές ένα κομμάτι και από τον δικό μου κόσμο.
Ίσως να μην τα κατάφερα καλά και ζητώ την επιείκιά σας για αυτό.

Πολλές φορές ομολογώ, οι δαίμονες του νου, σήκωσαν θρασείς το δικό τους προσωπείο, βουλιάζοντάς με σε σκοτάδια, σε θλίψεις, σε σκέψεις αρνητικές, σε διαθέσεις αναδίπλωσης.
Όμως τα κατάφερα ναι ;

Οριοθετώ το 2019, σαν χρονιά συγγραφής σε ακόμα πιο σύνθετα πράγματα.
Μια Νουβέλα μου είναι έτοιμη να δοθεί δικτυακά και ένα ακόμα μεγάλο Μυθιστόρημα περιμένει έτοιμο τη δική του σειρά.


Να ευχηθώ στον καθένα σας ξεχωριστά

Καλή Χρονιά 

γεμάτη από κάθε σας Όνειρο.

Για έναν Δίκαιο και Λεύτερο Κόσμο
γεμάτο ειρήνη.


Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

"Ελουάζ" Τώρα πια σε Νουβέλα...

Αγαπημένες Φίλες και Φίλοι, ήρθε θαρρώ η στιγμή να σας ανακοινώσω κάτι που κυοφορούσε εδώ και καιρό στη σκέψη μου. Τι ήταν λοιπόν αυτό ; Για να πάμε λίγο πίσω και συγκεκριμένα στο αγαπημένο μας δρώμενο της Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #2  την οποία διοργανώνει η δημιουργική μας φίλη Mary Pertax στο προσωπικό της blog.

Η Δική μου συμμετοχή ήταν αυτή εδώ:  "Ελουάζ"  Μια συμμετοχή, που η έμπνευσή της βασίστηκε στην επεξεργασμένη από τα καλλιτεχνικά χέρια της Μίας, που παρέλαβα από εδώ: Craftartista

H "Ελουάζ", που, όπως και με τις άλλες συμμετοχές-δημιουργίες των συμμετεχόντων bloggers, αγαπήσατε, αποφάσισα ότι δεν "χωρούσε" σε αυτό το μικρό αφήγημα. Για μένα αποτέλεσε μια πολύ δυνατή έμπνευση, που γύρευε διέξοδο να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί. Με λίγα λόγια, η μικρή "Ελουάζ", έγινε πλέον μία έτοιμη Νουβέλα. Ένα σύγχρονο κοινωνικό-αστυνομικό δράμα, που θα έχω την τιμή να το υποβάλλω στην ανάγνωσή σας και φυσικά την κρίση σας.

Πρέπει να σας πω και νομίζω θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι υπάρχει μεγάλη δυσκολία στον βαθμό αποδοχής ενός μεγαλύτερου έργου, που πάντα θα βρίσκεται στην εντύπωση και στο συναισθηματικό βάρος που προκάλεσε η πρώτη "μικρή" εμφάνιση. Ένα μικρό αφήγημα, "σοκάρει", ταράζει, συγκινεί πολύ έντονα, γιατί έχει το στοιχείο του "αιφνιδιασμού". Δηλαδή, οι εικόνες, οι χαρακτήρες, τα γεγονότα, η πλοκή, έρχεται σε καταιγιστικό ρυθμό. Έτσι ο αναγνώστης δεν έχεις τις "ανάσες" και το χρόνο να αντιδράσει με αποτέλεσμα το συναίσθημα που προκαλείται είναι, εν δυνάμει, εντυπωσιακό.

Όταν αυτό λοιπόν το ίδιο αφήγημα, θα μετατραπεί σε Νουβέλα ή μυθιστόρημα, τα πράγματα, για τον συγγραφέα, δυσκολεύουν γεωμετρικά. Και αυτό γιατί οφείλει να παρουσιάσει τους χαρακτήρες αναλυτικά, να τους στοιχειοθετήσει, να τους εντάξει στη δράση. Επίσης οφείλει να απλώσει στο χρόνο τη δράση, να εξηγήσει και να αιτιολογήσει αναλυτικά τα δρώμενα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι και λογικό και συναισθηματικά ισχυρό.

Η "Ελουάζ", ως Νουβέλα, έχει αλλαγές ! είναι πλέον ενταγμένη στην σύγχρονη εποχή, στη δική μας κοινωνία, έχει ως πεδίο δράσης τη σημερινή Αθήνα. 

Είμαι έτοιμος λοιπόν για το "μεγάλο βήμα". Και σας παρουσιάζω σήμερα ένα VIDEO TRAILER για την "ΕΛΟΥΑΖ". 

Ο Τρόπος παρουσίασης:

Αυτός θα γίνεται εδώ, στο "ΗΔΥΠΟΤΟΝ" με τη μορφή των "επεισοδίων" για να μπορεί κάποιος να την παρακολουθεί χωρίς πίεση χρόνου. Επίσης κάθε επεισόδιο θα αναρτάται και στην προσωπική μου σελίδα στην πλατφόρμα συγγραφής URNOVL εδώ:  URNOVL: Giannis Pit Profile



Σε λίγες μέρες λοιπόν, ξεκινάει η Δημοσίευση της Νουβέλας. 
Υγεία να έχουμε να δημιουργούμε.

Ένα μεγάλο μου ευχαριστώ.


Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018

"Ραίημοντ και Ναντίν"


"Ποιος μπορεί να καθορίσει το σημείο όπου η έκσταση γίνεται Κακό, κι όπου το Κακό εξακολουθεί να είναι εκστατικό ;
Και τι είναι η τρέλα αν όχι μια υπερβολή της επιθυμίας ή της ισχύος ;"

Ονόρε ντε Μπαλζάκ  ("Το δέρμα της θλίψης")

                                                                                                                                                 
 Λονδίνο 1893

Οι μπορντό βελούδινες κουρτίνες έστεκαν ανοιχτές στον νυχτερινό ουρανό. Ο πίνακας με την βαρύτιμη κορνίζα και τα έπιπλα έντυναν το χώρο.
Ο κόμπος την έπνιγε. Φωτιά ηδονής θέριευε στο κορμί της. Καμία σκέψη αναστολής μπροστά στην αγκαλιά του.
Ο Γκάμπριελ. Απόψε την συνάντησε στη γκαλερί και η νύχτα τους βρήκε να παλεύουν με τον πόθο τους.
Η Ναντίν. Εκτυφλωτική και λάγνα !
Το στόμα του ταξίδεψε από τα πόδια στο στήθος της. Υγρό ερωτικό μονοπάτι. Η Δέσμη του φωτός των κεριών αποκάλυψε μια πράσινη νεράιδα τατουάζ στην ωμοπλάτη της. Γεύτηκε με τη γλώσσα της την φλόγα των χειλιών του. Στο λαιμό της τα σημάδια του πάθους του. Και έναν βίαιο οργασμό σαν εκπομπή ζωής.
“Ναντίν”, ψιθύρισε ξεψυχισμένα.

Το κόκκινο φόρεμά της φάνταξε ,παράξενο στοιχειό στην ερημιά του δρόμου. Η Βαριά ομίχλη σκέπαζε τα πάντα, μαζί κι αυτά που έγραψαν οι ώρες στο κορμί της. Η Άμαξα που την πήρε την φυγάδευσε στη λήθη.

Στεκόταν μπροστά στον μεγάλο σκαλιστό καθρέφτη. Ο Ρέημοντ. Καθηγητής ψυχολογίας με τίτλους τιμής ανάγλυφο καμβά στους τοίχους του γραφείου. Μάτια θολά και βηματισμός ασταθής.
“Κύριε, το αψέντι σας πειράζει ! Πίνετε πολύ !” ήχησε ήρεμα η φωνή του μπάτλερ .
“Ο κρυφός μου κόσμος Έντουαρντ”
“Με παράξενο προορισμό όμως Κύριε...”
“Και άγνωστη αποκατάσταση !”
“Άκουσα άμαξα έξω, μια Κυρία κατέβηκε, πήγα να ανοίξω αλλά δεν ήταν κανείς, ήρθα να σας ειδοποιήσω αλλά δεν σας βρήκα”
“Δεν ήρθε κανείς Έντουαρντ !”
“Σας συμβαίνει κάτι απόψε Κύριε ;”
Χαμογέλασε παράξενα, λίγο απόμακρα.
“Τίποτα που να αλλάζει τη ρουτίνα της νύχτας”
“Κύριε επιτρέψτε μου να σας πω κάτι. Έχετε ανάγκη από μια γυναίκα, σας λείπει η ζωή”
Ο Ραίημοντ χαμογέλασε χωρίς να απαντήσει. Ο Μπάτλερ έφυγε διακριτικά.
Ένα ακόμα αψέντι έβαλε στα σωθικά του την ομίχλη του δρόμου. Ο χώρος στο βαρύ σαλόνι με τις πολυθρόνες και τα φανάρια άρχισε να χάνει την σταθερότητά του. Μύρισε το άρωμά της. Ένιωσε την παρουσία της.
“Ναντίν !” ψιθύρισε εκστασιασμένος.
“Γύρισα Ραίημοντ”
“Λατρεμένε μου δαίμονα”
“Γέννημα της ανάγκης σου αγαπημένε”
Την έβλεπε διάφανη εκεί αντίκριστά του. Ώριμη και ποθητή.
“Η Εικόνα των πόθων μου...” της είπε.
“Η φαντασίωσή σου..” απάντησε εκείνη και τον πλησίασε.
“Είσαι εγώ στα μάτια μου Ναντίν”
“Είμαι εσύ στα δικά μου”
Τα φανάρια του γκαζιού λαμπύριζαν παράξενα στα μάτια τους. Η Ομίχλη του Λονδίνου, τα κεριά. Τα μάτια του λάγνα χάιδεψαν τη γυμνή της σάρκα. Ένιωθε “κάτι” να βγαίνει από μέσα του. Ένα άλλο πλάσμα, με τη δική του ύπαρξη.
Θες η λάμψη από το αψέντι, το άρωμα του ξύλου και των βιβλίων, η φωτιά των σωμάτων. Στον ερχομό του βάθους της νύχτας έσμιξαν σε μια αμάχη της υγρής σάρκας.
Και ω ναι τότε, καθώς τα γυμνά σώματα σμιλεύονταν στο χορό τους, ή πράσινη νεράιδα κι οι αμυχές του έρωτα φάνηκαν ολόιδιες με εκείνης, στο λαιμό του.
Οι λέξεις τους ακούστηκαν λες βγήκαν μ’ ένα στόμα:
“Ραίημοντ σε θέλω..!”
“Ναντίν σε ποθώ…!”

Ο Έντουαρντ απρόσμενα χτύπησε την πόρτα. Μια πανέμορφη γυναίκα στάθηκε μπροστά του. Ο Ραίημοντ πουθενά ! Μόνο στα μάτια της ολόιδια εκείνου τον θωρούσαν.

*************************

 “Κάθε ημέρα, και από τις δύο πλευρές της νόησής μου, την ηθική και τη διανοητική, κατευθυνόμουν σταθερά πιο κοντά στην αλήθεια, ότι ο άνθρωπος δεν είναι πραγματικά ένα, αλλά δυο”
Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον

  
Λίγα λόγια για το μικρό αφήγημά μου: Αυτή τη φορά, επέλεξα ένα δραματικό αφήγημα φαντασίας και μυστηρίου, εποχής, για να θίξω το βαρύ ζήτημα του διχασμού της ανθρώπινης ψυχής ειδικά στο θέμα της σεξουαλικότητας και του ερωτισμού. Ποια είναι άραγε η πάλη και ποιες δυνάμεις είναι εκείνες που ο Ραίημοντ διχάζεται στην κυριολεξία, περνώντας από τον κόσμο του ρεαλισμού στον κόσμο της φαντασίωσης και των ονείρων. Και ποια από τις δύο είναι η δική του πραγματικότητα ; Αυτή που ορίζει η φύση του ή άραγε αυτή που αναζητά για να την αναπληρώσει. Γιατί το σώμα του, η ψυχή του γίνεται διχασμένη προβολή μιας άλλης φύσης.

Δυστυχώς δεν μπορώ μέσα σε στενά χρονικά περιθώρια να αναπτύξω αφηγηματικά και σεναριακά μια τέτοια πλοκή. Προσπάθησα όσο μπορούσα εκφραστικά. Η Πηγή της έμπνευσής μου ανήκει στον μεγάλο συγγραφέα Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, βαθύτατο στοχαστή του σκότους και της διαπάλης της ανθρώπινης ψυχής.









Φίλες και Φίλοι, το 17ο "Παίζοντας με τις λέξεις", το λογοτεχνικό μας δρώμενο στον blogo-χώρο ανήκει και αυτό στην ιστορία. Ένα δρώμενο, που διοργανώνει, επιμελείται και συντονίζει με αγάπη, μεράκι και έμπνευση η Μαρία εδώ:



Το διήγημα που μόλις διαβάσατε, ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στον διαγωνισμό. 
Μπορείτε να διαβάσετε και να απολαύσετε όλες τις υπέροχες συμμετοχές εδώ:




Εδώ μπορείτε να διαβάσετε:


Θέλω και από εδώ να δώσω, μία ακόμα φορά, τα συγχαρητήριά μου, στην Μαρία Κανελλάκη, για την ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ που πήρε το εξαίρετο "Άριος Πάγος (*)"

Τα θερμά μου επίσης συγχαρητήρια στην Μαριάννα για το εξαίρετο "Καρδιά μου" και την Αννέτα για την "Αποδόμηση"

Επίσης ιδιαίτερα συγχαρητήρια σε κάθε μία από όλες τις συμμετοχές για την ποιότητα, την συγκίνηση, το πάθος που έδωσαν με τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά τους.