Απολογισμός Ευγνωμοσύνης
(Δικτυακό δρώμενο)
Οι τέσσερις πρώτοι μήνες του 2023
Έκλεισε ήδη το πρώτο τετράμηνο της χρονιάς, αγαπημένες φίλες και φίλοι μου. Για πότε είχαμε Χριστούγεννα, για πότε έφτασε Πρωτοχρονιά, για πότε κλείσαμε την Πρωτομαγιά. Κυλάμε γρήγορα μέσα στο διηνεκές του χρόνου φίλοι μου. Κυλάμε με έναν ρυθμό, που ακολουθεί πιστά το άπειρο πέρασμα των αιώνων στο άπειρο. Μικρές μονάδες είμαστε ζωής και καταγράφουμε την παρουσία μας. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον να δώσουμε σημασία και οντότητα σε αυτό μας το πέρασμα.
Θυμάστε την αρχή αυτού του δρώμενου, που η αγαπημένη μας φίλη, η Μαρίνα, είχε ξεκινήσει στο προσωπικό της μπλογκ. Είχε κλείσει τη χρονιά του 2022 και είχε σφραγίσει τον κύκλο του. Συνεχίζοντας πλέον, ο καθένας μας, με δική του ελεύθερη επιλογή, αυτό το ιδιαίτερο ημερολόγιο, παίρνω τη σκυτάλη, κόβοντας την αναφορά του χρόνου στους πρώτους μήνες που πέρασαν.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να ξετυλίγουμε το μικρό αυτό κουβάρι του χρόνου
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
Η λέξη που χαρακτήρισε τον Ιανουάριο: "Ανάσα"
Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα πίεσης μπορέσαμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά. Να πάρουμε μια μεγάλη ανάσα. Να νιώσουμε τη σιγουριά του φρέσκου αγέρα να γεμίζει κάθε κύτταρο του κορμιού μας. Ω πόσο όμορφο συναίσθημα αλήθεια. Και κοίτα να δεις τώρα, ότι η ζωή πολλές φορές συνοδεύει κάτι με τις δύο του άκρες.
Ήταν φαίνεται συγκεκριμένη η συγκυρία, που το τέλος ενός όμορφου αλήθεια ονείρου ζωής ήρθε να δώσει μια ανάσα. Πόσες φορές αλήθεια τα ωραία όνειρα, οι προσδοκίες, τα σχέδια, γίνονται πέτρες ασήκωτες, που δένονται στο λαιμό μας και μάς τραβούν σε σκοτεινούς βυθούς.
Πάντα μού άρεσαν οι άνθρωπο εκείνοι, που έλεγαν αβίαστα στη ζωή τους "ότι έγινε καλώς καμωμένο, γυρίζουμε σελίδα". Ναι! Νομίζω έχουν δίκιο. Το να κλαίει κάποιος πάνω από κάτι όμορφο, οφείλει να τελειώσει γρήγορα. Να γίνουν τα γεγονότα εμπειρίες και να μετασχηματιστούν σε γνώση.
Προχωράμε λοιπόν. Αποχαιρετούμε το πατρικό μου σπίτι. Τις αναμνήσεις, την ιστορία. Έτσι κι αλλιώς όλα αυτά θάφτηκαν όταν κατεδαφίστηκε και έγιναν ένα με το σωρό από τις πέτρες και τα τούβλα. Ας ελπίσουμε ότι οι δικοί μου θα μού δώσουν ελαφρυντικά σαν βρεθούμε να κάνουμε το λογαριασμό.
Ανασαίνουμε και προχωράμε!
Ένα πράγμα που ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Ιανουάριο ήταν τα δικά μου λατρεμένα πρόσωπα της οικογένειας. Η γυναίκα μου τα παιδιά μου! Αγκαλιά μαζί στις χαρές και τις λύπες. Αγκαλιά και στην πρωτοχρονιά του 2023. Αγκαλιά στις πρώτες ανάσες. Να φύγει αυτό το άγχος, να ξεχαστεί η πίεση. Να σκάσουν τα χαμόγελα.
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
Η λέξη που χαρακτήρισε το Φεβρουάριο: "Σεισμός"
Ήταν μια νύχτα τυλιγμένη στο πυκνό σκοτάδι και στην ανεμελιά του βαθύ ύπνου. Ξημέρωνε η 6η του Φλεβάρη όταν η γης σείστηκε συθέμελα στη γειτονική Τουρκία και συγκεκριμένα στην Αντιόχεια. Τα αποτελέσματα ήταν όλεθρος και καταστροφή. Μια απέραντη οδύνη, ένας ανθρώπινος πόνος δυσβάσταχτος αλλά και μια κραυγαλέα αγανάκτηση από την ασύστολη κερδοσκοπία πάνω στις ανοχύρωτες οικοδομές, που στη γείτονα χώρα, έχει διαστάσεις τρόμου.
Πολλοί ίσως έσπευσαν να αναρωτηθούν γιατί το γεγονός αυτό σε μια τρίτη χώρα και μάλιστα "εχθρική", να μάς προκαλεί τέτοια αναστάτωση, τέτοιο πόνο και οδύνη. Η απάντηση βρίσκεται στα λόγια του μεγάλου ΕΡΝΕΣΤ ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΗ όταν έκλεινε το θρυλικό έργο του "Για ποιον χτυπά η καμπάνα", τονίζοντας και καλώντας:
"Για αυτό μη στείλεις ποτέ να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Η καμπάνα χτυπάει πάντα για σένα"
Η γη είναι το σπίτι μας. Και εμείς όλοι οι κάτοικοί της. Άνθρωποι κάθε χρώματος, φυλής και γλώσσας. Όλοι με κοινή μοίρα κάτω απ' τον ήλιο. Αν τον καταλάβουμε αυτόν το Διεθνισμό, τότε πολλά θα μπορούσαν να αλλάξουν στο μέλλον της ανθρωπότητας.
Ένα πράγμα που ένιωσα ευγνωμοσύνη το Φεβρουάριο:
Χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης προς το δοκιμαζόμενο λαό της Τουρκίας. Οι δύο λαοί μας, δεμένοι μοιραία σε δύσκολες καταστάσεις, στο πέρασμα της ιστορίας, έχουν σημεία γεμάτα φως και υψηλά ιδανικά. Λαοί στην ίδια μοίρα και βάσανα. Ο λαός μας, από την πρώτη στιγμή, έσπευσε να απλώσει το χέρι της βοήθειας και της αλληλεγγύης. Και ο Τουρκικός λαός ανταποκρίθηκε ανοίγοντας την αγκαλιά του. Να σπάσει το δηλητήριο του εθνικισμού και της πολεμοκαπηλείας, που εξυπηρετεί μονάχα τους δυνάστες και τους εμπόρους όπλων.
ΜΑΡΤΙΟΣ
Η λέξη που χαρακτήρισε το Μάρτιο: Πόνος
.jpg)
Σιδηροδρομική γραμμή Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Κοιλάδα των Τεμπών. 28 του Φλεβάρη, ώρα 23:22
Ο μήνας αφήνοντας το φετινό του πέρασμα, διάλεξε αυτή τη χρονική στιγμή για να σπάσει το σάπιο απόστημα, που χρόνια ολάκερα, η "οργανωμένη" πολιτεία των μνημονίων και των ιδιωτικοποιήσεων, κυοφόρησε το λαό μας. Και το έσπασε με τον μοναδικό εφιαλτικό εκείνο τρόπο, που ξέρουμε χιλιετίες τώρα, από την εποχή της Αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας. Με τους αθώους να πληρώνουν τα εγκλήματα των αφεντάδων και των ισχυρών.
Ανθός, νιάτα, χαμόγελα, ομορφιά, όνειρα, ελπίδες, σχέδια, όλα μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, έγιναν εκείνο το βράδυ μια καμένη αιματοβαμμένη μάζα σε ένα ατύχημα που σημάδεψε τη φετινή μας Άνοιξη.
57 άνθρωποι, φοιτητές, εργαζόμενοι, ταξιδώτες, έχασαν με τραγικό τρόπο τη ζωή τους. Πώς η έννοια και το βίωμα του "πόνου" να μη σημαδέψει το μήνα που έφευγε;
Ένα πράγμα που ένιωσα ευγνωμοσύνη το Μάρτιο ήταν:
Η οργή του κόσμου! Ο ξεσηκωμός του λαού μας!
Η συντεταγμένη του έξοδος και η πολύμορφη παρουσία του στους δρόμους των διαδηλώσεων. Μια οργή που γεννήθηκε μέσα στον πόνο, στην απώλεια, στο χωρισμό, στον εμπαιγμό, στον κυνισμό της πολιτικής εξουσίας, στον τερατώδη Μακιαβελλισμό των μέσων της.
Οι δρόμοι σε κάθε πόλη και χωριό της πατρίδας μας, από την Αθήνα μέχρι την Ανάφη, γέμισαν με χιλιάδες διαδηλωτές. Με μαθητές, με φοιτητές, με εκπαιδευτικούς, με εργαζόμενους, με συνταξιούχους, με επαγγελματίες, επιστήμονες, καλλιτέχνες. Μια γενική επιστράτευση, μια πανστρατιά συνειδήσεων κόντρα στο πολιτικό έγκλημα των Τεμπών, ενάντια στους δολοφόνους των Τεμπών. Αυτούς που ξεπούλησαν με τα μνημόνια όλη τη δημόσια περιουσία, αυτούς που ερήμωσαν κάθε δημόσια δομή, οδηγώντας την στην υπολειτουργία και στην ανασφάλεια.
Απέναντι σ΄ αυτό το ποτάμι, μια αποκρουστική κυβέρνηση σκιών και μανατζαραίων και φυσικά τα ένστολα σώματα των "πραιτωριανών" της που, κατά χιλιάδες, με τη στολή της Αστυνομίας, βρίσκονται πάντα στη "σωστή πλευρά της ...εξουσίας" για να υπερασπίσουν τους εγκληματίες και να τσακίσουν στο ξύλο ή να προπηλακίσουν ασύστολα συνανθρώπους τους. Προφανώς το καμένο τους μυαλό των 800 € δεν τούς αφήνει να σκεφτούν ότι θα μπορούσαν να είναι εκείνοι μέσα στην άμορφη μάζα των νεκρών στο μοιραίο τραίνο. Όμως, παρ' όλα αυτά, το γκλομπ σηκώθηκε, το χημικό ψεκάστηκε, η κλωτσιά δόθηκε και η εντολή της πολιτικής ηγεσίας εκτελέστηκε στο ακέραιο.
Θέλω στον απολογισμό του Μάη, να δω να εκφραστεί με σαφέστατο και συγκεκριμένο τρόπο αυτή η οργή του λαού μας. Με την απαίτησή του να αλλάξει ζωή, να σταματήσει να γίνεται πειραματόζωο στις δαγκάνες του καπιταλισμού. Με την απόφασή του να βγει ο ίδιος στο προσκήνιο και να σώσει εκείνος το δικαίωμά του στην αξιοπρέπεια και στη ζωή του.
ΑΠΡΙΛΗΣ
Η λέξη που χαρακτήρισε τον Απρίλη: Μεγάλη Βδομάδα-Πάσχα
Πάντα αυτή η περίοδος, ασκεί μέσα μου μια μεγάλη επιρροή. Για μένα, οι πιο εμβληματικές βιωματικές μέρες κάθε χρονιάς. Η ανάγκη για κάθοδο στα μονοπάτια της δικής μας ψυχής, η περισυλλογή με την πορεία και τις επιλογές μας, η επιστροφή και η συνάντηση με την παράδοση.
Έτσι και φέτος, η Μεγάλη Βδομάδα ήταν ένα υπέροχο βίωμα για μένα και φυσικά την οικογένειά μου. Είχα την ευκαιρία αλλά και τη θέληση να "ξεμοναχιαστώ" με τον εαυτό μου, να περπατήσω στις στράτες της πίστης, να αναζητήσω την κάθαρση και τη λύτρωση. Τη ψυχική γαλήνη.
Ακολούθησα την ατμόσφαιρα των ημερών, έζησα την κατάνυξη, βίωσα τους Βυζαντινούς ύμνους της Μεγάλης βδομάδας, τους οποίους θεωρώ μοναδικούς. Ακολούθησα όλα εκείνα, που χαρακτηρίζουν κάθε Μεγάλη μέρα, μέχρι τη μεγάλη κορύφωση.
Ο Απρίλης μοσχοβολάει Πάσχα
Ένα πράγμα που ένιωσα ευγνωμοσύνη τον Απρίλη:
Η ζεστασιά της οικογενειακής αγκαλιάς
Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από την μοναδική αίσθηση, που προσφέρει η αγκαλιά και το σμίξιμο των δικών σου ανθρώπων μέσα στη Μεγάλη Βδομάδα και το Πάσχα.
Νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί ένιωσα την αγάπη τους, την έγνοια τους, απόλαυσα χρόνο μαζί τους. Μοιράστηκα παραδοσιακές στιγμές μαζί τους. Εκκλησίασμα, κουλουράκια, κόκκινα αβγά, επίσκεψη στο Νεκροταφείο, περιφορά Επιταφίου, βράδυ Αναστάσιμο, μεγάλη ημέρα του Πάσχα.
Και φέτος, μπορέσαμε να χαρούμε μια ταπεινή και μετρημένη Πασχαλιά. Δύο οικογένειες μαζί αγκαλιά. Όπως πρέπει και όπως ταιριάζει, χωρίς ακρότητες.
