Το γύρισμα της σελίδας

 «…Να συνηθίσεις στην ιδέα ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Γιατί κάθε καλό και κάθε κακό γίνεται αντιληπτό με τις αισθήσεις μας, όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου, όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας"

Επίκουρος

«Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία για αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει απασχολημένος». 

(Επίκουρου προσφώνηση Νο 14).

Σήμερα 11 του Γενάρη του 2020, γύρισε μία ακόμα σελίδα στη ζωή μας. Η Πεθερά μου, ο τελευταίος από τους γονείς μας, εμένα και της συζύγου μου αναπαύεται πλέον στην αγκαλιά της γης. Ο κύκλος μιας ζωής 82 ετών έκλεισε. Η αυλαία έπεσε και εμείς οφείλουμε να διαχειριστούμε την απώλεια αλλά και να χαράξουμε την νέα μας πραγματικότητα.

Η απώλεια κάθε αγαπημένου μας προσώπου, ανεξάρτητα των χρόνων που βαραίνουν στη ζωή της, είναι κάτι που δεν είναι εύκολα αποδεκτό μήτε συναισθηματικά μήτε βιολογικά. Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτήν οφείλουμε να διαχειριστούμε. Η ζωή δεν περιμένει. Είναι εκεί έξω, ολόγυρά μας, υπάρχει, εξελίσσεται, δημιουργεί υποχρεώσεις και υπακούει σε στόχους. Και εκεί οφείλουμε να δώσουμε το δικό μας παρόν.

Η προσωπική μου σχέση με την πεθερά μου ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι κοντά της, για μένα ήταν μάνα μου. Χωρίς να κάνω την παραμικρή διάκριση στην σχέση αίματος. Είχαμε μια αμεσότητα μεταξύ μας και μια τρυφερή εμπιστοσύνη. Φέρνω στο νου μου δικές της εξομολογήσεις που με σοκάρισαν συναισθηματικά και έδειξαν περίτρανα τον βαθμό εμπιστοσύνης που μου είχε.

Οι άνθρωποι πεθαίνουν οριστικά όταν ξεχνιούνται. Όταν η ομίχλη της λήθης σκεπάζει το βιολογικό τους πέρασμα από τη ζωή. Όταν οι θετικές τους παρακαταθήκες μένουν ατελέσφορες και μαραζώνουν.

Ο βιολογικός κύκλος της ζωής έχει τέλος και η μάνα γη θα είναι εκείνη που θα ανοίξει την έσχατη αγκαλιά. Αρκεί αυτός ο κύκλος να είναι αυτός που ορίζει στην αρμονία της η φύση. Να μην κλείσει βίαια, παράταιρα, απαξιωτικά.

Οι αγαπημένοι μας άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν στις αναμνήσεις μας, στις καθημερινές μας πρακτικές και αναφορές. Η συνέχεια της ζωής γίνεται πνευματική και αλλάζει μορφή.

Έτσι θα κρατήσουμε την αγαπημένη μας μάνα κοντά μας. Παρούσα με έναν άλλο τρόπο σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Γιατί όσο ζούσε, στα καλά της, ήταν ο συνδετικός κρίκος στα παιδιά, γαμπρούς, εγγόνια, δισέγγονά της. Στις γιορτινές μέρες, το ταπεινό και φτωχικό σπιτικό της, ήταν σημείο αναφοράς για μας. Εκεί χτυπούσε η καρδιά μας. Και εκεί οφείλει να συνεχίσει να χτυπά για να τιμά τη μνήμη της.

Καληνύχτα αγαπημένη μου μάνα....

Θα είναι άπειρες οι φορές που θα δρασκελίζω την πόρτα της αυλής σου, θα με μαλώνεις που σκαλίζω τα λουλούδια σου, θα βλέπω εκείνο το φως της τηλεόρασης στη τζαμαρία, σημάδι της παρουσίας σου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρωινό εκείνο των Φώτων, που σου έφερα αγιασμό, για να βρω το πρόσωπό σου γερμένο στο πλάι να ακουμπάει στο χεράκι σου, αδύνατο, λιπόσαρκο. Εκείνο το πρωινό των Φώτων που σου έκλεισα τα μάτια για τελευταία φορά.

Αντίο καρδιά μου. Ο άντρας σου σε περιμένει εδώ και χρόνια να σε σφίξει στην αγκαλιά του.

Υ.Γ. Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε απ' την καρδιά μας οικογενειακά, για την παρουσία σας κοντά μας με τη θέρμη των συναισθημάτων και του λόγου σας τη γαλήνη.

Ένα ολιγόλεκτο (25 Λέξεις), διάφορες σκέψεις και ένα νέο ...Blog

Η αγαπητή μας φίλη, Μαρία Νικολάου, μέσα από το προσωπικό της ιστολόγιο Το κείμενο διοργάνωσε και συντόνισε τον 13ο διαγωνισμό Ολιγολέκτων με όρια τις 25 λέξεις. Ως θέμα του διαγωνισμού ήταν η έμπνευσή μας από την ανωτέρω εξαίρετη εικόνα. Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορείτε να μάθετε τα αποτελέσματα και να δείτε και όλες τις συμμετοχές.

 25 Λέξεις #13 Η βράβευση 

Σας δίνω το προσωπικό μου ολιγόλεκτο με το οποίο συμμετείχα, όπως το εμπνεύστηκα από την εικόνα.

 “Νιώθω να πέφτω,

το κορμί μου, κουρασμένο, στης γης την αγκαλιά”

“Κράτα το χέρι μου!

Δες την ανατολή, ο ήλιος, της νύχτας το σκοτάδι αποδιώχνει”

Να ευχαριστήσω τη Μαρία Νικολάου για την δυνατότητα έκφρασης που μας δίνει σε αυτό το δύσκολο ομολογουμένως εγχείρημα αλλά και όλους τους συμμετέχοντες που ακούμπησαν την ψυχή τους. Να συγχαρώ την Άννα μας για το νικητήριο υπέροχο ολιγόλεκτό της με το οποίο και πρώτευσε στο διαγωνισμό. Διαβάστε το εδώ:  "Ατενίζοντας" συμμετοχές

Σκέψεις των ημερών

"Και πόσο απάνθρωπο είναι, πατέρα, να γεράσουμε και να πεθάνουμε, χωρίς να έχουμε βοηθήσει και χωρίς να έχουμε δώσει λίγη χαρά ο ένας στον άλλον!"

Παραμονή Πρωτοχρονιάς

"Ήταν παλιός πια ο χρόνος εκείνη την ημέρα. Ο υπομονετικός γέρο χρόνος είχε αντέξει τις κατηγορίες και προσβολές των συκοφαντών του και είχε επιτελέσει πιστά το έργο του. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Είχε ολοκληρώσει τον προγραμματισμένο του κύκλο και τώρα, αποκαμωμένος έπεφτε να πεθάνει. Αποκλεισμένος ο ίδιος από κάθε ελπίδα, από κάθε παρόρμηση ζωής, από κάθε δραστηριότητα κι ευτυχία, μα αγγελιοφόρος χαρούμενων μηνυμάτων για τους άλλους...

Ο γέρο Τόμπυ θα μπορούσε να διαβάσει στο χρόνο που ξεψυχούσε την αλληγορία του φτωχού...

Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κίνηση και τα μαγαζιά είχαν στολιστεί χαρούμενα. Περίμεναν τον καινούργιο χρόνο σαν να ήταν βρέφος. κληρονόμος ολόκληρου του κόσμου, με καλωσορίσματα, καλούδια και χαρές...

Ο καινούργιος χρόνος! ο καινούργιος χρόνος! Παντού ο καινούργιος χρόνος! Τον παλιό τον λογάριαζαν πια για πεθαμένο και τα υπάρχοντά του ξεπουλιούνταν όσο όσο, σαν του πνιγμένου ναυτικού στο καράβι. Τα σχέδιά του ήταν πια σχέδια του παλιού χρόνου και ήταν έτοιμα να θυσιαστούν, προτού ακόμα ξεψυχήσει. Οι θησαυροί του ήταν πια σκέτα σκουπίδια πλάι στα πλούτη του αγέννητου διαδόχου του"

"Οι Καμπανες" Κάρολου Ντίκενς

Καλή χρονιά πλέον φίλες και φίλοι.

Είμαστε στο 2021 με το καλό. Και, μουδιασμένα, έχουμε πολλές προσδοκίες και αναμονές πάνω του καθώς το 2020 δεν ήταν καθόλου φιλικό μαζί μας. Οι λόγοι γνωστοί και εκτενώς αναλυθέντες. Αυτές τις μέρες διάβασα πολύ Κάρολο Ντίκενς. Ο μεγάλος αυτός συγγραφέας αλλά και κοινωνικός στοχαστής, είναι ότι καλύτερο μπορεί κάποιος να διαβάσει αυτές τις λαμπερές, κατ' όνομα,  μέρες. 

"Το πνεύμα των Χριστουγέννων", "Οι καμπάνες", "Ο γρύλλος στο τζάκι" αποτελούν μια τριλογία που συγκλονίζει και ξεγυμνώνει αυτό το ψεύτικο επιφανειακό γυάλισμα των γιορτών της υποκρισίας. Του κόσμου της "πλουτοκρατίας" όπως τον αναφέρει και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. "Στο Χριστό στο κάστρο" και "Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη" ήταν επίσης δύο διηγήματα που διάβασα αυτές τις μέρες. 

Άλλαξα εντελώς το δρομολόγιο του περιπάτου μου αυτόν τον καιρό. Ο λόγος ήταν ότι στο άλσος που πηγαίναμε με τον Άρη έγινε τόπος συγκέντρωσης μεγάλου πλήθους και δεν ένιωθα άνετα. Έτσι προτίμησα να πάρω τα ...στενά και τα σοκάκια της πόλης. Να βρεθώ σε σκοτεινά δρομάκια, σε απόλυτα ήρεμα και σιωπηρά στενά, σε φωτισμένα μικρά πάρκα. Βρήκα τη δυνατότητα να θαυμάσω κάποια πολύ όμορφα μικρά σπίτια με τη δική τους χάρη. Ομολογώ πέρασα και ξαναπέρασα από μπροστά τους λες και ήθελα να ανοίξω την πόρτα να μπω στη θαλπωρή τους. 

Να σας πω ότι μου έκανε εντύπωση ότι "ξετρύπωνα" σε παγκάκια, πάρκα μικρά, σκαλιά, ακόμα και πλατύσκαλα σπιτιών, ομάδες νεαρών παιδιών, που προσπαθούσαν να βρεθούν για λίγο μαζί. Να νιώσουν ο ένας την επαφή του άλλου. Να ακουμπήσουν τα ερωτευμένα χέρια τους έστω και για λίγο. Εικόνες πραγματικά ποιητικές αλλά και στενάχωρες. Που να πάνε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν αυτά τα παιδιά.

Οι περίπατοι αυτοί, δεν ξέρω πως, με έφεραν ξανά σε μέρη παλιά, φορτωμένα αναμνήσεις των νεανικών μου χρόνων. Έτσι τα βήματά μου βρέθηκαν πάλι έξω από το παλιό μου Λύκειο και την αυλή του γεμάτη από πεύκα. Στην απόλυτη ησυχία της νύχτας κοντοστάθηκα στην σιδερένια πόρτα. Έκανα ξανά τα ίδια βήματα με τότε στα 18 μου χρόνια. Μπήκα στις ίδιες αίθουσες, συνάντησα τους ίδιους αγαπημένους φίλους. Και ακόμα ένα βήμα παραπέρα. Στα πεύκα αυτά, "συνάντησα" και τον πρώτο μου έρωτα! Ναι, καθίσαμε μαζί στα ξύλινα παγκάκια, διάβασα τα ποιήματα που μου έγραφε. Ο ρομαντισμός και η συγκίνηση της τότε εποχής. Μια εποχή που έχει διαβεί για πάντα αφήνοντας πίσω όμορφες αναμνήσεις.

Πέρασα ακόμα και από τα σκαλιά των σχολών των κοριτσιών μου πρόσφατα. Εκεί που, αρκετές φορές, τις πήγα και τις έφερα. Και ένιωσα τόσο τρυφερά και γεμάτα. Είδα τα βήματά τους, τις μορφές τους όπως τις καρτερούσα με τον Άρη συντροφιά αχώριστη.

Για αυτό σας λέω. Όμορφες σκέψεις και βιώματα αυτές τις μέρες.

Ένα νέο Blog γεννιέται...

Τέλος αγαπητές φίλες και φίλοι να σας ενημερώσω για τη γέννηση και τη δημιουργία ενός νέου ιστότοπου (blog), με προσωπικό χαρακτήρα και τίτλο. Εκτίμησα ότι καλό θα ήταν να έχω έναν συγκεκριμένο χώρο-ιστοσελίδα, στον οποίο θα υπάρχει ένα ανθολόγιο με όλα μου τα λογοτεχνικά έργα. Πεζογραφήματα και ποίηση. Με τις αντίστοιχες παραπομπές για το που μπορεί να κανείς να τα βρεί. Το blog ανοίχτηκε στην πλατφόρμα της wordpess. (Καλό είναι να έχουμε και ένα ...αποκούμπι και εντεύθεν) και θα το βρείτε εδώ:

Γιάννης Πιταροκοίλης

Είναι στη διάθεσή σας να το επισκεφθείτε και να το ακολουθείτε. Η διαδικασία αποστολής μηνύματος και όλων των γνωστών είναι όπως ακριβώς λειτουργούμε με τα blogs πολλών φίλων εδώ της συντροφιάς μας: (Μαρίνα Τσαρδακλή, Άιναφετς, "Καληνύχτα" της Μάνιας, In the pastel bag της Τζοάννα κλπ)

Να σας ευχαριστήσω μία ακόμα φορά θερμά και να σας ευχηθώ ολόψυχα Καλή χρονιά και πάλι.

"Περσόνα της ερημιάς" (Ποίημα συμμετοχής στο 26ο Συμπόσιο Ποίησης)

 "Περσόνα της ερημιάς"

Παράξενα που απλώνεται αυτή η ηρεμία, 

σιωπή απρόσμενη στην πόλη, σαν σαγήνη.

Αδειάζουν δρόμοι ολόγυρα με βήματα βιασύνης,

λες όλοι έχουνε στο νου την ώρα να αγναντέψουν.

Φιγούρες σκόρπιες, βλοσυρές κινούνται στο σκοτάδι,

αμίλητοι κι αγέλαστοι,στο φόβο φορτωμένοι.

Ποιο αύριο άραγε άγνωστο το νου τους θρυμματίζει,

ποια δύναμη ευνούχισε της αγκαλιάς τη θέρμη;

Βαρύ το βήμα σέρνουνε, οι ώρες τους στη νύχτα,

για σένα τώρα ο χρόνος σου στο χώρο να σαλέψεις.

Το φως σου άγρυπνο σκιές με χρώμα τις ορίζει.

Βλέπω τα χέρια σου αδρά τη φορεσιά ετοιμάζεις,

κείνο το σκούρο φόρεμα το σώμα σου αγκαλιάζει

και τις πληγές στο πρόσωπο γυρεύεις να καλύψεις.

Μπρος στον καθρέφτη στέκεσαι διστάζεις να αντικρίσεις,

με φόβο και με δισταγμό της θέας σου η όψη.

Τι βάθος και τι έκφραση, τι φλόγα στη θωριά σου,

τι δέος κι ορμή αλλόκοτη την όψη σου αγκαλιάζουν.

Και κάθε βήμα σου βαρύ στο πάτωμα αντηχίζει.

Μεσάνυχτα σημάνανε των ρολογιών οι χτύποι,

και ναι, η ώρα σου έφτασε τη στράτα σου να ορίσεις.

Έρημη πόλη ολάκερη σου ανοίγει την αγκάλη,

να σε δεχθεί, ορμητική και αλήθεια οργισμένη.

Τα βήματά σου αντηχούν στην άσφαλτο του δρόμου,

στις πλάκες των πεζόδρομων κυλάει η περπατησιά σου,

σκιές απλώνονται παντού, να σε αρπάξουν θέλουν 

στης αγκαλιάς τους την αδρή και υδαρή ομίχλη.

Είναι ο κόσμος σου εκεί, με εκείνον συντροφεύεις,

είναι οι ώρες σου αυτές με αυτά να διαφεντέψεις.

Λεν κάποιοι άνθρωποι λοιπόν ότι η αγκαλιά τους λείπει.

Στενάχωρο τους φαίνεται τα χέρια σαν χωρίζουν.

Σκέφτονται τι τους έμελλε στις άγιες τούτες μέρες,

μοναχικά Χριστούγεννα, έχοντας ορμήνια, για να κάνουν.

Δικούς  φοβούνται δεν θα δουν, και δυνατά φωνάζουν.

Οι γέροι τους, οι αδύνατοι, οι συγγενείς και φίλοι.

Πως θα ‘ναι τώρα ο χώρος τους χωρίς τον ερχομό τους.

Τις έρημες ξορκίζουνε, τις πόλεις τις μεγάλες,

δεσμά, με φόβους και ενοχές, για ευθύνες τους φορτώσαν.

Σ’ όλων τα στόματα βουβά Χριστούγεννα φαντάζουν,

πώς θα τα αντέξουν; Έρχεται ο αναστεναγμός μεγάλος.

Και εσύ ακούς, κοιτάς βουβά κι πλέρια ανανταριάζεις

κι οργή μεγάλη μέσα σου στα σωθικά φουντώνει.

Χαμόγελο πικρό κι ειρωνικό, τα χείλη ζωγραφίζει

και γέλιο αλλόκοτο, ηχηρό, με στόμφο φτερουγίζει.

Τι τάχα μου υποκριτές και ψεύτες δα μεγάλοι.

Δείξ’ τους λοιπόν εμφαντικά ευθύνες τους δικές τους,

και κάλεσέ τους για να δουν των έργων τους τη θέα.

Που ήταν σαν οι αδύναμοι τη στήριξη ζητούσαν;

που ήταν σαν οι απόκληροι για φως εκλιπαρούσαν!

Ποια αγκαλιά τους, άνοιξαν στους ντροπαλούς της πλάσης;

Τους γέροντες, πού έκλεισαν σε ιδρύματα της λήθης,

παιδιά τους που απόδιωξαν διωγμό στα όνειρά τους.

Γυναίκες, κόρες βίασαν, με βία και με θράσος,

ζωστήρα σήκωσαν οξύ του κράτους οι αρχόντοι.

Ο πλούτος τους, φαρμάκι φονικό το μόχθο να κουρσέψει

τη δύναμή τους έδειξαν εκεί που τους περνούσε,

στου περιθώριου τις ψυχές, στα σώματα των άλλων.

Η πίκρα, ο πόνος, η οργή, η μοναξιά κι η θλίψη,

τ’ άδικο, το παράταιρο, το μίσος και το ψέμμα,

τη μοναξιά τους έστρωσαν με είδωλα σκουπίδια,

Το σώμα σου, η όψη σου σκληρά μεταλλαχτήκαν

μια μίξη φρίκης άσχημης κι αρρώστιας μεγάλης.

Έτσι μονάχη θέριεψες με τρόμο μες στο βλέμμα.

Τώρα τους δρόμους άλωσες της έρημης της πόλης,

εσύ μονάχη, ανίκητη, σκληρά μεταλλαγμένη,

σκιάχτρο βαρύ, στους φόβους τους βασίλισσα να γίνεις,

για να θυμίσεις στους θνητούς ανίκητοι δεν είναι

και το εγώ τους άρρωστο την Νέμεσι θα φέρει.

Σε εκείνους που αψηφίσανε της ανθρωπιάς τη χάρη,

και σε σκοτάδια θα κρυφτούν για να γλιτώσουν τάχα

απ της οργής σου την ορμή και του χεριού το ξίφος.

Περσόνα εσύ της ερημιάς, του σκοταδιού η Νύμφη.

26ο Συμπόσιο Ποίησης

"Η ζωή είναι ωραία"

Αγαπημένες φίλες και φίλοι, το ποίημα που μόλις διαβάσατε, ήταν η προσωπική μου συμμετοχή σε ένα ακόμα υπέροχο "Συμπόσιο Ποίησης", όπως το διοργανώνει χρόνια τώρα η αγαπημένη μας φίλη Αριστέα στο blog της που αναφέρω. Ένα ακόμα Συμπόσιο στο οποίο είχα την τιμή να παρευρεθώ με τόσους άξιους φίλους και φίλες που κατέθεσαν υπέροχα ποιήματα. Ένα επίσης μεγάλο "ευχαριστώ" για την πανάκριβη συγκίνηση που μου χαρίσατε στο ταξίδι σας μέσα στους στίχους και στις στροφές των ποιημάτων σας.

Δείτε εδώ την ανακήρυξη των αποτελεσμάτων

26ο Συμπόσιο Ποίησης. Η λήξη και η γιορτή μας

Για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσω την Αριστέα για την ψυχή της διοργάνωσης αυτού του λογοτεχνικού δρώμενου, που εξακολουθεί να λάμπει και να μας συγκινεί.

Επίσης να ευχαριστήσω όλες και όλους που γράψατε, βαθμολογήσατε, συμμετείχατε σε αυτή την υπέροχη ποιητική διαδρομή

Λίγα λόγια για την "Περσόνα της ερημιάς"

Πριν κλείσουμε, θα ήθελα να σας πω λίγα πράγματα για την "Περσόνα της ερημιάς"

Ποια είναι άραγε αυτή η ασαφής μορφή, αποκρουστική, ερεβώδης, ομιχλώδης, που γυροφέρνει της άγριες αυτές νύχτες της ερημιάς και της εγκατάλειψης στην πόλη της αρρώστιας και της πανδημίας;

Είναι μια μορφή γέννημα θρέμμα της δικής μας ανεπάρκειας στην ανθρωπιά, στην αλληλεγγύη, στην αγάπη, στα συναισθήματα και στον αλτρουισμό. Είναι ένα έκτρωμα δισυπόστατο, παραμορφωμένο που στην τερατώδη υφή της κουβαλά όλες εκείνες τις αρνητικές αναθυμιάσεις ενός παρηκμασμένου κοινωνικού ιστού. Είναι μια μορφή που καθώς "αίρει όλες αυτές τις αμαρτίες" θα κυριαρχήσει στο δικό της βασίλειο της ερημιάς.

Ένα πλάσμα, "Σκοτεινός ιππότης" ενός αλλόκοτου κόσμου.

Ομολογώ ότι η έμπνευση ενός τέτοιου σκοτεινού πλάσματος, ικανού να προκαλέσει φόβο, τρόμο αλλά και συμπόνοια, οφείλεται στις δικές μου αναγωγές από το μεγάλο έργο του Christopher Nolan "Σκοτεινός ιππότης" 

Να σας ευχηθώ, με την καρδιά μου, καλή χρονιά!

Να έχετε ψηλό το φρόνημα, να γράφετε, να δημιουργείτε, να νιώθετε, να ζείτε.

Ψυχή βαθιά