Για μια γιορτή που δεν χάρηκες ποτέ

Να που κόντεψα να σε ξεχάσω...

Μέρα που είναι δα

Γιορτή της Μητέρας

Είδες τι κάνει η συνήθεια; 

Σαν κάτι δεν το ζήσεις, δεν το βιώσεις, έρχεται η κατάρα της λήθης να στο τυλίξει με την ομίχλη της.

Όμως ήρθα! εδώ! κοντά σου...

Τι κοντά σου δηλαδή. Σε μια εικόνα αντάμα.

Τι να σου πω; δεν ξέρω; 

Αυτό το ρημάδι το κενό απλώνεται τόσο βαρύ μερικές φορές,

που το κάνει πιο οδυνηρό ακόμα κι απ την πιο έντονη θλίψη.

"Πως γίνεται η αγάπη κάδρο ανέκφραστο να γίνει;"

έγραψα πριν μέρες σε ένα ποίημα που σε είχε αναφορά....

Να που γίνεται λοιπόν το κάδρο!

Να που μετατρέπεται σε ζωγραφιά.

Σε αναφορά, σε σημείωση.

Ήρθα λοιπόν Μάνα εδώ απέναντί σου!

ταπεινός προσκυνητής.

Να σου πω τι άραγε για τη μεγάλη τούτη μέρα;

Τι;

Δες! γιορτάζετε! 

γέμισαν οι γειτονιές μικρά και μεγάλα χεράκια που κουβαλούν λουλούδια,

για να τα αποθέσουν στις αγκαλιές των Μανάδων.

Γέμισαν οι αυλές, τα δωμάτια, οι δρόμοι, οι εξοχές ανοιχτές αγκαλιές για να αποδώσουν τα αισθήματά τους.

Εσύ; που είσαι εσύ;

Εσύ δεν την χάρηκες ποτέ αυτή τη γιορτή Μάνα!

Δεν είδες ποτέ αντίκρυ σου το λουλούδι σου να τρέχει στην αγκαλιά σου,

να σου ευχηθεί.

Αυτό το λουλούδι για το οποίο τόσο αγωνίστηκες!

Αυτό το παιδί για το οποίο αψήφισες τα πάντα!

Υπέμεινες τη χλεύη και το μίσος των "δικών" σου,

Δεν λογάριασες τα "πρέπει" και τα "μη"

Αγνόησες κάθε εντολή της επιστήμης και το ζήτησες.

Το κουβάλησες για εννιά μήνες στα σπλάχνα σου

Και μόλις τρεις, ναι μόλις τρεις μέρες,

Τρία μερόνυχτα μόνο!

Για τόσα το ένιωσες ΠΑΙΔΙ σου!

Για τόσα το βάσταξες στο στήθος σου!

Με τα μάτια σου κλειστά αλλά με τις αισθήσεις σου απέραντες...

Τα χρόνια πέρασαν Μάνα....

Τούτο το λουλούδι σου, που δεν είδες ποτέ, παρά μονάχα το ένιωσες σαν ζεστή βούκα πάνω στο κορμί σου, έγινε κοντά εξήντα χρονών!

Και έρχεται τώρα, ταπεινός, με ένα λουλούδι να τιμήσει τη Μνήμη σου

Ως Μητέρα

Για σένα Αγαπημένη!

Έλα !

Έλα να γιορτάσεις, έλα να χαρείς, 

τη Γιορτή που τόσο δικαιούσαι

τη Γιορτή που δεν χάρηκες ποτέ

Σ' Αγαπώ

Χρόνια σου Πολλά........

Βιβλιοπαρουσίαση: "Η Αγάπη δηλώνει Απών" Κικής Κωνσταντίνου

Σάββατο 18 Μάη

Ώρα 19:00

"Βαβέλ Πυρήνας Τέχνης"

Μαρούσι  (Βασιλίσης Σοφίας 87)

Θέλω να ευχαριστήσω, από καρδιάς, την αγαπητή μας φίλη εδώ και "συντρόφισσά" μας στην 

δικτυακή μας γειτονιά, την Κική Κωνσταντίνου, για την τιμή της πρόσκλησης να είμαι ένας από τους φίλους, στο πάνελ παρουσίασης του βιβλίου της.

Μια ξεχωριστή στιγμή για μένα και μια καινούργια εμπειρία.

Σας κοινοποιώ τον αντίστοιχο σύνδεσμο κάλεσμα με το πλήρες πρόγραμμα, όπως αυτό παρουσιάζεται στον προσωπικό δικτυακό της τόπο

"ΕΚΦΡΑΣΤΕΙΤΕ" Πρόγραμμα της Βιβλιοπαρουσίασης

Μην ξεχνιόμαστε, έρχεται....

"Ραίημοντ και Ναντίν" Έρχεται το Remake

Φίλες και Φίλοι, θαρρώ ίσως να θυμάστε το μικρό ομότιτλο διήγημα, που ήταν και η συμμετοχή μου στο δικτυακό δρώμενο "17ο Παίζοντας με τις λέξεις" εδώ:  "Ραίημοντ και Ναντίν"

Το μικρό αυτό αφήγημα ζυμώθηκε στο μυαλό μου, δουλεύτηκε και μετατράπηκε σε μια μικρή Νουβέλα. Έτσι αυτή τη στιγμή υπάρχει το ....remake της αρχικής ιστορίας. Πάμε να δούμε το trailer.

Σε λίγες μέρες λοιπόν θα είναι στη διάθεσή σας σε διπλή δημοσίευση. Για να μην σας κουράζω θα αναρτάται εδώ σε ξεχωριστή σελίδα για όποιον θέλει να το ακολουθήσει και στην δικτυακή πλατφόρμα του wattpad επίσης ως εναλλακτική επιλογή.

Σε λίγες μέρες λοιπόν!

“Του στερνού σου ταξιδιού η μεγάλη νύχτα” (23ο Συμπόσιο Ποίησης)

“Του στερνού σου ταξιδιού η μεγάλη νύχτα”

Πόσα βήματά σου τρεμοστέναξαν στο διάβα του χρόνου.
Λες και η ζωή, σου έταξε ένα μαυροπόρφυρο ταξίδι στους αναστεναγμούς της.
Σαν οι μοίρες, εκείνη την ώρα που γλυκοχάραξε η πρώτη αυγή στα μάτια σου
να ζωγράφισαν πάνω σου τα δικά τους ξόρκια.
Ριγμένος αχόρταγα στο φέγγος της, άπλωσες με τα στιβαρά σου χέρια τα όνειρά σου.
Στης βιοπάλης στενάζοντας τα απομεσήμερα ακούμπησες τον ιδρώτα σου.
Όμορφα, απλά, σαν το γήτεμα της πρώτης νιότης σιγοκυλούσαν στο αίμα σου.
Αξίες, ιδανικά, οράματα, φλόγα και φέγγος. Όλα στη ματιά σου, στης λαλιάς σου 
την απαλόθερμη ηχώ. Οι φράσεις της απαίτησης, της διεκδίκησης ο κόσμος.

Και να που πρώιμα άγουρος ο πρώτος έρωτάς σου.
Μεγάλο το ταξίδι του, αφηνιασμένιο άτι.

Εκεί κι ο πρώτος σου καρπός, η πρώτη σου η κόρη.
Που να’ βρει άραγες τη διάταξη η ράγα της ζωής σου; 
σε ποιο συρμό να φορτωθεί; Σε ποιο ταξίδι να κυλίσει;
Αμάχη δύσκολη, πικρή,  τον χωρισμό τον έφερε στου δρόμου σου καρτέρι.

Όμως, οι Μοίρες έγνεθαν ιστό,στης στράτας σου τη ρότα,
ήρθαν απρόσκλητα ξανά του έρωτα τα βέλη,
φέγγος καινούργιο δυνατό να δώσουν στην καρδιά σου.
Και ήρθε εκείνη, όμορφη, ζεστόχρωμη καρδιά 
ασάλευτα αισθήματα και πάλι να ξυπνήσει.
Και να σωπάσει θέλησε της πίκρας σου τα λόγια.
Εκείνη! Αφροσταλίδα όμορφη, με το γλυκό το πρόσωπο και τ’ άλικα τα χείλη.
Μια αγκαλιά γεμάτη φως αλάργα να σε πάρουνε στο νέο σου ταξίδι.

Μια ολόθερμη αγάπη, ένας έρωτας να κρυφοζεί παντού σε κάθε ρούγα της ζωής.
Κυνηγημένος! Αδιέξοδος! Απ όλους και με όλα. Καταδικασμένος απ τις κενές
ψυχές μιας άδειας ηθικής.
Μολύβι, βαρυστέναγος ο Θάνατος κατηφορίζει.
Στην ώρα εκείνη της ζωής της, την πιο μεγάλη,
μες στα μαβιά του χέρια άρπαγας χωρίς σκέψη καμία,
στου Άδη τις μαβιές αυλές τη νιότη της κουρσεύει.

Πως γίνεται  η αγάπη κάδρο ακίνητο κι ανέκφραστο να γίνει;
Πως είναι ο θάνατος να παίρνει τη ζωή σου;
Πως είναι εκείνη η ρόδινη αγκαλιά ανάμνηση να γίνει;

Το παιδί σου. Το φέγγος της αγάπης σας, 
Η ζεστόχρωμη ανάσα της, της αγκαλιάς ο πόθος.
Και στη δική σου την καρδιά το απάνεμο λιμάνι.
Σε εκείνο οι στερνές σου εικόνες, της σκέψης σου οι προσμονές,
του λογισμού σου οι ορισμοί για τις μεγάλες ώρες.
Όμως οι μοίρες οι παράξενες, όριζαν τα δικά τους.
Και το δικό τους γέλιο ύστερο, στο μέλλον ακουμπούσαν
λες και εκείνες έγνεθαν του δρόμου σου το διάβα.
Κρυφογελούσαν ένοχα στης σκέψης σου τον πόθο.

Και σαν εκεί, ο Θάνατος ήρθε με τη σκιά του
καρτέρι να στήσει ατέρμονο στης ζήσης σου το χρόνο,
χρωμάτισε τη νύχτα που όρισε στερνό σου το ταξίδι.
Μια νύχτα μολυβόμαβια στου φεγγαριού τη θλίψη.

Και δες στην απονύχτερη αίσθηση της τελευταίας ματιάς σου,
ω στην ώρα τούτη  που αποζητάς την ύστατη τη σμίξη
μες στο θολό σου όνειρο τη μορφή του γιου σου καρτεράς τα μάτια σου να κλείσει.

Πόθος ύστατος, για της ζωής σου το δείλι εκφρασμένος.
Όμως γελασμένος εκείνος που θαρρεί πως των στιγμών 
το όρισμα μπορεί να διαφεντεύει.

Πατέρα! Που να το περίμενες στου νου σου τις ορμήνιες.
Η πρώτη κόρη σου εκείνη, στη λήθη ξεχασμένη,
απ της ζωής σου την ηχώ παράμερα αφημένη.
Δικά της χέρια σφάλισαν για πάντα τη ματιά σου.
Δικό της φιλί ολόθερμο σου σφράγισε τα χείλη.
Και η δική της αγκαλιά εξόδιος στο ύστερο το τέλος.
Ενάντια στο όρισμα παλιάς της θέλησής σου. 
Το γιο σου οδηγητή καρτέραγες στο μακρινό ταξίδι.
Εκείνη όμως έστερξε να σ’ αποχαιρετίσει.

Τα δύο παιδιά σου αντίκρυ σου, στης μνήμης σου το σέβας.
Κάθε που γέρνοντας τιμούν  φλογόφεγγο το  δείλι,
αγάπης γεννήματα και τα δυό, ευλαβικά ταγμένα
την νύχτα σου να μερέψουνε στο έσχατο ταξίδι.

Αγαπητές Φίλες και Φίλοι,
το παραπάνω ποίημα ήταν η προσωπική μου συμμετοχή, η 4η, στο "23ο Συμπόσιο Ποίησης", που διοργανώνει εδώ και χρόνια, με εξαίρετη επιτυχία και καταξίωση, η αγαπημένη φίλη Αριστέα, στο Ιστολόγιό της εδώ:
Η Ζωή είναι ωραία

Αυτή τη φορά το "Συμπόσιο", συνέπεσε χρονιά μέσα στην Μ. Βδομάδα και το θέμα του ήταν ο Θάνατος.

Ένα θέμα ιδιαίτερα βαρύ, φορτισμένο έντονα τόσο συναισθηματικά όσο και φιλοσοφικά. 

Η Έμπνευση για το ανωτέρω ποίημα ήταν καθαρά βιωματική και όπως εξήγησα και στον πρώτο μου σχολιασμό στο ιστολόγιο της Αριστέας, αφορούσε τρία πολύ μεγάλα πρόσωπα στη ζωή μου.

Τον Πατέρα μου, την φυσική μου Μητέρα και την ετεροθαλή αδελφή μου. Πρόσωπα που έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στη ζωή μου και κανένα εξ αυτών δεν βρίσκεται στη ζωή.

Οι συμπτώσεις στη ζωή παίζουν παράξενα παιγνίδια. Μεγάλη Παρασκευή δόθηκαν στην δημοσιότητα όλες οι συμμετοχές των 29 υπέροχων ποιημάτων όπως και τα αποτελέσματα του όμορφου αυτού διαγωνισμού.

Έτσι, η ετήσια επίσκεψή μας οικογενειακά στο Κοιμητήριο το απόγευμα της μεγάλης αυτής μέρας είχε έναν ακόμα ιδιαίτερο φορτισμένο λόγο για μένα να τους μεταφέρω τους στίχους του ποιήματος αυτού.

Θέλω να ευχαριστήσω όλες τις φίλες και τους φίλους που ψήφισαν στο 23ο Συμπόσιο Ποίησης για το ότι είχα την τιμή να βρεθώ ανάμεσά τους. Ανάμεσα σε φίλους/φίλες ποιητές και ποιήτριες. Γεγονός για μένα με μεγάλη μυσταγωγία στην μύηση προς τα ανώτερα μονοπάτια της ποίησης.
Θέλω να τους ευχαριστήσω γιατί ναι, ένιωσα σαν μικρό παιδί. Έτσι αυτή η μεγάλη μέρα απέκτησε ξεχωριστό χρώμα και συναισθηματική φόρτιση.

Λήξη 23ου Συμποσίου Ποίησης-Η γιορτή μας

Στον ανωτέρω σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε, ακολουθώντας αντίστοιχα τους συνδέσμους, 29 πανέμορφα ποιήματα στα οποία κάθε δημιουργός έχει ακουμπήσει, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο τη γραφή και τα συναισθήματα του.

Να ευχαριστήσω την Αριστέα γιατί η δική της φλόγα της παρότρυνσης με ώθησε να βρεθώ και εγώ, ταπεινός προσκυνητής, στον μαγικό κόσμο της ποίησης.

Διαβάστε τα ποιήματα ΟΛΑ! Αξίζουν δικαιωματικά το χρόνο σας.

Ανακοίνωση-Ενημέρωση

Θυμάστε το διήγημα-συμμετοχή μου στην "Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #3". Ως πρώτη δημοσίευση είχε αναρτηθεί εδώ:   "Ακροπατώντας στο όνειρο" / Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #3

Μπορείτε, όσοι το επιθυμείτε, να διαβάσετε συνολικά το διήγημα σε μια επανέκδοσή του στην προσωπική μου σελίδα στο WATTPAD στο σύνδεσμο που ακολουθεί:

https://www.wattpad.com/story/185035606-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AC%CE%BA%CF%81%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85

Τρόπος σύνδεσης στην πλατφόρμα WATTPAD:

Χρησιμοποιείτε τον λογαριασμό σας Google account για να κάνετε log in στην πλατφόρμα ανάρτησης.

Χριστός Ανέστη και πολλές ευχές σε όλες και όλους.

Η Μεγάλη Πέμπτη βράδυ της νιότης...

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Κάπου ανάμεσα 15-18 ετών. Στο φούντωμα της νιότης. Στην ύστερη εποχή της εφηβείας. 

Ένα ταξίδι "εν ταις ημέραις εκείναις" της Μεγάλης Βδομάδας και των Μεγάλων Ωρών της περισυλλογής εκείνων των καιρών.

Στην Μητρόπολη της Αθήνας χοροστατούσε ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ. Ιστορική μορφή και μπρούσκος άνθρωπος. Ανταρτόπαππας στον ΕΔΕΣ στην Καρδίτσα, συναγωνιστής με τον Χαρίλαο Φλωράκη σε αντίθετα κινήματα. Η Φωνή του στεντόρεια έσειε το εσωτερικό του ναού στους ύμνους της Μεγάλης Βδομάδας. Ο "και πάσης"! Αυτό το υποκοριστικό του είχε κολλήσει ο κυρ Παναγιώτης, εξαίρετος οικογενειακός φίλος και γείτονας. Φυσικά εκ του τίτλου του. "Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος".

Ο μεγάλος Σπύρος Περιστέρης πρωτοψάλτης στον Μητροπολιτικό Ναό. Η Φωνή του έχει γράψει ιστορία στην Εκκλησιαστική μουσική και έχει σφραγίσει μελωδικά τις Μεγάλες βδομάδες της νιότης μας. 

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ. Η Παλιά γειτονιά στην Αθήνα ζούσε την εβδομάδα των Παθών. Η φύση έξω στις αλάνες οργίαζε. Τα χωράφια γεμάτα μαργαρίτες και αγριολούλουδα. Σμήνη από πεταλούδες, μέλισσες και πασχαλίτσες στόλιζαν με την παρουσία τους τα πάντα. Οι πασχαλιές, οι τριανταφυλλιές, τα άνθη στις νεραντζιές έλουζαν με ένα απίστευτο άρωμα κάθε ρούγα και στενό.

Η Αγία Μαρίνα κατάμεστη από κόσμο. Στο σπίτι με την τηλεόραση ανοιχτή. Η Οικογένεια όλη παρούσα. Ο Πατέρας, ιστορικός κομμουνιστής, την ημέρα αυτή παρακολουθούσε τη λειτουργία με απίστευτη κατάνυξη. Όταν καταμεσής του πέμπτου Ευαγγελίου, έβγαινε ο Σταυρός, εκείνος σηκωνόταν όρθιος και απέδιδε τον μέγιστο σεβασμό στη στιγμή. Τον παρακολουθούσα διακριτικά με δέος να νιώθει τη στιγμή.

"Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γη κρεμάσας....."

Συγκλονιστικός ύμνος, δοσμένος από τον Περιστέρη απ τα κατάβαθα της ψυχής του. Από κοντά όλοι.

Η Γιαγιά ετοίμαζε τη ζύμη για τα κουλούρια και το βάψιμο των αυγών. Η Μητέρα είχε αγοράσει ήδη τα τρία μεγάλα Αγιοκέρια που θα εμπαιναν το βράδυ ψηλά στον Εσταυρωμένο στην Εκκλησία. Είχε ακόμα διαλέξει τα καλύτερα τριαντάφυλλα για να πάνε σε λίγο στον Επιτάφιο για να στολιστεί για την Μεγάλη Παρασκευή. Εγώ συνέχιζα να απολαμβάνω τους ύμνους της λειτουργίας από την τηλεόραση.

Το βράδυ ξεκινούσε ο στολισμός του Επιταφίου. Η Δημόσια τηλεόραση από την ώρα εκείνη θα έβαζε την πένθιμη φορεσιά της σε αντίθεση με το σημερινό χάλι. 

Ο Γιώργος, ο Θανάσης, ο Άκης, οι αδελφικοί φίλοι, θα είχαμε ραντεβού στην Εκκλησία για τον στολισμό του Επιταφίου. Εγώ στο ψαλτήρι! τι να λέμε τώρα. "Η ζωή εν τάφω", "Άξιον εστί", "Αι γενεαί νυν πάσαι". Οι φωνές μας, μελωδικές τότε, ίσως ασχημάτιστες έδιναν τον τόνο μέχρι αργά. 

Τα κορδόνια με τις βιολέτες ετοιμάστηκαν, τα τριαντάφυλλα μπήκαν στη θέση τους, τα κεριά στο σταυρό άναψαν.

Η Νύχτα τελείωνε, αν υπήρχε διάθεση, με επίσκεψη στις γειτονικές εκκλησίες για να δούμε τον Επιτάφιο. 

Η Αγία και Μεγάλη Παρασκευή ξημέρωνε γαλήνια σε μια γειτονιά αλλά και κοινωνία χωρίς κορναρίσματα, μποτιλιαρίσματα, διαπληκτισμούς, χωρίς Jumbo και Mall.

Ο Πένθιμος μονότονος ήχος της καμπάνας ηχούσε σε ένα παγωμένο ρυθμό. 

Το βράδυ ο πατέρας μας έπαιρνε για να πάμε στην περιφορά του Επιταφίου στον διπλανό δήμο, στην Ν. Ιωνία, εκεί όπου είχε συνοδευτική μπάντα. Ο Μαστρο Βαγγέλης λάτρευε τα εγκώμια και την κλασική μουσική. Έτσι δεν θα μπορούσε να απαρνηθεί μια τέτοια εμπειρία. 

Εκεί, πριν την περιφορά, το μικρό μαγαζάκι στη στοά με τις ταχυνόπιττες! Ναι! Γλυκύτατες και νηστίσιμες.

Αργά το βράδυ η επιστροφή στο σπίτι. Και η κλασική μουσική στην τηλεόραση να γαληνεύει τις ψυχές μας ύστερα από μια κουραστική ημέρα.

Τα μετέπειτα χρόνια μετά το 1978, όταν ο Πατέρας έφυγε από κοντά μας, το απομεσήμερο της Μ. Παρασκευής ακουμπούσε στο Κοιμητήριο. Περιφορά Επιταφίου πάνω από τα μνήματα. Ανατριχίλα και στιγμές ανείπωτες. Τα τριαντάφυλλα του κήπου έφταναν και για το βάζο στον τάφο του μαζί με το λιβάνι απ το καντηλάκι. Ήταν ο πρώτος! θα ακολουθούσαν χρόνια μετά η Γιαγιά και η Μητέρα, λίγο αργότερα και η αδελφή....

Βράδυ Μεγάλης Παρασκευής. Όλα ηρεμούν και ησυχάζουν

Στο βάθος της καρδιάς μας όλοι προσδοκούμε μια Ανάσταση που θα ερχόταν σε δύο 24ωρα και εκεί ακουμπούσαμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας.

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε όλες και όλους.

Άρωμα βιβλίων στο πέρασμα των χρόνων

Ο κόσμος του Βιβλίου. Κόσμος μαγικός, ονειρεμένος. Κόσμος τέχνης, περισυλλογής, δημιουργίας. Δεν πιστεύω να έχουμε διαφορετική γνώμη πάνω σε αυτό. 

Τώρα, ακόμα περισσότερο, αν μιλάμε για βιβλία από το βάθος του χρόνου, τότε το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον και ελκυστικό.

Για ένα πράγμα που δεν θα διστάσω να το "προβάλλω" είναι η βιβλιοθήκη του σπιτιού. Και για να εξηγούμαι, δεν θα την προβάλω σαν ...κασετίνα πολύτιμων κοσμημάτων και λίθων. Αλλά σαν έναν θησαυρό πνευματικό που είχα την ευλογία να κληρονομήσω απ τον πατέρα μου.

Αυτές τις μέρες ολοκλήρωσα σε καταγραφή αρχείου, την πλήρη απογραφή της βιβλιοθήκης. Έχω την τιμή να μοιραστώ μαζί σας ότι αυτή αποτελείται από 854 τόμους βιβλίων. Και πολύ θα ήθελα σε ένα άλλο σπίτι και χώρο να υπήρχε ένα ξεχωριστό δωμάτιο για αυτήν. Όνειρα θα μου πείτε. Ας τα αφήσουμε να υπάρχουν.

Ανάμεσα λοιπόν σε αυτούς τους τόμους έφερα ξανά στο προσκήνιο Βιβλία βγαλμένα από το μακρινό παρελθόν. Βιβλία που έρχονται πολλές δεκαετίες φορτωμένα στην πλάτη τους.

Σταχυολόγησα μερικά από αυτά να τα μοιραστώ εδώ μαζί σας με το συναίσθημα που προσφέρει αυτή η πράξη.

Το κλασικό αριστούργημα του μεγάλου δραματουργού. Σε ένα βιβλίο της δεκαετίας του 1950, χωρίς να μπορέσω να προσδιορίσω την ακριβή του ημερομηνία.

Το κλασικό ιστορικό μυθιστόρημα του μεγάλου Λέοντος Τολστόι "Άννα Καρένιν" σε τρεις δεμένους τόμους. Η Έκδοση είναι του 1952 παρακαλώ, σε χρυσόδετη εμφάνιση.

Περνάμε σε ένα έργο ψυχολογίας. Είναι "Τα κατά συνθήκην ψεύδη" του Μαξ Ντορνάου. Το βιβλίο είναι ταλαιπωρημένο αρκετά χωρίς εξώφυλλο και δεν έχει δέσιμο. Δεν ξέρω αν θυμάστε, τα βιβλία αυτά έπρεπε να με χαρτοκόπτη να χωρίσεις τις δεμένες σελίδες του.  Και αυτή η έκδοση πρέπει να είναι δεκαετίας 1950 καθώς δεν έχω ακριβή στοιχεία.

Περνάμε τώρα σε έναν μεγάλο θρυλικό συγγραφέα. Τον Βίκτωρα Ουγκώ. Εδώ το λογοτεχνικό του έργο "Φιλοσοφία και Φιλολογία". Σπάνια έκδοση πραγματικά σαν τίτλος. Δυστυχώς μήτε εδώ έχω στοιχεία έκδοσης του βιβλίου.

Εδώ θα περάσουμε πάλι σε Ψυχολογία και μιλάμε για αυτήν την συγκεκριμένη μελέτη του μεγάλου δασκάλου Άλφρεντ Άντλερ. Δείτε πόσα θέματα πραγματεύεται ένας από τους μεγαλύτερους ψυχαναλυτές της ιστορίας. Η Έκδοση είναι του 1958.

Ένα ακόμα ταλαιπωρημένο από τα χρόνια Βιβλίο αλλά με μεγάλη πνευματική και καλλιτεχνική αξία. Η Μελέτη του πατέρα μου πάνω στην τέχνη ήταν αγαπημένη του ασχολία. Το έργο είναι του Νίκου Δρακουλίδη και δεν έχω στοιχεία για το χρόνο έκδοσης.

Πάμε τώρα σε έναν εκδοτικό θησαυρό. Μιλάμε για μια Κοινωνιολογική μελέτη. Προσέξτε το χρόνο έκδοσης. Μιλάμε για το 1946.  Η μελέτη είναι του Χρήστου Μουρατχανίδη.

Για το τέλος άφησα κάτι που για μένα είναι συγκλονιστικό. Αφορά ένα μικρό, πολύ μικρό βιβλίο, από αυτά που αποκαλούμε "αιρετικά". Ένα βιβλίο που αποτελείται από μικρά αυτοτελή διηγήματα πάνω στο ερωτικό πάθος. 

Ρίξτε μια ματιά στην χρονολογία έκδοσης για να νιώσετε το δέος

Αν ξεφυλλίσετε τις σελίδες του και δείτε τη γλώσσα της εποχής. Δεν είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα αλλά στην λογοτεχνική δημοτική γλώσσα. Απλά θα δείτε τη σύνταξη και τη γραμματική της εποχής.

"Οι γυναίκες γλυκά κυβερνούνε τη ζωή μας"

Τα λόγια του Ψυχάρη σφραγίζουν το περιεχόμενο του βιβλίου για να δώσουν και τον τόνο του. Κρατώ μια σημείωση όσον αφορά την παρουσίαση αυτού του έργου σε επόμενη ανάρτηση.

Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες. Σας έδωσα κάποιους τίτλους από βιβλία ηλικίας μισού αιώνα και πάνω. Ήθελα να νιώσετε το άρωμά τους, τις αναμνήσεις που κουβαλούν και το πνεύμα που τα συνοδεύει.

Κυριακή Κωνσταντίνου: "Η Αγάπη δηλώνει Απών"

ΕΚΦΡΑΣΟΥ-ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η Κυριακή Κωνσταντίνου, για μιας η αγαπημένη μας Κική. Που την χαιρόμαστε και την παρακολουθούμε στο παραπάνω προσωπικό της ιστολόγιο.

Ένα κορίτσι, που κουβαλά την αύρα της πόλης του Σκαρίμπα, της Χαλκίδας και εδώ και καιρό την παρακολουθούμε να έχει απλώσει τα φτερά της στον γόνιμο χώρο της Ποίησης και της Λογοτεχνίας.

Βιβλιογραφία

"Τα λάφυρα της ψυχής μου"

"Οι φεγγίτες της ζωής μου"

"Η αγάπη δηλώνει Παρών"

Μετά λοιπόν από τα τρία πρώτα της βιβλία, σειρά έχει η τελευταία της δημιουργία που έχει ήδη κυκλοφορήσει από της Εκδόσεις "Λεξίτυπον". Και αυτό το έργο της, πεζογράφημα, είναι μια σειρά από Νουβέλες, που και αυτές τροχιοδρομούν στο προσφιλές θέμα της αγαπημένης μας φίλης. Αυτό της "ΑΓΑΠΗΣ".

"Η δική μου αγάπη δηλώνει απών και όχι απούσα, διότι δεν την καθορίζει ένα γένος και μία κατάσταση. Αντίθετα μπορώ να πω την προσδιορίζει και την προσωποποιεί ένα σθένος, μία πυγμή και μία διαχρονικότητα που μπορεί να κάνει το παρελθόν να μοιάζει με μέλλον, το μέλλον με παρελθόν και το παρόν, να μπορεί να διαρκέσει για πάντα, ακόμα κι όταν δεν κατάφερε στους ανθρώπους, γερά, να ηγηθεί και ηττήθηκε, ως άλλος ένα καλά πληγωμένος αετός"

Αυτά είναι τα ίδια της τα λόγια. Όπως μας τα παρουσιάζει στην εισαγωγή του βιβλίου της. 

Η Δομή του Βιβλίου

"Η Αγάπη δηλώνει απών" αποτελείται από τα εξής μέρη-Νουβέλες:

Η Αγκαλιά

Η Θύμηση

Η λίμνη του ανεκπλήρωτου

Το παγκάκι των ψιθύρων

Σα σκουριασμένο καράβι

Η άφθαρτη νύφη

Ο ζητιάνος της καρδιάς

Ο Βλάχος και το σαλιγκάρι

"Κι ύστερα μίλησαν για αγάπη όλοι αυτοί που την σκότωσαν"

Στο βιβλίο της Κυριακής κυριαρχούν τρεις εξαίρετες Νουβέλες.

Για να πούμε λίγα πράγματα για αυτές:

"Το παγκάκι των ψιθύρων"

Κύριο πρόσωπο της Νουβέλας μια νεαρή κοπέλα. Από μικρή συνδεδεμένη με τα παγκάκια των δημόσιων χώρων. Για εκείνην αποτελούν έναν τόπο ιερού εξομολογητηρίου, μέσα απ το οποίο προσπαθεί να καθαρίσει την ψυχή της και να αναγεννηθεί. Κεντρικός χώρος για όλη αυτή τη διαδικασία, ένα Παγκάκι.

"Σα σκουριασμένο καράβι"

Μια γυνάικα, κεντρικό πρόσωπο σε αυτήν την υπέροχη νουβέλα που αγάπησα περισσότερο από τις άλλες. Μια γυναίκα που γνωρίζει και σέβεται τις επιθυμίες του ανθρώπου που μοιράζεται τη ζωή της μαζί του και την αγαπά. Έστω και αν αυτό την οδηγεί σε σκληρές αποφάσεις.

Ομολογώ εδώ μια κατάληξη που θα σηκώσει μεγάλη κουβέντα για την ορθότητα της απόφασης. Γιατί σίγουρα υπάρχει αντίλογος. Και μεγάλος και σοβαρός είναι. Καθώς η πράξη αυτή αφήνει μια μοιρολατρεία, μια παραίτηση, μια έμμεση πληγή στον άνθρωπο που αγαπά.

"Η άφθαρτη νύφη"

Η τρίτη από τις νουβέλες του βιβλίου. Μια ιδιαίτερη γραφή. Κάτι το ξεχωριστό. Γεμάτο λυρισμό και ποίηση. 

"Αχ αυτά τα ποιήματα

ραντισμένα με ψυχή

με δάκρυα

με τόλμη

με φανοστάτες, μη υπαρκτούς..."

Πόσο δυνατή είναι αυτή η γραφή. Πόσες αγωνίες κρύβει. Πόση Αγάπη αναζητά.

Στο "Η Αγάπη δηλώνει Απών" θα διαβάσουμε:

• Η Αγκαλιά:  κάποιες σκέψεις για το βίωμα της αγάπης, που γεννούν προβληματισμό.
• Η Θύμηση:  "Αποκοιμήθηκα, ζώντας τις μέρες της ξεχωριστής ομορφιάς μιας απόκοσμης αγάπης, υπαρκτής, αποκοιμήθηκα. Νανούρισμα των αγγέλων, η άρπα των θνητών..."
• Η Λίμνη του ανεκπλήρωτου: γεμάτο λυρισμό και πανέμορφες εικόνες.
• Το παγκάκι των ψιθύρων:  Νουβέλα
• Σα σκουριασμένο καράβι: Νουβέλα
• Η άφθαρτη νύφη: πεζογράφημα γεμάτο ποίηση
• Ο ζητιάνος της καρδιάς:  "Είναι λύτρωση να μπορείς να μοιράζεσαι το πόνο σου με άλλους ανθρώπους αλλά είναι ευλογία το να μπορείς να κάνεις τους άλλους να θέλουν να μοιραστούν το πόνο τους μαζί σου..."
• Ο Βλάχος και το σαλιγκάρι: Πολύ διδακτικό και ανθρώπινο

Αυτή ήταν η "Αγάπη που δηλώνει Απών". Η Τελευταία δημιουργία της Κικής Κωνσταντίνου.

Ένα νεαρό κορίτσι που έχει ανοίξει τα δικά του φτερά στον κόσμο της λογοτεχνίας και της ποίησης.
Που χτίζει το δικό της όμορφο κόσμο της δημιουργίας.
Προσωπικά της εύχομαι κάθε τι καλό στα μικρά και μεγάλα της όνειρα και πάντα όμορφες εμπνεύσεις.