Φωτογραφίζειν #4 "Πρωινός καφές στα πόδια του Αιγαίου"

Φίλες και Φίλοι, 

η Αγαπητή μας φίλη η Μαρία Νικολάου εδώ:  4ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν "Οι Συμμετοχές"

μας έβαλε στον γοητευτικό, γευστικό αλλά συνάμα και δροσερό πειρασμό να αναδείξουμε Προσωπικές μας Φωτογραφίες με θέμα "Καλοκαιρινές Γεύσεις".

Μια πολύ όμορφη, θα έλεγα, παρότρυνση που δεν με άφησε ασυγκίνητο. Ιδού λοιπόν η προσωπική μου φωτογραφία, με την οποία συμμετείχα στον όμορφο διαγωνισμό.

"Πρωινός καφές στα πόδια του Αιγαίου"

Λίγα λόγια για την Φωτογραφία:

Τραβήχτηκε με ψηφιακή μηχανή το 2008 σε ένα μαγευτικό μπαλκόνι στην ΙΚΑΡΙΑ. Στον κόλπο του Να.

Ένας πρωινός καφές με φόντο ολάκερο το Αιγαίο πέλαγος σε μια υπέροχη γαλήνη και ηρεμία.

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι από μια καλοκαιρινή γεύση ; γεμάτη μάλιστα ζωή και δροσιά.

Σκεφτείτε λίγο, να ξυπνάτε το πρωί και να πίνετε τον πρωινό σας καφέ με αυτό το φόντο. Θα ήθελα να σας δείξω και άλλες εικόνες σχετικές αλλά το αφήνω σε μια ξεχωριστή ανάρτηση για την Ικαρία, που το αξίζει πραγματικά.

Πάμε τώρα στο Δρώμενό μας.

Η Βράβευση και τα αποτελέσματα   στον σύνδεσμο εδώ μπορείτε να δείτε τα τελικά αποτελέσματα και την βράβευση των φωτογραφιών.

"Ο Βυσσινόκηπος"

Η Φωτογραφία της Κάτιας Μαρκουίζου, απέσπασε την πρώτη θέση, με διαφορά επιλογών ψήφων καθώς ισοψήφισε με την:

"Απλή διαδικασία ωρίμανσης"

από την MeMaria.

Να δώσω τα προσωπικά μου συγχαρητήρια στις δύο καλές μας φίλες για τη διάκρισή τους. 

Επίσης να συγχαρώ ΟΛΕΣ τις συμμετοχές, σε μια δύσκολη διαδικασία επιλογής.

Τέλος να ευχαριστήσουμε την Μαρία Νικολάου για την δυνατότητα και το κέφι να διοργανώνει τέτοια δρώμενα δίνοντας ομορφιά στο καλοκαίρι μας.

Καλά να περνάτε παιδιά.

Πίσω στα καλοκαιρινά Πάρτι...

Ο Ήλιος σηκώθηκε με ....απειλητικές διαθέσεις. Το κάμα της μέρας το ένιωθες από τις πρώτες πρωινές ώρες. Που να σταθείς έξω κάτω στον ήλιο. Με τίποτα. Τα ψώνια και ο εφοδιασμός είχαν γίνει στις προηγούμενες ημέρες έτσι που σήμερα να εκκρεμούσαν οι τελευταίες λεπτομέρειες.

Ο Πρωινός φραπές με το γάλα του έδινε μια απόλαυση στο ξεκίνημα της μέρας. Ειδικά τις ευλογημένες εκείνες περιπτώσεις που η μέρα ζευγάρωνε με Σάββατο, τότε χαράς Ευαγγέλια. Όλα ήταν "κουφέτο", έστεκαν μια χαρά.

Ένα πότισμα καλό στην αυλή ήταν η πρώτη ενέργεια. Το λάστιχο έμπαινε σε λειτουργία. Καθάρισμα, πότισμα στις τριανταφυλλιές, στις γλάστρες, στο γιασεμί, τους βασιλικούς, όλα για να κρατήσουν την κάψα του ήλιου. Ένα ράντισμα με νεράκι στην κληματαριά να έχεις την αίσθηση της ...βροχής σου έδινε άλλον αέρα. Φυσικά ένιωθες ευεργετικές και τις σταγόνες του νερού να σε καταβρέχουν, το καλύτερο, τι να λέμε τώρα.

Η Αμέσως επόμενη φροντίδα:  Τα έπιπλα, η τακτοποίηση του χώρου.

Νάσου φρέσκα τα παιδιά λοιπόν....! τα φιλαράκια τα αδελφικά της γειτονιάς...! να βάλουν το χεράκι τους στη βοήθεια και την τακτοποίηση. 

Κίνηση πρώτη λοιπόν:  Το κρεβάτι στην κρεβατοκάμαρα ...λύνεται, αποσυναρμολογείται και ...εξαφανίζεται...! Ιδού η Πίστα του χορού. Ευρύχωρη και δεκτική.

Κίνηση 2η:  Το Αρμόνιο έξω...! που ; στην αυλή φυσικά. Εκεί θα στήνονταν το ερασιτεχνικό πάλκο με την κιθάρα του Σπύρου και το Μπουζούκι του Δημήτρη. Έτοιμη η αυτοσχέδια ορχήστρα για το ...δεύτερο μέρος του πάρτυ, αμέσως μετά τους χορούς.

Κίνηση 3η:  Έλεγχος στα ...ηλεκτρικά....! Τα ...φωτορυθμικά στην κρεβατοκάμαρα έτοιμα. Δύο προβολείς έγχρωμοι και λαμπάκια ...Χριστουγέννων και νάσου τα φωτιστικά ...εφφέ. Συνδεδεμένα με ένα απλό ηλεκτρικό μετατροπέα που έμπαινε στον ενισχυτή και όλα έτοιμα και ..φτηνά.

Δίσκοι, κασέτες έτοιμα όλα....! έχουν γίνει οι προεπιλογές από τον Άκη, τον D J της βραδιάς....! και είναι έτοιμος να μας χαρίσει απίστευτους ρυθμούς, εξοντωτικούς θα έλεγα για καλοκαιρινή ζέστη.

Κίνηση 4η : Το Μπαρ.....!

Μιλάμε για το βασικό "οπλοστάσιο" του πάρτι. Γιατί αντιλαμβάνεστε ότι χωρίς μπαρ και ποτά, δεν πάμε πουθενά. Για πάμε λοιπόν στην καταμέτρηση υλικού. Έχουμε και λέμε:

Johnny Walker, Vat 69 από Ουίσκι, Martini, Rosso Antico, Campari από Απεριτίφ. Stoliscnaya Vodka, Kalua, Vermouth, Parfait Amour παρακαλώ στα λικέρ της αγάπης και του έρωτα, νομίζω στα ποτά κλείσαμε. Πάμε στα σνάκς. Ξεροσφύρι το ποτό θα μας τσακίσει. Για να δούμε ; όλα καλά και εδώ. Τσεκάρουμε ψυγείο τώρα: Παγάκια άφθονα, σακούλες, αναψυκτικά, όλα εντάξει, μια χαρά. Έτοιμος ο εφοδιασμός μας σε ποτά. Τα ....τσιγάρα είναι ευθύνη των ...καλεσμένων, το ...κατάστημα δεν προσφέρει.

Όλα εντάξει λοιπόν. Τα παιδιά φεύγουν. Μεσημέριασε. Η Γειτονιά ησυχάζει. Βλέπετε εκείνες τις εποχές στην δεκαετία του 80, η γειτονιά με όλα της τα κουσούρια, την ησυχία και την ηρεμία την σεβόταν. Μήτε παιδιά υστερικά να τσιρίζουν, μήτε μηχανάκια να χαλάνε τον κόσμο, μήτε στις αλάνες παιδιά να παίζουν. 

Οι ώρες περνούσαν και το απόγευμα έπεφτε με μια ζέστη που σε έπνιγε. Ο Μεγάλος ανεμιστήρας αγκομαχούσε να δώσει όσο αέρα μπορούσε στα δωμάτια. Εκείνη την εποχή δεν ξέραμε για κλιματιστικά. Τα σπίτια έμεναν ολάνοιχτα. Δεν μετατρεπόταν οι χώροι των σπιτιών σε κλειστά κλουβιά.

Βραδάκι πια. Ντυθήκαμε. Το παντελόνι πιέτα έτοιμο, το κοντομάνικο πουκάμισο, παπουτσάκι σκαρπίνι. Στην τρίχα. Αρωματισμένοι έτοιμοι και λίγο ζελέ στα μαλλιά εναλλακτικά.

Οι βασικοί ...συντελεστές της βραδιάς, τα στενά φιλαράκια έφτασαν και πήραν τις θέσεις τους. Η Μουσική ξεκίνησε με διακριτικά slow κομμάτια, όλα ήταν έτοιμα και όλα προσδοκούσαν τη ζωή, το ρυθμό, το χορό. 

Να οι πρώτοι καλεσμένοι. Φίλες, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, Χαμόγελα, ομορφιές, καλή διάθεση, κάθε ηλικία ευπρόσδεκτη. Και ναι, ναι, το πάρτι ξεκινά...!

Τα πρώτα χορευτικά ζευγάρια σχηματίστηκαν στην "πίστα" του σπιτιού. Τα πρώτα κορμιά άρχιζαν να λικνίζονται στο ρυθμό της μουσικής. Τα πρώτα ποτήρια ήδη άδειασαν και γέμισαν τα δεύτερα. Οι πρώτες αισθησιακές αυθόρμητες ματιές διασταυρώθηκαν στο χώρο, έτσι άναρχα, λεύτερα, προκλητικά.

Καθώς το βράδυ προχωρούσε, Εκείνη κατέφτασε λαμπερή, απλή, γλυκιά. Γέμισε με την παρουσία της την καρδιά μου με μια μαρμαρυγή συγκίνησης και αναστάτωσης. Και οι πρώτοι χοροί μαζί της στον ρυθμό της βραδιάς.

Η Ώρα περνούσε, τα γέλια αντηχούσαν σε όλη τη γειτονιά τριγύρω. Τα τραγούδια άρχισαν να γίνονται πιο slow, λίγο πιο αργά. Άνοιξαν οι πρώτες αγκαλιές.

"Νάτο, το νιώθω να έρχεται στον αέρα απόψε....." αυτό το υπέροχο συναίσθημα που φέρνει το άγγιγμα των σωμάτων στα χαμηλωμένα φώτα, στα χέρια που τυλίγονται στα κορμιά με διακριτική θέρμη σαν να θέλουν να κλείσουν ανάμεσά τους τα συναισθήματα. Το κεφάλι που γέρνει στον ώμο απαλά και προσεκτικά σαν να υποκλίνεται στον έρωτα που σιγοκαίει. Τα πόδια που αγγίζουν το ένα το άλλο σε σκιρτήματα ηδονικά την ίδια ακριβώς στιγμή που τα δάχτυλα υφαίνουν τη γυμνή πλάτη. 

Και είναι αυτή η Δική μας στιγμή. Η στιγμή που στο άκουσμα του τραγουδιού, που τα χείλη μας ενώθηκαν για πρώτη φορά. Σε ένα φιλί σφράγισμα μιας μεγάλης Αγάπης. Και στην ορχηστρική στροφή εκεί σφραγίστηκε το "δικό μας" τραγούδι, στη δική μας αγάπη, που μας έφτασε μέχρι σήμερα και συνεχίζει. Από τότε. Από εκείνο το καλοκαιρινό πάρτι...

Μα, να, ήρθε η ώρα για αλλαγή μουσικής σκηνής. Κάπου κοντά στα μεσάνυχτα. Ήρθε η ώρα για Ελληνικά τραγούδια και συνάμα χορούς. 

Ένα όμορφο οδοιπορικό σε διαλεγμένα τραγούδια που ένωσαν την παρέα και πάλι ένα σμάρι αγκαλιά. Και μετά το ανέβασμα σε εκείνα τα τραγούδια που έκρυβαν μέσα τους την αντάρα του ζειμπέκικου

Ο Ένας χορός διαδέχονταν τον άλλο με το κέφι και τον νταλκά να πιάνει κόκκινο και να γίνεται ένα με την κάψα της καλοκαιρινής βραδιάς. Μέχρι που τα βαριά ζεϊμπέκικα έδωσαν τη θέση τους στα ηδονικά λικνίσματα της Ανατολής.

Ήταν η στιγμή που η ακουστική μουσική από τα πικ απ έπρεπε πια να περάσει στην ζωντανή μουσική της μικρής μας ερασιτεχνικής ορχήστρας.

Ε λόγου μου πήρα θέση στο αρμόνιο, τα άλλα παιδιά στην κιθάρα και στο μπουζούκι και νάσου πάλι ο μεγάλος μουσικός και ερμηνευτικός κύκλος απ την αρχή.

Απ τα χνάρια του νέου κύματος, στα πατήματα του Κώστα Χατζή, του Γιώργου Ζωγράφου, του Γιάννη Αργύρη, της Αρλέτας, μετά στα κλασικά λαϊκά, στους καημούς του Καζαντζίδη, του Διονυσίου, μέχρι τα λικνίσματα του Χιώτη και τους αναστεναγμούς του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη και του Στελλάκη.

Εκεί στην κορύφωση της αντάρας, η τούρτα....! ε να και η έκπληξη....! η τούρτα των γεννεθλίων μου.

Τα φώτα που έσβησαν, τα παιδιά που άρχισαν το γνωστό ξέρετε "Να ζήσεις Γιάννη και χρόνια πολλά.....κλπ κλπ", στιγμές όμορφες, ζεστές, ανθρώπινες, μοναδικές, αλησμόνητες.

Και έτσι ξημέρωνε η καινούργια μέρα. Με τους καλεσμένους αγκαλιά ολόγυρα άλλοι καθισμένοι στις καρέκλες, άλλοι σε σκαμνάκια, άλλοι στα πεζούλια στον κήπο με αναμμένα κεράκια δίπλα. Με τα μπουκάλια πλέον να έχουν σχεδόν αδειάσει, μέχρι εκείνες οι εφεδρικές μπύρες, άφαντες γίνηκαν και αυτές. Και τότες έγινε η ανάγκη για ποτό άγος... άγος γεμάτο χιούμορ 

"Δεν φέρνεις καμιά κολώνια βρε Γιάννη να την πιούμε..." ακούστηκε ο Γιώργης και φύγαμε όλοι ανάσκελα απ τις καρέκλες.

Και πιάσαμε τις μεγάλες ώρες της νύχτας. Εκεί κάπου το πάρτι έμελλε να αλλάξει έδρα. Ναι... να μεταφερθεί στην παραλία. Σε ποια παραλία ; μα φυσικά τότε στο Μεγάλο Καβούρι. Στριμώχτηκαν λοιπόν οι εναπομείνατες τολμηροί και φανατικοί καλεσμένοι, γυναίκες άντρες σε αυτοκίνητα, και μια μικρή πομπή διάβηκε το φίδι της Εθνικής τότε οδού ίσαμε το Φάληρο, το Δέλτα, την παραλιακή και έφτασε σινάμενη κουνάμενη ως την παραλία στο Μεγάλο Καβούρι 

Και εκεί, κάτω από το ασημένιο φως του φεγγαριού οι πιο τολμηροί μισόγυμνοι έκαναν τη βουτιά τους ωδή στην μαγεία της καλοκαιρινής νύχτας. 

Εκεί κάτω από αυτό το αντιφέγγισμα περπατήσαμε στο ακρογιάλι ξεκλέβοντας λίγο απ το μελίσσι της παρέας έτσι για να θυμηθούμε ξανά κάποιες στροφές από το "Total eclipse of the heart".

Το ξεφύλλισμα του χρόνου τελείωσε. Τα καλοκαιρινά εκείνα πάρτι ζουν και ξαναζούν στις καρδιές μας, γλυκαίνουν τις αναμνήσεις μας, διαμορφώνουν το παρόν μας. Στιγμές μιας άλλης εποχής, με άλλες αναφορές και τρόπους έκφρασης.

Αισίως στα 58 μου...

ΧΡΟΝΙΑ μου ΠΟΛΛΑ

Διαγωνισμός Φωτογραφίας με Θέμα: Το Καλοκαίρι

Πάντα το Καλοκαίρι έχει τα δικά του ιδιαίτερα χρώματα. Μέσα σε αυτά φυλακίζονται στιγμές και τα παιχνίδια της Φύσης.

Πριν λίγες μέρες η αγαπητή μας δικτυακή φίλη Μαρία-Έλενα έκανε έναν φωτογραφικό διαγωνισμό με Θέμα: "Το Καλοκαίρι". 

Μπορείτε να δείτε ΟΛΕΣ τις φωτογραφίες που συμμετείχαν εδώ:  Οι Φωτογραφίες του διαγωνισμού

Πολλές όμορφες εικόνες με καλοκαιρινό θέμα, που κάθε μία από αυτές έδωσε το δικό της καλοκαιρινό ύφος.

Μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού εδώ:  Τα Αποτελέσματα του διαγωνισμού

Η Δική μου Συμμετοχή:

Είχα τη χαρά να συμμετάσχω στον διαγωνισμό με την παραπάνω φωτογραφία. Να πω λίγα πράγματα για αυτήν. Τραβήχτηκε το καλοκαίρι του 2005 στην πανέμορφη Λευκάδα, στην μαγική παραλία του Μέγα Γυαλού στα Δυτικά του νησιού. Είναι τραβηγμένη με ψηφιακή μηχανή και οφείλω να πω ότι την λατρεύω.

Θέλω να σας ευχαριστήσω που σταθήκατε με ιδιαίτερη αγάπη σε αυτήν.

Να ευχηθώ σε όλους να είστε καλά, στην Μαρία Έλενα πάντα να είναι δημιουργική και να απολαμβάνει τη θάλασσα που αγαπά.

Καλό καλοκαίρι να έχουμε όλοι.

Αλλοπαρμένες καταβάσεις...

"Αλλοπαρμένες Καταβάσεις"

Κατέβηκε τα ξύλινα σκαλιά αργά, αργά. Το επίπεδο του δρόμου υψωνόταν πίσω του με τον ίδιο σταθερό ρυθμό, έτσι που ερχόταν να βουλιάζει σε άλλο επίπεδο, σε άλλο χώρο. Πίσω του ο κόσμος, η πόλη, οι δρόμοι, τα φώτα, οι άνθρωποι, οι ψίθυροι, οι ενοχές κι οι απογοητεύσεις.

Ένα ένα τα ξύλινα σκαλιά. Με τον νου αλλού, με τη σκέψη φευγάτη, με τη διάθεση της αναχώρησης να τον κυριεύει μεθοδικά Πίσω του έσβηναν τα φώτα, μπροστά του η λησμονιά διαγράφονταν αργά, νωχελικά, στο μεγάλο κόλπο με τα βράχια και την αμμουδιά κάπου ανάμεσα. Στο βάθος η θάλασσα, πιο έξω το πέλαγος και εκεί πέρα μακριά, στο σκοτάδι, η γραμμή, ναι η γραμμή. Εκείνη η αδιόρατη γραμμή των οριζόντων όπου ο νυχτερινός ουρανός ντυμένος στα μαύρα σύννεφα αγκάλιαζε ερωτικά τη θάλασσα.

Ένα προς ένα τα βήματα στα σκαλιά. Ένα προς ένα αφημένα πίσω όλα. Τα σχέδια, τα όνειρα, οι πόθοι, τα βιώματα, τα πρόσωπα.

Ήθελε τόσο πολύ να σμίξει με αυτό το μεγάλο που συντελούνταν μπροστά στα εμβρόντητα μάτια του, στην παραζάλη του μυαλού του, στην αστάθεια της λογικής, στην ανατροπή της ισορροπίας, στην καταιγίδα των ασυνείδητων και των μακρινών. Απέραντη η ακροθαλασσιά εμπρός του, έστεκε εκεί σπονδή στην αγκαλιά του. Και πέρα στο βάθος η αντάρα, τα απαστράπτοντα απειλητικά φίδια που χαράκωναν τον ουρανό με τον βροντώδη χαιρετισμό τους στον κόσμο των ανθρώπων.

Και ο αγέρας, αχ αυτός ο αγέρας του πελάγου! Αυτή η Όστρια που σάρωνε τα πάντα και την ένιωθε στο πρόσωπό του χαστούκι, έπλεκε ολόγυρά του ένα σμάρι, σαν να ήθελε να τον σηκώσει ψηλά στον ουρανό.

Αυτό το μαύρο, το σκούρο του στερεώματος έφερνε εκείνο τον αχό στα βάθη του πελάγους. Το θεριό ήταν εκεί, ανήμερο και ταραγμένο, βρηχόταν με τα στήθια του φουσκωμένα και ξέπνοα σε μια προσπάθεια να ξεσπάσει επί δικαίων και αδίκων.

Με το βλέμμα του αγκάλιασε την εικόνα. Άρχισε να ταξιδεύει άναρχα και λεύτερα χωρίς προορισμό. Γύρευε να χαθεί, να γίνει μια μικρή κουκκίδα ύλης και μετά ένα απέραντο μηδέν στο τίποτα και σε όλα, με τα άυλα κομμάτια του να ταξιδέψουν σε ολάκερο το διάστημα να αγκαλιάσουν και να χαϊδέψουν το κάθε τι αντικριστά του.

Τα σκαλιά γίνονταν όλο και λιγότερα στα πόδια του μέχρι το σημείο που αποφάσισε να σταθεί. Να σταθεί έτσι ακίνητος, σαν άγαλμα στα μέσα της διαδρομής, με τον δυνατό άνεμο να του μαστιγώνει το πρόσωπο και να γεμίζει τις ανάσες του.

Ο Χρόνος είχε χάσει το νόημά του όπως και ο προορισμός. Το μόνο που ένιωθε ήταν να γεμίζει δύναμη. Μια απόλυτη, απίστευτη δύναμη σαν αυτή που ποτέ του δεν είχε, σαν αυτή που πάντα αναζητούσε και έψαχνε. Εκείνη την δύναμη που ο ίδιος στέρησε απ τον εαυτό του. Τη δύναμη που του έδινε η αγριάδα της φύσης και η Θάλασσα. Ναι η Θάλασσα. Εκείνη η πλανεύτρα ερωμένη, που είχε ανοίξει την αγκαλιά της με όλα τα καλούδια, τα μυρωδικά της, τη σαγήνη και τη λαγνεία της. Απέραντη, ερωτική, ηδονική, δυνατή και ατίθαση. Τότε... μόνο τότε, άρχισε να απλώνει τα χέρια του αργά στο πλάι και ψηλά στ' αστέρια. Άρχισε να μεταμορφώνεται σε ένα παράξενο σκιάχτρο που φάνταζε ξωτικό μέσα στην νύχτα.

Αργά αλλά σταθερά τα μαλλιά, τα ρούχα, τα πάντα πάνω του άρχισαν να γίνονται κομμάτια, να γεμίζει με εκείνη την απόλυτη έκσταση της δύναμης και της λύτρωσης.

Εκεί στο ύψωμα αντίκρυ στην ακτή έγινε ένα με τους κεραυνούς και το βρόντο της καταιγίδας που ξέσπαγε πάνω και ολόγυρά του, παρασέρνοντας στην μετατροπή του... σε μια άλλη διάσταση ζωής .

Ύψωσε τα χέρια του ολάνοιχτα στον ουρανό. Άρχισε να φωνάζει, να κραυγάζει, να λυσσομανά. Κραυγή μεγάλη ίσαμε τα αστέρια που χλωμά και φοβισμένα κρύβονταν στον συννεφιασμένο ουρανό.

Η Κραυγή του, αυτή η κραυγή του λες και άργησε χρόνια ολάκερα να βγει απ τα σπλάχνα του απλώθηκε στον αγέρα και κατακυρίευσε τα πάντα .

Έμεινε εκεί, να φεύγει, να ταξιδεύει μέσα στη δίνη της καταιγίδας για άγνωστους τόπους, χώρους, διαστάσεις και ζωές, αντάμα με τα ανείπωτα όνειρά του και τις προσδοκίες του σε μια αυγή λησμονημένη και μακρινή.

Οδοιπορικό στο Τζάντε

Πόσο εύκολα τελικά περνούν οι μέρες σαν βρίσκεσαι σε διακοπές έτσι ; λες και συναγωνίζεται συνομωτικά ο χρόνος να συμπιέσει την διάρκεια της αλλαγής στη ρουτίνα και την καθημερινότητά σου.

Αν το διάστημα των προηγούμενων διακοπών χάνεται στην μακρινή ....προ Μνημονίων εποχή τότε ίσως να ερμηνεύεται αυτή η αίσθηση. Το προσπερνάμε.

Εδώ λοιπόν, πίσω, στα τετριμμένα μας αναζητώντας τους ρυθμούς μας αλλά και προσπαθώντας να τακτοποιήσουμε κάποιες καταθλιπτικές διαθέσεις και σκέψεις που πάντα παραμονεύουν μετά από διακοπές.

Κληρονομιά σε αυτές τις περιπτώσεις, αποτελούν οι φωτογραφίες που σφραγίζουν τη μνήμη με το παρόν. Φυλακίζουν τις όμορφες στιγμές και αποτελούν καταφύγιο όμορφης αναδρομής.

Θα σας κάνω λοιπόν ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στο Τζάντε και θα σας πω στο τέλος και κάποιες παρατηρήσεις για το μεγάλο ιστορικό νησί του Σολωμού, του Ξενόπουλου, του Άγιου, των Κόντηδων και των Ποπολάρων.

Κυλλήνη: Το Λιμάνι

Κάθε αρχή έχει την βαρύτητά της σε ένα ταξίδι. Η Κυλλήνη δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Ένα απλό λιμάνι ήσυχο είναι, γαλήνιο αλλά με χώρους κοινόχρηστης ανάγκης σε κακή κατάσταση. Ένας λαμπερός ήλιος και δροσερός Βοριάς μας καλωσόρισε στο πλοίο.

Ζάκυνθος, Βόρεια: Το Μικρό Νησί

Στα Βόρεια του Νησιού, κοντά στις Βολίμες, στο Μικρό Νησί, το σπίτι των κουμπάρων μας. Μια ανοιχτή αγκαλιά, ζεστά αισθήματα, χαμόγελα, μνήμες, ενώθηκαν στην υποδοχή και στην εγκατάστασή μας.

Ένα παλιό πατρικό σπίτι, έχει μετατραπεί με προσωπικό μεράκι, σε μια παραδοσιακή φωλιά. 

Η Βραχώδης παραλία στο Μικρό νησί

Και βέβαια λίγα μέτρα μακριά, μια μοναδική καταγάλανη θάλασσα με, ομολογουμένως, αγριωπή και ατίθαση βραχώδη ακτή, μας καλούσε να αναμετρηθεί με τις αντοχές μας.

Μικρό Νησί-Παραλία

Αυτό ακριβώς που σας περιέγραψα μόλις πριν για τα αφιλόξενα και επιθετικά βράχια αλλά σαν κάθε "άγριο θεριό", μπορείς να τα "γαληνέψεις" με τη δική σου παρουσία.

Έτσι λοιπόν η ....αφεντιά μου βρήκε γόνιμο καταφύγιο στα βράχια αυτά με διάφορες δραστηριότητες και ανέμελες στιγμές.

Μικρό Νησί-Λιμανάκι

Στα δεξιά της προηγούμενης ακτής η φύση ξετρυπώνει ένα μαγικό λιμανάκι με καταγάλανα νερά και όμορφη φύση. Το παλιό σπιτάκι σαν να κρέμεται εκεί από παλιά χρόνια.

Φανταστείτε λίγο τον εαυτό σας σε αυτό το σπίτι....! στα μπαλκόνια του. Τι λέτε ;

Εγώ, μια φορά, τη φραπεδούμπα μου, την απόλαυσα εκεί στο λιμανάκι το λιόγερμα.

Ένα εκπληκτικό κανάλι στο διπλανό λιμανάκι αναδεικνύει τη δύναμη της θάλασσας και την ομορφιά της φύσης.

Και σαν το γούστο των ανθρώπων συναντά την αισθητική της φύσης έχουμε όμορφα δημιουργήματα και αρμονική συμβίωση.

Αντικρινά από το Μικρό Νησί, η Κεφαλλονιά. Η Δυτική της πλευρά δηλώνει παρούσα με τον μεγαλοπρεπή Αίνο σχεδόν πάντα στεφανωμένο από σύννεφα με διάφορα απίστευτα σχήματα.

Στο Δρόμο για το Θρυλικό "Ναυάγιο"

Όλοι σας έχετε κάπου δει εικόνες από το θρυλικό Ναυάγιο στην Ζάκυνθο. Σε απρόσιτη κρημνώδη τρομακτική πλαγιά στα ΒΔ του νησιού, υποδέχεται χιλιάδες επισκέπτες. Εδώ μαζί με την μαγεία της φύσης ξεκινούν και πρώτες θλιβερές διαπιστώσεις. 

• Οδική σήμανση ανύπαρκτη στο πιο φημισμένο σημείο του νησιού, και το κυριότερο
• Πολλές σκουπιδοχωματερές χειρίστου επιπέδου πολύ κοντά εκεί.
• Έλλειψη οργανωμένης υποδομής στο σημείο θέασης του Ναυαγίου, καθώς είναι αντικείμενο διεκδίκησης από την ...Εκκλησία.

Τις προσπερνάμε για να αφεθούμε στη μαγεία της φύσης. Τρόμος στην κυριολεξία σε πιάνει στο απόκρημνο αυτό σημείο που, λες με μαχαίρι, έκοψες το βουνό. Δεν συνίσταται σε όσους έχουν υψοφοβία.

Εδώ μια πρώτη μακρινή θέαση από ψηλά σε ένα θαμνώδες περιβάλλον.

Το Ναυάγιο

Καθώς πλησιάζεις στις άκρες νιώθεις το δέος να σε κυριεύει απόλυτα.

Εδώ είμαστε πιά στην άκρη, στο τέλος, στο όριο. Μια μικρή ράμπα, που χωρά μόνο δύο άτομα, σου επιτρέπει να φωτογραφίζεις. Εδώ το άνοιγμα του μικρού κόλπου. Το χρώμα των νερών είναι μαγικό γιατί παίρνει το χρώμα του βυθού και των βράχων, κάτι που σημαδεύει τις θάλασσες του Ιονίου.

Εδώ η πολυπόθητη στιγμή. Με κομένη την ανάσα έχεις την αμμουδιά στα πόδια σου. Επιβλητικό φυσικό τοπίο.

Αν γυρίσεις το βλέμμα δεξιά, παθαίνεις ένα σοκ από αυτό που παρατηρείς. Σκεφτείτε στην γραμμή του βουνού ψηλά, σαν "κατσίκια" δεκάδες τουρίστες να παίζουν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα για να απολαύσουν τη θέα.

Αυτό ήταν το επιβλητικό "Ναυάγιο" που αποτελεί ένα φυσικό κόσμημα του νησιού και τουριστική ατραξιόν του.

Ένα Λιόγερμα γεμάτο χρώμα

Τα χρώματα του δειλινού ανέκαθεν ήταν ξεχωριστά στα Ελληνικά νησιά. Δεν θα αποτελούσε εξαίρεση και η Ζάκυνθος. Μάλιστα, αν ο ουρανός είχε ζωγραφισμένες στον καμβά του τις πινελλιές της επερχόμενης καταιγίδας τότε ακόμα περισσότερο εκφραστική θα είναι η απόδοση.

Ένα πανέμορφο δειλινό με τη θάλασσα να χρυσίζει ενώ από πάνω τα σκούρα σύννεφα ολοκληρώνουν ένα υπέροχο τοπίο.

Εδώ το δειλινό προχωράει και τα παιχνίδια των χρωμάτων γίνονται ολοένα πιο έντονα και όμορφα.

Τελικά ένας καλοκαιρινός ουρανός είναι πιο καλλιτεχνικός σαν υπάρχει η παρουσία της βροχής.

Πείτε μου αλήθεια πως θα νιώθατε σαν αντίκρι σας είχατε αυτήν ακριβώς την εικόνα. Ο Αίνος είναι τυλιγμένος σε μια παράξενη τοπική ομίχλη λίγο πάνω απ την επιφάνεια της θάλασσας. Σκεφτείτε τώρα πως θα νιώθετε σαν επιστρέψετε σε ένα τσιμεντένιο κακόγουστο κλουβί στην πόλη τυλιγμένο στη μιζέρια.

Στο Κάστρο και στην Μπόχαλη

Η Μπόχαλη είναι η κλασική αριστοκρατική συνοικία της πόλης της Ζακύνθου. Βρίσκεται στα αριστερά σαν μπαίνεις στο λιμάνι ψηλά σε έναν λόφο κατάφυτο όπου υπάρχει και το κάστρο. Εκεί ανηφορίσαμε να επισκεφτούμε το Κάστρο της Πόλης αλλά μας περίμενε μια επώδυνη έκπληξη, που αποτελεί και αυτή στίγμα στο νησί. Δείτε:

Πως είπατε ; σκεφτείτε τώρα έναν ξένο επισκέπτη να βρίσκεται, χωρίς ειδοποίηση μπροστά σε μια κλειστή καστρόπορτα με αυτήν εδώ την ανακοίνωση στα ...μούτρα. Ελλάδα ....2018 χωρίς περαιτέρω σχόλια.

Αυτή είναι μια γενική άποψη της Μπόχαλης. Δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα.

Η Επίσκεψη στον Άγιο

Ο Άγιος Διονύσιος είναι η σεβάσμια θρησκευτική μορφή σύμβολο της Ζακύνθου. Η Μεγάλη Εκκλησία δεσπόζει στο κέντρο του λιμανιού όμορφη και επιβλητική. 

Ο Πλούτος είναι πραγματικά εντυπωσιακός.

Και εδώ, στο βάθος δεξιά, η σεβάσμια Κάσα του Αγίου. Είναι κλασική η ρήση των παραδοσιακών Ζακυνθινών με την ανάλογη προφορά  "Μα την Κάσα τ' Αγιού".

Ανάψαμε τα κεράκια μας και κάναμε τις προσευχές μας για όλους κοντινούς και μακρινούς.

Δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε την πόλη βράδυ. Συνεπώς η φωτογραφία που σας παραθέτω είναι του διαδικτύου για να έχετε μια ανάλογη εικόνα του φωτισμού της μεγάλης Εκκλησίας.

Εδώ έχουμε και μία μερική εικόνα στο κεντρικό Λιμάνι έξω από τον Άγιο Διονύσιο.

Ο Άστατος καιρός των τελευταίων ημερών μας στέρησε το μπάνιο αλλά μας αποζημίωσε με εξαίρετες εικόνες. 

Η Αναχώρηση

Δυστυχώς οι μέρες περνούν γρήγορα. Και έτσι έφτασε η μέρα της αναχώρησης. Όπως πάντα άλλωστε.

Αποχαιρετισμός στο μεγάλο λιμάνι, το οποίο, δυστυχώς ήταν σε ελεεινή εικόνα, με αμέτρητα σκουπίδια να επιπλέουν παντού δημιουργώντας ένα απαράδεκτο θέαμα.

Εδώ φαίνεται δεξιά και ο λόφος της Μπόχαλης, που ήδη ανέφερα παραπάνω.

Μια αποχαιρετιστήρια καλησπέρα στην Ζάκυνθο

Κάποιες παρατηρήσεις αυστηρά προσωπικές:  Το νησί είναι εγκαταλειμμένο....! Ο Δήμος, κατά δήλωση των ντόπιων, δεν υπάρχει πουθενά. Η Καθαριότητα είναι το μελανό σημείο. 

Η Πόλη δεν έχει ταυτότητα και χρώμα. Ουδεμία σχέση με τις κυκλαδίτικες φωλιές ή την Λευκάδα π.χ. Άναρχη δόμηση, κακόγουστη αισθητική. 

Η Ενδοχώρα οικιστικά είναι πολύ όμορφη με εξαίρετα σπίτια, πλούσια, όμορφα. Μεγάλες επενδύσεις σε αγορές κατοικίας που κάνουν ξένοι φυσικά.

Ο Κόλπος του Λαγανά (μήτε καν περάσαμε), δεν χρειάζεται να σας πω τι εικόνα και τι είδος τουρισμού προάγει. 

Το νησί αξίζει για το πράσινό του, τα όμορφα τοπία του, που πληγώθηκαν βαρύτατα από την περυσινή τεράστια πυρκαγιά που ερήμωσε βουνά ολάκερα. Και για τις θάλασσές του.

Οι Ζακυνθινοί:  μια ξεχωριστή αναφορά αξίζουν οι κάτοικοι του νησιού. Ευγενέστατοι, πρόθυμοι, φιλικοί. Με τεράστια ιστορική και μορφωτική υποδομή που σαρώνει κάθε πρωτευουσιάνο στην ...Αθήνα. Και το κυριότερο ; ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ....! Ριζοσπάστες....! προοδευτικοί στο μεγάλο σύνολό τους.

Φυσικά οι συνθήκες και ο χρόνος του ταξιδιού μας, δεν μας επιτρέπει να έχουμε πλήρη και σαφή εικόνα ενός πολύ μεγάλου νησιού σαν την Ζάκυνθο.

Εύχομαι σε όλες και όλους σας, καλές διακοπές.

Floreika Studio
για να σας κάνω και τις συστάσεις που πραγματικά αξίζουν.