Ικαρία: Ένας τόπος για ταξιδευτές και όχι για Τουρίστες.

Το καλοκαίρι βρίσκεται λίγο κάτω από την μεγάλη του κορύφωση. Πολλοί φίλοι και φίλες bloggers λείπουν στις διακοπές τους ή χαλαρώνουν από το φόρτο της καθημερινής ζωής και δουλειάς. Προσπαθώ λοιπόν, σε όσους είμαστε εδώ, να μην σας αφήνω μόνους. Δεν έχετε παράπονο για αυτό έτσι ;

Σας είχα υποσχεθεί λοιπόν να σας ανεβάσω ένα Ταξιδιάρικο θέμα από ένα Οικογενειακό μας ταξίδι σε ένα Νησί φορτωμένο Ιστορία, παράδοση και μεγάλη φυσική ομορφιά. Τρέχουμε λοιπόν το χρόνο 10 ολάκερα χρόνια πίσω.

Αύγουστος 2008

Στα, προ Κρίσης χρόνια, τότε που είχαμε ένα παραπάνω κλικ στο δικαίωμα του ταξιδιού και των διακοπών. Η Απόφασή μας για να ταξιδέψουμε στην Ικαρία, ήταν απόφαση συνειδητή για το τι το νησί αντιπροσωπεύει και ποιο ακριβώς είναι το προφίλ του.

Η Ικαρία, αγαπημένες μου Φίλες και Φίλοι, ΔΕΝ προσφέρεται για αυτό που λέμε "εύπεπτο" Τουρισμό. Το νησί δεν έχει "ανέσεις" εμπορικού τύπου. Δεν κατακλύζεται από οργανωμένες παραλίες. Αυτές είναι αυστηρά χωροθετημένες να μην πνίγουν το περιβάλλον αλλά και να φιλοξενούν εκείνους που τις προτιμούν.

Το νησί δεν πνίγεται στα Μπιτσόμπαρα....! δεν προσφέρεται για ....celebrities, δεν τραβάει paparazzi. 

H Ικαρία είναι για οδηγούς, άντρες και γυναίκες, που θα το λέει η περδικούλα τους καθώς οι δρόμοι είναι κακοτράχαλοι, άκρως επικίνδυνοι, με άγρια περάσματα και απαιτούν απόλυτη εγρήγορση και σεβασμό στη φύση και στο χώρο.

Η Ικαρία δεν είναι για ημίγυμνα ηλιοψημμένα κορμιά που χορεύουν δήθεν ερωτικά ανεβασμένα σε μπάρες, θαλαμηγούς και πίστες.

Αντίθετα η Ικαρία είναι για έρωτα στην παραλία, στη φύση, για ηδονικές ελεύθερες στιγμές δίπλα στο κύμα. Είναι για κατασκηνωτές, για κιθαρίτσα με φωτιά σε παραλίες συγκεκριμένες, είναι για ταβέρνες που τα τραγούδια του Λοίζου, του Ζωγράφου, της Καίτης Χωματά, του Κώστα Χατζή γεμίζουν τα βράδια τον αγέρα παντού.

Η Ικαρία είναι με τα κακοτράχαλα και πανύψηλα βουνά της, τόποι που φωνάζουν για την ιστορία τους, που σε απόκρημνους γκρεμούς και χαράδρες θα δεις βαμμένα με κόκκινη άλικη μπογιά σφυροδρέπανα, τα τρία γράμματα του ΚΚΕ, και επιγραφές ιστορικής μνήμης. Τα χρόνια μετά τον πόλεμο, την αντίσταση, το Αντάρτικο, την Εξορία.

Εκεί κάπου σε μια πέτρινη επιγραφή σε ένα δάσος, θα δεις τα ονόματα των νεκρών της μεγάλης πυρκαγιάς στις 30 Ιούλη 1993, όπου 13 άνθρωποι βρήκαν τραγικό θάνατο στις αδηφάγες φλόγες. 

Ανάμεσα στα ονόματα, ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΗΡΥΚΟΥ, 38 ετών. Ο Φοιτητής που στις 17 Νοέμβρη 1973, ήταν ανεβασμένος ψηλά στην πύλη του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ την ώρα που το ΤΑΝΚ την ισοπέδωνε. Αυτός ο ΗΡΩΑΣ, ο "άγνωστος", ο "αφανής", εκπρόσωπος της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΑΣ του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, άφησε την τελευταία του πνοή στην Ικαριώτικη Γη, παλεύοντας να σώσει τους συνανθρώπους του.

Η Ικαρία δεν είναι γεμάτη ξενόγλωσσες επιγραφές που κατακλύζουν την Ελληνική επικράτεια. Ακόμα και στα ΤΑΞΙ του νησιού θα δεις την επιγραφή "ΑΓΟΡΑΙΟ" (τουλάχιστον τότε που πήγαμε εμείς.)

Η Ικαρία, φίλες και φίλοι, είναι το νησί, όπου οι εγκυμονούσες γυναίκες, πηγαίνουν στην ...ΣΑΜΟ για να κάνουν εξετάσεις αίματος και κατεβαίνουν ...ΠΕΙΡΑΙΑ για Υπέρηχους εγκυμοσύνης.

Αυτό είναι το "ΝΗΣΟΣ ΜΥΚΟΝΟΣ". Το μεγάλο πλοίο, που εδώ και χρόνια σχίζει ακούραστο τις θάλασσες για να ενώνει το Νησί με την Ελλάδα. Ο Καπετάνιος αυτού του πλοίου, μια χειμωνιάτικη άγρια νύχτα, πριν το 2008, με ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗ, και παλικαριά, πήρε την απόφαση, παρά την αυστηρή απαγόρευση απόπλου, να αποπλεύσει από την Ικαρία στον Πειραι στο πέλαγος που λυσσομανούσε. Μοναδικοί επιβάτες στο πλοίο. Ο Καπετάνιος, το ηρωικό πλήρωμα, ένα παιδάκι με μηνιγγίτιδα στα πρόθυρα του θανάτου και η οικογένειά του. Το παιδάκι σώθηκε και ο Καπετάνιος έγινε σύμβολο στο Νησί.

Αυτή, αγάπες μου, είναι η ΙΚΑΡΙΑ. Πάμε να δούμε τώρα περισσότερα πράγματα για αυτήν. Καλό ταξίδι.

Το πλοίο έφτασε στο δεύτερο κύριο Λιμάνι του νησιού μετά από περίπου 6 ώρες ταξίδι από τον Πειραιά, με ενδιάμεση στάση στη Σύρο. Το μικρό αλλά όμορφο λιμάνι του ΕΥΔΗΛΟΥ, που βρίσκεται στο κέντρο της Βόρειας ακτής του Νησιού, η οποία είναι και η πλέον προσβάσιμη.

Ένας εκπληκτικός χώρος που μας φιλοξένησε για δύο βδομάδες. "ΙΡΙΔΑ" είναι το όνομα του συγκροτήματος και όσοι ενδιαφέρονται μπορούν άνετα να το αναζητήσουν τόσο στο facebook όσο και στο διαδίκτυο. Το έχτισε με μεράκι ένα νεαρό ζευγάρι Ικαριώτες στα κτήματα του πατέρα τους. Τι σύμπτωση. Ήμασταν οι πρώτοι που το εγκαινιάσαμε. Βρήκαμε στο σαλόνι να μας περιμένει ένα μπουκάλι λευκό παγωμένο κρασί με δύο ποτήρια. Στην συνέχεια βρήκαμε και δύο μεγάλες αγκαλιές.

(Irida maisonettes-Ikaria στο Facebook)

Είναι δυνατόν να βγαίνεις στο παράθυρο, να διακρίνεις έτσι τον κήπο και να μην ανοίγει η ψυχή σου ; Νομίζω δεν γίνεται.

\
Α να και η περιβόητη φωτογραφία με την φραπεδιά στα πόδια του Αιγαίου. Θεωρώ ευλογία να απολαμβάνεις έναν πρωινό καφέ σε τέτοιες συνθήκες. Δεν νομίζετε ;

Και ένας υπέροχος Ηλίανθος να σε καλημερίζει το πρωί στο άνοιγμα του παραθύρου σου. Φόντο το μαγικό Αιγαίο.

Δεξιά από το ύψωμα στο οποίο μέναμε φαίνεται ο μικρός κόλπος με την παραλία του Νας. Στα δεξιότερα, που βλέπετε κάτι κτίσματα είναι ταβέρνα, θα μιλήσουμε για αυτήν και λίγα σπίτια. Ο Δρόμος προς το συγκρότημα ήταν βατός χωματόδρομος μέσα στη φύση. Το Αιγαίο στα πόδια σας.

Κατεβήκαμε τώρα κάτω στο δρόμο και βρισκόμαστε την "Ταβέρνα της Ντανιέλα". Το όνομά της ανήκει στην εξαίρετη Ντανιέλα, Ιταλίδα, που έδινε έναν εξαίρετο τόνο και χρώμα στην ταβέρνα. Απολαύσαμε πολύ φτηνά ψάρια που αλλού είναι απλησίαστα όπως Ξιφία και Αστακομακαρονάδα.

Εδώ βλέπετε ξανά την τοποθεσία, πιο καθαρά. Σε λίγο θα κατέβουμε κάτω στον ξακουστό κόλπο του Να. Εκεί που συνηθίζονταν να είναι "Βασίλειο των σκηνιτών" κάποια όμορφα βράδια.

Πριν φτάσουμε στον κόλπο κάτω θα έρθουμε εδώ:

Το τέλος ενός ποταμού που βγαίνει στον κόλπο. Δείτε στα δεξιά. Τα Αρχαία ερείπια. Ένα από τα πλέον "βαριά" ιστορικά μνημεία της Ελληνικής Αρχαιότητας. Τα ερείπια του Ναού της Ταυροπόλου Αρτέμιδος....! Βαρύνουσας σημασίας μνημείο.

Νάμαστε λοιπόν κάτω στον μικρό κολπίσκο που βλέπατε πριν από ψηλά. ΝΑΣ.
Α....! μια παρατήρηση που πρέπει να την θυμάστε πάντα. Με τις θάλασσες της Ικαρίας δεν παίζουμε....!!! Όπως βλέπετε, δεν σηκώνουν και πολλά-πολλά. Εδώ έξω είναι ο αέρας πεσμένος (!!!) και έχει το κύμα που βλέπετε. Ο Λόγος ; Το νησί είναι εντελώς "γυμνό" και "ευθύγραμμο" στο ανοιχτό πέλαγος. Η Ορμή του Αιγαίου πέφτει πάνω του άγρια χωρίς να χάνει τη δύναμή της αλλού. Το βρίσκει με όλη της τη δύναμη και του δίνει να καταλάβει. Προσοχή λοιπόν.

Ο Ήλιος γέρνει στον Να. Τα χρώματα του ουρανού είναι μαγικά. Η Ηρεμία εμφανής και η γαλήνη απλώνεται παντού. Τι λέτε ;

Ήρθε η ώρα τώρα να κάνουμε την πρώτη μας μεγάλη βόλτα. Εν ολίγοις ταξίδι. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε να πάμε στο ΚΑΡΚΙΝΑΓΡΙ. Είναι ένα μικρό πανέμορφο χωριό που θα το βρούμε στο Νότιο μέρος του Νησιού και Δυτικά. Η απόσταση από εκεί που είμαστε είναι 20 χιλιόμετρα και ο δρόμος ; χαχαχαχαχαχα χωματόδρομος....!!!!! κακού τύπου....!!!! για να βάλεις 3η ταχύτητα στο αυτοκίνητο κάνεις γιορτή....! Για πάμε λοιπόν.

Εδώ είμαστε....! για τέτοια διαδρομή θα μιλήσουμε. Εδώ βλέπετε τα πρώτα 500 μέτρα στο βουνό. Ο Δρόμος (λέμε τώρα....) κρέμεται στα βουνά. Τον διασχίζουν κάθετα πολλοί χείμαρροι που κατεβαίνουν από το βουνό. (Πως είπατε ;). Οι βροχές στην Ικαρία, τον χειμώνα είναι καταρρακτώδεις να το ξέρετε, λόγω του πράσινου του νησιού. Προχωράμε με άκρα προσοχή και...

Νάμαστε στο Καρκινάγρι από ψηλά.....! ένα χωριό βγαλμένο από παραμύθια. Μετά το 2008 στην κυριολεξία πνίγηκε από ορμητικά νερά των βουνών σε μεγάλες καταιγίδες. Ευτυχώς δεν χάθηκε κόσμος.

Εδώ έχουμε κατέβει ακόμα πιο κάτω και σε λίγο θα φτάσουμε στο μικρό ψαρολίμανο του χωριού.

Να και το μικρό λιμανάκι στο Καρκινάγρι. Ένα απλό Ψαροχώρι.
Να σας πω τώρα κάτι άλλο για εδώ. Όλη τη χρονιά, ένα σχολικό, παίρνει τα παιδιά του χωριού, διανύει αυτήν την απίστευτα δύσκολη διαδρομή για να τα φέρει στον Αρμενιστή να πάνε σχολείο και μετά να τα επιστρέψει. Μερικές φορές το χειμώνα κάνουν το σταυρό τους να φτάσουν σώα και αβλαβή. Έτσι μορφώνονται τα παιδιά της Ικαρίας....!
Στα ύστερα σημερινά χρόνια, ο Υπ. Άμυνας, έχοντας συγγενική σχέση με το νησί, τουλάχιστον έβαλε το στρατό να ανοίξει καλύτερα το δρόμο απ ότι ήταν τότε. Για δημόσιο έργο μήτε λόγος.

Αυτό ήταν το Καρκινάγρι. Τώρα θα πάμε μια άλλη εκδρομή. Ορεινή. Θα πάμε στις ΡΑΧΕΣ, το μεγάλο κέντρο του νησιού και μετά θα κινηθούμε Ορεινά στα ύψη του. Ξεκινάμε λοιπόν.

Φεύγοντας από τον Να, κινούμαστε προς τον Αρμενιστή πάντα στη Βόρια πλευρά του νησιού. Η Φωτογραφία αναδεικνύει την ακτογραμμή του νησιού. Σε ευθεία γραμμή όπου σπανίζουν οι κόλποι.

Εδώ θα συναντήσουμε μια όμορφη παραλία του νησιού, το Λιβάδι έξω από τον Αρμενιστή. Παίρνουμε τον ανήφορο και φτάνουμε στις ΡΑΧΕΣ.

Το χωρίο έχει αυτήν την εικόνα. Όμορφο, παραδοσιακό, ήρεμο. Παίρνουμε στη συνέχεια τα βουνά και τα λαγκάδια και τραβάμε ορεινά, όπου μας περιμένουν εκπλήξεις.

Εδώ ψηλά μας περιμένει η ιστορική Μονή της Ευαγγελίστριας Θεοτόκου Μουντέ. Ένα πανέμορφο μέρος ψηλά στο δάσος. Μετά την Ιερά Μονή θα συναντήσουμε την Τεχνητή λίμνη στις Ράχες, όπου υδρεύει την περιοχή. Είναι υπέροχη.

Πανέμορφη γεμάτη γαλήνη και πολλή ενδιαφέρουσα πανίδα. 
Στη συνέχεια θα πάμε στην επόμενη εκδρομή μας. Αυτή τη φορά θα είναι μεγάλη. Από τον Αρμενιστή θα πορευτούμε όλη τη Βόρεια ακτογραμμή του νησιού, σε ορεινές διαδρομές. Προορισμός μας η άλλη μεγάλη Πόλη-Λιμάνι του νησιού. Ο ΑΓΙΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ. Η Απόσταση περιλαμβάνει ορεινή διαδρομή πάνω από 70 χλμ μέσα σε φιδίσιους δρόμους, με υψόμετρο μεγάλο και πυκνά δάση. Η Τοποθεσία είναι στο Ν.Α. μέρος του νησιού.

Πριν τον Άγιο Κήρυκο είναι οι ΘΕΡΜΕΣ. Ένα όμορφο χωριό, που το βλέπουμε στην φωτογραφία ανάμεσα στα δύο βουνά. Είναι παραθαλάσσιο και είναι παγκόσμια γνωστό για τα ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΑ ΛΟΥΤΡΑ του. Πολύς κόσμος συρρέει εδώ για να κάνει θεραπεία σε Ρευματοπάθειες και Αρθρίτιδες.

Εδώ είμαστε πλέον στο Λιμάνι του Άγιου Κήρυκου για να απολαύσουμε την στάση μας και το φαγητό μας. Στην συνέχεια θα κινηθούμε στο Ανατολικό ακρωτήρι του νησιού, όπου κοντά στο αεροδρόμιο θα συναντήσουμε μια υπέροχη γαλήνια παραλία, το ΦΑΝΑΡΙ.

Πάρα πολύ μεγάλη παραλία, γεμάτη άμμο, λίγο κόσμο και γεμάτη πράσινο. Ένας μικρός Παράδεισος στην κυριολεξία. Απολαύσαμε το μπάνιο μας και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής ανεβαίνοντας και πάλι τα βουνά.

Εδώ βλέπετε τις κακοτράχαλες βουνοκορφές της Ικαρίας και τους δρόμους σαν ατέλειωτα φίδια στις πλαγιές τους. Θα δούμε και ένα υπέροχο Ηλιοβασίλεμμα με θέα το Αιγαίο προς την πλευρά της Ελλάδας.

Εδώ για παράδειγμα. Ο Ήλιος γέρνει στο Αιγαίο. Ευθεία στο βάθος όπως κοιτάτε στεριανά είναι η κατεύθυνση της επιστροφής.

Εδώ ο ουρανός γίνεται ένα με τη θάλασσα πέρα στα βάθη του πελάγους. Μια τρυφερή αγκαλιά που σε μαγεύει. Η Αίσθηση του βάθους του τοπίου σου δίνει την δυνατότητα ότι βρίσκεσαι έξω από τον κόσμο.

Εκεί τέλειωσε και αυτή μας η εκδρομή.

Είναι ώρα να αναχωρήσουμε σιγά-σιγά. Αφεθήκαμε στην αγκαλιά του νησιού και της αίσθησης να έχεις το Αιγαίο στα πόδια σου. Ένα από αυτά τα βράδια απέναντί μας από το μπαλκόνι μας, μια τρομακτική καταιγίδα αυλάκωνε όλη τη γραμμή του ορίζοντα. Από τη μελέτη του χάρτη, το βλέμμα σου απέναντι, από τα αριστερά βλέπεις την Έυβοια και πάνω δεξιά τέρμα τον Θερμαϊκό κόλπο. Αντιλαμβάνεστε την αίσθηση. Όπως και στην θάλασσα, αριστερά ξεκινάς από τη Χίο και δεξιά κάτω στην Πάτμο. Απέναντί σου η Μύκονος πρώτα και η Σύρος ανάμεσα. Μοναδική πραγματικά θέα.

Άντε και η κακόγουστη αφεντιά μου 10 ολάκερα χρόνια πριν.....

Το "Νήσος Μύκονος" στο δρόμο της επιστροφής από το μπαλκόνι μας.

Μαγεία......

Γειά σου Ικαριώτικη Γη.... σε ευχαριστούμε για όσα υπέροχα γέμισες την ψυχή, την καρδιά και τον νου μας. Καλή αντάμωση ; να το πω ; και να το ευχηθώ. Ίσως κάποτε ξανά. Τα όνειρα δίνουν ζωή. ποτέ δεν ξέρει κανείς το πότε και το πως. Αρκεί να ελπίζει...

Τα Ακρογιάλια των Θρήνων...

Ξέρω ότι η ζωή έχει τη δική της δυναμική και ώθηση. Ξέρω ότι ο χρόνος πάντα λειτουργεί αναγεννητικά. Μετά από ένα μεγάλο γεγονός, ένα κάποιο αόρατο χέρι, γυρίζει τη σελίδα, κλείνει το κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής και ξεκινά να γράφει το επόμενο.

Είναι αλήθεια ότι η ζωή και η φύση έχουν αέναα κλεισμένα μέσα τους τη δύναμη να ξεκινήσουν το καινούργιο. Να κινητοποιήσουν εκείνες τις διαδικασίες της δημιουργίας. Της νέας ζωής, της φύσης που αναγεννιέται από τις καμένες στάχτες.

Από τις 23 Ιούλη, έχουν περάσει αρκετές ημέρες. Η Στάχτη έκατσε. Ο Αγέρας πήρε ψηλά στον ουρανό τα ελαφριά κομμάτια της τέφρας, τα στροβίλισε και τα σκόρπισε στα πέρατα του ορίζοντα.

Έμειναν εκεί όμως τα έρημα Ακρογιάλια. Γυμνά, σκελετωμένα, εφιαλτικά. Έμειναν να στέκουν βουβά, απελπισμένα μέσα στη σιωπή.

Αλήθεια, είναι δυνατόν η ανθρώπινη ζωή, τα συναισθήματα, τα όνειρα, οι στιγμές, οι ψυχές, να χάθηκαν έτσι ανέξοδα μέσα σε μαρτυρικά δευτερόλεπτα ; είναι δυνατόν σε εκείνους τους τόπους να ξαναγίνουν όλα όπως κάποτε ; Για να γεννηθεί μια ζωή πόσος κόπος και χρόνος απαιτείται. Για να αφανισθεί πόσα ελάχιστα δευτερόλεπτα ; Γιατί ;

Αλήθεια, αυτός ο πόνος, οι κραυγές των τελευταίων στιγμών, οι σφιχτές στερνές αγκαλιές γνωστών και άγνωστων ανθρώπων να σβήσουν έτσι σιωπηρά ; Είναι δίκαιο αυτό για τη φύση και τη δυναμική της ζωής ;

Στ' αλήθεια σας λέω δεν ξέρω. Και, το σπουδαιότερο, δεν ξέρω τι πραγματικά θα ήθελα.

Απ τη μια ο στυγνός ορθολογισμός του φυσικού θανάτου. Το τέλος, ο αφανισμός. Το τέρμα του χρόνου της ζωής. Η Μία όψη. Απ την άλλη, είναι δυνατόν αυτή η αρνητική ενέργεια εκείνων των στιγμών, η αγωνία, ο τρόμος, ο πόνος, τα συναισθήματα της αδιέξοδης φυγής, ο ύστατος εναγκαλισμός να μην άφησαν τίποτα ξωπίσω τους ; γίνεται ; 

Ο Άνθρωπος, σαν στέκει εκστασιασμένος, ισοπεδωμένος μπροστά στον εφιάλτη, έχει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί το "μετά". Έχει να κατασταλάξει στο τι ακριβώς θα ξεκινήσει να γράφει στο καινούργιο κεφάλαιο αμέσως "μετά".

Όσο ορθολογιστής και αν είμαι, όσο και αν πιστεύω στους νόμους της φυσικής και της βιολογίας, ξέρετε, δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτές οι ψυχούλες, κύρια αυτές των παιδιών γίνηκαν καπνός στο βιολογικό γίγνεσθαι. Δεν μπορεί αυτός ο πόνος να διασπαρεί έτσι πρόχειρα με ευτέλεια.

Θα με ρωτήσετε "μα τι λες ; άνθρωπέ μου τι λες ; τι ακριβώς θέλεις να μας πεις ;" Ναι, ξέρω φαντάζει τραγικό, δείχνει απόκοσμο και μεταφυσικό. Όμως οι εικόνες που η φύση κατέγραψε εκείνες τις πύρινες στιγμές σε αυτά τα ακρογιάλια δεν θα ξεχαστούν. Κάπου και κάπως άφησαν το αποτύπωμά τους. Εκεί....! κάπου, όλα αυτά τα ακρογιάλια θα μείνουν για πάντα τα ακρογιάλια των θρήνων και των κραυγών. Κάπου αυτά τα οικόπεδα, αυτές οι αυλές, θα μείνουν εκεί στοιχειωμένες για πάντα να κουβαλούν τα τρομερά "γιατί" αυτών των ανθρώπων. Να αντηχούν τις κραυγές των μητρικών αγκαλιών που για στερνή φορά έκλειναν μέσα τους τα λατρεμένα τους πρόσωπα.

Θέλω να παγώσει εκεί ο χρόνος. Θέλω, για να βρουν λύτρωση αυτές οι κραυγές και οι χαμένες μνήμες να γίνει ο τόπος κάτι σαν Ιερός βωμός μαρτυρίου. Δεν θα ήθελα να χτιστεί τίποτα. Μήτε πέτρα. Μήτε ένα τούβλο. Θα ήθελα μονάχα να λευτερωθούν οι ακρογιαλιές και έτσι να μπορούν πια στα σκοτάδια τις νύχτες να τρέχουν λεύτερες στη σωτηρία οι ψυχές των χαμένων ανθρώπων. Θα ήθελα η θάλασσα και ο γιαλός να γαληνέψει, να φτιάξει σκαλιά, να μπορέσει κείνο το κορίτσι να κατέβει με ασφάλεια απ τα βράχια στην αγκαλιά της θάλασσας.

Για μένα εκείνη η Γη είναι πια Ιερή. Θα είναι προσβολή εκεί που πέθαναν αγκαλιασμένοι δεκάδες άνθρωποι να μπει τσιμέντο και σίδερο. Όχι.... Μονάχα να αφεθεί λεύτερη η μήτρα της Φύσης και της Μάνας Γης να βγάλει τα δικά της λουλούδια και τα αρώματα που θα μας θυμίζουν τα χαμένα όνειρα εκείνων.

Δεν ξέρω άλλο τρόπο να βρουν λύτρωση τα στοιχειωμένα εκείνα μέρη. Κάποτε στους Αρχαίους καιρούς, που ο άνθρωπος τότε είχε μεγαλύτερη σέβαση στο κακό και στα γεγονότα της ζωής. Τότε που είχε περισσότερες αναστολές στην ύβρη και την αλαζονεία, κανείς δεν τολμούσε να παραβιάσει εκείνους τους τόπους του θανάτου. Αποκτούσαν το δικό τους ΑΒΑΤΟ. Και γίνονταν τόπος λατρείας και απότισης τιμής του ανθρώπου που έκλεινε το γόνυ υπομένοντας την δική του Νέμεση μετά την Άτη και την Ύβρη.

Έτσι τα ακρογιάλια των θρήνων να γίνουν λεύτερα λιβάδια μνήμης, σεβασμού και τιμής. Και μακάρι να αλλάξουν και τη δική μας σκέψη. Τις δικές μας "αξίες". Μακάρι να τσακίσουν τη δική μας ευτελή έπαρση και να μας κάνουν πιο συνετούς, πιο ανθρώπους, λιγότερο ανθρωποφάγους, λιγότερο χειραγωγημένους. Μακάρι να μας απαλλάξουν από τις δικές μας αυταπάτες.

Το Οικόπεδο του τρόμου.

Η Δευτέρα 23 Ιούλη έριξε πάνω μας ένα ολόμαυρο πέπλο θανάτου και σκοταδιού. Η Ημέρα του πύρινου Εφιάλτη σε Κινέτα και Ανατολική Αττική, μένει για πάντα χαραγμένη στις μνήμες και στις ψυχές όλων μας.

Από τότε, κάτι σαν αυλαία κοφτερή, έπεσε πάνω και στις δικές μας αναρτήσεις και εμπνεύσεις. Που να βρεις και ποια ακριβώς διάθεση να δημιουργήσεις, να γελάσεις, να προσφέρεις. Θα περάσει κάποιος καιρός μέχρι να βρούμε τους ρυθμούς που η ίδια η ζωή επιτάσσει πάλι να βρούμε.

Εκτός ίσως από εκείνους που χάθηκαν και τους δικούς τους. Όσα ευχολόγια και αν κάνουμε οι άνθρωποι αυτοί δύσκολα θα επανέλθουν.

Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση μήτε να αρχίσω τις υστερίες, μήτε τις καταρολογίες και το κυνήγι υπευθύνων και ενόχων. Κάτι άλλο μου έφερε τούτη εδώ τη γραφή.

Αυτή εδώ η Εικόνα

Αυτή εδώ η Εικόνα που πλέον, θεωρώ ότι θα στοιχειώνει τις ζωές εκείνων που θα θυμούνται. Τούτο εδώ είναι το ΟΙΚΟΠΕΔΟ του ΕΦΙΑΛΤΗ και του ΘΑΝΑΤΟΥ.

Σε αυτό το Οικόπεδο, μαρτύρησαν στην κυριολεξία, δεκάδες ανθρώπινες ψυχές, οι οποίες σφιχταγκαλιασμένες και παγιδευμένες οδηγήθηκαν στο θάνατο δια της πυράς.

Ναι, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο μιας Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, εν έτει 2018, βιώσαμε εικόνες περασμένου αιώνα.

Δείτε σε αυτήν εδώ την τρομακτική φωτογραφία την τραγική ειρωνεία της ζωής μας. Πέρα στο βάθος η ζωή. Η ομορφιά. Το πέλαγος που χρυσίζει στον ήλιο. Η θάλασσα που αστράφτει στο καλοκαιρινό χάδι του ουρανού.

Και στη μέση, το ΣΥΝΟΡΟ. Ένας ΤΟΙΧΟΣ. Ένας ΦΡΑΧΤΗΣ ΖΩΗΣ και ένα ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ ΘΑΝΑΤΟΥ. Και στην από δω μεριά ο ΘΑΝΑΤΟΣ. Ένα στρώμα στάχτης να σκεπάζει τα πάντα. Τη γη, τα προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων που παγιδεύτηκαν εκεί. Τα ουρλιαχτά τους. Ουρλιαχτά που θα στοιχειώσουν το μέρος αυτό για πάντα. Που τις νύχτες ο αγέρας θα μπλέκει τις κραυγές τους με τα σκοτάδια σε ένα ταξίδι πόνου και ατέλειωτων "γιατί".

Δείτε το Οικόπεδο του Θανάτου πριν τον εφιάλτη.  Ανύπαρκτη ακτή. Χτισμένη, μαντρωμένη. Με φράχτες και σύρματα. Και πίσω της ένα τόσο δα μονοπάτι. Το μονοπάτι των λίγων εκατοστών που την ώρα της κόλασης έγινε αόρατο. 

Τώρα, κάθε συνταγματική αναφορά, για ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΚΤΕΣ, για ΟΔΟΥΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ, για ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ πρόσβασης στην παραλία, αντιλαμβάνεστε ότι στη χώρα τούτη των κραυγών και των "παραθύρων" είναι θέματα προς αναζήτηση.

Αν ήμασταν στην Ιαπωνία, μια χώρα που ομολογουμένως η παραδοσιακά συντηρητική της δομή διατηρεί ακόμα αξίες και κώδικες τιμής, αυτό το Οικόπεδο του Θανάτου θα έμενε ακριβώς όπως το βλέπετε. Απαλλοτριωμένο. Δοσμένο δημόσια στο Κοινό ως Μνημείο μαρτυρίου. Όπως ακριβώς είναι το μνημείο στη Χιροσίμα. Εκεί παγωμένο στο χρόνο.

Έτσι πρέπει να μείνει και αυτό. Παγωμένο στο χρόνο και στις κραυγές των ανθρώπων. Δείγμα της ματαιοδοξίας μας, της απληστίας μας, της υποταγής μας στο χρήμα και στην υπεροχή. Στο θράσος μας να προκαλούμε παρά τα σαθρά μας θεμέλια και τις σάπιες αξίες μας.

Δεν θέλω να δημοσιεύσω ονόματα ιδιοκτήτη και της ιδιότητάς του. Δεν έχει σημασία καμία. Σημασία έχει να καταλάβουμε ότι ζούμε με σάπιες αξίες και αρχές. Θεωρούμε ότι το κακό και ο θάνατος αφορά "κάποιον άλλον" και εμείς αλώβητοι θα πορευόμαστε χωρίς συνέπειες.

Δεν είναι έτσι αδέλφια. Το κακό είναι ότι πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις το Σταυρό του Μαρτυρίου και της θυσίας τον σηκώνουν ΑΘΩΟΙ, ΑΜΕΤΟΧΟΙ. 

Θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε λοιπόν σε αυτά τα Οικόπεδα ; με τις φραγμένες και μαντρωμένες διεξόδους ; ή θα ισοπεδώσουμε κάθε τέτοιο σύνορο της μάταιης ιδιοκτησίας μας στην ελεύθερη Γη.

Η Χιροσίμα παγωμένη στο χρόνο

Φωτογραφίζειν #4 "Πρωινός καφές στα πόδια του Αιγαίου"

Φίλες και Φίλοι, 

η Αγαπητή μας φίλη η Μαρία Νικολάου εδώ:  4ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν "Οι Συμμετοχές"

μας έβαλε στον γοητευτικό, γευστικό αλλά συνάμα και δροσερό πειρασμό να αναδείξουμε Προσωπικές μας Φωτογραφίες με θέμα "Καλοκαιρινές Γεύσεις".

Μια πολύ όμορφη, θα έλεγα, παρότρυνση που δεν με άφησε ασυγκίνητο. Ιδού λοιπόν η προσωπική μου φωτογραφία, με την οποία συμμετείχα στον όμορφο διαγωνισμό.

"Πρωινός καφές στα πόδια του Αιγαίου"

Λίγα λόγια για την Φωτογραφία:

Τραβήχτηκε με ψηφιακή μηχανή το 2008 σε ένα μαγευτικό μπαλκόνι στην ΙΚΑΡΙΑ. Στον κόλπο του Να.

Ένας πρωινός καφές με φόντο ολάκερο το Αιγαίο πέλαγος σε μια υπέροχη γαλήνη και ηρεμία.

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι από μια καλοκαιρινή γεύση ; γεμάτη μάλιστα ζωή και δροσιά.

Σκεφτείτε λίγο, να ξυπνάτε το πρωί και να πίνετε τον πρωινό σας καφέ με αυτό το φόντο. Θα ήθελα να σας δείξω και άλλες εικόνες σχετικές αλλά το αφήνω σε μια ξεχωριστή ανάρτηση για την Ικαρία, που το αξίζει πραγματικά.

Πάμε τώρα στο Δρώμενό μας.

Η Βράβευση και τα αποτελέσματα   στον σύνδεσμο εδώ μπορείτε να δείτε τα τελικά αποτελέσματα και την βράβευση των φωτογραφιών.

"Ο Βυσσινόκηπος"

Η Φωτογραφία της Κάτιας Μαρκουίζου, απέσπασε την πρώτη θέση, με διαφορά επιλογών ψήφων καθώς ισοψήφισε με την:

"Απλή διαδικασία ωρίμανσης"

από την MeMaria.

Να δώσω τα προσωπικά μου συγχαρητήρια στις δύο καλές μας φίλες για τη διάκρισή τους. 

Επίσης να συγχαρώ ΟΛΕΣ τις συμμετοχές, σε μια δύσκολη διαδικασία επιλογής.

Τέλος να ευχαριστήσουμε την Μαρία Νικολάου για την δυνατότητα και το κέφι να διοργανώνει τέτοια δρώμενα δίνοντας ομορφιά στο καλοκαίρι μας.

Καλά να περνάτε παιδιά.

Πίσω στα καλοκαιρινά Πάρτι...

Ο Ήλιος σηκώθηκε με ....απειλητικές διαθέσεις. Το κάμα της μέρας το ένιωθες από τις πρώτες πρωινές ώρες. Που να σταθείς έξω κάτω στον ήλιο. Με τίποτα. Τα ψώνια και ο εφοδιασμός είχαν γίνει στις προηγούμενες ημέρες έτσι που σήμερα να εκκρεμούσαν οι τελευταίες λεπτομέρειες.

Ο Πρωινός φραπές με το γάλα του έδινε μια απόλαυση στο ξεκίνημα της μέρας. Ειδικά τις ευλογημένες εκείνες περιπτώσεις που η μέρα ζευγάρωνε με Σάββατο, τότε χαράς Ευαγγέλια. Όλα ήταν "κουφέτο", έστεκαν μια χαρά.

Ένα πότισμα καλό στην αυλή ήταν η πρώτη ενέργεια. Το λάστιχο έμπαινε σε λειτουργία. Καθάρισμα, πότισμα στις τριανταφυλλιές, στις γλάστρες, στο γιασεμί, τους βασιλικούς, όλα για να κρατήσουν την κάψα του ήλιου. Ένα ράντισμα με νεράκι στην κληματαριά να έχεις την αίσθηση της ...βροχής σου έδινε άλλον αέρα. Φυσικά ένιωθες ευεργετικές και τις σταγόνες του νερού να σε καταβρέχουν, το καλύτερο, τι να λέμε τώρα.

Η Αμέσως επόμενη φροντίδα:  Τα έπιπλα, η τακτοποίηση του χώρου.

Νάσου φρέσκα τα παιδιά λοιπόν....! τα φιλαράκια τα αδελφικά της γειτονιάς...! να βάλουν το χεράκι τους στη βοήθεια και την τακτοποίηση. 

Κίνηση πρώτη λοιπόν:  Το κρεβάτι στην κρεβατοκάμαρα ...λύνεται, αποσυναρμολογείται και ...εξαφανίζεται...! Ιδού η Πίστα του χορού. Ευρύχωρη και δεκτική.

Κίνηση 2η:  Το Αρμόνιο έξω...! που ; στην αυλή φυσικά. Εκεί θα στήνονταν το ερασιτεχνικό πάλκο με την κιθάρα του Σπύρου και το Μπουζούκι του Δημήτρη. Έτοιμη η αυτοσχέδια ορχήστρα για το ...δεύτερο μέρος του πάρτυ, αμέσως μετά τους χορούς.

Κίνηση 3η:  Έλεγχος στα ...ηλεκτρικά....! Τα ...φωτορυθμικά στην κρεβατοκάμαρα έτοιμα. Δύο προβολείς έγχρωμοι και λαμπάκια ...Χριστουγέννων και νάσου τα φωτιστικά ...εφφέ. Συνδεδεμένα με ένα απλό ηλεκτρικό μετατροπέα που έμπαινε στον ενισχυτή και όλα έτοιμα και ..φτηνά.

Δίσκοι, κασέτες έτοιμα όλα....! έχουν γίνει οι προεπιλογές από τον Άκη, τον D J της βραδιάς....! και είναι έτοιμος να μας χαρίσει απίστευτους ρυθμούς, εξοντωτικούς θα έλεγα για καλοκαιρινή ζέστη.

Κίνηση 4η : Το Μπαρ.....!

Μιλάμε για το βασικό "οπλοστάσιο" του πάρτι. Γιατί αντιλαμβάνεστε ότι χωρίς μπαρ και ποτά, δεν πάμε πουθενά. Για πάμε λοιπόν στην καταμέτρηση υλικού. Έχουμε και λέμε:

Johnny Walker, Vat 69 από Ουίσκι, Martini, Rosso Antico, Campari από Απεριτίφ. Stoliscnaya Vodka, Kalua, Vermouth, Parfait Amour παρακαλώ στα λικέρ της αγάπης και του έρωτα, νομίζω στα ποτά κλείσαμε. Πάμε στα σνάκς. Ξεροσφύρι το ποτό θα μας τσακίσει. Για να δούμε ; όλα καλά και εδώ. Τσεκάρουμε ψυγείο τώρα: Παγάκια άφθονα, σακούλες, αναψυκτικά, όλα εντάξει, μια χαρά. Έτοιμος ο εφοδιασμός μας σε ποτά. Τα ....τσιγάρα είναι ευθύνη των ...καλεσμένων, το ...κατάστημα δεν προσφέρει.

Όλα εντάξει λοιπόν. Τα παιδιά φεύγουν. Μεσημέριασε. Η Γειτονιά ησυχάζει. Βλέπετε εκείνες τις εποχές στην δεκαετία του 80, η γειτονιά με όλα της τα κουσούρια, την ησυχία και την ηρεμία την σεβόταν. Μήτε παιδιά υστερικά να τσιρίζουν, μήτε μηχανάκια να χαλάνε τον κόσμο, μήτε στις αλάνες παιδιά να παίζουν. 

Οι ώρες περνούσαν και το απόγευμα έπεφτε με μια ζέστη που σε έπνιγε. Ο Μεγάλος ανεμιστήρας αγκομαχούσε να δώσει όσο αέρα μπορούσε στα δωμάτια. Εκείνη την εποχή δεν ξέραμε για κλιματιστικά. Τα σπίτια έμεναν ολάνοιχτα. Δεν μετατρεπόταν οι χώροι των σπιτιών σε κλειστά κλουβιά.

Βραδάκι πια. Ντυθήκαμε. Το παντελόνι πιέτα έτοιμο, το κοντομάνικο πουκάμισο, παπουτσάκι σκαρπίνι. Στην τρίχα. Αρωματισμένοι έτοιμοι και λίγο ζελέ στα μαλλιά εναλλακτικά.

Οι βασικοί ...συντελεστές της βραδιάς, τα στενά φιλαράκια έφτασαν και πήραν τις θέσεις τους. Η Μουσική ξεκίνησε με διακριτικά slow κομμάτια, όλα ήταν έτοιμα και όλα προσδοκούσαν τη ζωή, το ρυθμό, το χορό. 

Να οι πρώτοι καλεσμένοι. Φίλες, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, Χαμόγελα, ομορφιές, καλή διάθεση, κάθε ηλικία ευπρόσδεκτη. Και ναι, ναι, το πάρτι ξεκινά...!

Τα πρώτα χορευτικά ζευγάρια σχηματίστηκαν στην "πίστα" του σπιτιού. Τα πρώτα κορμιά άρχιζαν να λικνίζονται στο ρυθμό της μουσικής. Τα πρώτα ποτήρια ήδη άδειασαν και γέμισαν τα δεύτερα. Οι πρώτες αισθησιακές αυθόρμητες ματιές διασταυρώθηκαν στο χώρο, έτσι άναρχα, λεύτερα, προκλητικά.

Καθώς το βράδυ προχωρούσε, Εκείνη κατέφτασε λαμπερή, απλή, γλυκιά. Γέμισε με την παρουσία της την καρδιά μου με μια μαρμαρυγή συγκίνησης και αναστάτωσης. Και οι πρώτοι χοροί μαζί της στον ρυθμό της βραδιάς.

Η Ώρα περνούσε, τα γέλια αντηχούσαν σε όλη τη γειτονιά τριγύρω. Τα τραγούδια άρχισαν να γίνονται πιο slow, λίγο πιο αργά. Άνοιξαν οι πρώτες αγκαλιές.

"Νάτο, το νιώθω να έρχεται στον αέρα απόψε....." αυτό το υπέροχο συναίσθημα που φέρνει το άγγιγμα των σωμάτων στα χαμηλωμένα φώτα, στα χέρια που τυλίγονται στα κορμιά με διακριτική θέρμη σαν να θέλουν να κλείσουν ανάμεσά τους τα συναισθήματα. Το κεφάλι που γέρνει στον ώμο απαλά και προσεκτικά σαν να υποκλίνεται στον έρωτα που σιγοκαίει. Τα πόδια που αγγίζουν το ένα το άλλο σε σκιρτήματα ηδονικά την ίδια ακριβώς στιγμή που τα δάχτυλα υφαίνουν τη γυμνή πλάτη. 

Και είναι αυτή η Δική μας στιγμή. Η στιγμή που στο άκουσμα του τραγουδιού, που τα χείλη μας ενώθηκαν για πρώτη φορά. Σε ένα φιλί σφράγισμα μιας μεγάλης Αγάπης. Και στην ορχηστρική στροφή εκεί σφραγίστηκε το "δικό μας" τραγούδι, στη δική μας αγάπη, που μας έφτασε μέχρι σήμερα και συνεχίζει. Από τότε. Από εκείνο το καλοκαιρινό πάρτι...

Μα, να, ήρθε η ώρα για αλλαγή μουσικής σκηνής. Κάπου κοντά στα μεσάνυχτα. Ήρθε η ώρα για Ελληνικά τραγούδια και συνάμα χορούς. 

Ένα όμορφο οδοιπορικό σε διαλεγμένα τραγούδια που ένωσαν την παρέα και πάλι ένα σμάρι αγκαλιά. Και μετά το ανέβασμα σε εκείνα τα τραγούδια που έκρυβαν μέσα τους την αντάρα του ζειμπέκικου

Ο Ένας χορός διαδέχονταν τον άλλο με το κέφι και τον νταλκά να πιάνει κόκκινο και να γίνεται ένα με την κάψα της καλοκαιρινής βραδιάς. Μέχρι που τα βαριά ζεϊμπέκικα έδωσαν τη θέση τους στα ηδονικά λικνίσματα της Ανατολής.

Ήταν η στιγμή που η ακουστική μουσική από τα πικ απ έπρεπε πια να περάσει στην ζωντανή μουσική της μικρής μας ερασιτεχνικής ορχήστρας.

Ε λόγου μου πήρα θέση στο αρμόνιο, τα άλλα παιδιά στην κιθάρα και στο μπουζούκι και νάσου πάλι ο μεγάλος μουσικός και ερμηνευτικός κύκλος απ την αρχή.

Απ τα χνάρια του νέου κύματος, στα πατήματα του Κώστα Χατζή, του Γιώργου Ζωγράφου, του Γιάννη Αργύρη, της Αρλέτας, μετά στα κλασικά λαϊκά, στους καημούς του Καζαντζίδη, του Διονυσίου, μέχρι τα λικνίσματα του Χιώτη και τους αναστεναγμούς του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη και του Στελλάκη.

Εκεί στην κορύφωση της αντάρας, η τούρτα....! ε να και η έκπληξη....! η τούρτα των γεννεθλίων μου.

Τα φώτα που έσβησαν, τα παιδιά που άρχισαν το γνωστό ξέρετε "Να ζήσεις Γιάννη και χρόνια πολλά.....κλπ κλπ", στιγμές όμορφες, ζεστές, ανθρώπινες, μοναδικές, αλησμόνητες.

Και έτσι ξημέρωνε η καινούργια μέρα. Με τους καλεσμένους αγκαλιά ολόγυρα άλλοι καθισμένοι στις καρέκλες, άλλοι σε σκαμνάκια, άλλοι στα πεζούλια στον κήπο με αναμμένα κεράκια δίπλα. Με τα μπουκάλια πλέον να έχουν σχεδόν αδειάσει, μέχρι εκείνες οι εφεδρικές μπύρες, άφαντες γίνηκαν και αυτές. Και τότες έγινε η ανάγκη για ποτό άγος... άγος γεμάτο χιούμορ 

"Δεν φέρνεις καμιά κολώνια βρε Γιάννη να την πιούμε..." ακούστηκε ο Γιώργης και φύγαμε όλοι ανάσκελα απ τις καρέκλες.

Και πιάσαμε τις μεγάλες ώρες της νύχτας. Εκεί κάπου το πάρτι έμελλε να αλλάξει έδρα. Ναι... να μεταφερθεί στην παραλία. Σε ποια παραλία ; μα φυσικά τότε στο Μεγάλο Καβούρι. Στριμώχτηκαν λοιπόν οι εναπομείνατες τολμηροί και φανατικοί καλεσμένοι, γυναίκες άντρες σε αυτοκίνητα, και μια μικρή πομπή διάβηκε το φίδι της Εθνικής τότε οδού ίσαμε το Φάληρο, το Δέλτα, την παραλιακή και έφτασε σινάμενη κουνάμενη ως την παραλία στο Μεγάλο Καβούρι 

Και εκεί, κάτω από το ασημένιο φως του φεγγαριού οι πιο τολμηροί μισόγυμνοι έκαναν τη βουτιά τους ωδή στην μαγεία της καλοκαιρινής νύχτας. 

Εκεί κάτω από αυτό το αντιφέγγισμα περπατήσαμε στο ακρογιάλι ξεκλέβοντας λίγο απ το μελίσσι της παρέας έτσι για να θυμηθούμε ξανά κάποιες στροφές από το "Total eclipse of the heart".

Το ξεφύλλισμα του χρόνου τελείωσε. Τα καλοκαιρινά εκείνα πάρτι ζουν και ξαναζούν στις καρδιές μας, γλυκαίνουν τις αναμνήσεις μας, διαμορφώνουν το παρόν μας. Στιγμές μιας άλλης εποχής, με άλλες αναφορές και τρόπους έκφρασης.

Αισίως στα 58 μου...

ΧΡΟΝΙΑ μου ΠΟΛΛΑ

Διαγωνισμός Φωτογραφίας με Θέμα: Το Καλοκαίρι

Πάντα το Καλοκαίρι έχει τα δικά του ιδιαίτερα χρώματα. Μέσα σε αυτά φυλακίζονται στιγμές και τα παιχνίδια της Φύσης.

Πριν λίγες μέρες η αγαπητή μας δικτυακή φίλη Μαρία-Έλενα έκανε έναν φωτογραφικό διαγωνισμό με Θέμα: "Το Καλοκαίρι". 

Μπορείτε να δείτε ΟΛΕΣ τις φωτογραφίες που συμμετείχαν εδώ:  Οι Φωτογραφίες του διαγωνισμού

Πολλές όμορφες εικόνες με καλοκαιρινό θέμα, που κάθε μία από αυτές έδωσε το δικό της καλοκαιρινό ύφος.

Μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού εδώ:  Τα Αποτελέσματα του διαγωνισμού

Η Δική μου Συμμετοχή:

Είχα τη χαρά να συμμετάσχω στον διαγωνισμό με την παραπάνω φωτογραφία. Να πω λίγα πράγματα για αυτήν. Τραβήχτηκε το καλοκαίρι του 2005 στην πανέμορφη Λευκάδα, στην μαγική παραλία του Μέγα Γυαλού στα Δυτικά του νησιού. Είναι τραβηγμένη με ψηφιακή μηχανή και οφείλω να πω ότι την λατρεύω.

Θέλω να σας ευχαριστήσω που σταθήκατε με ιδιαίτερη αγάπη σε αυτήν.

Να ευχηθώ σε όλους να είστε καλά, στην Μαρία Έλενα πάντα να είναι δημιουργική και να απολαμβάνει τη θάλασσα που αγαπά.

Καλό καλοκαίρι να έχουμε όλοι.

Αλλοπαρμένες καταβάσεις...

"Αλλοπαρμένες Καταβάσεις"

Κατέβηκε τα ξύλινα σκαλιά αργά, αργά. Το επίπεδο του δρόμου υψωνόταν πίσω του με τον ίδιο σταθερό ρυθμό, έτσι που ερχόταν να βουλιάζει σε άλλο επίπεδο, σε άλλο χώρο. Πίσω του ο κόσμος, η πόλη, οι δρόμοι, τα φώτα, οι άνθρωποι, οι ψίθυροι, οι ενοχές κι οι απογοητεύσεις.

Ένα ένα τα ξύλινα σκαλιά. Με τον νου αλλού, με τη σκέψη φευγάτη, με τη διάθεση της αναχώρησης να τον κυριεύει μεθοδικά Πίσω του έσβηναν τα φώτα, μπροστά του η λησμονιά διαγράφονταν αργά, νωχελικά, στο μεγάλο κόλπο με τα βράχια και την αμμουδιά κάπου ανάμεσα. Στο βάθος η θάλασσα, πιο έξω το πέλαγος και εκεί πέρα μακριά, στο σκοτάδι, η γραμμή, ναι η γραμμή. Εκείνη η αδιόρατη γραμμή των οριζόντων όπου ο νυχτερινός ουρανός ντυμένος στα μαύρα σύννεφα αγκάλιαζε ερωτικά τη θάλασσα.

Ένα προς ένα τα βήματα στα σκαλιά. Ένα προς ένα αφημένα πίσω όλα. Τα σχέδια, τα όνειρα, οι πόθοι, τα βιώματα, τα πρόσωπα.

Ήθελε τόσο πολύ να σμίξει με αυτό το μεγάλο που συντελούνταν μπροστά στα εμβρόντητα μάτια του, στην παραζάλη του μυαλού του, στην αστάθεια της λογικής, στην ανατροπή της ισορροπίας, στην καταιγίδα των ασυνείδητων και των μακρινών. Απέραντη η ακροθαλασσιά εμπρός του, έστεκε εκεί σπονδή στην αγκαλιά του. Και πέρα στο βάθος η αντάρα, τα απαστράπτοντα απειλητικά φίδια που χαράκωναν τον ουρανό με τον βροντώδη χαιρετισμό τους στον κόσμο των ανθρώπων.

Και ο αγέρας, αχ αυτός ο αγέρας του πελάγου! Αυτή η Όστρια που σάρωνε τα πάντα και την ένιωθε στο πρόσωπό του χαστούκι, έπλεκε ολόγυρά του ένα σμάρι, σαν να ήθελε να τον σηκώσει ψηλά στον ουρανό.

Αυτό το μαύρο, το σκούρο του στερεώματος έφερνε εκείνο τον αχό στα βάθη του πελάγους. Το θεριό ήταν εκεί, ανήμερο και ταραγμένο, βρηχόταν με τα στήθια του φουσκωμένα και ξέπνοα σε μια προσπάθεια να ξεσπάσει επί δικαίων και αδίκων.

Με το βλέμμα του αγκάλιασε την εικόνα. Άρχισε να ταξιδεύει άναρχα και λεύτερα χωρίς προορισμό. Γύρευε να χαθεί, να γίνει μια μικρή κουκκίδα ύλης και μετά ένα απέραντο μηδέν στο τίποτα και σε όλα, με τα άυλα κομμάτια του να ταξιδέψουν σε ολάκερο το διάστημα να αγκαλιάσουν και να χαϊδέψουν το κάθε τι αντικριστά του.

Τα σκαλιά γίνονταν όλο και λιγότερα στα πόδια του μέχρι το σημείο που αποφάσισε να σταθεί. Να σταθεί έτσι ακίνητος, σαν άγαλμα στα μέσα της διαδρομής, με τον δυνατό άνεμο να του μαστιγώνει το πρόσωπο και να γεμίζει τις ανάσες του.

Ο Χρόνος είχε χάσει το νόημά του όπως και ο προορισμός. Το μόνο που ένιωθε ήταν να γεμίζει δύναμη. Μια απόλυτη, απίστευτη δύναμη σαν αυτή που ποτέ του δεν είχε, σαν αυτή που πάντα αναζητούσε και έψαχνε. Εκείνη την δύναμη που ο ίδιος στέρησε απ τον εαυτό του. Τη δύναμη που του έδινε η αγριάδα της φύσης και η Θάλασσα. Ναι η Θάλασσα. Εκείνη η πλανεύτρα ερωμένη, που είχε ανοίξει την αγκαλιά της με όλα τα καλούδια, τα μυρωδικά της, τη σαγήνη και τη λαγνεία της. Απέραντη, ερωτική, ηδονική, δυνατή και ατίθαση. Τότε... μόνο τότε, άρχισε να απλώνει τα χέρια του αργά στο πλάι και ψηλά στ' αστέρια. Άρχισε να μεταμορφώνεται σε ένα παράξενο σκιάχτρο που φάνταζε ξωτικό μέσα στην νύχτα.

Αργά αλλά σταθερά τα μαλλιά, τα ρούχα, τα πάντα πάνω του άρχισαν να γίνονται κομμάτια, να γεμίζει με εκείνη την απόλυτη έκσταση της δύναμης και της λύτρωσης.

Εκεί στο ύψωμα αντίκρυ στην ακτή έγινε ένα με τους κεραυνούς και το βρόντο της καταιγίδας που ξέσπαγε πάνω και ολόγυρά του, παρασέρνοντας στην μετατροπή του... σε μια άλλη διάσταση ζωής .

Ύψωσε τα χέρια του ολάνοιχτα στον ουρανό. Άρχισε να φωνάζει, να κραυγάζει, να λυσσομανά. Κραυγή μεγάλη ίσαμε τα αστέρια που χλωμά και φοβισμένα κρύβονταν στον συννεφιασμένο ουρανό.

Η Κραυγή του, αυτή η κραυγή του λες και άργησε χρόνια ολάκερα να βγει απ τα σπλάχνα του απλώθηκε στον αγέρα και κατακυρίευσε τα πάντα .

Έμεινε εκεί, να φεύγει, να ταξιδεύει μέσα στη δίνη της καταιγίδας για άγνωστους τόπους, χώρους, διαστάσεις και ζωές, αντάμα με τα ανείπωτα όνειρά του και τις προσδοκίες του σε μια αυγή λησμονημένη και μακρινή.