5ο Δικτυακό Δρώμενο "Φωτογραφίζειν"-Η Συμμετοχή μου

Φίλες και Φίλοι,

Η Αγαπημένη μας φίλη Μαρία Νικολάου, στο blog της εδώ:  "Μια ματιά στον ήλιο με τα γιορτινά"  διοργάνωσε το "5ο Φωτογραφίζειν". Ένα όμορφο εικαστικό δρώμενο με βάση τη Φωτογραφία.

Αυτή τη φορά το θέμα ήταν "Θέα από Ψηλά".

Στον όμορφο αυτό διαγωνισμό πήραν μέρος 13 αγαπημένοι bloggers με 13 αντίστοιχες φωτογραφίες.

Σας δίνω εδώ την δική μου συμμετοχή με την οποία έλαβα μέρος με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό.

"Στην ταραγμένη αγκαλιά σου"

Η Φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε το 2007 στην μαγική Λευκάδα. Εικονίζει την υπέροχη παραλία του Μέγα Γυαλού στα Δυτικά του νησιού. Όπως τυχόν ξέρετε, η πλευρά αυτή του νησιού, ανοιχτή στη θάλασσα της Αδριατικής, είναι εμφανώς εκτεθειμένη στους Δυτικούς ανέμους. Έτσι εκείνο το πανέμορφο απόγευμα μπορέσαμε οικογενειακά να γίνουμε μάρτυρες από ψηλά αυτής της αγριεμένης από τον άνεμο ακτής.

Στον σύνδεσμο που σας καταχωρώ μπορείτε να δείτε ΟΛΕΣ τις συμμετοχές αλλά επίσης και την πανέμορφη φωτογραφία της αγαπημένης μας φίλης Μαρίας Παρασκευοπούλου από το blog της εδώ:  "Συλλέγω στιγμές"  , η οποία και πρώτευσε στον διαγωνισμό.

Βράβευση 5ου Δρώμενου Φωτογραφίζειν-Οι συμμετοχές

Ακόμα θα απολαύσετε ΟΛΕΣ τις συμμετοχές, που ήταν μία προς μία εξαιρετικές.

Τέλος, να ευχαριστήσω από καρδιάς την Μαρία Νικολάου για την όλη διοργάνωση, την έμπνευση και τον συντονισμό. Στις εποχές που ζούμε κάθε καλλιτεχνική πρωτοβουλία είναι ένα βήμα μπροστά στο φως.

"Ο Ήχος της Σιωπής"

"Ο Ήχος της Σιωπής"

Σιωπή,

απόλυτη, παγερή, σέρνεται στο σώμα σαν να το διεκδικεί ολότελα.

Ένα σεργιάνι στους χώρους του παλιού σπιτιού.

Γερασμένο, πληγωμένο μα ολόφωτα ζωντανό.

Περιμένει το φως σου να σε καλοδεχτεί,

αφουγκράζεται την παρουσία σου να ανοίξει την αγκαλιά του.

Πόσα αλήθεια μαθαίνεις στις ανάσες του.

Κοίτα !

Κάθε του γωνιά γεμάτη αναμνήσεις

παίρνουν σχήμα μια προς μια στο πέρασμα του χρόνου.

Αόρατες μορφές σε περιτριγυρίζουν

οικείες και τρυφερές.

Είναι οι μορφές εκείνες που περπάτησαν μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια

οι καρδιές που χτύπησαν για σένα

οι αγκαλιές που ανοίχτηκαν

τα χαμόγελα που πλάστηκαν στα πρόσωπά τους

τα δάκρυα που στόλισαν διαμάντια τις στιγμές τους.

Όνειρα απέριττα που σε νανούρισαν τις κρύες νύχτες

κάτω απ το τραγούδι της βροχής στη στέγη.

Προσευχές που σταύρωσαν το μαξιλάρι σου

μαζί με τις παλάμες των χεριών που απλώθηκαν

στο μέτωπό σου να το δροσίσουν απ τον πυρετό σου.

Και να εκεί πιο πέρα, δες..

τα σημάδια της ξυλόσομπας κι η μυρωδιά του καμένου ξύλου

η ζεστασιά της φλόγας να τυλίγει τα κρύα σου χέρια

μικρά, εύπλαστα και ευάλωτα.

Την ανάσα σου κρατάς σαν μπροστά σου θα δεις εκείνο το γραφείο,

σαν βωμό στα πρώτα σου διαβάσματα, στα πρώτα σου ταξίδια

στον κόσμο της γνώσης και της σκέψης

σαν άνοιγες τα πρώιμα φτερά σου στην αποκάλυψη του κόσμου.

Τα βιβλία, τα τετράδια, με το δικό τους άρωμα στις σκάλες των ονείρων σου.

Τα βήματα σου δες πορεύονται στο πέρασμα του χρόνου

και μπροστά σου να, αχνά, παράταιρα τα πρόσωπα εκείνων.

Ένα προς ένα. Κοίτα !

Είναι εκεί, έξω απ τα σύνορα του χρόνου,

γλιστρούν σαν δραπέτες από τις αναμνήσεις γυρεύοντας την αντάμωση ξανά.

Σε καρτερούν στον κάθε χτύπο της καρδιάς σου,

δηλώνουν το παρόν τους σε κάθε ζωγραφιά της σκέψης σου,

απλώνουν τα χέρια τους γυρεύουν τα δικά σου

μπερδεύουν το τώρα με το τότε σε ένα κάλεσμα πρωτόγνωρο.

Ποτέ δεν έφυγαν από κοντά σου. Ήταν και είναι πάντα εκεί

σε εκείνο το παλιό ρημαγμένο σπιτικό

χτισμένο με κάθε κόκκο απ την αγάπη τους και τον ιδρώτα τους για σένα.

Και γίνεται αυτό το σπιτικό, το παλιό, το λατρεμένο,

ναός ανάμνησης, τόπος συνάντησης ξανά σε ένα δικό τους κόσμο

όπως αυτοί τον έσιαξαν για σένα, για τα δικά σου χαμόγελα.

Νιώσε ! Είναι εκεί ! Πλάι σου.

Άκου ! Μέσα εκεί στο άδειο απομεινάρι, στην ασάλευτη σιγή.

Άκου πόσο δυνατός στ’ αλήθεια είναι ο ήχος τούτης της σιωπής τους.

Ο "Ήχος της Σιωπής" αγαπητές Φίλες και Φίλοι είναι η προσωπική μου συμμετοχή εδώ:

21ο Συμπόσιο Ποίησης

Στο εξαίρετο ποιητικό δρώμενο που διοργανώνει η αγαπημένη μας Φίλη Αριστέα στο προσωπικό της Ιστολόγιο εδώ:

Η Ζωή είναι ωραία

Απολαύσαμε 21 Ποιήματα που το καθένα μίλησε στην καρδιά και στα συναισθήματά μας. Στο σύνδεσμο που σας έδωσα μπορείτε να παρακολουθήσετε τα Αποτελέσματα του διαγωνισμού, την βράβευση και τη λήξη.

Ήταν η 2η συμμετοχή μου σε Ποιητικό δρώμενο. Νιώθω ένα δέος για την Ποίηση και την αντιμετωπίζω με τον δέοντα σεβασμό από μεριάς μου. Ευχαριστώ την Αριστέα που με παρακίνησε για τη συμμετοχή. Επίσης να ευχαριστήσω όλες και όλους τους δημιουργούς των ποιημάτων αυτών αλλά και τους αναγνώστες που έδωσαν ζωή σε ένα ακόμα κύκλο αυτού του ποιητικού θησαυρού.

Πολλά συγχαρητήρια στην Mary Pertax για την βράβευσή της στον διαγωνισμό με το εξαίρετο ποίημά της εδώ:

"Οι επιθυμίες μιας κουκίδας"

Συνεχίζουμε να δημιουργούμε και να εκφραζόμαστε. Πρέπει να διαβάσετε ΟΛΑ τα ποιήματα του Συμποσίου εδώ. Αξίζουν το χρόνο σας.

21ο Συμπόσιο-Οι συμμετοχές Μέρος 1ο

21ο Συμπόσιο Οι συμμετοχές Μέρος 2ο

Στον Συγγραφικό Κόσμο του WATTPAD

Όλοι μας νομίζω, λίγο ή πολύ, έχουμε μέσα μας ένα μικρό συγγραφικό "δαίμονα" να μας "βασανίζει".

Άλλοτε ήπια και άλλοτε βασανιστικά. Νομίζω πολλοί από εσάς έχετε νιώσει κατά καιρούς να φουντώνει στη διάθεσή σας μια εσωτερική παρόρμηση συγγραφής. Είτε σε πεζό είτε σε ποιητικό λόγο.

Πόσες φορές έχουμε νιώσει την ανάγκη να εκφραστούμε δημιουργικά και συγγραφικά.

Είναι ευλογία που εδώ η δικτυακή μας γειτονία, μας προσφέρει, με τα όμορφα λογοτεχνικά της δρώμενα την ευκαιρία να αναδείξουμε τις προσωπικές συγγραφικές μας παρορμήσεις.

Εδώ στο "ΗΔΥΠΟΤΟΝ" έχω ξεχωριστές στήλες, μέσα από τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε, να κρίνετε και να σχολιάσετε τις συγγραφικές μου απόπειρες.

Αυτή τη φορά έκανα ένα βήμα παραπάνω. "Άπλωσα τα φτερά μου" στον on line κόσμο του:

WATTPAD

WATTPAD Αρχική σελίδα

Το WATTPAD είναι μια ελεύθερη δικτυακή πλατφόρμα, στην οποία μπορείς να αναρτήσεις on line προσωπικά συγγραφικά έργα κάθε είδους και να τα εκθέσεις στην δικτυακή κοινότητα.

Φυσικά τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα με τους νόμιμους τρόπους.

Αποφάσισα λοιπόν να ανεβάσω κάποιες συγγραφικές μου δουλειές εκεί σε ανοιχτή ανάγνωση και κρίση μέσα από την προσωπική μου σελίδα.

Μπορείτε, αν θέλετε, να επισκεφθείτε αυτήν την σελίδα στην οποία θα παρακολουθείτε τα όποια έργα ανεβάζω εδώ:

Χρήστης GiannisPit: Τα Έργα μου

Είναι ένα "πείραμα" όλο αυτό, που θα ξεκινήσει. Δεν ξέρω που θα καταλήξει και αν θα μακροημερεύσει. Θα εξαρτηθεί από πολλές παραμέτρους, διαθέσεις και δυνάμεις.

Θεώρησα καλό να το μοιραστώ μαζί σας όπως όλες αυτές μας τις δημιουργίες.

Να ξεκαθαρίσω ότι εδώ, το "ΗΔΥΠΟΤΟΝ" αποτελούσε και θα αποτελεί τον πρώτο χώρο καταχώρησης και δημοσίευσης κάθε προσωπικής μου συγγραφικής δημιουργίας. 

Όμορφη Έκπληξη και Ευχαριστίες

Καλησπέρα σε όλη την ομήγυρη. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά και με διαθέσεις δημιουργικές. Χθες είχα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη με την άφιξη ενός δέματος από το Ταχυδρομείο.

Θυμάστε τον διαγωνισμό που έκανε η καλή μας φίλη Μαρία-Έλενα με θέμα το καλοκαίρι ; 

Αν δεν το θυμάστε δείτε όλες τις συμμετοχές εδώ:

Οι Φωτογραφίες του διαγωνισμού

Είχα την τιμή τότε να συμμετάσχω στον διαγωνισμό με την παρακάτω φωτογραφία μου

Πόσο μάλλον είχα την μεγαλύτερη χαρά να την τιμήσουν οι Φίλοι με την επιλογή τους.

Πόση χαρά ένιωσα σαν παρέλαβα τα όμορφα ΔΩΡΑ από την Μαρία-Έλενα που διοργάνωσε τον καλοκαιρινό αυτό διαγωνισμό.

Ιδού λοιπόν:

Δια Χειρός λοιπόν της φίλης μας Μια Πετσέτα με αυτήν την πολύ όμορφη χειροποίητη διακόσμηση με πανέμορφα καραβάκια. Και επίσης ένα πολύ όμορφο μπρελόκ σε θαλασσινή "έκδοση".

Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ για τα δώρα σου. Να είσαι πάντα καλά και να δημιουργείς.

Φθινοπωρινές Ιστορίες

Φθινοπωρινές Ιστορίες

Η Βροχή έπεφτε ραγδαία. Αρχές του Οκτώβρη. Φθινόπωρο. Έξω ο δυνατός Γαρμπής σήκωνε τα κιτρινισμένα φύλλα από τη γαλήνη τους και τα γυρόφερνε ψηλά ολόγυρα. Λες και χόρευαν το δικό τους χορό.
Είχε γύρει το γυμνό του κορμί στο τζάμι του παραθύρου της Σοφίτας. Το βλέμμα του ταξίδεψε στο γκριζόμαυρο χρώμα του νυχτερινού ουρανού. Άφησε να απαλύνει τα αυτιά του το τραγούδι της βροχής. Πέρα στο βάθος ξεμάκραινε ο ήχος από τους κεραυνούς.
Γύρισε το βλέμμα του πίσω. Στο κρεβάτι της σοφίτας ο νεαρός φίλος του κοιμόταν γαλήνια. Η Κουβέρτα αποκάλυπτε μέρος του γυμνού του σώματος. Σαν πίνακας ζωγραφικής.
Το σώμα του και το μυαλό του έκαιγε ακόμα. Ήταν ακριβώς όπως ένα Φθινοπωρινό μπουρίνι που έρχεται ξαφνικά μέσα στη νύχτα, αναπάντεχα και σαρώνει οτιδήποτε βρει στο διάβα του. Ήρθε απρόσμενα, χωρίς προμελέτη, έτσι άναρχα και αυθόρμητα. Για πότε τα χέρια τους ταξίδεψαν στα κορμιά τους. Για πότε τυλίχτηκαν στο ταξίδι των ηδονών δεν το κατάλαβαν. Αφέθηκαν χωρίς να ξέρουν ή να εξηγούν το “γιατί”. Τον ένιωσε να του κάνει έρωτα και να τον τυλίγει σε αισθησιακά μονοπάτια που δεν λογάριαζε καν την ύπαρξή τους. Το απόλαυσε χωρίς όριο σε κάθε εκατοστό της γυμνής του σάρκας. Η κορύφωσή τους σφράγισε αυτό το σμίξιμο με ανείπωτο πόθο και έκφραση ενώ αμέσως μετά σαν αυτό το ερωτικό μπουρίνι έφυγε στη στιγμή αφήνοντας πίσω του μια γλυκιά τρυφερότητα αλλά και μελαγχολία.
Ύστερα τον κατέλαβε ένα βίωμα γεμάτο ενοχές και αμφιβολίες.
Κατέβηκε από τη Σοφίτα. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα στο κάτω μπαλκόνι. Βγήκε έξω ολόγυμνος μέσα στη νύχτα. Αφέθηκε να τον λούσει η δυνατή βροχή με την καθαρτήρια δύναμή της. Έβλεπε τον εαυτό του σαν να βαδίζει σε έναν βωμό σκεπασμένο με  κιτρινισμένα φύλλα να καλύπτουν τη γύμνια του όπως οι χοές. Τύλιξε τα χέρια του στο εκτεθειμένο του κορμί με τα δάκρυά του να γίνονται ένα με το νερό της βροχής στο πρόσωπό του. Σαν φιγούρα σε Φθινοπωρινό τοπίο ζωγραφικής.

Σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε το πρόσωπό της μέσα στον καθρέφτη του μπάνιου. Τα χείλη ήταν ματωμένα. Ψηλάφισε με τα χέρια της τη μελανιά στο δεξί της μάγουλο λίγο πιο κάτω από το μάτι. Παρ’ όλα τα σημάδια το πρόσωπό της ήταν όμορφο. Ένα πρόσωπο μιας γλυκιάς τριανταπεντάχρονης γυναίκας. Έτρεμε και πονούσε. Δεν ήταν τόσο ο σωματικός πόνος εκείνος που την τσάκιζε αλλά ο πόνος της ψυχής της.
Λίγες ώρες πριν, απολάμβανε από το παράθυρο την Φθινοπωρινή καταιγίδα. Στο σβήσιμο μιας κοπιαστικής ημέρας γεμάτης υποχρεώσεις βουτηγμένης στην μοναξιά και στις σκέψεις. Το γύρισμα στο κλειδί της πόρτας την επανέφερε σε μια ακόμα πραγματικότητα αρρωστημένη που βίωνε τον τελευταίο καιρό.
Εκείνος, ο άντρας της. Της έριξε μια πεθαμένη ματιά. Τα μάτια του εστίασαν με κτηνώδη βουλιμία στο όμορφο κορμί της. Το στόμα του βρωμούσε νοθευμένο ουίσκι σαν το κόλλησε βίαια στα χείλη της. Τον απώθησε παρακλητικά.
“Άκου, μην μου το παίζεις εμένα κουλτουριάρα ! Είμαι ο άντρας σου και γουστάρω να σε πάρω τώρα”, της είπε αποκρουστικά τη στιγμή που τα χέρια του βιαιοπραγούσαν ήδη στο κορμί της.
“Σε παρακαλώ, θα ξυπνήσεις το παιδί”, του είπε σιγανά ευελπιστώντας να κάμψει την κατά συρροή βίαιη συμπεριφορά του. Δεν τα κατάφερε.
“Τι έγινε μωρό μου ; δεν γουστάρεις ; παίζει τίποτα άλλο ; Αυτά να τα πουλάς εκεί που σε παίρνει”, της είπε τη στιγμή που μόλευε το σώμα της  Όμως αυτή τη φορά αντιστάθηκε. Χτύπησε και χτυπήθηκε. Οι φωνές της μπερδεύτηκαν με τα αστραπόβροντα της καταιγίδας. Κατάφερε να τον φοβίσει και να τον πετάξει έξω απ το σπίτι μεθυσμένο σε μια απόφαση πλέον οριστική και αμετάκλητη.
Περιποιήθηκε το πληγωμένο της πρόσωπο. Βγήκε από το μπάνιο. Κίνησε αργά στο σαλόνι του σπιτιού. Η Μικρή οκτάχρονη κόρη της, είχε ζουφώσει σαν φοβισμένο γατί στον καναπέ. Είχε μαρτυρήσει να την ηρεμήσει. Έζησε και εκείνη κοντά της τις σκηνές της βίας τραγικός μάρτυρας στη ζωή της. Κοιμόταν τρομαγμένη. την χάιδεψε τρυφερά, άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βγήκε. Η καταιγίδα είχε κοπάσει πια, λες και ακολούθησε τις στιγμές της νύχτας της. Μιας μεγάλης νύχτας στη ζωή της. Ένιωσε λυτρωτικό τον νυχτερινό αέρα του Οκτώβρη στο πρόσωπό της. Πήρε βαθιές ανάσες. Πολλά από τα κιτρινισμένα φύλλα από τις λεύκες του δρόμου παρασύρθηκαν στο σπιτικό της, απρόσμενοι επισκέπτες καλοδεχούμενοι αυτή τη φορά. Κράτησε στο χέρι της ένα ξερό φύλλο. Είχε πάρει το χρώμα του Φθινοπώρου. Το πήρε με προσοχή στο χέρι της και το απόθεσε στην γυάλινη φοντανιέρα σαν ένα δώρο σημάδι που της έστειλε η φύση για την καινούργια στράτα στη ζωή της.

“Αλέξανδρε, για έλα κοντά μου σε παρακαλώ”, ακούστηκε η καθηγήτρια στον νεαρό μαθητή της Γ’ Λυκείου. Τον παρακολουθούσε εδώ και ώρα που περπατούσε μόνος, σκυφτός, μελαγχολικός, την ίδια στιγμή που οι συμμαθητές του απολάμβαναν ομαδικά τις στιγμές της εκδρομής τους. Ο Αλέξανδρος πλησίασε την Λυδία, την φιλόλογό του. Είχε με τους μαθητές της μια μοναδική σχέση. Εκπαιδευτικός και φίλη μαζί. Ανοιχτή και δεκτική σε κάθε τους αγωνία και περισυλλογή. Μια εξομολογήτρια. Αλλά και οδηγήτρια σε μονοπάτια μελέτης πέρα από τα σχολικά κατεστημένα.  Με τα παιδιά της μελετούσαν Ρίτσο, Εμπειρίκο. Λαπαθιώτη, Καρυωτάκη, Βάρναλη, Παπαντωνίου και όχι μόνο. Και σε όλες τους τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις μαζί. Κινηματογράφο, Παζολίνι, Λιντς, Δημόπουλο, Πρέμινγκερ, Αλμοντοβάρ, Ντασέν.
“Τι έχεις ;” τον ρώτησε ήρεμα ξεκινώντας να βαδίζει μαζί του.
“Τίποτα Κυρία”, απάντησε ο νεαρός με το κεφάλι σκυφτό.
“Άκου ! Στη ζωή σου δεν θα βαδίζεις ποτέ σκυφτός Αλέξανδρε ! Ότι και να σε βασανίζει, ότι και να σε βαραίνει θα το αντιμετωπίζεις με το κεφάλι ψηλά ! Λέγε λοιπόν !”
Ο νεαρός σήκωσε το κεφάλι. Της έριξε μια ματιά στο πλάι
“Κυρία...”
“Αλέξανδρε μίλα, είμαστε μόνοι μας και σε εμάς θα μείνει η κουβέντα”
Ψυχαναλύτρια με τους μαθητές. Με τα παιδιά της. Γιατί έτσι τα έβλεπε.
“Κυρία, πείτε μου… τι είναι Άντρας για σας ;”
Η Λυδία κοντοστάθηκε. Είναι από τις ερωτήσεις που σου κάνουν οι νέοι και σε πιάνουν στον ύπνο.
“Να μια ωραία ερώτηση !” του έδωσε μια πρώτη απάντηση, “Εσύ τι πιστεύεις ;” του ανταπέδωσε.
“Δεν είναι αυτός που ανταποκρίνεται στην ταυτότητα του φύλου του ; στο ρόλο του ;”
“με  ποιον σκηνοθέτη Αλέξανδρε ;”
“Μα η ..φύση”
“Η Φύση Αλέξανδρε ορίζει νόμους και κανόνες στις ανατομικές και βιολογικές της λειτουργίες. Αναπνοή, αναπαραγωγή για παράδειγμα.  Μήπως του άλλους κανόνες τους βάζουμε εμείς ;”
“Κυρία, ο άντρας έχει κάποια πως να το πω ...χαρακτηριστικά”
“Να μου πεις μερικά ;”
“Είναι ...δυνατός, επιβάλλεται, κυριαρχεί, δεν κλαίει...”
“Όσα μου λες αφορούν συναισθήματα. Ωραία, κυριαρχία σημαίνει σχέσεις εξουσίας Αλέξανδρε και τέτοιες σχέσεις φανερώνουν ανισότητα, επιβάλλεται που λοιπόν ;”
“Ας πούμε στη ...γυναίκα”
“Άρα θεωρείς τη σχέση με μια γυναίκα ως σχέση εξουσίας και επιβολής ;”
Ο Νεαρός κόμπιασε.
“Έτσι δεν λένε ; αλλά να...στον έρωτα”
“στον έρωτα τι ;”
“Όταν ένας άντρας κάνει έρωτα με μια γυναίκα, δεν κυριαρχεί ; δεν επιβάλει ;”
“Τι επιβάλλει”
Ο Αλέξανδρος είχε κοκκινίσει.
“Κυρία… μπορεί ένας άντρας να έχει την ..τιμή του αν ας πούμε γίνει κάποια στιγμή γυναίκα ;”
Η καθηγήτρια τον κοίταξε γλυκά.
“Άκου Αλέξανδρε ! Την τιμή στον άνθρωπο δεν την ορίζει η σεξουαλική μας ταυτότητα. Οι σχέσεις στους ανθρώπους απαιτούν σεβασμό στα θέλω του καθένα, στην ίδια τη ζωή, στις αξίες της, στην ακεραιότητα του άλλου. Αν κάτι μας αρέσει μπορούμε να το ζήσουμε με τον συνάνθρωπό μας βασισμένο στην επιθυμία του και την αποδοχή του και φυσικά δεν προσβάλλουμε την ίδια τη ζωή”
Την κοίταξε με τα μεγάλα όμορφα μάτια του. Η Καθηγήτριά του συνέχισε:
“Άντρας λοιπόν είναι να αγαπάς, να πονάς, να κλαις, να σέβεσαι, να δημιουργείς, να δίνεις, να παίρνεις, ισότιμα, εκούσια. Να έχεις αισθήματα, να μην τα κρύβεις, να μην τα θεωρείς αδυναμία”
“Μα Κυρία λένε….”
“Εμένα να κοιτάς Αλέξανδρε ! Άκου ! Σε διαβάζω ναι ; ο έρωτας  δεν είναι ιδιοκτησία μήτε εξουσία, δεν είναι  προσβολή.”
Την κοίταξε εμφανώς πιο ήρεμος και σίγουρος.
“Εντάξει Κυρία….”
“Θα σου πω κάτι, γιατί σε βλέπω μελαγχολικό. Αυτό που σε βαραίνει, να φύγει. Ότι και νάναι. Να ξέρεις ότι η πιο κρυστάλλινη βροχή βγαίνει από τα πιο μαύρα σύννεφα. Έτσι είπε κάποιος”, του είπε με συγκίνηση.
“Κυρία, σας ευχαριστώ, θα το θυμάμαι”
“Άντε λοιπόν να απολαμβάνεις κάθε σου στιγμή, μην έχεις ενοχές για κάτι που χαίρεσαι χωρίς να ενοχλείς τον συνάνθρωπό σου. Και κάτι τελευταίο. Τιμή σημαίνει να μην εκπορνεύεσαι και να έχεις την αξιοπρέπειά σου, όχι μόνο στο κορμί σου αλλά και στο πνεύμα σου”
Την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό. Κάπου το βλέμμα του μαζεύτηκε. Ακολούθησε ανελέητη η επόμενη ερώτησή του.
“Κυρία, τι πάθατε στο πρόσωπό σας ; τα χείλη και το μάγουλό σας είναι πρησμένα” !
Η Λυδία κόμπιασε. Στις συζητήσεις με τους μαθητές της δεν κατέφευγε στην κατεστημένη λογική να κρύβεται σε ψέμματα. Το έκανε και εδώ. Πήρε μια ανάσα και απάντησε:
“Δέχτηκα τις συνέπειες της επιβολής και της κυριαρχίας χωρίς σεβασμό στις σχέσεις των ανθρώπων Αλέξανδρε...”, του είπε χαρίζοντάς του ένα απέριττο χαμόγελο.
“Κυρία… σας ευχαριστώ”, της είπε.
“Πήγαινε τώρα στα παιδιά, και είπαμε, το βλέμμα ίσια μπροστά”
Τον είδε να ξεμακραίνει με βλέμμα αποφασιστικό. Ένα σμάρι συμμαθητών του, τον υποδέχτηκαν παρακάτω.

Ήταν Παρασκευή. Το τέλος μιας σχολικής βδομάδας. Η Λυδία μάζευε τα πράγματά της για να κλείσει την αίθουσα που είχε αδειάσει εντελώς. Φεύγοντας στην πόρτα στεκόταν ο Αλέξανδρος. Το φως της μέρας πίσω του, του έδινε μια παράξενη λάμψη.
“Αλέξανδρε, δεν έφυγες ; τι κάνεις εδώ ;”
Την πλησίασε, έριξε μια ματιά πίσω του, έβγαλε από το σάκο του ένα μικρό όμορφο κουτί. Τυλιγμένο με μια κορδέλα.
“Κυρία...” είπε ντροπαλά, “αυτό είναι για σας , κάτι δικό μου”
“Αλέξανδρε !”
Το πήρε, τον ευχαρίστησε με μια γλυκιά χειραψία και ένα απλόχερο χαμόγελο.
“Θα το δω σπίτι εντάξει ;”
“Ναι Κυρία”.
Έφυγε βιαστικά από κοντά της. Έξω ο ουρανός μάζευε μαύρα σύννεφα. Φθινόπωρο...

Η Λυδία, σαν φιλόλογος, με την λεύτερη διδαχή της αλλά κυρίως για τους στοχασμούς της, σύντομα κέντρισε το μίσος φασιστικών εγκληματικών ομάδων, που δρούσαν στον περίγυρο του Λυκείου ψαρεύοντας νέες ψυχές. Την είχαν προειδοποιήσει κάμποσες φορές να σταματήσει να υποστηρίζει τους αδύναμους, και να “προπαγανδίζει ανθελληνικές απόψεις” στους μαθητές της.
Εκείνη τη βροχερή μέρα όμως έκαναν ένα βήμα παραπάνω. Στο σχόλασμα του σχολείου, μια ομάδα φασιστών κουκουλοφόρων την κύκλωσε έτοιμη να απλώσει πάνω της το μίσος και το σκοτάδι τους. Έστεκε μόνη στη γωνιά του δρόμου κυκλωμένη. Ήταν τότε που ο Αλέξανδρος τους είδε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα άρχισε να φωνάζει και να τρέχει προς τα πάνω τους. Αδιαφόρησε. Χτύπησε αλλά χτυπήθηκε απείρως περισσότερο. Άσχημα. Κατάφερε να τραβήξει την προσοχή τους, να αγνοήσουν την καθηγήτριά του και στο τέλος οι φωνές και η φασαρία, άρχισαν να μαζεύουν κόσμο. Οι θρασύδειλοι χάθηκαν στο σκοτάδι που ανήκαν. Και εκείνος έμεινε κάτω στο πεζοδρόμιο άσχημα χτυπημένος γεμάτος αίματα. Το τελευταίο πρόσωπο που είδε από πάνω του πριν λιποθυμήσει ήταν της καθηγήτριάς του. Ένα μεγάλο κίτρινο πλατανόφυλλο, απ τον αέρα του Οκτώβρη ήρθε και έπεσε πάνω στο πληγωμένο του κορμί.

Δέκα χρόνια αργότερα….
“Μαμά, εγώ είμαι έτοιμη”, είπε το νεαρό κορίτσι με το φωτεινό πρόσωπο και τα μεταξένια καστανά μαλλιά.
“Και εγώ σε λίγο Έλλη μου, να, λίγο το πρόσωπό μου να φτιάξω”, απάντησε η γυναίκα καθισμένη στο σκαμπό μπροστά την τουαλέτα της.
“Για να σε δω !”, είπε η Έλλη καμαρώνοντας την μητέρα της στον καθρέφτη, “Μια χαρά είσαι, κούκλα !”
“Σε ευχαριστώ γλυκιά μου, νάξερες στην ηλικία μας πόσο έχουμε την ανάγκη σας για έναν καλό λόγο”
“Μα δεν είναι λόγια, το πιστεύω Μαμά….” της είπε χαρίζοντάς της μια μεγάλη αγκαλιά.
“Θα μου χαλάσεις το μαλλί...παλαβή !”
Το νεαρό κορίτσι την άφησε. Έριξε μια ματιά έξω από το παράθυρο. Το σκοτάδι είχε ήδη πυκνώσει για τα καλά.
“Φυσάει Μαμά, λες να βρέξει ;”
“Οκτώβρης παιδί μου ! Φθινοπώριασε για τα καλά !”
“Μου αρέσει το Φθινόπωρο”, είπε το κορίτσι απλώνοντας το βλέμμα της έξω απλανές, “Λατρεύω τα χρώματά του, τον ουρανό, τη βροχή, ακόμα και τις καταιγίδες του” είπε καθώς τα μάτια της παρακολουθούσαν το χορό που έκαναν οι κορυφές των δέντρων στο δρόμο. Η μητέρα της χαμογέλασε. Η Έλλη έφυγε από το παράθυρο και πλησίασε στην τουαλέτα της μητέρας της. Τα μάτια της έπεσαν σε ένα μικρό πολύχρωμο όμορφο κουτί.
Το πήρε στα χέρια της.
“Το έχεις ακόμα ε ;”
Η Λυδία γύρισε το βλέμμα της στην κόρη της. Είδε το κουτί. Χαμογέλασε με νοσταλγία.
“Ναι φυσικά….”
Η Έλλη άνοιξε με προσοχή το πάνω μέρος του κουτιού. Ανάμεσα σε ξεραμένα φύλλα δέντρων υπήρχε ένα μικρό μπουκαλάκι. Από κάτω ένα χειρόγραφο σημείωμα. Το νεαρό κορίτσι περιεργάστηκε το μπουκαλάκι.
“Είναι άδειο...”
“Ναι, ύστερα από τόσα χρόνια” σχολίασε η μητέρα της.
“Τι είχε ;”
Η Λυδία χαμογέλασε με τρυφερότητα
“Λίγο νερό της βροχής !”
“Τι ;”
“Ναι, σταγόνες της βροχής του Οκτώβρη, κρυστάλλινες σαν την ψυχή αυτού που μου το προσέφερε”, έκανε με συγκίνηση.
“Δεν μου τα έχεις πει όλα για αυτό” της είπε η κόρη της ψηλαφώντας το υπόλοιπο περιεχόμενο του κουτιού. “Φύλλα ξεραμένα ;”
“Ναι, Φθινοπωρινά φύλλα από τα δέντρα του σχολείου...”
Η Έλλη έπιασε στα χέρια της το χειρόγραφο σημείωμα.
“Μπορώ να το διαβάσω ;”
“Ναι μπορείς, ειδικά απόψε μπορείς !”
Η νεαρή κοπέλα άνοιξε με προσοχή το χειρόγραφο σημείωμα. Διάβασε δυνατά
“Και να θυμάστε ότι η κρυστάλλινη βροχή βγαίνει από τα πιο μαύρα σύννεφα. Στην καθηγήτριά μου Λυδία. Υπογραφή: Αλέξανδρος, Οκτώβρης 2008”
“Υπέροχο Μαμά !”
“Μια ιστορία του Φθινοπώρου κόρη μου. Μια βροχερή μέρα. Πριν δέκα ολάκερα χρόνια”
Η Λυδία με υγρά μάτια άπλωσε το χέρι της αργά στο πρόσωπό της. Πέρασε τα δάχτυλά της από τα χείλη της και ύστερα από το μάγουλό της κάτω από το μάτι. Σαν να έψαχνε πίσω στο χρόνο κάποια απ τα σημάδια του.
Η Έλλη είδε την εμφανή συγκίνηση της μητέρας της και ήθελε να αποφορτίσει λίγο την ατμόσφαιρα. Άφησε το κουτί κάτω.
“Δεν μου είπες. Που θα πάμε απόψε ; με ποιον θα φάμε μαζί ; ε ;”
Η Λυδία έστρεψε το βλέμμα της επάνω της. Χάιδεψε τα μαλλιά της τρυφερά. Ακούστηκε η φωνή της να βγαίνει δύσκολα.
“Με το αγόρι τότε που έγραψε αυτό το σημείωμα….”

Η Έλλη άνοιξε διάπλατα τα μάτια της με ένα πελώριο χαμόγελο. Η Μητέρα της συνέχισε.
“Με έναν πραγματικό Άντρα παιδί μου !”

Το διήγημά μου αυτό, αποτελεί την ταπεινή μου συμμετοχή στο εξαίρετο δρώμενο της αγαπητής μας φίλης Μαρίας Νικολάου εδώ:

Ιστορίες του Φθινοπώρου

Με τον ...Λεβιέ για Εξάρτημα

"Με τον ...Λεβιέ για Εξάρτημα"

-Που πάμε από εδώ βρε Χρήστο μου ; δεν βλέπεις τον οδοδείκτη ; αδιέξοδο δείχνει.

-Παραλία μωρό μου, ρομαντικά !  να γλεντήσουμε τη μοναξιά μας.

-Για αυτό μ’ έφερες στις ερημιές ;

-Εμ τι, για να δοκιμάσω το GPS στο Ρενό ;  Δεν έχεις παράπονο, κοίτα ! Ηλιοβασίλεμμα και  ερημιά.

-Κοίτα Ομίχλη στο πέλαγος.

-μαζεύεται τη νύχτα με την υγρασία και φεύγει το πρωί με την ανατολή.

-Χρήστο μου, αγκάλιασέ με, δημιουργία ο έρωτας δεν είναι ;

-μόνο ; ενέχυρο για όμορφες στιγμές, να τώρα που είμαστε μόνοι .

-Εδώ στο αυτοκίνητο ; τολμηρέ μου άντρα... !

-Αχ Λιζάκι μανάρι μου, καλό και τ’ αυτοκίνητο να σβήνουν οι φωτιές μας.

-Ναι Χρήστο μου.... 

(βογγητά και σκιές απ τα κορμιά που σμίγουν)

.......

-Έλα αγάπη μου αργείς ;

-Εμ φόρα καμιά φούστα κοντή βρε μωρό μου να βολευτούμε. Εσύ μούρθες με τον κορσέ της Κόμισσας του Λάνγκερλεφ ! Τι να κάνω ο δύσμοιρος ;

-Βλέπω και εσένα με το τζιν ! Μια ώρα με αυτό το φερμουάρ !

-Μα κοίτα τώρα ! Φερμουάρ είπαμε πανάθεμα την Lee μου μέσα, όχι αλυσίδα για την άγκυρα του καραβιού. Σφήνωσε !

-Έλα, Χρήστο μου ...

-Λιζάκι ! Ετοιμάσου για απογείωση, όλα έτοιμα...

-Άνοιξε το παράθυρο σκάω !

-Και το παράθυρο και τα πόδια σου Λίζα μου.

-Πρόστυχε !

................

-Ουάαααου η σκληράδα σου Χρήστο μου !

-Βρε μωρό μου, το λεβιέ πιάνεις ! Κανόνισε να βγάλεις την ταχύτητα να κάνουμε μπάνιο με τ’ αμάξι..

.........................

-Αχ έτσι σε θέλω νεράιδα μου,  να αστράφτει το κορμάκι σου στο φεγγαρόφωτο. Τι γυναικάρα έχω εγώ ηφαίστειο !

-Ναι Χρήστο μου.... το μέγεθος.....

-Πάλι το λεβιέ πιάνεις....!

-Αχ είπα και εγώ...!

-Δεν το συνεχίζω...!  

-Μμμμμ άντρα μου το βελούδο σου με τρελαίνει !

-Εμ  μόνο εσείς βελούδα ; και εμείς τώρα. Τι ; σαν το πουλί του Παππού Ανάργυρου που ‘ναι σαν την κόμη του Μωυσή ;

-Μ’ ανάβει το λουκ σου εκεί κάτω.

-Ήθελα νάξερα που το βλέπεις με τόσο έρεβος βρε Λιζάκι.

-Το νιώθω άντρα μου παντού. 

-Ναι καρδιά μου ναι ! Αλλά μην το πεις παραέξω γιατί με βλέπω με καζούρα...

...........

-Φεύγω μωρό μου, με τρελαίνεις !

-Τον καθρέφτη πρόσεχε Λίζα μου ! Με το κεφάλι σου πάνω κάτω, θα γυρίσουμε στραβοί...

(Θόρυβος ξαφνικός από μέσα.....)

-Τι είναι αυτό Χρήστο ;

-Μη δίνεις σημασία κορμάρα μου, δουλειά σου εσύ, αλλά τα πόδια σου ! Είναι κι ατελείωτα ! άνοιξες τον κλιματισμό....

-Μην με κόβεις με τον κλιματισμό σου, έλα ! Με τρελαίνεις !

-Πάμε φρεγάτα μου ! Δουλειά σου !

-Αχ βρε Χρήστο τι τρίζει έτσι πια ;

-Τα ρημάδια τα αμορτισέρ, θα τ’ αλλάξω. Άστο τώρα και είμαστε για την κορυφή !

-Κορυφή Χρήστο μου !

-Ναι Λίζα μου !

-Έρχομαι άντρα μου !

-Φτάνω γυναικάρα μου !

............Θόρυβος τριξίματα έξω

-Λίζα !

-Αχ όχι τώρα μωρό μου !!!

-Λίζααα !

-Μη τώρα Χρήστο μουουουου, τί είναι πια !!!!!

-Άσχετο, ο Σκύλος στο καπό που μας παίρνει μάτι Λαμπραντόρ δεν είναι ;

-Όχι πάνω στο καλύτερο ρε Χρήστο  !!! Όχιιιιιι...

Φίλες και Φίλοι, το 16ο "Παίζοντας με τις λέξεις", το λογοτεχνικό μας δρώμενο στον  blogo-χώρο τελείωσε με νέο ρεκόρ επιτυχίας σε συμμετοχές. Ένα Δρώμενο, που διοργανώνει με αγάπη, μεράκι και έμπνευση η Μαρία μας εδώ:  https://mytripssonblog.blogspot.com

Το παραπάνω μικρό διήγημα ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στον αγαπημένο διαγωνισμό. Ήταν η πρώτη μου απόπειρα να γράψω κάτι σε ύφος Κωμωδίας. Προσπάθησα να ανοίξω το λογοτεχνικό μου ύφος πέρα από τα καθιερωμένα μου. Το παραδίδω στην κρίση σας. 

Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορείτε να δείτε και να διαβάσετε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού, την βράβευση καθώς και το εξαίρετο "Νούφαρο ριζώνω" που κέρδισε την αγάπη μας, ένα δημιούργημα της Ανέττας.

Μπορείτε να διαβάσετε και να απολαύσετε όλες τις συμμετοχές εδώ:

Συμμετοχές 1-6

Συμμετοχές 7-16

Συμμμετοχές 17-26

Συγχαρητήρια στην Ανέττα για την πρωτιά της, την Μαρία Κανελλάκη και την Αριστέα για τις επόμενες θέσεις.

Συγχαρητήρια σε όλους για το μεράκι και τη δημιουργική τους διάθεση.

Μαρία μου, σε ευχαριστούμε για την δυνατότητα που μας δίνεις να εκφραστούμε. Πάμε τώρα στο επόμενο.

"Ελουάζ" (Eloise)-Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #2

"Ελουάζ"

("Eloise")

Γύρισε στο σπίτι μεθυσμένος. Η Ξανθιά στο μπαρ τον είχε ποτίσει με άφθονο αλκοόλ εκτός από τους χυμούς του κορμιού της. Τρεκλίζοντας χύθηκε στον καναπέ. Άνοιξε τα κουμπιά στο πουκάμισο να ξανασάνει. Και τότε το άκουσε. Ένας τριγμός. Το βλέμμα του γύρισε δεξιά του, έψαξε με αγωνία στο σκοτάδι. Τη στιγμή που κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνος μια σκιά γλίστρησε καταπάνω του. Το μαχαίρι έκοψε στα δύο το λαιμό του πριν προλάβει να ακουστεί η κραυγή του.

Η Νύχτα παγωμένη. Το ερειπωμένο κτίριο έχασκε σαν ξεκοιλιασμένο κουφάρι μεγάλου ζώου. Η Παλιά επιγραφή χτύπαγε στον πάσαλο σαν λυσσομανούσε ο αγέρας. “Ψυχιατρικό Άσυλο Δυτικής ακτής”. Στα κατεστραμμένα υπόγεια βασίλευε σκοτάδι και σιωπή. Τα απομεινάρια της μεγάλης φωτιάς που κατέστρεψε την κλινική. Δεκαοκτώ ασθενείς καμένοι ζωντανοί στα κελιά τους, ψυχές ξεχασμένες και από το Διάβολο ακόμα.

Κρύωνε πολύ απόψε. Τα άθλια ρούχα που φορούσε δεν αρκούσαν. Κατάφερε να ανάψει ένα μικρό γκαζάκι και να στριμωχθεί κοντά σε ένα μαυρισμένο τοίχο. Να κρυφτεί απ το Βοριά που έμπαινε από το άνοιγμα. Πονούσε πολύ. Ψηλάφισε με το χέρι της τα ράμματα δεξιά στο κορμί της. Είχε μια λάμπα εκεί κοντά ίσα να βλέπει. Αυτό ήταν το σπίτι της. Στάθηκε αντίκρυ σε έναν  σκουριασμένο καθρέφτη. Τρόμαξε. Ύστερα χάιδεψε με το χέρι το πρόσωπό της. Το μελανιασμένο μάτι  και τα χέρια γεμάτα χαρακιές. Σε ένα παλιό μεταλλικό φοριαμό ψαχούλεψε κάτι συρτάρια. Ένα παλιό φωτογραφικό άλμπουμ. Το πήρε με χέρια που έτρεμαν και το ξεφύλλισε. Είδε τον εαυτό της λίγα χρόνια πριν. Ένα πανέμορφο κορίτσι 24 ετών, με λαμπερά μάτια και χυμώδες σώμα.  Και μετά ένα μισοκαμμένο έγγραφο με την ταυτότητά της.

Ελουάζ Λαγκράντ.....

Ένα δάκρυ κύλησε στην φωτογραφία της.

Ο Καθηγητής Άρνολντ Στόκτον διάβαζε με ενδιαφέρον την εφημερίδα του μπροστά στο τζάκι. Τα μάτια του εστίασαν σε μια είδηση:

“Άγρια δολοφονημένος βρέθηκε στο σπίτι του ο 43χρονος Χέρμπερτ Λίμαν, νοσηλευτής.... το δεύτερο θύμα μετά την αναισθησιολόγο Βικτόρια Χάνεγκεν, που δολοφονήθηκε με τον ίδιο τρόπο...”

Ο καθηγητής ένιωσε να ανατριχιάζει σύγκορμος. Συνεργάτες του χρόνια στο Άσυλο της Δυτικής ακτής. Στις παράνομες μεθόδους του. Στα ηλεκτροσόκ των ασθενών, στα πειράματα, στους ακρωτηριασμούς για λαθρεμπόριο οργάνων. Κυρίως αυτό !

Η Αίσθηση της ξένης παρουσίας τον γέμισε τρόμο. Αυτό που αντίκρισε πίσω του στο μισοσκόταδο ήταν εφιάλτης . 

“Εσύ ; πως ; η φωτιά, δεν έμεινε κανείς ! ”

Ο Κομμένος λαιμός του έπνιξε την κραυγή του μέσα στη νύχτα.

Είχε πια ξημερώσει. Το κόκκινο χρώμα του ουρανού ρόδιζε την Ανατολή. Ο Βοριάς εξακολουθούσε να λυσσομανά. Η Θάλασσα άφριζε μανιασμένη. Έτρεχε σαν δαιμονισμένη με τα κουρέλια της στην αποβάθρα. Την είχαν ανακαλύψει. Πίσω της εκείνοι οι δύο με τα μαύρα ρούχα. Δεν άντεχε πια άλλους δεσμώτες. Δεν άντεχε το ηλεκτροσόκ, το ξύλο, τις ενέσεις, το κλεμμένο της νεφρό, τους βιασμούς. Έτρεχε και ξωπίσω της αυτοί. Μάταιο. Σε λίγο θα ήταν στα χέρια τους. 

Κοντοστάθηκε για μια μόνο στιγμή. Έσφιξε δυνατά το κεφάλι με τα χέρια της. Η κραυγή της σημάδεψε εκείνο το πρωινό με τον κόκκινο ουρανό. Βούτηξε στα κύματα. 

Η Ελουάζ δεν βρέθηκε ποτέ ! Ταξίδεψε αντάμα με τα σακατεμένα της όνειρα σε ένα άλλο κόσμο.

Αυτή, φίλες και φίλοι, ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στην 2η φάση του Υπέροχου δικτυακού δρώμενου "ΦΩΤΟ-ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΣΚΥΤΑΛΗ #2". Το δρώμενο το ξεκίνησε η αγαπητή Mary Pertax και έχετε την δυνατότητα να το παρακολουθείτε συνολικά εδώ:  ΦΩΤΟ-ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΣΚΥΤΑΛΗ

Την Εικόνα την "παρέλαβα" από την αγαπημένη μας Φίλη, την Μία, μετά από την δική της συμμετοχή, που μπορείτε να δείτε εδώ:   Craftartista-Το Μήνυμα

Λίγα Λόγια αναγκαία για την συμμετοχή μου:

Η Εικόνα που παρέλαβα έχει μια τεράστια ιστορία θρύλο. Είναι βασισμένη στο αρχέτυπο του Πίνακα ζωγραφικής του Εξπρεσσιονιστή ζωγράφου Νορβηγού ΕΝΤΒΑΡΤ ΜΟΥΝΚ και όλοι γνωρίζουμε την ανάλυση που έδωσε για αυτήν ο δημιουργός της.

Την παραπάνω εικόνα εδώ έχει φιλοτεχνήσει με την γνωστή της καλλιτεχνική αύρα η φίλη μας η Μία. 

Θεώρησα ότι έπρεπε, στο αφήγημά μου, να ξεχάσω παντελώς την γνωστή σημασία του πίνακα καθώς κάθε άλλη σκέψη θα ήταν ιεροσυλία και κλεψιτυπία. Συνεπώς "ξέχασα" παντελώς την προέλευσή του και δημιούργησα ένα μικρό αφήγημα πάνω στην έμπνευση που μου έδωσε η όμορφη εικόνα της Μία.

Ο Τίτλος που επέλεξα  αναφέρεται σε Γυναικείο Όνομα Γαλλικής κατά βάση προέλευσης. Το δανείστηκα από τον αγαπημένο μου συγγραφέα και ιδρυτή της σχολής του Hard Boiled Αστυνομικού Μυθιστορήματος Dashiell Hammett. Ήταν το όνομα μιας γυναίκας στο μυθιστόρημά του "Γυάλινο κλειδί". Το όνομα αυτό, μου προκάλεσε ένα πάθος σαν εθισμό, σαν εμμονή, σαν λατρεία ! Δεν ξέρω το λόγο που το λάτρεψα ειλικρινά και ήθελα πάρα πολύ να το χρησιμοποιήσω για κάποιο δικό μου χαρακτήρα σε διήγημα. Να που ήρθε η στιγμή του. 

Η Εικόνα μου δίνω στην Άννα μας (Anna Flo) για να συνεχίσει την όμορφη σκυτάλη μας

Πηγή:  Στην εικόνα είναι ο DANA ANDREWS σε επιλεγμένο κινηματογραφικό καρέ από την μεγάλη ταινία του OTTO PREMINGER "LAURA"

H Εικόνα είναι αυστηρά "Ουδέτερη" ως προς την πλοκή και η Άννα μας μπορεί να την μεταχειριστεί αφηγηματικά όπως θέλει,  σύμφωνα με τη δική της  καλλιτεχνική και δημιουργική έμπνευση.

Άννα μου, καλή επιτυχία !!!

Το έχεις !!!

Καλή επιτυχία σε όλους για μια υπέροχη συνέχεια την οποία, προσωπικά, θεωρώ δεδομένη.