Σήμερα λέω να ξεκουράσουμε λίγο το μυαλό και τη σκέψη μας, όσο μας επιτρέπουν φυσικά τα γκρίζα δρώμενα στο διεθνές και όχι μόνο γίγνεσθαι.
Είπα λοιπόν να κάνουμε μια μικρή φωτογραφική περιήγηση, έναν όμορφο περίπατο, παρέα και να μοιραστώ μαζί σας κάποιες πανέμορφες εικόνες από κάποια:
ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ της ΠΛΑΚΑΣ
Παλιά Νεοκλασικά αριστουργήματα, ανακαινισμένα, στέκουν στα γραφικά στενά αυτής της μοναδικής γειτονιάς της Αθήνας, η μόνο που παρέμεινε ζωντανή στην λαίλαπα της "ανοικοδόμησης'.
Πριν λίγες μέρες λοιπόν κατέβηκα στο ιστορικό κέντρο και τα βήματά μου ανέβηκαν στα μαγικά αυτά σοκάκια που σε πιάνει δέος σε κάθε τους μέτρο, σε κάθε τους σκαλί. Ένα πραγματικό στολίδι.
Πάμε λοιπόν να αφεθούμε στην Εικόνα.
Σας τα αφήνω να τα χαρείτε, να αφεθείτε στη μαγεία των Μπαλκονιών και να ζήσετε την άψογη αισθητική εκείνης της εποχής που δυστυχώς χάθηκε στην υπόλοιπη Αθήνα.
Τελικά είναι πολύ όμορφος και δημιουργικός όλος αυτός ο "χορός" με Δικτυακά Blogo-Δρώμενα στη "γειτονιά".
Ένας μικρός "οργασμός" δημιουργίας, ομαδικής δουλειάς, που αναδεικνύει την συλλογικότητα.
Η Εξαίρετη Φίλη Blogger Μαρία Νικολάου, έχει δύο όμορφα Blogs:
Το Κείμενο Μια Ματιά στον Ήλιο με Γιορτινά Δανείζομαι το μότο της και το τονίζω: "Κόντρα σε νωθρούς καιρούς δημιουργούμε, όπως και όσο μπορεί ο καθένας" Η Μαρία, λοιπόν μας έδωσε την ευκαιρία και τη χαρά να συμμετάσχουμε σε δύο πολύ όμορφα διαχρονικά Blogo-Δρώμενα, διαφορετικά μεταξύ τους. Το ένα το περιεχόμενο μιας φωτογραφίας με την ελεύθερη απόδοσή του σε ένα ποιητικό Ολιγόλεκτο Εικοσιπέντε μόλις λέξεων. Είναι οι "25 Λέξεις", που αισίως έφτασαν στην 11η διοργάνωσή τους. Είχα λοιπόν τη χαρά και την όμορφη εμπειρία να συμμετάσχω, για πρώτη φορά, στον διαγωνισμό αυτό με το δικό μου ολιγόλεκτο. Η Φωτογραφία την οποία είχαμε για να δώσουμε μια ελεύθερη απόδοση στο περιεχόμενό της ήταν αυτή:
Και το δικό μου ολιγόλεκτο των 25 λέξεων ήταν αυτό:
"Σε καρτερά στην ατέρμονη αγκαλιά της.
Εκεί που σμίγει με τον ουρανό.
Στέκει θολή σαν όνειρο.
Και εσύ αναρωτιέσαι.
Φυλακή για σημάδι ο συρμάτινος φράχτης"
Μπορείτε να διαβάσετε τις 18 εξαίρετες συμμετοχές εδώ: 25 Λέξεις #11-Παρουσίαση Τα Αποτελέσματα του διαγωνισμού και την Βράβευση μπορείτε να τα δείτε εδώ:
25 Λέξεις #11-Η Βράβευση Συγχαρητήρια στην Κατερίνα Βέριγκα για την πρωτιά της, με το Ολιγόλεκτο που διαβάζετε εδώ, όπως επίσης και σε όλες τις λοιπές συμμετοχές.
"Είπαν ν' ανοίξω τους ορίζοντές μου
κι έχτισαν παντού τείχη και συρματοπλέγματα.
Μην αγγίζεις!
Μη πατάς!
Μην ανακαλύπτεις!
Εποχή αυστηρώς ακατάλληλη για ταξιδιώτες του ονείρου".
Το Δεύτερο Δρώμενο ήταν το: "ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙΝ #3". Εδώ είχαμε να στείλουμε δικές μας Φωτογραφίες με θέμα την ελεύθερη Οπτική πάνω στην έννοια: "ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ"
"Αναδημιουργία στο Χρόνο"
Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή. Είναι ένα εξαίρετο παραδοσιακό αρχοντικό που το φωτογράφισα στην Πλάκα. Ένα Σπίτι μιας υπέροχης παράδοσης που έχει αναγεννηθεί μέσα στο χρόνο.
Μπορείτε να δείτε όλες τις πανέμορφες συμμετοχές εδώ:
Τελικά είναι πάρα πολύ όμορφο, σε γκρίζους καιρούς, να μπορείς να συμμετέχεις σε δημιουργικά και όμορφα συλλογικά πράγματα. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα ως μια μοναδική Ψυχοθεραπεία...! Τολμήστε το....! Να σας θυμίσω ότι τρέχει στο CINEFIL η ΑΣΚΗΣΗ ΣΕΝΑΡΙΟΥ: "Πες το με Εικόνες" εδώ: https://cinefil-net.blogspot.gr/2018/04/blog-post.html
"Η ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΙΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗΣ
ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ”
"Θέμη...!"
ακούστηκε έντονα η φωνή στα δεξιά του.
Ένα μεγάλο Volvo έστεκε δίπλα του και το
χαμογελαστή πρόσωπο ενός πενηντάρη
άντρα πρόβαλε από το ανοιχτό παράθυρο.
"Ηλία...!"
ανταποκρίθηκε με έκπληξη και χαρά.
"Βρε
παλιόφιλε, αν είναι δυνατόν... τι κάνεις
; πως είσαι ;"
Έστεκαν
στη μέση του δρόμου προκαλώντας αναστάτωση
στην κίνηση του μικρού δρόμου.
“Έλα
μπες μέσα...!” του είπε ο πενηντάρης
οδηγός κάνοντας νόημα “Έλα γιατί
εμποδίζουμε...”
Εκείνος
ανταποκρίθηκε, μπήκε στο αυτοκίνητο
που έκανε λίγα μέτρα πιο κάτω. Σε ένα
ελεύθερο μέρος δίπλα σε ένα μικρό πάρκο,
ο οδηγός σταμάτησε. Βγήκαν έξω στο
πεζοδρόμιο. Για μια στιγμή μετρήθηκαν
οι ματιές τους έντονα, γεμάτες συναισθήματα.
Ύστερα μια μεγάλη αγκαλιά εγκάρδια
έκλεισε τα κορμιά τους προκαλώντας
την προσοχή κάποιων περαστικών.
“Βρε
Θέμη, πόσο καιρό έχω να σε δώ”, έκανε
ο Ηλίας Δρημάδης. Κοντά στα πενήντα
του με σπασμένο κουρασμένο πρόσωπο,
λίγα άσπρα μαλλιά και ελαφρά κοιλιά.
Ο
Θέμης τον κοίταζε προσεκτικά. Αδελφικοί
φίλοι από τις παλιές λαϊκές γειτονιές
στις Κουκουβάουνες. Χρόνια ολάκερα από
παιδιά μέτρησαν τα παιχνίδια τους στις
αλάνες με τις θεόρατες μαργαρίτες και
τα πολύχρωμα αγριολούλουδα. Ο Ένας δίπλα
στον άλλο έριχναν ξύδι στα κοκκινισμένα
γυμνά τους πόδια από την επίθεση των
τσουκνίδων. Εκεί μέτρησαν τα πρώτα τους
εφηβικά όνειρα και σκιρτήματα στην
είσοδό τους στον κόσμο της ώριμης νιότης.
Μέχρι που....
“Ηλία
μου είσαι καλά ;”
“Εντάξει
λέω ναι εσύ ;”
Ο
Θέμης του έριχνε έντονες ματιές σαν να
ήθελε να μετρήσει στο πρόσωπο τα περασμένα
του χρόνια.
“Δεν
μου λες ; κάνεις τίποτα ; πάμε για καφέ
; έλα μην μου πεις όχι και αυτή τη φορά
;”
Δεν
μπόρεσε να αντισταθεί στο κάλεσμά του.
Μπήκαν ξανά στο αυτοκίνητο. Το Μεγάλο
Καβούρι δεν απείχε πολύ από τη Βούλα
όπου είχαν συναντηθεί.
“Τι
κάνεις εσύ εδώ ;” του είπε ο Ηλίας “απ
ότι ξέρω μένετε Αγία Παρασκευή”
“Ναι
καλά θυμάσαι, απλά ήρθα να δω τον κουμπάρο
μου, εσύ εδώ ; θέλω να πω πως ;”
Ο
Ηλίας χαμογέλασε, αντιλαμβανόταν το
ύφος του φίλου του.
“Εδώ
μένω Θέμη, εδώ και κάποια χρόνια, εδώ...!”
Ο
Θέμης έριξε μια ματιά στο πλούσιο
εσωτερικό του εντυπωσιακού αυτοκινήτου
και έριχνε ματιές στο φίλο του. Η Παραλία
στο Μεγάλο Καβούρι δεν ήταν μακριά.
Άφησαν το αυτοκίνητο κάπου στην Αγίου
Νικολάου και πήραν τον παραλιακό
πεζόδρομο
“Που
με πας ;” τον ρώτησε ο Θέμης,
“Έλα
θα περπατήσουμε λίγο στην παραλία όπως
τότε...μετά από τα αξέχαστα εκείνα μας
πάρτυ και θα πάμε εκεί να στο τέρμα, στην
Τρύπια Βάρκα”.
Ο
Απρίλης είχε μπει πολύ ζεστός εκείνη
τη χρονιά. Η φύση ολόγυρα χαμογελούσε
στις ζεστές ματιές του ήλιου και άπλωνε
τα χρώματά της στις καλημέρες του.
Περπατούσαν
δίπλα ο ένας στον άλλο.
“Ακόμα
βρε φίλε σε περιμένω να πιούμε εκείνον
τον καφέ το Πάσχα πριν πέντε χρόνια,
θυμάσαι ;” του είπε με μια δόση πίκρας.
“Βρε
Ηλία.... ξέρεις... η Νάντια τότε, έπρεπε
να βγούμε για ψώνια, δεν προλαβα....”
“Ξέρω
ρε φίλε.... ξέρω, πάντα θα υπάρχει μια
Νάντια, ένας Γιώργος δεν έχει σημασία
το όνομά του, που θα μπει ανάμεσα σε δύο
ανθρώπους που μεγάλωσαν μαζί...”
“Γιατί
το λες αυτό ;”
“Γιατί
πάντα φίλε μου σε περίμενα....! κάθε φορά
που ερχόσουν Αθήνα τότε από το νησί, σε
περίμενα. Καρτερούσα να ξεκλέψεις λίγο,
έστω μια ώρα για τον αδελφικό σου φίλο,
να τον δεις, να πιεις έναν καφέ μαζί
του...”
“Η
Ζωή και η καθημερινότητα Ηλία....”
“Ναι,
η ζωή...! οι νέες σχέσεις, ένας γάμος, μια
καινούργια φαμίλια. Ο σκοπός του
ανθρώπου...” σχολίασε ο Ηλίας καθώς το
βλέμμα του χανόταν πέρα στη θάλασσα
“και έτσι ο κάθε φίλος, χάνεται, ξεθωριάζει
η ύπαρξή του, ξεχνιέται η παρουσία του,
μπαίνει στα κιτάπια της λήθης αδελφέ.
Και κύρια τις μεγάλες ώρες που θα τύχουν
στη ζωή του...”
“Μιλάς
για τότε ;....” ρώτησε με απορία ο Θέμης.
“Και
για τότε αλλά και χωρίς το τότε...”
“Βρε
Ηλία τι είχε γίνει στην Τράπεζα ;”
“Ναι,
δεν ξέρεις λεπτομέρειες, ήσασταν στο Νησί ακόμα...”
“Λοιπόν
;”
Ο
Ηλίας έσκυψε το κεφάλι στο χώμα καθώς
μετρούσε τα βήματά του στη χωμάτινη
διαδρομή τους.
“Ο
Διευθυντής τότε, τράβαγε παράνομα λεφτά
από ξεχασμένους λογαριασμούς, ολάκερη
κομπίνα είχε στήσει με τον μεγάλο. Δήθεν
άλλαζαν στοιχεία λογαριασμών, τους
ενεργοποιούσαν, με σκηνική παρουσία
των δικαιούχων. Πολλές χιλιάδες φίλε,
πολλές...”
“Και
εσύ που έμπλεξες ;”
“Εγώ
ε ; ο αφελής προϊστάμενος, που έβαζα την
υπογραφή μου φυσικά σε έγγραφα μετά από
μήνες, δήθεν ξεχασμένα, που έπρεπε να
τα τακτοποιήσουμε ομαδικά μπας και
σκάσει καμιά επιθεώρηση”
“Και
;”
“Η
Υπόθεση έσκασε... και φυσικά ο απλός
προϊστάμενος με την υπογραφή του φαρδιά
πλατιά στήθηκε στην πυρά με συνοπτικές
διαδικασίες...”
“Σε
διώξανε ;”
“Το
να με διώχνανε μόνο ήταν το καλό σενάριο.
Η Τράπεζα σε αυτές τις περιπτώσεις
διψάει για αίμα. Να εξιλεωθεί στα μάτια
της πελατείας και της κοινής γνώμης. Το
άψογο σύστημα απέναντι στον διεφθαρμένο υπάλληλο.
Διώχτηκα ποινικά...! φυλάκιση με αναστολή”
“Τι
λες βρε παιδί μου ;”
Είχαν
πια φτάσει στην “Τρύπια Βάρκα”, έκατσαν,
παράγγειλαν τους καφέδες τους, είπαν
δύο-τρία άλλα πράγματα απλά, καθημερινά
και κάποια στιγμή ο Θέμης ρώτησε
“Η
Μάρθα τι κάνει ; τα παιδιά ;”
Το
πρόσωπο του Ηλια γέμισε σκοτάδι.
“Η
Μάρθα έφυγε... δεν μπορούσε να μένει μαζί
με έναν καταχραστή, με έναν κλέφτη...οι
γονείς της, το περιβάλλον της...”
“Απαράδεκτη...!”
“Ίσως
και όχι Θέμη...! στον κόσμο της έπεσε η
σκηνή μιας ζωής δίπλα σε έναν άνθρωπο
απατεώνα. Τι να κάνει ;”
“Τα
παιδιά ;”
“Την
ακολούθησαν, βέβαια εντάξει βλεπόμαστε
αλλά ξέρεις... αργά και που... τυπικά. Ο
Πατέρας...”
“Εσύ
τι έκανες ; βλέπω, θέλω να πω πως...”
Ο
Ηλίας κούνησε το κεφάλι, γέλασε λίγο
πικρά.
“Το
αυτοκίνητο ε ; η εικόνα του πλούτου, ναι.
Ο Παλιός σου φίλος κουράστηκε Θέμη...! ο
παλιός καλός σου φίλος ξεπουλήθηκε.
Βαρέθηκε να μετράει και να γλύφει μονάχος
τις πληγές του. Γύρεψε φίλους, γνωστούς,
αλλά.... όπως είπες και εσύ μια Νάντια...
τα ψώνια... πάντα υπήρχε κάτι”
“Τι
εννοείς ξεπουλήθηκε ;”
“Θέλω
να πω ότι μετά.... βρήκα κάτι Ολλανδούς,
μια πολυεθνική, ξέρεις αυτοί δεν
πολυνοιάζονται για το παρελθόν σου. Αν
μυριστούν ότι τους είσαι κατάλληλος
και ανεβάζεις τα εξτρέ των λογαριασμών
τους είσαι το αστέρι τους. Αναστολές
δεν έχουν..”
“Δεν
το βλέπω άσχημο για να νιώθεις ενοχές...”
“Υπερτιμολογήσεις,
τριγωνικές πιστώσεις, ξέπλυμα συναλλαγών,
έτσι ανέβαινα στα σκαλιά της επιστροφής
στην οικονομική επιτυχία και ...αναγνώριση”
“Μετάνοιωσες
;”
“Έχει
σημασία τώρα πια ; Ο Παλιός Ηλίας πέθανε
Θέμη....! αυτός που πήγαινες μαζί του στο
καλοκαιρινό σινεμαδάκι στις Κουκουβάουνες,
δεν υπάρχει πιά....”
Τα
μάτια του βάρυναν. Έγιναν υγρά. Ένας
κόμπος τον ενοχλούσε στο λαιμό καθώς
ρούφαγε άπληστα τον καπνό από το τσιγάρο
του.
“Εκείνος
ο Ηλίας της αθωότητας, της απλοϊκής
αφέλειας, χτύπησε πολλές πόρτες τότε.
Έψαξε φίλους, γύρεψε κατανόηση από τους
δικούς του. Δεν τον πίστεψε κανείς.
Βλέπεις ήταν για όλους ένας υπάλληλος
που δεν σεβάστηκε τη δουλειά του και
τους απλούς καταθέτες”
“Στάσου
ρε Ηλία. Δεν έγινε δίκη ; δεν το πάλεψες
; μην τρελαθώ τώρα...”
“Αχ
βρε Θέμη, ακόμα είσαι στην εποχή των
ονείρων και της δικαιοσύνης ε ; τι να
παλέψω βρε Θέμη ; τον μηχανισμό μιας
τράπεζας ; τις υπογραφές μου φαρδιές-πλατιές
; να πω τι στο δικαστήριο ; ότι ο αφελής
υπέγραφα εκ των υστέρων ; ε μου ανεγνώρισαν
ελαφρυντικά ξέρεις και τη γλύτωσα με
αναστολή”
“Έχτισες
όμως βλέπω ξανά τη ζωή σου”.
Ο
Ηλίας γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια,
ίσια στα μάτια.
“Τη
ζωή μου ; ναι.... γέμισα ξανά πλούτη,
χρήματα, αγαθά...”
“Η
Ζωή θέλει αγώνα και αξιοπρέπεια Ηλία....!”
Έσφιξε
τα χέρια του δυνατά.
“Πειράζει
που δεν είχα τη δύναμη ; πειράζει που
νικήθηκα ; πειράζει που ποτέ δεν ενόχλησα
κανέναν ; που δεχόμουνα τον συνάδελφο
σαν αλληλέγγυο αδελφό ; που αγωνιζόμουνα
στο πεζοδρόμιο μαζί του ; “
“Σκόρπισες
στον άνεμο πρόχειρα την ιστορία σου
Ηλία....”
“Ξέρεις
ποιο είναι το πιο εξωφρενικό ; για όλους
εκείνους τους καθαρούς που τότε ο
καταχραστής Ηλίας ήταν στα απόβλητα
μετά έγινε ο “επιτυχημένος” μάνατζερ...!
ο παράγοντας που όλοι αποζητούσαν την
μεσολάβησή του για οικονομικές συμφωνίες.
Ο εκλεκτός πελάτης φίλε στην Τράπεζα
που κάποτε με έδιωξε. Και εγώ, ναι εγώ,
βουτηγμένος στην ενσωμάτωση έπαιρνα
το αίμα μου πίσω μπαίνοντας στα πολυτελή
τους γραφεία με ύφος χιλίων καρδιναλίων,
ως εκπρόσωπος της μεγάλης εταιρείας
στην οποία έσκυβαν ευλαβικά το κεφάλι”
“Τα
γυρίσματα της ζωής ; τι να πω ; όμως....”
“Ναι....!
ξεπουλήθηκα....! αποδέχτηκα τις αρχές
που πολεμούσα....! μέρα τη μέρα βούλιαζα
στην υποταγή και την εξαγορά. Έγινα
μοχλός πλούτου για μια εταιρεία. Έγινα
εργαλείο της. Και κάθε φορά που μετρούσα
το ύψος του λογαριασμού μου βούλιαζα
συνειδητά όλο και περισσότερο. Σαν μια
κραυγή σε κλεισμένες πόρτες ρε φίλε....!
σε αδελφικούς φίλους που πάντα καρτερούσα
να με θυμηθούν, να με καλέσουν.”
“Έχουν
οικογένεια ρε Ηλία...”
“Ναι,
και να την έχουν πάνω απ όλα, αλλά
παράλληλα με την οικογένεια, συμπληρωματικά
υπάρχει και μια φιλία ρε Θέμη....”
Σταμάτησαν
κάποια στιγμή. Σαν τον άνεμο που σωπαίνει
και καταλαγιάζει. Ύστερα ο Ηλίας ακούστηκε
ξανά
“Σε
ευχαριστώ που ήρθες σήμερα εδώ μετά από
τόσα χρόνια Θέμη....”
άπλωσε
το χέρι του στο δικό του. Το έσφιξε και
καθώς το πουκάμισο τραβήχτηκε ψηλότερα
το χρυσό του ρολογιού του λαμπύρισε
στον ζεστό ήλιο του Απρίλη.
Ο
Θέμης ένιωσε το χέρι του να τρέμει
ελαφρά. Ήχησε παράξενα στα αυτιά του η
φράση του:
“Και....
ρε φίλε.... σαν κλείσεις ξανά κάποιο
ραντεβού με ένα σου φίλο από τα παλιά,
σε παρακαλώ.... μην τον στήσεις..... να
ξέρεις σε περιμένει.... ίσως για πάντα....
ίσως να είναι αυτό που του έχει απομείνει
το πιο αληθινό μέσα του πια”
Η Καλή μας Φίλη, το Δελφινάκι, είχε διοργανώσει εδώ: Διαγωνισμός Φωτογραφίας "Άνοιξη": Οι συμμετοχές έναν όμορφο διαγωνισμό με θέμα δικές μας προσωπικές φωτογραφίες που θα είχαν αντικείμενο την Άνοιξη. Χάρηκα πολύ αυτόν τον διαγωνισμό, γιατί τόσο σαν θέμα (φωτογραφία), όσο και σαν κατηγορία (Άνοιξη), ήταν γεμάτος φως και έμπνευση: Σας δίνω εδώ τη δική μου Φωτογραφία με την οποία συμμετείχα στον διαγωνισμό:
"Ζωή ξανά"
Την συγκεκριμένη φωτογραφία την έχω τραβήξει με κινητό τηλέφωνο στο Πάρκο Τρίτση, αγαπημένος μου τόπος για περπάτημα, ποδήλατο, γυμναστική, είτε μόνος είτε παρέα με τον Άρη μας.
Να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που στάθηκαν στην φωτογραφία και όλους τους φίλους για το χρόνο τους και την συμμετοχή τους.
Σας παρουσιάζω τις δύο φωτογραφίες που κέρδισαν την ψηφοφορία:
Μια πανέμορφη παλιά Ρακέτα, που διακοσμήθηκε τόσο όμορφα με αποχρώσεις που αγαπώ πολύ και έγινε από τα χέρια της Άννας ένα ατμοσφαιρικό, χρηστικό ρολόι, που ήδη πήρε τη θέση του για να μας συντροφεύει στο πέρασμα του χρόνου.
Αλλά οι εκπλήξεις δεν έμειναν εκεί..
Είχαμε και ...συνέχεια. Βέβαια...!
Και η συνέχεια αφορούσε τις ελεύθερες ώρες, με ...φωτογράφιση τις ώρες των διακοπών και της ξεγνοιασιάς
Για δείτε εδώ:
Τι είναι αυτό το υπέροχα διακοσμημένο με δύο πανέμορφες θαλασσογραφίες δερμάτινο τσαντάκι ;
Τι είναι λέω ;
Πάμε για την αποκάλυψη:
Ναι, καλά βλέπετε....! Ένα όμορφο τάβλι ταξιδίου με τα ανάλογα αξεσουάρ του...
Χαράς Ευαγγέλια λοιπόν.
Αναμένονται ...Ομηρικές μάχες και ενδοιοικογενειακά τουρνουά εν όψει καλοκαιριού.
Δεν
πήγαινε καλά η μέρα. Ούτε δύο γουλιές
καφές. Κατέβηκα την Αλεξάνδρας .
Περιστατικό
σε Θέατρο πρώτη φορά,
πυροβολισμός στη σκηνή, η
πίεση ανέβαινε.
Ένα
τσούρμο υστερικών με κάμερες και
μαρκούτσια είχαν ζώσει την
πόρτα σαν κομάντος. Το “Εσπέρια” ήταν
θέατρο με φήμη.
Μου
την έπεσαν
λες και τους άρπαξα
το πορτοφόλι.
“Αστυνόμε
ποιος όπλισε το πιστόλι ; ”
Αυτό
που οι δημοσιογράφοι ήξεραν πριν από
μένα τα γεγονότα με
τρέλανε. Με σβέρκωσε
μια ξανθιά χώνοντας το μικρόφωνο στα
μούτρα μου. Της έριξα ένα βλέμμαμε πρόστυχα υπονοούμενα,
έσπρωξα δυο-τρεις και
μπήκα στο θέατρο.
Κόσμος,
κινητά και πανικός με καλωσόρισαν.
Πήρα
στην άκρη τον βοηθό μου.
“Καραλή
λέγε”
“Ο
θίασος είχε πρόβα. Στην
τρίτη πράξη,η
πρωταγωνίστρια αυτοκτονεί
με πιστόλι...”
“και λοιπόν ;”
“Το
πιστόλι ήταν γεμάτο. Πέθανε
ακαριαία”
Βλαστήμησα
, “ποια
είναι ;”
“Η
Λιάνα Δεληγιάννη”
είπε τρακαρισμένος.
Η
μέρα χάλαγε επικίνδυνα. Το θύμα ήταν
μια 45άρα καταξιωμένη ηθοποιός.
“Πάμε
στη σκηνή”
Πιο
μέσα η ατμόσφαιρα κλίμα
ήταν βουβή.
Πρόσωπα κατηφή, δάκρυα, σκέψεις και
πολλά μισόλογα στις γωνίες. Την είδα
στη σκηνή γεμάτη αίματα.
Στο όμορφο πρόσωπό της είχε απλωθεί το
χρώμα
του θανάτου.
“Βρες
ένα χώρο”
Κάλεσα
κόσμο. Και
τον Ζώη Καραχάλιο, τον
30χρονο διάσημο Ζεν πρεμιέ, συμπρωταγωνιστής.
Δεν είπε κάτι το ουσιώδες..
Του έκανα ακόμα δυο-τρεις ερωτήσεις
και τον έδιωξα γιατί έδειχνε
αναστατωμένος. Έτσι κι
αλλιώς θα είχαμε συνέχεια.
“Αστυνόμε
η ενδυματολόγος
έξω θέλει να σας δει, είναι αναστατωμένη”
“Φέρτην
μέσα”
Μια
50άρα
καλοστεκούμενη
μπήκε και κάθισε. Ανάσαινε
με το ζόρι.
“Ηρεμήστε
Κυρία μου, Λέγεστε ;”
“Διονυσία
Ευφραιμίδηκύριε.
Με τη Λιάνα μας συνέδεε αδελφική φιλία”
“Σας
ακούω”
“Αυτός
την σκότωσε...! ο Καραχάλιος”
Μου
σφίχτηκε το στομάχι...
“Την
πέταξε σαν σκουπίδι. Τον αγαπούσε χρόνια
τώρα. Της τόλεγα δεν με άκουγε. Την
χρησιμοποίησε για να ανέβει. Της
κατέστρεψε τη ζωή, τάχασε όλα, τον άντρα
, τα παιδιά της”
Δεν
μ’ άρεσαν οι υστερίες αλλά εδώ το πράγμα
αγρίευε.
Η
ενδυματολόγος και άλλοι, κατέθεσαν ότι
ο Καραχάλιος με την Δεληγιάννη είχαν
ερωτική σχέση χρόνια. Τα καλλιτεχνικά
στέκια βούιζαν.
Μαζέψαμε
καταθέσεις
ότι πρόσφατα τσακώθηκαν
άγρια. Την απειλούσε.
Η Υπόθεση σήκωσε
αντάρα και σε αυτές τις
περιπτώσεις το σκάνδαλο
σε καταστρέφει.
Ο
αποθηκάριος κατέθεσε ότι ο Καραχάλιος,
κάθε φορά έδινε το πιστόλι στην
πρωταγωνίστρια. Εκείνη τη μέρα τον είδε
να φέρνει άλλο. Τον κάλεσα ξανά. Στεκόταν
μπροστά μου βουβός σαν παραστάτης.
“Γιατί
αλλάξατε το όπλο κ. Καραχάλιο” του
πέταξα.
Κιτρίνισε.
Φόβος απλώθηκε στο πρόσωπό του.
“Δεν
εύρισκα το άλλο Αστυνόμε. Θυμήθηκα ένα
ξεχασμένο στο καμαρίνι μου και το έφερα
”.
“Νομίζω
κ. Καραχάλιο ότι πρέπει να βρείτε έναν
καλό δικηγόρο” του είπα.
Μέρες
αργότερα η Διονυσία διάβαζε
μια επιστολή:
“Λατρεμένη
μου φίλη..... μου τα πήρε όλα.... δεν υπάρχω
πια... αυτό το γράμμα είναι μόνο για
σένα... κάνε ότι νομίζεις... φρόντισα να
το πάρεις μετά... τον πληρώνω με το ίδιο
νόμισμα. Εγώ
έκρυψα
το πιστόλι και έβαλα
τις σφαίρες στο άλλο...
Να
με θυμάσαι. Λιάνα”
Το διήγημα αυτό ήταν η Προσωπική μου Συμμετοχή στην 14η Σειρά του Δικτυακόυ Λογοτεχνικού Δρώμενου: "ΠΑΙΧΝΙΔΙ με τις ΛΕΞΕΙΣ"
Η Διοργάνωση και η Επιμέλεια γίνεται από την αγαπημένη φίλη μας, τη Μαρία στο blog της εδώ:My tripsonblog Σας δίνω παρακάτω τους συνδέσμους όπου θα μπορέσετε να ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΕΣ τις ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ (Σας προτρέπω ανοιχτά να το κάνετε...!!!)
Να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στην Μαρία Κανελλάκη για την πρωτιά της όπως επίσης και στην Άννα με την Αλεξάνδρα για τις θέσεις στην κατάταξη. Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν σε όλες τις συμμετοχές, 2 άντρες μόνο (Βασίλη σε περιμένουμε την επόμενη φορά) και 19 γυναίκες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Μαρία για την διοργάνωση και την επιμέλεια.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΟΥ: ΜΠΕΙΤΕ στα BLOGS όλων των φίλων, να διαβάσετε τις συμμετοχές τους, να καταθέσετε την άποψή σας. Το αξίζουν.
Λίγα Λόγια για το Διήγημα
Ο θεατρικός χώρος και η σκηνή πάντα είναι ένα ιδιαίτερο σημείο δράσης και έμπνευσης. Με βάση αυτήν την προσέγγιση έκανα την επιλογή.
Επίσης για πρώτη φορά στο διήγημά μου δοκίμασα δύο πράγματα:
Την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο. Ένα είδος ημερολογίου, ένα είδος περιγραφής.
Δούλεψα λίγο πάνω στο hard boiled αστυνομικό μυθιστόρημα της Αμερικάνικης σχολής (Ντάσιελ Χάμετ, Ρέημοντ Τσάντλερ). Λιγότερα συναισθηματικά στοιχεία. Σεναριακό ύφος και προσπάθεια ο αναγνώστης να νιώσει τν συναισθηματική φόρτιση μέσα από την πλοκή και όχι την περιγραφή.
Ευχαριστώ όλους για το χρόνο τους, την προτίμησή τους, την παρουσία τους, τα σχόλιά τους.
O "ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ" ή αλλιώς "PATHFINDER", το δικτυακό δημιούργημα της Ελληνικής Εταιρείας PHAISTOS NETWORKS.GR ήταν η πρώτη και μοναδική στην πατρίδα μας δικτυακή πλατφόρμα που από το 1997 μέχρι σήμερα φιλοξενούσε μια μεγάλη γκάμα δικτυακών λειτουργιών:
Ιστολόγια (Blogs)
Δικτυακές Κοινότητες (Clubs)
Εφαρμογή e-mail
Δίκτυο και προφίλ μελών (me Pathfinder)
και πάρα πολλά άλλα.
Η Γειτονιά του Pathfinder, ήταν για χιλιάδες Έλληνες η πρώτη τους επαφή με τον κόσμο του διαδικτύου. Με λίγα λόγια, πάρα πολλοί, εμού συμπεριλαμβανομένου, μάθαμε το δίκτυο μέσα από τις γειτονιές του. Προσωπικά από το 2004. μέχρι και σήμερα, πρώτα δημιούργησα την δικτυακή μου Κοινότητα και στη συνέχεια ήρθε στον κόσμο το "CINEFIL"
Δυστυχώς, αυτή η όμορφη και ιδιαίτερα φορτισμένη γειτονιά ρίχνει αυλαία και τίτλους τέλους στις 10 Απρίλη 2018. Οι λόγοι έχουν να κάνουν με τις αυστηρές προδιαγραφές που έχει μια Κοινοτική οδηγία για πλατφόρμες που επεξεργάζονται προσωπικά δεδομένα και αυτές δεν μπορούν να εκπληρωθούν από τον αγαπημένο μας Pathfinder για τεχνικούς λόγους.
Η Ουσία είναι ότι ΟΛΑ τα Blogs του Pathfinder κλείνουν οριστικά στις 10 Απρίλη.
Έχοντας λοιπόν λειτουργήσει χρόνια σε εκείνη την μικρή, όμορφη γωνία, είχαμε δημιουργήσει μια όμορφη παρέα, η οποία γυρίζει σελίδα, παίρνει το δρόμο της ....μετανάστευσης σε άλλες πλατφόρμες και έρχεται να ΕΝΩΘΕΙ μαζί μας εδώ.
Θα γνωρίστε αυτούς τους φίλους και φίλες, στο βαθμό που δεν το έχετε κάνει, με τις αναρτήσεις τους, τις παρουσίες τους, τα σχόλιά τους.
Εγώ, προσωπικά, θέλω να κάνω μια γενική αναφορά στην παρουσία τους δίνοντας και τις καινούργιες δικτυακές τους διευθύνσεις έτσι ώστε η γειτονιές να ενωθούν και να γνωριστούν μεταξύ τους. Με λίγα λόγια να κάνω τις ...συστάσεις.
Υ.Γ. Η Σειρά αναφοράς των ιστολογίων είναι φυσικά τυχαία.
Ο Παραπάνω κατάλογος των φίλων που προχώρησαν σε μετάπτωση των blog τους είναι προσωρινός. Υπάρχουν ακόμα παλιοί φίλοι και φίλες που δεν έχουν ολοκληρώσει την μετάπτωσή τους στα καινούργια τους "σπιτικά".
Συνεπώς κρατάμε αυτό το "παράθυρο" ανοιχτό για να ανανεώσουμε την πληροφόρησή μας.
Καλώς ήλθατε λοιπόν σε μια καινούργια αγκαλιά....! υπάρχουν εκεί έξω δεκάδες καινούργιοι φίλοι που διψούν να μεγαλώσει αυτή η γειτονιά. Να μπολιαστεί με νέο φρέσκο αεράκι δημιουργίας και επικοινωνίας.
Μην διστάζετε να ανοίξετε τις "γραμμές" επικοινωνίας σας σε νέες αγκαλιές.
