24ο Συμπόσιο Ποίησης
Ένα τέτοιο ηλιοβασίλεμμα
Πως λένε την ώρα εκείνη της μέρας που σιγοκυλάει ο ήλιος στο γέρμα του.
Πως λένε τις στιγμές που ο ουρανός γίνεται πυρόχρυσος στο δείλι.
Πως καλούνε τις ώρες που η ισκιογάλαζη θάλασσα συναντά στην αγκαλιά της το φως.
Πως ονομάζουν τα λεπτά που το φέγγος της μέρας ακουμπά στην αγκαλιά της νύχτας.
Ηλιοβασίλεμμα λένε θαρρώ.
Σαν στέκεις αντίκρι μου, σμιλεμένη μορφή στο βαθιοκόκκινο του ουρανού,
και ο μπάτης στο σούρουπο ανασκαλεύει τα χαλκόχρωμα μαλλιά σου.
Αγναντεύω το βλέμμα σου να τρέχει ανέμελο στις άφρες των μικρών κυμάτων.
Στων χειλιών σου τις γραμμές, μαγεμένος παρατηρητής, αποθέτω τη ζήση μου.
Ηλιοβασίλεμμα λένε θαρρώ.
Των βημάτων σου ακόλουθος σιωπηρός στις άκρες της θολοπόρφυρης ακτής,
να γεμίσω της καρδιάς μου το θρόνο με σύμπασα τη μορφή σου.
Της ανάσας σου το απαύγασμα μετάγγιση στους δικούς μου παλμούς,
Λατρεμένη Κυρά μου, καπετάνισσα των ονείρων και ταξιδιών μου.
Εκεί στο Ηλιοβασίλεμμα.
Των σκιών σου θεατής και της ολόγλυκης φωνής σου εραστής,
τα ίχνη σου στην νοτισμένη ακτή ψηλαφώ με τις άκρες των δαχτύλων μου,
Σιγοπατώ στα σημάδια των ποδιών σου και στενάζω στο λίκνισμα του κορμιού σου,
όπου, γυμνό και λουσμένο στο ζεστόχρωμο θάμπος στο ακρογιάλι βαδίζει.
Εκεί στο Ηλιοβασίλεμμα.
Η φωτιά σου τις μνήμες με ξόρκια ξανοίγει,
για να γίνουν οι πόθοι στο γιαλό παρουσία ολόγλυκη.
Να πλανέψουν τη ζήση μου απ άκρου σε άκρου
όπως πάντα και άναρχα ο σφυγμός σου το κάνει.
Εδώ στο Ηλιοβασίλεμμα.
Κάπως έτσι αγάπη μου οι πνοές σου γινήκαν της ζωής μου χοές.
Κάπως έτσι τα χείλη σου στα δικά μου ζωγράφισαν σχήματα,
και τα λόγια σου στίχοι ολόθερμοι το νου μου μαγέψαν,
σε ονείρατα υψόφωτα στων ερώτων τα κάστρα.
Ένα τέτοιο Ηλιοβασίλεμμα.
Σαν και τώρα και πάντα σφιχτά οι καρδιές μας,
σαν και τώρα υγρά τα κορμιά μας ενώνονται
στο καλωσόρισμα της νύχτας μετά το φέγγος της μέρας
με ηδονές ανυπόφορες τις στιγμές πυρπολούνε.
Και τις πνοές μας τραγούδι στο γέρμα θα σύρουν γλυκάκουστο.
Τάμα και δώρο στου έρωτα κόσμημα για πάντα θα αφήσουν.
Κοίτα στο βάθος , του πελάγους τα λόγια
τα ολοπόρφυρα χρώματα, των ερώτων σπονδές.
Σιγογέρνουν στο σούρουπο, τη μορφή σου γυρεύουν,
για να κάνουν γιορτή οι ιέρειες έρχονται.
Να σε κλέψουνε θέλουνε στου ουρανού τους τη φλόγα,
μα δες τα χέρια μου άρρηκτα το κορμί σου βαστάνε,
κομμάτι της ζήσης μου και δώρο ανεκτίμητο.
Στο βωμό των καρδιών μας γερμένοι για πάντα εκεί!
στης αποψινής μέρας το απαλόφλογο ηλιοβασίλεμμα.
Φίλες και Φίλοι
Το ποίημα αυτό ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στο:
24ο Συμπόσιο Ποίησης
που διοργανώνει με εξαίρετη επιτυχία η αγαπημένη δικτυακή μας φίλη
Αριστέα.
Αυτή τη φορά η κεντρική λέξη πάνω στην οποία οφείλαμε να δηιουργήσουμε τα ποιήματά μας ήταν το "Ηλιοβασίλεμα".
Για μια ακόμα φορά δημοσιεύτηκαν 23 υπέροχα ποιήματα, τα οποία συνεχίζουν να κρατούν το ποιητικό αυτό δρώμενο σε πολύ ψηλά μέτρα και σταθμά στην δικτυακή γειτονιά.
Δείτε εδώ:
Θέλω να συγχαρώ από καρδιάς την Μαρία Κανελλάκη, για την πρωτιά της στο δρώμενο με την υπέροχη "Αμφιλύκη" της, που φυσικά μπορείτε να διαβάσετε στους ανωτέρω συνδέσμους.
Επίσης να συγχαρώ όλες και όλους τους φίλους για τις μοναδικές συμμετοχές τους.
Ένα επίπεδο αξιοζήλευτο αληθινά.
Τέλος να ευχαριστήσω την Αριστέα για την άψογη διοργάνωση του δρώμενου εδώ και χρόνια.
Για την φλόγα που διατηρεί σε καιρούς δύσκολους.
Και μιας και το έφερε η κουβέντα, να σας συστήσω το blog μιας εξαίρετης φίλης από τα παλιά εκείνα μονοπάτια του pathfinder.
Η Σμαραγδούλα, επανεμφανίζεται ξανά στην δικτυακή γειτονιά, καταθέτοντας την γλυκύτητα και την διακριτικότητα της παρουσίας της εδώ:
Σας την ...παραδίδω να την γνωρίσετε
