Το Οικόπεδο του τρόμου.

Η Δευτέρα 23 Ιούλη έριξε πάνω μας ένα ολόμαυρο πέπλο θανάτου και σκοταδιού. Η Ημέρα του πύρινου Εφιάλτη σε Κινέτα και Ανατολική Αττική, μένει για πάντα χαραγμένη στις μνήμες και στις ψυχές όλων μας.

Από τότε, κάτι σαν αυλαία κοφτερή, έπεσε πάνω και στις δικές μας αναρτήσεις και εμπνεύσεις. Που να βρεις και ποια ακριβώς διάθεση να δημιουργήσεις, να γελάσεις, να προσφέρεις. Θα περάσει κάποιος καιρός μέχρι να βρούμε τους ρυθμούς που η ίδια η ζωή επιτάσσει πάλι να βρούμε.

Εκτός ίσως από εκείνους που χάθηκαν και τους δικούς τους. Όσα ευχολόγια και αν κάνουμε οι άνθρωποι αυτοί δύσκολα θα επανέλθουν.

Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση μήτε να αρχίσω τις υστερίες, μήτε τις καταρολογίες και το κυνήγι υπευθύνων και ενόχων. Κάτι άλλο μου έφερε τούτη εδώ τη γραφή.

Αυτή εδώ η Εικόνα

Αυτή εδώ η Εικόνα που πλέον, θεωρώ ότι θα στοιχειώνει τις ζωές εκείνων που θα θυμούνται. Τούτο εδώ είναι το ΟΙΚΟΠΕΔΟ του ΕΦΙΑΛΤΗ και του ΘΑΝΑΤΟΥ.

Σε αυτό το Οικόπεδο, μαρτύρησαν στην κυριολεξία, δεκάδες ανθρώπινες ψυχές, οι οποίες σφιχταγκαλιασμένες και παγιδευμένες οδηγήθηκαν στο θάνατο δια της πυράς.

Ναι, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο μιας Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, εν έτει 2018, βιώσαμε εικόνες περασμένου αιώνα.

Δείτε σε αυτήν εδώ την τρομακτική φωτογραφία την τραγική ειρωνεία της ζωής μας. Πέρα στο βάθος η ζωή. Η ομορφιά. Το πέλαγος που χρυσίζει στον ήλιο. Η θάλασσα που αστράφτει στο καλοκαιρινό χάδι του ουρανού.

Και στη μέση, το ΣΥΝΟΡΟ. Ένας ΤΟΙΧΟΣ. Ένας ΦΡΑΧΤΗΣ ΖΩΗΣ και ένα ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ ΘΑΝΑΤΟΥ. Και στην από δω μεριά ο ΘΑΝΑΤΟΣ. Ένα στρώμα στάχτης να σκεπάζει τα πάντα. Τη γη, τα προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων που παγιδεύτηκαν εκεί. Τα ουρλιαχτά τους. Ουρλιαχτά που θα στοιχειώσουν το μέρος αυτό για πάντα. Που τις νύχτες ο αγέρας θα μπλέκει τις κραυγές τους με τα σκοτάδια σε ένα ταξίδι πόνου και ατέλειωτων "γιατί".

Δείτε το Οικόπεδο του Θανάτου πριν τον εφιάλτη.  Ανύπαρκτη ακτή. Χτισμένη, μαντρωμένη. Με φράχτες και σύρματα. Και πίσω της ένα τόσο δα μονοπάτι. Το μονοπάτι των λίγων εκατοστών που την ώρα της κόλασης έγινε αόρατο. 

Τώρα, κάθε συνταγματική αναφορά, για ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΚΤΕΣ, για ΟΔΟΥΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ, για ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ πρόσβασης στην παραλία, αντιλαμβάνεστε ότι στη χώρα τούτη των κραυγών και των "παραθύρων" είναι θέματα προς αναζήτηση.

Αν ήμασταν στην Ιαπωνία, μια χώρα που ομολογουμένως η παραδοσιακά συντηρητική της δομή διατηρεί ακόμα αξίες και κώδικες τιμής, αυτό το Οικόπεδο του Θανάτου θα έμενε ακριβώς όπως το βλέπετε. Απαλλοτριωμένο. Δοσμένο δημόσια στο Κοινό ως Μνημείο μαρτυρίου. Όπως ακριβώς είναι το μνημείο στη Χιροσίμα. Εκεί παγωμένο στο χρόνο.

Έτσι πρέπει να μείνει και αυτό. Παγωμένο στο χρόνο και στις κραυγές των ανθρώπων. Δείγμα της ματαιοδοξίας μας, της απληστίας μας, της υποταγής μας στο χρήμα και στην υπεροχή. Στο θράσος μας να προκαλούμε παρά τα σαθρά μας θεμέλια και τις σάπιες αξίες μας.

Δεν θέλω να δημοσιεύσω ονόματα ιδιοκτήτη και της ιδιότητάς του. Δεν έχει σημασία καμία. Σημασία έχει να καταλάβουμε ότι ζούμε με σάπιες αξίες και αρχές. Θεωρούμε ότι το κακό και ο θάνατος αφορά "κάποιον άλλον" και εμείς αλώβητοι θα πορευόμαστε χωρίς συνέπειες.

Δεν είναι έτσι αδέλφια. Το κακό είναι ότι πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις το Σταυρό του Μαρτυρίου και της θυσίας τον σηκώνουν ΑΘΩΟΙ, ΑΜΕΤΟΧΟΙ. 

Θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε λοιπόν σε αυτά τα Οικόπεδα ; με τις φραγμένες και μαντρωμένες διεξόδους ; ή θα ισοπεδώσουμε κάθε τέτοιο σύνορο της μάταιης ιδιοκτησίας μας στην ελεύθερη Γη.

Η Χιροσίμα παγωμένη στο χρόνο

Φωτογραφίζειν #4 "Πρωινός καφές στα πόδια του Αιγαίου"

Φίλες και Φίλοι, 

η Αγαπητή μας φίλη η Μαρία Νικολάου εδώ:  4ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν "Οι Συμμετοχές"

μας έβαλε στον γοητευτικό, γευστικό αλλά συνάμα και δροσερό πειρασμό να αναδείξουμε Προσωπικές μας Φωτογραφίες με θέμα "Καλοκαιρινές Γεύσεις".

Μια πολύ όμορφη, θα έλεγα, παρότρυνση που δεν με άφησε ασυγκίνητο. Ιδού λοιπόν η προσωπική μου φωτογραφία, με την οποία συμμετείχα στον όμορφο διαγωνισμό.

"Πρωινός καφές στα πόδια του Αιγαίου"

Λίγα λόγια για την Φωτογραφία:

Τραβήχτηκε με ψηφιακή μηχανή το 2008 σε ένα μαγευτικό μπαλκόνι στην ΙΚΑΡΙΑ. Στον κόλπο του Να.

Ένας πρωινός καφές με φόντο ολάκερο το Αιγαίο πέλαγος σε μια υπέροχη γαλήνη και ηρεμία.

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι από μια καλοκαιρινή γεύση ; γεμάτη μάλιστα ζωή και δροσιά.

Σκεφτείτε λίγο, να ξυπνάτε το πρωί και να πίνετε τον πρωινό σας καφέ με αυτό το φόντο. Θα ήθελα να σας δείξω και άλλες εικόνες σχετικές αλλά το αφήνω σε μια ξεχωριστή ανάρτηση για την Ικαρία, που το αξίζει πραγματικά.

Πάμε τώρα στο Δρώμενό μας.

Η Βράβευση και τα αποτελέσματα   στον σύνδεσμο εδώ μπορείτε να δείτε τα τελικά αποτελέσματα και την βράβευση των φωτογραφιών.

"Ο Βυσσινόκηπος"

Η Φωτογραφία της Κάτιας Μαρκουίζου, απέσπασε την πρώτη θέση, με διαφορά επιλογών ψήφων καθώς ισοψήφισε με την:

"Απλή διαδικασία ωρίμανσης"

από την MeMaria.

Να δώσω τα προσωπικά μου συγχαρητήρια στις δύο καλές μας φίλες για τη διάκρισή τους. 

Επίσης να συγχαρώ ΟΛΕΣ τις συμμετοχές, σε μια δύσκολη διαδικασία επιλογής.

Τέλος να ευχαριστήσουμε την Μαρία Νικολάου για την δυνατότητα και το κέφι να διοργανώνει τέτοια δρώμενα δίνοντας ομορφιά στο καλοκαίρι μας.

Καλά να περνάτε παιδιά.

Πίσω στα καλοκαιρινά Πάρτι...

Ο Ήλιος σηκώθηκε με ....απειλητικές διαθέσεις. Το κάμα της μέρας το ένιωθες από τις πρώτες πρωινές ώρες. Που να σταθείς έξω κάτω στον ήλιο. Με τίποτα. Τα ψώνια και ο εφοδιασμός είχαν γίνει στις προηγούμενες ημέρες έτσι που σήμερα να εκκρεμούσαν οι τελευταίες λεπτομέρειες.

Ο Πρωινός φραπές με το γάλα του έδινε μια απόλαυση στο ξεκίνημα της μέρας. Ειδικά τις ευλογημένες εκείνες περιπτώσεις που η μέρα ζευγάρωνε με Σάββατο, τότε χαράς Ευαγγέλια. Όλα ήταν "κουφέτο", έστεκαν μια χαρά.

Ένα πότισμα καλό στην αυλή ήταν η πρώτη ενέργεια. Το λάστιχο έμπαινε σε λειτουργία. Καθάρισμα, πότισμα στις τριανταφυλλιές, στις γλάστρες, στο γιασεμί, τους βασιλικούς, όλα για να κρατήσουν την κάψα του ήλιου. Ένα ράντισμα με νεράκι στην κληματαριά να έχεις την αίσθηση της ...βροχής σου έδινε άλλον αέρα. Φυσικά ένιωθες ευεργετικές και τις σταγόνες του νερού να σε καταβρέχουν, το καλύτερο, τι να λέμε τώρα.

Η Αμέσως επόμενη φροντίδα:  Τα έπιπλα, η τακτοποίηση του χώρου.

Νάσου φρέσκα τα παιδιά λοιπόν....! τα φιλαράκια τα αδελφικά της γειτονιάς...! να βάλουν το χεράκι τους στη βοήθεια και την τακτοποίηση. 

Κίνηση πρώτη λοιπόν:  Το κρεβάτι στην κρεβατοκάμαρα ...λύνεται, αποσυναρμολογείται και ...εξαφανίζεται...! Ιδού η Πίστα του χορού. Ευρύχωρη και δεκτική.

Κίνηση 2η:  Το Αρμόνιο έξω...! που ; στην αυλή φυσικά. Εκεί θα στήνονταν το ερασιτεχνικό πάλκο με την κιθάρα του Σπύρου και το Μπουζούκι του Δημήτρη. Έτοιμη η αυτοσχέδια ορχήστρα για το ...δεύτερο μέρος του πάρτυ, αμέσως μετά τους χορούς.

Κίνηση 3η:  Έλεγχος στα ...ηλεκτρικά....! Τα ...φωτορυθμικά στην κρεβατοκάμαρα έτοιμα. Δύο προβολείς έγχρωμοι και λαμπάκια ...Χριστουγέννων και νάσου τα φωτιστικά ...εφφέ. Συνδεδεμένα με ένα απλό ηλεκτρικό μετατροπέα που έμπαινε στον ενισχυτή και όλα έτοιμα και ..φτηνά.

Δίσκοι, κασέτες έτοιμα όλα....! έχουν γίνει οι προεπιλογές από τον Άκη, τον D J της βραδιάς....! και είναι έτοιμος να μας χαρίσει απίστευτους ρυθμούς, εξοντωτικούς θα έλεγα για καλοκαιρινή ζέστη.

Κίνηση 4η : Το Μπαρ.....!

Μιλάμε για το βασικό "οπλοστάσιο" του πάρτι. Γιατί αντιλαμβάνεστε ότι χωρίς μπαρ και ποτά, δεν πάμε πουθενά. Για πάμε λοιπόν στην καταμέτρηση υλικού. Έχουμε και λέμε:

Johnny Walker, Vat 69 από Ουίσκι, Martini, Rosso Antico, Campari από Απεριτίφ. Stoliscnaya Vodka, Kalua, Vermouth, Parfait Amour παρακαλώ στα λικέρ της αγάπης και του έρωτα, νομίζω στα ποτά κλείσαμε. Πάμε στα σνάκς. Ξεροσφύρι το ποτό θα μας τσακίσει. Για να δούμε ; όλα καλά και εδώ. Τσεκάρουμε ψυγείο τώρα: Παγάκια άφθονα, σακούλες, αναψυκτικά, όλα εντάξει, μια χαρά. Έτοιμος ο εφοδιασμός μας σε ποτά. Τα ....τσιγάρα είναι ευθύνη των ...καλεσμένων, το ...κατάστημα δεν προσφέρει.

Όλα εντάξει λοιπόν. Τα παιδιά φεύγουν. Μεσημέριασε. Η Γειτονιά ησυχάζει. Βλέπετε εκείνες τις εποχές στην δεκαετία του 80, η γειτονιά με όλα της τα κουσούρια, την ησυχία και την ηρεμία την σεβόταν. Μήτε παιδιά υστερικά να τσιρίζουν, μήτε μηχανάκια να χαλάνε τον κόσμο, μήτε στις αλάνες παιδιά να παίζουν. 

Οι ώρες περνούσαν και το απόγευμα έπεφτε με μια ζέστη που σε έπνιγε. Ο Μεγάλος ανεμιστήρας αγκομαχούσε να δώσει όσο αέρα μπορούσε στα δωμάτια. Εκείνη την εποχή δεν ξέραμε για κλιματιστικά. Τα σπίτια έμεναν ολάνοιχτα. Δεν μετατρεπόταν οι χώροι των σπιτιών σε κλειστά κλουβιά.

Βραδάκι πια. Ντυθήκαμε. Το παντελόνι πιέτα έτοιμο, το κοντομάνικο πουκάμισο, παπουτσάκι σκαρπίνι. Στην τρίχα. Αρωματισμένοι έτοιμοι και λίγο ζελέ στα μαλλιά εναλλακτικά.

Οι βασικοί ...συντελεστές της βραδιάς, τα στενά φιλαράκια έφτασαν και πήραν τις θέσεις τους. Η Μουσική ξεκίνησε με διακριτικά slow κομμάτια, όλα ήταν έτοιμα και όλα προσδοκούσαν τη ζωή, το ρυθμό, το χορό. 

Να οι πρώτοι καλεσμένοι. Φίλες, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, Χαμόγελα, ομορφιές, καλή διάθεση, κάθε ηλικία ευπρόσδεκτη. Και ναι, ναι, το πάρτι ξεκινά...!

Τα πρώτα χορευτικά ζευγάρια σχηματίστηκαν στην "πίστα" του σπιτιού. Τα πρώτα κορμιά άρχιζαν να λικνίζονται στο ρυθμό της μουσικής. Τα πρώτα ποτήρια ήδη άδειασαν και γέμισαν τα δεύτερα. Οι πρώτες αισθησιακές αυθόρμητες ματιές διασταυρώθηκαν στο χώρο, έτσι άναρχα, λεύτερα, προκλητικά.

Καθώς το βράδυ προχωρούσε, Εκείνη κατέφτασε λαμπερή, απλή, γλυκιά. Γέμισε με την παρουσία της την καρδιά μου με μια μαρμαρυγή συγκίνησης και αναστάτωσης. Και οι πρώτοι χοροί μαζί της στον ρυθμό της βραδιάς.

Η Ώρα περνούσε, τα γέλια αντηχούσαν σε όλη τη γειτονιά τριγύρω. Τα τραγούδια άρχισαν να γίνονται πιο slow, λίγο πιο αργά. Άνοιξαν οι πρώτες αγκαλιές.

"Νάτο, το νιώθω να έρχεται στον αέρα απόψε....." αυτό το υπέροχο συναίσθημα που φέρνει το άγγιγμα των σωμάτων στα χαμηλωμένα φώτα, στα χέρια που τυλίγονται στα κορμιά με διακριτική θέρμη σαν να θέλουν να κλείσουν ανάμεσά τους τα συναισθήματα. Το κεφάλι που γέρνει στον ώμο απαλά και προσεκτικά σαν να υποκλίνεται στον έρωτα που σιγοκαίει. Τα πόδια που αγγίζουν το ένα το άλλο σε σκιρτήματα ηδονικά την ίδια ακριβώς στιγμή που τα δάχτυλα υφαίνουν τη γυμνή πλάτη. 

Και είναι αυτή η Δική μας στιγμή. Η στιγμή που στο άκουσμα του τραγουδιού, που τα χείλη μας ενώθηκαν για πρώτη φορά. Σε ένα φιλί σφράγισμα μιας μεγάλης Αγάπης. Και στην ορχηστρική στροφή εκεί σφραγίστηκε το "δικό μας" τραγούδι, στη δική μας αγάπη, που μας έφτασε μέχρι σήμερα και συνεχίζει. Από τότε. Από εκείνο το καλοκαιρινό πάρτι...

Μα, να, ήρθε η ώρα για αλλαγή μουσικής σκηνής. Κάπου κοντά στα μεσάνυχτα. Ήρθε η ώρα για Ελληνικά τραγούδια και συνάμα χορούς. 

Ένα όμορφο οδοιπορικό σε διαλεγμένα τραγούδια που ένωσαν την παρέα και πάλι ένα σμάρι αγκαλιά. Και μετά το ανέβασμα σε εκείνα τα τραγούδια που έκρυβαν μέσα τους την αντάρα του ζειμπέκικου

Ο Ένας χορός διαδέχονταν τον άλλο με το κέφι και τον νταλκά να πιάνει κόκκινο και να γίνεται ένα με την κάψα της καλοκαιρινής βραδιάς. Μέχρι που τα βαριά ζεϊμπέκικα έδωσαν τη θέση τους στα ηδονικά λικνίσματα της Ανατολής.

Ήταν η στιγμή που η ακουστική μουσική από τα πικ απ έπρεπε πια να περάσει στην ζωντανή μουσική της μικρής μας ερασιτεχνικής ορχήστρας.

Ε λόγου μου πήρα θέση στο αρμόνιο, τα άλλα παιδιά στην κιθάρα και στο μπουζούκι και νάσου πάλι ο μεγάλος μουσικός και ερμηνευτικός κύκλος απ την αρχή.

Απ τα χνάρια του νέου κύματος, στα πατήματα του Κώστα Χατζή, του Γιώργου Ζωγράφου, του Γιάννη Αργύρη, της Αρλέτας, μετά στα κλασικά λαϊκά, στους καημούς του Καζαντζίδη, του Διονυσίου, μέχρι τα λικνίσματα του Χιώτη και τους αναστεναγμούς του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη και του Στελλάκη.

Εκεί στην κορύφωση της αντάρας, η τούρτα....! ε να και η έκπληξη....! η τούρτα των γεννεθλίων μου.

Τα φώτα που έσβησαν, τα παιδιά που άρχισαν το γνωστό ξέρετε "Να ζήσεις Γιάννη και χρόνια πολλά.....κλπ κλπ", στιγμές όμορφες, ζεστές, ανθρώπινες, μοναδικές, αλησμόνητες.

Και έτσι ξημέρωνε η καινούργια μέρα. Με τους καλεσμένους αγκαλιά ολόγυρα άλλοι καθισμένοι στις καρέκλες, άλλοι σε σκαμνάκια, άλλοι στα πεζούλια στον κήπο με αναμμένα κεράκια δίπλα. Με τα μπουκάλια πλέον να έχουν σχεδόν αδειάσει, μέχρι εκείνες οι εφεδρικές μπύρες, άφαντες γίνηκαν και αυτές. Και τότες έγινε η ανάγκη για ποτό άγος... άγος γεμάτο χιούμορ 

"Δεν φέρνεις καμιά κολώνια βρε Γιάννη να την πιούμε..." ακούστηκε ο Γιώργης και φύγαμε όλοι ανάσκελα απ τις καρέκλες.

Και πιάσαμε τις μεγάλες ώρες της νύχτας. Εκεί κάπου το πάρτι έμελλε να αλλάξει έδρα. Ναι... να μεταφερθεί στην παραλία. Σε ποια παραλία ; μα φυσικά τότε στο Μεγάλο Καβούρι. Στριμώχτηκαν λοιπόν οι εναπομείνατες τολμηροί και φανατικοί καλεσμένοι, γυναίκες άντρες σε αυτοκίνητα, και μια μικρή πομπή διάβηκε το φίδι της Εθνικής τότε οδού ίσαμε το Φάληρο, το Δέλτα, την παραλιακή και έφτασε σινάμενη κουνάμενη ως την παραλία στο Μεγάλο Καβούρι 

Και εκεί, κάτω από το ασημένιο φως του φεγγαριού οι πιο τολμηροί μισόγυμνοι έκαναν τη βουτιά τους ωδή στην μαγεία της καλοκαιρινής νύχτας. 

Εκεί κάτω από αυτό το αντιφέγγισμα περπατήσαμε στο ακρογιάλι ξεκλέβοντας λίγο απ το μελίσσι της παρέας έτσι για να θυμηθούμε ξανά κάποιες στροφές από το "Total eclipse of the heart".

Το ξεφύλλισμα του χρόνου τελείωσε. Τα καλοκαιρινά εκείνα πάρτι ζουν και ξαναζούν στις καρδιές μας, γλυκαίνουν τις αναμνήσεις μας, διαμορφώνουν το παρόν μας. Στιγμές μιας άλλης εποχής, με άλλες αναφορές και τρόπους έκφρασης.

Αισίως στα 58 μου...

ΧΡΟΝΙΑ μου ΠΟΛΛΑ

Διαγωνισμός Φωτογραφίας με Θέμα: Το Καλοκαίρι

Πάντα το Καλοκαίρι έχει τα δικά του ιδιαίτερα χρώματα. Μέσα σε αυτά φυλακίζονται στιγμές και τα παιχνίδια της Φύσης.

Πριν λίγες μέρες η αγαπητή μας δικτυακή φίλη Μαρία-Έλενα έκανε έναν φωτογραφικό διαγωνισμό με Θέμα: "Το Καλοκαίρι". 

Μπορείτε να δείτε ΟΛΕΣ τις φωτογραφίες που συμμετείχαν εδώ:  Οι Φωτογραφίες του διαγωνισμού

Πολλές όμορφες εικόνες με καλοκαιρινό θέμα, που κάθε μία από αυτές έδωσε το δικό της καλοκαιρινό ύφος.

Μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού εδώ:  Τα Αποτελέσματα του διαγωνισμού

Η Δική μου Συμμετοχή:

Είχα τη χαρά να συμμετάσχω στον διαγωνισμό με την παραπάνω φωτογραφία. Να πω λίγα πράγματα για αυτήν. Τραβήχτηκε το καλοκαίρι του 2005 στην πανέμορφη Λευκάδα, στην μαγική παραλία του Μέγα Γυαλού στα Δυτικά του νησιού. Είναι τραβηγμένη με ψηφιακή μηχανή και οφείλω να πω ότι την λατρεύω.

Θέλω να σας ευχαριστήσω που σταθήκατε με ιδιαίτερη αγάπη σε αυτήν.

Να ευχηθώ σε όλους να είστε καλά, στην Μαρία Έλενα πάντα να είναι δημιουργική και να απολαμβάνει τη θάλασσα που αγαπά.

Καλό καλοκαίρι να έχουμε όλοι.