H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Σάββατο 22 Απριλίου 2017

"Political Correct" (Διήγημα, Μέρος 2ο)


(Πολιτικό Θρίλερ)

Περίληψη προηγουμένων:
Ο Ανδρέας Χρονάκης, Υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας στην ριζοσπαστική αριστερή Κυβέρνηση της χώρας, επισκέπτεται ιδιωτικά μια νύχτα, τον 79χρονο Κομμουνιστή φίλο του Αργύρη Πατεμτζή. Τους δύο άντρες δένει μια βαθιά ανθρώπινη σχέση από το ζοφερό παρελθόν της εξορίας στο Παρθένι της Λέρου στην περίοδο της χούντας, όπου ως κρατούμενος ο Αργύρης γνωρίστηκε με τον τότε νεαρό γιατρό των φυλακών.
Η συνάντησή τους, τους οδηγεί σε έναν απόμακρο νυχτερινό περίπατο στην παραλία του Σχοινιά.
Στον περίπατό τους ο Ανδρέας, ως υπουργός, εκμυστηρεύεται στον παλιό και έμπειρο φίλο του ότι βρίσκεται ένα βήμα πριν να συλλάβει τους εγκέφαλους μιας συνωμοτικής ομάδας που εξοπλίζουν και καθοδηγούν τρομοκράτες για ένα πρώτο χτύπημα στη πόλη. Οι εγκέφαλοι αυτοί καθοδηγούνται άμεσα από υψηλές μυστικές υπηρεσίες γνωστών χωρών που εμφανίζονται ως τιμητές στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας κάνοντας τον Υπουργό Ανδρέα να θέλει να μοιραστεί το τεράστιο άγχος του με έναν παλιό και έμπειρο αγωνιστή έστω και αν αυτός δεν συμμερίζεται την πολιτική του διαδρομή. Ο Αργύρης, μοιράζεται με τον Ανδρέα την άποψή του ότι οι "δικοί του" πολιτικά άνθρωποι είναι επίφοβοι.




Ο Ανδρέας τακτοποιούσε βιαστικά τα έγγραφα στον χαρτοφύλακά του. Έριχνε μια ματιά σε κάποιες σημειώσεις, σκάλιζε κάποιους φακέλους. Στο υπουργικό του γραφείο, ο διευθυντής του, έμπιστός του άνθρωπος, ο Ταξιάρχης Αρχοντάκης, μπαινόβγαινε. Στο βάθος η γραμματέας του στο δικό της γραφείο και πιο δίπλα ο οδηγός του και τα παιδιά της ασφάλειας, οι συνοδοί του.
Ο 57χρονος Κρητικός έμπιστος συνεργάτης του χρόνια, έκοψε τη σιωπή με τη βαθιά του φωνή:
-Το Υπουργικό είναι στις Δώδεκα, πρέπει να ξεκινήσουμε Ανδρέα.
-Ναι, ναι, είμαι σχεδόν έτοιμος, έβαλες όλα τα έγγραφα στο χαρτοφύλακα ;
-Όλα στη θέση τους όπως τα ζήτησες
-Η Αναφορά του Κλιμακίου των Πληροφοριών ;
-Ειδικά αυτή
-Εντάξει μπορούμε να φύγουμε , Δέσποινα θα χρειαστείς τίποτα εδώ ;
-Όχι κ. Υπουργέ, έχουν κανονιστεί όλα.
-Πάμε λοιπόν
Ο Ταξιάρχης Αρχοντάκης, τον έπιασε απ το χέρι, τα μάτια τους συναντήθηκαν και το βλέμμα του έβγαζε φωτιά:
-Μην μασήσεις Ανδρέα....! καλή δύναμη, θα τα καταφέρεις.
-Στο Υπουργικό συμβούλιο πάμε βρε Ταξιάρχη όχι στον πόλεμο, απάντησε χαμογελώντας ο Ανδρέας αποφεύγοντας να δει το σφιγμένο από την ταραχή πρόσωπο του συνεργάτη του.

Σε λίγη ώρα με τον Ταξιάρχη, και τους συνοδούς τους, διάβηκαν την είσοδο των διαδρόμων της Βουλής, στο προαύλιο είχαν δει αρκετούς δημοσιογράφους εκεί.
-Γιατί μαζεύτηκαν όλοι αυτοί έτσι μπούγιο ; ρώτησε με απορία τον συνεργάτη του
-Ε πάντα στο συμβούλιο μαζεύονται.
Δεν πείστηκε από την απάντηση της συνήθειας αλλά δεν είχε περιθώρια να εξερευνήσει την απορία του. Οι συναντήσεις δεξιά-αριστερά με συναδέλφους του της Κυβέρνησης και άλλους βουλευτές τον έκαναν να επικεντρωθεί στην συνεδρίαση.
Σε λίγα λεπτά ήταν στην μεγάλη αίθουσα του Συμβουλίου. Όλοι μαζί σε πλήρη σύνθεση. Ο Πρωθυπουργός ξεκίνησε να ενημερώνει για γενικότερα πολιτικά θέματα και στο τέλος έκανε άνοιγμα του θέματος που θα σημάδευε τη συνεδρίαση.
-Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι, είπε, η διεθνής κατάσταση βλέπουμε ότι έχει άσχημα ενταθεί. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις, το κλίμα φόβου, τα μέτρα κατά της τρομοκρατίας είναι αναγκαία. Οφείλουμε να εναρμονιστούμε με τους λοιπούς εταίρους και να πάρουμε τα μέτρα μας. Θα ήθελα αυτόν τον καιρό να αποφύγετε δηλώσεις, ενέργειες και τοποθετήσεις που θα έδιναν αφορμή να ανέβει και στη χώρα μας η ένταση. Ο Υπουργός της Δημόσιας Ασφάλειας ο κ. Ανδρέας Χρονάκης έχει σήμερα να κάνει πολύ σοβαρές ανακοινώσεις για ένα μεγάλο θέμα όπως με έχει εδώ και καιρό ενημερώσει. Δεν γνωρίζω και εγώ τις πλήρεις λεπτομέρειες και περιμένω να τις ακούσω.
Ακούστηκε ένα σούσουρο στο Συμβούλιο με έκδηλη την ατμόσφαιρα της αγωνίας. Ο Ανδρέας άνοιξε τα χαρτιά του, άπλωσε τις σημειώσεις και τα έγγραφά του, τράβηξε το μικρόφωνο δίπλα του και ξεκίνησε με μια βαθιά ανάσα
-Κυρίες και Κύριοι, θα είμαι σύντομος, σαφής και αναλυτικός χωρίς περιστροφές και επεκτάσεις. Το θέμα που θα σας παρουσιάσω απασχολεί σε απόλυτη μυστικότητα, εδώ και καιρό, έναν κλειστό έμπιστο κύκλο στις Υπηρεσίες πληροφοριών μας με ανθρώπους δοκιμασμένους με αναφορά άμεσα και μόνο σε μένα....
................................
Άρχισε να τους λέει για τις πληροφορίες και τα στοιχεία ενός σχεδιασμένου τρομοκρατικού χτυπήματος στην πρωτεύουσα μικρής εμβέλειας. Τους παρουσίασε τους πιθανούς στόχους κατ’ εκτίμηση και άνοιξε το κεφάλαιο της διερεύνησης των κύκλων που θα δράσουν. Στο αρχικό σοκ των μελών της Κυβέρνησης προστέθηκε ο τρόμος στα μάτια όλων σαν άρχισε να ξεδιπλώνει ένα προς ένα τα αδιάσειστα στοιχεία για το ποια κέντρα καθοδηγούν τους δράστες, η στέγασή τους σε Μη κυβερνητική διεθνή οργάνωση, η συνεργασία τους με ξένες μεγάλες μυστικές υπηρεσίες, ο εξοπλισμός των δραστών, η ταυτοποίηση των κέντρων αυτών που υποτίθεται είναι ορκισμένοι εχθροί της τρομοκρατίας την ίδια στιγμή που οι ίδιοι την καθοδηγούν. Ο Στόχος της ενέργειας ήταν διπλός: Αφενός να ανατρέψουν το κλίμα αλληλεγγύης που κυριαρχούσε στην Ελληνική κοινωνία απέναντι στο προσφυγικό και στις συνέπειες του πολέμου κάτι που κυνηγούσαν με πάθος και μεθόδευση εδώ και καιρό και αφετέρου να σκορπίσουν και στην Ελλάδα το φόβο και την οπισθοδρόμηση.
Στο Υπουργικό συμβούλιο επικράτησε μια παγερή σιωπή με βλέμματα και κινήσεις τρόμου και αγωνίας σαν ο Ανδρέας Χρονάκης δήλωσε ότι είναι ένα βήμα πριν κάνει συλλήψεις και δώσει το γεγονός σαν πάταγο στην κοινωνία. Αυτό που περιμένει δήλωσε είναι η απόφαση η δική σας και φυσικά του Πρωθυπουργού.
-Η Υπηρεσία μας είναι έτοιμη να εξαρθρώσει τους εγκέφαλους του συντονισμού της δράσης των επίδοξων τρομοκρατών και φυσικά των απλών εκτελεστών. Τα στοιχεία μας είναι συντριπτικά, τόνισε ήρεμα αλλά κατηγορηματικά.
-κ. Υπουργέ, καταλαβαίνετε τι λέτε ; ακούστηκε η φωνή ενός Υπουργού
-Νιώθω απόλυτα την αγωνία σας κ. Συνάδελφε, εδώ και έξι μήνες έχω χάσει τον ύπνο μου με αυτήν την ιστορία, όμως δεν θα έφτανα εδώ μπροστά σας, χωρίς να έχω επίγνωση της ευθύνης.
Ακολούθησε θόρυβος στην αίθουσα, συζητήσεις, ερωτήματα, ανησυχία. Ο Ανδρέας Χρονάκης έδινε συνεχώς απαντήσεις και διευκρινήσεις τονίζοντας απόλυτα το θέμα της σιωπής και της μυστικότητας του ζητήματος μέχρι τη στιγμή που πήρε το λόγο ο Πρωθυπουργός.
-Είμαστε όλοι εδώ υπερήφανοι που η Κυβέρνησή μας δίνει καθημερινά τον αγώνα ενάντια στα ξένα κέντρα αποφάσεων και τη διαπλοκή των συμφερόντων. Θα σταθούμε μπροστάρηδες να υπερασπιστούμε το λαό μας και την χειραφέτησή του......
Συνέχισε την δευτερολογία του τονίζοντας την ανάγκη να δράσει η Κυβέρνηση υπεύθυνα, άμεσα, χωρίς πισωγυρίσματα τονίζοντας πάντα τη σχέση της χώρας με τους εταίρους της. Κλείνοντας δε, μετά στην τριτολογία του και νέο κύκλο συζήτησης
-Θα έχω άμεση συνεργασία με τον κ. Χρονάκη για τις κινήσεις μας πλέον που θα είναι συγκεκριμένες και άμεσες σταθμίζοντας κάθε μας βήμα.
Τόνισε την ανάγκη της μυστικότητας των συζητήσεων και την διαρκή λειτουργία του Υπουργικού συμβουλίου.
Η Λύση της συνεδρίασης βρήκε την ατμόσφαιρα κάτι σαν πολεμική. Λες και αυτό που αιωρούνταν στις αποκαλύψεις ήταν μια κήρυξη πολέμου. Ενημερώθηκαν άπαντες να είναι σε πλήρη ετοιμότητα σε όλες τους τις θέσεις.
Μετά από κάποια ώρα η αίθουσα είχε αδειάσει. Οι Υπουργοί έβγαιναν από την αίθουσα. Ο Πρωθυπουργός στράφηκε στον Ανδρέα σε ένα δικό τους τετ α τετ.
-Το βράδυ έχουμε συνάντηση στο Hilton στο Οικονομικό φόρουμ της Έκθεσης, θέλω να συναντηθούμε εκεί για να σου δώσω τις τελικές οδηγίες.
-Εντάξει κ. Πρόεδρε, θα έρθω.
Αποχαιρετίστηκαν στο διάδρομο, ο Ανδρέας συνάντησε έξω τον Ταξιάρχη που περίμενε με έκδηλη την αγωνία στο πρόσωπό του.
-Πως πήγε ; τον ρώτησε ενώ βάδιζαν στην έξοδο
Ο Ανδρέας του απάντησε με έμφαση και ένταση
-Πάταγος Ταξιάρχη....! σοκ στην κυριολεξία, χαμός, τι να σου πω
-Λογικό δεν είναι ; δεν τους είπες και κάτι που ακούν κάθε μέρα, προχωράμε ;
-Προχωράμε Ταξιάρχη, απόψε έχω μια συνάντηση με τον Πρόεδρο το βράδυ για την ώρα μηδέν, είπε και άνοιξε λίγο τον κόμπο της γραβάτας του, που ένιωθε να τον πνίγει
-Θα σου πω λεπτομέρειες στο δρόμο
-Ανυπομονώ
Είχαν ήδη βγει στο προαύλιο της βουλής, οι συνοδοί τους περίμεναν στο αυτοκίνητο όταν στην έξοδο ένας όμιλος από φασαριόζους δημοσιογράφους είχαν κυκλώσει τον Πρωθυπουργό που ήδη έκανε δηλώσεις, ο Ανδρέας απόρησε:
-Βρε Αργύρη ποιος τους κάλεσε όλους αυτούς ξέρεις κάτι ; βλέπω μια έντονη κινητικότητα που δεν εξηγείται, δεν είχαμε πει κάτι για το Υπουργικό
-Δεν ξέρω, ειλικρινά
Πριν προλάβουν να μπουν στο αυτοκίνητο, ο όμιλος των δημοσιογράφων τους πλησίασε σχεδόν τρέχοντας, προσπάθησαν να τους αποφύγουν αλλά στάθηκε αδύνατον, οι ερωτήσεις έπεφταν κατά ριπάς:
-κ. Υπουργέ τι είναι αυτό το μεγάλο που θα ανακοινώσετε ;
-Έχουμε κάτι να περιμένουμε ;
-Σχετίζεται με την τρομοκρατία και τις διεθνείς εξελίξεις ;
-Συμβαίνει κάτι που πρέπει να ξέρουμε ;
Ο Ανδρέας κοιτάχτηκε κλεφτά ανήσυχα με τον Ταξιάρχη που είχε ήδη μπει στο αυτοκίνητο. Ο Ανδρέας κοντοστάθηκε στην ανοιχτή πόρτα
-Δεν έχω να πω κάνω καμία ανακοίνωση Κύριοι, δεν αντιλαμβάνομαι την ένταση των ερωτημάτων σας, ένα υπουργικό ρουτίνας είχαμε, με συγχωρείτε...
-Ο Πρωθυπουργός δήλωσε με έμφαση ότι η Κυβέρνηση έχει την αταλάντευτη θέση να ερευνά κάθε σπιθαμή γεγονότων, πληροφοριών και δράσεων, πως το ερμηνεύετε αυτό ;
-Ο Πρωθυπουργός εξέφρασε την πάγια και γνωστή θέση της Κυβέρνησης, ευχαριστώ.
Μπήκε στο αυτοκίνητο που ξεκίνησε νευρικά με το αυτοκίνητο συνοδείας. Μέσα στο αυτοκίνητο ο Ανδρέας ήταν ανήσυχος
-Δεν μπορεί Ταξιάρχη κάτι έχει διαρρεύσει, έχει κάνει κάποια κουβέντα η Δέσποινα στο γραφείο ;
-Μην το συζητάς καθόλου
-Τι στο διάολο εμφανίστηκαν όλοι αυτοί, δεν μ’ αρέσει καθόλου όλο αυτό. Πολλές σπόντες, και ο Πρωθυπουργός τι τις ήθελε τις δηλώσεις ;



Το αυτοκίνητο είχε ήδη πάρει τη διαδρομή για το Υπουργείο ενώ ο Ανδρέας Χρονάκης άφησε το βλέμμα του να πλανιέται έξω από τα παράθυρα άναρχα χωρίς σκοπό και αντικείμενο. Ένιωθε το πρόσωπό του σφιγμένο ενώ προσπαθούσε να αποδιώξει από το νου του τα λόγια του φίλου του Αργύρη: “Πρόσεχε τους δικούς σου...” που του έπαιζαν ένα άσχημο κρυφτό στις σκέψεις του.
Στο γραφείο του στο Υπουργείο τον περίμενε η γραμματέας του
-κ. Υπουργέ σας ζήτησε η σύζυγός σας στο τηλέφωνο το σταθερό.
-Εντάξει Δήμητρα θα την πάρω εγώ, ευχαριστώ.
Αποσύρθηκε στο μεγάλο του γραφείο. Άφησε τον χαρτοφύλακά του, άνοιξε και έβγαλε το σακάκι του καλώντας από το κινητό του στο σπίτι.
-Άννα ;
-Έλα Ανδρέα είσαι καλά ; ακούστηκε με ανθρώπινο ενδιαφέρον η φωνή της γυναίκας του.
-Όλα καλά Άννα, τρεχάματα, ξέρεις, συμβούλιο είχαμε.
-Συμβαίνει κάτι Ανδρέα ;
-Σαν τι να συμβαίνει, όχι, γιατί ; πρόσθεσε ανήσυχος
-Δεν ξέρω, κάτι πήρε τ’ αυτί μου στα ραδιόφωνα για ένα μεγάλο θέμα που θα σκάσει, μέσα στη μέρα, κάτι τέτοια που αφορούν τον τομέα σου, ότι κάτι έχει ο Υπουργός να ανακοινώσει...
-Υπερβολές Άννα, δημοσιογραφικά κυνηγητά για νούμερα, κλείσε τα ράδια καλή μου. Α, δεν θα έρθω, υπάρχουν συναντήσεις για το βράδυ και εκδηλώσεις θα μιλήσουμε αργά.
-Ανδρέα, πρόσεχε, οι ταραχές ...ξέρεις
-Ξέρω καλή μου νοσοκόμα, δεν είμαστε παιδιά, γιατρός είμαι μην ξεχνάς
Έκλεισαν. Το διάλειμμα αυτό με τη φωνή της Άννας τον ηρέμησε. Η Σύντροφος της ζωής του ήταν για αυτόν αναπόσπαστο κομμάτι της διαδρομής του. Μαζί βίωσαν για δεκάδες χρόνια όλες αυτές τις στιγμές και τις διαδρομές χωρίς έπαρση και προβολή. Άλλωστε ποτέ δεν ένιωσε πολιτικός καριέρας, δεν ήταν καν βουλευτής, αλλά στρατευμένος σε μια ριζοσπαστική πολιτική ζωής.
Απ τις σκέψεις του τον διέκοψε η Γραμματέας του:
-κ. Υπουργέ σας ζήτησε τηλεφωνικά ο κ. Νικηφόρος
-Τον περιμένω τώρα, απάντησε κατηγορηματικά, τα τηλέφωνα τέλος Δέσποινα. Προχωράμε σε προσωπικές επαφές. Ειδοποίησέ τον να έρθει.
Την ίδια στιγμή μπήκε στο γραφείο ο Ταξιάρχης
-Βλέπω τα συνωμοτικά τα δουλεύεις καλά έτσι ;
-Άμα ζήσεις κάποιον καιρό με κομμουνιστές κρατούμενους μαθαίνεις πολλά, του είπε με ένα πικρό χαμόγελο, προσθέτοντας
-Μόνο ελπίζω να μην επαληθευθούν οι προβλέψεις τους...
-Ποιες προβλέψεις ;
-Άστο, τίποτα....! κάτι δικά μου μονολογώ Ταξιάρχη, έκλεισε τον διάλογο παίρνοντας από το μπράτσο τον αγαπημένο του συνεργάτη
-Σε βλέπω ανήσυχο Ανδρέα, πρώτη φορά σε βλέπω έτσι, τι σκέφτεσαι ;
-Πάμε να περιμένουμε τον Νικηφόρο.
.......................................
Σε μια ώρα ο Νικηφόρος Φράγκος, μπήκε στο γραφείο όπου τον περίμεναν ο Ανδρέας με τον Ταξιάρχη. Ο Φράγκος ήταν έμπιστος αξιωματικός σε κρίσιμη θέση στις Υπηρεσίες Ασφαλείας και Πληροφοριών. Ακέραιος άνθρωπος, αυστηρός επαγγελματίας.
-Έλα Νικηφόρε πέρασε, κάτσε, σε ακούμε.
Ο 40 χρονος άντρας κάθισε και ξεκίνησε με σταράτα λόγια την αναφορά του.
-Έχουμε κινητικότητα κ. Υπουργέ...!
-Σε ποιον τομέα Φράγκο ;
-Στη μεγάλη φωλιά.
-Από πότε ;
-Από χθες αλλά κύρια σήμερα, πριν λίγη ώρα.
Παρενέβη ο Ταξιάρχης
-Τι είδους κινητικότητα δηλαδή ;
-Ετοιμασίες, καλύψεις, προετοιμασία για αναχώρηση στο εξωτερικό
Ο Ανδρέας χτύπησε το χέρι του στο γραφείο
-Πανάθεμά με.....! πανάθεμά με....! από ώρα με τρώνε τα φίδια. Που έχουμε διαρροή που να πάρει ;
-Απ την υπηρεσία μας όχι κ. Υπουργέ σας το εγγυώμαι
-Τότε που ; η μικρή φωλιά που βρίσκεται ;
-Η Μικρή φωλιά δείχνει στη ρουτίνα της, δεν έχουμε κινήσεις.
-Που βρίσκεστε εσεις ;
-Οι στόχοι είναι κλειδωμένοι κ. Υπουργέ από παντού. Τις εντολές σας περιμένω να κινηθώ.
Ο Ανδρέας σηκώθηκε βηματίζοντας στο γραφείο
-Δώσε μου λίγο χρόνο, ως το βράδυ, πριν τις δέκα, τελευταίο όριο Αρχοντίδη, εντολή του Πρωθυπουργού.
-κ. Υπουργέ καθυστερούμε, κάθε λεπτό είναι σε βάρος μας. Θα περιμένω ως την ώρα που μου είπατε αλλά υπάρχει ρίσκο. Να ειδοποιήσω τον αρχηγό ;
-Δική μου δουλειά αυτή Φράγκο, εσύ αναφέρεσαι υπηρεσιακά σε μένα, εδώ έχετε αποσπαστεί, θα τον ενημερώσω εγώ.
Ο Άνθρωπος των Υπηρεσιών έφυγε και στο υπουργικό γραφείο επανήλθε μια παράξενη ηρεμία στην οποία ήταν φανερό ότι σέρνονταν η αγωνία, η καψυποψία και το άγχος.
-Τι πιστεύεις ; ρώτησε σαν συμπέρασμα τον διευθυντή του γραφείου του, τον Ταξιάρχη.
-Ανδρέα, τι να πω, ίσως από κάπου να υπάρχει διαρροή
-Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πάει χαμένος ένας τέτοιος μεγάλος κόπος, η σημασία του είναι καθοριστική.
Έκλεισαν την κουβέντα τους κάπως έτσι μπαίνοντας ο καθένας σε κάποια άλλα θέματα. Οι ώρες κυλούσαν. Το βράδυ στο Ξενοδοχείο ήταν το Συνέδριο ενός μεγάλου Ξένου Οικονομικού “Think Tank”, στο οποίο πολλοί διεθνείς οικονομικοί παράγοντες έπαιρναν μέρος ή παρενέβαιναν σχολιάζοντας τις εξελίξεις. Τραπεζίτες, επιχειρηματίες, οργανισμοί, οργανώσεις μη Κυβερνητικές.
Το Υπουργικό Γραφείο ζούσε κυριολεκτικά στην καυτή αναμονή της βραδινής συνάντησης του Ανδρέα Χρονάκη με τον Πρωθυπουργό για την τελική δρομολόγηση των αποφάσεων.

Οι ώρες κύλησαν, το βράδυ ο Ανδρέας βρέθηκε στον πρόδομο της μεγάλης αίθουσας όπου ήδη έτρεχαν οι εργασίες του συνεδρίου. Μαζί του διακριτικά, ανεπίσημα, ήταν φυσικά και ο στενός του συνεργάτης ο Ταξιάρχης. Τα αντανακλαστικά τους στην υπόθεση που έτρεχε ήταν κυριολεκτικά στη φωτιά και η επικοινωνία τους με το κλιμάκιο της Υπηρεσίας τους συνέχεια στον αέρα.
Έκατσαν στο μπαρ της εξωτερικής αίθουσας και από τις μεγάλες Οθόνες της Τηλεόρασης παρακολουθούσαν αποσπασματικά την ομιλία του Πρωθυπουργού.
Ο Ανδρέας αλλά και ο καθένας δεν θα μπορούσε να μην σταθεί προσεκτικά στο απόσπασμα της εμφαντικής ομιλίας του στους συνέδρους:
“...Η Κυβέρνησή μας και εγώ προσωπικά δηλώνουμε σε όλους τους τόνους ότι δεν βρισκόμαστε εδώ, αγκαλιά με την νομή της εξουσίας, για να διαχειριστούμε το παλιό σάπιο πολιτικό σύστημα, την κλεπτοκρατία, την ολιγαρχία του πλούτου και τη διαπλοκή. Χρόνια τώρα έχουμε κάνει ξεκάθαρο στα διάφορα κέντρα εξουσίας ότι μπροστά στα συμφέροντα αυτού του Λαού και σε ότι του αξίζει δεν πρόκειται ποτέ να συναλλαγούμε ή να συμβιβαστούμε......
......................
Η σοβαρότητα της διεθνούς κατάστασης και η ραγδαία επιδείνωσή της, τα προβλήματα που καίνε, η οικονομική κρίση και η διαχείρισή της, το προσφυγικό, η Ευρώπη που όλοι ονειρευόμαστε είναι τα πεδία εκείνα των δικών μας ειρηνικών και υπεύθυνων μαχών για να γυρίσει σελίδα η πατρίδα μας.....”

Οι ακροατές στην μεγάλη αίθουσα του συνεδρίου, ένα κοινό που δεν είχε δα και την παραμικρή σχέση με τον απλό Έλληνα πολίτη, ανταποκρίθηκε στο τέλος της ομιλίας του πρωθυπουργού με ένα τυπικό χειροκρότημα περισσότερο ευγενείας θα το χαρακτήριζε κανείς παρά ουσίας ή αποδοχής.
Ο Ανδρέας ένιωσε μέσα του να αποκαθίσταται ένα αίσθημα αισιοδοξίας, πίστης και μια καλύτερη διάθεση από αυτήν που είχε ερχόμενος εδώ άρχισε να τον κυριεύει.
Η Ομιλία τελείωσε, είχαν ξεκινήσει τα τυπικά των αποχαιρετισμών, των μίνι συναντήσεων στο φουαγιέ της αίθουσας υποδοχής του ξενοδοχείου, ο Ανδρέας είδε κάπου στο βάθος τον πρωθυπουργό να συνομιλεί με διάφορα πρόσωπα περιστοιχισμένος από τους στενούς του συνεργάτες και δημοσιογράφους.
Πλησίασε και τον συνεχάρη θερμά για την ομιλία του νιώθοντας περισσότερο την ψυχική ανάγκη να τονίσει και τη δική του πίστη στη μεγάλη μάχη που ήταν ανοιχτή μπροστά του. Ο Πρωθυπουργός κάπου τον ξεμονάχιασε:
-Ανέβα στην Σουίτα 385 σε παρακαλώ για λίγο έχουμε θέματα
-Φυσικά, περιμένω οδηγίες σας, ο χρόνος στενεύει, επισήμανε ο Ανδρέας.
Ο Πρωθυπουργός αφού χαιρέτισε ακόμα κάποια άλλα πρόσωπα, αποχώρησε στο βάθος προφανώς με κατεύθυνση το χώρο συνάντησής τους. Το άγχος και η αγωνία άρχισε πάλι να εδραιώνεται στον Υπουργό. Κοίταξε νευρικά το ρολόι του, βρήκε κάπου στο βάθος στο μπαρ τον Ταξιάρχη και τον ενημέρωσε για την επερχόμενη συνάντηση.
-Θα σε περιμένω εδώ Ανδρέα του απάντησε εκείνος με υποστηρικτικό βλέμμα.
Ο Ανδρέας έδωσε οδηγίες στους άντρες της συνοδείας του για την Σουίτα 385 και ένας ευγενικός υπάλληλος ανέλαβε να τους οδηγήσει ο ίδιος. Φυσικά ανεβαίνοντας στον 3ο όροφο, ο χώρος ήταν αποκλεισμένος από μέτρα ασφάλειας. Τον υποδέχτηκε ένας επικεφαλής που αφού τον χαιρέτισε υπηρεσιακά ανέλαβε να τον οδηγήσει στη Σουίτα. Ο Ανδρέας άφησε την συνοδεία του, μπήκε και η πόρτα πίσω του έκλεισε.
Στο εσωτερικό επικρατούσε έκδηλη πολυτέλεια και χαρακτηριστική ηρεμία. Τον υποδέχτηκε ένας άντρας από τους συνεργάτες του πρωθυπουργού, του οποίου η φωνή ακούστηκε στο βάθος του σαλονιού.
-Ελάτε κ. Χρονάκη, περάστε.
Ο Ανδρέας προχώρησε στο σαλόνι και εκεί σφίχτηκε απότομα από ένα άσχημο ξάφνιασμα. Δίπλα στον Πρωθυπουργό έστεκε ήδη όρθιος ένας ώριμος άντρας, άριστα ντυμένος στο γκρι του κοστούμι. Όλα επάνω του φανέρωναν ότι ήταν ξένος, το παρουσιαστικό του, η όψη του.
Ο Λόγος του πρωθυπουργού τον επανέφερε στην πραγματικότητα
-κ. Χρονάκη να σας γνωρίσω μια σημαντική προσωπικότητα στο χώρο των Διεθνών Ιδρυμάτων, τον κ. Στηβ Γκρέϋμαν, πρόεδρο του Ιδρύματος “Free Mind”.
Ο Ανδρέας για έναν ανεξήγητο λόγο που δεν μπορούσε ακόμα να προσδιορίσει άρχισε να μην νιώθει καλά. Αμέσως ο χώρος που βρισκόταν άρχισε να βιώνεται μέσα του σαν ένα παράξενο, άγνωστο κλουβί με αφιλόξενες και επικίνδυνες προεκτάσεις. Ο Επιβλητικός ατσαλάκωτος, περίπου 60χρονος άνδρας, κάρφωσε το βλέμμα του στα μάτια του σαν να περιεργάζονταν όλο του το “είναι”. Ο Ανδρέας άπλωσε τυπικά και μουδιασμένα το χέρι του ρίχνοντας και μια ματιά ενόχλησης στον Πρωθυπουργό, χαιρέτισε στα Αγγλικά τον παριστάμενο, ο οποίος ευγενικά αποκρίθηκε με σπασμένα Ελληνικά
-Παρακαλώ κ. Υπουργέ, μπορούμε να μιλάμε Ελληνικά, βέβαια θα με ανεχτείτε λίγο γιατί ....καταλαβαίνετε, την κατανόησή σας στις αδυναμίες μου.
-Νιώθετε άνετα Κύριε....
-Γκρέϋμαν, Στηβ Γκρέυμαν, τιμή μου να γνωρίσω από κοντά τον Υπουργό Ασφαλείας μιας φιλικής και δημοκρατικής χώρας, του τόνισε ενώ τα μάτια του λειτουργούσαν σαν ανακριτικό φως επάνω του.
Ο Ανδρέας ένιωθε μέσα του ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, άρχισε να έχει δυσκολίες στην επαφή με την πραγματικότητα αλλά η φωνή του Πρωθυπουργού τον επανέφερε
-κ. Χρονάκη, ο κ. Γκρέϋμαν πραγματοποιεί επίσκεψη στην Αθήνα, παρακολούθησε το συνέδριο και ζήτησε μια συνάντηση μαζί μας για κάποια πράγματα χρήσιμα στην συγκυρία που περνάμε. Παρακαλώ Κύριοι καθίστε...
-κ. Πρόεδρε, γνωρίζετε την πίεση του χρόνου θα ήθελα να υπενθυμίσω, τόνισε με έμφαση ο Ανδρέας.
-Δεν θα σας καθυστερήσω πολύ κ. Χρονάκη, έκοψε με την παρέμβασή του ο επισκέπτης, για τον οποίο ο Ανδρέας αγνοούσε την εθνικότητά του αλλά εκείνη την στιγμή θεωρούσε αγένεια να το ρωτήσει ευθέως. Κάθισαν στους πολυτελείς καναπέδες, ενώ με ένα νεύμα σαφές ο Πρωθυπουργός:
-Παρακαλώ να μην μας ενοχλήσει κανείς, απευθύνθηκε στον συνεργάτη του, ο οποίος και αποχώρισε από την σουίτα.
-Λοιπόν κ. Υπουργέ, ας μπούμε στην ουσία της συνάντησής μας, ακούστηκε παγερή με τα χαρακτηριστικά σπασμένα Ελληνικά η φωνή του ξένου.

Τέλος 2ου Μέρους, Συνεχίζεται...




Σημείωση Πνευματικής Ιδιοκτησίας:
Το παρόν είναι δημιούργημα προσωπικής μου πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν επιτρέπεται η Αντιγραφή, η Αναδημοσίευση, η οποιαδήποτε χρήση κειμένων χωρίς την έγγραφη Άδειά μου. 
Important Note:
The reproduction, publication, modification, transmission or exploitation of any work contained herein for any use, personal or commercial, without my prior written permission is strictly prohibited.

Τρίτη 11 Απριλίου 2017

"Political Correct" (Διήγημα, Μέρος 1ο)


(Πολιτικό Θρίλερ)

Ήταν προχωρημένο το βράδυ εκείνης της Ανοιξιάτικης νύχτας όταν το κινητό τηλέφωνο του Αργύρη Πατεμτζή έσπασε τη σιωπή στο μικρό φτωχικό σαλόνι του σπιτιού του. Μαστόρευε κάτι στην κουζίνα του, έτσι μόνος που έμενε πια. Παράτησε το δίσκο που κρατούσε και το σήκωσε:
-“Παρακαλώ”
Η Φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού ήταν η μόνη που δεν περίμενε να ακούσει και τέτοια ώρα αλλά και μετά από τόσο καιρό
-“Αργύρη ; εγώ είμαι ο Αντρεάς”
Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα να διαχειριστεί την έκπληξή του.
-“Αντρέα ; εσύ είσαι βρε παιδί μου ; εντάξει έχω γεράσει αλλά βαστάω ακόμα να θυμάμαι φωνές και πρόσωπα”
-“Με γνώρισες βρε ; Μια χαρά είσαι σταμάτα, δεν μου λες ; έχεις δουλειά ; κάνεις κάτι ;” άκουσε τη φωνή στο ακουστικό με χροιά σοβαρή και κάπως κουρασμένη.
-“Συμβαίνει κάτι ;”
-“Θέλω να σε δω, θέλω να τα πούμε...”
-“Εμένα ; θέλω να πω με παίρνεις 10 η ώρα τη νύχτα μετά από τόσο καιρό, δεν καταλαβαίνω...”
-“Ασε τις κουβέντες και ετοιμάσου, θέλω να τα πούμε βρε αδελφέ λίγο, δουλειά έτσι κι αλλιώς δεν έχεις, χασομέρης είσαι, σε περιμένω σε ένα σκούρο συμβατικό αυτοκίνητο, αν βγεις θα το δεις είναι παρακάτω, κουνήσου...”
“Με κάνεις και ανησυχώ άνθρωπέ μου, συμβαίνει κάτι ;”
“Ωφουυυ μωρ’ αδελφάκι μου, βρήκα λίγο χρόνο και είπα να σε δω, τόσο παράξενο σου ακούγεται ;”
“Καλά, καλά, πάψε, σε λίγο έρχομαι”.
Ο Αργυρης Πατεμτζής, έκλεισε το τηλέφωνο απορημένος. Με τον Αντρέα τον Χρονάκη γνωρίζονταν εδώ και 47 ολάκερα χρόνια. Οι ζωές τους συναντήθηκαν σε δύσβατα και άγρια χρόνια, κάπου το 1970, εξόριστος αυτός στον Άη-Στράτη, γιατρός εκείνος στη χώρα του νησιού. Είχε βοηθήσει πολύ τους κρατούμενους τότε ο Αντρέας, κάνοντας τα πρώτα του βήματα σαν αγροτικός γιατρός. Τους είχε βοηθήσει με άμεσο κίνδυνο την ίδια τη ζωή του. Από τότε δέθηκαν μαζί. Τα χρόνια διάβηκαν από πάνω τους και σαν αύρα και σαν καταιγίδα.
Ξερονήσι, Χούντα, Μεταπολίτευση, τα χρόνια της ψεύτικης “ευημερίας” και σήμερα η κρίση. Στα 79 του χρόνια ο Αργύρης, στα 71 του σήμερα ο Αντρέας. Δεν χώρισαν ποτέ. Διαφωνούσαν πολιτικά, τρώγονταν αλλά ως εκεί. Οι ζωές τους ενώθηκαν πάλι στους δρόμους της μνημονιακής φωτιάς. Ο Αργύρης, παρά τα χρόνια του δεν έπαψε να μετρά τα βήματά του στο πεζοδρόμιο των αγώνων, πάντα στην αντάρα πρώτος. Ο Ανδρέας, πολιτικό στέλεχος πια σε αριστερό, έτσι έλεγαν, πολιτικό μέτωπο, παρά το ότι ανέβηκε ψηλά στην κομματική ιεραρχία, στις ώρες της κρίσης και της σύγκρουσης ήταν εκεί...
Στα λίγα λεπτά που έκανε να μαζευτεί λίγο ο Αργύρης, να σιάξει τη φορεσιά του, να κλείσει το σπίτι, ήρθαν ταξιδιάρικες οι εικόνες στο νου του. Είχε να δει τον ...άσπονδο φίλο του πολύ πριν τις εκλογές στις οποίες έγιναν κυβέρνηση. Από τότε μίλησαν κάμποσες φορές στο τηλέφωνο αλλά η νομή της εξουσίας μπήκε ανάμεσά τους παγερή. Υπουργός ο Αντρέας Χρονάκης πια.
Βγήκε στο δρόμο, έριξε μια ματιά δεξιά-αριστερά. Η Φιγούρα του μεγάλου αυτοκινήτου του έδειξε που να κατευθυνθεί. Το παιχνίδισμα στα φώτα επιβεβαίωσε το κάλεσμα.
Το ηλεκτρικό παράθυρο με τα φυμέ κρύσταλλα της πίσω πόρτας της μεγάλης ανθρακί BMW κατέβηκε και πρόβαλε το κεφάλι του Ανδρέα.
“Άντε έμπα, τι έκανες τόση ώρα ; δεν πάμε να σε παντρέψω”
Ο Αργύρης κοντοστάθηκε, κοίταξε το αυτοκίνητο με τρόπο διστακτικό.
“Έλα πέρασε....δεν θα σε φάμε”, είπε και τον τράβηξε στο εσωτερικό του αυτοκινήτου. Ο Αργύρης έψαχνε τρόπο και χρόνο να βρει τις ανάσες του από το ξάφνιασμα.
“Γιώργο πάμε” έκανε ο Αντρέας στον οδηγό, ένα νεαρό παιδί μπροστά. Το αυτοκίνητο ξεκίνησε.
Ο Αντρέας έπιασε τον παλιό του φίλο απ τον ώμο δίπλα του, τον κοίταζε στα μάτια σαν να γύρευε τρόπο να διαπεράσει την ψυχή και τα αισθήματά του. Έσπασε πρώτος την αμήχανη σιωπή.
-Πόσο καιρό έχω να σε δω μωρέ...! μια χαρά στέκεσαι.
Ο Αργύρης έσπασε τον αρχικό πάγο μέσα του
-Ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα. Ένα Υπουργικό αυτοκίνητο και μάλιστα της Ασφάλειας έξω απ το σπίτι μου. Τι έχω να δω ακόμα νάξερα, είπε και ανταπέδωσε το καλωσόρισμα του φίλου του.
-Μην φοβάσαι βρε παλιόγερε, δεν θα σε απαγάγω, απόψε είμαι ο Ανδρέας, δεν είμαι τίποτα, ξέχασέ το.
Ο Αργύρης έριξε μια εύλογη ματιά στον νεαρό οδηγό του αυτοκινήτου που διακριτικός περιορίζονταν να οδηγεί. Ο Ανδρέας το κατάλαβε και τον πρόλαβε
-Ο Γιώργος είναι δικό μου παιδί, μην έχεις έγνοια.
Ο Αργύρης κοίταξε έξω απορημένος, η BMW έτρωγε με αδηφάγο τρόπο τα χιλιόμετρα.
-Που πάμε μπορείς να μου πεις ;
-Κάπου ήσυχα, κάπου μόνοι, να περπατήσουμε, να μιλήσουμε, όπως τότε...
-Πας καλά μωρέ ; μες στη νύχτα σε έπιασε τρέλα ;
Ο Ανδρέας σοβαρεύτηκε απότομα. Τον κοίταξε ίσια στα μάτια δίπλα του.
-Θέλω να μιλήσουμε Αργύρη, θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σου, έχουμε περάσει πράγματα μαζί, σε δύσκολες ώρες, έχω και εγώ την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον που εμπιστεύομαι, με μιας άλλαξε το ύφος του σε πιο ανάλαφρο
-Πες μου πως είσαι ; οι Κόρες σου ; τα εγγόνια σου ;
-Νάναι καλά τα κορίτσια μου, Ανδρέα, από τότε που έχασα την Κυρά μου, πάντα είναι κοντά μου αλλά και εγώ δεν θέλω να γίνομαι φόρτωμα. Όσο με κρατάνε τα πόδια μου αντέχω.
-Σε κρατάνε, σε κρατάνε, εδώ δεν έχεις αφήσει πορεία για πορεία βρε.
-Αχα, μούχεις κάνει φάκελο ε ;
-Στον οποίο ...καταγράφω κάθε σου βήμα, αποκρίθηκε ο Αντρέας χαριτολογώντας.
-Δεν θα σας αφήσουμε βρε σε χλωρό κλαρί να το ξέρεις, του μπήκε εκείνος συνεχίζοντας
-Έχετε λυσσάξει, έχετε πάρει έναν κατήφορο που κατρακυλάτε χωρίς φρένα.
-Πάψε βρε παλιοκομμούνι απαπαπαπα, δεν βλέπεις τι γίνεται ; τι θες να κάνουμε ; προσπαθούμε.
-Με πήρες εδώ απόψε για να μου περάσεις τα λόγια του πρωθυπουργού σου ; το έμαθες το μάθημα έτσι ; βλέπω η ρημάδα η διαχείριση έχει συνέχεια.
Ο Νεαρός οδηγός τους έριξε μια ματιά πίσω προκαλώντας την παρέμβαση του Ανδρέα
-Αμετανόητος κομμουνιστής Γιώργο μου, τι να τον κάνω, αλλά.... έχει δίκιο σε πολλά πανάθεμά τον, έχει που να τον πάρει ο διάολος.
Ο Αργύρης κοίταξε έξω απ το αυτοκίνητο στο σκοτάδι
-Που πάμε ; θα μου πεις ;
-Δεν θέλω ξένα μάτια, θέλω να τα πούμε οι δυό μας
-Που ακούστηκε, ο Αργύρης Πατεμτζής με τον ...Υπουργό Ασφαλείας σε νυχτερινό τετ α τετ, μήτε στα όνειρά μου.
-Έλα σύνελθε, δεν θα σε ρυπάνουμε γερο-παράξενε.
Το αυτοκίνητο κατάπινε τα χιλιόμετρα της διαδρομής ενώ οι δυό τους θυμήθηκαν μια σειρά πράγματα από παλιότερες στιγμές της ζωής τους και της γνωριμίας τους.
Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο σταμάτησε σε ένα σκοτεινό μέρος παντελώς έξω απ τη Πόλη.
Ο Αργύρης κοίταξε απ το παράθυρο



-Που είμαστε μωρέ ;
-Έλα κατέβα, στον Σχοινιά στην άκρη της παραλίας είμαστε.
-Ήμαρτον Παναγία μου, έκανε απορημένος ο Αργύρης
-Αυτό το σημερινό ειλικρινά δεν τόχω ...ξαναπάθει.
-Έλα κατέβα γκρινιάρη.
Κατέβηκαν και οι δύο. Είχαν σταματήσει στην άκρη τέρμα της μεγάλης παραλίας. Η Ώρα ήταν πολύ προχωρημένη και η απόλυτη ηρεμία έδινε στην ατμόσφαιρα μια κατάνυξη, μια γαλήνη. Το Ανοιξιάτικο αεράκι του Μάρτη έμπαινε σαν Μπάτης από τον ανοιχτό κόλπο. Πάνω τους στον ουρανό κάποια σύννεφα ταξίδευαν αργά, νωχελικά σαν μπαμπάκια.
-Τι κάνουμε τώρα εδώ ; αναρωτήθηκε ο Αργύρης, κλείνοντας το φερμουάρ στο μπουφάν του για να μαζευτεί λίγο απ το δροσερό νυχτερινό αεράκι. Ο Ανδρέας τον έπιασε απ το μπράτσο και ξεκίνησαν να βηματίζουν κατά μήκος της παραλίας.
-Έλα ρε παλιόφιλε λίγο να περπατήσουμε. Όπως τότε εκείνα τα χρόνια, τα δύσκολα, τα μαύρα.
-Αν μας δει κανείς στην παραλία τέτοια ώρα Ανδρέα σε βλέπω αύριο πρωτοσέλιδο στις κιτρινοφυλλάδες.
Ο Άλλος άφησε το βλέμμα του να ταξιδέψει πέρα στα αναμμένα φώτα της Νέας Μάκρης
-Λοιπόν ; θα μου πεις πως αυτό απόψε ; πως και η μεγαλόπρεπη κρατική αφεντιά σου με μένα ; τι τρέχει κ. Υπουργέ ;
Ο Ανδρέας άναψε τσιγάρο, φύσηξε τον καπνό στον αέρα με δύναμη.
-Άκου, θα σου μιλήσω απ τη θέση μου, το ρόλο μου στην Κυβέρνηση. Συμβαίνει κάτι... είμαι κοντά σε κάτι θαρρώ πολύ σοβαρό, πολύ κρίσιμο.
Ο Αργύρης τον κοίταξε διευρενητικά
-που έχει να κάνει με τι ;
-Με την τρομοκρατία Αργύρη.
Ο Αργύρης αντέδρασε κάπως έντονα
-Ααααα μάλιστα, το γνωστό θέμα που πουλάει.
Ο Ανδρέας τον διέκοψε
-Μην βιάζεσαι πανάθεμά σε, σταμάτα να ακούσεις, δεν έχει να κάνει με αυτό που έχεις κατά νου.
-Αλλά ;
-Κάτι ψήνεται εδώ, κάτι πολύ άσχημο. Είναι καιρός που μια ομάδα υπηρεσιών παρακολουθεί τη δράση κάποιων κύκλων που ετοιμάζουν κάτι.
-Κάτι δλδ τι ;
Ο Ανδρέας σταμάτησε απότομα, γύρισε στο μέρος του, τον άρπαξε από τους ώμους.
-Δεν αντέχω να το περνάω μόνος όλο αυτό, ήθελα έναν κατάδικό μου άνθρωπο να μιλήσω, με καταλαβαίνεις ;
-Συγγνώμη και διάλεξες εμένα για το θέμα αυτό ; ξέρεις τις πολιτικές μου θέσεις Ανδρέα, απέχουν έτη φωτός απ τις δικές σου, ειδικά μετά τις τελευταίες διαδρομές σου σαν πολιτικό πρόσωπο, στο έχω ξαναπεί.
-Το ξέρω, το ξέρω, δεν σου ζητάω να συναντηθούμε πολιτικά, τη διαύγεια της σκέψης σου θέλω, το ένστικτό σου.
-Ανδρέα, μην με μπλέκεις με τις βρωμιές των παρακρατικών να χαρείς.
-Σταμάτα και άκου, έχουν εντοπιστεί κύκλοι που ετοιμάζουν να χτυπήσουν στην Πόλη μας, στην αρχή ξώφαλτσα, για μετά δεν ξέρω, τέλος πάντων δεν έχει σημασία τώρα να σου εκθέσω αυτά τα πράγματα.
-Προβοκάτσια λοιπόν ε ;
-Ναι, όπως το είπες, και με κάποιους καθαρούς ανθρώπους έχω εντοπίσει τους κύκλους που τους κατευθύνουν. Δεν μπορείς να φανταστείς που βρίσκονται κρυμμένοι ;
Ο Αργύρης κοντοστάθηκε και τον κοίταξε.
-Ναι, ναι, μην απορείς, ξέρω ποιοι είναι πίσω τους. Και αυτό που ξέρω πια είναι πολύ μεγάλο Αργύρη. Καταλαβαίνεις ; Λειτουργούν μέσα από μια, Μη Κυβερνητική Οργάνωση δήθεν περιβαλλοντολογικού χαρακτήρα και κάτι τέτοια, έχουν άμεσες διασυνδέσεις με μυστικές Υπηρεσίες χωρών που ηγεμονεύουν, κινούν τα νήματα Ανδρέα, στήνουν προβοκατόρικα χτυπήματα για να ενοχοποιήσουν στόχους τους και μετά να αναλάβουν τη γνωστή ...απελευθερωτική τους δράση.
-Μάλιστα, έκανε ο Αργύρης κουνώντας το κεφάλι του σκεπτικός, συνεχίζοντας.
-Τα γνωστά κρυμμένα μυστικά ενός γκρίζου κόσμου. Μα είναι ηλίου φαεινότερο Ανδρέα ότι κάποιοι πολύ γκρίζοι βρίσκονται στην κεντρική σκακιέρα. Και φυσικά εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο τις υστερίες και τις παθογένειες μιας σειράς πολιτικών πρακτικών, τι θα κάνεις ;
-Έχω ταυτοποιήσει πρόσωπα και πράγματα. Είμαι έτοιμος για αποκαλύψεις και συλλήψεις.
-Ποιοι το ξέρουν Ανδρέα ;
-Μια κλειστή ομάδα στις κρατικές υπηρεσίες, σαν θέμα το ξέρει και ο Πρωθυπουργός βέβαια δεν γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες. Αύριο έχουμε Υπουργικό συμβούλιο. Εκεί θα μιλήσω.
-Πρόσεχε...!
Ο Ανδρέας γύρισε και τον κοίταξε απορημένος.
-Να προσέχω τι και ποιους ;
Ο Αργύρης τον κοίταξε ίσια στα μάτια
-Θέλεις να στο πω στα μούτρα ;
-Για αυτό είμαστε εδώ
-Τους δικούς σου να προσέξεις, δεν τους έχω εμπιστοσύνη, έχε το νου σου με δαύτους στις κρατικές υπηρεσίες ξέρεις ότι εκεί μέσα δεν ξέρεις ποιος είναι με ποιον και τι είναι τι.
-Είμαι Υπουργός Αργύρη.
-Γέρασες και μυαλό δεν έβαλες έτσι ; ξεκινάς να διαβείς μεγάλο δρόμο Ανδρέα, πρόσεχε...!
-Άρχισες πάλι ;
-Εγώ άρχισα ; τι θαρρείς μωρέ ότι σαν είσαι υπουργός κυβερνάς ; και μάλιστα τις κρατικές υπηρεσίες ; χα.....! την εξουσία την έχεις φίλε μου ; νομίζεις ότι την έχεις ; εδώ μωρέ δεν μπορείτε μια κοτζάμ ...διμοιρία αστυνομικών να κατευθύνετε και να ελέγξετε, η διαπλοκή με τους φασίστες κάνει μπαμ και μου λες ότι κυβερνάς, πλάκα μου κάνεις ; κοίτα μην σε αδειάσουν. Δεν ξέρω βέβαια τι έχεις ακουμπήσει, εξαρτάται.
-Με τόσα στοιχεία ;
-Αν, καθώς μου λες, τα στοιχεία βαράνε ίσια σε ψηλά κέντρα και μάλιστα απ τα γνωστά τα ...συμμαχικά τότε να τόχεις σίγουρο. Θα λυσσάξουν, νάσαι προετοιμασμένος.
-Μα δεν είναι δυνατόν.
-Ανδρέα....! μυαλό δεν βάζεις.
-Άκου, ξέρω τι λες και τι προσπαθείς απέξω να πεις. Εντάξει, δεν λέω ότι νιώθω άνετα. Κάθε άλλο. Από τότε που ταυτοποιήθηκαν κάποια πράγματα ιδρώνω και ξανά ιδρώνω. Ξέρω ότι θα ακροβατήσω. Ελπίζω όχι στο κενό. Για αυτό ένιωσα και την ανάγκη σαν άνθρωπος να βρεθώ μαζί σου, να μιλήσουμε.
Περπάταγαν κατά μήκος της ακτής. Η Νύχτα είχε προχωρήσει πια πολύ. Συντροφιά τους μονάχα ο ήχος από τα κύματα. Είχαν κλείσει ένα μεγάλο ημικύκλιο στην ακτή και επέστρεφαν πάλι. Ο Αργύρης άπλωσε το βλέμμα στον ουρανό.
-Θυμάσαι τότε στο Παρθένι ; στα νιάτα μας τότε. Και εμείς και εσύ. Εσύ νεαρός γιατρός τότε, πρωτοδιόριστος στο νησί. Το κολαστήριο στις φυλακές στο φόρτε του. Θυμάσαι που σε προσμέναμε τότε στα κάγκελα. Σαν το στρατιωτικό τζιπ πλησίαζε από το βάθος ανοιχτά του κόλπου κολλάγαμε στα σύρματα. Όσοι ήταν καλά, εμείς οι νεώτεροι περπατούσαμε στη μικρή παραλία που σχημάτιζε ο όμορφος κολπίσκος στο στρατόπεδο. Οι πιο άρρωστοι είχαν στοιβαχτεί στα δωμάτια προσμένοντας την επίσκεψή σου.
-Είχα σοκαριστεί τότε, δεν ήξερα από που να αρχίσω, πήρε τη σκυτάλη ο Ανδρέας. “Έτρεμε το φιλοκάρδι μου τότε με τους χωροφύλακες στο πόδι μου, θυμάσαι τα σημειώματα που μου δίνατε κρυφά με χίλιες προφυλάξεις να τα δώσω ή να τα στείλω στους δικούς σας που καραδοκούσαν να μάθουν κάτι για σας, για την τύχη σας, γιατί μου τα λες όλα αυτά, θαρρείς τα ξέχασα ;”.
-Άλλα χρόνια τότε Ανδρέα. Τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα είναι αλλιώς Ανδρέα, υπηρετείς ένα ρόλο , και μάλιστα ένα ρόλο δύσκολο. Δεν θέλω να μπω παρακάτω τώρα σ’ αυτό. Απλά θέλω να σου πω ότι ορισμένα πράγματα δεν μπορείς να τα διαχειριστείς αν δεν αρνηθείς το ρόλο που αποδέχεσαι. Όσο καλές προθέσεις να έχεις, όσο ασυμβίβαστος θέλεις να είσαι και δεν είναι κακό αυτό, είναι αδύνατον να διαχειριστείς κάτι που είναι ταγμένο να λειτουργεί για κάποια συμφέροντα. Θέλω να πω ότι θάρθει η στιγμή που θα πρέπει να κάνεις τη μεγάλη επιλογή. Βλέπω λοιπόν πως είσαι κοντά σ’ αυτή τη στιγμή. Μέχρι τώρα , εγώ θεωρώ ότι έχεις αγνές προθέσεις αν και δεν είσαι άμοιρος ευθυνών που ακολούθησες αυτόν τον ...συρφετό. Σκέψου καλά τις τελικές σου αποφάσεις. Να ξέρεις ότι θα χρειαστεί να αναμετρηθείς πρώτα και κύρια με τον εαυτό σου. Πριν κάνεις οτιδήποτε να ξέρεις ότι αυτό που θα αποφασίσεις δεν θα σύρει μονάχα εσένα αλλά τη ζωή σου ολάκερη και τη ζωή των δικών σου.
-Το ξέρω φίλε μου, είμαι έτοιμος, νιώθω έτοιμος.
Ο Αργύρης αναστέναξε, γύρισε τον κοίταξε, κοντοστάθηκαν κάπου στην άκρη της θάλασσας. Το φεγγάρι έλουζε στο φως τον μικρό κόλπο και οι δυό τους εκεί έμοιαζαν με παράξενες σκοτεινές φιγούρες μέσα στον κόσμο της νύχτας. Τον άρπαξε γερά με τα δυο του χέρια απ τον ώμο.
-Καλή επιτυχία να σου ευχηθώ απ την καρδιά μου. Αν νομίζεις ότι μπορώ να κάνω κάτι ξέρεις που θα με βρεις, Υπουργέ της ...ασφαλείας, του είπε με χαμόγελο προς το τέλος.
-Ευχαριστώ Αργύρη, σ’ ευχαριστώ απ την καρδιά μου. Να ξέρεις πόσο ξαλάφρωσα σήμερα. Αυτή μας η κουβέντα λες και μας γύρισε πίσω σε κείνα τα χρόνια.
-Πρόσεξε την επανάληψη της ιστορίας σαν φάρσα έτσι ;
-Γυρίζουμε ; του είπε
-Πάμε ναι γιατί έχει και ψύχρα, δεν θα ξημερώσουμε εδώ.
Ο δρόμος της επιστροφής ήταν επιφανειακά πιο χαλαρός. Προσπάθησαν να αποφορτίσουν την κουβέντα με διάφορα αστεία από τα παλιά χρόνια. Το αυτοκίνητο γλιστρούσε μέσα στην προχωρημένη νύχτα αθόρυβο κουβαλώντας μαζί του τις σκέψεις τους. Ο Ανδρέας προσπαθούσε μέσα από το δυνατό του γέλιο να διασκεδάσει το άγχος που τον έπνιγε. Ο Αργύρης το πρόσεξε όπως πρόσεξε και τις αδέξιες κινήσεις του παλιού του φίλου γεμάτες νευρικότητα.
Κάποια στιγμή έφτασαν στο σπίτι του Αργύρη. Ο Ανδρέας χωρίς να κατέβει, του έσφιξε εγκάρδια μια ακόμα φορά τα χέρια
-Σ’ ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μου τις έγνοιες μου, θέλω να ξέρεις ότι θα προσπαθήσω να μείνω στις αξίες της παλιάς μας σχέσης.
-Ανδρέα, καλή δύναμη. Αν μπορέσεις ή αν χρειαστείς κάτι κράτα με ενήμερο.
Άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε, για λίγο τον αποχαιρέτησε μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο της πόρτας του αυτοκινήτου. Το βλέμμα του Ανδρέα χάθηκε στο ανέβασμα του ηλεκτρικού παράθυρου σαν να ήθελε να μείνει κοντά του, κολλημένο εκεί.
Ο Αργύρης είδε το μαύρο μεγάλο αυτοκίνητο να χάνεται στη γωνία. Σαν έβαζε το κλειδί του στην πόρτα του σπιτιού, τα άνθη της λεμονιάς μοσχοβόλαγαν ολόγυρα στην αυλή. Δεν την περίμενε αυτήν την συνάντηση και δεν έκρυβε μέσα του ότι είχε ταραχτεί.

(Τέλος 1ου Μέρους, Συνεχίζεται)


Σημείωση Πνευματικής Ιδιοκτησίας:
Το παρόν είναι δημιούργημα προσωπικής μου πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν επιτρέπεται η Αντιγραφή, η Αναδημοσίευση, η οποιαδήποτε χρήση κειμένων χωρίς την έγγραφη Άδειά μου. 
Important Note:
The reproduction, publication, modification, transmission or exploitation of any work contained herein for any use, personal or commercial, without my prior written permission is strictly prohibited.

Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

Πέρα στα Όρια του χάρτη

-Μπαμπά τι είναι αυτές οι κεραίες με τα φωτάκια που αναβοσβήνουν ;
-Είναι οι δύο κεραίες της Ραδιοφωνίας παιδί μου

Το βλέμμα μου ταξίδευε πέρα στα Δυτικά της Αθήνας. Ανεβασμένοι με τον Πατέρα στην ταράτσα του πατρικού, προς τα Δυτικά είχες έναν ανοιχτό και λεύτερο ορίζοντα μέχρι πέρα το όρος Αιγάλεω και το Ποικίλο όρος. Βλέπετε εκείνη την εποχή, κάπου στα 1970, τα τσιμεντένια κουτιά των πολυκατοικιών δεν έκρυβαν τη θέα και έτσι το μάτι λεύτερο έπερνε το νου για να τον ταξιδέψει μέχρι τις εσχατιές του ορίζοντα.

Θέα προς τη Δυτική Αθήνα από το ύψος της Μεταμόρφωσης. Στο βάθος: Ποικίλο όρος και Αιγάλεω

Φυσικά η εικόνα που βλέπετε ουδεμία σχέση έχει με την εικόνα τότε που αντίκρυζα εγώ σαν ανέβαινα στην ταράτσα εκείνη του σπιτιού.

Πάντα λοιπόν από τότε, το μυαλό μου ήταν ταξιδιάρικο,  η σκέψη μου αναζητούσε εικόνες και διαδρομές. Λάτρευα και λατρεύω φυσικά πάντα τα ταξίδια και έχω μια, θα έλεγε κανείς, "ερωτική" σχέση με τους ΧΑΡΤΕΣ...! Ναι, όπως διαβάσατε, με τους Χάρτες...!


Για μένα ο Χάρτης ήταν ένα εργαλείο αναχώρησης. Ένα όχημα ονείρων. Φυσικά εκείνη την εποχή, την έντυπη εποχή, όλα ήταν χαρτιά. Δεν υπήρχε τότε μήτε η Goggle μήτε το Google Maps & Earth.
Τότε άπλωνες το χάρτη στο γραφείο σου, ή στο κρεβάτι σου, και ξεχύνονταν τα όνειρά σου πάνω στα όρια του, στις εσχατιές του. Το μάτι σου επικεντρώνονταν στα μέρη που ήθελες, ονειρικά, να φτάσεις. Έκανες οριοθετήσεις. Έφτιαχνες διαδρομές και όλα αυτά αποθηκεύονταν στο μυαλό μου στο κελάρι των απωθημένων και των φαντασιώσεων.

Ποικίλο όρος, θέα στα Δυτικά, στο βάθος το Θριάσιο Πεδίο

Για εμάς, τους τυχερόυς σημερινούς των Πενήντα και στα χρόνια, που είχαμε ανασάνει στον ανοιχτό ορίζοντα της Πόλης, ξέραμε με σαφήνεια και χαρακτηριστική ακρίβεια να οριοθετήσουμε το χώρο και την τοποθεσία μας και έτσι να διαβούμε τα όνειρά μας.
Έτσι λοιπόν, τα καλοκαιρινά απογεύματα, δρασκέλιζα από την ξύλινη σκάλα κατασκευής του Πατέρα, σιγά μην υπήρχε σιδερένια ή τσιμεντένια, στην ταράτσα του σπιτιού. Ο Ήλιος μόλις είχε δύσει, το άρωμα από τις τριανταφυλλιές του κήπου ήταν μεθυστικό. Το μάτι άρχιζε να κάνει πανοραμικό κύκλο στον ορίζοντα ξεκινώντας από την Πάρνηθα στο Βορρά φτάνοντας μέχρι κάτω στη Δύση. Τα πρώτα όρια γίνονταν λίστα στο μυαλό μου. 
"Θα τα φτάσω άραγε κάποτε ;" 
"Θα φτάσω στην εσχατιά της Πόλης ; εκεί που τελειώνει η Αθήνα ; στα τελευταία σπίτια ; "
Ανέκαθεν η έννοια του "τέλους των ορίων" της πόλης δρούσε μέσα μου με μια παράξενη και αλλόκοτη συναισθηματική φόρτιση. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Έννιωθα σαν εκείνους τους θαλασσοπόρους της Αναγέννησης που κίναγαν από τα Δυτικά της Ευρώπης αναζητώντας έναν καινούργιο κόσμο. Έτσι έννιωθα και εγώ τότε.

Λίγο πριν ...σαλτάρω στην ταράτσα καλοκαίρι του 1970 στο ιδιόχτιστο Πατρικό

Τα χρόνια πέρασαν. Δεκαετίες ολάκερες. Ο Κόσμος γύρισε τούμπα κάμποσες φορές. Τα χρόνια φορτώθηκαν στις πλάτες μου αλλά η τρέλα του ταξιδιού και της αναζήτησης των ορίων δεν έπαψε ποτές...! Το ΠΟΔΗΛΑΤΟ στάθηκε για μένα το "όχημα" που θα έκανε πράξη αυτό το ταξίδι στα όρια. Όχι το αυτοκίνητο γιατί έτσι δεν έχει κανένα νόημα. Το ΠΟΔΗΛΑΤΟ είναι αλλιώς...! Έχει κάτι από την παιδική αγνότητα πάνω του, κουβαλάει μόχθο, ιδρώτα, ανάσες, λεύτερο αέρα και προ παντός την αίσθηση της κατά δικής σου δύναμης και προσπάθειας.

Στα χρόνια που το χρησιμοποιώ, κατάπια άπειρα χιλιόμετρα. Θέλετε αριθμό ; είμαι λίγο κάτω από τα 20.000 χιλιόμετρα....! όχι και λίγα για τα χρονιάκια μου έτσι ; 
Με το ποδήλατο λοιπόν ξεκίνησε το "ΚΥΝΗΓΙ στα ΟΡΙΑ". Να φτάσω παντού....! να πατήσω το πόδι μου και να υψώσω τη "σημαία" της ψυχής μου στις εικόνες που έβλεπα από την ταράτσα. 
Έτσι, ένα προς ένα τα όρια αυτά γίνονταν κουκίδες τσεκαρίσματος στο Χάρτη.

Πρώτα οι κεραίες της ραδιοφωνίας, η Δεκέλεια μετά, το Τατόι, το Κατσιμήδι, η Πάρνηθα, το Ποικίλο όρος, η θάλασσα στο Νότο, το Φάληρο, η παραλία, η Γλυφάδα, τα μικρά λιμανάκια που ξεφυτρώνουν απόκρυφα σαν από παραμύθι μονάχα για πεζοπόρους και ποδηλάτες.

Το Φαληρικό δέλτα με τα κανάλια του

Και να σας ...μυήσω λίγο στην μεγάλη ποδηλατάδα ναι ; Πρώτα-πρώτα ξεκινάμε από το τι ποδήλατο έχουμε ; Πόλης ; βουνού ; ταχύτητας ; μικτό ; Γιατί αν ξεκινήσεις με ποδήλατο πόλης σε χωματόδρομο φλερτάρεις με τους ...θάμνους δεξιά αριστερά τα ...ανάσκελα στην πρώτη πέτρα που θα βρεί η ρόδα σου. 
Μετά είναι η μελέτη και προετοιμασία της διαδρομής. Πόσα χιλιόμετρα είναι, αν θα είσαι μόνος (επικίνδυνο) ή με παρέα (ευχάριστο και ασφαλέστερο). Μελετάς λοιπόν αναλυτικά τη διαδρομή σου και παρακολουθείς το ταχύμετρο στο ποδήλατο πόσο χρόνο κάνεις στο "πήγαινε". Οφείλεις να υπολογίσεις την επιστροφή γιατί αν παρασυρθείς αλόγιστα τότε κινδυνεύεις να νυχτωθείς ή να σε βαρέσει το λιοπύρι το μεσημέρι. Βασικό επίσης σχέδιο αποτελούν τα Υψόμετρα...! αμ δεν πας πουθενά αν δεν μελετήσεις τα υψομετρικά των δρόμων. Γιατί αν στην άγνοιά σου ξεκινήσεις να πορεύεσαι σινάμενος-κουνάμενος και άξαφνα ο δρόμος σου ανεβαίνει ...βουνό τότε ...αντιλαμβάνεστε.

Την Κυριακή λοιπόν που μας πέρασε ήρθε η στιγμή να κάνω την επόμενη απόπειρα. Από την Αττική οδό έβλεπα στην πλαγιά της Πάρνηθας τα όρια της πόλης. Ένας μεγάλος χωμάτινος δρόμος σαν φίδι στην πλαγιά μου τραβούσε την προσοχή και εξίταρε τη φαντασία μου. Είναι ένας χωμάτινος δρόμος που ξεκινάει ψηλά στα Άνω Λιόσια και φτάνει πέρα στη Μονή Κλειστών.

Τα όρια των Άνω Λιοσίων και της Φυλής

Ξεκίνησα λοιπόν να φτάσω στις παρυφές, στην εσχατιά της Πόλης στα Βόρεια Δυτικά. Η Διαδρομή δεν ήταν μεγάλη. 11 χιλιόμετρα συν τον γυρισμό έδωσαν 23 χιλιόμετρα διαδρομής.  Πέρασα διασταυρώσεις, οδικούς κόμβους, γειτονιές φτωχικές, γειτονιές με φαβέλες, γειτονιές με πλούσια όμορφα σπίτια, μια Δυτική Αθήνα βουτηγμένη στις έντονες ταξικές της αντιθέσεις.
Ο Ορίζοντας όλο και μεγάλωνε, τα οικοδομικά τετράγωνα αραίωναν, οι αλάνες και τα ανθισμένα χωράφια απλώθηκαν μπροστά μου. Το όνειρο της δεκαετίας του 1970 έκανε την εμφάνισή του μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. 
Μια άλλη Πόλη...! ήσυχη, ήρεμη, με ανοιχτό ορίζοντα, με δέντρα και μυρωδάτα χωράφια. Με ζώα σε κάποιες παλιές αυλές. Και πάνω απ όλα ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ.....! γειτονιές που άλλες ήταν με όμορφα καλόχτιστα σπίτια και άλλες με παλιά. 

Αγκομαχούσα λίγο με το υψόμετρο, όχι ιδιαίτερα επώδυνο αλλά συνεχές, ώσπου έφτασα....! Ναι....! εκεί...! Στην τελευταία οικιστική γραμμή της πόλης ένα κλικ πριν την Πάρνηθα...!

 

Εκεί, στο κίτρινο σημάδι. στις παρυφές των Άνω Λιοσίων. Στον χωμάτινο φιδίσιο δρόμο που εξίταρε τη φαντασία μου.  Και ακούμπησα το ποδήλατο στο πλάι για να χαρώ την ένταση του αγέρα που γέμιζε την ανάσα μου ζωή και χαρά. Σαν τους παλιούς θαλασσοπόρους ένα πράμα.
Ένα συναίσθημα παιδιά πρωτόγνωρο, αλλιώτικο, ίσως παράξενο θα πείτε.
Έφτασα λοιπόν εκεί.....! στην εσχατιά, στο όριο, έβαλα ένα άγκιστρο στο χάρτη για να το κατατάξω στα "μέρη που έχω περπατήσει". 
Και όλα πλέον φλερτάρουν, καλά να είμαστε, με την παραπάνω φιδίσια χωμάτινη διαδρομή στο Βουνό.
Ένα παράπονο έχω μονάχα. Που αυτές τις υπέροχες στιγμές τις ζω ΜΟΝΟΣ.....! Δεν έχω ακόλουθους σε αυτές τις εξορμήσεις, λογικό, δεν μπορώ με το ζόρι να τραβήξω κόσμο εκεί. Αυτό βέβαια το συναίσθημα του "μοναχικού καβαλάρη" έχει και μια περίεργη "μαγεία" πιστέψτε με.
Γελάω μονάχα με τον μικρό μου ανιψιό που λέει με αγάπη "Θείε, κοίτα μην σε δούμε σε κανένα ...silver allert και σε ψάχνουμε όλοι μαζί σε τίποτα βουνοκορφές..."

Φυλή Πάρνηθα


Αρκούμαι ότι μοιράζομαι αυτά τα πανέμορφα συναισθήματα με εσάς εδώ πέραν των αγαπημένων μου προσώπων. Και, πιστέψτε με, αυτό είναι εξίσου υπέροχο και ζεστό.