Το γύρισμα της σελίδας

 «…Να συνηθίσεις στην ιδέα ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Γιατί κάθε καλό και κάθε κακό γίνεται αντιληπτό με τις αισθήσεις μας, όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου, όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας"

Επίκουρος

«Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία για αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει απασχολημένος». 

(Επίκουρου προσφώνηση Νο 14).

Σήμερα 11 του Γενάρη του 2020, γύρισε μία ακόμα σελίδα στη ζωή μας. Η Πεθερά μου, ο τελευταίος από τους γονείς μας, εμένα και της συζύγου μου αναπαύεται πλέον στην αγκαλιά της γης. Ο κύκλος μιας ζωής 82 ετών έκλεισε. Η αυλαία έπεσε και εμείς οφείλουμε να διαχειριστούμε την απώλεια αλλά και να χαράξουμε την νέα μας πραγματικότητα.

Η απώλεια κάθε αγαπημένου μας προσώπου, ανεξάρτητα των χρόνων που βαραίνουν στη ζωή της, είναι κάτι που δεν είναι εύκολα αποδεκτό μήτε συναισθηματικά μήτε βιολογικά. Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτήν οφείλουμε να διαχειριστούμε. Η ζωή δεν περιμένει. Είναι εκεί έξω, ολόγυρά μας, υπάρχει, εξελίσσεται, δημιουργεί υποχρεώσεις και υπακούει σε στόχους. Και εκεί οφείλουμε να δώσουμε το δικό μας παρόν.

Η προσωπική μου σχέση με την πεθερά μου ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι κοντά της, για μένα ήταν μάνα μου. Χωρίς να κάνω την παραμικρή διάκριση στην σχέση αίματος. Είχαμε μια αμεσότητα μεταξύ μας και μια τρυφερή εμπιστοσύνη. Φέρνω στο νου μου δικές της εξομολογήσεις που με σοκάρισαν συναισθηματικά και έδειξαν περίτρανα τον βαθμό εμπιστοσύνης που μου είχε.

Οι άνθρωποι πεθαίνουν οριστικά όταν ξεχνιούνται. Όταν η ομίχλη της λήθης σκεπάζει το βιολογικό τους πέρασμα από τη ζωή. Όταν οι θετικές τους παρακαταθήκες μένουν ατελέσφορες και μαραζώνουν.

Ο βιολογικός κύκλος της ζωής έχει τέλος και η μάνα γη θα είναι εκείνη που θα ανοίξει την έσχατη αγκαλιά. Αρκεί αυτός ο κύκλος να είναι αυτός που ορίζει στην αρμονία της η φύση. Να μην κλείσει βίαια, παράταιρα, απαξιωτικά.

Οι αγαπημένοι μας άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν στις αναμνήσεις μας, στις καθημερινές μας πρακτικές και αναφορές. Η συνέχεια της ζωής γίνεται πνευματική και αλλάζει μορφή.

Έτσι θα κρατήσουμε την αγαπημένη μας μάνα κοντά μας. Παρούσα με έναν άλλο τρόπο σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Γιατί όσο ζούσε, στα καλά της, ήταν ο συνδετικός κρίκος στα παιδιά, γαμπρούς, εγγόνια, δισέγγονά της. Στις γιορτινές μέρες, το ταπεινό και φτωχικό σπιτικό της, ήταν σημείο αναφοράς για μας. Εκεί χτυπούσε η καρδιά μας. Και εκεί οφείλει να συνεχίσει να χτυπά για να τιμά τη μνήμη της.

Καληνύχτα αγαπημένη μου μάνα....

Θα είναι άπειρες οι φορές που θα δρασκελίζω την πόρτα της αυλής σου, θα με μαλώνεις που σκαλίζω τα λουλούδια σου, θα βλέπω εκείνο το φως της τηλεόρασης στη τζαμαρία, σημάδι της παρουσίας σου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρωινό εκείνο των Φώτων, που σου έφερα αγιασμό, για να βρω το πρόσωπό σου γερμένο στο πλάι να ακουμπάει στο χεράκι σου, αδύνατο, λιπόσαρκο. Εκείνο το πρωινό των Φώτων που σου έκλεισα τα μάτια για τελευταία φορά.

Αντίο καρδιά μου. Ο άντρας σου σε περιμένει εδώ και χρόνια να σε σφίξει στην αγκαλιά του.

Υ.Γ. Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε απ' την καρδιά μας οικογενειακά, για την παρουσία σας κοντά μας με τη θέρμη των συναισθημάτων και του λόγου σας τη γαλήνη.