Σκόρπιες άναρχες σκέψεις και ευχές
Η αλήθεια είναι ότι δεν το συνηθίζω. Έτσι να αφήνομαι άναρχα σαν φύλλο στον αγέρα με έναν λογισμό άναρχο, ατίθασο. Χωρίς σχέδιο και κατεύθυνση, χωρίς ειρμό, χωρίς σταθμό. χωρίς τιμόνι και φρένα. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ παρορμητικό άτομο. Ενθουσιάζομαι πάρα πολύ έντονα, δακρύζω εύκολα, φεύγω στους δικούς μου κόσμους ακόμα πιο προσιτά. Ανοίγω την αγκαλιά μου πιο εκφραστικά. Ίσως στα μάτια τρίτων αυτό να μοιάζει και να δείχνει υπερβολικό. Δεν είμαι εγώ αυτός που μπορώ να το κρίνω.
 |
Τι μ' έπιασε τώρα θα αναρωτηθείτε. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να στοιχειοθετήσω μία απάντηση. Αφήνομαι λοιπόν στη μαγική μουσική του Hans Zimmer που ήδη ακούτε και σεις μαζί μου. Βλέπω αυτές τις κοπέλες σολίστ στην ορχήστρα της Βιέννης και τις καμαρώνω. Την κοπέλα που παίζει βιολοτσέλλο, την κοπέλα που παίζει σόλο βιολί και εκείνη πίσω που είναι στα κρουστά. Αχ πόσο θα ήθελα σε μια τέτοια εικόνα να καμάρωνα τις κόρες μου! Πόσο ειλικρινά θα το ήθελα! Βέβαια θα μου πείτε "προβάλεις τα δικά σου όνειρα Γιάννη στα παιδιά σου;". Καταλαβαίνω, αυτό δεν είναι σωστό αλλά εγώ θα το ήθελα δεν σας το κρύβω.
Αυτές τις μέρες της καραντίνας αλά Ελληνικά λοιπόν. Μην μου πείτε ότι εσείς το θεωρείτε αυτό "καραντίνα". Όχι! Κάτι άλλο είναι. Πείτε το "οικονομική εξόντωση" της λαϊκής οικογένειας, πείτε το "θάνατος του εμποράκου", πείτε το "κράτος καταστολής". Καραντίνα με μποτιλιαρισμένες τις μεγάλες οδικές αρτηρίες δεν υπάρχει. Αυτά μόνο εδώ. Κάποιοι μας εμπαίζουν με τις αντιφατικές τους αποφάσεις.
Αυτές τις μέρες λοιπόν περπατώ στα στενά της πόλης. Έβγαλα το δασάκι και τα πάρκα από το περπάτημά μου καθώς είναι γεμάτα πολύ νέα παιδιά που βρήκαν εκεί ένα είδος "άσυλου". Περπατώντας στα στενά της πόλης λοιπόν έχω μεταβληθεί σε ένα είδος "κυνηγού σπιτιών". Με τον Άρη συντροφιά, περνάμε και χαζεύουμε μικρά όμορφα σπίτια. Σας λέει κάτι αυτό; Σε σας όχι, σε μένα πολλά. Το κυνήγι του χαμένου ονείρου, ο χαιρετισμός της χαμένης ελπίδας. Μια μεγάλη ήττα που προσωπικά με στοιχειώνει.
Στην οικοδομή βάλαμε, για το καλό λίγα Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Για το καλό λέει η γυναίκα μου, μήπως αλλάξει η σελίδα. Στον ακάλυπτο φυτέψαμε και μια λεμονιά. Συμβολικά κι αυτή. Αφού δεν μπορέσαμε να το αναστήσουμε, ας μεγαλώσει εκεί ένα καινούργιο δέντρο.
Στην τηλεόραση, σε ένα κανάλι από τη δέσμη της Nova, το Animal Planet, βλέπω μια "σειρά" με μια ομάδα κατασκευαστών στις ΗΠΑ που φτιάχνουν δεντρόσπιτα! Και αφήνομαι να με ταξιδέψουν στις ονειρικές τους κατασκευές. Ύστερα σκέφτομαι "γιατί δεν ακολούθησες τις επιλογές σου να κάνετε ένα σπίτι εναλλακτικής κατασκευής;" "Γιατί πέσατε στα τσιμέντα και στα συνήθη;" Μια από τις απαντήσεις έρχεται μέσα από τα κλισέ που μαθαίνουν οι έλληνες μηχανικοί και δεν θέλουν να κάνουν τίποτα διαφορετικό. Ένα πράγμα έμαθαν, αυτό κάνουν. Που να τους πεις τώρα για εναλλακτικές κατασκευές, για μετατροπές παλιών σπιτιών, για ξύλινα σπίτια, για προκατ κατασκευές, Τίποτα ρε παιδί μου! Το τσιμέντο να είναι καλά και τι στον κόσμο. Όλα τα άλλα είναι άχρηστα.
Έχω μεγάλη διάθεση δημιουργίας αυτήν την εποχή. Να γράψω, να διαβάσω, να κατασκευάσω, να περπατήσω, να κάνω ποδήλατο. Μια δημιουργική ένταση που έρχεται και με ζώνει αχαλίνωτη. Μερικές φορές είναι βασανιστική, μαρτυρική. Δεν μπορώ να την διαχειριστώ. Έγραψα ένα μεγάλο μυθιστόρημα με θέμα βγαλμένο μέσα από την Ελληνική μυθολογία. Θα έχει και συνέχεια σε δεύτερο βιβλίο. Επιμελούμαι ένα θεατρικό μου έργο, της πρώτης μου συγγραφικής απόπειρας κάπου στα είκοσί μου χρόνια. Βλέπω ταινίες πολλές. Φιλμ που έχουν πάρα πολλά να μου πουν. Με επηρεάζουν, δημιουργούν μέσα μου αναστάτωση, συναισθηματική ένταση, φόρτιση, που πρέπει να βγει αλλά δεν βρίσκει διέξοδο.
Θα μου πειτε, "τι θα τα κάνεις όλα αυτά;", για ποιον γράφω; ποιος είναι ο λόγος; Αυτό το βασανιστικό ερώτημα δεν το έχω απαντήσει. Έκανα και κάποια e-book. Ε και; Ναι, θα ήθελα να δω έργα μου σε βιβλία. Και χαίρομαι σαν παιδί όταν οι φίλοι κάνουν το δικό τους όνειρο πραγματικότητα. Αμέσως μετά χιλιάδες ερωτήματα κατακλύζουν το μυαλό μου.
"Τώρα το θυμήθηκες φίλε; Στα εξήντα σου;"
"Τόσο καιρό τι έκανες; Γιατί δεν διεκδίκησες τα όνειρά σου; Σε ποιους σκοπούς τρίτων αναλώθηκες ηλίθιε; Που έκαψες και έθαψες τη δική σου εικόνα; Πίστεψες στον εαυτό σου ή άφησες να μείνει επάνω σου η ετικέτα των άλλων; Ο αδύναμος, ο φοβικός, ο δειλός;"
Διάβασα Παπαδιαμάντη αυτές τις μέρες. Χριστούγεννα γαρ. Και με όλες αυτές τις επιδρομές ξένων κακόγουστων λέξεων που δολοφονούν τη γλώσσα μας σκέφτηκα λίγο. Μήπως να έγραφα κάτι δοκιμαστικά στη γλώσσα του Παπαδιαμάντη;
Φλυάρισα και το ξέρω. Συγχωρέστε με. Τελειώνω εδώ το ...παραλήρημά μου. Το μουσικό θέμα του Χανς Ζίμμερ τελειώνει.
Να ευχηθώ σε όλους σας
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Όμορφες γιορτινές μέρες να έχουμε.
