"Αι εορτάσιμαι ημέραι των Χριστουγέννω, πλην των άλλων, είναι και μια κάθοδος εις τον κόσμον της νοσταλγίας και των προσωπικών μας αναμνήσεων. Συνήθως τας ημέρας αυτάς κατερχόμεθα εις το κελάρι των παιδικών μας χρόνων δια να συναντήσωμεν τας στιγμάς εκείνας εις τα οποίας εβιώσαμεν ταπεινάς και σεβάσμιας ημέρας.
Το σεντούκιον των αναμνήσεων ενός εκάστου εξ ημών καθίσταται άμεσα συνδεδεμένο με την ηλικίαν και το πέρασμά μας εις τας δεκαετίας εκείνας εις τας οποίας εκάστη εξ αυτών φέρει το ιδικόν της άρωμα και ταυτότητα. Δι' ημάς τους απομάχους της δεκαετίας του 1960, αι προσωπικαί μας μνήμαι φέρουν τας συνηθείας και τα ήθη εκείνης της μακρινής πλέον εποχής.
Η ως άνω φωτογραφία ανήκει εις τας εορτασίμους ημέρας του έτους 1965. Το πενταετές τότε παιδίον, φέρων φουσκωτή μπάλα ανά χείρας, απολαμβάνει μοναδικάς ίσως και σπανίους στιγμάς μιας πλατείας πλήρους χιόνος, διακοσμημένης με το άρμα του γέροντος Άη-Βασίλη. Εάν αναζητείτε το όνομα της εν λόγω πλατείας, θα σας αποκάλυπτα ότι είναι η πλατεία Λαυρίου εις το κέντρον των Αθηνών.
Εις την αμέσως επομένη εικόνα ο χρόνος έχει διατρέξει διάστημα τριών ακόμα ετών. Αισίως εδώ ευρισκόμεθα εις τα Χριστούγεννα του έτους 1968. Το εικονιζόμενον παιδίον φέρει την ηλικίαν των οκτώ ετών. Ίσταται έξω ακριβώς από την θύραν της πατρικής του οικίας ευπρεπώς ενδεδυμένον κατά τα ισχύοντα πρότυπα της εποχής δια τας ημέρας αυτάς.
Εις την θύραν της οικίας είναι εμφανώς ορατή η Χριστουγεννιάτικη διακόσμησις. Είναι διακριταί αί χάρτιναι μορφαί των αγγέλων αλλά και ετέρων διακοσμητικών υλικών. Όπισθεν της θύρας διακρίνουμε το δέντρον των Χριστουγέννων πλήρως διακοσμημένον με την κορυφήν αυτού να δεσπόζει χαρακτηριστικώς.
Εις την ανωτέρω εικόνα δύναται τις ίνα διακρίνει την συγκεκριμένην εξωτερικήν θύραν εκ των ένδον της παλαιάς οικίας εις τας τελευταίας στιγμάς της ζωής της διανύουσα μιαν λαμπρήν ιστορίαν 56 και πλέον ετών. Εις το βάθος εκείνης της γωνίας δύνασθε όπως φανταστείτε το προβληθέν Χριστουγεννιάτικον δέντρον καθώς εκεί έκειτο ακριβώς η ιδική του γωνία τοποθέτησις. Ολίγας ώρας αργότερον της ανωτέρω εικόνος το θηριώδες σκαπτικόν μηχάνημα παρέδιδε τον εν λόγω χώρο ομού μετά της υπολοίπου οικίας εις σωρόν ερειπίων
Εις την ανωτέρω εικόνα, δύναται τις όπως διακρίνει το μεγάλο τραίνο, κατασκευασμένον εξ ολοκλήρου δια αυθεντικών υλικών βαρέως τύπου, όπως: σιδηρον και ξύλον. Είναι δε χειροποίητον απολύτως εκ των χειρών του πατρός μου, ακριβώς όπως παρουσιάζεται εις την εικόναν. Τας ημέρας των Χριστουγέννων, το ως άνω τραίνο ενεφανίζετο εις το εσωτερικόν της οικίας πλήρως φορτωμένον με γλυκά εποχής φέρον αντίστοιχην διακόσμησιν. (Η ως άνω εικών είναι σημερινής εποχής και ως φαίνεται τούτο διατηρείται εις άριστην κατάστασιν έχον ανακαινισθεί πλήρως)
Εκ των ημερών εκείνων, δυστυχώς διεσώθησαν εις το προσωπικόν αρχείον μόνο αι δύο πρώται ανωτέρω εικόναι αίτινες ευλόγως αντιπροσωπεύουν την θέρμην και την νοσταλγίαν εκείνης της εποχής"
Προφανώς, διαβάζοντας την παραπάνω αφήγηση, θα ψάχνετε να δείτε αν είμαι με ...σώας τας φρένας ή μου έχε συμβεί κάτι. Μια χαρά λέω πως είμαι. Προσέξτε! Χρησιμοποιώ τον όρο "λέω" και όχι "είμαι". Έτσι για να κρατάμε και μια πισινή. Καλού κακού. Πήγα λοιπόν πίσω σε εκείνες τις μέρες και έγραψα όπως γράφαμε τότε προσπαθώντας να μπω στα παπούτσια εκείνης της εποχής. Τελικά και αυτή μας η γλώσσα έχει μια εξαίρετη γοητεία οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Δύσκολο όμως πλέον να το προσπαθήσουμε. Έχουμε καταχωνιάσει τις φιλολογικές και γραμματολογικές μας γνώσεις στη λήθη. (Δυστυχώς).
Συνεχίζοντας λοιπόν την ...φλυαρία μου, στα στολίδια μας τότε στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, απουσίαζε παντελώς το πλαστικό! Κυριαρχούσε το χαρτί στις χαλκομανίες, το φελιζόλ σε διακοσμητικά σχέδια αλλά και το ειδικό αυτό ψιλό μέταλλο από το οποίο ήταν φτιαγμένες οι μπάλες. Μέταλλο σαν γυαλί ένα πράμα. Μάλιστα τότε, για χιόνι, χρησιμοποιούσαμε ένα υλικό, το οποίο το δουλεύαμε με γάντια καθώς ήταν επικίνδυνο στην αφή. Έπαιζε το ρόλο του χιονιού και της πάχνης.
 |
| Το κλασικό αγγελάκι που συνόδευε χρόνια ολάκερα τη διακόσμησή μας στα τζάμια του σπιτιού μας |
Η Γιαγιά, κλασική εμβληματική φιγούρα της οικογένειας, ανελάμβανε κυρίαρχο ρόλο "εργασίας" στις μέρες εκείνες. Μελομακάρονα, κουραμπιέδες, δίπλες, τσουρέκια σε πρώτη διάταξη παρασκευής. Μια κουζίνα και όχι μόνο, μετατρεπόταν σε εργαστήριο ....ζαχαροπλαστικής. Μοσχοβολούσαν τα πάντα! Η κορυφαία στιγμή της παρασκευής ήταν το τρίψιμο των καρυδιών και η παρασκευή του μελιού. Ακόμα και η διαδικασία της ....βάφτισης στο μέλι. Απίθανη στιγμή πραγματικά. Ακόμα θυμάμαι τη ροδέλα που έκοβε το ζυμάρι και τους φιόγκους που έκανε στο ζυμάρι για να πάρουν μορφή οι δίπλες.
Η διακόσμηση του σπιτιού περιλάμβανε μπαλόνια στα σίγουρα. Μάλιστα μπαλόνια με χαρακτηριστικές μορφές. Ο πιγκουίνος, η σκουληκαντέρα, τα αχλάδια, η μεγάλη σφαίρα, όλα παρόντα, κρεμαστά από το ταβάνι. Επίσης το ρόλο του χιονιού στο τζάμι έπαιζε, με μεγάλη επιτυχία, η κιμωλία. Την ξύναμε και την φυσάγαμε στο τζάμι ή σε καλούπια από χαρτί που φτιάχναμε πριν.
Τα λαμπάκια! Άλλη φάση κι αυτή! Στα λαμπάκια της εποχής, μονόκλωνα, αν καιγόταν ένα λαμπάκι, πάπαλα! Δεν άναβε η σειρά! Καταλαβαίνετε τι επακολουθούσε. Οι πιο τολμηροί πατεράδες και πιο γνώστες, ξεκινούσαν ένα γαϊτανάκι αλλαγής στα λαμπάκια, ένα προς ένα, να πετύχουν το καμμένο και να το αλλάξουν από παλιότερες σειρές που είχαν κρατηθεί για αυτό το λόγο. Ήταν και αυτό ένα κομμάτι αυτής της όμορφης ιστορίας.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες για εκείνες τις παλιές νοσταλγικές στιγμές. Δώρα τότε ο Άη Βασίλης έφερνε σε μένα μια από εκείνες τις πολύ μεγάλες σοκολάτες της ΙΟΝ με όμορφα σχέδια στο χαρτί τους, τις θυμάστε. Ή κάποιο παιχνίδι σεμνό της εποχής καθώς οι δυνατότητες ήταν περιορισμένες.
Τα σοκολατάκια είχαν επίσης την τιμητική τους θέση, πάντα ΙΟΝ γεμιστά.
Θυμόμουν πολύ καλά τον τρόπου που αλλάζαμε χρόνο το βράδυ τις Πρωτοχρονιάς. Ο πατέρας είχε ήδη κολλήσει τα ημερολόγια, τοίχου και γραφείου, μάλιστα στο δεύτερο είχε ήδη φροντίσει να γράψει και την ευχή του στην 1η του Γενάρη αφού μετά το ...έκλεινε επιμελώς.
Κόσμο ποτέ δεν είχαμε τις γιορτινές μέρες. Πάντα γιορτάζαμε μόνοι μας. Σπάνια κάποιες φορές είχαμε και την αδελφή μου τότε στο σπίτι μέσα όμως σε μια ιδιάζουσα ατμόσφαιρα. Όμως εγώ την αγαπούσα πολύ, ήταν μια ξεχωριστή παρουσία. Και πολλές φορές κατάλαβα ότι αδικήθηκε κατάφωρα από το κλίμα που συναντούσε τότε. Ας είναι. Τώρα πια όλοι έχουν φύγει, συνεπώς δεν έχει νόημα.
Κάλαντα έλεγα βέβαια! Αλλά μην νομίζετε ότι πήγαινα μακριά. Όχι! Ντρεπόμουν πολύ. Δεν πήγαινα ποτέ με παρέα, δεν ξέρω το λόγο. Μόνος μου σε 3-4 σπίτια πολύ στενών γνωστών γειτόνων και μέχρι εκεί. Δυστυχώς με κρατούσαν στη ...γυάλα τότε λόγω κάποιων καταστάσεων.
Τι θυμάμαι ακόμα; Μα το "Χιόνια στο καμπαναριό"! Τότε, όλη η οικογένεια μαγνητοφωνήσαμε το τραγούδι με τις φωνές της ....οικογενειακής μας χορωδίας στο παλιό μαγνητόφωνο με τις μπομπίνες! Το ευτράπελο; Μα στο τέλος ο πατέρας καθυστέρησε να πατήσει το "Stop" στην ηχογράφηση και η εγγραφή έκλεινε με ένα υπέροχης έκφρασης "Ω ρε λεβεντιά" από τα χείλη του δοσμένο με την καρδιά του.
Αυτό το "Ω ρε λεβεντιά" μας συνόδεψε χρόνια ολάκερα μέχρι το θάνατό του. Ήταν κάτι σαν σημάδι, σαν σημείο αναφοράς.
Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες
Αφήστε τον εαυτό σας αυτές τις Άγιες μέρες να γίνει και να νιώσει παιδί!
Είναι το πιο όμορφο δώρο που μπορείτε να του κάνετε.
Ανοίξτε τις αγκαλιές σας σε θετικά αισθήματα, σκέψεις και χαμόγελα.
Γίνετε δημιουργικοί, στολίστε, τραγουδείστε, σκεφτείτε, νοιαστείτε για τους άλλους, μιλήστε με φίλους.
Θέλω μέσα απ την καρδιά μου να σας ευχηθώ και εδώ από το "ΗΔΥΠΟΤΟΝ"
@@ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ@@
@
@@
@@@
@@@@
@@@@@
@@@@@@
@@@@@@@
@@@@@@@@
"
"
"
=====
