Ελένη Γιαννάκαρη: "Οι λαβές των αγγέλων"

Αγαπητές Φίλες και Φίλοι,

συνεχίζω σήμερα την παρουσίαση των τελευταίων εκδόσεων από φίλες/φίλους της "δικής μας" δικτυακής γειτονιάς.

Για όσους δεν γνωρίζουν η Ελένη Γιαννάκαρη είναι η αγαπημένη μας Ελένη που εδώ και χρόνια μας ταξιδεύει στον μαγικό κόσμο της ποίησης μέσα από το προσωπικό της ιστολόγιο (blog):

Ποιώ

Είχα τη χαρά αλλά και την ποιητική εμπειρία να κρατήσω στα χέρια μου και να διαβάσω την Ποιητική της Συλλογή

"ΟΙ ΛΑΒΕΣ των ΑΓΓΕΛΩΝ"

Θα ήθελα λοιπόν να κάνω μια αναφορά στα συναισθήματα που ένιωσα διαβάζοντας την υπέροχη αυτή ποιητική συλλογή, η οποία πιστεύω αποτελεί ένα στολίδι στον ποιητικό-λυρικό λόγο.

Ξεκινώντας αντίστροφα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να σταθούμε λίγο, ως αναφορά, στους 35+1 λόγους για τους οποίους γράφει ποίηση η Ελένη Γιαννάκαρη.

Μπορούμε να τους βρούμε στο τέλος του βιβλίου, διατυπωμένους με τον δικό της μοναδικό λυρικό τρόπο. Σταχυολογώ μερικούς από αυτούς αντιγράφοντας τα ίδια της τα λόγια:

Γράφω Ποίηση:

• Για να μπορέσω με μια λάμπα θυέλλης και μόνο να φωτίζω όλη τη γη.
• Για να διασαλεύεται η τάξη του σύμπαντος απ' το χορό δύο δροσοσταλίδων και μόνο.
• Επειδή στις μοναχικές μου ώρες βουίζουν οι άνεμοι των χειμάρρων παραδίπλα μου.
• Για να φτάνουν οι σχεδίες γεμάτες ελπίδες  στα βραχονήσια με τους γλάρους.
• Επειδή το χώμα μυρίζει όμορφα μετά τη βροχή γιατί απλά και μόνο ανασαίνει το μπλε του ουρανού.
• Επειδή τα βράδια σαν καλώ τις πλειάδες πάντα μια με πάει στο αθάνατο χιόνι των κορφών, το όνομά της να προσκυνήσω.

Η "Λαβή των αγγέλων" αποτελείται από σαρανταπέντε (45) μεγάλα ποιήματα που κουβαλούν στους στίχους τους την δυνατή, εκφραστική, λυρική δεινότητα του λόγου της Ελένης. Ένας λόγος που ξεχωρίζει για τον πλούτο του, τον λυρισμό και τις εικόνες του.

Σας καλώ να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι επιλεκτικά μέσα από τους στίχους μερικών από αυτά τα ποιήματα:

"Σ΄αγαπάω γιατί μες στο μεσοχείμωνο

μου χάρισες ένα δεμάτι στάχυα

απ' τους σιτοβολώνες του ήλιου"

Να, γιατί σ' αγαπάω ακόμα...(20+2 λόγοι)

"...Στα νέφη στα νέφη να βρεθώ,

γιορτινό να γεννήσω το πρώτο φιλί

κέρασμα, στους αθώρητους αγγέλους

που τρυφερά σε ασκούς διπλοκλειδώνουν τα όνειρα!"

Οι τροχοί των πλειάδων

"Είναι κάποια φιλιά που αξέχαστα μένουν,

σαν να έχει η μνήμη χρυσαφένια κλουβιά

και μέσα τα κλείνει.

Πολύτιμα φιλιά λατρεμένα..."

Σύννεφα-άγγελοι

"Εσύ εδώ θα ζεις.

Με αναστατωμένες τις αισθήσεις

και χαμηλωμένα τα μάτια.

Με προτεταμένα τα χέρια

και κλειστή την αγκαλιά.

Χωρίς χρώματα να μου φανερώνεις το λυκαυγές!

Με αγάπη να μου επιστρέφεις του κόσμου το μερίδιο.

Γυμνή να μην χάνομαι στα αφανή όρια του..."

Εσύ εδώ θα ζεις

"Στο πλάι σου μένω

διπλά να σε φρουρώ,

ως να πλαγιάσεις

γαλήνιος στα φύλλα.

Με στρώσεις πολλές μη πληγωθεί σε χώμα ξερό τ' όνειρό σου!..."

Της πορφύρας όνειρο

"Μην αργείς.

Άναψα μυριάδες κεριά μην και σκοντάψεις.

Έλα να σε ξεδιψάσω

Στο σπίτι σε περιμένουν τα τριαντάφυλλα.

Στο πηγάδι το νερό μουρμουρίζει ερωτόλογα δικά σου

τα πρώτα του νου μου λεξιλόγια

Σε περιμένω!..."

Εκείνα που δεν σου 'πα

"...Μόνο το βλέμμα σου μ' έκλεψε

κι εκείνη η λάμψη που γιγάντωνε

τα σβησμένα μου πάθη.

Ήρθες για να ντύσεις τις εσοχές στο μαντήλι.

Σε λεβάντες να κρύψεις

το αρχαίο μου όνομα.

Καιρός κακός μην το βρει κι ανοίκειος φόβος..."

Μπερδεύτηκαν τα χρώματα με τα μάτια σου

"Φοβόταν μην της αρπάξει κανένα και λιγοστέψει το φως της...

Κυματάκια μετρούσε.

Αυτά που την πήγαιναν στα όνειρα.

Αυτά που 'σκαγαν στις όχθες της καρδιάς της και την αρμύριζαν.

Μικροί άγγελοι

"...Τα χείλη έτοιμα για ψευδορκία.

Μόνο τα μάτια παρέμειναν αληθινά.

Τα χέρια ησυχαστήριο της νικοτίνης

περιθωριοποιούν τις μοναξιές.

Συμβιβασμός..."

Μικρές ελαφίνες

"...Μέχρι και σήμερα

μυστικά σου κρατάω ακόμα

τα πρώτα μου σκιρτήματα.

Εκείνο το γλυκό μεθύσι κάτω απ τις νεραντζιές.

Αν στα φανέρωνα μαμά ίσως σε βάραινα,

ίσως έπαιρναν απόσταση τα φιλιά μας..."

Το περιβόλι με τις πιπερίτσες

"...Τα μονοπάτια προσέχαμε που δεν οδηγούν παρά μόνο στην

άβυσσο.

Αυτά αφήναμε πίσω και προχωρουσαμε!..."

"Έφεγγε το σπίτι μαμά

σαν όπως έφεγγαν τα μάτια σου

πριν αρρωστήσεις.

.....

πόσο θά 'θελα

στην διχάλα της κιτρολεμονιάς

πλάι στο συντριβάνι,

να δέσω μια κούνια.

Να πηγαίνω ψηλά και να βλέπω α χρυσόψαρα

πως κολυμπούν.

Να πηγαίνω χαμηλά και να βλέπω

τα μάτια των πανσέδων

πως γελάνε..."

Πεινάω μαμά...

"...Κι αν ήταν δύσκολα τα χρόνια και σκληρά.

Μια σποριά στάρι σου ήταν αρκετή

για να πλάθεις όνειρα χρωματιστά.

Σαν εκείνους τους ανεμόμυλους τους παιδικούς

που στα παζάρια του τόπου σου χάζευες

και που τόσο απέλπιδα λαχταρούσες ν' αποκτήσεις

Σαν τους ανεμόμυλους...

Γιατί είναι άπρεπο να μην αγαπάς και να μην συντρέχεις

ό,τι η γη κλείνει στις χούφτες της και το θρέφει..."

Για μια σποριά στάρι

Έδωσα δειγματολογικά φίλες και φίλοι μια μικρή εικόνα από τα λυρικά εκείνα λόγια της Ελένης που τόσο τρυφερά και συναισθηματικά μιλάνε στην καρδιά μας. Είναι οι "Λαβές των αγγέλων". Ποιήματα και σκέψεις πολλές για να μας συνοδεύουν στις ώρες της ανάγκης μας να έρθουμε κοντά στον κόσμο των στίχων.

Την Ποιητική συλλογή μπορείτε να την βρείτε στις Εκδόσεις:  "24 Γράμματα". Σας την προτείνω ανεπιφύλατα καθώς αξίζει να χαιδέψει και να αγγίξει την ψυχή σας αλλά και να συντροφεύσει επάξια την Βιβλιοθήκη σας.

Εύχομαι προσωπικά στην Ελένη μας, κάθε επιτυχία και κάθε έμπνευση στα ποιητικά μονοπάτια της, που χρόνια τώρα ακολουθεί και αφήνει το στίγμα της και τις δημιουργίες της.

"Γιατί είναι άπρεπο να μην αγαπάς και να μην συντρέχεις

ό,τι η γη κλείνει στις χούφτες της και το θρέφει"