Ο Μέλος (Διήγημα συμμετοχή στο δικτυακό δρώμενο "Μίνι Σκυτάλη #4")

 

Ο Μέλος 

Μερικές φορές στη ζωή σου, είναι κάποιες μορφές, που εμφανίζονται από το πουθενά. Χωρίς να μπορείς να ερμηνεύσεις την παρουσία τους σε μια κρίσιμη δεδομένη στιγμή. Μερικοί το λένε μοίρα, κάποιοι άλλοι τύχη, κάποιοι, απλή σύμπτωση. Δεν ξέρω αν έχει σημασία να ερμηνεύσουμε ορθολογικά κάτι τέτοιο. Αν αξίζει τον κόπο να είμαστε πάντοτε τόσο αναλυτικοί. Ίσως, μερικές φορές, να αφήνουμε κάποια πράγματα να μάς συμβαίνουν θετικά, σωτήρια. Πολλές φορές, το αποτέλεσμα έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ την αιτία.

Όλα αυτά ήρθαν κάποια στιγμή μπροστά και στη δική μου καθημερινότητα. Πώς; Μα… νομίζω είναι η στιγμή να σάς διηγηθώ το βίωμά μου εκεί ψηλά στα μαγικά βουνά ψηλά στα Ζαγοροχώρια τον Νοέμβρη της περσινής χρονιάς.

Ήταν τότε στη βδομάδα της τελευταίας μου άδειας για τη χρονιά, που έφευγε. Η πίεση στη δουλειά ήταν ασφυκτική, ένα απαιτητικό καλοκαίρι είχε φύγει και ένας δύσκολος χειμώνας μάς περίμενε. Μαζί με το Σπύρο, κολλητό μου φίλο και συνάδελφο, είπαμε να περάσουμε την άδειάς μας μαζί. Αγαπούσαμε και οι δυό τη φύση και η εποχή αυτή είναι μια πανδαισία Φθινοπωρινή, που τα βουνά ψηλά στα Ζαγοροχώρια αποτελούν ένα φυσιολατρικό κάλεσμα, που δεν μπορείς να αρνηθείς.

Είχαμε και οι δυο, από καιρό, ανάγκη για μια τέτοια δραπέτευση, που δεν το σκεφτήκαμε και πολύ για να βρεθούμε εκεί ψηλά στην αγκαλιά της Ηπειρωτικής γης, στην Φθινοπωρινή της μαγεία, στα μοναδικά τοπία της, που συνδύαζαν την αγριότητα μα και συνάμα την καλλιτεχνική φυσική ομορφιά.

Η διαμονή μας σε ένα μικρό χωριό ήταν ότι υπέροχο είχα ζήσει τα τελευταία χρόνια. Κάθε λεπτό και κάθε στιγμή της παραμονής μας εκεί έδινε και έναν πίνακα ζωγραφικής, που μάς άφηνε μια αλησμόνητη διάθεση.

Τις μέρες της διαμονής μας, σε αντίθεση με το Σπύρο, συνήθιζα να ξυπνάω πολύ νωρίς, Η εσωτερική μου παρόρμηση να ζήσω όσο μπορώ πιο έντονα τις μεγάλες ώρες της ημέρας, ξεπερνούσε κάθε σωματική πίεση κούρασης. Αυτό είχα αποφασίσει να κάνω και εκείνη τη μέρα, μιας και έφτανε η άσχημη ώρα της επιστροφής μας. Από βραδύς ενημέρωσα το φίλο μου, ότι το πρωί θα έκανα ένα μεγάλο περίπατο προς την πάνω μεριά του χωριού. Ομολογώ, με κοίταξε λίγο δύσθυμα αλλά ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να μού αλλάξει γνώμη.

Έτσι λοιπόν νωρίς το πρωί εκείνης της μέρας, ξεκίνησα παίρνοντας το δρόμο προς την έξοδο του χωριού έχοντας μπροστά μου τις ψηλές κορυφές της Πίνδου. Η μέρα ήταν αρκετά μουντή καθώς βαριά σύννεφα είχαν φυλακίσει τον ήλιο. Μέσα μου είχα κάποιες αναστολές αλλά ή δίψα μου για αυτή τη στράτα ήταν απείρως μεγαλύτερη. Στο μικρό καφενείο του χωριού ήπια λίγο βιαστικά έναν ευεγερτικό πρωινό καφέ.

-Για πού ετοιμάστηκες παλικάρι μου; Ήρθε η ερώτηση του γλυκύτατου καφετζή την ώρα που μού έφερνε το ευωδιαστό του καφέ. (Μού άρεσε αυτή η οικειότητα, που είχαμε καθιερώσει μεταξύ μας όλες αυτές τις μέρες της διαμονής μας εκεί)

-Λέω να πάρω το μονοπάτι προς τα πάνω Μπάρμπα-Ανέστη, έτσι για έναν περίπατο…

Με κοίταξε καλά-καλά.

-Μονάχος; Ο Σπύρος πού είναι;

-Κοιμάται, άφησέ τον, δεν πειράζει.

Τον είδα να πηγαίνει προς την πόρτα του καφενέ. Τα μάτια του διάβηκαν με μιας στον ουρανό, σε όλον τον ορίζοντα.. γύρισε πίσω λίγο κατσουφιασμένος.

-Ο καιρός είναι βαρύς, έχει μαζώξει σύννεφα, μπορεί να βρέξει. Καλό θα ήταν να μην είσαι μόνος εκεί πέρα. Μην απομακρυνθείς και πολύ!

Αψήφισα την κουβέντα του για λίγο. Το κατάλαβε και με κοίταξε λέγοντας:

“Εσείς τα ...σχολιαρόπαιδα της Αθήνας δεν έχετε ιδέα από τα γινάτια της γης εδώ στο βουνό, ακούς; Πρόσεχε, σού λέω… μην μού παριστάνεις τον ...άνετο”

“Εντάξει Μπάρμπα-Ανέστη, σού δίνω το λόγο μου”, τού είπα με περισσότερη φρόνηση αυτή τη φορά.

“Δεν θα πάω μακριά, μην νομίζεις…”, τού είπα καθησυχαστικά και μάλλον άρχισα να το πιστεύω κι εγώ. Έκλεισα το μπουφάν μου και ξεκίνησα σιγά-σιγά. Σε λίγη ώρα είχα φτάσει στα τελευταία σπίτια του χωριού και είχα πάρει το μονοπάτι στα ψηλά. Ο δρόμος κάτω ήταν στρωμένος με μεγάλα λιθάρια, για να μη γλιστράει και να μην πατάς σε λάσπες. Στα δεξιά μου όλο και αραίωναν τα σπίτια του χωριού και έμεναν να μού κάνουν συντροφιά οι ατέλειωτες ξερολιθιές, που έμοιαζαν με τα πέτρινα τείχη ενός κάστρου. Μόνο που τούτες εδώ ήταν κοντές.

Θα ‘χα πια απομακρυνθεί για τα καλά, όταν ένιωσα το ρίγος του ανέμου να μεγαλώνει. Πέρα μακριά, μπροστά μου ορθώνονταν επιβλητικό το βουνό. Διάβηκα μπροστά από ένα όμορφο πέτρινο σπίτι στα δεξιά μου. Ακολουθούσα τις ξερολιθιές γιατί στα αριστερά και καθώς ο δρόμος τραβούσε στον ανήφορο, άρχισε να χάσκει κάτω η γη. Όσο περπατούσα, η χαρακιά βάθαινε συνέχεια και πλέον ένας γκρεμός, επιβλητικός με ακολουθούσε στα αριστερά σαν να με κυνηγούσε. Ήταν όλα τόσο όμορφα και τόσο άγρια μαζί. Το βαθύ σκούρο του βουνού μπροστά, το πράσινο σκούρο της γης, τα ψηλά θεόρατα δέντρα που κοίτονταν στις πλαγιές. Μια ζωγραφιά.

Και τότε το είδα! Πέρα μπροστά στο μονοπάτι, σιγά-σιγά, η ορατότητα άρχισε να σβήνει. Και απ’ τη στροφή πέρα μακριά στην πλαγιά μπροστά μου, μια μεγάλη λευκόγκριζη αντάρα έστριψε ξαφνικά για να βρεθεί στο δρόμο μου. Ομίχλη! Ήρθε ξαφνικά από το πουθενά! Από την πίσω πλαγιά του βουνού. Καβάλα στον άνεμο, που είχε μεγαλώσει, άρχισε να απλώνεται παντού μπροστά μου και να κρύβει ή να εξαφανίζει στην αγκαλιά της τα πάντα. Ένας πρώτος φόβος θρονιάστηκε στο νου μου. Ο Μπαρμπα-Ανέστης έβγαινε αληθινός. Ο καιρός, εδώ στο βουνό και ειδικά αυτήν την εποχή, αλλάζει σε ρυθμούς που δεν μπορείς να υπολογίσεις.

Κοντοστάθηκα. Η ομίχλη έτρεχε προς το μέρος μου καταπίνοντας τα πάντα στον ερχομό της. Ουρανό, γη, δέντρα, μονοπάτια, πλαγιές, ξερολιθιές, τα πάντα! Λες και είχα μπροστά μου μια πελώρια γόμμα και έσβηνε σαν πίνακας ζωγραφικής τα πάντα μπροστά μου. Δεν είχα άλλη επιλογή απ’ την επιστροφή. Οι ρυθμοί της καρδιάς μου είχαν ήδη πάρει τον ανήφορο. Φοβόμουν ακόμα και να γυρίσω την πλάτη μου σε αυτό το λευκό βαρύ πέπλο, λες και έκρυβε κάτι μέσα του απειλητικό. Σε λίγα λεπτά, είχε χαθεί απ’ τα πόδια μου το έδαφος. Λες και περπατούσα στα σύννεφα. Έβλεπα τα πόδια μου, το σώμα μου αλλά ο δρόμος κάτω ήταν ακαθόριστος, θαμπός. Μονάχα το τρίξιμο απ’ τα κλαδιά των δέντρων έρχονταν στ’ αυτιά μου και ύστερα σιωπή. Μια βουβή ομιχλιασμένη αντάρα που είχε κατακτήσει τα πάντα.

Η επιστροφή μου πήρε χαρακτηριστικά πανικόβλητης υποχώρησης. Άρχισα να παραπατώ στις πέτρες καθώς δεν είχα άμεση και καθαρή όψη στο μονοπάτι. Την αμέσως επόμενη στιγμή χτύπησα σε έναν κορμό ενός μικρού δέντρου στα δεξιά μου όπως επέστρεφα. Κρύες στάλες ιδρώτα σχηματίστηκαν στο μέτωπό μου. Το θυμήθηκα αυτό το δέντρο. Όταν ανέβαινα έστεκε στα αριστερά μου στην άκρη του μονοπατιού. Κι από κάτω…

Ο γκρεμός. Το θυμήθηκα αυτό κι ανατρίχιασα. Η ορατότητά μου ήταν μονάχα λίγα μέτρα ολόγυρά μου. Έκανα κάποια βήματα από το δέντρο και άξαφνα ένιωσα το πόδι μου να χάνει την επαφή του και να κρέμεται στο κενό. Γαντζώθηκα απ’ τον κορμό του δέντρου με όση δύναμη και απελπισία είχα αδιαφορώντας για τις ακίδες που έσκισαν το δέρμα μου. Και καθώς οι ριπές του ανέμου έσπρωχναν τις τούφες της ομίχλης, τα μάτια μου έντρομα, είδαν για λίγο καθαρά το σώμα μου να χάσκει σχεδόν κρεμασμένο στην άκρη του γκρεμού. Προσπάθησα να τραβηχτώ, τα κατάφερα λίγο αλλά πριν προλάβω να πάρω πάλι το δρόμο της καθόδου, το μονοπάτι κλείστηκε πάλι μπροστά μου.

Πανικός! Θα με έβρισκαν; Και πότε; Θα καθάριζε η ατμόσφαιρα; Και πότε; Στο βάθος πέρα χωρίς να ξέρω την κατεύθυνση, ο αχός από υπόκωφες βροντές ήρθε να με τρομάξει ακόμα πιο πολύ. Η απειλή της καταιγίδας! Ήμουν μόνος, αβοήθητος, σχεδόν απελπισμένος, στο έλεος της ομίχλης, που συνέχισε ατάραχη το ταξίδι της.

Τότε το άκουσα! Ναι! Δεν με γέλασαν τ’ αυτιά μου. Κάπου, κάτι εκεί κοντά χαρχάλευε στο δρόμο, λες και κάτι έγδερνε τις πέτρες. Φώναξα δυνατά μπας και ήταν κάποιοι. Σιωπή. Όμως ο ακαθόριστος θόρυβος έγινε μια φωνή που… δεν μπορούσα…. Μα ναι… κάτι σαν κλάμα ζώου...σκύλου; Μήπως λύκου; Αρκούδας; Η φωνή έγινε κάτι σαν κλάμα αλλά αυτή τη φορά ο ήχος καθάρισε και έρχονταν κατά πάνω μου. Είχα παγώσει απ’ το φόβο μου. Ώσπου τον είδα!

Στα τρία περίπου μέτρα μπροστά μου ξεπρόβαλλε! Μεγάλος, επιβλητικός, λαχανιασμένος. Ένας μεγάλος σκύλος, με πλούσιο καφέ σκούρο τρίχωμα σαν κουβέρτα τυλιγμένη στο κορμί του. Έρχονταν προς το μέρος μου. Αργά, σταθερά. Το στόμα του μισάνοιχτο, η γλώσσα του κρεμασμένη ελαφρά, τα αυτιά του όρθια. Όλος σε συναγερμό με το βλέμμα του ίσια στο δικό μου. Το βλέμμα του…

Πολύ γρήγορα αυτό το οξύ βλέμμα έγινε γαλήνιο, γλυκό, προσιτό. Το βλέμμα των σκυλιών βγάζει πολύ εύκολα τα αισθήματά τους προς τα έξω. Ήρθε πιο κοντά μου, η ουρά του άρχισε να κινείται φιλικά, τα μάτια του απέκτησαν ένα βλέμμα παράκλησης, ικεσίας θα έλεγα. Άρχισε να βγάζει διάφορους ήχους σαν να προσπαθούσε να μιλήσει. Ήρθε κοντά μου, ένιωσα τη φιλική του παρουσία. Όχι αυτό το πλάσμα, εκεί στην άγρια ερημιά, ήταν πια για μένα μια απέλπιδα σανίδα σωτηρίας. Τρίφτηκε στα πόδια μου, στην αρχή διακριτικά μα μετά έντονα, λες και με ήξερε χρόνια, λες και ήμουνα για εκείνον ο κύρης του. Η χαρά του ήταν τόσο εκδηλωτική που δεν ήξερα πώς να το εξηγήσω. Λες και βρήκε αυτό που ζητούσε. Ανταποκρίθηκα με την καρδιά μου. Υστερα τον είδα να ξεκινά να κατηφορίζει. Σταμάτησε λίγο και με κοίταξε. Με περίμενε! Ανατρίχιασα! Ο σκύλος με περίμενε, έγινε οδηγός μου. Και τότε, τότε η ανάσα μου άρχισε να επανέρχεται σε πιο κανονικούς ρυθμούς. Ένα παράξενο γέλιο ήρθε στα χείλη μου, που έτρεμαν από συγκίνηση.

Έτσι ξεκίνησε η κάθοδός μας. Μπροστά εκείνος αποφασιστικά, να διασχίζει την ομίχλη και να μου φανερώνει τον ασφαλή δρόμο της επιστροφής. Να σταματά κάθε λίγο να δει αν ακολουθώ και να συνεχίζει. Είχαμε πια γυρίσει, ήμασταν κοντά στο χωριό. Ναι! Σωτηρία! Στο τέλος του δρόμου φάνηκε το πέτρινο σπίτι με τα παλιά φανάρια, που είχα προσπεράσει στον ανήφορο και ύστερα το χωριό. Επέστρεφα σαν τον ναυαγό στην ακτή της σωτηρίας του. Στον καφενέ του Μπάρμπα-Ανέστη, ήταν κόσμος. Ήταν ανάστατοι με την καθυστέρησή μου και την ομίχλη που σάρωσε και το χωριό και άρχισε να αραιώνει σιγά καθώς οι πρώτες στάλες ψιλής βροχής βοηθούσαν σ’ αυτό.

Ο Σπύρος, ο φίλος μου ήταν ο πρώτος που έτρεξε κοντά μου ανακουφισμένος.

“Για όνομα του Θεού ρε Νίκο, κοντέψαμε να πεθάνουμε απ’ την αγωνία μας…. Είσαι καλά;”

Ο Μπάρμπα-Ανέστης με μάλωνε με την αγριοφωνάρα του αλλά και έκδηλη την αγωνία του.

“Εμ στα ‘πα εγώ αλλά εσύ του κεφαλιού σου…”

Τον είδα όμως να παγώνει με το βλέμμα του στο σκύλο, τον οποίο μέσα στη χαρά τον είχαμε ξεχάσει. Ο σωτήρας μου καθόταν ολόρθος, περήφανος, καμαρωτός εκεί δίπλα. Ο Μπάρμπα-Ανέστης με τους άλλους χωριανούς κοιτάζονταν στα μάτια συγκινημένοι ο ένας με τον άλλον.

“Πού βρέθηκε το σκυλί κοντά σου;” με ρώτησε έντονα.

“Αυτός με γλίτωσε Μπαρμπα-Ανέστη! Χάθηκα στην ομίχλη, ακινητοποιήθηκα, παγιδεύτηκα. Βρέθηκε στο δρόμο μου και με έφερε πίσω….”.

Οι χωριάτες κοιτάχτηκαν ακόμα πιο συγκινημένοι.

“Μέλο!” έκανε ο Μπάρμπας προς το σκύλο αρπάζοντάς τον και χαϊδεύοντάς τον τρυφερά. Σχεδόν είχε δακρύσει.

“Τι συμβαίνει μπάρμπα-Ανέστη; Τον γνωρίζετε το σκύλο;”

Μας τράβηξε προς τον καφενέ σχεδόν αγκαλιά. Όλοι μαζί χυθήκαμε στις καρέκλες. Μαζί κι ο σκύλος. Το τσίπουρο του χωριού ζέσταινε τα σωθικά μας και η ξυλόσομπα τα κορμιά μας. Έξω η βροχή είχε δυναμώσει, όχι πολύ. Ήταν τραγουδιστή, γάργαρη. Ο μπάρμπα-Ανέστης έδινε τις εξηγήσεις του.

“Ο Μέλος! Ψυχή του χωριού μας εδώ και οκτώ χρόνια. Ο κύρης του, ο Αργύρης, πενηντάρης αγρότης. Αχώριστοι, πάντα μαζί. Εδώ και τρία χρόνια τον κατάπιε αυτή η καταραμένη ομίχλη. Γλίστρισε στο γκρεμό, τον βρήκαμε σκοτωμένο” ...κόμπιασε απ’ τη συγκίνηση και συνέχισε:

“Από τότε τούτος εδώ, ο Μέλος, κάθε φορά που η ομίχλη ζύγωνε στο χωριό μας, ανέβαινε στο μονοπάτι στο βουνό να πάει εκεί που τον βρήκαμε. Το κλάμα και το ουρλιαχτό του μάς ράγιζε την καρδιά. Όμως… σήμερα… δες τον! Δες τον πόσο χαρούμενος είναι παιδιά! Λες… και όλα… άλλαξαν… σε έσωσε Νίκο! Έκαμε αυτό που δεν μπόρεσε τότε! Καταλαβαίνεις;”

Είχε δίκιο! Ο Μέλος γουργούριζε ήρεμος ξαπλωμένος κοντά μας, στα πόδια μας, όλη αυτήν την ώρα της κουβέντας μας. Ένιωθε πια σίγουρος και ήσυχος για κείνο που είχε κάνει. Και τη μέρα του αποχωρισμού μας, τον έκλεισα στην αγκαλιά μου σαν να κράταγα ολάκερη τη ζωή μου μέσα σε αυτήν! Και ήταν αλήθεια. Έτσι ένιωθε και εκείνος, το κατάλαβα. Από τα μάτια του, το βλέμμα του, την ανάσα του. Και καθώς το αυτοκίνητό μας ξέκοβε στο δρόμο της επιστροφής έριξα μια τελευταία ματιά λίγο ψηλότερα σε όλους που μάς ξεπροβόδιζαν στην πάνω ρούγα του καφενέ. Μα ιδιαίτερα στο Μέλο, που στέκονταν ολόρθος, γίγαντας, επιβλητικός, προστάτης του χωριού, στα πίσω του πόδια με τα μάτια του ορθάνοιχτα να μάς αποχαιρετίσει με ένα βροντώδες γάβγισμά του.

“Καλή αντάμωση Μέλο! Η δική σου παρουσία μάς ένωσε μ’ αυτόν τον όμορφο τόπο με τους γλυκούς ανθρώπους! Καλή αντάμωση σύντομα, Μέλο!”

Πολλά πράγματα έρχονται να συμβούν στη ζωή μας εντελώς αναπάντεχα. Χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε τους λόγους. Μάλλον η ίδια η ζωή θα γνωρίζει καλύτερα από εμάς 

Τέλος

Φίλες και φίλοι,

το παραπάνω διήγημα ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στο αγαπημένο δικτυακό λογοτεχνικό δρώμενο "Μίνι Σκυτάλη #4"  που διοργανώνει η αγαπημένη μας φίλη Mary Pertax στο προσωπικό της ιστολόγιο "Γήινη ματιά" 

Αντικείμενο έμπνευσης αποτελεί η συγκεκριμένη εικόνα που επέλεξα, από τις έξι που είναι διαθέσιμες, για να γράψω αυτό μου το διήγημα. Να ευχαριστήσω, μία ακόμα φορά, την αγαπημένη μας φίλη Mary Pertax για την έμπνευση και την παρακίνησή της αλλά και την άψογη διοργάνωση του όμορφου αυτού δρώμενου. 

Να είστε όλοι καλά, να δημιουργείτε, να διεκδικείτε, να ελπίζετε.

Στο σύνδεσμο που σάς παράθεσα αρχικά, μπορείτε να διαβάζετε και τις λοιπές συμμετοχές.