Είναι μερικά γεγονότα που μένουν στη ζωή σου ως απωθημένα. Και έτσι, στην πορεία του χρόνου, μεταβάλλονται σε στόχους. Κάτι σαν "τάματα" μνήμης, σε συναισθηματικές οφειλές. Στο στόμα έρχονται οι λέξεις "θέλω να το κάνω" ή αλλιώς "θέλω να πάω εκεί".
Είναι το δεύτερο "Οδοιπορικό μνήμης" που πραγματοποιώ αυτό το καλοκαίρι. Και νιώθω ένα ακόμα σημαντικό κομμάτι σε ένα συναισθηματικό παζλ να μπαίνει όμορφα στη θέση του.
Πρώτα "Εκείνος", ο Πατέρας μου. Τα βήματά του, ο τόπος που έλιωσε 32 χρόνια της ζωής του στο εργοστάσιο αλλά και στις στράτες της γειτονιάς ολόγυρά του. Η Δραπετσώνα, οι γειτονιές της, τα Λιπάσματα, τα σοκάκια, οι μνήμες, η ιστορία, οι άνθρωποι. Το διαβάσατε αυτό το αφιέρωμα εδώ:
Τώρα είναι σειρά "Εκείνης"! Η Μορφή, τα βήματά της, η ζωή της. Το λυκαυγές της νιότης των 39 χρόνων. Από χρόνια καρτερούσε μέσα μου μια "οφειλή". Ένα "χρέος". Μια συναίσθηση. Να την "ακολουθήσω" στα ύστερα βήματά της. Να πατήσω "δίπλα της" στην τελευταία της έξοδο. Να μυρίσω τον αγέρα των ψηλών κυπαρισσιών που βάσταξαν τον ίσκιο τους στη σωρό της. Να ακούσω το θρόισμα του αγέρα που της κάνει συντροφιά από εκείνον τον Ιούλη του 1960, που έκλεισε τα όμορφα μάτια της μετρώντας 39 μόλις καλοκαίρια στη ζωή της, τρεις μονάχα μέρες ύστερα από τη μέρα που ένιωσε στο στήθος της τη ζεστασιά του μονάκριβου μωρού της.
Όλα λοιπόν με οδήγησαν εκεί! Να αναζητήσω το μεγάλο χωνευτήρι όπου αναπαύεται στην κοινόβια αγκαλιά των ανθρώπων. Όπως θα έπρεπε να είναι και στην πραγματική μας ζωή.
Μια Κυριακή μεσημέρι, στην ανεκτή κάψα του ήλιου, κοντοστάθηκα λίγες στιγμές πριν διαβώ αυτήν την πύλη. Κάπως έτσι θα "έφτασε" και εκείνη στην αγκαλιά του αγαπημένου της και των λίγων φίλων της που είχαν την τόλμη να αψηφήσουν την ανθρώπινη κακία των "δικών" της και να την συνοδεύσουν.
Η Κεντρική Πύλη. Σε πιάνει ένα μεγάλο δέος. Όχι για τα τυχόν προσωπικά σου συναισθήματα που έτσι κι αλλιώς είναι φορτισμένα για το χώρο και την αναμονή τόσων ετών. Αλλά, το κυριότερο, γιατί διαβαίνεις σε ένα "αλλιώτικο" Κοιμητήριο. Η "Ανάσταση", όπως θα δούμε στη συνέχεια του αφιερώματος, δεν είναι ένα κοιμητήριο όπως τα άλλα. Σαν περάσεις τούτη την πύλη, νιώθεις το χέρι της ιστορίας, βαρύ, να σε σύρει στις κατοικίες αλλά και τα δρώμενα που κλείνει μέσα στα όριά του.
Στο πρώτο μέρος αυτού του οδοιπορικού θα αναζητήσω τα προσωπικά μου βιώματα και στο παράρτημα που ακολουθεί θα σας μιλήσω για τον ιερό και μεγάλο αυτό χώρο.
Η καρδιά μου άρχισε να πάλλεται δυνατά. Απόλυτη ησυχία. Ελάχιστοι επισκέπτες. Άλλωστε οφείλετε να ξέρετε ότι πλέον το Νεκροταφείο δεν λειτουργεί.
Στεγάζει δύο πράγματα: Την βαρύτατη ιστορία του, την τεράστια καλλιτεχνική αξία των μνημείων του αλλά και μια εφιαλτική εγκατάλειψη που φτάνει στα όρια του σκοτεινού μακάβριου θρίλερ. Δεν είναι ώρα να εκφράσω τα "πως" και "γιατί". Είναι στιγμή να ακολουθήσω αυτή τη μεγάλη οδό που οδηγεί στην Εκκλησία της Ανάστασης και στη συνέχεια να αναζητήσω το μεγάλο χωνευτήρι.
Στεγάζει δύο πράγματα: Την βαρύτατη ιστορία του, την τεράστια καλλιτεχνική αξία των μνημείων του αλλά και μια εφιαλτική εγκατάλειψη που φτάνει στα όρια του σκοτεινού μακάβριου θρίλερ. Δεν είναι ώρα να εκφράσω τα "πως" και "γιατί". Είναι στιγμή να ακολουθήσω αυτή τη μεγάλη οδό που οδηγεί στην Εκκλησία της Ανάστασης και στη συνέχεια να αναζητήσω το μεγάλο χωνευτήρι.
Ο Προορισμός με έφερε να διαβώ αυτό το παντελώς έρημο μονοπάτι. Ότι έχει απομείνει από αυτό. Στο θρόισμα των πεύκων απ το δυνατό Βοριά σαν να άκουσα ένα μικρό καλωσόρισμα από Εκείνη. Μπροστά μου αχνά σχηματίζονταν ο τελευταίος της περίπατος. Η Ύστατη έξοδος. Ο αποχαιρετισμός του άντρα που λάτρεψε. Χωρίς το παιδί της. Εκείνο το είχαν πάρει απ την αγκαλιά της λίγες μέρες πριν.
Το βλέμμα ολόγυρα σε αυτό που αντικρίζεις σε αφήνει στην κυριολεξία συγκλονισμένο.
Ναι, δεν είναι οπτικό εφέ. Όλη η πίσω πλευρά του νεκροταφείου παραδομένη στην εγκατάλειψη και τη φρικώδη ερήμωση. Τάφοι γκρεμισμένοι, ανοιγμένοι, σκαμμένοι. Λες και μια απερίγραπτη μανία πέρασε από εδώ. Κι όμως. Σε κάθε τετραγωνικό γης εδώ ακουμπά ένας άνθρωπος που έφυγε. Που τερμάτισε εδώ το στερνό του ταξίδι. Σε κάθε κομμάτι αυτής της γης κάποιοι έκλαψαν, πόνεσαν, δάκρυσαν, φώναξαν, στη στιγμή του αποχαιρετισμού με το αγαπημένο τους πρόσωπο.
Έφτασα! Στο τέλος. Στη μάντρα που χωρίζει το νεκροταφείο από την παλιά ιστορική συνοικία της Δραπετσώνας "Ανάσταση". Ένα τεράστιο χωνευτήρι. Που στην αγκαλιά του παραμένουν απωθημένα τα λείψανα ζωής. Κάπου εδώ λοιπόν και "Εκείνη". Τα όσα ακολούθησαν τον πρόωρο θάνατό της, δεν κατέστησαν δυνατόν από τότε να διατηρήσουν ως σήμερα τον τάφο της επισκέψιμο. Εξήντα σχεδόν ολάκερα χρόνια. Έτσι, με απόφαση πολλών χρόνων πριν παραδόθηκε στην αγκαλιά του μεγάλου χωνευτηριού. Δανεικό το αρχικό νεκρικό της σπίτι, μόνιμο τώρα τούτο εδώ.
Δρασκέλισα την τσιμεντένια κατασκευή. Γύρεψα τις σιδερένιες καταπακτές που, κλειδωμένες, κρατούν τα μυστικά τους βαθιά. Και στάθηκα εδώ! Κάπου εδώ λοιπόν! Κάτω από εδώ! Τα όποια απομεινάρια της φυσικής υπόστασης. Γιατί η πνευματική υπόσταση παραμένει ολοζώντανη και την ένιωθα καταλυτική παντού ολόγυρα. Εκεί, στα δικά της τα "μέρη".
Μια ματιά ολόγυρα μέσα στην απόλυτη σιωπή. Το θέμα που συναντάς πρωτοφανές! Απερίγραπτο! Στην καρδιά της πόλης. Σε έναν χώρο βαρυσήμαντο ιστορικά. Εκεί κάπου ανάμεσα σε αυτές τις μνήμες, πήρα σιγά-σιγά το δρόμο της επιστροφής. Στο μικρό δρομάκι ανάμεσα στα πεύκα.
Εκτός όμως από τα δεκάδες ιδιωτικά ταφικά μνημεία, υπάρχουν και δύο ιστορικά μνημεία που κατέχουν πολύ μεγάλη θέση στην ιστορία του Νεκροταφείου της "Ανάστασης".
Είναι εδώ το μεγάλο Μνημείο, αφιερωμένο στους 492 απλούς ανθρώπους της Δραπετσώνας και του Πειραιά που θάφτηκαν εδώ μετά την μαζική δολοφονική αεροπορική επίθεση του 1944 των Αγγλο-Αμερικάνων στον Πειραιά. Μια επίθεση για την οποία ήδη μιλήσαμε στο Οδοιπορικό για την Δραπετσώνα.
Πάμε τώρα σε ένα άλλο μεγάλο ιστορικό μνημείο, δεμένο με την ζωντανή ιστορία εδώ της γειτονιάς.
Ξεπροβάλλει μπροστά μας, όπως μπαίνουμε στο δεξί μας χέρι.
Κάποια ελάχιστα δυστυχώς ονόματα των πολεμιστών αγωνιστών του ΕΛΑΣ που 12-14 Οκτώβρη 1944 υπερσπίστηκαν την Ηλεκτρική εταιρεία στον Άη Γιώργη στο Κερατσίνι καθώς οι Γερμανοί ήθελαν να ανατινάξουν στην υποχώρησή τους από τον Πειραιά.
Όπως βλέπετε το μνημείο είναι ιστορικά ευνουχισμένο! Τα ονόματα είναι ελάχιστα αλλά και δεν υπάρχει πουθενά η αναφορά στο ότι αυτοί οι αγωνιστές ήταν στρατιώτες και αξιωματικοί του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Πηγές αναφοράς:
Το νεκροταφείο της Αναστάσεως
Pireorama ιστορίας-Το νεκροταφείο της Ανάστασης
Το Νεκροταφείο της Ανάστασης ήταν, ιστορικά, το δεύτερο στην περιοχή του Πειραιά, καθώς το πρώτο που λειτούργησε γύρω από τον Άγιο Διονύσιο ξεπεράστηκε λόγω αναγκών καθώς η πόλη του Πειραιά γνώριζε μεγάλη άνθηση στο τέλος του 19ου αιώνα.
Έτσι οριοθετήθηκε ο χώρος και ξεκίνησε η λειτουργία του νέου νεκροταφείου τον Απρίλη 1904.
Τα επίσημα Εγκαίνια του νέου νεκροταφείου έγιναν το 1909 επί δημάρχου Δημοσθένους Ομηρίδου Σκυλίτση. Η τρομερή χολέρα του 1854, εμπόδιζε την εκταφή των νεκρών και την μεταφορά τους στον νέο χώρο. Η παράλληλη λειτουργία των δύο νεκροταφείων έφτασε μέχρι την δεκαετία του 1950.
Όπως είδαμε και στο προηγούμενο οδοιπορικό της Δραπετσώνας, γύρω από το νεκροταφείο ξεκινά να δημιουργείται μια συνοικία από πρόσφυγες, που αποτέλεσε την Συνοικία "Ανάσταση". Τα σπίτια ήταν τα γνωστά παραπήγματα που τα βλέπουμε εκεί μέχρι την δεκαετία του 1960.
Στο νέο νεκροταφείο της Ανάστασης αρχίζουν πλέον να χτίζονται μεγάλα, περίτεχνα και επιβλητικά μνημεία καθώς γίνεται εκεί ο τελευταίος τόπος κατοικίας των μεγαλοαστών της πόλης του Πειραιά.
Μια ματιά ολόγυρα μέσα στην απόλυτη σιωπή. Το θέμα που συναντάς πρωτοφανές! Απερίγραπτο! Στην καρδιά της πόλης. Σε έναν χώρο βαρυσήμαντο ιστορικά. Εκεί κάπου ανάμεσα σε αυτές τις μνήμες, πήρα σιγά-σιγά το δρόμο της επιστροφής. Στο μικρό δρομάκι ανάμεσα στα πεύκα.
Και ναι εκεί μέσα στην κάψα του μεσημεριού νομίζω πως.....ναι... είμαι σίγουρος....
Είμαι σίγουρος ότι πέρα μακριά ένιωσα τη μορφή της, τόσο κοντινή όσο και τόσο μακρινή, που σου προκαλεί ένα απίστευτο κενό μαζί με μια βουβή ένταση.
Στο δρόμο της επιστροφής....
Νιώθοντας "γεμάτος" από αυτήν την "συνάντηση", χρόνια τόσα μετά.
Είναι αλήθεια ότι άμα ένας άνθρωπος δεν έχει φυσική παρουσία στη ζωή σου, αν δεν έχεις αποτυπώσει στιγμές κοντά του, αν δεν έχεις βιώσει την ανάσα του, είναι πολύ δύσκολο να μπορέσεις να χτίσεις αυτήν την επαφή.
Είναι σαν έχεις ένα πρόσωπο απέναντί σου και να το βλέπεις τόσο κοντινό αλλά συνάμα τόσο μακρινό από σένα.
Και να προσπαθείς με αγωνία να απλώσεις το χέρι, να το αγγίξεις, όχι συναισθηματικά-αυτό έχει ήδη κατακτηθεί, αλλά φυσικά. Και η αδυναμία να το καταφέρεις πονάει τόσο μα τόσο πολύ.
Ναι είναι κάτι που πρέπει να διαχειριστείς με μεγάλη προσοχή.
Καλό μεσημέρι Αγαπημένη.....
Νιώθω ευλογία που κατάφερα να περπατήσω εδώ κοντά σου.
Ξέρω, τότε σου έλειψα. Δεν είχες προλάβει καν να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξή μου, την παρουσία μου.
Τώρα νιώθω αυτή η επαφή να αποκαταστάθηκε και σε τούτο εδώ το σπιτικό σου.
Καλό μεσημέρι Αγαπημένη.....
Νιώθω ευλογία που κατάφερα να περπατήσω εδώ κοντά σου.
Ξέρω, τότε σου έλειψα. Δεν είχες προλάβει καν να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξή μου, την παρουσία μου.
Τώρα νιώθω αυτή η επαφή να αποκαταστάθηκε και σε τούτο εδώ το σπιτικό σου.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Λίγα πράγματα για την ιστορία του Νεκροταφείου της Ανάστασης
Η Επιστροφή και το περπάτημα μέσα στο Κοιμητήριο ανοίγει την προσοχή σου σε ένα θέαμα πραγματικά εντυπωσιακό.
Λίγα πράγματα για την ιστορία του Νεκροταφείου της Ανάστασης
Η Επιστροφή και το περπάτημα μέσα στο Κοιμητήριο ανοίγει την προσοχή σου σε ένα θέαμα πραγματικά εντυπωσιακό.
Στην "Ανάσταση" υπάρχουν διάσπαρτα δεκάδες ταφικά μνημεία πολύ μεγάλης αξίας. Τόσο ιστορικής όσο και καλλιτεχνικής λόγω της ομορφιάς και της καλαισθησίας τους.
Τάφοι επιφανών οικονομικών και πολιτικών παραγόντων από το τέλος του 19ου αιώνα. Επιχειρηματιών, βουλευτών, δημάρχων. Ελλήνων και ξένων.
Ας δούμε τι αποθανάτισε ο φακός μου
Στήλες μεγαλοαστών "επωνύμων" της εποχής που παραμένουν πλέον έχουσες πολύ μεγάλη ιστορική και μουσειακή όπως και καλλιτεχνική αξία.
Δείτε αυτό το μνημείο! Είναι πραγματικά συγκλονιστικό όσο και επιβλητικό.
Εκτός όμως από τα δεκάδες ιδιωτικά ταφικά μνημεία, υπάρχουν και δύο ιστορικά μνημεία που κατέχουν πολύ μεγάλη θέση στην ιστορία του Νεκροταφείου της "Ανάστασης".
Είναι εδώ το μεγάλο Μνημείο, αφιερωμένο στους 492 απλούς ανθρώπους της Δραπετσώνας και του Πειραιά που θάφτηκαν εδώ μετά την μαζική δολοφονική αεροπορική επίθεση του 1944 των Αγγλο-Αμερικάνων στον Πειραιά. Μια επίθεση για την οποία ήδη μιλήσαμε στο Οδοιπορικό για την Δραπετσώνα.
Και εδώ υπάρχουν οι στήλες με τα Ονόματά τους για την αξία της ιστορικής μνήμης.
Πάμε τώρα σε ένα άλλο μεγάλο ιστορικό μνημείο, δεμένο με την ζωντανή ιστορία εδώ της γειτονιάς.
Ξεπροβάλλει μπροστά μας, όπως μπαίνουμε στο δεξί μας χέρι.
Κάποια ελάχιστα δυστυχώς ονόματα των πολεμιστών αγωνιστών του ΕΛΑΣ που 12-14 Οκτώβρη 1944 υπερσπίστηκαν την Ηλεκτρική εταιρεία στον Άη Γιώργη στο Κερατσίνι καθώς οι Γερμανοί ήθελαν να ανατινάξουν στην υποχώρησή τους από τον Πειραιά.
(Περισσότερα για αυτό το θέμα σε ξεχωριστό αφιέρωμα)
Όπως βλέπετε το μνημείο είναι ιστορικά ευνουχισμένο! Τα ονόματα είναι ελάχιστα αλλά και δεν υπάρχει πουθενά η αναφορά στο ότι αυτοί οι αγωνιστές ήταν στρατιώτες και αξιωματικοί του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Η Ιστορία του Νεκροταφείου
Πηγές αναφοράς:
Το νεκροταφείο της Αναστάσεως
Pireorama ιστορίας-Το νεκροταφείο της Ανάστασης
Το Νεκροταφείο της Ανάστασης ήταν, ιστορικά, το δεύτερο στην περιοχή του Πειραιά, καθώς το πρώτο που λειτούργησε γύρω από τον Άγιο Διονύσιο ξεπεράστηκε λόγω αναγκών καθώς η πόλη του Πειραιά γνώριζε μεγάλη άνθηση στο τέλος του 19ου αιώνα.
Έτσι οριοθετήθηκε ο χώρος και ξεκίνησε η λειτουργία του νέου νεκροταφείου τον Απρίλη 1904.
Τα επίσημα Εγκαίνια του νέου νεκροταφείου έγιναν το 1909 επί δημάρχου Δημοσθένους Ομηρίδου Σκυλίτση. Η τρομερή χολέρα του 1854, εμπόδιζε την εκταφή των νεκρών και την μεταφορά τους στον νέο χώρο. Η παράλληλη λειτουργία των δύο νεκροταφείων έφτασε μέχρι την δεκαετία του 1950.
 |
| 1917 Πύλη νεκροταφείου |
Όπως είδαμε και στο προηγούμενο οδοιπορικό της Δραπετσώνας, γύρω από το νεκροταφείο ξεκινά να δημιουργείται μια συνοικία από πρόσφυγες, που αποτέλεσε την Συνοικία "Ανάσταση". Τα σπίτια ήταν τα γνωστά παραπήγματα που τα βλέπουμε εκεί μέχρι την δεκαετία του 1960.
Στο νέο νεκροταφείο της Ανάστασης αρχίζουν πλέον να χτίζονται μεγάλα, περίτεχνα και επιβλητικά μνημεία καθώς γίνεται εκεί ο τελευταίος τόπος κατοικίας των μεγαλοαστών της πόλης του Πειραιά.
 |
| Τα πρώτα επιβλητικά μνημεία του νεκροταφείου |
Τα ιστορικά ταφικά μνημεία του Νεκροταφείου
Τα μνημεία αυτά, χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:
- Ατομικοί ή οικογενειακοί τάφοι επιφανών πλουσίων εμπόρων ή προσωπικοτήτων του Πειραιά.
Αναφέρω ενδεικτικά:
- Τρύφων Μουτζόπουλος: ο μακροβιότερος δήμαρχος στην ιστορία του Πειραιά, των μεγάλων έργων και της εποχής της Ολυμπιάδας του 1896.
- Παναγιώτης Πατσιάδης: αλευροβιομήχανος
- Σπύρος Μεταξάς: ιδρυτής της μεγάλης ποτοποιίας.
- Οικογένεια Σκυλίτση
- Ξαβέριος Στέλλας: Ιταλός επιχειρηματίας πλοίων
- John Mac Dowall: Σκωτσέζος επιχειρηματίας και εφοπλιστής
- Μνημεία, ομαδικοί τάφοι πολεμικών τραγωδιών
Αναφέρω το Μνημείο των θυμάτων του τρομακτικού βομβαρδισμού του Πειραιά το 1944, το Μνημείο των ηρώων της Μάχης της Ηλεκτρικής εταιρείας.
- Μνημεία ή απλοί τάφοι γνωστών καλλιτεχνών
Αναφέρω: το Μνημείο του τάφου του Λάμπρου Πορφύρα, ο απλός τάφος του μεγάλου Ρεμπέτη Μπάτη. Επίσης το μνημείο αριστούργημα "Μνηστευμένη νεκρά" του Δημήτριου Φιλιππότη, με μεγάλη ιστορία.
Το τμήμα του Νεκροταφείου του Ρωσικού τομέα
Ο Πειραιάς είχε μεγάλους δεσμούς με το Ρωσικό ναυτικό στα ύστερα χρόνια της Τσαρικής περιόδου. Εμπορικές σχέσεις μεγάλες με δεσμούς που ισχυροποιήθηκαν επί εποχής της βασίλισσας Όλγας, Ρωσικής καταγωγής. Στο νεκροταφείο εκεί είχαν την τελευταία τους κατοικία περίπου 1000 στρατιώτες και Ρώσοι πολίτες.
Σήμερα υπάρχει καλά διατηρημένο τμήμα του Νεκροταφείου, υπό την προστασία της Ρωσικής πρεσβείας στην Ελλάδα.
Εδώ, φίλες και φίλοι,
κλείνει ένα ακόμα μεγάλο οδοιπορικό με έντονα τα προσωπικά μου στοιχεία.
Προσπάθησα να δώσω το στίγμα της ιστορίας του ιερού αλλά ρημαγμένου αυτού χώρου.
Με έντονη την συγκίνηση θέλω να σας ευχαριστήσω για που πορευτήκαμε παρέα σε ένα ακόμα οδοιπορικό.
Οδοιπορικό μνήμης κι αυτό σήμερα, φορτισμένο με πολλά συναισθήματα και τόση πίκρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά έκανες και περπάτησες εκεί που αποχαιρέτησαν τη μητέρα σου αγαπημένα προσωπα...Και σίγουρα το πιστεύω ότι την ένοιωσες κι εκείνη σίγουρα σε καμάρωνε από ψηλά.
Σ'αυτό το νεκροταφείο αναπαύονται και η γιαγιά με τον παππού μου. Το έχω περπατήσει κι εγώ. Σίγουρα όχι με τόση φόρτιση.
Σε κάθε νεκροταφείο θα δεις μνημεία ιστορικά και επιφανών προσώπων. Για να σου πω την αλήθεια μου εγώ στέκομαι και συγκλονίζομαι απο τους τάφους απλών νέων ανθρώπων που οι γονείς τους έχουν μεταφέρει κάθε αγαπημένο αντικείμενο του νεκρού παιδιού τους. Με συγκλονίζει κάθε φορά. Σκέψου ότι είδα μητέρα που στεκόταν με την καρέκλα της και έπλεκε μπροστά στον τάφο του παιδιού της.
Ενδιαφέρον το οδοιπορικό σου από την ιστορική πλευρά του νεκροταφείου αλλά πολύ πολύ συγκινητικό για τα προσωπικά σου βιώματα
Καλό βράδυ Γιάννη μου
Άννα μου!
Διαγραφήμε εντυπωσιάζουν πολύ έντονα όλα αυτά τα κοινά στοιχεία της προσωπικής μας ζωής και καταγωγής. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Ώστε εκεί λοιπόν! Η Γιαγιά με τον παππού. Είδες εγκατάλειψη Άννα μου; Είναι ποτέ δυνατόν, εν έτει 2019, να υπάρχει τέτοια εικόνα σε αυτόν τον τόπο; Για μένα είναι προσβολή πραγματικά.
Ναι, αυτά τα αναθέματα προσωπικών αντικειμένων σε τάφους διαφόρων προσώπων προκαλούν ιδιαίτερη συγκίνηση. Όπως και η σκηνή που περιγράφεις.
Τα προσωπικά μου συναισθήματα ήταν εντονότατα. Λυτρωτικά όμως.
Ειλικρινά σε ευχαριστώ πολύ, που πορεύτηκες μαζί μου σε αυτές τις στράτες.
Το κάνεις πάντα.
Καλό ξημέρωμα καλή μου φίλη.
Γιάννη μου θέλω να σου πω για την εγκατάλειψη που λες του νεκροταφείου. Η ευθύνη του Δήμου είναι στην περιποίηση των δρόμων ανάμεσα στους τάφους και η πρόσληψη φυλάκων και άλλων οικημάτων του νεκροταφείου αλλά και η καθαριότητα. Αλλά οι τάφοι είναι οικογενειακοί. Που σημαίνει ότι πάνε από γονείς σε παιδιά. Αν τώρα έχουν επιστραφεί στο Δήμο επειδή δεν υπάρχουν δικαιούχοι, για να φτιαχτούν αυτά θα πρέπει να αγοραστούν από άλλους ιδιοκτήτες. Αλλιώς πώς...θα ξεθάψει το νεκρό του οικογενειακού μνήματος το νεκροταφείο και θα τον βάλει πού; Σε κοινοτάφιο; Οι δικοί του μπορεί να μην το επιτρέπουν. Αλλά οι σπασμένοι τάφοι οφείλονται και στις καιρικές συνθήκες. Ένας αέρας ξεκόλλησε το σταυρό στο δικό μας μνήμα και έπεσε πάνω στα μάρμαρα. Όλα σπάσανε. Έτσι μείνανε ως ότου πέθανε η μητέρα μου. Θέλω να πω θέλει πολλά χρήματα --ξέρω τι σου λέω---για να συντηρείς τάφους. Επίσης συμβαίνει και πλιάτσικο σε τάφους καθημερινά. Στο δικό μας νεκροταφείο τσιγγάνοι κλέβουν ό,τι χάλκινο, καντήλια, σταυρούς, θυμιατά και τα σπάνε για να τα πάρουν. Άλλοι κλέβουν διακοσμητικά τάφων, άλλοι τις γλάστρες ό,τι μπορείς να φανταστείς και δεν είναι όλοι σε θέση να παρευρίσκονται συχνά στον τάφο της οικογένειάς τους. Δεν είναι εύκολο να μην υπάρχει εγκατάλειψη. Και να ξέρεις ότι πληρώνει ο κάτοχος του οικογενειακού τάφου κάθε χρόνο στο νεκροταφείο, αν δεν πληρώσει όμως, ενα μικρό πρόστιμο μπαίνει όταν θα χρειαστεί τον τάφο ένας νέος νεκρός Οπότε καταλαβαίνεις τι γίνεται... Τα μεγάλα κέρδη πάνε σε εκείνουν τους μαρμαράδες που φτιάχνουν τάφους. Να το ξέρεις.
ΔιαγραφήΓια τα μνημεία τώρα, δεν βλέπεις τι έχει γίνει με την Κοιμωμένη στο Α' Νεκροταφείο; Έχει βανδαλιστεί ένα μεγάλο γλυπτό και όμως το δικαστήριο αποφάσισε τη μη μετακίνησή του. Πώς να προφυλαχθεί εκεί; Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα αγάλματα, οι τύμβοι κλπ φτιάχτηκαν από την οικογένεια του νεκρού ή από κάποιες οργανώσεις και εκείνοι/ες είναι υπευθυνες.Το νεκροταφείο δεν είναι Μουσείο, είναι στην επιλογή και απόφαση των ιδιοκτητών των τάφων.
Είπα πολλά αλλά είπα όσα γνωρίζω από τη δική μας περίπτωση
Φιλιά
Πολύ καλά έκανες και το έβαλες αυτό το ζήτημα Άννα μου και σε κάποια απάντησή μου το έθιξα.
ΔιαγραφήΝαι, το καθεστώς των αγορασμένων μονιμων τάφων είναι δοσμένο και λειτουργικά πολύ δύσκολο. Όμως μπορεί και εδώ να υπάρξει μια συζήτηση. Έχουμε τάφους μνημεία. Ωραία! Συντήρησέ τα, μετέτρεψε το χώρο σε δημόσιο μαζί με τα μνημεία και πάρε την συντήρηση επάνω σου.
Τα κατεστραμμένα παντελώς μνημεία, ποιος ο λόγος εκεί ειδικά να τα κρατάς; Είναι εκατοντάδες. Δεν έχουν καν συναισθηματική αξία. Αν δεις, δεν υπάρχουν καν επιγραφές, δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να ψάξει τίποτα.
Ξέρω έχει δυσκολίες ένα τέτοιο ζήτημα και μάλιστα μεγάλες. Ας γίνει μια συντονισμένη κουβέντα μεταξύ των όσων ιδιοκτητών ενδιαφέρονται και της πολιτείας και στο τέλος να ληφθεί μια απόφαση.
Ξέρω ότι δεν εξαντλείται ένα τέτοιο θέμα ούτε γνωρίζω όλες του τις παραμέτρους αλλά έστω μια λύση βρε παιδιά. Είναι πλέον και θέμα υγείας δημόσιας και αισθητικής.
Και πάλι ευχαριστώ για την παρέμβασή σου Άννα μου.
Ιδιαίτερο το οδοιπορικό σου, Γιάννη μου, όμως συγκλονιστική αναφορά στη μητέρα σου. Δεν ήξερα ότι την έχασες τόσο νωρίς. Και ναι, φίλε μου, ήταν εκεί, κοντά σου, όχι μόνο τόσο μακριά. Και πάντοτε θα ζει στην καρδιά σου, θα σε κοιτάζει από ψηλά, θα σε προσέχει και θα σε καμαρώνει. Σε φιλώ, φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία μου,
Διαγραφήχάθηκε τρεις μέρες μετά τη γέννα μου. Μια ιστορία που έχει μεγάλη "ουρά" πίσω της. Και άπειρα συναισθήματα. Αλήθεια το χρειαζόμουνα όλο αυτό. Αυτήν την επίσκεψη. Μου έκανε τόσο καλό. Σε ευχαριστώ που συμμερίζεσαι αυτά τα συναισθήματα. Που είσαι εδώ κοντά. Απ την καρδιά μου.
Γιάννη, φαντάζομαι μέσα σου τί θα συμβαίνει, πόση αγάπη θα νιώθεις αλλά και πόση λαχτάρα για εκείνη. Και μια απώλεια που είναι και δεν είναι και ίσως αυτό το ανακάτεμα να είναι ακόμη πιο βαρύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά έκανες και πήγες, είμαι σίγουρη πως ένιωσες μια υπέροχη ανακούφιση μετά.
Όπως επίσης είμαι σίγουρη πως ήταν εκεί και σε συνάντησε!
Είναι ο άγγελος σου Γιάννη μου. Είναι πάντα δίπλα σου έτσι όπως πράττει πάντα μια γλυκιά και στοργική μαμά για το παιδί της.
Ωραίο οδοιπορικό
καλό σου βράδυ
καληνύχτα
Στέλλα μου!
Διαγραφήπόσα όμορφα συναισθήματα ανοίγεις και μοιράζεσαι! Ναι, αυτό το ανακάτεμα είναι με ποικίλες διαθέσεις. Δεν ξέρεις πως να το διαχειριστείς. Με πολλά παράξενα και δυνατά συναισθήματα. Ναι, πιστεύω ένιωσα την παρουσία της. Καθολικά και απόλυτα. Σε ευχαριστώ πολύ Στέλλα μου που μοιράστηκες αυτά σου τα συναισθήματα μαζί μου.
Να είσαι καλά.
Αχ μωρε Γιάννη με συγκινησες τοσο πολυ! Και ποσο μοιαζεις με τη μητερα σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ! Χριστίνα μου!
Διαγραφήκρατώ τα ακριβά σου συναισθήματα. Είναι για μένα ιδιαίτερο δώρο τιμής και ανθρωπιάς. Μοιάζουμε; με την μεγάλη μου κόρη να δεις πόσο της μοιάζει! Σε ευχαριστώ κορίτσι μου. Να είσαι καλά για κάθε σου σκέψη.
Συγκλονιστικό και αυτό το οδοιπορικό σου Γιάννη, φορτωμένο με μνήμες και συναισθήματα.....ακολούθησα τα βήματά σου, η αδιαφορία και η εγκατάλειψη των μνημείων με καταθλίβουν και με θυμώνουν...Η μανούλα σου σίγουρα βρέθηκε εκεί κοντά σου, σ΄αυτό το τόσο φορτισμένο συναισθηματικά περιβάλλον....Με συγκίνησες ιδιαίτερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλαυδία μου,
Διαγραφήτο να μοιράζεσαι συναισθήματα και συγκίνηση με φίλους είναι νομίζω πολύ όμορφο βίωμα. Είναι μια στιγμή ιδιαίτερη ανθρώπινη. Η Εγκατάλειψη είναι εξοργιστική. Δύο δήμοι και κανείς τους δεν ενδιαφέρεται για την εικόνα αυτή. Ειλικρινά είναι εντυπωσιακό.
Ευχαριστώ καλή μου φίλη για την παρουσία σου.
Γιάννη μου 45λεπτά προσπαθώ να συντάξω μια πρόταση. Δεν μπορώ, με δυσκολία καταπίνω. Ένας λυγμός, ένα δάκρυ κι ένα γιατί απ' αυτά που απευθύνονται στη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γράφω τίποτ' άλλο. (θα πάρω το χάπι μου, θα πιω τον καφέ μου και θα επανέλθω)
Μέχρι τότε Καλημέρα!
Σε φιλώ
Αννίκα μου, χάπι και εσύ; πίεση;
Διαγραφήδεν ήθελα να σου προκαλέσω τέτοια αναστάτωση. Και εγώ παίρνω ...5-6 χάπια ημερήσια για την πίεση.
Μερικά πράγματα στη ζωή ναι είναι στενάχωρα. Γεμάτα συγκίνηση. Αν όμως την αφήσουμε να εκφραστεί πιστεύω ξαλαφρώνει πολύ. Δεν έχω λόγια να μοιραστώ την αγάπη σου ειλικρινά. Φιλιά.
αχ γλυκε μου
ΑπάντησηΔιαγραφήζουν μεσα μας!
υπεροχο μνημονικο οδοιπορικο
μ αρεσουν πολυ τελικα αυτες σου οι αναρτησεις
νεο ειδος,υπεροχο
φιλια πολλα
Κική μου,
Διαγραφήναι. Είναι κάποια οδοιπορικά που συνδυάζουν μνήμες, βιώματα και ιστορία. Και αυτό, αν συνταιριάζει είναι μαγικό. Ειλικρινά σε ευχαριστώ και χαίρομαι αν κατάφερα να σου δώσω κάτι όμορφο.
Γιάννη, δε σταματάς να μας εκπλήσσεις και να μας καθηλώνεις με τις συγκλονιστικες σου αναρτήσεις κάθε μα κάθε φορά. Ανατρίχιασα από τα έντονα συναισθήματα που μου προκάλεσε αυτή η ανάρτηση και ιδιαίτερα όταν κατάλαβα ότι η περιγραφή που έκανες προηγουμένως αφορούσε τη δική σου μητέρα. Μου άρεσε πολύ και το ιστορικό στοιχείο και μου αρεσε που θυμήθηκα ξανά τα όσα είχες γράψει για την αγαπημένη Δραπετσώνα. Σε ευχαριστούμε πολύ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλληλένδετα γεγονότα και ιστορία Ειρήνη μου. Αυτή η περιοχή του Πειραιά, κουβαλάει απίστευτη ιστορία. Και βιώματα ανθρώπων που κρύβουν κορυφαία συναισθήματα. Ίσως να το έχει το μέρος, ο κοινωνικός ιστός. Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη που είσαι εδώ. Ειλικρινά. Καλή συνέχεια.
ΔιαγραφήΈγραφα, έγραφα με βουρκωμένα μάτια Γιάννη μου και πριν πατήσω δημοσίευση, κόπηκε το ρεύμα και χάθηκε το κείμενο και μαζί ελαττώθηκε και η συναισθηματική μου φόρτιση γι αυτό άλλα θα γράψω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεκινώ μ΄ ένα ερώτημα, πώς μεγαλώνει ένα μωρό χωρίς την μαμά του και με τι καρδιά αποφασίζει να πάει στον τάφο της μητέρας του μετά από τόσα χρόνια και τι σοκ, όταν αντικρίζει τόση εγκατάλειψη και ας "στέκουν" ακόμα μερικοί τάφοι-μνημεία.
Από την άλλη αισθάνομαι πως καλά έκανες γιατί είμαι σίγουρη πως αυτό θα σ' ελευθερώσει από θα σου μάθει πολλά!
Θέλω να σ' ευχαριστήσω και γι αυτό το οδοιπορικό που όπως και το προηγούμενο είναι γραμμένο με απίστευτη ευαισθησία!
Πολλά τα ΑΦιλιά καρδιάς καλέ μου Γιάννη!
Αυτό το μωρό Στεφανία μου, μεγάλωσε. Στα 18 του έμαθε, μόνο του, από μια συγκυρία της στιγμής, την αλήθεια. Και την κράτησε πάλι για τον εαυτό του ακόμα 7 χρόνια. Σήμερα η αλυσίδα των γεγονότων έχει αποκατασταθεί. Οι εντάσεις έχουν χαμηλώσει. Είναι βέβαια στιγμές που συναισθηματικές εκρήξεις σε στέλνουν στην άβυσσο αλλά, όπως λες, χρειαζόταν αυτή η επίσκεψη για να φύγει το βάρος. Έστω και μετά από τόσα χρόνια.
ΔιαγραφήΗ Εγκατάλειψη δίνει στο χώρο χαρακτηριστικά θρίλερ. Λες και βρίσκεσαι σε άγνωστο μέρος, εκτός πόλης, κάπου στο πουθενά. Ακόμα και αυτά τα υπέροχα μνημεία θέλουν την περιποίησή τους αλλιώς κινδυνεύουν.
Εγώ σε ευχαριστώ καλή μου για όλα αυτά σου τα μονάκριβα συναισθήματα που ένιωσες και κατέθεσες εδώ.
Την αγάπη μου.
Γιάννη καλέ μου φίλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα νεκροταφείο, κοιμητήριο είναι πιο chic, χωρίς φρουρούς στην πύλη (παρά μόνο τη συνείδησή σου) να σε εμποδίζουν. Εμποδίζεται άραγε η μνήμη; Εκεί στα δρομάκια του, μισοερειπωμένα, μισοχορταριασμένα, πως ταιριάζουν με τους διαδρόμους του μυαλού! Δεν φοβάσαι, δεν σε πιάνει απελπισία, παρά μια ήρεμη γαλήνη που προκύπτει απ’την χροιά της ψυχής σου κι απ’ την ωριμότητα και νιώθεις πως οι άνθρωποι είναι εκεί δεν έφυγαν ποτέ. Εκεί γερνούν οι ψυχές. Κάποιες πιο χαρούμενες, κάποιες πιο θλιμμένες πίσω από ένα σβηστό καντηλάκι.
Πρόσεξες τις φωτογραφίες; Πρόσεξες το φως που φωτίζει το πρόσωπό τους; Είναι το δικό σου φως Γιάννη μου, το αντιφέγγισμα της ψυχής σου. Είναι οι σκέψεις, οι αισθήσεις που γλιστρούν απ’ τις χαραμάδες της μνήμης δακρυσμένες, αλλά λυτρωμένες. Εκεί προσκυνάς τη θύμηση ευλαβικά και με ψηλά το βλέμμα συνεχίζεις να ονειρεύεσαι. Το νιώθεις πως σου χαμογελά και κείνη. Είναι ευλογία να νιώθεις πως αγαπήθηκες γιατί έτσι θα μπορείς να δώσεις από το περίσσευμα της δικής σου ψυχής.
Να είσαι σίγουρος πως αυτό θέλουν μόνο. Να είσαι ευτυχισμένος!
Μια κατάθεση ψυχής και ένα οδοιπορικό φορτωμένο μνήμες.
Θέλω από καρδιάς να σ' ευχαριστήσω γιατί τέτοιες σκέψεις τιμούν τη μνήμη τους
Να είσαι καλά φιλε μου Γιάννη!
Αννίκα,
Διαγραφήναι, θαρρώ έχεις πολλά δίκια σαν αναφέρεσαι στην αληθινή εικόνα ενός χώρου. Αυτή η ερημιά, εξισώνεται με τη γαλήνη. Όμως η εγκατάλειψη δείχνει εικόνα πλιάτσικου. Σαν να πέρασε κάτι δαιμονικό και άφησε πίσω του αυτήν την εικόνα. Θα μου πεις, πιο δυνατό απ το χρόνο υπάρχει;
Έχεις μια μοναδική ικανότητα, προσωπικά θα την έλεγα διάθεση και ανθρωπιά να ξεκλειδώνεις τις καρδιές των συνομιλητών σου. Να σκύβεις πάνω τους σαν γιατρέσσα της ψυχής. Να απλώνεις το δικό σου βάλσαμο και κάτι σαν χάδι να διαπερνά την ψυχή τους.
Τι να πω για αυτήν την ευλογία καλή μου φίλη. Είμαστε τυχεροί που είσαι ανάμεσά μας ειλικρινά.
Σε ευχαριστώ πολύ Αννίκα μου. Για κάθε σου λέξη και σφυγμό καρδιάς.
Πόσα κουράγια θέλει να κάνεις αυτή τη "βόλτα" πίσω στο παρελθόν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόση δύναμη θέλει να περπατήσεις στα ερημωμένα μνήματα και να γεφυρώσεις το "τότε" με το σήμερα;
Και πόση δύναμη ψυχής κρύβει το οδοιπορικό σου στα ταφικά μνημεία του νεκροταφείου αυτού; Δεν ξέρω και πολλούς που θα έσκυβαν πάνω από ξένους τάφους και θα κατέγραφαν την ιστορία τους.
Η ιστορικότητα του τόπου μέσα απ' το φακό σου, ήταν η διαφυγή απ' την έντονη συγκίνηση που ένιωσα απ' το πρώτο μέρος της βόλτας σου.
Γιάννη μου, αφήνω την ευχή μου να είναι αναπαυμένες οι ψυχούλες τους και ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" για την αναστάσιμη βόλτα που μας πήγες...
Μαρία μου,
Διαγραφήαγαπημένη μου συνοδοιπόρισσα καλησπέρα. Θα ήθελα αγαπημένους φίλους να ήταν μαζί μου σε αυτή τη βόλτα. Περισσότερο για το δεύτερο μέρος. Αυτό της περιήγησης. Είναι ένας ξεχωριστός τόπος αυτό το κοιμητήριο. Δεν έχει τη "ζωή" άλλων κοιμητηρίων. Έχει μια απέραντη γαλήνη σαν ο χρόνος να σταμάτησε να κυλά. Σαν να σε κυριεύει αυτή η απόλυτη σιωπή. Τα ξεραμένα λουλούδια, τα πανύψηλα δέντρα, τα φυλλώματα που καλύπτουν τάφους και μνήματα. Λες και μπαίνεις σε άλλες εποχές και χρόνους.
Πόσο μάλλον σαν αυτό σου το οδοιπορικό είναι άμεσα δεμένο με το δικό σου παρελθόν και δικά σου λατρεμένα πρόσωπα.
Μαρία μου νιώθω ευγνωμοσύνη για τη συμμετοχή και τα σχόλιά σου. Ευχαριστώ.
Ισχυρή η συγκίνηση από την ανάρτησή σου, αγαπητέ μου Γιάννη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντί σχολίου καταθέτω ευλαβικά την πρώτη στροφή από το ποίημα «Μάνα» τού ωραίου ποιητή μας Γεράσιμου Μαρκορά (1826-1911):
Μάνα! - Δε βρίσκεται
λέξη καμμία
νάχῃ στον ήχο της
τόση αρμονία•
σαν ποιός να σ' άκουσε
με στήθος κρύο.
Όνομα θείο;
Άρη μου,
Διαγραφήξέρεις ότι πάντα είναι ξεχωριστή τιμή για μένα η κατάθεση στίχων, ως σχόλιο, εδώ σε κάποιες αναρτήσεις μου. Ειδικά αν είναι δικοί σου.
Ειλικρινά σε ευχαριστώ για κάθε σου παρουσία αγαπητέ φίλε.
Η πολυλογία μου όση ώρα διάβαζα δεν είχε όρια!!! και τι δεν σου έλεγα! Μέχρι και για την καύση των νεκρών και την τάφρο που μπορείς να σκορπίσεις ή να κρατήσεις σε ένα αγγείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ουσία είναι -από τα σχόλια που διάβασα= πως τελικά στη βόλτα σου "βρήκες" πολλούς φίλους με κατανόηση και επίσης η ουσία είναι πως σε νιώθω καλύτερα μετά από αυτό το οδοιπορικό.
Η φυσική επαφή που θέτεις είναι ένα θέμα. Όμως, να ξέρεις αυτή την επαφή την ένιωσες και την ένιωσε για όσους μήνες ήσουν μέσα της, σκέψου έπαιρνες ανάσα από την ανάσα της, τροφή από την τροφή της... αυτή η φυσική επαφή είναι η αρχή των πάντων...
Σε φιλώ η Μανιούσκα :)
Κοίτα να δεις αγαπημένη μας νεράιδα πως πας και βάζεις τώρα ένα μέγα θέμα που προσωπικά μου είχε διαφύγει. Αυτό της αρχικής δημιουργίας. Αυτό που η ζωή μας δεν "ξεκινά" μόνο με την έξοδό μας στον εξωτερικό κόσμο αλλά από τη στιγμή που θα μείνουμε για εννέα μήνες σε εκείνον το χώρο που αποτελεί το πρώτο κύτταρο ζωής.
ΔιαγραφήΜάνια μου. Πάντα η ματιά σου έχει να δώσει κάτι το πρόσθετο.
Μετά βάζεις ένα μέγα θέμα. Αυτό της καύσης των νεκρών. Πολύ σωστό. Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να κατέχεις στο σπίτι σου την τέφρα των δικών σου ανθρώπων. Αυτό δεν το ξέρω. Δείχνει ενδιαφέρον και συζητήσιμο. Αλλά εδώ βρε κορίτσι μου, δεν έχουμε ακόμα καν κατακτήσει το θέμα της καύσης καλά-καλά. Βλέπεις έχουμε και την ...εκκλησία που λέει τα δικά της, κατά ένα τρόπο πάντα πίσω από τα κοινωνικά δρώμενα και με τρόπο που μυρίζει μούχλα.
Ναι, μπορώ να πω ότι ένιωσα καλύτερα από αυτήν την επίσκεψη. Είναι μια υπέροχη εμπειρία όπως έγινε.
Ευχαριστώ που έσκυψες με την δεδομένη αγάπη σου πάνω από αυτήν την εξομολόγηση. Κάτι που κάνεις φυσικά πάντα, έχοντας τον καλό λόγο της καρδιάς σου.
Φιλιά πολλά κορίτσι μου με πολύ αγάπη.
Ένα κείμενο σου Γιάννη,με πλήθος εικόνων και συναισθημάτων. Συναισθημάτων που μπόρεσαν να με αγγίξουν, δείχνοντας πόσο εύκολο είναι να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας ο καθένας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙδιαίτερα στάθηκα στη γλυκιά μνήμη-ναι πιστεύω ότι υπάρχει μνήμη- της μητέρας σου, ακόμα κι αν δεν την γνώρισες. Μια πτυχή της ζωής σου, την οποία αποφάσισες με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο να μας αποκαλύψεις.
Τέλος, θεωρώ ότι το κοιμητήριο αυτό, πρέπει να τύχει καλύτερης μοίρας από τον αρμόδιο Δήμο. Πλούτος ανεκτίμητος για την πόλη, για όποιον καταλαβαίνει βέβαια!
Την Καλημέρα μου Γιάννη!
Όπως το είπες Βασίλη μου! Για όποιον καταλαβαίνει! Και για εκείνον που ενδιαφέρεται για την πόλη του. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν νομικά θέματα γύρω από τους τάφους καθώς πολλοί από αυτούς είναι χρυσοπληρωμένο κομμάτι γης αλλά επίσης είναι εύκολο να δεις ποιοι από αυτούς έχουν παραγραφεί οποιεςσδήποτε απαιτήσεις τυχόν καθώς δεν υπάρχει χρονική σειρά στις οικογένειες.
ΔιαγραφήΕπίσης η συντήρηση των μνημείων οφείλει να είναι δεδομένη.
Όσο για τις μνήμες, μια μεγάλη ιστορία όλο αυτό. Και το μοίρασμα των βιωμάτων μας επίσης μεγάλη ιστορία αγαπητέ φίλε.
Ειλικρινά σε ευχαριστώ για την κατάθεση του λόγου και των συναισθημάτων σου. Να είσαι καλά.
Έχεις μεγάλη δύναμη κύριε Πιτ μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμφιβάλλω αν θα μπορούσα να κάνω ένα τέτοιο οδοιπορικό στο παρελθόν.
Δεν θα πω τίποτε άλλο, διότι έχω συγκινηθεί.
Καλό βράδυ κύριε Πιτ!
Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του δυνάμεις Αρτίστα μου που δεν υπολογίζεις. Στην κατάλληλη στιγμή αυτές θα δηλώσουν παρών. Η Συγκίνησή σου είναι δώρο για μένα από μια ακριβή μου φίλη. Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου, να είσαι καλά.
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Γιάννη μου !!Χρειάστηκα τρεις φορές να διαβάσω και τα δύο ΄΄οδοιπορικά μνήμης΄΄ σου για να μπορέσω να εμπεδώσω και τα προσωπικά σου βιώματα αλλά και τα ιστορικά γεγονότα !! Τελικά εκείνο που μου έμεινε είναι το προσωπικό σου βίωμα της απώλειας της ΄΄Αγαπημένης΄΄ μόλις τριών ημερών και του θανάτου του πατέρα στα 18 σου .Πονούν πολύ και νιώθω μεγάλο θαυμασμό για την αξιοπρέπεια και την τρυφερότητα που περιβάλλουν τα λόγια σου !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ιστορικά στοιχεία που με επιμέλεια καταγράφεις Γιάννη μου είναι το αιματοβαμένο και πληγωμένο κομμάτι της ιστορίας μας . Δυστυχώς δεν έχω τις γνώσεις , αφού δεν έχω διδαχθεί την Ελληνική ιστορία , προσπαθώ αλλά φαίνεται ότι μεγάλωσα ώστε να μπορώ να εμπεδώσω πολλά !!
Αγαπημένε μου φίλε χαίρομαι να σε διαβάζω και σε θαυμάζω για τα γραπτά
σου.Την αγάπη μου
Δεν μεγάλωσες καθόλου καλή μου Νικόλ. Είσαι πάντα γεμάτη νιότη και ζωντάνια στην καρδιά και στα συναισθήματα. Και αυτό είναι το μεγάλο κομμάτι. Κάτι που το δείχνεις σε κάθε σου ενεργή παρουσία.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τον πολύτιμο χρόνο και την διαθεσή σου να ακουμπήσεις σε αυτά τα δύο μεγάλα αφιερώματα. Και το έκανες με δεδομένο σεβασμό και ψυχή.
Από πάνω μας περνάει η προσωπική μας ιστορία αλλά και αυτή του τόπου μας Νικόλ μου.
Σε ευχαριστώ πολύ για το μοίρασμα των συναισθημάτων σου.
Γιάννη μου το οδοιπορικό σου είναι συγκλονιστικό! Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα να το διαβάσω, από τα δάκρυα που κάθε τόσο ανέβαιναν στα μάτια μου…
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσωπική σου ιστορία αλλά και η ιστορία του τόπου που μας παρουσίασες, είναι ένα παράθυρο στο παρελθόν που άνοιξε διάπλατα μπροστά μου, μαθαίνοντάς μου τόσα άγνωστα! Κάθε σου λέξη και ένα μοίρασμα ψυχής, που με έκανε να νιώθω το χτυποκάρδι της, το λυγμό της, μαζί με το λυγμό όσων περνούσαν το κατώφλι της «Ανάστασης». Με γέμισαν όμως και με θυμό, για την εγκατάλειψη που υπάρχει!!
Τελικά, αυτή η χώρα δεν σέβεται την ιστορία της. Τη χωρίζει σε «καλή» και «κακή» και αδιαφορεί ή εξαφανίζει όσα θεωρεί πως δεν πρέπει να θυμόμαστε ή να ξέρουμε… ευτυχώς, υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα, που με ευαισθησία και λυρισμό τοποθετούν τα κομμάτια του παζλ που λείπουν και μας κάνουν κοινωνούς των μνημών, που πρέπει να μένουν ανεξίτηλες!!
Ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ καλέ μου φίλε, για όσα μοιράστηκες μαζί μας. Για όσα μας έμαθες!!
Σε φιλώ
Μαρίνα
Αγαπητή μου Μαρίνα,
Διαγραφήτο τι κάνει η επίσημη και καθεστηκυία τάξη αυτής της χώρας είναι εκτρωματικό. Και το κάνει με γνώμονα το μίσος και την εκδίκηση. Παράγωγά τους η αδιαφορία.
Μοιράστηκα ναι πράγματα ανοίγοντας αναμνήσεις αλλά νιώθω να εμπιστεύομαι εσάς εδώ για μια σειρά λόγους αλλά και πράγματα. Έτσι λέει το ένστικτό μου.
Για μένα η συγκίνησή σου είναι δώρο ζωής. Σε μια δύσκολη καθημερινότητα.
Σε ευχαριστώ απ την καρδιά μου για όλα αυτά. Η παρουσία σου είναι ανεκτίμητη.Φιλιά.
Φοβερή η απόφαση σου Γιάννη μου να κάνεις το ταξίδι προς τα πίσω! Και ακόμα μια φορά διαπιστώνω πως η απώλεια είναι μια λέξη που κλείνει μέσα της ορόσημα για τη ζωή του καθενός μας! Συγκλονιστικό το συναίσθημα που βγαίνει από κάθε σου λέξη και κάθε σου εικόνα και φοβερά ενδιαφέρουσα η αναφορά σου στην ιστορία του χώρου που αποτελεί την τελευταία κατοικία τόσων αγαπημένων για πολλούς! Μελαγχολία νοιώθω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο θα σου πω πως μου έλειψες κι εσύ και οι φίλοι! Γιατί χωρίς οθόνη ήμουν σαν τυφλή! Τέλος πάντων θα καλύψω όσο μπορώ τα κενά μου! Σου στέλνω τα φιλιά μου και τις ευχές μου για έναν όμορφο χειμώνα! Κι ο χειμώνας μπορεί να είναι πολύ όμορφος!
Καλησπέρα Μαίρη μου. Καλώς όρισες κοπέλα μου! Η Αλήθεια είναι ότι μου έλειψες. Πολύ. Σε κάποια στιγμή ανησύχησα, δεν είχαμε νέα σου. Η Ανάρτηση για την "σκυτάλη" που ανέφερες για την οθόνη, έβαλε τα πράγματα και τα ερωτήματα στη θέση τους.
ΔιαγραφήΝα τώρα που είσαι ξανά κοντά μας. Μην τρέχεις να ...προλάβεις τίποτα σε παρακαλώ! Ήρθες εδώ σε αυτήν την ανάρτηση και για μένα μετράει πολλαπλά. Κατέθεσες τα συναισθήματά σου, την συγκίνηση. Για μένα είναι τα πάντα πίστεψέ με. Ήταν κάτι που όφειλα και αυτό εδώ και χρόνια και ήρθε η στιγμή να εκπληρωθεί.
Πάμε γερά δημιουργικά για το Φθινόπωρό μας.
Φιλιά πολλά καλή μου φίλη.
Ένα νέο σου Οδοιπορικό, κι ένα αργοπορημένο σχόλιο -ελπίζω να με συγχωρέσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέραν όμως του λιγοστού ελεύθερου χρόνου, αποζητούσα εκείνες τις λίγες στιγμές μοναξιάς για να διαβάσω αυτή την εγγραφή σου.
...
Ένα μοναδικό, συγκλονιστικό Οδοιπορικό, και λόγω του ..θέματος, αλλά κυρίως για όλους εκείνους τους προσωπικούς σου λόγους που το καθιστούν σχεδόν Ιερό.
..Για Εκείνη, δεν ήξερα.. και με πληγώνει βαθύτατα η Απουσία της από την ζωή σου..
Δεν θέλω να πω άλλα..
Θέλω μόνο να ακουμπήσω ένα Φόρο Τιμής...
Να είσαι ΚΑΛΑ!
Με αγάπη.
Σμαραγδούλα μου, αγαπημένη μου Φίλη!
ΔιαγραφήΑυτή η τόσο τρυφερή και ανθρώπινη κατάθεση ανθρωπιάς και συναισθημάτων με συγκινεί η αλήθεια. Και με κάνει να νιώθω υπέροχα σαν άνθρωπος που περιβάλλεται από εξαίρετους συνοδοιπόρους και φίλους.
Για όνομα του Θεού, ποιος ο λόγος να ζητάς συγγνώμη; Τα θέματα είναι εδώ, δεν φεύγουν, δεν κατεβαίνουν. Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη υποχρεώσεις.
Η Συγκίνησή σου σε αυτό το οδοιπορικό, η συντροφιά σου, είναι για μένα το καλύτερο δώρο.
Ευχαριστώ απ την καρδιά μου κορίτσι μου.