H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2020

"Το παγκάκι της μνήμης" (Φωτοσυγγραφικη σκυτάλη #6)

 "Το Παγκάκι της μνήμης"

(Διήγημα)


ΣΚΗΝΗ 1


Τα βήματά της αντηχούσαν στα πατώματα του δωματίου καθώς έτρεχε από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Τα ποδαράκια της χόρευαν στα διάφορα υλικά του πατώματος. Από τα πέτρινα τής κουζίνας και της σάλας στα ξύλινα της κρεβατοκάμαρας. Μαζί με το γέλιο της. Φαινόταν σαν μικρή πεταλούδα που πετάριζε γεμάτη χρώμα και ζωή από λουλούδι σε λουλούδι. Και πίσω της ο παππούς της. Ένα ανέμελο κυνηγητό μέσα στο σπίτι. Με τις φωνές της άλλοτε πνιγμένες στο ξέφρενο γέλιο και άλλοτε πνιχτές λαχανιασμένες. Και εκείνος από πίσω της με περπατησιά αστεία. Εκεί που πήγαινε να την φτάσει όλο τάχα μου εύρισκε σε κάποιο εμπόδιο του σπιτιού και την έχανε. Και μετά να σου πάλι το ίδιο. Να την ζυγώνει να την αρπάξει και μετά να την αφήνει. Στο τραπέζι το μεγάλο, το μικρό, στην ξύλινη πολυθρόνα την κουνιστή που της άρεσε να την βάζει να θραμπαλίζεται. Στο μεγάλο τζάκι που έβγαζε ως πάνω την ξύλινη οροφή. Η γιαγιά της από μέσα απ την κουζίνα τάχα μου να φωνάζει: “Θα κάνετε ζημιά βρε…. Προσέξτε λίγο…”


Εκείνη όμως, μικρή και καπάτσα στα τέσσερα χρόνια της, όλο ξέφευγε. Και να την τώρα να βγαίνει απ την πόρτα και να ξεχύνεται στην αυλή με τον δύστυχο τον παππού από πίσω. Όμως εκείνος, με μια δρασκελιά, την ζυγώνει και καθώς εκείνη προσπαθεί να βρει καταφύγιο στο μεγάλο ξύλινο παγκάκι της αυλής, την αρπάζει με τα χέρια του.

“Σ’ έπιασα μικρή πεταλούδα!” έκανε με ύφος θριαμβευτικό εκείνος καθώς με τα χέρια του την έβαλε να κάτσει πάνω στο παγκάκι. Εκείνη προσπαθούσε να φέρει στα ίσια της τις αναπνοές της.

“Παππού… είσαι μεγάλος για αυτό… αλλιώς δεν θα με έπιανες…” απάντησε με ύφος που δεν άφηνε περιθώρια να μην την σφίξεις στην αγκαλιά σου.

“Κούκλα μου! Γλυκιά μου. ναι σε άρπαξα! Τώρα δεν μου ξεφεύγεις….”


Την πήρε αγκαλιά. Ύστερα την έβαλε να κάτσει κανονικά στο παγκάκι. Σηκώθηκε, ίσιωσε λίγο τα μαλλιά του και έσιαξε τα γυαλιά στο πρόσωπό του. Έκανε να κινηθεί προς το σπίτι. Η μικρή σήκωσε το κεφαλάκι της. Ένα ζευγάρι μάτια ενώθηκαν με τα δικά του. Και μια γλυκιά φωνή συνόδευσε την ερώτησή της:

“Εμένα εδώ θα μ’ αφήσεις παππού;”

Δεν είπε τίποτα. Την κοίταξε ίσια στα μάτια. Είδε μονάχα τα κόκκινα πέταλα της βουκαμβίλιας να πέφτουν απαλά από το μεγάλο φυτό, να στροβιλίζονται στον αέρα και να αναπαύονται ολόγυρά της, στο παγκάκι και στην μικρή της φούστα.


ΣΚΗΝΗ 2


Σιωπή. Απέραντη και ήρεμη. Της νύχτας το σκοτάδι απλωμένο στις φυσικές του ώρες. Έξω στη φύση, στο εσωτερικό του χωριάτικου σπιτιού. Το φεγγάρι παίζει κρυφτό με κάποια λευκά σύννεφα που φωτίζονται έντονα με το ασημί του χρώμα. Όλα βυθισμένα στην αγκαλιά του ύπνου και της γαλήνης. Οι πόρτες, τα παράθυρα εσωτερικά του σπιτιού. Το άρωμα του ξύλου και του βερνικιού της συντήρησης. Όλα να κινούνται θολά, ακανόνιστα. Το ταβάνι να γυρίζει σαν να στροβιλίζεται, οι τοίχοι να χάνουν τη γεωμετρία τους. Και ύστερα πάλι να ηρεμούν. Κάτω το πάτωμα, πότε η καλογυαλισμένη πέτρα του, με τους αρμούς καλοφτιαγμένους, πότε τα ξύλα με το σκούρο τους χρώμα και τη μυρωδιά τους. Απ το παράθυρο της κουζίνας τρεμόπαιζε το ασημί του φεγγαριού, διεκδικούσε με πάθος την είσοδό του στο δωμάτιο να λούσει με το φέγγος του τις γωνίες του σπιτιού. 


Και τότε αχνά, ακαθόριστα, λες και έρχονταν από μακριά ένα βουητό. Ένα παράξενο βουητό βγαλμένο από τα βάθη της γης σαν να αναστέναζαν τα σωθικά της. Ένα πρώτο τρίξιμο στα ξύλα, ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο στο πάτωμα, μια βουή σαν να δοκιμάζει να βγάλει τον βρυχηθμό της. Ύστερα πιο δυνατή, πιο ανατριχιαστική. Και ύστερα το τρέμουλο πιο δυνατό. Και μετά ακόμα δυνατότερο. Τα τζάμια να αρχίζουν να τρέμουν, τα φωτιστικά να κινούνται σαν εκκρεμές, οι καρέκλες να χοροπηδούν στο πάτωμα. Όλο και πιο έντονα, όλο και πιο δυνατά. Όλα να χορεύουν σε έναν ανατριχιαστικό χορό. Ήχοι, τζάμια που έσπαγαν, σκεύη που έπεφταν, ξύλα που έσπαγαν, τοίχοι που ράγιζαν.


Και ύστερα η φωνή, οι φωνές, οι κραυγές, οι στριγγλιές. Καταμεσής της νύχτας.

“Σεισμός! Τα παιδιά!” έσχισε στα δυό τη νύχτα το κάλεσμα της γυναικείας φωνής.


ΣΚΗΝΗ 3


Το ένιωθε. Παντού. Ολόγυρά της.  Σε ένα ακαθόριστο θολό χώρο. Προσπαθούσε να τον αναγνωρίσει. Κάτι της ξυπνούσε μα όχι! Δεν ήξερε τι ήταν. Ένα σπίτι, σίγουρα ένα σπίτι. Όμως ποιο; τι ήταν αυτό; Σε ποιο μέρος; Όλα ήταν τόσο θολά! Προσπαθούσε να κινηθεί μα της ήταν αδύνατον. Σκοτάδι; Φως; Όλα μπερδεμένα. Ένιωθε παρουσίες αλλά δεν έβλεπε τίποτα, πουθενά και κανέναν. Η ανάσα της γινόταν όλο και πιο γρήγορη. Οι παλμοί της καρδιάς της όλο και πιο έντονοι σαν αργαλειός. Προσπαθούσε να βρει τον εαυτό της, το σώμα της μέσα σε όλο αυτό αλλά ένιωθε σαν κάτι να την φυλακίζει, να την κρατά και να την περιφέρει αόρατη. 


Και τότε η γη άρχισε να τρέμει. Στην αρχή σιγά μα μετά όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο άναρχα. Και πάλι προσπαθούσε να ξεχωρίσει τι ήταν και που αλλά μάταια. Όλα χόρευαν γύρω, οι τοίχοι έχαναν το σχήμα τους, οι χώροι αναποδογύριζαν χωρίς τελειωμό. Κόντευε να πνιγεί. Της τελείωνε ο αέρας, πνιγόταν, δεν ένιωθε χέρια ή πόδια. Μόνο φωνή, μια φωνή ναι, που όλο και δυνάμωνε. Προσπαθούσε να ακούσει. Δυσκολευόταν. Όμως η φωνή δυνάμωνε, πήρε χρώμα, πήρε χροιά γυναικεία αλλά άγνωστη, έσπασε στα δύο, μικρή και μεγάλη. Έγινε λέξεις, φράση, κάλεσμα:


“Εμένα θα μ’ αφήσεις εδώ;” 


Το άκουσε, ήταν μια ικεσία, μια παράκληση. Γεμάτη φόβο και απόγνωση. Και όλο και μεγάλωνε, δυνάμωνε. “Εμένα θα μ’ αφήσεις εδώ;”. Έγινε κραυγή, της τρυπούσε τ’ αυτιά, το κεφάλι. Πονούσε. Η ίδια συνεχώς ερώτηση. Προσπαθούσε να καλύψει τα αυτιά της αλλά δεν είχε χέρια.


Πετάχτηκε καθιστή στο κρεββάτι της με μια κραυγή απελπισμένη! Μέσα στη νύχτα, λουσμένη στον ιδρώτα. Προσπαθούσε να πάρει αναπνοές, η καρδιά της πήγαινε να σπάσει, χτυπούσε σαν τρελή. Η πόρτα του δωματίου της άνοιξε. Η μητέρα της φάνηκε στην πόρτα σοκαρισμένη.

“Έλλη! Τι συμβαίνει παιδί μου; Τι έπαθες;” της είπε και κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι. Το χέρι της έπιασε το δικό της που έτρεμε. Η νεαρή κοπέλα έδειχνε να συνέρχεται. Αργά, δειλά μα σταθερά. Έκλεισε τα μάτια της και έγειρε στην αγκαλιά της μητέρας της. Η φιγούρα ενός άντρα φάνηκε στην πόρτα του δωματίου.

“Έλλη τι έγινε;” ρώτησε με αγωνία καθώς πλησίασε. Η κοπέλα τους κοίταξε έναν προς έναν έχοντας ανακτήσει την ανάσα της:

“Ένας άσχημος εφιάλτης… αυτό…όλα…” ξαφνικά άρχισε πάλι να ταράζεται, “….όλα έτρεμαν...κάτι σαν σεισμός….και η φωνή….. η φωνή….”

“Ησύχασε παιδί μου” έκανε η μητέρα της. Το πρόσωπό της γύρισε και αντίκρισε αυτό του άντρα της. Τα μάτια τους συναντήθηκαν σε ένα βλέμμα όλο νόημα.


ΣΚΗΝΗ 4


“Πως κοιμήθηκε;” ρώτησε ο Ανδρέας. Είχε ήδη βάλει την πρώτη γουλιά στο στόμα του από την κούπα του Γαλλικού καφέ που συνήθιζε να πίνει λίγο πριν φύγει για τη δουλειά. Στα σαράντα έξι χρόνια του, δεν έπαυε μήτε στιγμή να εκφράζει την αγάπη και τη λατρεία του στις δύο γυναίκες της ζωής του. Την εικοσιδυάχρονη κόρη του Έλλη και την κατά τρία χρόνια μικρότερή από εκείνον γυναίκα του, την  Τζένη.

“Έμεινα κοντά της όλη τη νύχτα…” απάντησε εκείνη.

“Καλά έκανες, το είδα. Πάντα νιώθω την απουσία σου από δίπλα μου”

“Ήταν ταραγμένη.. μια-δυό φορές την ένιωσα να τρέμει αλλά ευτυχώς ως εκεί”

“Τώρα πως είναι;”

“Ευτυχώς κοιμάται ήρεμα. Δεν έχει και σχολή σήμερα”

“Καλύτερα να ξεκουραστεί…”


Μεσολάβησε μια μικρή σιωπή ανάμεσά τους. Με κάπως μηχανικές κινήσεις έπαιρναν το πρωινό τους. Η γυναίκα του έσπασε τη σιωπή:

“Άκουσες τι είπε χθες;”

“Εννοείς τη νύχτα όταν…”

“Ναι όταν πετάχτηκε, ο εφιάλτης…”

“Αυτό ακριβώς! Όλα έτρεμαν είπε… ο σεισμός”

Ο Ανδρέας πήρε μια βαθιά ανάσα.

“Μήπως πρέπει να της πούμε κάποια πράγματα;”

“Δεν είναι επίφοβο;”

“Αν συνεχιστεί αυτό…”

“Εννοείς που επαναλαμβάνεται…”

“Ναι, νομίζω αν μάθει θα απομυθοποιήσει τα γεγονότα. Είναι πια ολάκερος άνθρωπος. Σπουδάζει γιατρός, βλέπει τον κόσμο θετικά. Να βάλει το φόβο στη σωστή του θέση…”

“Πρέπει να βρούμε μια ευκαιρία Ανδρέα. Κάτι που να ταιριάξει, να λειτουργήσει όμορφα”

Εκείνος έδειξε να σκέφτεται. Της απάντησε κατηγορηματικά.

“Νομίζω ξέρω τον τρόπο! Και πιστεύω είναι ο καλύτερος”

“Δηλαδή;”

“Ο μηχανικός έχει έτοιμα τα σχέδια του σπιτιού στο χωριό…”

“Θες να πεις ότι…”

“Αυτό ακριβώς Τζένη! Έτσι κι αλλιώς πρέπει να πάμε εκεί. Σε λίγο θα έχουμε τις τελικές ρυθμίσεις για να ξεκινήσουμε τη ριζική ανοικοδόμηση του πατρικού σου. Για μας έργο ζωής”

“Και η Έλλη;” τον ρώτησε με αγωνία.

“Η Έλλη ξέρει για το σπίτι. Ότι είναι ερειπωμένο εδώ και 17 χρόνια”

“Δεν γνωρίζει όμως τι συνέβη ακριβώς εκείνον τον Ιούλη…”

“Ακριβώς. Ήρθε η ώρα να μάθει την ιστορία αυτού του σπιτιού. Την αφορά άλλωστε άμεσα. Και θα απαλύνει πιστεύω αυτό που υποσυνείδητα τη βασανίζει”


ΣΚΗΝΗ 5  Το ίδιο βράδυ στο σπίτι.


Το τζάκι έκαιγε στην άκρη του σαλονιού. Οι φλόγες ζωηρές έστελναν φωτεινά μηνύματα μέσα στο δωμάτιο. Και το άρωμα του ξύλου μια μεθυστική ομορφιά. Ήταν καθισμένοι όλοι έναν κύκλο εκεί κοντά. Ο Ανδρέας έριχνε σκόρπιες ματιές σε κάτι βιβλία, η Τζένη κυλούσε το βλέμμα της με τις εναλλαγές του browser στο λαπ τοπ της και η Έλλη προσπαθούσε να βολέψει το σώμα της στον μεγάλο καναπέ.

“Πότε αρχίζει η εξεταστική;” την ρώτησε ο Ανδρέας.

“Σε δύο βδομάδες”

“Άρα κλείσατε να υποθέσω;”

“Ναι! Τέλος το εξάμηνο. Πάμε για τα καθιερωμένα”

“Ωραία” της απάντησε προσπαθώντας κάπου να χωρέσει την πρότασή του. Έριξε μια ματιά στη γυναίκα του και είδε το θετικό της βλέμμα.


“Έλλη, το Σάββατο λέμε να πάμε στο χωριό”

“Που στο χωριό; Τι να κάνετε;”

“Σου έχουμε μια έκπληξη”

“Δηλαδή;” έκανε εκείνη με προσμονή να ακούσει.

“Το πατρικό σπίτι της μαμάς σου, τα σχέδια του μηχανικού είναι έτοιμα!”

Το νεανικό της πρόσωπο έλαμψε.

“Για την ανακατασκευή;”

“Ναι! Πρέπει να πάμε να δούμε από κοντά τις τελευταίες λεπτομέρειες για να ξεκινήσει η έκδοση της άδειας”

Η Έλλη γέμισε νοσταλγία.

“Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς ε μαμά;”


Η Τζένη βρήκε ευκαιρία να μπει στην κουβέντα.

“Ναι κορίτσι μου. Ήρθε ο καιρός να το δούμε να ζωντανεύει, πέρασαν τόσα χρόνια από τότε…”

Ο άντρας της την κοίταξε κατάματα.

“Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα… μόνο κάτι έτσι αχνό στο μυαλό μου αλλά… και πάλι τίποτα… ούτε τον παππού ή τη γιαγιά” σχολίασε η Έλλη.

“Λογικό παιδί μου, ήσουν πολύ μικρή όταν πέθαναν…” απάντησε ο πατέρας της.

“Θα ήθελα πολύ να τους θυμηθώ. Να τους νιώσω στο δικό τους σπίτι. Είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από τις διηγήσεις. Μου λείπει ένα κομμάτι στην ψυχή μου από την παρουσία τους. Μου έχετε πει τόσα για εκείνο το σπίτι, τις ομορφιές του, την αυλή του, τα δέντρα…”

“Σ’ αγαπούσαν πολύ…” συμπλήρωσε η μητέρα της.

“Το σπίτι εκεί… πως ξέμεινε έτσι; Γιατί το αφήσατε να διαλυθεί;” τους ρώτησε.

“Βρε Έλλη δεν είχαμε παλιότερα τη δυνατότητα να το φροντίσουμε, θέλω να πω να κάνουμε κάτι. Ύστερα ήταν και κάποια θέματα που έπρεπε να διευθετήσει η μάνα σου με την αδελφή της, τη θεία σου. Όμως ήταν και είναι το όνειρό μας. Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές. Τώρα που έχουμε την οικονομική δυνατότητα, το ξεκινήσαμε. Και να που ήρθε η ευλογημένη ώρα να βγει άδεια”

“Τι θα γίνει; Πως το σκέφτεστε;” τους ρώτησε.


“Α αυτό δεν θα στο πούμε εδώ, θα το δεις θεωρητικά επί τόπου εκεί!” πετάχτηκε η μητέρα της.

“Έλλη είναι ώρα να γνωρίσεις το σπίτι που, σαν μικρή πεταλούδα, έκανες τα πρώτα σου βήματα. Εκεί που η γιαγιά και ο παππούς σε κράτησαν στην αγκαλιά τους” είπε ο πατέρας της.

“Μέχρι τώρα τους γνώριζες από φωτογραφίες. Και εκείνους και το σπίτι και σένα εκεί ανάμεσα. Λοιπόν; Τι λες; Θα  έρθεις;” πρόσθεσε η μητέρα της.

“Με πείσατε! Εντάξει. Θα μείνουμε πουθενά; Να ξέρω”

“Όχι, οι Αλκυονίδες είναι εδώ δίπλα, μια μέρα θα μας φτάσει άνετα”

“Θαυμάσια λοιπόν!” σχολίασε η Έλλη με χαμόγελο.

“Πάω να σας φτιάξω πίτσα! Έχω όρεξη απόψε” έκλεισε την κουβέντα με μια γευστική πρόταση η Τζένη γνωρίζοντας θερμή υποδοχή από τους άλλους δύο. Η βραδιά είχε ντυθεί σε ένα όμορφο χαμόγελο για τη συνέχεια.


ΣΚΗΝΗ 6  Βράδυ δύο μέρες πριν την αναχώρησή τους


Το φως από το μικρό πορτατίφ στο κομοδίνο της Έλλης έριχνε σκόρπιες τις ανταύγειές του στον τοίχο απέναντι του δωματίου. Στην ηρεμία της προχωρημένης νύχτας το χρώμα του τοίχου άρχισε να αλλάζει σιγά-σιγά. Πολύχρωμες ανταύγειες από όμορφα χρώματα ντυμένα με το ημίφως ξεκίνησαν να παίζουν μια όμορφη προβολή. Λες και η ύλη ολόγυρα έχανε τη δομή και την πυκνότητά της. Διαφάνειες, σκιές, εκλάμψεις, ψίθυροι. 


Τα μάτια της ήταν κλειστά βυθισμένα στο ταξίδι του ύπνου όμως ολόγυρά της στήνονταν ένας χορός στο υποσυνείδητο. Μέσα από το χρώμα του τοίχου πέρασε κάτι σαν σκιά, διάφανη, ακαθόριστη στην αρχή. Περιπλανήθηκε μέσα στο δωμάτιο αγγίζοντας το κάθε τι με προσοχή και επιμέλεια. Και κάθε που περνούσε ο χρόνος αυτή η σκιά άρχισε να παίρνει συγκεκριμένη μορφή που παρά τη διαφάνειά της ήταν φανερό ότι ήταν μια ανθρώπινη φιγούρα. Που σε λίγο ήταν το περίγραμμα ενός ηλικιωμένου άντρα. Έδειχνε απόκοσμος εντελώς όμως πολύ φιλικός. Λες και η παρουσία του δεν ήθελε να ταράξει το οτιδήποτε. Βουτηγμένος σε μια πανδαισία χρωμάτων και λάμψης περπάτησε σιγανά στον αέρα μέσα στο δωμάτιο. Στάθηκε σε πράγματα λες και ήθελε να τα αγγίξει. Ύστερα κοίταξε προς το κρεβάτι. Πλησίασε αργά την Έλλη που κοιμόταν με μια ήρεμη έκφραση στο πρόσωπό της. Ο ηλικιωμένος άνδρας εστίασε το βλέμμα του στα κλειστά της μάτια. Στο πρόσωπό του, που λαμπύριζε σε χρώματα και σκιές, σχηματίστηκε ένα γλυκό χαμόγελο.


“Χαιρόμαστε που δεν μας ξέχασες…” βγήκε η φράση λες από μέσα του χωρίς καν να ανοίξει το στόμα του. Τα μάτια της Έλλης τρεμόπαιξαν.

“Θα είμαστε και οι δύο εκεί γλυκιά μου…” συνέχισε στον ίδιο τόνο. Κάτι σαν ομίχλη είχε μπει στο δωμάτιο και αιωρούνταν στο εσωτερικό του.

“Θα σε περιμένουμε… μας έχεις λείψει τόσο πολύ…” η φωνή συνέχισε να βγαίνει από τα χείλη της μορφής αυτής του ηλικιωμένου άντρα χωρίς καν να κινείται. Η Έλλη άνοιξε με μιας τα μάτια της. Για λίγα δευτερόλεπτα το βλέμμα της διασταυρώθηκε με εκείνο το απόκοσμο ονειρικό βλέμμα του απέναντί της. Γεμάτη έκσταση ανασηκώθηκε καθιστή στο κρεβάτι της.

“Παππού!” τον προσφώνησε απλώνοντας τα χέρια της προς την κατεύθυνσή του. Το πρόσωπο εκείνου λες και φωτίστηκε από μια ανείπωτη ζεστασιά. Της χαμογέλασε γλυκά και άρχισε να απομακρύνεται και να χάνεται από κοντά της. Έσβηνε η μορφή του μέσα στο ημίφως του χώρου, γινόταν όλο και πιο διάφανη.

“Παππού!” είπε πάλι η Έλλη γεμάτη συγκίνηση και ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα γαλήνης. Σαν να γέμιζε και κατέκλυζε την ψυχή της με απίστευτη τρυφερότητα.

Ο χώρος στο δωμάτιο τίποτα δεν θύμιζε ότι αυτή του η ηρεμία είχε ταραχτεί ή μεταβληθεί. Όλα ήταν όπως πριν. Ακριβώς στη θέση τους. Μόνο η Έλλη ένιωθε την καρδιά της πιο ήρεμη, με μεγαλύτερη προσμονή και συγκίνηση. Άφησε το σώμα της να ξαπλώσει ξανά στο κρεβάτι. Ελεύθερο, χαλαρό. Ένιωθε ότι αυτή η παρουσία που πέρασε από δίπλα της ήταν για αυτήν πολύ προστατευτική και ανθρώπινη με οικείο τρόπο. Έκλεισε τα μάτια της και άφησε τον νου της να πλανηθεί. Πίσω στο χρόνο, στις όποιες μνήμες. Στο χωριό που ερχόταν. Και έτσι ξανά ο ύπνος την πήρε στην αγκαλιά της για να την ταξιδέψει ως το πρωί.



ΣΚΗΝΗ 7


Το σπίτι του Νικηφόρου και της Μελπομένης Φωκά ήταν χτισμένο στην εξωτερική περίμετρο του χωριού. Εκεί που αμφιθεατρικά έβλεπε κανείς το μεγαλύτερο μέρος των σπιτιών αλλά πέρα μακριά το μάτι του ταξιδιώτη αποζημιωνόταν από το γαλάζιο της θάλασσας στον όμορφο κόλπο.


Όταν έφτασαν, ο Ανδρέας οδήγησε το αυτοκίνητο προς το μέρος του σπιτιού. Η Έλλη είχε μια παράξενη αγωνία να επισκεφτεί το μέρος όπου πέρασε πολλές από τις πρώτες βρεφικές και παιδικές στιγμές της. Για έναν λόγο που δεν της είχε αιτιολογηθεί αλλά μήτε εκείνη τον έψαξε, είχε σταματήσει να γίνεται κουβέντα για την κατάσταση αυτού του σπιτιού. Οι όποιες αναφορές στην οικογένειά της ήταν πολλές μεν για τον παππού Νικηφόρο και τη γιαγιά Μελπομένη αλλά καμία για την τύχη του σπιτιού. Το ήξερε μόνο ως αναφορά από τους γονείς της σαν ένα από τα μελλοντικά τους όνειρα να το αναστήσουν.


Το αυτοκίνητο του πατέρα της σταμάτησε. Με τη μητέρα της βγήκαν πρώτοι από το αυτοκίνητο. Ακολούθησε και εκείνη. Έριξε το βλέμμα της ολόγυρα αναζητώντας κάποιο σπίτι από αυτά τα κλασικά του χωριού όπως θεωρητικά το είχε στο μυαλό της. Ο πατέρας της στεκόταν μπροστά σε μια ξύλινη αυλόπορτα μεγάλη με φανερά τα ίχνη της εγκατάλειψης. Δεξιά και αριστερά της μια ψηλή πέτρινη ξερολιθιά έκλεινε το εσωτερικό του οικοπέδου. Μπροστά στην είσοδο δύο μεγάλα πεύκα έκρυβαν τη θέα για το τι ακολουθούσε. 


“Ο μηχανικός θα έρθει εδώ; πού έχετε δώσει ραντεβού;” τον ρώτησε η Τζένη.

“Σε μία ώρα από τώρα εδώ, άλλωστε το ξέρει” απάντησε εκείνος προσθέτοντας “Ελάτε περάστε!” 

Στάθηκε στην ξύλινη αυλόπορτα και την μετακίνησε για να περάσουν η γυναίκα με την κόρη του. Διάβηκαν και οι δύο με τον ίδιο να ακολουθεί τελευταίος. Η Έλλη έμπαινε σε μια μεγάλη αυλή που τα σημάδια της φανέρωναν ότι κάποτε θα έπρεπε να ήταν ένας όμορφος κήπος. Μια εγκαταλειμμένη πέτρινη βρύση στα δεξιά του μονοπατιού οδηγούσε στο βάθος του οικοπέδου. Αγριόχορτα και θάμνοι κατοικούσαν τώρα εκεί που κάποτε όλα έδειχναν μια απόμακρη ομορφιά. Περπάτησαν αρκετά μέτρα που τα χαρακτήριζε η σιωπή και τα βλέμματα που αντάλλασσαν ο Ανδρέας με την Τζένη. Σαν να προσπαθούσαν να συνεννοηθούν για κάτι.


Είχαν πια διανύσει αρκετά μέτρα όταν τα δέντρα και οι θάμνοι άνοιξαν δεξιά και αριστερά τους. Τα μάτια της Έλλης έπεσαν στη θέα του παλιού σπιτιού που ανοίγονταν μπροστά της. Η έκπληξή της ήταν πολύ μεγάλη όταν το θέαμα που αντίκρισε παρουσίαζε μπροστά της ένα μισοερειπωμένο οίκημα. Το μεγαλύτερο μέρος από αυτό ήταν ερείπια. Που όμως δεν φανέρωναν το πέρασμα ενός φυσιολογικού χρόνου αλλά κάτι άλλο, κάτι βίαιο. Ένα παράξενο συναίσθημα ήρθε να την επισκεφτεί και μια ανεξήγητη θλίψη που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Σαν η τύχη αυτού του σπιτιού να την πλήγωνε έντονα.


“Μα… αυτό είναι το μισό ερειπωμένο!” είπε καθώς πλησίαζε ακόμα περισσότερο.

“Πράγματι είναι χάλια” απάντησε ο πατέρας της πλησιάζοντας κοντά της.

Η Έλλη άρχισε να εξετάζει πιο προσεκτικά το ερειπωμένο σπίτι που δεν μπορούσε να κρύψει την παλιά ομορφιά του έστω και σε αυτήν την κατάσταση.

“Μα τόσα χαλάσματα πατέρα; Γιατί όλο αυτό; Έγινε κάτι;” ρώτησε.

“Θα ακούσεις…” της απάντησε η μητέρα της.


Η Έλλη πλησίασε πολύ κοντά. 

“Πρόσεχε γιατί αυτό το κομμάτι του σπιτιού είναι ασταθές και επικίνδυνο” της είπε ο πατέρας της.

“Μόνο ασταθές; Εδώ δείχνει σαν να πέρασε κάτι βίαια…”

Προχώρησε στο πλάι. Προς το μέρος των ερειπίων ένιωσε κάποιο δέος και μια συγκίνηση που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Μια συγκίνηση που έγινε πολύ μεγαλύτερη όταν τα μάτια της έπεσαν σε ένα  μεγάλο παγκάκι εκεί δίπλα. Ο μεταλλικός σκελετός του έδειχνε ακόμα στιβαρός. Το υπόλοιπο ήταν ξύλα σε σκούρο χρώμα αλλά πολλά από αυτά είχαν εμφανή την εικόνα της φθοράς. Ολόγυρα του ήταν θάμνοι και ξερόχορτα αλλά και μια βουκαμβίλια που έδειχνε παλιοκαιρισμένη αλλά ήταν το μόνο ζωντανό σχετικά φυτό εκεί μέσα. Έστεκε εκεί μεγάλη σαν δέντρο. Τα κόκκινα άνθη της πλημμύριζαν το χώρο. 


“Κοίτα να δεις τώρα!” είπε σιγανά η Έλλη καθώς πλησίασε το παγκάκι. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει. Κάτι μέσα της φώναζε με έναν ιδιαίτερο τρόπο αλλά δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Ένα βίωμα ένιωθε να προσπαθεί να ζωντανέψει και να βγει στην επιφάνεια. Μια συγκίνηση. Η σκέψη του παππού της άρχισε να θεριεύει μέσα της. Μνήμες άγνωστες, μορφές, γεγονότα. Άπλωσε τα χέρια της και άγγιξε το ξύλινο παγκάκι. Οι γονείς της πιο πίσω διακριτικά παρακολουθούσαν με ανάλογη συγκίνηση. Η Έλλη ένιωθε έναν κόμπο να ανεβαίνει από μέσα της και να στέκεται στο λαιμό της ενώ κάποιες φωνές γυρόφερναν ακαθόριστα στο μυαλό της μέσα. Γύρισε απότομα προς του γονείς της:


“Τι έγινε εδώ! Πείτε μου τι συνέβη με το σπίτι!” ρώτησε με φωνή δυνατή και έντονη φόρτιση, “Κάτι έγινε έτσι δεν είναι; Στο παγκάκι αυτό! Το νιώθω! Είναι μέσα μου! Μάνα! Πες μου! Πατέρα σε παρακαλώ!” έτρεξε προς το μέρος τους. 

“Το όνειρο! Ναι! Ο εφιάλτης που με βασάνιζε τόσες φορές τις νύχτες. Εδώ λοιπόν είναι η εξήγηση;” είπε ξανά. Σαν να ήθελε να χυθεί στην αγκαλιά τους. Οι γονείς της έδειχναν συγκινημένοι με τα μάτια της μητέρας της υγρά.

“Ησύχασε παιδί μου θα σου πούμε…” είπε εκείνη και άρχισε τη διήγησή της. Με φωνή σπασμένη από συγκίνηση αργά αργά, μία προς μία τις φράσεις δείχνοντας προς το χώρο.


“Ένα όμορφο καλοκαίρι. Από αυτά που περνούσες στο χωριό στα πρώτα σου χρόνια όταν συνήθως ερχόμασταν εδώ. Έτσι και τότε… Δεκαεπτά χρόνια πριν! Ήμασταν και τότε εδώ. Ο παππούς ο Νικηφόρος, η γιαγιά Μελπομένη, οι γονείς μου δηλαδή… Και εμείς. Εκείνο το βράδυ ο πατέρας σου έλειπε γιατί από το πρωί γύρισε στο νοσοκομείο, είχε έκτακτη εφημερία. Ένα όμορφο βράδυ που έμελε να γίνει τραγικό…” 

Έκανε μια μικρή διακοπή. Έσφιξε το χέρι της Έλλης και συνέχισε με την κόρη της να ρουφάει κάθε της λέξη.

“Περάσαμε όμορφα εκείνο το βράδυ. Η γιαγιά σου είχε κάνει μια υπέροχη σπανακόπιτα. Φάγαμε έξω εδώ στην αυλή. Να εκεί. Κάποτε ήταν το τραπέζι. Όμως η νύχτα εγκυμονούσε στα σπλάχνα της κάτι μεγάλο και εφιαλτικό… Θα ήταν οι πρώτες ώρες το ξημέρωμα όταν μια υπόκωφη βοή από τα έγκατα της γης μας ανατρίχιασε. Ύστερα από λίγο η γη άρχισε να τρέμει… τα πάντα άρχισαν να χορεύουν ένα χορό τρόμου και καταστροφής… Σε είχα μικρή, κοιμόμασταν αγκαλιά στο ίδιο κρεβάτι. Ο Παππούς με τη γιαγιά σου στο δικό τους. Άρχισαν να πέφτουν πράγματα από τα έπιπλα. Ξυπνήσαμε φωνάζοντας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κραυγή της συγχωρεμένης της μάνας μου. ‘Τα παιδιά!’ ούρλιαξε. Σε άδραξα στην αγκαλιά μου αλλά το σπίτι άρχισε να καταρρέει… Σοβάδες, και κομμάτια της στέγης άρχισαν να πέφτουν επάνω μας. Τα κρατούσε προς στιγμή η βαριά σερβάντα δίπλα στο κρεβάτι. Είδα τον παππού σου τον Νικηφόρο να ορμάει στο δωμάτιό μας. Πάνω του έπεφταν διάφορα μα δεν έδινε σημασία. ‘Το παιδί’ του είπα. ‘Σώσε την Έλλη’. ‘Μη φοβάσαι’ μου είπε. Δεν μπορούσα να κινηθώ, είχα εγκλωβιστεί στα ερείπια. Σε άδραξε στην αγκαλιά του. Έκλαιγες υστερικά… τον είδα να καταφέρνει να βγαίνει απ το δωμάτιο. Κατάφερα να απεγκλωβιστώ από τα χαλάσματα και χύθηκα προς τα έξω. Σε είχε αφήσει σε ετούτο εδώ το παγκάκι, λέγοντας σου να μην κουνηθείς από εκεί. 

‘Παππού… εμένα θα με αφήσεις εδώ;’ του είπες! 

‘Θα έρθω πάλι μικρή μου μη φοβάσαι…’ σου απάντησε.


Η Έλλη ένιωσε τα μάτια της να δακρύζουν, κάτι έβγαινε από μέσα της λυτρωτικά. Η μητέρα της με τον πατέρα της δίπλα βίωναν την ίδια συγκίνηση. Η Τζένη συνέχισε την αφήγηση:

“Γύρισε πίσω… είχα πέσει ανάμεσα στην πόρτα και στο δωμάτιο. Μέσα η γιαγιά σου τον φώναζε με το όνομά του… δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την κραυγή….ποτέ!… με έσυρε πληγωμένη έξω εδώ δίπλα σου… μετά… μετά όρμησε πάλι μέσα για μια ακόμα φορά…”

Η Τζένη σταμάτησε. Σαν να τα ζούσε όλα αυτά, όπως εκείνο το βράδυ.


“Μετά; Τι έγινε μετά μαμά;” την ρώτησε η Έλλη με αγωνία. Εκείνη γύρισε και την κοίταξε ίσια στα μάτια. Κράτησε σφιχτά τα δύο της χέρια. 

“Δεν πρόλαβε κόρη μου… δεν…. Το δωμάτιό τους κατέρρευσε… τον βρήκαμε αγκαλιά με τη γιαγιά σου τη Μελπομένη… είχε και εκείνη παγιδευτεί στα χαλάσματα και δεν μπορούσε να βγει. Έστεκε σαν φύλακας άγγελος πάνω απ το κορμί της. Η στέγη έπεσε… έφυγαν μαζί όπως έζησαν…”

Η Τζένη δεν άντεξε άλλη συνέχεια. Έπεσε στην αγκαλιά του Ανδρέα. Η Έλλη σηκώθηκε. Περπάτησε αργά προς τα χαλάσματα. Στο πεσμένο μέρος του σπιτιού. Προσπαθούσε να δει, να ψηλαφίσει. 

“Παππού! Γιαγιά! Αυτή λοιπόν ήταν η αλήθεια;”

Η φωνή του πατέρα πίσω της απάντησε.

“Ναι Έλλη! Έτσι έφυγαν ο Νικηφόρος με την Μελπομένη. Εκείνος σου έσωσε τη ζωή μαζί με της μητέρας σου. Δεν πρόλαβε όμως να γλιτώσει τη γυναίκα του μήτε τον εαυτό του. Έβαλε πρώτη προτεραιότητα εσάς! Εκεί σε εκείνα τα ερείπια ήταν το δωμάτιό τους. Φυσικά τα έπιπλα και τα πράγματα άδειασαν. Έμειναν, όπως βλέπεις, μονάχα οι πέτρες και οι ...αναμνήσεις”


Η Έλλη ξαναγύρισε στο παγκάκι. Το περιεργάστηκε με το βλέμμα της. Άγγιξε με ευλάβεια τα παλιοκαιρισμένα ξύλα του. Τα χάιδεψε. 

“Δεν με άφησες τελικά μόνη παππού! Με γλίτωσες!”

Γύρισε προς τους γονείς της σκουπίζοντας τα μάτια της

“Πατέρα! Τώρα που το σπίτι θα χτιστεί ξανά, θέλω αυτό το παγκάκι να φτιαχτεί και να μείνει εδώ, στη θέση του, σε παρακαλώ…”

“Ναι παιδί μου. Αυτό είχαμε σκοπό να κάνουμε. Θα μείνει εδώ, δίπλα στην βουκαμβίλια. Μια νέα ζωή καρτερά αυτό το σπιτικό. Ήρθε η στιγμή να ζωντανέψει ξανά, να αντηχήσουν ξανά τα βήματά σου στα πατώματά του. Όπως τότε…”


Η Έλλη ανασαίνοντας καθαρά έβαλε στη χούφτα της όσα κόκκινα λουλούδια μπορούσε που είχαν πέσει από το δέντρο. Έσφιξε τη γροθιά της στο στήθος της. Πήγε αργά προς το ερειπωμένο σπίτι.

“Δεν σας αφήσω ποτέ… θα είμαι εδώ… κοντά σας…”

Άνοιξε τη χούφτα της και άφησε τα κόκκινα φύλλα ελεύθερα. Αυτά στροβιλίστηκαν λίγο στον αέρα και απλώθηκαν ολόγυρα ανάμεσα στα σκόρπια χαλάσματα.

Τέλος



Φίλες και Φίλοι, 

το διήγημα αυτό ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στο λογοτεχνικό εικαστικό δρώμενο "Φωτοσυγγραφική σκυτάλη #6" που διοργανώνει η αγαπημένη μας φίλη Mary Pertax στο προσωπικό της blog  "Γήινη ματιά"

Μπορείτε να διαβάζετε τις συμμετοχές εδώ:  Λίστα παρακολούθησης της σκυτάλης

Την πανέμορφη φωτογραφία με το παγκάκι διάλεξε για μένα η αγαπητή μας Μαριάννα στο δικό της blog "Onirokosmos" Που πήγαν όλοι όπως και τη λέξη "Αγκαλιά"

Με τη σειρά μου, παραδίνω την εικόνα που ακολουθεί στην αγαπημένη μας φίλη Μαρίνα Τσαρδακλή για να συνεχίσει την υπέροχη αυτή σκυτάλη μέσα από το blog της "Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή"



Πηγή: από το διαδίκτυο

Διάλεξα μια εικόνα χαρακτήρων και στιγμών για τη Μαρίνα σε ασπρόμαυρο φόντο. Ίσως είναι μια ιδιαίτερη εικόνα με έντονα συναισθήματα. Όμως πιστεύω στη δύναμη της έμπνευσης και στα όσα έχει στην συγγραφική της φαρέτρα.

Η λέξη που διαλέγω για τη Μαρίνα είναι    "Εμμονή"

Καλή επιτυχία αγαπημένη μου φίλη


Για μια ακόμα φορά να πω ότι βιώνω αυτό το δρώμενο με πολύ μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Με αναμονή, με αγωνία. Καλή συνέχεια σε όλους μας.

Δείτε στο Cinefil







52 σχόλια:

  1. Καλημέρα φίλε μου.
    Αυτό θέλει χρόνο για να διαβαστεί για να το απολαύσω.
    Θα τα ξαναπούμε αργότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα σου Γιάννη μου και έκανα το άνοιγμα της ημέρας με αυτήν την τόσο περιγραφική και φορτωμένη συναισθήματα συμμετοχή σου! Σ' ευχαριστώ που ξεκινώ με συγκίνηση φοβερή αφήγηση και το ρουφάς λες και το ζεις! Υπέροχη συμμετοχή που κρατά την έκτη σκυτάλη στο ύψος που την ανύψωσες εσύ και οι προηγούμενοι φίλοι! Ενδιαφέρουσα εικόνα αναμένω από το Μαρινάκι μας την έμπνευση της! Καλή συνέχεια τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου,
      σε σένα χρωστάμε αυτήν την έμπνευση με το δρώμενο που τώρα έγινε κομμάτι της σκέψης και της δημιουργίας μας.
      Αν κατάφερα να σου δώσω τέτοια συναισθήματα ειλικρινά με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο και συγκινημένο.
      Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη. Πάντα να είμαστε εδώ να συνεχίζουμε.

      Διαγραφή
  3. Κλαίω!!! Πόση συγκίνηση ξεπήδησε μέσα από τις γραμμές σου!!!
    Σεισμός, φοβερός, τρομαχτικός,που κάνει τον άνθρωπο ανήμπορο να τα βγάλει πέρα. Και ο παππούς με αυτοθυσία έσωσε τα παιδιά του, εγγονή και θυγατέρα!! Έτσι έπρεπε, αυτό έπρεπε να κάνει....''Τα παιδιά''! Μια κραυγή που με έκανες να την ακούσω σπαραχτική, γεμάτη αγωνία και απόγνωση!!
    Πολύ καλογραμμένο Γιάννη όπως όσα γράφεις φυσικά. Με έντονα συναισθήματα.Με ζωντανές εικόνες. Μας βάζεις στην αγωνία του τι συμβαίνει σιγά σιγά. Βιώνουμε κι εμείς την εφιαλτική στιγμή που όλα καταρρέουν.
    ''Παππού… εμένα θα με αφήσεις εδώ;’ ΄πρέπει να σου πω ότι αυτή η ερώτηση από την αρχή του διηγήματός σου με τρόμαξε...δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήξερα όμως ότι πλανιέται κάτι τρομαχτικό.
    Μπράβο για άλλη μια φορά Γιάννη.
    Η σκυτάλη εκτινάχτηκε στα ύψη. Η εικόνα για τη Μαρίνα είμαι σίγουρη ότι θα της φέρει έμπνευση και θα καλπάσει γράφοντας
    Μπράβο μπράβο μπράβο!!
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου,
      πόση συγκίνηση! Κάτι τρέμει μέσα μου με τα λόγια και το πάντρεμα των συναισθημάτων μας.
      Να σου και σας εκμυστηρευτώ κάτι προσωπικό. Αυτή η έκφραση με αποδέκτη εμένα, ήταν ακριβώς το ερώτημα της πεθαμένης πια γιαγιάς μου σε ένα όνειρο που έχω δει χρόνια και με έχει συγκλονίσει. Τότε ήταν φωτιά. Τότε εγώ είχα σώσει την οικογένειά μου και έμεινε μονάχα εκείνη πίσω. Η ικετευτική της φωνή ακόμα ταράζει την καρδιά μου. Και στο όνειρο γύρισα πίσω να την πάρω στην αγκαλιά μου. Με τις φλόγες να μας αγκαλιάζουν.

      Ήθελα να αφήσω το μήνυμα της ανθρώπινης αλληλεγγύης αλλά και της θετικής συνέχειας. Το σπίτι ζωντανεύει από εκείνους που σώθηκαν. Νέες ζωές γεμίζουν φως και αγάπη εκεί.
      Ένα μεγάλο ευχαριστώ απ την καρδιά μου καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  4. Ουφ... τέλος!
    Συγκίνηση και αγωνία!
    Πόσο καλά ξέρεις Γιάννη μου, με την ευκαιρία ενός παιχνιδιού να μπλέξεις μια παρόμοια ιστορία που κρατά τον αναγνώστη σε αγωνία και παράλληλα τον συγκινεί!
    Κινηματογραφικό σενάριο έγραψες και κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρεις στα σοβαρά αυτό σου το ταλέντο!
    Η Μαρίνα θα "γράψει" με την φωτογραφία σου, γιατί και αυτή το έχει το θρίλερ και την δημιουργικά φαντασία!

    ΑΦιλιά ενθουσιασμένα και πολύ συγκινημένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία μου, αγαπημένη μου φίλη.
      Αν από σένα, με την κατάρτιση, την εμπειρία, την ποιότητα, ακούω τέτοια λόγια για το σενάριο, τότε νιώθω καλά. Ειλικρινά. Η γνώμη σου για μένα μετράει πολύ, το ξέρεις. Σε ευχαριστώ πολύ και είμαστε εδώ συνεχίζοντας.
      Καλημέρα.

      Διαγραφή
  5. Kαλημέρα αγαπημένε μου.
    Η συμμετοχη σου σε αυτο το ομορφο δρωμενο εξαιρετικη.
    Η πλοκη, η αφηγηση, οι περιγραφες, ολα ζωντανευαν μπροστα μου.
    Δεν ξερω αν εμπνευστηκες την ιστορια απο το σεισμο στη Σαμο, με εκανες παντως να συμπασχω περισσοτερο με ολους αυτους τους ανθρωπους που εχουν ζησει αναλογα περιστατικα.
    Πολυ δυσκολο, σε σημαδευει για παντα.
    Υπεροχο διηγημα.

    Να εισαι καλα φιλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου καλησπέρα καρδιά μου,
      όχι η έμπνευση δεν ήταν στη Σάμο. Θα δεις την απάντησή μου στο σχόλιο της Άννας και θα βρεις την πηγή εκεί. Ο Σεισμός ναι μπήκε από τα πάθη των ανθρώπων στο πολύπαθο νησί. Εμπειρία τρομακτική και μακάρι να μην τη ζει κανείς.
      Σε ευχαριστώ από καρδιάς. Τα φιλιά μου κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  6. Κινηματογραφική γραφή, γρήγορη πλοκή, έντονες εικόνες, συγκινησιακή φόρτιση. Άνετα θα μπορούσε να γίνει μια ταινία μικρού μήκους. Υπέροχη η γραφή σου όπως πάντα, κατόρθωσες πρωί πρωί να με κάνεις... να πονέσω! Δεν ξέρω, ίσως να φταίει ότι έγινα παππούς πρόσφατα. Μια ιστορία, που σίγουρα θα μπορούσε να είναι αληθινή, ο σεισμός στις Αλκυονίδες είναι γεγονός, με αρκετά θύματα απ΄ ότι θυμάμαι.
    Νάσαι καλά, φίλε, να μας χαρίζεις πάντα τέτοιες, δυνατές ιστορίες!
    Και η φωτογραφία σου, σίγουρα μπορεί να δώσει μια δυνατή ιστορία!
    Το δρώμενο μέχρι τώρα ξετυλίγεται με πολύ όμορφο τρόπο και χαίρομαι που συμμετέχουμε μαζί!
    Την Καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασίλη μου καλησπέρα,
      ήδη με το δρώμενο περνάμε υπέροχα όπως πάντα. Υπέροχες δουλειές από όλες τις συμμετοχές. Κάθε ένας ξεδιπλώνει την καρδιά του και την έκφρασή του.
      Έγινες παππούς Βασίλη! Ευλογία φίλε. Να το ζεις, να το χαίρεσαι. Κατανοώ την συγκίνηση και τη φόρτιση. Οι Αλκυονίδες έδωσαν μεγάλους σεισμούς και ζημιές δυστυχώς.
      Σε ευχαριστώ με την καρδιά μου αγαπητέ φίλε.

      Διαγραφή
  7. Γιάννη μου, κατάφερες να με συγκινήσεις, δάκρυσα με την τρυφερή και συνάμα βίαιη ιστορία σου. Εκπληκτικός ο τρόπος που περιέγραψες τις διαφορετικές σκηνές, όπως εκπληκτική και η ροή του λόγου σου. Με γέμισες εικόνες, με πήρες μαζί σου σε εκείνο το σπίτι, στην ανεμελιά των παιδικών χρόνων, στα χαμόγελα, στο τραγικό φινάλε του παππού και της γιαγιάς, έκανες τον παππού ήρωα στα μάτια μου που θυσιάστηκε για τα αγαπημένα του πρόσωπα. Σ' ευχαριστώ για το όμορφο διήγημα, φίλε μου. Η εικόνα για τη Μαρίνα μας πολύ δυνατή και είμαι βέβαιη ότι θα την εμπνεύσει κατάλληλα. Πολλά φιλιά, φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μία μου καλησπέρα.
      Η συγκίνησή σου και τα αισθήματά σου είναι για μένα το καλύτερο δώρο. Ειλικρινά. Να γιατί τέτοιες στιγμές και μοιράσματα έρχονται να θυμίσουν ότι τέτοιες δικτυακές λογοτεχνικές και όχι μόνο γειτονιές, έχουν πολύ μεγάλο ρόλο να παίξουν. Να μας συγκινήσουν, να μας ενώσουν, να μοιράσουμε χαμόγελα και συναισθήματα.
      Σε ευχαριστώ για όλα σου αυτά τα δώρα.
      Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  8. Ξεκινώντας ανάποδα, μπράβο για την επιλογή της φωτογραφίας που καθόλου τυχαία δεν έγινε, φαντάζομαι. Η ενδοοικογενειακή βία αυτές τις μέρες, έχει κορυφωθεί. Όπως και οι γυναικοκτονίες ολούθε.
    Όσο για την ιστορία σου, κρύβει μικρούς διάσπαρτους θησαυρούς μέσα της. Είναι φτιαγμένη με τα γνώριμα υλικά σου, την ευαισθησία, το σεβασμό και την αγάπη σου. Εικόνες τέλεια σκηνοθετημένες, με την αγωνία να κορυφώνεται όπως στις ταινίες (αυτό το "Σώσε την Έλλη", πόσο σπαραγμό έχει!)
    Καλή συνέχεια στην Μαρίνα μας και πολλά συγχαρητήρια Γιάννη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μας συγγραφέα και φίλη, Μαρία μου.
      Και σένα η ανοιχτή αγκαλιά της καρδιάς σου αγκάλιασε τον παππού και τα βιώματα όλων στο διήγημα. Μην ξεχνάς τι εμπνεύσεις μας έχεις δώσει με μια δική σου συγκλονιστική γιαγιά, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
      Σε ευχαριστώ για τα λόγια και τη στήριξη καλή μου φίλη.
      Ναι, στις μέρες μας η ενδοοικογενειακή βία έχει εξαπλωθεί και πρέπει να την παλέψουμε.
      Φιλιά.

      Διαγραφή
  9. Συγκλονιστική ιστορία! Για μια αλήθεια που είχε ανάγκη να ακουστεί, για μια οικογένεια που γνώρισε τον θυμό της φύσης, για τη δύναμη της αγάπης που δεν λογαριάζει ούτε το φόβο.
    Τόσα συναισθήματα, τόσες εικόνες. Μπράβο Γιάννη. Πολύ έντονη η ιστορία σου, μας συνεπήρε στην ένταση της.
    Και το τέλος, είχε μια γεύση ανταπόδωσης, ευγνωμοσύνης.
    Θα προτιμούσα να την έχω διαβάσει νύχτα, σε μια ανάλογη ατμόσφαιρα, αλλά κι έτσι την απόλαυσα πραγματικά.
    Ευχαριστώ πολύ για την εικόνα. Εύχομαι να σταθώ αντάξια της κι η έμπνευση να είναι δίπλα μου.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου καλησπέρα,
      να ξεκινήσω από το τέλος. Χάρηκα που η εικόνα σου άρεσε. Είμαι σίγουρος ότι ένα ακόμα διαμαντάκι σου θα παρουσιαστεί στα μάτια μας. Καλή έμπνευση να σου ευχηθώ.
      Έπιασες τα συναισθήματα στο μικρό διήγημα όπως ακριβώς τους πρέπει. Όπως βρήκαν και εκφράστηκαν. Ήθελα ένα θετικό τέλος. Μια συνέχεια. Αυτό που λες ανταπόδοση ευγνωμοσύνης. Είναι πολύ σημαντικό να βγει, να εκφραστεί.
      Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και αυτό που βγάζεις με την έκφρασή σου. Να είσαι καλά κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  10. Συγκινήθηκα πολύ Γιάννη διαβάζοντας αυτό το υπέροχο πραγματικά διήγημα σου Κάποιοι άνθρωπο θυσιάζονται για τους άλλους αλλά υπάρχουν κάποιοι κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους.Πολλά συγχαρητήρια και καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου καλή μας φίλη, σε ευχαριστώ πολύ για τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου. Έτσι είναι καλή μου φίλη. Στη ζωή υπάρχει το φωτεινό και το γκρίζο. Και πάντα η αιώνια διαμάχη μεταξύ τους. Να είσαι καλά για τα λόγια και την ενθάρρυνση. Καλή συνέχεια.

      Διαγραφή
  11. Εγώ Γιάννη μου το απόλαυσα! Απογευματάκι, ξαπλωμένη στη γωνιά μου, ανοιξα το είδα ξαι το διάβασα, το απόλαυσα σαν να διάβαζα βιβλίο. Πραγματικά σε θαυμάζω, δεν υπάρχει πλευρά σου που να μην αξίζει. Ο σεισμός με..αγρίεψε λιγάκι μα τα συναισθήματα και οι εικόνες που ζωντανεύεις με το λόγο σου είναι μία υπέροχη παρέα για στιγμές σαν τις δικές μου στο..καναπέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Γεωργία μου,
      ο σεισμός είναι ένα τρομερό βίωμα και μακριά απ' όλους τους ανθρώπους. Με πήρες λοιπόν παρεούλα εκεί στο χώρο σου ναι; Πόσο όμορφο και τιμητικό για μένα. Ειλικρινά είναι το πιο όμορφο και σε ευχαριστώ. Χάρηκα που το απόλαυσες καλή μου φίλη. Να είμαστε καλά. Στέλνω την αγάπη μου κοντά σας.

      Διαγραφή
  12. Καλησπέρα Γιάννη
    Συγκλονιστικό. Και για την κινηματογραφική ροή και για τη ρεαλιστική αποτύπωση συναισθημάτων. Βλέπω στην πρώτη σκηνή το κοριτσάκι χαμογελαστό, στο παγκάκι, και τον παππού ανέκφραστο, κάπως απόμακρο και σκέφτομαι, κάτι συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει μας θυμίζει πως δύσκολα μπορούμε να δαμάσουμε τη δύναμη της φύσης που μας περιβάλλει. Και δύσκολα να κρυφτούμε από το υποσυνείδητο - είναι εδώ να μας δείχνει τι χρειάζεται την φροντίδα μας.
    Ιδιαίτερη η φωτογραφία για τη Μαρίνα. Την βλέπω και αναρωτιέμαι αν είναι ένα ζευγάρι που χορεύει ή ένα ζευγάρι που παλεύει. Περιμένω με ενδιαφέρον να διαβάσω την έμπνευση της Μαρίνας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Τζοάννα μου. Η δύναμη της φύσης είναι ανυπολόγιστη. Μας κάνει να καταλαβαίνουμε πόσο ασήμαντοι και τρωτοί είμαστε μπροστά της. Παρ' όλα αυτά εμείς συνεχίζουμε να την προκαλούμε και να την βιάζουμε, δυστυχώς.
      Προσπάθησα να δώσω αποσπασματικές σκηνές εισαγωγικές στο κλίμα και την ατμόσφαιρα στο διήγημα. Τα λόγια σου μου δείχνουν ότι τα κατάφερα. Σε ευχαριστώ πολύ για τα συναισθήματά σου και τις παρατηρήσεις σου καλή μου φίλη. Η φωτογραφία για τη Μαρίνα έχει πολλές προσεγγίσεις. Μπορεί να ερμηνευτεί με πολλές οπτικές γωνίες. Έχω εμπιστοσύνη στην αγαπημένη μας φίλη.
      Καλή συνέχεια Τζοάννα μου, να είσαι καλά κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  13. Tι όμορφη ιστορία! Ένα παγκάκι και μια οικογενειακή τραγωδία δεμένα σφιχτά με την ιστορία του σπιτιού. Κάθε σπίτι κλείνει μέσα του μικρές τραγωδίες. Όσο πιο παλιό, τόσο πιο πολλές. Συνήθως έτσι γίνεται.
    Η σύλληψή σου είναι καταπληκτική! Χρησιμοποίησες όλα τα σύμβολα της φωτογραφίας και μας έδωσες μια ολοκληρωμένη ιστορία άκρως συγκινητική.
    Συγχαρητήρια Γιάννη μου για την συμμετοχή σου!

    Υ.Γ. Ξεχώρισα ιδιαίτερα την πρώτη σκηνή! Εξαιρετική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε σπίτι έχει τη δική του μικρή και μεγάλη ιστορία Μαρία μου. Ειδικά ένα παλιό σπίτι είναι εκείνο που στην αγκαλιά του κουβαλά αντίστοιχα μυστικά.
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου, για το διάβασμα αυτής της ιστορίας και την αξιολόγησή της στο δικό σου συναισθηματικό κόσμο. Κρατώ το βίωμα και την επισήμανσή σου αγαπημένη μου φίλη σαν οδηγό για περαιτέρω.
      Να είσαι καλά θέλω και να χαμογελάς.

      Διαγραφή
  14. Φίλε Γιάννη, άγγιξες ευαίσθητες χορδές με αυτή την ιστορία σου.
    Τί πιο φυσικό να βάλει τη ζωή των αγαπημένων του πάνω από τη δική του;
    Κάτι ήξερα το πρωί κι άφησα να τη διαβάσω με την ησυχία μου τώρα.
    Συγκινήθηκα πάρα πολύ για έναν ακόμη λόγο. Τα κοριτσάκια μας είναι κοντά σ' αυτή την ηλικία και με συγκλόνισε όλο αυτό.
    Ότι κι αν γράψεις μας καθηλώνει.
    Να είσαι καλά και καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τη Ρένα μας!
      Ένιωσες το βίωμα του παππού ε; Είναι μεγάλη ευλογία να το ζεις και να το περνάς καλή μου φίλη. Δεν ξέρεις πόση σημασία έχουν τα λόγια σου για μένα μα και ειδικά τα συναισθήματά σου. Σε ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  15. Τι σου είναι το υποσυνείδητο; Αναπαράγει με την μνήμη στιγμές του παρελθόντος προσπαθώντας να συμπληρώσει τα κενά στο παρόν. Λυτρωτική η δύναμή της όταν διαπιστώνει πως τα αγαπημένα πρόσωπα δεν έχουν φύγει ποτέ από κοντά της, όταν καταφέρνει να ερμηνεύσει τα ανεξήγητα.
    Άνθρωποι που αξιώνονται την αγάπη, αφήνουν το νου και τη σκέψη λεύτερη να τους οδηγεί ακόμη και με κλειστά τα μάτια.
    Και κείνα τα χέρια που με ευλάβεια έσκαβαν τη γη, με την ίδια ευλάβεια άγγιζαν την ψυχή να μερώσει κι έδιναν υπόσχεση «εδώ είμαι εγώ, μη φοβάσαι»
    Και μ’ αυτή την υπόσχεση η νύχτα έκανε τα όνειρα πιο γλυκά, γιατί ήταν σίγουρη πως από κάπου θα την προσέχει.
    Λιτός μα όμορφος ο λόγος, έντονα φορτισμένος αλλά και σε κάποιες στιγμές γαλήνιος. Μια άλλη διάσταση στη μνήμη να φτάσεις στο άδηλο αλλά ουσιώδες της υπόθεσης, γραμμένο με την ψυχή σου Γιάννη.
    Δεν έχω να προσθέσω παρά άπειρα Μπράβο!
    Συγκινημένη σ' ευχαριστώ και σου εύχομαι καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννίκα μου, ακριβή μου φίλη και συνοδοιπόρισσα εδώ στον όμορφο κόσμο μας.
      Μία ακόμα φορά θα πω ότι αυτά σας ακριβώς τα συναισθήματα είναι ένα δώρο ανεξίτηλο για μένα αλλά πιστεύω και για κάθε άνθρωπο που τα ζει.
      Η αγάπη που κουβαλάμε μέσα μας είναι κάτι όμορφο κάτι υπερβατικό από το δικό μας εγώ. Απλώνεται σαν αγκαλιά, σαν προστασία στους δικούς μας ανθρώπους και δίνει τις δικές της υποσχέσεις. Έτσι ακριβώς άδολα δίνεται και μπροστά σε εκείνο το παγκάκι. Και τηρείται.
      Ένα μεγάλο ευχαριστώ Αννίκα μου για το πάντρεμα των συναισθημάτων μας μέσα από αυτή σου την ανάγνωση. Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  16. Καλησπέρα Γιάννη. Απόψε πρωτογνώρισα την πένα σου κι εσένα, μέσα από την πολύ όμορφη συγκινητική, λυτρωτική ιστορία σου.
    Έχεις το ταλέντο να χειρίζεσαι πολύ καλά τους χαρακτήρες σου. Μπράβο. Το απόλαυσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιούλη καλησπέρα. Καλώς όρισες αγαπητή φίλη στο "ΗΔΥΠΟΤΟΝ" Χαρά και τιμή μου τόσο η επίσκεψή σου όσο και τα καλά και ενθαρρυντικά σου λόγια. Να είσαι καλά. Σίγουρα θα τα λέμε στη συνέχεια. Σε ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  17. Με την ευφυή σειρά που έβαλες τις σκηνές τού διηγήματος, Γιάννη, πετυχαίνεις το άριστο αποτέλεσμα. Ο αναγνώστης ανυπομονεί για την εξέλιξη της πλοκής, μετέχοντας στην ένταση των συναισθημάτων των προσώπων. Οι σκηνές πειστικές, φέρνουν ανάγλυφα τις εικόνες μπροστά στον αναγνώστη.
    Χειρίζεσαι με πολλή προσοχή το ζήτημα του τραύματος από την εμπειρία τού σεισμού. Δύσκολο θέμα.
    Είναι ένα ωραίο διήγημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για την προσοχή, το χρόνο και τα λόγια σου Άρη μου. Να είσαι καλά για την αύρα της στήριξής σου πάντα και των παρατηρήσεών σου. Καλό Σαββατοκυριακο φίλε μου.

      Διαγραφή
    2. Αρχίζοντας να διαβάζω την νουβέλα-συμμετοχή σου Γιάννη ήμουν σίγουρη ότι θα διάβαζα ένα ακόμα συγκλονιστικό σου εργο και δεν έπεσα εξω όσο συνέχιζα την ανάγνωση μου.
      Σαν να ήμουν από μια μεριά εκεί και παρακολουθούσα από κοντά τους ήρωες σου με την αγάπη και την αγωνία μέσα σ αυτήν την οικογένεια και με την προσπάθεια των γονιών να μάθει όσο μπορούσε πιο ομαλά τραγικά γεγονότα το παιδί τους.
      Με το δικό σου κινηματογραφικό τρόπο γραμμένο ζωντανεύουν τα γεγονότα μπροστα μας.
      Ενα μεγαλο μπράβο για σένα δεν περιμέναμε τίποτε λιγότερο..
      Η εικόνα και η λέξη που παραδίνεις στην Μαρίνα σίγουρα θα την εμπνεύσει πολύ όμορφα, ειμαι σίγουρη..!! η σκυτάλη είναι από τα αγαπημένα δρώμενα της γειτονιάς μας.. ε;
      Να είσαι καλά, να προσέχεις καλή συνέχεια σε ότι κάνεις.. καλο σου βράδυ!

      Διαγραφή
    3. Ρούλα μου, αγαπημένη μας φίλη,
      Η "Σκυτάλη" είναι ένα φως που μας κράτησε ζωντανούς όλη αυτήν την περίοδο. Και θα συνεχίζει να το κάνει. Μένουμε δημιουργικοί και ενωμένοι στην παρέα μας.
      Όσον αφορά το διήγημα, ειλικρινά χαίρομαι που σου άρεσε. Προσπάθησα να δώσω αγάπη και αλληλεγγύη μέσα από αυτή τη μικρή πλοκή. Δεν ξέρω κατά πόσο το κατάφερα. Να είσαι καλά για τα στηρικτικά σου λόγια Ρούλα μου. Καλή συνέχεια.

      Διαγραφή
  18. Γιάννη μου καρέ καρέ ξεδίπλωσες την ιστορία σου και μαζί το ταλέντο σου προσφέροντας ένα ακόμη διαμαντάκι στη συλλογή των έργων σου.
    Και μετά συγκέντρωσες όλα αυτά τα καρέ για το συγκλονιστικό φινάλε.
    Υπέροχο διήγημα, γεμάτο τρυφερά συναισθήματα!
    Η φωτογραφία που επέλεξες πάρα πολύ "εκφραστική".
    Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου καλή μου φίλη καλησπέρα,
      προσπάθησα να δώσω συναισθήματα και ένα τέλος με θετική ματιά στο αύριο. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, νιώθω να μπόρεσα να σου δώσω κάτι όμορφο. Για αυτό είμαστε εδώ για να απολαμβάνουμε τέτοιες στιγμές. Καλή σου βδομάδα με τις ευχές μου.

      Διαγραφή
  19. Kαλησπέρα Γιάννη μου, λίγο πριν πάω για ύπνο είπα να σου κάνω μία επίσκεψη και έπεσα πάνω στο διήγημά σου αυτό! Η ώρα είναι περασμένη και δεν θα αντέξω να το διαβάσω τώρα, οπότε ξέρεις τί έκανα...μόλις το εκτύπωσα και θα το διαβάσω αύριο με την ησυχία μου!!!! όπως σου είχα πεί και παλαιότερα, δεν με βολεύει να διαβάζω μεγάλα κείμενα από την οθόνη. Θα επανέλθω λοιπόν!
    Καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριάννα μου, κατανοώ απόλυτα τη δυσκολία, τελευταία την έχω και εγώ. Με τη σειρά μου να σε ευχαριστήσω για την επιλογή και το χρόνο σου καλή μου φίλη. Μην αγχώνεσαι, είμαστε εδώ. Περιμένω τις εντυπώσεις σου. Φιλιά και καλή βδομάδα.

      Διαγραφή
    2. Γιάννη μου, μου άρεσε πολύ το διήγημά σου και ο τρόπος που ξετύλιξες σιγά-σιγά την ιστορία της νεαρής 'Ελλης. Τα παιδιά δεν θυμούνται πράγματα από την πολύ μικρή ηλικία τους, αλλά νά που ένα τέτοιο βίωμα μένει μέσα τους και μετατρέπεται σε εφιάλτη. Μόλις διάβασα πώς θα πήγαιναν στις Αλκυονίδες, κατάλαβα ότι η ιστορία θα είχε κάτι σχετικό με το σεισμό του 81, γιατί τον έζησα τότε (και μάλιστα ήμουν έγκυος στον γυιό μου και κατατρόμαξα).
      Συγχαρητήρια φίλε μου, για την υπέροχη συμμετοχή σου!
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
    3. Μαριάννα μου καλησπέρα σου.
      Η αναφορά μου στις Αλκυονίδες, έτσι κι αλλιώς, δευτερεύουσα σημασία έχει καθώς απλά "κλειδώνει" το χώρο. Φαντάζομαι τι θα πέρασες τότε το 1981. Ήταν και για μας μια πολύ τρομακτική εμπειρία τότε. Ήμουνα 21 χρονών.
      Ναι, σε αυτές τις ηλικίες, οι παραστάσεις στα παιδιά περνάνε στο ασυνείδητο καθώς δεν μπορούν να συγκρατούν οργανωμένες μνήμες. Και αυτό είναι χειρότερο.
      Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια καλή μου φίλη με την καρδιά μου. Να είσαι καλά. Τις ευχές μου.

      Διαγραφή
  20. Καλησπέρα Γιάννη,

    Πολύ όμορφο κείμενο. Εύγε.

    Να είσαι Καλά,
    Καλό Δεκέμβριο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ αγαπητέ φίλε. Από καρδιάς. Καλό μήνα να έχουμε, όμορφο και γιορτινό, με υγεία.

      Διαγραφή
  21. Γιάννη φίλε μου, καθυστέρησα να διαβάσω την ιστορία σου σκόπιμα, ήθελα να έχω ον χρόνο να την απολαύσω....γιατί τα κείμενά σου δεν τα απολαμβάνω, μόνο....τα ζώ....Εχεις το εκπληκτικό ταλέντο να ζωντανεύεις τους χαρακτήρες σου, το περιβάλλον που κινούνται, τα συναισθήματά τους....και ο αναγνώστης σου , αβίαστα και αυθόρμητα "ζει " την ιστορία...τριγυρνάει στους χώρους που περιγράφεις τόσο λεπτομερειακά, ακούει τους ήχους, βλέπει τα χρώματα....ταυτίζεται με τους ήρωες, τα βιώματα και τα συναισθήματά τους τον διαπερνούν και τον κάνουν να χαίρεται, να λυπάται, να αγωνιά, να εξοργίζεται, να γαληνεύει ....και στο τέλος να αισθάνεται μία λυτρωτική πληρότητα....Με καθήλωσε και αυτή η ιστορία σου , το περίμενα και το χάρηκα..να είσαι καλά Γιάννη μου να μας χαρίζεις αυτές τις απολαυστικές συγκινήσεις ανάγνωσης....η φωτό σου γιά την Μαρίννα μας γεμάτη ένταση , μας χάρισε άλλο ένα θαυμάσιο, εμπνευσμένο ανάγνωσμα (πρόλαβα και το διάβασα χθές). Καλό μήνα να έχουμε , την καλημέρα μου !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλαυδία μου καλησπέρα,
      δεν θέλω να αγχώνεσαι καλή μου φίλη για το χρόνο της επίσκεψής σου. Εδώ είμαστε και δεν αποχωριζόμαστε ο ένας τον άλλο.
      Για έναν άνθρωπο που προσπαθεί να αποτυπώσει γραπτά την έμπνευση και τις σκέψεις του και να τις δώσει συγκροτημένα μέσα από μια λογοτεχνική μορφή, τα λόγια σου αυτά είναι ευλογία και δώρο. Λειτουργεί σαν έναυσμα για κάτι καλύτερο.
      Να σε ευχαριστήσω απ την καρδιά μου για κάθε σου αναφορά. Να είσαι σίγουρη ότι με έκανε να αισθανθώ πάρα πολύ όμορφα καλή μου φίλη.
      Την καλησπέρα μου. Καλό σου μήνα και γιορτές.

      Διαγραφή
  22. Πώς ένα παγκάκι οδηγεί στην ψυχική λύτρωση και γαλήνη!
    Θαυμάσια προσπάθεια, Γιάννη μου!
    Ο λόγος σου έχει απολαυστικός και η ματιά σου διεισδυτική στην ψυχή των ηρώων!
    Να είσαι καλά και πάντα τέτοια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλαύκη μου σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου φίλη. Πράγματι το παγκάκι λειτουργεί ως σημείο αναφοράς στο διήγημα. Καταλυτικός ο ρόλος του στην πλοκή και στην συνάντηση των χαρακτήρων. Να είσαι καλά για την παρουσία σου. Συνεχίζουμε.

      Διαγραφή
  23. Καλησπέρα Γιάννη!
    Καλά τώρα, μόλις το διάβασα και έχω κατασυγκινηθεί,
    όχι μόνο από την ιστορία καθεαυτή - πού αναμφίβολα είναι τόσο συγκινητική -
    αλλά και για πολλούς άλλους λόγους.

    Με συγκινεί αυτή η ικανότητα σου που με ένα παγκάκι και μόλις 7 σκηνές, μπορεις να δημιουργείς μια ιστορία, τόσο γεμάτη σε εικόνα, και συναίσθημα, κι ενώ είναι τόσο μικρή μπορείς παρόλαυτα να χωρέσεις τόσο μεγάλο περιεχόμενο!!
    Λέω με συγκινεί γιατί οτιδήποτε θαυμάζω πολύ , ( ικανότητα, ταλέντο, δημιουργικό μυαλό, κτλ) .. με συγκινεί!
    Ένα ακόμα Μπράβο, είναι το λιγότερο που μπορώ να πώ!!

    Καλές γιορτές σου εύχομαι Γιάννη , να τις χαρείς με υγεία, αγάπη γύρω σου και έμπνευση απεριόριστη που να την μοιράζεσαι με όλους εμάς εδώ που καμαρώνουμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειρήνη μου καλησπέρα,
      τα λόγια σου, τα συναισθήματά σου, η κατάθεση καρδιάς είναι για μένα ακριβό δώρο και σε ευχαριστώ! Σε ευχαριστώ που μπορώ να αγγίζω μέρος της ψυχής σου και να γεμίζω τον πολύτιμο χρόνο σου με κάτι που μπορεί να σου προσφέρει θετικό.
      Δεν έχω λόγια να εκφράσω τι εισπράττω από αυτό σου το σχόλιο.
      Καλές γιορτές κοπέλα μου με κάθε σου όμορφο όνειρο.

      Διαγραφή