"Ελουάζ" (Κεφάλαια 1 & 2)

Αγαπημένες Φίλες και Φίλοι, ξεκινάω από σήμερα την δημοσίευση της Νουβέλας που σας είχα ήδη προαναγγείλει σε προγενέστερες αναρτήσεις. Η Δημοσίευση θα γίνεται εδώ, στο "ΗΔΥΠΟΤΟ" με την μορφή της συνέχειας ανάρτησης επεισοδίων αλλά και το όλο έργο θα ανεβαίνει παράλληλα και στην προσωπική μου σελίδα στην πλατφόρμα συγγραφής URNOVL στους συνδέσμους που θα σας παραθέτω στο τέλος κάθε κεφαλαίου.

Περίληψη:  

Ένα ψυχιατρείο με εξαίρετη φήμη. Μια αποθήκη ψυχών κάτω από το πολυτελές περιτύλιγμα. Εκείνη. Μια νεαρή γυναίκα, φορτωμένη με τους εφιάλτες της εφηβείας και την ψυχολογική κατάρρευση στη νιότη της. Το όνομα ενός πορτραίτου:  "Ελουάζ". Με το χέρι εκείνου που λάτρεψε αλλά και μίσησε απόλυτα. 

Για τον διαπλεκόμενο διευθυντή της κλινικής και τους συνεργάτες του δεν είναι παρά ένα σκουπίδι που πρέπει να ξεφορτωθούν άμεσα. Και εκείνη βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα του θανάτου. 

Όλα θα ξεκινήσουν εκείνη τη σκοτεινή χειμωνιάτικη νύχτα. Την νύχτα της φωτιάς.

1.  Δύο χρόνια πριν…

Η Ομίχλη της νύχτας έμπαινε στο δωμάτιό της από παντού σκεπάζοντας τα πάντα με το πέπλο της. Η ανατριχίλα του φόβου την αγκάλιαζε σε όλο της το σώμα κάνοντας τις αισθήσεις της να παραλύσουν.
Το τρίξιμο της πόρτας ακούστηκε στα αυτιά της σαν τσεκούρι που έπεφτε απειλητικό πάνω στο δικό της χώρο, έτοιμο να παραβιάσει τον ίδιο της τον εαυτό. Είδε με τα έντρομα μάτια της την πόρτα να ανοίγει αργά και βασανιστικά και στο κενό να προβάλλει η αποκρουστική εικόνα εκείνου. Του μόνιμου εισβολέα των τελευταίων καιρών. Στο πρόσωπό του ήταν αποτυπωμένη η αρρωστημένη και διεστραμμένη λαγνεία του. Η μυρωδιά του νοθευμένου ποτού, της έφερνε αναγούλα. Τυλίχτηκε στα σκεπάσματα του κρεβατιού της με τρόμο και απόγνωση. Εκείνος πλησίαζε με αυτό το κτηνώδες χαμόγελο στο χαλασμένο μούτρο του. Έτρεμε σύγκορμη. Όλα έχαναν την ταυτότητά τους.
“Μην φοβάσαι”, άκουσε την αηδιαστική έκφραση της φωνής του καθώς την πλησίαζε προσεκτικά αλλά αποφασισμένα.
“Θα περάσουμε καλά… όπως εμείς ξέρουμε… έτσι κοριτσάκι μου ;” της ψιθύριζε όλο και πιο κοντά της, όλο και πιο άμεσα στο εφηβικό της κορμί που το έβαλε κάτω απ την κουβέρτα λες και εκεί θα εύρισκε το καταφύγιο της λύτρωσης που μάταια γύρευε.
“Έλα μην μου κάνεις τη δύσκολη !” τον άκουσε μέσα στο αυτί της και ανατρίχιασε. Ήθελε να φωνάξει, ήθελε να κραυγάσει άναρθρα. Να σκίσει με την κραυγή της τα σκοτάδια της νύχτας αλλά δεν έβγαινε λαλιά από μέσα της. Σαν όλα να είχαν νεκρώσει. Σαν να μην υπήρχε. Σαν να ήταν άυλη καθώς εκείνος ξεγύμνωνε το τρεμάμενο κορμί της με το μάτι του θολό στα πόδια και το στήθος της.
“Μη !”, τόλμησε να πει σαν μάταια ικεσία . Είδε το πρόσωπό του, ολάκερη τη μορφή του να παραμορφώνεται μέσα στο σκοτάδι. Να μεταβάλλεται, να αποκτά δαιμονική μορφή, να γίνεται τέρας, να μετουσιώνεται σε μίασμα και να κυριεύει βίαια το κορμί της. Όλα τυλιγμένα στην ομίχλη, στον άναρχο χρόνο, στον πόνο, στο φόβο και την ντροπή.
Άκουσε το γέλιο του σαρκαστικό την ώρα που τη βίαζε, τα μουγκρητά του χειρότερα από ζώο, να δυναμώνουν, να γίνονται εκκωφαντικά, να σπάνε τα αυτιά της.
“Μη Πατέρα όχι !” 

Πετάχτηκε λουσμένη στον ιδρώτα, βουτηγμένη στον τρόμο και στην αγωνία. Σάλευε σαν μανιασμένη να απαλλαχτεί απ τον Εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που ερχόταν συχνά τον τελευταίο καιρό σε αυτό που έμοιαζε με ύπνο της και την βασάνιζε χωρίς έλεος. Έναν εφιάλτη που τον ζούσε από τα δεκαέξι μέχρι τα δεκαεπτά της χρόνια. Με βιαστή τον δημιουργό της. Ω Θεέ μου ύβρις ! Μια αρρώστια που την υπέμενε σιωπηρά τυλιγμένη στον πόνο αλλά και στην άδικη ενοχή. Μέχρι που ο μέθυσος λυτρωτικά έφυγε απ τη ζωή τους αφήνοντας πίσω του δυό ρημαγμένες ψυχές. Τη δική της και της Μάνας της.
Σηκώθηκε απ το κρεβάτι της καθιστή, τρέμοντας. Έβαλε τα χέρια της στο πρόσωπό της σαν να ήθελε να κρυφτεί, να φυλαχτεί, να διώξει αυτό που ερχόταν πίσω απ τις ζοφερές εκείνες αναμνήσεις των εφηβικών της χρόνων στο νεανικό της δωμάτιο. 
Έκανε κάποια βήματα. Δεν μπορούσε να ανάψει το φως. Αν το έβλεπαν ήξερε ότι θα ήταν ένας ακόμα λόγος να την τιμωρήσουν. Όπως “αυτοί” ήξεραν και το έκαναν συνεχώς για την παραμικρή αφορμή. Περπάτησε στο μισοσκόταδο πηγαίνοντας στο μοναδικό παράθυρο. Εκεί όπου το φεγγάρι όπως κρυφόπαιζε με τα χειμωνιάτικα σύννεφα σκορπούσε λίγες ικμάδες φωτός για να διακρίνει έστω τη μορφή της και το περίγραμμα των αντικειμένων στο χώρο της. 
Έπιασε με τα χέρια της τα σιδερένια χοντρά κάγκελα του παραθύρου και κόλλησε το πρόσωπό της έξω. Με τέτοια αγωνία σαν να προσπαθούσε λες να ρουφήξει τον κρύο αέρα που έμπαινε απ το σπασμένο τζάμι.
Ένιωσε το πρώτο δάκρυ να πέφτει αβίαστα από τα μάτια της και να βρέχει με πίκρα τα χείλη της. Και μετά τα ένιωσε να πολλαπλασιάζονται και να γίνονται κλάμα. Ένα κλάμα βουβό αλλά με δύναμη ανεξέλεγκτη απελπισμένη λες και έβγαινε από μέσα της φωτιά που την έκαιγε. Ω πόσο ήθελε να φωνάξει. Αλλά ποιος τολμούσε.
Εγκατέλειψε το παράθυρο και πήγε στον μικρό νιπτήρα του δωματίου της. Στάθηκε μπροστά στον σκουριασμένο καθρέφτη. Είδε το πρόσωπό της. Είχε πάψει από καιρό να τρομάζει στην εικόνα του. Τρία χρόνια τώρα κλεισμένη στην Ψυχιατρική κλινική, σ’ αυτήν την αποθήκη ψυχών, είχε συνηθίσει την εικόνα της μορφής της και όχι μόνο. Πέρασε στα δάχτυλά της λίγο νερό και σκούπισε τα δάκρυά της. Προσπάθησε να καθαρίσει το αίμα στην άκρη των χειλιών της. Οι γροθιές του δεσμοφύλακα άφησαν το αποτύπωμά τους μία ακόμα φορά. Άλλωστε δεν είχε σημασία. Είχε χάσει το μέτρημα. Στον καθρέφτη της η εικόνα της άρχισε να αλλάζει. Σιγά-σιγά έβλεπε μια άλλη εικόνα να σχηματίζεται μπροστά στα μάτια της. Η Εικόνα μιας όμορφης κοπέλας εικοσιτριών ετών. Με καρέ καστανά μαλλιά, με γραμμένα χυμώδη κόκκινα χείλη, όμορφο πηγούνι αλλά και εκφραστικά καστανοπράσινα μάτια που στο βάθος τους έκρυβαν πολύ σκοτάδι και πόνο. 
Όπως ήταν τότε, μόλις είχε αποφοιτήσει από τη Σχολή Καλών Τεχνών ανοίγοντας την πόρτα των ονείρων της για να φύγει απ τους εφιάλτες του παρελθόντος.
Τα βήματα στο διάδρομο άξαφνα την γέμισαν απερίγραπτο φόβο. Ήξερε ότι μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να εισβάλλουν στο δωμάτιο και αν την έβλεπαν όρθια να πρόσθεταν μια ακόμα “ποινή” στην επιβαρυμένη λίστα. Ένα ηλεκτροσόκ ίσως, ξύλο στην καλύτερη περίπτωση και το χειρότερο ο “ΤΟΜΕΑΣ ΜΗΔΕΝ”. 
Ο Απόλυτος τρόμος. Ένα τμήμα της Κλινικής εντελώς σε διαφορετικό χώρο από τα υπόλοιπα. Καλά κρυμμένο από τον έξω κόσμο. Εκεί που δεν υπάρχει μήτε καν ο δαίμονας του σκοταδιού παρά μόνο η ανυπαρξία, και το πλιάτσικο στο κορμί. Μέχρι τώρα είχε επιβιώσει. Αύριο δεν ήξερε. 
Γύρισε στο κρεβάτι της γρήγορα, ξάπλωσε, τυλίχτηκε στα βρώμικα σκεπάσματα και έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να πάει ξανά σε εκείνο το στούντιο της ζωγραφικής. Εκεί που ποζάρισε για πρώτη φορά ως μοντέλο . Το πορτραίτο της, εκεί που πήρε το δεύτερό της όνομα, αυτό που ο ζωγράφος του έδωσε: “Ελουάζ”. 


2.  Εννέα Χρόνια πριν...

“Τράβα λίγο την κουρτίνα, έχει όμορφο ήλιο έξω και θέλω να έχουμε φως εδώ”, της είπε.
Εκείνη συμμορφώθηκε και ένας φωτεινός ήλιος απ’ αυτόν που μεσουρανεί στις Αλκυονίδες μέρες του Γενάρη μπήκε ασυγκράτητος στο στούντιο. Όλα έγιναν πιο φωτεινά και τα χρώματα πήραν την εκφραστική τους δύναμη ολόγυρα. 
Ο Σέργιος έβαλε τον μεγάλο πίνακα με τον μουσαμά στο καβαλέτο. Αντίκρυ στον τοίχο. Τοποθέτησε τα χρώματα, τα πινέλα δίπλα του και στο τραπέζι, στα δεξιά, τα υπόλοιπα.
“Είμαστε έτοιμοι” της είπε με χαμόγελο αυτοπεποίθησης.
Η Κατερίνα, το μοντέλο του, στα εικοσιτρία της χρόνια, ζούσε στη ζωή της μια μοναδική εμπειρία. Είχε πάρει το πτυχίο της στη Σχολή Καλών Τεχνών εδώ και πέντε χρόνια ύστερα από σκληρή δουλειά. Είχε ήδη ξεκινήσει δειλά τα πρώτα της βήματα αλλά τώρα θα ζούσε μια καινούργια εμπειρία.
“Λοιπόν ; είναι έτοιμο το μοντέλο μας ;” τη ρώτησε πηγαίνοντας κοντά της. Αγκαλιάστηκαν τρυφερά. Τα στόματά τους σφραγίστηκαν σε ένα παθιασμένο φιλί. 
“Είμαι έτοιμη αγάπη μου”, του είπε συγκινημένη. 

Ο πρώτος μεγάλος έρωτας της ζωής της. Τα ταραγμένα εφηβικά της χρόνια, οι αρρωστημένες καταστάσεις που είχαν αφήσει τις πληγές τους στην ψυχή της την έκαναν να βγει στον κόσμο ένα μικρό αγρίμι. Με φόβο και επιφύλαξη. Οι σπουδές της ήταν αυτοσκοπός για να ξεχάσει και  να αφοσιωθεί στο δρόμο της. Δούλευε σκληρά κάποια χρόνια εδώ και εκεί με την  προσωπική της ζωή φορτωμένη με τις ψυχώσεις που κουβαλούσε μέσα της.

Ο Σέργιος ήρθε στη ζωή της με την εμπειρία των χρόνων του. Μεγαλύτερός της κατά οκτώ χρόνια, ζωγράφος. Χωρίς να πιέζουν καταστάσεις ξαφνικά βρέθηκαν να είναι μαζί,  ερωτικό ζευγάρι. Η Πρώτη της σοβαρή σχέση. Και συνάμα το μοντέλο του.
“Είμαι καλά έτσι ;” τον ρώτησε με τα μεγάλα εκφραστικά της μάτια να λάμπουν από χαρά.
“Μια χαρά είσαι, για να δω...”, διόρθωσε τη θέση της και ξεκίνησε. Τα πινέλα του άρχισαν να γλιστρούν πάνω στον καμβά του. Τα χρώματα άρχισαν το δικό τους χορό και έτσι σιγά-σιγά άρχισε να παίρνει μορφή το Πορτραίτο της.
Ένα πορτραίτο το οποίο αντανακλούσε τα όμορφα μάτια της, το μετρημένο χαμόγελό και το φως του προσώπου της.
Δούλεψαν καιρό πάνω σ’ αυτό. Μέρες και νύχτες. Και έβλεπε τον εαυτό της να “μεταφέρεται” εικαστικά πάνω στον καμβά. Ένα είδωλο. Ο καθρέφτης της. Και ανάμεσα στη ζωγραφική και στο ποζάρισμα ήταν και ώρες που η έμπνευση αυτή έδινε τη θέση της στο καυτό ερωτικό τους σμίξιμο, κάτι που για πρώτη φορά ένιωσε με τέτοια θέρμη και έκφραση στο σώμα και στην ψυχή της.
Στα έμπειρα και επιτήδεια χέρια του. 

“Τελειώσαμε” ! Γύρισε και της είπε εκείνο το απόγευμα γεμάτος έπαρση.
“Να δω ! να δω !”, αποκρίθηκε με έναν ενθουσιασμό σχεδόν παιδικό. Άφησε τη θέση της και έτρεξε προς τον πίνακα. Κοντοστάθηκε με το βλέμμα της επάνω του. Μια μάσκα θαυμασμού και έκπληξης απλώθηκε στο πρόσωπό της.
“Είναι υπέροχο !” του είπε μαζεύοντας όλα της τα αισθήματα σε δύο λέξεις.
Την αγκάλιασε, έμειναν εκεί μπροστά στο πορτραίτο σαν να έδιναν φόρο τιμής σ’ αυτό.
“Πως θα το ονομάσουμε ;” την ρώτησε.
“Πρέπει;” απάντησε απορημένη.
“Φυσικά. Δεν μπορεί να είναι ανώνυμο, πρέπει να του δώσουμε ένα όνομα”
Δεν είχε τι να απαντήσει και τον κοιτούσε σκεφτική. Εκείνος έκανε διάφορες γκριμάτσες αλλάζοντας σκέψεις ώσπου.
“Ελουάζ” !
Τον κοίταξε ίσια στα μάτια.
“Ελουάζ” της είπε αποφασιστικά. “Αυτό θα είναι το όνομά του !” . Δεν είπε τίποτα, μόνο τον κοίταξε με φανερή επιδοκιμασία.
“Σ’ Αρέσει ;” την ρώτησε.
“Πολύ !” αποκρίθηκε.
Έτσι, η “Ελουάζ”, το όμορφο πορτραίτο της, με το χρόνο απέκτησε τη δική του οντότητα τέτοια που η Κατερίνα πήρε το όνομά του. Η φυσική της παρουσία πέρασε μέσα στο πορτραίτο της, ταυτίστηκε μ’ αυτό. Το όνομά της μπήκε στο παρασκήνιο για να αντικατασταθεί μέρα με τη μέρα με το καλλιτεχνικό της. 

“Ελουάζ” ! Αυτή ήταν πλέον. Για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωθε ικανή να εμπνεύσει, να γίνει ερωτεύσιμη.

Συνεχίζεται...

Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορείτε να έχετε την Νουβέλα στο σύνολό της για να την παρακολουθείτε ενιαία.

URNOVL/Giannis Pit-"ΕΛΟΥΑΖ"