"Στοχασμοί Φθινοπώρου" (Ποιητικό δικτυακό δρώμενο: "Ένα ποίημα για το φθινόπωρο")

"Στοχασμοί Φθινοπώρου"

Εικόνα από προσωπικό φωτογραφικό αρχείο

-Γιατί στην πόρτα καρτεράς και με κοιτάς θλιμμένα;

είμαι εδώ και αδημονώ το χώρο να μ’ ανοίξεις.

Βλέπω τα μάτια χαμηλά τα έχεις πια γερμένα,

και την πραμάτεια σου σφιχτά πρόφταξες να τυλίξεις.

-Δεν είναι θλίψη αυτό μαθές, μα μνήμες κεντημένες,

στου γαλαζόλευκου ουρανού και στων νερών το κύμα,

είναι εικόνες και στιγμές μ’ αγάπη γεννημένες,

στου έρωτα τη θαλπωρή και στων στιγμών το βήμα.

-Τότενες λάθεψα θαρρώ στην πρώτη τη ματιά μου,

και συμπεράσματα θολά βιάστηκα ν’ ακουμπήσω,

να φύγεις ήσυχα ποθώ με ελπίδα στην καρδιά μου,

καινούργια χρώματα έρχομαι ωστόσο να ποθήσω.

-Δεν είναι πάντα εύκολη του χωρισμού η ώρα,

δες πως η θάλασσα σιωπά και ο αγέρας φθίνει,

οι παραλίες μοναχές θα καρτερούν τη μπόρα,

του φεγγαριού το σύθαμπο στα σύννεφα θα σβήνει.

-Έλα πάψε πια, τους κούρασες με τη θερμή σου αγκάλη,

τους έλιωσες, τους νότισες στου ίδρωτα τη σταγόνα,

τη γη τη νέκρωσες, για δες, με ξηρασία μεγάλη,

και στους βυθούς της θάλασσας βούλιαξε κι η γοργόνα.

-Σκληρά είναι τα λόγια σου μα σε γροικώ με μπέσα,

παρά τ’ ότι τα στρίμωξες όλα σε μια ευθεία,

γιατί οι χάρες μου πολλές, τους έδωσα τα μέσα,

ζωή, ανάσα για να βρουν στου ήλιου τη λαγνεία.

-Κρίμα δεν έχω να σου δω, και νιώθω την ψυχή σου,

μα είναι ώρα να διαβείς στο πέρασμα του χρόνου,

είναι η δική μου η σειρά, μέστωσε η φωνή σου,

να κάτσω τώρα πια εγώ πα στην κορυφή του χρόνου.

-Φθινόπωρο καλόβολο, γλυκό κι αγαπημένο,

το ξέρω δίκαια μιλάς και εγώ θα συμφωνήσω,

δώσε στο χώμα τη βροχή, που είναι διψασμένο,

το δρόμο παίρνω να διαβώ δεν θα μακρυγορήσω.

-Αδέλφι καλοκαίρι μου, ζωγραφιστό με χρώμα,

να ξαποστάσεις τώρα πια, η γη σε περιμένει,

στων εποχών να κοιμηθείς το λουλουδένιο στρώμα,

και από χρόνου πια να ‘ρθείς ξανά σε να προσμένει.

-Ώρα καλή Φθινόπωρο, τη γη να φυλλοστρώσεις,

βροχές να στείλεις γόνιμες το χώμα να οργώσουν,

να τη γεμίσεις με δροσιά, ανάσα να της δώσεις,

και στους ανέμους μήνυσε ποτέ να μη θυμώσουν.

-Ευχαριστώ σε καλοκαίρι μου, ήσυχο πια να φύγεις,

σε χαιρετώ και σε τιμώ για εκείνα που ‘χεις δώσει,

χάδι σου στέλνω τρυφερό τον ήλιο καθώς κρύβεις,

τους έρωτες που έσπειρες θέλω η ζωή να σώσει.

Υπόσχεση ακριβή με την καρδιά θα δώσω,

γλυκό να είμαι όσο μπορώ στο άγγιγμα της φύσης,

καλούδια κουβαλώ πολλά εδώ να τα φορτώσω,

άλλη τροπή να δώσω με σειρά, στη διαδρομή της ζήσης.

Αγαπημένες φίλες και φίλοι, το παραπάνω ποίημα είναι η δική

 μου συμμετοχή στο Φθινοπωρινό ποιητικό δρώμενο,

που διοργανώνει η αγαπημένη μας φίλη, η Αριστέα εδώ:

Ένα ποίημα για το Φθινόπωρο

Ακολουθούμε τη ροή του χρόνου, το πέρασμα των εποχών, που κάθε

 μία χωριστά έρχεται να μας δώσει τη δική της έμπνευση και

 δημιουργία.

Ευχαριστούμε πολύ την Αριστέα, που μας δίνει το φυτίλι για να

 εμπνευστούμε μαζί με την ώθηση της δημιουργίας και της

 συλλογικότητας. Ας έχουμε ένα όμορφο, αρμονικό Φθινόπωρο.

Είμαστε εδώ, γράφουμε, δημιουργούμε, ζούμε τη συλλογικότητα, τη 

χαρά της αλληλεπίδρασης.