Όσα κρατάμε στην καρδιά μας / "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις"-Η προσμονή

 Όσα κρατάμε στην καρδιά μας

Αν η ανάμνηση, σε μια αντίστροφη μέτρηση στο πνεύμα των Χριστουγέννων, είναι ένα βίωμα δυνατό και γεμάτο συναισθήματα, το βίωμα της ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ είναι ένα από τα πιο δύσκολα. 

Οι μέρες των γιορτών είναι, από μόνες τους, φορτωμένες συναισθηματικά. Όμως τι είναι αυτό, που μπορεί να περιμένουμε; Τι καρτεράμε; Τι θέλουμε, τι ονειρευόμαστε; 

Γιατί η προσμονή δεν είναι μόνο η αυστηρή και περιχαρακωμένη λογική. Προσμονή είναι και το ίδιο το ΟΝΕΙΡΟ, η ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Αυτό που κρατάμε σαν μικρή φωτιά σαν ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ ή σαν ΚΡΥΦΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ. 

Και αυτό καθ' εαυτό, αυτές τις μέρες θα πάρει τη δική του μορφή για να έρθει να μετρηθεί με τον κόσμο μας και την πραγματικότητά μας.

Αυτές τις μέρες, όλα τούτα μπερδεύονται μέσα μας. Τι είναι αυτό που θέλουμε; Τα μικρά, τα καθημερινά, τα απλά; Ένα όμορφο ζεστό οικογενειακό σπίτι; Στολισμένο, φωτισμένο; Ένα σπίτι γεμάτο από αγαπημένα πρόσωπα, από χαμόγελα. Από ανοιχτές αγκαλιές;

Μα είναι και εκείνα τα μεγάλα, τα γενικά. Σε ένα κόσμο που βουλιάζει στο σκοτάδι, αναζητούμε χρονιάρες μέρες, την ελπίδα της ειρήνης, της ανθρωπιάς, της δίκαης κοινωνίας και της ζωής με αξιοπρέπεια και περηφάνεια. Μιας ζωής που οι μεγάλοι μπορούν να ακουμπήσουν για ανάπαυση και τα παιδιά να ονειρευτούν.

Αυτές τις μέρες η προσμονή μου, ξεφεύγει από τη σφαίρα του λογικού (;) αυτού κόσμου. Κατεβαίνει στα κελάρια της ψυχής και αναζητά ένα γιορτινό τραπέζι με όλα εκείνα τα αγαπημένα πρόσωπα, που έχουν φύγει και δεν είναι πια κοντά μας.

Πατέρας, μάνα, αδελφή, από κάθε γένος, γιαγιάδες ακόμα και φίλοι αγαπημένοι. Κάθε Χριστούγεννα η σκέψη μου γυρνάει κοντά τους. Πόσο θα ήθελα σε ένα γιορτινό ταπεινό τραπέζι να τους δώ πάλι ξανά! Έστω για λίγο, για ένα βλέμμα, για ένα χαμόγελο. Να ακούσω τη φωνή τους, να ζεσταθώ με τις ευχές τους, να νιώσω την αγκαλιά τους. 

Οι γιορτινές μέρες των εφηβικών μου χρόνων ήταν με δυνατή την αίσθηση της μοναχικοτητας.  Κοίταζα τη ζωή πίσω από το στολισμένο μας τζάμι. Τη ζωή των άλλων. Αχ αυτή η ζωή των άλλων.

Έτσι θεριεύει αυτές τις μέρες η εσωτερική μου ανάγκη για ένα μεγάλο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, με ανοιχτές αγκαλιές. 

Και δεν είναι μόνο τα Χριστούγεννα, είναι και η βραδιά της Πρωτοχρονιάς. Κάθε χρόνο καρτερούσαμε τη στιγμή που θα ανοίγαμε στις κόρες μας τα δώρα που ...έφερε ο Άη-Βασίλης κάτω απ' το δέντρο. Με τίποτα δεν ανταλάσσεται το βλέμμα στα μάτια τους! Μια ΜΕΓΑΛΗ στιγμή. Όχι της βουλιμίας αλλά της διαδικασίας. Μιας διαδικασίας που ξεκινούσε από τα γράμματά τους στον Άη-Βασίλη, το κρέμασμά τους στο δέντρο, το χέρι του που τα ...άρπαζε τη νύχτα για να δει αν μπορεί να υλοποιήσει τις ευχές τους. 

Αυτά τα γράμματα ψυχής, υπάρχουν και ζουν ακόμα και σήμερα καλά φυλαγμένα και έτσι αυτή η διαδικασία είναι ακόμα μέρος της ζωής μας. Έστω κι αν τα χρόνια μας φόρτωσαν κάμποσες δεκαετίες. Η προσμονή για αυτή τη στιγμή είναι η ίδια κάθε χρόνο, κάθε φορά με μεγαλύτερη οντότητα.

Ένα αναμμένο κεράκι, μια προσευχή, ένα μεγάλο ευχαριστώ στη ζωή, που είμαστε καλά, που είμαστε ΜΑΖΙ.

Αυτή η προσμονή του "μαζί" είναι νομίζω το πιο σπουδαίο. Και η άλλη είναι της έγνοιας προς τα έξω. Να μη χάσουμε τις ψυχές και την ανθρωπιά μας.

Ας αφήσουμε, φίλες και φίλοι, την καρδιά μας να περιμένει απλές, αληθινές, ζεστές στιγμές αυτές τις γιορτάδες μέρες. Το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι αυτό. Μια μεγάλη αγκαλιά στους αγαπημένους μας, ένα αναμμένο καντηλάκι σε αυτούς που λείπουν. Μια ζεστή καλημέρα, το άπλωμα του χεριού στον αδύνατο, ένα χάδι σε ένα αδέσποτο ζωάκι με λίγο φαγάκι, η παρουσία μας εκεί που χτυπάει η καρδιά των κοινωνικών αγώνων.

Η διαδικασία της προσμονής είναι μια ολάκερη τελετουργία από μόνη της. Είναι αυτή που μετουσιώνει τις στιγμές σε ουσία, σε χαρά ζωής. Εύχομαι ολόψυχα σε όλους μας να τη ζήσουμε όπως της αξίζει.

Αυτές οι σκέψεις ήταν η δική μου συμμετοχή στο δρώμενό μας:

"Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις"

Πράξη δεύτερη: Η προσμονή