"Political Correct" (Διήγημα, Μέρος 1ο)

(Πολιτικό Θρίλερ)

Ήταν προχωρημένο το βράδυ εκείνης της Ανοιξιάτικης νύχτας όταν το κινητό τηλέφωνο του Αργύρη Πατεμτζή έσπασε τη σιωπή στο μικρό φτωχικό σαλόνι του σπιτιού του. Μαστόρευε κάτι στην κουζίνα του, έτσι μόνος που έμενε πια. Παράτησε το δίσκο που κρατούσε και το σήκωσε:

-“Παρακαλώ”

Η Φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού ήταν η μόνη που δεν περίμενε να ακούσει και τέτοια ώρα αλλά και μετά από τόσο καιρό

-“Αργύρη ; εγώ είμαι ο Αντρεάς”

Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα να διαχειριστεί την έκπληξή του.

-“Αντρέα ; εσύ είσαι βρε παιδί μου ; εντάξει έχω γεράσει αλλά βαστάω ακόμα να θυμάμαι φωνές και πρόσωπα”

-“Με γνώρισες βρε ; Μια χαρά είσαι σταμάτα, δεν μου λες ; έχεις δουλειά ; κάνεις κάτι ;” άκουσε τη φωνή στο ακουστικό με χροιά σοβαρή και κάπως κουρασμένη.

-“Συμβαίνει κάτι ;”

-“Θέλω να σε δω, θέλω να τα πούμε...”

-“Εμένα ; θέλω να πω με παίρνεις 10 η ώρα τη νύχτα μετά από τόσο καιρό, δεν καταλαβαίνω...”

-“Ασε τις κουβέντες και ετοιμάσου, θέλω να τα πούμε βρε αδελφέ λίγο, δουλειά έτσι κι αλλιώς δεν έχεις, χασομέρης είσαι, σε περιμένω σε ένα σκούρο συμβατικό αυτοκίνητο, αν βγεις θα το δεις είναι παρακάτω, κουνήσου...”

“Με κάνεις και ανησυχώ άνθρωπέ μου, συμβαίνει κάτι ;”

“Ωφουυυ μωρ’ αδελφάκι μου, βρήκα λίγο χρόνο και είπα να σε δω, τόσο παράξενο σου ακούγεται ;”

“Καλά, καλά, πάψε, σε λίγο έρχομαι”.

Ο Αργυρης Πατεμτζής, έκλεισε το τηλέφωνο απορημένος. Με τον Αντρέα τον Χρονάκη γνωρίζονταν εδώ και 47 ολάκερα χρόνια. Οι ζωές τους συναντήθηκαν σε δύσβατα και άγρια χρόνια, κάπου το 1970, εξόριστος αυτός στον Άη-Στράτη, γιατρός εκείνος στη χώρα του νησιού. Είχε βοηθήσει πολύ τους κρατούμενους τότε ο Αντρέας, κάνοντας τα πρώτα του βήματα σαν αγροτικός γιατρός. Τους είχε βοηθήσει με άμεσο κίνδυνο την ίδια τη ζωή του. Από τότε δέθηκαν μαζί. Τα χρόνια διάβηκαν από πάνω τους και σαν αύρα και σαν καταιγίδα.

Ξερονήσι, Χούντα, Μεταπολίτευση, τα χρόνια της ψεύτικης “ευημερίας” και σήμερα η κρίση. Στα 79 του χρόνια ο Αργύρης, στα 71 του σήμερα ο Αντρέας. Δεν χώρισαν ποτέ. Διαφωνούσαν πολιτικά, τρώγονταν αλλά ως εκεί. Οι ζωές τους ενώθηκαν πάλι στους δρόμους της μνημονιακής φωτιάς. Ο Αργύρης, παρά τα χρόνια του δεν έπαψε να μετρά τα βήματά του στο πεζοδρόμιο των αγώνων, πάντα στην αντάρα πρώτος. Ο Ανδρέας, πολιτικό στέλεχος πια σε αριστερό, έτσι έλεγαν, πολιτικό μέτωπο, παρά το ότι ανέβηκε ψηλά στην κομματική ιεραρχία, στις ώρες της κρίσης και της σύγκρουσης ήταν εκεί...

Στα λίγα λεπτά που έκανε να μαζευτεί λίγο ο Αργύρης, να σιάξει τη φορεσιά του, να κλείσει το σπίτι, ήρθαν ταξιδιάρικες οι εικόνες στο νου του. Είχε να δει τον ...άσπονδο φίλο του πολύ πριν τις εκλογές στις οποίες έγιναν κυβέρνηση. Από τότε μίλησαν κάμποσες φορές στο τηλέφωνο αλλά η νομή της εξουσίας μπήκε ανάμεσά τους παγερή. Υπουργός ο Αντρέας Χρονάκης πια.

Βγήκε στο δρόμο, έριξε μια ματιά δεξιά-αριστερά. Η Φιγούρα του μεγάλου αυτοκινήτου του έδειξε που να κατευθυνθεί. Το παιχνίδισμα στα φώτα επιβεβαίωσε το κάλεσμα.

Το ηλεκτρικό παράθυρο με τα φυμέ κρύσταλλα της πίσω πόρτας της μεγάλης ανθρακί BMW κατέβηκε και πρόβαλε το κεφάλι του Ανδρέα.

“Άντε έμπα, τι έκανες τόση ώρα ; δεν πάμε να σε παντρέψω”

Ο Αργύρης κοντοστάθηκε, κοίταξε το αυτοκίνητο με τρόπο διστακτικό.

“Έλα πέρασε....δεν θα σε φάμε”, είπε και τον τράβηξε στο εσωτερικό του αυτοκινήτου. Ο Αργύρης έψαχνε τρόπο και χρόνο να βρει τις ανάσες του από το ξάφνιασμα.

“Γιώργο πάμε” έκανε ο Αντρέας στον οδηγό, ένα νεαρό παιδί μπροστά. Το αυτοκίνητο ξεκίνησε.

Ο Αντρέας έπιασε τον παλιό του φίλο απ τον ώμο δίπλα του, τον κοίταζε στα μάτια σαν να γύρευε τρόπο να διαπεράσει την ψυχή και τα αισθήματά του. Έσπασε πρώτος την αμήχανη σιωπή.

-Πόσο καιρό έχω να σε δω μωρέ...! μια χαρά στέκεσαι.

Ο Αργύρης έσπασε τον αρχικό πάγο μέσα του

-Ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα. Ένα Υπουργικό αυτοκίνητο και μάλιστα της Ασφάλειας έξω απ το σπίτι μου. Τι έχω να δω ακόμα νάξερα, είπε και ανταπέδωσε το καλωσόρισμα του φίλου του.

-Μην φοβάσαι βρε παλιόγερε, δεν θα σε απαγάγω, απόψε είμαι ο Ανδρέας, δεν είμαι τίποτα, ξέχασέ το.

Ο Αργύρης έριξε μια εύλογη ματιά στον νεαρό οδηγό του αυτοκινήτου που διακριτικός περιορίζονταν να οδηγεί. Ο Ανδρέας το κατάλαβε και τον πρόλαβε

-Ο Γιώργος είναι δικό μου παιδί, μην έχεις έγνοια.

Ο Αργύρης κοίταξε έξω απορημένος, η BMW έτρωγε με αδηφάγο τρόπο τα χιλιόμετρα.

-Που πάμε μπορείς να μου πεις ;

-Κάπου ήσυχα, κάπου μόνοι, να περπατήσουμε, να μιλήσουμε, όπως τότε...

-Πας καλά μωρέ ; μες στη νύχτα σε έπιασε τρέλα ;

Ο Ανδρέας σοβαρεύτηκε απότομα. Τον κοίταξε ίσια στα μάτια δίπλα του.

-Θέλω να μιλήσουμε Αργύρη, θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σου, έχουμε περάσει πράγματα μαζί, σε δύσκολες ώρες, έχω και εγώ την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον που εμπιστεύομαι, με μιας άλλαξε το ύφος του σε πιο ανάλαφρο

-Πες μου πως είσαι ; οι Κόρες σου ; τα εγγόνια σου ;

-Νάναι καλά τα κορίτσια μου, Ανδρέα, από τότε που έχασα την Κυρά μου, πάντα είναι κοντά μου αλλά και εγώ δεν θέλω να γίνομαι φόρτωμα. Όσο με κρατάνε τα πόδια μου αντέχω.

-Σε κρατάνε, σε κρατάνε, εδώ δεν έχεις αφήσει πορεία για πορεία βρε.

-Αχα, μούχεις κάνει φάκελο ε ;

-Στον οποίο ...καταγράφω κάθε σου βήμα, αποκρίθηκε ο Αντρέας χαριτολογώντας.

-Δεν θα σας αφήσουμε βρε σε χλωρό κλαρί να το ξέρεις, του μπήκε εκείνος συνεχίζοντας

-Έχετε λυσσάξει, έχετε πάρει έναν κατήφορο που κατρακυλάτε χωρίς φρένα.

-Πάψε βρε παλιοκομμούνι απαπαπαπα, δεν βλέπεις τι γίνεται ; τι θες να κάνουμε ; προσπαθούμε.

-Με πήρες εδώ απόψε για να μου περάσεις τα λόγια του πρωθυπουργού σου ; το έμαθες το μάθημα έτσι ; βλέπω η ρημάδα η διαχείριση έχει συνέχεια.

Ο Νεαρός οδηγός τους έριξε μια ματιά πίσω προκαλώντας την παρέμβαση του Ανδρέα

-Αμετανόητος κομμουνιστής Γιώργο μου, τι να τον κάνω, αλλά.... έχει δίκιο σε πολλά πανάθεμά τον, έχει που να τον πάρει ο διάολος.

Ο Αργύρης κοίταξε έξω απ το αυτοκίνητο στο σκοτάδι

-Που πάμε ; θα μου πεις ;

-Δεν θέλω ξένα μάτια, θέλω να τα πούμε οι δυό μας

-Που ακούστηκε, ο Αργύρης Πατεμτζής με τον ...Υπουργό Ασφαλείας σε νυχτερινό τετ α τετ, μήτε στα όνειρά μου.

-Έλα σύνελθε, δεν θα σε ρυπάνουμε γερο-παράξενε.

Το αυτοκίνητο κατάπινε τα χιλιόμετρα της διαδρομής ενώ οι δυό τους θυμήθηκαν μια σειρά πράγματα από παλιότερες στιγμές της ζωής τους και της γνωριμίας τους.

Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο σταμάτησε σε ένα σκοτεινό μέρος παντελώς έξω απ τη Πόλη.

Ο Αργύρης κοίταξε απ το παράθυρο

-Που είμαστε μωρέ ;

-Έλα κατέβα, στον Σχοινιά στην άκρη της παραλίας είμαστε.

-Ήμαρτον Παναγία μου, έκανε απορημένος ο Αργύρης

-Αυτό το σημερινό ειλικρινά δεν τόχω ...ξαναπάθει.

-Έλα κατέβα γκρινιάρη.

Κατέβηκαν και οι δύο. Είχαν σταματήσει στην άκρη τέρμα της μεγάλης παραλίας. Η Ώρα ήταν πολύ προχωρημένη και η απόλυτη ηρεμία έδινε στην ατμόσφαιρα μια κατάνυξη, μια γαλήνη. Το Ανοιξιάτικο αεράκι του Μάρτη έμπαινε σαν Μπάτης από τον ανοιχτό κόλπο. Πάνω τους στον ουρανό κάποια σύννεφα ταξίδευαν αργά, νωχελικά σαν μπαμπάκια.

-Τι κάνουμε τώρα εδώ ; αναρωτήθηκε ο Αργύρης, κλείνοντας το φερμουάρ στο μπουφάν του για να μαζευτεί λίγο απ το δροσερό νυχτερινό αεράκι. Ο Ανδρέας τον έπιασε απ το μπράτσο και ξεκίνησαν να βηματίζουν κατά μήκος της παραλίας.

-Έλα ρε παλιόφιλε λίγο να περπατήσουμε. Όπως τότε εκείνα τα χρόνια, τα δύσκολα, τα μαύρα.

-Αν μας δει κανείς στην παραλία τέτοια ώρα Ανδρέα σε βλέπω αύριο πρωτοσέλιδο στις κιτρινοφυλλάδες.

Ο Άλλος άφησε το βλέμμα του να ταξιδέψει πέρα στα αναμμένα φώτα της Νέας Μάκρης

-Λοιπόν ; θα μου πεις πως αυτό απόψε ; πως και η μεγαλόπρεπη κρατική αφεντιά σου με μένα ; τι τρέχει κ. Υπουργέ ;

Ο Ανδρέας άναψε τσιγάρο, φύσηξε τον καπνό στον αέρα με δύναμη.

-Άκου, θα σου μιλήσω απ τη θέση μου, το ρόλο μου στην Κυβέρνηση. Συμβαίνει κάτι... είμαι κοντά σε κάτι θαρρώ πολύ σοβαρό, πολύ κρίσιμο.

Ο Αργύρης τον κοίταξε διευρενητικά

-που έχει να κάνει με τι ;

-Με την τρομοκρατία Αργύρη.

Ο Αργύρης αντέδρασε κάπως έντονα

-Ααααα μάλιστα, το γνωστό θέμα που πουλάει.

Ο Ανδρέας τον διέκοψε

-Μην βιάζεσαι πανάθεμά σε, σταμάτα να ακούσεις, δεν έχει να κάνει με αυτό που έχεις κατά νου.

-Αλλά ;

-Κάτι ψήνεται εδώ, κάτι πολύ άσχημο. Είναι καιρός που μια ομάδα υπηρεσιών παρακολουθεί τη δράση κάποιων κύκλων που ετοιμάζουν κάτι.

-Κάτι δλδ τι ;

Ο Ανδρέας σταμάτησε απότομα, γύρισε στο μέρος του, τον άρπαξε από τους ώμους.

-Δεν αντέχω να το περνάω μόνος όλο αυτό, ήθελα έναν κατάδικό μου άνθρωπο να μιλήσω, με καταλαβαίνεις ;

-Συγγνώμη και διάλεξες εμένα για το θέμα αυτό ; ξέρεις τις πολιτικές μου θέσεις Ανδρέα, απέχουν έτη φωτός απ τις δικές σου, ειδικά μετά τις τελευταίες διαδρομές σου σαν πολιτικό πρόσωπο, στο έχω ξαναπεί.

-Το ξέρω, το ξέρω, δεν σου ζητάω να συναντηθούμε πολιτικά, τη διαύγεια της σκέψης σου θέλω, το ένστικτό σου.

-Ανδρέα, μην με μπλέκεις με τις βρωμιές των παρακρατικών να χαρείς.

-Σταμάτα και άκου, έχουν εντοπιστεί κύκλοι που ετοιμάζουν να χτυπήσουν στην Πόλη μας, στην αρχή ξώφαλτσα, για μετά δεν ξέρω, τέλος πάντων δεν έχει σημασία τώρα να σου εκθέσω αυτά τα πράγματα.

-Προβοκάτσια λοιπόν ε ;

-Ναι, όπως το είπες, και με κάποιους καθαρούς ανθρώπους έχω εντοπίσει τους κύκλους που τους κατευθύνουν. Δεν μπορείς να φανταστείς που βρίσκονται κρυμμένοι ;

Ο Αργύρης κοντοστάθηκε και τον κοίταξε.

-Ναι, ναι, μην απορείς, ξέρω ποιοι είναι πίσω τους. Και αυτό που ξέρω πια είναι πολύ μεγάλο Αργύρη. Καταλαβαίνεις ; Λειτουργούν μέσα από μια, Μη Κυβερνητική Οργάνωση δήθεν περιβαλλοντολογικού χαρακτήρα και κάτι τέτοια, έχουν άμεσες διασυνδέσεις με μυστικές Υπηρεσίες χωρών που ηγεμονεύουν, κινούν τα νήματα Ανδρέα, στήνουν προβοκατόρικα χτυπήματα για να ενοχοποιήσουν στόχους τους και μετά να αναλάβουν τη γνωστή ...απελευθερωτική τους δράση.

-Μάλιστα, έκανε ο Αργύρης κουνώντας το κεφάλι του σκεπτικός, συνεχίζοντας.

-Τα γνωστά κρυμμένα μυστικά ενός γκρίζου κόσμου. Μα είναι ηλίου φαεινότερο Ανδρέα ότι κάποιοι πολύ γκρίζοι βρίσκονται στην κεντρική σκακιέρα. Και φυσικά εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο τις υστερίες και τις παθογένειες μιας σειράς πολιτικών πρακτικών, τι θα κάνεις ;

-Έχω ταυτοποιήσει πρόσωπα και πράγματα. Είμαι έτοιμος για αποκαλύψεις και συλλήψεις.

-Ποιοι το ξέρουν Ανδρέα ;

-Μια κλειστή ομάδα στις κρατικές υπηρεσίες, σαν θέμα το ξέρει και ο Πρωθυπουργός βέβαια δεν γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες. Αύριο έχουμε Υπουργικό συμβούλιο. Εκεί θα μιλήσω.

-Πρόσεχε...!

Ο Ανδρέας γύρισε και τον κοίταξε απορημένος.

-Να προσέχω τι και ποιους ;

Ο Αργύρης τον κοίταξε ίσια στα μάτια

-Θέλεις να στο πω στα μούτρα ;

-Για αυτό είμαστε εδώ

-Τους δικούς σου να προσέξεις, δεν τους έχω εμπιστοσύνη, έχε το νου σου με δαύτους στις κρατικές υπηρεσίες ξέρεις ότι εκεί μέσα δεν ξέρεις ποιος είναι με ποιον και τι είναι τι.

-Είμαι Υπουργός Αργύρη.

-Γέρασες και μυαλό δεν έβαλες έτσι ; ξεκινάς να διαβείς μεγάλο δρόμο Ανδρέα, πρόσεχε...!

-Άρχισες πάλι ;

-Εγώ άρχισα ; τι θαρρείς μωρέ ότι σαν είσαι υπουργός κυβερνάς ; και μάλιστα τις κρατικές υπηρεσίες ; χα.....! την εξουσία την έχεις φίλε μου ; νομίζεις ότι την έχεις ; εδώ μωρέ δεν μπορείτε μια κοτζάμ ...διμοιρία αστυνομικών να κατευθύνετε και να ελέγξετε, η διαπλοκή με τους φασίστες κάνει μπαμ και μου λες ότι κυβερνάς, πλάκα μου κάνεις ; κοίτα μην σε αδειάσουν. Δεν ξέρω βέβαια τι έχεις ακουμπήσει, εξαρτάται.

-Με τόσα στοιχεία ;

-Αν, καθώς μου λες, τα στοιχεία βαράνε ίσια σε ψηλά κέντρα και μάλιστα απ τα γνωστά τα ...συμμαχικά τότε να τόχεις σίγουρο. Θα λυσσάξουν, νάσαι προετοιμασμένος.

-Μα δεν είναι δυνατόν.

-Ανδρέα....! μυαλό δεν βάζεις.

-Άκου, ξέρω τι λες και τι προσπαθείς απέξω να πεις. Εντάξει, δεν λέω ότι νιώθω άνετα. Κάθε άλλο. Από τότε που ταυτοποιήθηκαν κάποια πράγματα ιδρώνω και ξανά ιδρώνω. Ξέρω ότι θα ακροβατήσω. Ελπίζω όχι στο κενό. Για αυτό ένιωσα και την ανάγκη σαν άνθρωπος να βρεθώ μαζί σου, να μιλήσουμε.

Περπάταγαν κατά μήκος της ακτής. Η Νύχτα είχε προχωρήσει πια πολύ. Συντροφιά τους μονάχα ο ήχος από τα κύματα. Είχαν κλείσει ένα μεγάλο ημικύκλιο στην ακτή και επέστρεφαν πάλι. Ο Αργύρης άπλωσε το βλέμμα στον ουρανό.

-Θυμάσαι τότε στο Παρθένι ; στα νιάτα μας τότε. Και εμείς και εσύ. Εσύ νεαρός γιατρός τότε, πρωτοδιόριστος στο νησί. Το κολαστήριο στις φυλακές στο φόρτε του. Θυμάσαι που σε προσμέναμε τότε στα κάγκελα. Σαν το στρατιωτικό τζιπ πλησίαζε από το βάθος ανοιχτά του κόλπου κολλάγαμε στα σύρματα. Όσοι ήταν καλά, εμείς οι νεώτεροι περπατούσαμε στη μικρή παραλία που σχημάτιζε ο όμορφος κολπίσκος στο στρατόπεδο. Οι πιο άρρωστοι είχαν στοιβαχτεί στα δωμάτια προσμένοντας την επίσκεψή σου.

-Είχα σοκαριστεί τότε, δεν ήξερα από που να αρχίσω, πήρε τη σκυτάλη ο Ανδρέας. “Έτρεμε το φιλοκάρδι μου τότε με τους χωροφύλακες στο πόδι μου, θυμάσαι τα σημειώματα που μου δίνατε κρυφά με χίλιες προφυλάξεις να τα δώσω ή να τα στείλω στους δικούς σας που καραδοκούσαν να μάθουν κάτι για σας, για την τύχη σας, γιατί μου τα λες όλα αυτά, θαρρείς τα ξέχασα ;”.

-Άλλα χρόνια τότε Ανδρέα. Τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα είναι αλλιώς Ανδρέα, υπηρετείς ένα ρόλο , και μάλιστα ένα ρόλο δύσκολο. Δεν θέλω να μπω παρακάτω τώρα σ’ αυτό. Απλά θέλω να σου πω ότι ορισμένα πράγματα δεν μπορείς να τα διαχειριστείς αν δεν αρνηθείς το ρόλο που αποδέχεσαι. Όσο καλές προθέσεις να έχεις, όσο ασυμβίβαστος θέλεις να είσαι και δεν είναι κακό αυτό, είναι αδύνατον να διαχειριστείς κάτι που είναι ταγμένο να λειτουργεί για κάποια συμφέροντα. Θέλω να πω ότι θάρθει η στιγμή που θα πρέπει να κάνεις τη μεγάλη επιλογή. Βλέπω λοιπόν πως είσαι κοντά σ’ αυτή τη στιγμή. Μέχρι τώρα , εγώ θεωρώ ότι έχεις αγνές προθέσεις αν και δεν είσαι άμοιρος ευθυνών που ακολούθησες αυτόν τον ...συρφετό. Σκέψου καλά τις τελικές σου αποφάσεις. Να ξέρεις ότι θα χρειαστεί να αναμετρηθείς πρώτα και κύρια με τον εαυτό σου. Πριν κάνεις οτιδήποτε να ξέρεις ότι αυτό που θα αποφασίσεις δεν θα σύρει μονάχα εσένα αλλά τη ζωή σου ολάκερη και τη ζωή των δικών σου.

-Το ξέρω φίλε μου, είμαι έτοιμος, νιώθω έτοιμος.

Ο Αργύρης αναστέναξε, γύρισε τον κοίταξε, κοντοστάθηκαν κάπου στην άκρη της θάλασσας. Το φεγγάρι έλουζε στο φως τον μικρό κόλπο και οι δυό τους εκεί έμοιαζαν με παράξενες σκοτεινές φιγούρες μέσα στον κόσμο της νύχτας. Τον άρπαξε γερά με τα δυο του χέρια απ τον ώμο.

-Καλή επιτυχία να σου ευχηθώ απ την καρδιά μου. Αν νομίζεις ότι μπορώ να κάνω κάτι ξέρεις που θα με βρεις, Υπουργέ της ...ασφαλείας, του είπε με χαμόγελο προς το τέλος.

-Ευχαριστώ Αργύρη, σ’ ευχαριστώ απ την καρδιά μου. Να ξέρεις πόσο ξαλάφρωσα σήμερα. Αυτή μας η κουβέντα λες και μας γύρισε πίσω σε κείνα τα χρόνια.

-Πρόσεξε την επανάληψη της ιστορίας σαν φάρσα έτσι ;

-Γυρίζουμε ; του είπε

-Πάμε ναι γιατί έχει και ψύχρα, δεν θα ξημερώσουμε εδώ.

Ο δρόμος της επιστροφής ήταν επιφανειακά πιο χαλαρός. Προσπάθησαν να αποφορτίσουν την κουβέντα με διάφορα αστεία από τα παλιά χρόνια. Το αυτοκίνητο γλιστρούσε μέσα στην προχωρημένη νύχτα αθόρυβο κουβαλώντας μαζί του τις σκέψεις τους. Ο Ανδρέας προσπαθούσε μέσα από το δυνατό του γέλιο να διασκεδάσει το άγχος που τον έπνιγε. Ο Αργύρης το πρόσεξε όπως πρόσεξε και τις αδέξιες κινήσεις του παλιού του φίλου γεμάτες νευρικότητα.

Κάποια στιγμή έφτασαν στο σπίτι του Αργύρη. Ο Ανδρέας χωρίς να κατέβει, του έσφιξε εγκάρδια μια ακόμα φορά τα χέρια

-Σ’ ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μου τις έγνοιες μου, θέλω να ξέρεις ότι θα προσπαθήσω να μείνω στις αξίες της παλιάς μας σχέσης.

-Ανδρέα, καλή δύναμη. Αν μπορέσεις ή αν χρειαστείς κάτι κράτα με ενήμερο.

Άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε, για λίγο τον αποχαιρέτησε μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο της πόρτας του αυτοκινήτου. Το βλέμμα του Ανδρέα χάθηκε στο ανέβασμα του ηλεκτρικού παράθυρου σαν να ήθελε να μείνει κοντά του, κολλημένο εκεί.

Ο Αργύρης είδε το μαύρο μεγάλο αυτοκίνητο να χάνεται στη γωνία. Σαν έβαζε το κλειδί του στην πόρτα του σπιτιού, τα άνθη της λεμονιάς μοσχοβόλαγαν ολόγυρα στην αυλή. Δεν την περίμενε αυτήν την συνάντηση και δεν έκρυβε μέσα του ότι είχε ταραχτεί.

(Τέλος 1ου Μέρους, Συνεχίζεται)

Σημείωση Πνευματικής Ιδιοκτησίας:

Το παρόν είναι δημιούργημα προσωπικής μου πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν επιτρέπεται η Αντιγραφή, η Αναδημοσίευση, η οποιαδήποτε χρήση κειμένων χωρίς την έγγραφη Άδειά μου. 

Important Note:

The reproduction, publication, modification, transmission or exploitation of any work contained herein for any use, personal or commercial, without my prior written permission is strictly prohibited.