Τόσα καλοκαίρια, σου 'χαν φύγει απ τα χέρια...

Ήταν ένα καλοκαίρι ζεστό, αποπνικτικό. Όπως ήταν όλα εκείνα τα καλοκαίρια στις φτωχογειτονιές της Δραπετσώνας στις συνοικίες του Πειραιά. Της Αγίας Κυριακής εκείνη η μέρα, που μια καινούργια ζωή ήρθε στο φως να συναντήσει και εκείνη με τη σειρά της την πορεία ενός καινούργιου ανθρώπου που γεννιέται.

Της Αγίας Κυριακής, Επτά του Ιούλη, στα 1960. Πενήντα επτά ολάκερα χρόνια πίσω. Σαν σήμερα ένα πράμα.

Βέβαια, ο ερχομός εκείνης της ζωής, έμελλε να σφραγιστεί με την αποχώρηση μιας άλλης ζωής, τρεις μόλις μέρες μετά. Μια αλλαγή στη σκυτάλη βίαιη, αλλοπρόσαλλη, προφανέστατα άδικη καθώς εκείνη που την κουβαλούσε δεν πρόλαβε ποτέ να την χαρεί και η μοναδική επαφή μαζί της ήταν μια και μόναδική αγκαλιά σε ένα κόσμο ανάμεσα στο φυσικό και στο ασυνείδητο.

Ο Χρόνος σκεπάζει τα πάντα να ξέρετε... έχει έναν δικό του μοναδικό ισοπεδωτικό τρόπο να ανακυκλώνει, να φιλτράρει το κακό, να ανοίγει δρόμους και ορίζοντες. Από εκείνο το καλοκαίρι σαν σήμερα μετρήθηκαν ακόμα  πολλά. Μια ολάκερη πορεία ζωής. Με βιώματα, καταστάσεις, εμπειρίες, δοκιμασίες, χαμόγελα, δάκρυα, χαρές, λύπες, δημιουργία. Ειδικά αυτό το τελευταίο έχει ξεχωριστό ειδικό βάρος που ισιώνει τα πάντα.

Τα μάτια των παιδιών σου, ο περίγυρος των αγαπημένων σου προσώπων στην οικογένεια καίει όμορφα το καντηλάκι της ζωής και λειτουργούν σαν πολύτιμα πετράδια σε ένα σκαλιστό ξύλινο κουτί που εξελίσσεται στο χρόνο.

Μερικές όμως φορές, σαν βαδίζεις άναρχα στις αναμνήσεις, έρχεται και εκείνος ο ψηλός, ο "ξινός" τύπος, αυτός που έχει το σχήμα και τη μορφή του κλασικού μπακάλη εκείνης της παλιάς γειτονιάς βαστώντας στο χέρι το τεφτέρι του. Και να δεις ο διάολος που κάθεται και σκαλίζει κάτι παλιά κιτρινισμένα φύλλα στο τεφτέρι, πως τούρθε τώρα πανάθεμά τον και σε φορτώνει σκοτούρα.

-Μπάρμπα Γιάννη ; αλήθεια σκέφτηκες πόσα καλοκαίρια σου ΄χουν φύγει απ τα χέρια ; τι με κοιτάς ; κάτι σου θυμίζει ο στίχος ε ; ναι, ναι, δεν λάθεψες. Είναι εκείνο το πανέμορφο τραγούδι που φέρνει λίγο από το ύφος του Νέου Κύματος τότε που αγαπούσες.

................

-Δεν μιλάς ε ; να σου μετρήσω εγώ πόσα καλοκαίρια μετρούσες τη ζωή μέσα απ τη ζωή των άλλων ; πόσα καλοκαίρια, εκείνα ντε της πρώτης νιότης, της πρώτης λάβας, ζούσες μέσα απ τη ζωή των άλλων ; Να σου μετρήσω τότε που περίμενες πότε θα γυρίσουν οι φίλοι απ τις διακοπές τους, απ τα όμορφα καλοκαιρινά τους βράδια για να σου αραδιάσουν τις δικές τους όμορφες στιγμές. Ναι, έτσι ζούσες και εσύ κοντά τους.

"Τα φώτα μην σε κλέβουνε των πλοίων των μεγάλων

αυτή για μας είναι η ζωή, η άλλη είναι των άλλων..."

Έλα πάμε...! καίει έξω ο τόπος, μεσημέριασε, δεν θα προλάβουμε. Φέρε το λάστιχο να πλύνουμε την αυλή. Ωραία. Άντε, ήρθαν τα παιδιά, ο Στέφανος, ο Άκης, ο Γιώργος, να αδειάσουμε την κρεββατοκάμαρα. Να λύσουμε το κρεββάτι, να ρυθμίσουμε τα φωτορυθμικά, το στερεοφωνικό της εποχής. Οι δίσκοι έτοιμοι, οι κασέτες, το πρόγραμμα μελετημένο. Τα ποτά μπήκαν στη σειρά στο τραπέζι, έξω στην αυλή στρώθηκαν οι πάγκοι. Οι μπύρες στο ψυγείο, άντε, βιάσου....!

Πω, πω είναι και το αρμόνιο τώρα. Κοτζάμ έπιπλο, ξύλινο, διόροφο, ώωωωωπα με προσοχή. 

Όλα εντάξει. Το πάρτυ έτοιμο να ξεκινήσει....! ώρα τα παιδιά να φύγουν για να επανέλθουν ντυμένα για τη γιορτή.

"Πάλι μιλάς για ξένους τόπους,

λες κι έχεις κι άλλη μια ζωή.

Πάλι χαμένη μες στους τρόπους

να γίνονται όλα απ την αρχή..."

Σταμάτα να μετράς τα χαμένα σου καλοκαίρια, δεν ωφελεί. Δικές σου απώλειες είναι παραδέξου το...! κάθε άνθρωπος ορίζει τη ζωή του, αν θες τη διαφεντεύει. Δεν την αφήνει σαν καρυδότσουφλο στην αντάρα να την τσακίζει το μπουρίνι. Συνεπώς, σταμάτα σου λέω, δεν ωφελεί.

Το πάρτυ άρχισε, πωπω κόσμος, χορός, μουσική, γέλια, τραγούδι. Μια μικρή ζωντανή ορχήστρα στο πόδι. Το σπίτι και η αυλή απέκτησε ζωή, χόρεψε ντε, νιώσε....! αφέσου...!

Πάλι μελαγχόλησες ; πάλι στα "γιατί" έμεινες ; τι έπρεπε να είχες κάνει και τι δεν έκανες. Τα λάθη που κατεβαίνουν τσουβαλιασμένα στο μυαλό σου. Οι αναστολές, οι φόβοι, οι δισταγμοί σου, οι άρρωστες εμμονές σου. Ναι, εκεί είναι, δεν σβήνονται, αλλά σε ρωτάω τι θα κερδίσεις τώρα αν μείνεις εκεί ; τι θα αλλάξεις ; 

"Η Ζωή θέλει Βιασμό...."

κάπου το άκουσες και αυτό. Ναι, ναι, κάπου είναι γραμμένο. Ρίσκαρες ; τόλμησες ; εμ τι έκανες ντε βρε χαμένε ; δηλαδή, τι περιμένεις ; εκ του ασφαλούς να κάθεσαι και να σούρχονται οι επιβραβεύσεις στην καρέκλα χωρίς κόστος ; εμ δεν γίνεται έτσι στη ζωή.

"Ρώταγες τι φταίει,

για το σώμα σου που καίει, 

τώρα ξέρεις πως τα χείλη της ζητούσες...."

Εκεί είναι....! ποια ; έλα τώρα.... αυτή που περίμενες χρόνια. Η Αιώνια Γυναίκα πρότυπο. Θα την χορέψεις ; ή θα την χουφτώσει κανένας άλλος ; μπορείς να την σφίξεις στην αγκαλιά σου ; της αξίζεις ; θα την δικαιώσεις ; εκείνη σε προσμένει. Έκανε το πρώτο βήμα, κουνήσου ντε και εσύ...! 

Θα σου πω κάτι αδελφέ. Πρόσεξε...! μην περάσουν καμιά πενηνταριά χρόνια και ακόμα ρωτάς τι φταίει που το σώμα σου ανεκπλήρωτα καίει γιατί τότε......

Έλα, να, κοίτα το παληόπαιδο ο Άκης τι έκανε τώρα. Έβαλε το "Total eclipse of the heart". Βιάσου αγόρι μου. Έχεις ήδη χάσει πολλά καλοκαίρια.

Το πάρτυ τελείωσε. Οι πιο τολμηροί της παρέας πήραν από δυό αυτοκίνητα της εποχής και νάσου το Μεγάλο Καβούρι με την παραλία του στο γλυκοχάραμα. Για το όμορφο φινάλε εκείνης της μέρας.

"Και τρέχεις ,τρέχεις για να προλάβεις τον ήλιο αλλά αυτός βασιλεύει

και τρέχει γύρω-γύρω για να έρθει πίσω σου.

Ο ήλιος είναι πάντα εκεί,  στον συνηθισμένο του δρόμο αλλά  εσύ είσαι μεγαλύτερος, και μια μέρα πιο κοντά στον θάνατο.

.....................

"ο καιρός πέρασε, το τραγούδι τελείωσε παρ όλο που είχα κι άλλα να σου πω..."

Χρόνια μου Πολλά