Στην Αναμονή μιας επερχόμενης Νάρκωσης...

Αυτές τις μέρες έκανα μια χειρουργική επέμβαση στο λάρυγγα για μια σειρά προβλημάτων που είχαν ενσκύψει εκεί. Ήταν η δεύτερη φορά που ένιωσα το βίωμα της αναμονής πάνω στο χειρουργικό κρεββάτι. Αυτή τη φορά ήταν πιο ανώδυνο από την πρώτη πριν χρόνια. 

Ένα βίωμα παράξενο, παγερό, που δεν μπορείς να το περιγράψεις εύκολα. Περιφέρεσαι στην αρχή πάνω σε ένα φορείο και "σταθμεύεις" για λίγο στον προθάλαμο των χειρουργείων πριν τη "μεγάλη" είσοδο. Δίπλα σου κάποια άλλα φορεία κουβαλούν συνανθρώπους σου. Είμαστε όλοι σιωπηροί, παγωμένοι, ακίνητοι, ανέκφραστοι. Πόσο αλήθεια μοιάζουμε σαν κούκλες άψυχες που τελούν σε αναστολή ζωής. Πόσες σκέψεις κυκλοφορούν στο νου κατά κύματα εκείνες τις στιγμές. 

Κοιτάζεις τον διπλανό σου. Αν μπορείς φυσικά να τον δεις με την άκρη του ματιού σου. Προσπαθείς να μαντέψεις τα αισθήματά του μέσα στο ανέκφραστο "παγωμένο" πρόσωπό του. Κάνεις μια δραματική προσπάθεια να απεμπλακείς από τις δικές σου σκέψεις και να βάλεις στο κάδρο κάτι "άλλο". Κάτι ξένο κάτι έξω από εσένα.

Εκείνες τις ακίνητες πραγματικά στιγμές προσπάθησα να κάνω την εξής σύγκριση. Βέβαια βλέπεις, εγώ, τον είχα, τρόπον τινά, "δεμένο το γάϊδαρό μου", καθώς ορθολογικά ήξερα ότι θα ξυπνήσω, ναι μεν σε δύσκολη κατάσταση ή διάθεση αλλά όλα θα έπερναν το δρόμο της επαναφοράς, της αποκατάστασης.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι το πιεσόμετρο που μπήκε μόνιμα στο δεξί μου χέρι και το μηχάνημα καταγραφής παλμών καρδιάς στο αριστερό θα έδειχναν εικόνες θετικές  (βέβαια μια μη αναμενόμενη μεγάλη υπέρταση έφερε κάποιο συναγερμό στην επέμβαση....).

Εκείνη τη στιγμή έφερα στο νου μου, τον Πατέρα μου, τον Πεθερό μου, που έμπαιναν στο χειρουργείο χωρίς τα δικά μου "εχέγγυα" και ήξεραν καλά ότι ο δρόμος μετά από αυτό θα ήταν απόλυτα μηδενικός...

Πόση διαφορά Θεέ μου....! πόσο τους ένιωσα...! δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή πραγματικά από το να νιώθεις έτσι την ώρα που η σύριγγα του αναισθητικού και η μάσκα του αέρα θα σε πάρει στο ταξίδι του κλινικού ύπνου. Γιατί ο χρόνος μηδενίζεται. Παύει να υπάρχει. Εκεί ένιωσα τον πανικό. Την τεράστια διαφορά στις καταστάσεις. Και εκεί είναι που έρχεται "κάτι" να ψιθυρίσει στο αυτί σου, σατανικά:

"Κοίτα τώρα μπορείς να νιώθεις ήσυχος αλλά να ξέρεις φίλε μου ότι μια κάποια άλλη φορά θα είσαι δικός μου.....! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα"

Αυτό το σατανικό γέλιο που ήθελες να το ξεχάσεις, να το εξαφανίσεις.

Σε εκείνες τις στιγμές μικραίνουν όλα γύρω σου. Εξαφανίζονται. Μοριοποιούνται. Και στα πρώτα δευτερόλεπτα ίσα που προλαβαίνεις να σκεφτείς πριν πέσεις στη φάση της ολικής νάρκωσης, καταλαβαίνεις ότι ΟΛΑ μπορούν να είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ....!

Ότι η ζωή είναι μια στιγμή. Ένα φλας, ένα κινηματογραφικό καρέ. Πααααφ....! έρχεται, σβήνει, χάνεται. Πριν πάμε λοιπόν εκεί, πρέπει να είμαστε έτοιμοι....! γαλήνιοι...! γεμάτοι...!

Ήθελα να είχα πραγματικά τη δύναμη να γυρίσω πίσω το χρόνο, να έμπαινα μέσα στο θυμικό και στην καρδιά των ανθρώπων που μνημόνευσα, να μπορούσα να πάταγα το πλήκτρο της αναστροφής, της επαναφοράς. Πόσο ανόητη σκέψη.... πόσο μάταιη ίσως και εγωιστική....

Νιώθω να αρχίσω να λέω:  "Δεν έχουμε αντιληφθεί τι ακριβώς μας συμβαίνει στη ζωή.... δεν της έχουμε δώσει το νόημα που πρέπει... δεν έχουμε καταλάβει τίποτα..... και το πιο τραγικό, πόσο ρηχοί και επιφανειακοί είμαστε, κλεισμένοι στο δικό μας μικρόκοσμο, λες και αυτός θα είναι για πάντα ασφαλής...."

Υ.Γ. Χρωστώ να ταξιδέψω με τις ευχές μου σε κάθε άνθρωπο που μετράει τα λεπτά του σε ένα χειρουργικό κρεβάτι. Να τον αγκαλιάσω, να τον αγγίξω, να του δηλώσω ότι είμαι εκεί κοντά του. Να καλύψω τις δικές μου ένοχες απουσίες στο πλευρό κάποιων άλλων. Να χαϊδέψω τρυφερά το πρόσωπο εκείνης που με έφερε στη ζωή, σαν ύστατο χάδι αποχαιρετισμού λίγο πριν οι παλμοί της καρδιάς της σταματήσουν πριν ανοίξει τα μάτια της να με δει.