H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019

"Η ξεχωριστή Τρίτη της Φραντζέσκας Δαμόφλη" (Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #4)

Πηγή: PIXABAY


Η Ξεχωριστή Τρίτη της Φραντζέσκας Δαμόφλη

Από το ξημέρωμα ένας δυνατός Γραίγος κατέβαινε ορμητικός προς τον κόλπο της Πωσειδωνίας. Κινούσε φουριόζος απέναντι απ την Τήνο, έπαιρνε δύναμη πάνω από το βουνό στη Βήσσα, και πλάγιαζε σφυριζοντας μπροστά στον μικρό κόλπο τραβώντας τη θάλασσα προς τα πέρα.  Φθινοπώριαζε στη Σύρα και ο καιρός άρχιζε να ψυχραίνει. Οκτώβρης του 1910 δα για τα καλά του. Στον ουρανό ταξίδευαν πια όλο και πιο πυκνά μαύρα σύννεφα. Τα πρώτα νερά της βροχής είχαν δώσει έναν αναστεναγμό λύτρωσης στο κατάξερο χώμα της γης. Οι καλοκαιρινοί επισκέπτες στην Ντελαγκράτσια είχαν πια αφήσει τις μεγάλες βίλες τους και κινούσαν πίσω στη χώρα να ξεχειμωνιάσουν. Έμεναν πια οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής πιστοί στη γαλήνη και στην ηρεμία τους.

Το μεγάλο αρχοντικό των Δαμόφληδων έστεκε περήφανο ακριβώς στην άκρη της θάλασσας, στη μέση του κόλπου. Πέρα στο βάθος στο πέλαγος έβλεπες αχνά το στενό ανάμεσα στη Σέριφο και στην Κύθνο. Στα δεξιά του είχε τον Φοίνικα και στα αριστερά του την παραλία στις Αγκαθοπές. Επιβλητικό, όμορφο, με τους κλασικούς κίονές του, τις καμάρες του, κληροδότημα των καπεταναίων της οικογένειας από τα μέσα του 1860. Η είσοδός του έστεκε στον επαρχιακό δρόμο που ερχόταν απ τον Φοίνικα. Στο πάνω πάτωμα του σπιτιού που έμοιαζε με μικρό πύργο ήταν μια μεγάλη αυλή που λούζονταν στο φως που έστελνε το λιόγερμα στο τέλος κάθε μέρας. Και τα πόδια του σπιτιού μούλιαζαν στην αρμύρα της θάλασσας που έσκαγε λίγα μέτρα μπροστά του σε ένα πέτρινο μικρό μώλο που το προστάτευε απ τη μανία του Γαρμπή.

Η Φραντζέσκα Δαμόφλη τράβηξε τις μεγάλες κουρτίνες από το σαλόνι στο πάνω πάτωμα. Το φως του μεσημεριού μπήκε ανεμπόδιστο στο μεγάλο δωμάτιο με την λεπτή διακόσμηση. Εκείνη, η κυρά του αρχοντικού, ακούμπησε τα χέρια της στην ξύλινη κουπαστή του μεγάλου παραθύρου. Άφησε το φως του ήλιου να γλυκάνει το κορμί της. Σαν να το ήθελε βάλσαμο σε εκείνη τη στιγμή. 
“Κυρία, να μαζέψω το τραπέζι;” έσπασε τη σιωπή η φωνή της νεαρής οικιακής βοηθού που μπήκε στο δωμάτιο.
“Ναι Κατερίνα, δεν θα χρειαστώ κάτι άλλο” της απάντησε ζεστά.
“Να ετοιμάσω τον καφέ σας ή είναι νωρίς;” ρώτησε ξανά η νεαρή κοπέλα.
“Όχι δα από τώρα. Θα τον πιω, όπως πάντα, όταν γυρίσω στη βεράντα το απόγευμα”
“Θα βγείτε Κυρία;”
“Κατερίνα… Τρίτη σήμερα. Να στο θυμίσω καλή μου για το λησμόνησες”
Η νεαρή κοπέλα έδειξε λίγο άβολα αλλά συνήλθε άμεσα.
“Συγγνώμη κυρία, έχετε δίκιο” της είπε και αποχώρησε διακριτικά και ήσυχα προς το εσωτερικό του σπιτιού.

Στα πενήντα της πια χρόνια η Φραντζέσκα Δαμόφλη δεν είχε χάσει πολλά από τη γοητευτική της ακτινοβολία που κατείχε ανέκαθεν από τα χρόνια της νιότης της. Ψηλή, αδύνατη, με καστανά μαλλιά στα οποία τα πρώτα λευκά έκαναν διακριτικά την παρουσία τους. Πρόσωπο καθάριο με εκφραστικά μάτια. Μόνο που ένας προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε πια να δει τα σημάδια μιας κούρασης ολόγυρά τους. Ακόμα και μια θλίψη να πλανιέται και να αγκαλιάζει το πρόσωπό της. Μια βαθιά μελαγχολία που έδενε γλυκύτατα στο παρουσιαστικό της επηρέαζε ακόμα και τη χροιά της φωνής της. 

“Θα πάτε πάλι εκεί;” διέκοψε τις σκέψεις της η φωνή ενός ώριμου άντρα που είχε ήδη μπει στο σαλόνι και στάθηκε πίσω της. 
“Ιάκωβε πότε μπήκες; τελευταία κυκλοφορείς τόσο αθόρυβα που είναι φορές που με τρομάζεις...” του είπε χαριτολογώντας.
Ο ώριμος άντρας ανταποκρίθηκε στο διακριτικό της χαμόγελο. Οικονόμος του σπιτιού, κοντά τους για πάνω από είκοσι χρόνια, είχε γίνει πια πρόσωπο τόσο οικείο και τόσο έμπιστο που μίκραινε τις αποστάσεις μεταξύ τους. Πήρε πάλι το σοβαρό της ύφος και συνέχισε:
“Ναι θα πάω, πρώτη φορά είναι ή τελευταία; Τι σας ήρθε σήμερα και με ρωτάτε;”
Εκείνος το προσπέρασε προχωρώντας στην ερώτησή του.
“Να πω στο Θόδωρο να ετοιμάσει την άμαξα;”
“Ναι σε παρακαλώ”
“Να σας ρωτήσω κάτι; Μήπως…”, εκείνη γύρισε και τον κοίταξε στο πρόσωπο, “...μήπως να το σταματούσατε αυτό; είναι τώρα τόσα χρόνια...” 
Τον κοίταξε με το αγέρωχο ύφος της. Έκανε κάποια βήματα προς το κέντρο του δωματίου δείχνοντας προς το διάδρομο.
“Ιάκωβε, δεν πας καλύτερα να ειδοποιήσεις το Θόδωρο;” του είπε αποστομωτικά αναγκάζοντάς τον να κινήσει προς την έξοδο αφήνοντάς την μόνη.

Σε λίγα λεπτά ήταν έτοιμη. Αρχοντική και επιβλητική όπως ήταν πάντα τα τελευταία χρόνια. Παρά το σφιγμένο της πρόσωπο, η γλυκύτητα ήταν χαρακτηριστική. Μαζί με τη γοητεία της. Εσωτερικά φορούσε το σομόν φόρεμά της. Έριξε πάνω της ένα μακρύ μαντό στις αποχρώσεις του μπεζ και του καφέ. Έτσι κι αλλιώς η ψύχρα είχε ήδη αρχίσει να την ενοχλεί. Πήρε την ομπρέλα της, αχώριστο αξεσουάρ δίπλα της, έβαλε στο κεφάλι της το εξαίρετο πλατύγυρο καπέλο της ασορτί στο χρώμα του μαντό, με τη μεγάλη κορδέλα στο πλάι. Έριξε μια ματιά από το παράθυρο κάτω στην είσοδο. Η Άμαξα την περίμενε. Πήρε αργά τα βήματά της στη μεγάλη κυκλική σκάλα. Καθώς στριφογύριζε προς την έξοδο, οι αναλαμπές του ήλιου φώτιζαν τα μελαγχολικά της μάτια. Αν κάποιος μπορούσε να την δει από κοντά θα έλεγε ότι ήταν υγρά.

Ο Θόδωρος, ο αμαξάς την υποδέχτηκε ευγενικά υποβοηθώντας την να ανέβει. 
“Στο υποστατικό Θόδωρε!” του είπε, εκείνος υποκλίθηκε.
“Ξέρω κυρία”

Ξεκίνησαν. Ο ήλιος είχε μεσιάσει πια στον ουρανό, προχωρημένο μεσημέρι. Τα πρώτα σκούρα σύννεφα είχαν αρχίσει να φτάνουν. Η άμαξα με τα δύο άλογα πήρε το δρόμο προς τις Αγκαθοπές. Η Φραντζέσκα Δαμόφλη είχε γείρει το πρόσωπό της προς το παράθυρο. Το βλέμμα της απλώθηκε στη θάλασσα που χρύσιζε στο φως του ήλιου. Πέρασαν τον μικρό κόλπο και πήραν τον ανήφορο προς το Κόμητο. Το βλέμμα της απλώθηκε κουρασμένο πέρα στα όρια του πελάγους. Στο βάθος προς τα δεξιά της απλώνονταν ήδη ο κόλπος στην αμμουδερή παραλία. Και εκεί, λίγα μέτρα πίσω απ την ακτή, άρχισε ήδη να βλέπει τα πρώτα κτίσματα. 

Το υποστατικό. Ένας αναστεναγμός βαθύς με αρκετό πόνο ανέβηκε από βαθιά μέσα στην καρδιά της. Ήρθε στο στόμα της λυτρωτικός. Έπαιξε λίγο με τη σκέψη της που παγωμένη ταξίδευε στα κτίσματα του μεγάλου υποστατικού της οικογένειας. Εκεί που ήταν το μεγάλο κτήμα, ο στάβλος, το ποτοποιείο. Οι παλμοί της καρδιάς της γίνηκαν πιο έντονοι καθώς πλέον η άμαξα έπαιρνε την τελική ευθεία προς την εξωτερική πύλη. Σε λίγα λεπτά ο Θόδωρος την βοηθούσε να κατέβει.
“Θα σας περιμένω εδώ κυρία”, της είπε.
“Ναι Θόδωρε, όπως πάντα...”

Πήρε τα βήματά της σταθερά προς τα κτίρια στο εσωτερικό. Εκείνη την ώρα το κτήμα ήταν άδειο. Ήταν άλλωστε προχωρημένο μεσημέρι για το οτιδήποτε. Πέρασε μπροστά απ τον κήπο. Έφτασε στο κεντρικό κτίριο με τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στο επάνω πάτωμα. Δεξιά-αριστερά της σκάλας δύο κατακόκκινοι ιβίσκοι έστεκαν εκεί σαν παραστάτες. Τα βήματά της ήταν λες μηχανικά. Σαν να τα είχε πια μάθει με κλειστά μάτια. Ανέβηκε στο μπαλκόνι και πέρασε στο πίσω κτίριο. Το βλέμμα της έδειχνε ότι αναζητούσε κάτι. Στο βάθος το είδε. Η μεγάλη στέρνα. Εκεί που φυλάγονταν το νερό για το κτήμα και τις άλλες αγροτικές δουλειές. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε ακριβώς απέναντί του. Σαν να ανεμετριώταν μαζί με τον όγκο του. Και εκεί ακριβώς τη βρήκε η κραυγή!

Μια νεανική γυναικεία κραυγή απόγνωσης έσκισε στα δυό τον αέρα με τα ηχητικά της κύματα να σπάνε την ηρεμία της.
“Βοήθεια!” ακούστηκε. Κάποιος στη στέρνα.
“Θεέ μου!”, σκέφτηκε. 
Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα η Φραντζέσκα είχε γίνει νεώτερη και το σώμα της σαν να έσπαγε τα δεσμά του χρόνου και τις δυνάμεις της. Έτρεξε προς το μέρος της κραυγής.
“Στη στέρνα Θεέ μου!” μουρμούρισε. Έφτασε εκεί, ανέβηκε τα σκαλιά και στάθηκε στην πέτρινη κουπαστή. Τότε την είδε! Μια νεαρή κοπέλα μέσα στο νερό πάσχιζε απεγνωσμένα να κρατηθεί στην επιφάνεια. Βλέπεις ο πέτρινος βυθός ήταν γλιστερός και ήταν αδύνατον στον καθένα να ισορροπήσει. 
“Βοήθεια πνίγομαι!” ακούστηκε ξανά η νεαρή κοπέλα με τα μάτια της στα δικά της ικετευτικά.
“Κρατήσου παιδί μου, έρχομαι!” κατάφερε να απαντήσει.
Έτρεξε κοντά της. Αψηφώντας τα πάντα, δρασκέλισε την πέτρινη κουπαστή με αξιοθαύμαστη ένταση. Πήρε στο χέρι της μια κουλούρα απ το χοντρό σχοινί που ήταν πιασμένο εκεί.
“Κρατήσου από εδώ!” κραύγασε απ την αγωνία. Πέταξε την άκρη του σχοινιού στην κοπέλα. Εκείνη κατάφερε να το κρατήσει. Η Φραντζέσκα προσπάθησε με το ένα της χέρι να κρατηθεί ενώ με το άλλο άρχισε να τραβά την νεαρή κοπέλα. Γλίστρισε, έπεσε, πήγε να της φύγει το σχοινί. Η κοπέλα έδινε μάχη να μείνει στην επιφάνεια. Ένιωσε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν.
“Θα τα καταφέρω!” μούγκρισε μέσα απ τα δόντια της με ένα απίστευτο βλέμμα τραβώντας την κοπέλα προς την άκρη της στέρνας.

“Θα ζήσεις…. Θα ζήσεις….” της ξέφυγαν οι λέξεις καθώς πλέον έλεγχε την κατάσταση. Λίγο ακόμα…. Δύναμη ως το τέλος και η νεαρή κοπέλα είχε φτάσει στην άκρη και είχε πιαστεί απ την πέτρινη κουπαστή και το χέρι της Φραντζέσκας που την είχε αρπάξει. Ένα χέρι που είχε γίνει γέφυρά της με τη ζωή. Χύθηκε στην κουπαστή της στέρνας. Σύρθηκε, μάτωσε, άπλωσε τα χέρια της, πάλεψε με το κορμί και τις δυνάμεις της. Αγκομαχούσε λες και έδινε την ύστατη μάχη της. Την τράβηξε εντελώς έξω απ τη στέρνα. Η νεαρή κοπέλα ένιωσε εκεί τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν. Τα μάτια της άρχισαν να γεμίζουν σκοτάδι καθώς οι αισθήσεις της την εγκατέλειπαν. Στα μάτια της έμεινε η εικόνα απ το πρόσωπο της Φραντζέσκας και εκείνο το απερίγραπτο αίσθημα  στο δακρυσμένο της βλέμμα. Κάτι σαν κραυγή, σαν κλάμα λύτρωσης. Λες και μια ζωή κρατιόταν στο φως. 

“Συνέρχεται σώπα!”
“Λένα!”
Η Νεαρή κοπέλα, άνοιξε τα μάτια της. Το βλέμμα της διασταυρώθηκε με τα μάτια δύο ώριμων γυναικών.
“Μαμά!”
Μία από τις δύο ώριμες γυναίκες έσκυψε στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Την έκλεισε τρυφερά στην αγκαλιά της.
“Κορίτσι μου, τι λαχτάρα ήταν αυτή!”
“Κυρία Ευγενία...” έκανε η νεαρή κοπέλα και στην άλλη γυναίκα στο θάλαμο που την κοιτούσε με αγωνία.
“Όλα καλά; πως νιώθεις;” την ρώτησε η μητέρα της καθώς κάθισε κοντά στο προσκεφάλι της.
“Καλά Μαμά, πονάω μόνο στα πλευρά, τι είπαν οι γιατροί;”
“Γλίτωσες το κάταγμα. Καθώς έπεσες στη στέρνα το νερό απορρόφησε την ορμή”
“Δεν γλίτωσα όμως αυτήν την αηδία την πλύση στομάχου...”
“Έπρεπε κορίτσι μου, μέσα σε στέρνα έπεσες…. Μα… ήθελα νάξερα πως τα ...κατάφερες ειλικρινά”, της είπε η μητέρα της.
“Δεν ξέρω πως έγινε. Χάζευα τα ερείπια εκεί… τόσο εντυπωσιακός χώρος… κάποια στιγμή ανέβηκα προς τα πάνω, είχε μια παράξενη ατμόσφαιρα ο χώρος. Μπροστά μου είδα τη στέρνα. Πλησίασα και….”
“Δεν θέλει πολύ να γίνει το κακό παιδάκι μου”, ακούστηκε η άλλη κυρία κοντά τους. 
“Ο Άλκης σε πήρε πολλές φορές, τρελάθηκε το παιδί σαν έμαθε τα νέα. Ήρθε μου λέει διακοπές στη Σύρο να ...σκοτωθεί...”
Η μητέρα της άπλωσε το χέρι της και της έδωσε το κινητό της.
“Να εδώ θα βρεις και τα μηνύματά του, θα ξαναπάρει”
Η Λένα, ανασηκώθηκε πια στο προσκεφάλι του κρεβατιού. Πήρε στα χέρια της το κινητό της. Είδε την ημερομηνία. Τετάρτη 21 Ιουλίου 2019.
“Λένα αυτό εδώ το κλειδί βρέθηκε δίπλα σου. Το βρήκαμε εκεί με τον πατέρα σου. Το βρήκες πουθενά δεν το έχω ξαναδεί¨, της είπε η μητέρα της δείχνοντάς της ένα μεγάλο σιδερένιο κλειδί πολυκαιρισμένο και βασανισμένο στο χρόνο. Η Λένα το κράτησε με απορία στα χέρια της.
“Όχι δεν ξέρω, δεν πήρα εγώ τίποτα..”
“Τέλος πάντων. Ήσουνα τυχερή παιδί μου”, της είπε η μητέρα της.
“Χρωστάω τη ζωή μου σ’ αυτή τη γυναίκα! Αλήθεια πόσο παράξενη!” έκανε η Λένα με ένα απλανές βλέμμα. Οι δύο γυναίκες στο θάλαμο κοιτάχτηκαν μεταξύ τους παράξενα. Η Λένα συνέχισε. Το βλέμμα της σαν να χάθηκε σε εκείνη τη στιγμή.
“Ήταν τόσο απόκοσμη. Όμορφη μέσα στην ωριμότητά της, αλλά…. Λες και… τα ρούχα της…. Τι παράξενα ρούχα ήταν αυτά… αρχοντικά αλλά ...παλιά….”
Η μητέρα της αποφάσισε να την διακόψει.
“Για ποια γυναίκα μιλάς κόρη μου;” 
Η Λένα την κοίταξε στα μάτια σαν να άκουγε μια ανούσια ερώτηση.
“Για εκείνη που με έσωσε μαμά! Μόλις έπεσα στη στέρνα, με είδε. Πρέπει να ήταν κάπου κοντά. Φώναξα βοήθεια και έτρεξε...”, η Λένα βυθίστηκε πάλι στην αγωνία των στιγμών.
“Πάλεψε σαν το θεριό μαμά! Εκείνη με τράβηξε με τα χέρια της έξω απ τη στέρνα… μετά ήρθατε εσείς”
“Παιδί μου, δεν βρήκαμε καμιά γυναίκα κοντά σου!” έκανε η μητέρα της σκεπτική, “ακούσαμε τις φωνές σου με τον πατέρα σου, τρέξαμε σαν τρελοί και σε βρήκαμε στο πλάι έξω απ τη στέρνα λιπόθυμη. Προφανώς είχες βγει και έχασες τις αισθήσεις σου...”
Η Λένα ανέβασε την ένταση της φωνής της.
“Όχι Μαμά! Πριν χάσω τις αισθήσεις μου ήταν εκείνη που με τράβηξε. Σ’ αυτήν χρωστώ τη ζωή μου...”
“Μα….” έκανε η μητέρα της ανταλλάσσοντας ματιές με την φιλενάδα της στο θάλαμο.

Τη συζήτηση διέκοψε η είσοδος στο θάλαμο της ομάδας της γιατρού που παρακολουθούσε τη Λένα. Οι συνοδοί γυναίκες βγήκαν έξω για να προχωρήσει η ιατρική ομάδα στο δικό της έλεγχο.
“Μια χαρά Λένα! Σήμερα μεσημέρι βγαίνεις!” της είπε, “δεν θα σε κρατήσουμε άλλο, μας αρκεί η χθεσινή διαμονή, όλα είναι τέλεια..”
Η Λένα ανάσανε γεμάτη ανακούφιση. Συνέχισε την κουβέντα της με τη γιατρό  και λίγο πριν εκείνοι αποχωρήσουν τη ρώτησε:
“Να σας ρωτήσω κάτι; εκεί που έγινε το ατύχημα τι ήταν;”
“Στο Κόμητο; το παλιό υποστατικό του αρχοντικού των Δαμόφληδων”
“Που σημαίνει;”
“Από τις παλιές ξακουστές οικογένειες της Σύρας. Το αρχοντικό τους είναι ακόμα στην Πωσειδωνία, εκεί που πήγες ήταν το υποστατικό”
“Ζει εκεί κανείς; μια γυναίκα; έτσι παράξενη;”
“Α… κοίτα λεπτομέρειες δεν ξέρω, αυτά μπορεί να στα πουν στο Πνευματικό κέντρο του Δήμου. Έχουμε τον Νταρζάνο εκεί που είναι εξπέρ...”
“Πότε μπορώ να τον βρω;”
“Αχιλλέας Νταρζάνος. Στο κλασικό δημόσιο ωράριο θα τον αναζητήσεις. Είναι υπεύθυνος του πνευματικού κέντρου”
Η Λένα ευχαρίστησε διπλά την ιατρική ομάδα και κράτησε στη σκέψη της την έντονη προσμονή. Ήθελε να μάθει. Ήθελε τόσο να γνωρίσει αυτή τη γυναίκα που της έσωσε τη ζωή.

Ο Αχιλλέας Νταρζάνος ήταν ένας καλοστεκούμενος ώριμος άντρας κοντά στα εξήντα του. Ευγενικός και δεκτικός στους τρόπους και στη διάθεση. Υποδέχτηκε τη Λένα με κάθε διάθεση να απαντήσει στα ερωτήματά της.
“Κύριε Νταρζάνο ξέρετε κάποια γυναίκα να μένει ή να έχει κάποια σχέση με το παλιό υποστατικό των Δαμόφληδων στο Κόμητο;”
“Ωωω κοπέλα μου, οι Δαμόφληδες ήταν από τις πιο λαμπερές και ευγενικές οικογένειες στη Σύρα του 1880...”
Η Λένα άρχισε να απορεί.
“Δεν λέω για τότε, για σήμερα λέω...”
“Όχι παιδί μου, δεν ζει κανείς πια εκεί. Αφού είδες είναι ερείπια. Δεν υπάρχει κανείς από την οικογένεια αυτή. Έλα να σου δείξω κάθισε”, της είπε δείχνοντας ένα μεγάλο γραφείο στη βιβλιοθήκη. Σε λίγο επέστρεψε με ένα παλιό χοντρό βιβλίο στα χέρια. Έκατσε κοντά της.
“Κοίτα εδώ αυτές τις παλιές εικόνες, το σπίτι τους...” άρχισε να ξεφυλλίζει, κάποια στιγμή στάθηκε στην φωτογραφία μιας γυναίκας. Η καρδιά της Λένας πήγε να σπάσει.
“Σταθείτε! Ποια είναι αυτή η γυναίκα!” πετάχτηκε στον τρομαγμένο Νταρζάνο. Η φωνή του μαλάκωσε.
“Η Φραντζέσκα Δαμόφλη. Η κυρά του σπιτιού...”
“Δεν είναι δυνατόν…. Αυτή η ομοιότητα….” έκανε η Λένα αποσβολωμένη, “πείτε μου για αυτήν!”

“Η Φρανζέσκα Δαμόφλη ήταν η αρχόντισσα της οικογένειας. Γοητευτική, καλόκαρδη, δεκτική αλλά και τραγική. Στα 45 της χρόνια την χτύπησε η πρώτη τραγωδία...”
“Δηλαδή….”
“Έχασε τη κόρη της! Την μοναχοκόρη τους!”
“Πως;”
“Ένα τραγικό δυστύχημα κορίτσι μου. Η κοπέλα πνίγηκε!”
“Τι;” έκανε η Λένα έκπληκτη, “Μα πως έγινε;”
“Κανείς δεν ξέρει… έπεσε στη στέρνα...”, η Λένα ανατρίχιασε… “προσπάθησε να την σώσει, ήταν εκεί κοντά, δεν τα κατάφερε. Η κόρη της έσβησε στα χέρια της, ήταν μόλις είκοσι ετών, μια κοπέλα λένε σαν τα κρύα νερά, καλή ώρα σαν εσένα… “
“Πότε έγινε αυτό;”
“Μια Τρίτη καλοκαίρι λέει το ημερολόγιο της οικογένειας. Το έγραφε με τα χέρια της. Από εκείνη τη μέρα, κάθε Τρίτη έπαιρνε το δρόμο βουβή για εκεί. Στεκόταν μπροστά στη στέρνα για ώρα πολύ. Χρόνια ολάκερα. Κάθε Τρίτη…. Πέθανε με αυτόν τον καημό. Δεν μπόρεσε να προλάβει την κόρη της. Όμως ακόμα και στα στερνά της ήταν μια αρχόντισσα.

Η Λένα έπιασε το κεφάλι της. Αυτό που ζούσε ήταν έξω απ τις δυνάμεις της.
“Έχεις κάτι κορίτσι μου;” τη ρώτησε εκείνος.
Η Λένα πήρε το βιβλίο κοντά της σαν να ήθελε να βουλιάξει στις σελίδες του. Τα μάτια της στάθηκαν στην εντυπωσιακή φωτογραφία της. Ένιωθε τα χέρια της να τρέμουν.
“Μήπως δεν αισθάνεστε καλά;” την ρώτησε ο Νταρζάνος. 
“Πότε είναι αυτή η φωτογραφία;” τον ρώτησε.
“Εδώ είναι πια αρκετά χρόνια μετά το δυστύχημα με την κόρη της. 

Η Λένα άργησε να απαντήσει. Προσπαθούσε να βρει μια λογική εξήγηση σε όλα αυτά. Ο δεκτικός και ευγενικός άνθρωπος συνέχισε την ενημέρωσή του πάνω στα γεγονότα εκείνης της εποχής. Η Λένα ένιωθε πια να έχει ενώσει σχεδόν όλα τα κομμάτια σε  αυτό το ξεχωριστό παζλ. Ευχαρίστησε τον Νταρζάνο και έφυγε.

Ήθελε να περπατήσει μόνη. Πήρε το δρόμο κάτω στην Ερμούπολη. Βγήκε στην παραλία και τράβηξε προς το Τελωνείο. Εκεί στη μεγάλη προκυμαία άρχισε να τακτοποιεί τις σκέψεις της.
Είχε δίλημμα αν έπρεπε να μεταφέρει όλα όσα έμαθε στους δικούς της. Δεν ήξερε αν είχε νόημα, δεν μπορούσε άλλωστε να εξηγήσει.

Κοίταξε κάποια στιγμή το κινητό της. Ήταν Πέμπτη. Όλα όσα έζησε, αυτή της η ακροβασία στο θάνατο είχαν γίνει την Τρίτη. Όπως και τότε. Τόσα χρόνια πριν. 
Άπλωσε το βλέμμα της στο πέλαγος που ξανοίγονταν μπροστά της έξω απ το λιμάνι. Έκλεισε τα μάτια και έφερε στη μνήμη της το πρόσωπο εκείνης της γυναίκας που την είχε ή νόμιζε τουλάχιστον ότι την είχε τραβήξει απ την στέρνα την τελευταία στιγμή λίγο πριν το τέλος. 

Δεν θα μπορούσε να ξεχάσει ποτέ αυτήν την εικόνα της λυτρωτικής ανακούφισης που είδε ζωγραφισμένη στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της αποκαμωμένη εντελώς. Ήταν ένα πρόσωπο που λες και έσπαγε τα δεσμά της απελπισίας, λες και αναμετρήθηκε με τον θάνατο και βγήκε νικητής. 
Αυτήν την παράξενη Τρίτη που χαράχτηκε στη ζωή της.

.....................................

Οι ξύλινες μπαλκονόπορτες του μεγάλου σαλονιού στο αρχοντικό των Δαμόφληδων έτριξαν από την αύρα του δειλινού. Η απόλυτη εγκατάλειψη στο ερειπωμένο σπίτι ντύθηκε σε μενεξεδί χρώματα.  Ένα παράξενο λεπτό άρωμα όμως γέμισε το χώρο και κάποια βήματα έκαναν το σαπισμένο ξύλινο πάτωμα να τρίξει επικίνδυνα. Η σκιά της γοητευτικής γυναίκας τράβηξε προς το παράθυρο. Το μαντό της, η ομπρέλα, το πλατύγυρο καπέλο της. Ένα ζευγάρι μάτια στάθηκαν. Το βλέμμα  απλώθηκε γαλήνιο πέρα στο λιόγερμα. Γεμάτο ηρεμία και θάλεγε κανείς χαμόγελο.

Για μια στιγμή λες και ο χρόνος άλλαξε θέση. Όλα πήραν ζωή και χρώμα. Όπως τότε.

“Κυρά πάνε τόσα χρόνια που σε βλέπω να χαμογελάς τόσο ήρεμα”, ακούστηκε πίσω της η φωνή του Ιάκωβου. Γύρισε και τον κοίταξε με αυτή τη γλύκα του προσώπου της, φωτεινό μετά από χρόνια.
“Ιακωβε, είπες στο Θόδωρο να παραγγείλει στον κλειδαρά άλλο κλειδί; Το δικό μου κάπου μου έπεσε”, του είπε...

Ο ήλιος χρύσιζε τη θάλασσα πίσω απ το λόφο στις Αγκαθοπές. Η παράξενη αυτή Τρίτη της Φραντζέσκας Δαμόφλη έσβηνε αργά  στο γέρμα του ήλιου. 


Αγαπητές Φίλες και Φίλοι,
το μικρό αυτό διήγημα ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στο καταξιωμένο και αγαπημένο πλέον δικτυακό μας δρώμενο:
"Γήινη ματιά"-Φωτοσυγγραφική σκυτάλη #4 που διοργανώνει η φίλη μας Mary Pertax.

H Φωτογραφία και η λέξη πάνω στην οποία εμπνεύστηκα και δούλεψα ήταν από την Άννα μας στην δική της δημοσίευση εδώ:



Η Επιλογή του χώρου και του χρόνου

Οφείλω να συμπληρώσω κάτι που ξέχασα. Η Επιλογή του χώρου δράσης για αυτό μου το διήγημα είναι φυσικά, όπως καταλαβαίνετε, η Σύρος. Αυτό το μαγικό νησί, δεύτερη πατρίδα μου στην κυριολεξία, πηγή έμπνευσης σε πολλά γραπτά μου. 
Η Εικόνα της Άννας με παρέπεμψε σε διήγημα εποχής. Χώρος και ντύσιμο ανάλογης προέλευσης. Η επιλογή του ονόματος της ηρωίδας φυσικά και δεν είναι τυχαία. Αποτελεί κλασικά Συριανής καταγωγής ονοματεπώνυμο. Το σπιτικό της στην Πωσειδωνία ήταν για μένα επίσης πηγή έμπνευσης καθώς εκεί υπάρχει μια εγκαταλειμμένη βίλα φορτωμένη ιστορία περασμένου αιώνα. Η διαδρομή από εκεί στην παραλία στο Κόμητο επίσης μαγευτική και το παλιό υποστατικό, όντως υπάρχει εκεί. Σε πρώτη φάση δεσμεύομαι να σας δείξω τις εικόνες αυτές. Η Εναλλαγή χρόνων, παρελθόν-παρόν, αποτελεί ένα αγαπημένο "παιχνίδι" αφήγησης και συνάμα κινηματογραφικής δράσης που αγαπώ. 

Σειρά μου να δώσω τη δική μου σκυτάλη στην αγαπημένη Μάνια μας και στο blog της εδώ:

Η Φωτογραφία που επέλεξα είναι αυτή:

Πηγή: PIXABAY

Η λέξη για την Μάνια μας είναι:

"Προσμονή"


Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα τιμήσει και τα δύο με τον δικό της μοναδικό, ιδιαίτερο και εκφραστικό τρόπο. 
Καλή έμπνευση Μάνια μου!

Τέλος να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Μαίρη για την έμπνευση και διοργάνωση αυτού του όμορφου δρώμενου αλλά και όλους εσάς που συμμετέχετε άμεσα ή έμμεσα σε αυτό. Ξέρω ότι η συνέχεια θα είναι υπέροχη. Να το ζήσουμε λοιπόν.








48 σχόλια:

  1. Γιάννη μου τι να σου πω! Πάντα με εκστασιάζεις με αυτά σου τα ταξίδια στο χρόνο. Το παιχνίδι σου με την εναλλαγή μεταξύ παρόντος και παρελθόντος πάντα είναι συναρπαστικό! Μια μορφή που ταίριαξε τόσο με την εικόνα σου και μια υπόθεση ενός χρέους που εκπληρώθηκε χρόνια μετά και ταίριαξε τόσο με την λέξη σου, έκαναν για άλλη μια φορά ένα πανέμορφο και τόσο ζωντανό μικρό διήγημα. Σ' ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη συμμετοχή σου και για την παρουσία σου! Προσμονή για την έμπνευση της Μάνιας! Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου,
      αγαπητή μου φίλη. Δημιουργική μας συνοδοιπόρισα. Εμείς ευχαριστούμε που αυτό το εξαίρετο δρώμενο μας δίνει τη δυνατότητα και την έμπνευση να δημιουργήσουμε, να εκφραστούμε, να γράψουμε, να επικοινωνήσουμε.
      Στάθηκα λοιπόν σε ένα μικρό διήγημα που έπαιξε με το χρόνο και τα συναισθήματα.
      Σε ευχαριστώ πολύ ειλικρινά.

      Διαγραφή
  2. Γιάννη μου, συγκλονιστική ιστορία. Είναι αξιέπαινος ο τρόπος που έμπλεξες το παρελθόν με το παρόν και σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Η Φραντζέσκα βρήκε τελικά τη λύτρωση που έψαχνε. Ευχαριστούμε για το όμορφο κείμενο, φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μία μου, ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη για την παρουσία σου πάντα κοντά μας. Προσπάθησα. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Τα αισθήματα είναι δικά σας πλέον.
      Απολαμβάνω τα λόγια σου και την ενθάρρυνση.
      Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  3. Γιάννη μου, όταν η Άννα επέλεξε αυτή την υπέροχη, τελείως του στυλ σου φωτογραφία φαντάστηκα πως κάτι υπέροχο θα σου ενέπνεε αλλά το μυαλό μου δεν πήγε ως εκεί. Εσύ ξεπερνάς κάθε προσδοκία, αλήθεια πως θα σκέφτεσαι όλα αυτά μου λες;;;

    Φανταστική ιστορία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καλογραμμένη και με πολύπλευρο σενάριο.
    Μπράβο, πολύ μεγάλο, το αξίζεις.
    Απόλαυση!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω Στέλλα μου!
      ε δεν γράφω δα και τίποτα σημαντικό ή ξεχωριστό από αυτό που γράφετε όλοι σας εδώ ακουμπώντας στης έμπνευσης τα φτερά. Δεν ξέρω να σου πω πως βγήκε όλο αυτό, εντελώς αυθόρμητα. Απλά μόνο να γράψω κάτι που ξέχασα για την επιλογή του τόπου και χρόνου. Πάω να το συμπληρώσω.
      Θέλω να σε ευχαριστήσω απ την καρδιά μου για την αγάπη σου. Να ξέρεις ότι κάθε ένας μας δίνει και ένα ξεχωριστό παζλ στον άλλον να σχηματοποιήσει τις δημιουργίες του.
      Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου ειλικρινά.

      Διαγραφή
  4. Οταν είδα την εικόνα σκέφτηκα...δύσκολη για θέμα...εσύ κατάφερες ένα σωστό μυθιστόρημα βρε παιδάκι μου. Το παρελθόν με τοπαρόν ,με τις πανέμορφα εύγλωτες εικόνες που μπορείς και περιγράφεις τόσο ζωντανές που εμείς που διαβάζουμε συμμετέχουμε μέσα σε αυτές σαν κομμάτια της. Συγχαρητήρια Γιάννη μου όπως πάντα παριστεύεις σε όλους τους τομείς, πολύπλευρος,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεωργία μου ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε και μπόρεσα κάτι να προσφέρω στις προσδοκίες σου. Εδώ είμαστε για όλους, μια όμορφη δημιουργική συντροφιά να ενώσουμε τις εμπνεύσεις και προσφορές μας.
      Την καλησπέρα μου καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  5. Να μαι!! Την περίμενα εναγωνίως τη συμεμτοχή σου. Μπήκα,διάβασα και βγήκα. Να ηρεμήσω λίγο, σκέφτηκα. Να είμαι αντικειμενικη. Ξαναμπήκα, ξαναδιάβασα. Ξανά πρέπει να βγω γιατί είμαι γεμάτη συναισθήματα και σκέψεις που παλεύουν με τη λογική. Τι να σου γράψω; Ότι τη φωτιά της Σκυτάλης μας την μετέτρεψες σε πυρκαγιά όπως περίμενα;
    Πόσο περιγραφικός, τόσο γλαφυρός. Να διαβάζω και να νοιώθω το Γραίγο στο πρόσωπό μου. Να τον ακούω να σφυρίζει!
    Να βλέπω το αρχοντικό των Δαμόφληδων και να αισθάνομαι ότι το σεργιανώ μαζί με την αρχόντισσα.
    Να ακούω την κραυγή βοήθειας και να τρέχει η ανάσα μου μαζί με την Φραντσέσκα.Να νοιώθω το σκοινί να μου πονάει τα χέρια...Μα τι μας έκανες εμάς των ανσγνωστών;
    Να βρίσκομαι στο παρελθόν, τότε που ο ήλιος φώτιζε το όμορφο αρχοντικό και να....η ψυχρολουσία του παρόντος. Σώθηκε η κοπέλα του σήμερα από την Κυρά του χθες!
    Και ξαφνικά συνειδητοποίησα το υπερφυσικό. Να το! Να με κάνει να γουρλώνω τα μάτια.
    Η Φρατζέσκα ηρέμησε που έσωσε τη Λένα. Κι ενώ η κοπέλα πάλευε να βρει μια λογική εξήγηση, πάλευα κι εγώ μαζί της. Τι λογική χωράει σ'αυτό το υπέροχο διήγημά σου που γέννησε το μυαλό σου; Να ερμηνεύσω πώς; Χαριστική βολή στη λογική που μου άφησες για να ολοκληρώσω το διάβασμα το κλειδί!! Το έχασε η Δαμόφλη τότε, το είχε στα χέρια της η Λένα του σήμερα!! Ασύλληπτο!
    Γιάννη δηλώνω εντυπωσιασμένη. Γοητευμένη. Υπέροχο διήγημα. Και βλέπω ότι το υπερφυσικό σε κέρδισε.
    (Κάτι έχουν οι εικόνες που σου δίνω. Είναι η δεύτερη φορά στις 4 σκυτάλες που βρέθηκες πίσω από εμένα. Και στην προηγούμενη μας συνεπήρες με την Σκωτία και το υπερφυσικά αφύσικο που συνέβη στον πρωταγωνίστριά σου. Για κοίτα και προχώρα το. Το στυλ αυτό σου ταιριάζει πολύ)
    Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο!
    Και η φωτογραφία για τη Μάνια θαυμάσια.
    Πάω να ηρεμήσω αλλά θα ξαναδιαβάσω να είσαι σίγουρος!
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου!
      Αγαπημένη μου φίλη! Να ξαναπάς να το διαβάσεις για το λόγο ότι είχα λησμονήσει να γράψω για το χώρο και το χρόνο του μικρού αυτού διηγήματος και το έκανα λίγα λεπτά πριν.
      Ναι, κερδίζει πόντους το παράξενο, το υπερφυσικό. Πόντους διακριτικούς αλλά με σαφήνεια. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να το ξανακάνω. Και θεωρώ τούτο το αγαπημένο μας δρώμενο ως εφαλτήριο να μας ωθήσει σε τέτοιες προσπάθειες. Σε όλους μας προσφέρει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε, να εκφραστούμε, να εξωτερικεύσουμε σκέψεις.
      Η Εικόνα σου ήταν πανέμορφη. Κυριαρχούσε σε αυτήν η απόλυτη μορφή μιας γυναίκας εποχής. Μιας αρχοντικής παρουσίας, της οποίας η παρουσία κέρδιζε κάθε αναφορά. Έτσι πήρε στην αφήγησή μου σάρκα και οστά. Έτσι γεννήθηκε η Φραντζέσκα Δαμόφλη. Συριανής καταγωγής ονοματεπώνυμο φυσικά έδεσε με τις μνήμες μου από το πανέμορφο αυτό μέρος. Και προχώρησε η πλοκή. Και κάπου στο τέλος εμφανίστηκε και το κλειδί.
      Δεν ήξερα αν θα έπρεπε να το εμφανίσω. Ένας σύνδεσμος ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν. Ίσως συμβολικός, ίσως μεταφυσικός. Για να δώσει το φανταστικό και την δύναμη της παρουσίας αυτής της γυναίκας.
      Να ξέρεις πάντα πως η παρουσία σου, τόσο σε μένα, όσο και σε όλους μας, αποτελεί ένα ζεστό φως έμπνευσης σε αυτά που θέλουμε να πούμε. Και σε ευχαριστώ για αυτό απ την καρδιά μου.

      Ήδη νιώθω τη Μάνια να έχει πάρει τα ξόρκια της και να δημιουργεί.

      Σε φιλώ Άννα μου και ευχαριστώ ξανά.

      Διαγραφή
  6. Σενάριο, σκηνοθεσία, απόδοση χαρακτήρων, μέχρι και "φωτογραφία", άψογα δοσμένα απ' την χαρισματική σου πένα. Οι διάλογοι που συνηθίζεις να χρησιμοποιείς, ζωντανεύουν το κείμενο και του προσδίδουν μια θεατρική υπόσταση. Δύσκολο το εγχείρημα να συνδέσεις διαφορετικές χρονικές στιγμές, αλλά για σένα είναι κολύμπι σε γνώριμα νερά. Γιάννη μου, δίνεις αξία στο "παιχνίδι" αυτό. Απόλαυσα το σκηνικό που μας έστησες και χειροκροτώ το ταλέντο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου,
      απολαμβάνω τον καλό σου λόγο. Τη ζεστασιά της παρουσίας σου, τη στήριξή σου. Μου άρεσε αυτό το παιχνίδι εναλλαγής στο χρόνο. Με άξονες αναφοράς κάποια πρόσωπα που παραμένουν τα ίδια. Και δένονται με το παράλογο και το υπερφυσικό. Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη. Δίνεις πάντα τη στήριξή σου και σε μένα και σε όλες μας τις δράσεις εδώ.
      Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  7. Γιάννη, υπέροχη ιστορία! Ιδιαίτερα εντυπωσιακός ο τρόπος που έμπλεξες το παρόν με το παρελθόν, σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά της πατρίδας μας, την Σύρο. Μια ιστορία με σωστές περιγραφές, με μια "κυρία" του παλιού καιρού, αρχόντισσα αλλοτινών εποχών, που για μια στιγμή την βλέπουμε να παλεύει με αγωνία, με όλη της τη ανθρώπινη δύναμη της, για να σώσει ένα νεαρό κορίτσι. Τραγική φιγούρα η κυρία Δαμόφλη, που πιστεύω ότι αριστοτεχνικά φρόντισες να την απαλλάξεις από το τραγικό βάρος που της έλαχε. Η αλήθεια είναι ότι μου θύμισε τον Προμηθέα, διότι κάθε Τρίτη, που επισκεπτόταν το υποστατικό της, την φαντάζομαι να ξεσπά σε ένα βουβό κλάμα, τα στήθη της να φουσκώνουν, έτοιμα να σπάσουν από τον πόνο, ενθυμούμενη την τραγική ημέρα του χαμού της κόρης της και την αδυναμία της να την σώσει. Κι εσύ, ο συγγραφέας, ως ο εκ της μηχανής Θεός, επεμβαίνεις για να πάρει ένα τέλος όλη αυτή η τραγωδία.
    ΥΓ Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από εσένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Βασίλη μου, τι μεγάλη τιμή που μου δίνεις!
      Τα λόγια ενός εκπαιδευτικού. Ενός φίλου. Ενθαρρυντικά, ανθρώπινα. Πάντα αυτές οι μορφές του παλιού καιρού εποχής ασκούν επάνω μου μια γοητεία. Και η εικόνα της Άννας ήρθε "λουκούμι" να δημιουργήσει την Φραντζέσκα Δαμόφλη.
      Σε ευχαριστώ αγαπητέ φίλε. Για κάθε σου παρουσία και άποψη. Και θέλω την επόμενη φορά, την 5η να είσαι παρών και σε αυτό το εξαίρετο δρώμενο.
      Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  8. Κοίτα να δεις τι μου έκανες τώρα Γιάννη με τούτο το εξαιρετικό διήγημά σου. Να έχω περπατήσει τις τελευταίες μέρες τούτου του Αυγούστου σε όλα αυτά τα μέρη που αναφέρεις_ από Ποσειδωνία, Αγκαθωτές, Ερμούπολη μέχρι και στο τελωνείο αφού εκεί κοντά έμενα_ μην σου σου πω πως ανάμεσα στις φωτογραφίες που έχω είναι και μερικά παλιά αρχοντικά στην Ποσειδωνία. Έζησα λοιπόν της ιστορία σου σαν να βάδιζα σε γνώριμα μονοπάτια.
    Μου άρεσε που έδεσες παρελθόν και παρόν με σκοπό τη λύτρωση της Φραντζέσκας Δαμόφλη.
    Εξαιρετικό! Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μου κάνεις πλάκα Ελένη μου ε; Δεν μου κάνεις! Περπάτησες αυτά τα μέρη κορίτσι μου; Άρα έχεις άμεση αντίληψη τι ακριβώς περιγράφω. Και δεν ξέρω αν πήγες στο Κόμητο. Αν έκανες τη διαδρομή Αγκαθοπές-Κόμητο, γίνεται και με τα πόδια. Οι παραστάσεις είναι εκπληκτικές και η έμπνευση έρχεται μόνη της.
      Σε ευχαριστώ κορίτσι μου και χαίρομαι διπλά που ένιωσες την αύρα εκείνων των τόπων πραγματικά.

      Διαγραφή
  9. πω πω
    όπως τα βιβλία που διαβάζουμε

    μας μετάφερες μαζί σου
    και όταν στο τέλος διαβάζω ότι είναι όλα αυτά υπαρκτά
    ανατρίχιασα

    αλλά πιο πολλά ανατρίχιασα στο σημείο που μαθαίνει η Λένα ότι η Φρατζέσκα δε ζει πια
    εκεί αλήθεια δε πολυκατάλαβα
    ζει ή δε ζει η Φρατζέσκα;
    αν δε ζει , ποια την έσωσε; με ποιαν μιλούν όλοι αυτοί στο σπίτι της;

    πολλά καλή ιστορία και μια χαρά η έμπνευση / συνδυασμός με την φωτογραφία-λέξη της Αννας


    ωραία και η εικόνα για την Μάνια [καλή της επιτυχία]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δελφινάκι μου,
      κατ αρχήν ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη για το χρόνο και την παρουσία σου να διαβάσεις το μικρό αυτό διήγημα-συμμετοχή.
      Από ένα σημείο και πέρα στο διήγημα συμβαίνουν δύο πράγματα. Ο Χρόνος μπερδεύεται. Από το παρελθόν πάμε στο παρόν και αντίστροφα.
      Και κάπου η λογική σταδιακά φεύγει και στο προσκήνιο έρχεται το "φανταστικό", το "μεταφυσικό".
      Η Φραντζέσκα, στο πρώτο μέρος μιλά και βιώνει μια κλασική Τρίτη στη ζωή της, όπως το έκανε κάθε βδομάδα, κοντά στα δικά της πρόσωπα.
      Από εκεί και πέρα έρχεται το ανεξήγητο. Ερχόμαστε στο παρόν όπου η Λένα σώζεται από μια γυναίκα που τελικά όλα δείχνουν ότι είναι η Φραντζέσκα.
      Πως όμως μπορεί να γίνει αυτό; Σε έναν κόσμο της λογικής και του ρεαλισμού φυσικά όχι! Σε έναν κόσμο φανταστικού, την ώρα που πνίγεται η νεαρή Λένα, μια παρουσία έρχεται να την βοηθήσει. Μια παρουσία που ζούσε πάντα με την ταραχή ότι δεν πρόλαβε να σώσει τότε την κόρη της έρχεται σε έναν μεταφυσικό κόσμο, ως πνεύμα, να το κάνει.
      Ευχαριστώ καλή μου φίλη για τα λόγια σου και τα συναισθήματά σου.
      Φιλιά πολλά. Ελπίζω να σε βοήθησα με την παρέμβαση αυτή.

      Διαγραφή
  10. Η εικόνα ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου φίλε Γιάννη.
    Εκτός απο την υπέροχη ιστορία που έγραψες, με εντυπωσίασαν για άλλη μια φορά τα ονόματα που διάλεξες.
    Μα που τα σκέφτεσαι όλα;
    Και ο τόπος και ο χρόνος και η ατμόσφαιρα, δηλώνω ενθουσιασμένη με όλα.
    Είσαι μάστορας του είδους.
    Η φωτογραφία που διάλεξες για τη Μάνια είναι πολλά υποσχόμενη.
    Καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την καλιτέχνισα φίλη μου τη Ρένα.
      Ρένα μου η επιλογή των ονομάτων πιστεύω είναι πολύ σημαντική σε κάθε λογοτεχνικό έργο. Κάθε όνομα αφήνει μια ξεχωριστή αύρα στον αναγνώστη. Συνήθως προτιμώ ξεχωριστά ονόματα που μπορούν να δημιουργήσουν μια αίσθηση. Εδώ είχαμε μια ιδιαιτερότητα. Η Σύρος, τόπος με Λατινικές Βενετσιάνικες καταβολές, έχει τέτοια ονόματα τα οποία στο διάβα του χρόνου έχουν εξελληνισθεί. Το "Δαμόφλη" λοιπόν είναι από το "Damofli". Το μικρό, "Φραντζέσκα", κλασικό Βενετσιάνικο όνομα.
      Σε ευχαριστώ πολύ. Χάρηκα ειλικρινά που σου άρεσε. Η Μάνια μας θα τα καταφέρει!
      Καλή βδομάδα καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  11. Γιάννη με βαθιά γνώση στην συγγραφή ψυχολογικών θρίλερ μας έδωσες μια ιστορία εξαιρετικά καλοδουλεμένη, με χαρακτήρες σκιαγραφημένους στο παρελθόν χωρίς όμως τη φοβική ατμόσφαιρα που αφήνουν οι μυστηριακές μεταφυσικές πινελιές.
    Τα πρόσωπα ολοζώντανα, πειστικά, με πραγματικό ενδιαφέρον για την κυρία και τα καθήκοντά τους μας συμπαρασύρουν σε μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από αυτή που περιμέναμε.
    Καθηλωτικό, εμπνευσμένο, με ανεξάντλητη φαντασία, υπέροχες περιγραφές, εξαιρετική πλοκή και πολλά-πολλά ακόμη που επιβεβαιώνουν ακόμη μια φορά τη δυνατή σου πένα και το ΥΠΕΡΟΧΟ συγγραφικό ταλέντο. Μπράβο Γιάννη το απόλαυσα!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννίκα μου και εγώ πάντα απολαμβάνω κάθε στιγμή της παρουσίας σου.
      Χτυπάνε οι καρδιές μας σε κοινές συγχορδίες και έτσι τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Δεν ήθελα να δώσω χαρακτηριστικά φόβου στο διήγημα. Δεν ήθελα δηλαδή να το τραβήξω στο είδος αυτό. Ναι, το ανεξήγητο, το φανταστικό, το παράξενο και το μεταφυσικό. Σε ελαφρές αναλογίες να μην αλλοιώσουν εντελώς το ύφος μας.
      Με τιμάς πολύ με τα λόγια σου και μου δίνεις κουράγιο καλή μου φίλη.
      Καλή σου βδομάδα.

      Διαγραφή
  12. Αν περιμένεις να γράψω ολόκληρο διήγημα σώθηκες χαχαχα Κάτι μου είπε η φωτογραφία και θα το δημοσιεύσω αλλά δεν προσμένω θα καταφέρω να γράψω έστω και μια κατανοητή χαχαχαχα
    Τυχερός που ήσουν κάτω από την Αννα μας και σου έβαλε εύκολα (για σένα) Τόλμα να μπεις κάτω από μένα και θα σου εξηγήσω το όνειρο ΄λχκξ΄ξαιδξφαλδσκφξοιςεφξ σε πειράζω
    Το διάβασα, όπως συνήθως εκεί που άρχισα να πηδώ γραμμές τσουπ έγινε κάτι και αρχισα να διαβάζω γραμμές. Κάπου μάλιστα ένιωσα πως έχω ξανανιώσει αυτή την ιστορία !!
    Το διαφορετικό για μένα ήταν η επιστροφή στο παρελθόν και η αλλαγή της κλειδαριάς, το βρήκα σατανικό αυτό το παράλληλο σύμπαν
    σε φιλώ ... παίρνω την σκυτάλη, ευχαριστώ πολύ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωωωωωωπ καλώς την!
      Ξέρεις εσύ, πάρε τα ξόρκια σου και ξεκίνα! Οι κόσμοι σου είναι διαφορετικοί, οι πινελιές σου φέρουν την υπογραφή και το ύφος σου. Δεν καλουπάρεσαι εύκολα, σε ξέρω αμ δε! Και αυτό είναι το όμορφο. Κάθε φίλος/φίλη, κάθε συμμέτοχος στην σκυτάλη τολμά κάτι δικό του. Κάτι που τον σημαδεύει. Αλίμονο αν είχαμε ομοιογένεια. Δεν θα είχε ομορφιά.
      Κοίτα να δεις που το κλειδί τελικά ήταν ένα εφεύρημα που αιωρείτο στο μυαλό μου. Το πάλευα αν θα το έβαζα και που. Ναι αυτό το παράλληλο! Εμ ξέρω ντε ότι ψαχουλεύεις καλά και βρίσκεις την πηγή της έμπνευσης.
      Μανιούσκα μου, καλή επιτυχία, σιγά μην δεν την έχεις και ευχαριστώ κορίτσι μου για όλα όπως πάντα και την στήριξή σου.

      Διαγραφή
  13. Δε μπορείς να πεις ε, όλα ήταν στο στοιχείο σου, φωτογραφία και λέξη. Το απόλαυσες και μας πήρες μαζί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχα Χριστίνα μου ναι! Καλή φωτογραφία και λέξη. Το πάλεψα, το βρήκα.
      Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη. Ευχαριστώ για το χρόνο σου και την συμμετοχή σου. Φιλάκια.

      Διαγραφή
  14. Για να συνεχίσω να διαβάζω ένα διήγημα, πρέπει από τις πρώτες γραμμές: Να διαπιστώσω αν είναι γραμμένο σε καλά ελληνικά και στη συνέχεια ότι ο συγγραφέας δεν πλατειάζει.
    Επειδή, Γιάννη, έχω διαβάσει γραπτά σου, δε χρειάστηκε να κάνω τις παραπάνω διαπιστώσεις.
    Ο λόγος σου ρέει τόσο στρωτά και ελκυστικά, ώστε δε μπόρεσα να σταματήσω, όπως σκόπευα, για να συνεχίσω αργότερα (επειδή η δυνατότητα να μένω πολλήν ώρα μπροστά στην οθόνη είναι περιορισμένη).
    Όταν έφτασα στο 2019, αναγκάστηκα να γυρίσω να ξαναδώ μήπως είχα διαβάσει λάθος το 1910 στην αρχή τού διηγήματος. Ωραίο το παιχνίδι τής συστολής τού χρόνου, που μαζί με τις πειστικές περιγραφές τόπου, χώρων, ενδυμασίας, καθώς και με τους φυσικούς διαλόγους, δίνουν ένα ωραίο ανάγνωσμα. Και δεν είναι πολλά τα αναγνώσματα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
    Καλή συνέχεια, Γιάννη, στα όμορφα γραψίματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άρη,
      ξέρεις ότι για μας παραμένεις πνευματικός και λογοτεχνικός δάσκαλος. Ξέρω ότι σε κούρασε η έκταση του διηγήματος και σέβομαι απόλυτα το χρόνο σου και το θέμα με τις οθόνες. Δυστυχώς έχει και αρχίσει και για μένα ένα ανάλογο σοβαρό θέμα καθώς έπαθα ρήξη υαλοειδούς στο μάτι και αντιλαμβάνεσαι.
      Οι παρατηρήσεις σου για μένα είναι σχολείο. Και πάντα προσπαθώ να τις τακτοποιώ στο μυαλό μου για κάθε επόμενη φορά.
      Η χαρά μου στο τέλος που μπόρεσα να σταθώ επάξια στις απαιτήσεις σου πολλαπλή.
      Ευχαριστώ αγαπητέ φίλε μου.

      Διαγραφή
  15. Γιάννη με συνεπήρες γιά μία ακόμη φορά .....καθηλωτική η ιστορία σου γραμμένη με απαράμιλλη γλαφυρότητα και ξεχωριστή έμπνευση....Αυτή την εξαιρετική επιλογή σου με το μεταφυσικό στοιχείο παρόν και την εναλλαγή παρόντος, παρελθόντος , νομίζω ότι την λατρεύω, όπως λατρεύω τη Σύρο, τις Αγκαθωπές , την Ποσειδωνία (ο άνδρας μου έχει μελετήσει και επιβλέψει, 2 ξενοδοχεία εκεί) ήταν το ιδανικότερο σκηνικό γιά να τοποθετηθεί η αρχόντισσα της φωτό.....Το διάβασα 3-4 φορές το υπέροχο κείμενό σου, απολαμβάνοντας κάθε λέξη, κάθε φράση, ενώ αβίαστα σχηματιζόταν στο μυαλό μου και η αντίστοιχη σκηνή... Είσαι ξεχωριστός στο είδος και όχι μόνο, καθηλωτικός και ψαγμένος (ολοφάνερη η προσωπική γνώση σου, του τόπου, αλλά εκτιμώ πολύ και τις ακριβείς πληροφορίες που φρόντισες να αξιοποιήσεις και που προέκυψαν μετά την έρευνά σου. Αυτά είναι τα γραψίματα που απολαμβάνω ιδιαίτερα !!!Να είσαι καλά φίλε Γιάννη,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλαυδία μου!
      Κατ αρχήν δηλώνω την μεγάλη μου έκπληξη και μάλιστα ευχάριστα που ο σύζυγός σου έχει τέτοια δεσμά με την Ποσειδωνία! Αυτό με κάνει και πεταρίζω να ξέρεις.
      Λατρεμένος αυτός ο τόπος, αποτελεί πηγή έμπνευσης αστείρευτη.
      Προσπαθώ Κλαυδία μου! με τη δική σας Αγάπη και στήριξη να είναι για μένα η μηχανή ώθησης. Χωρίς αυτήν το πέταγμα θα ήταν ανύπαρκτο.
      Προχωράμε. Καλή βδομάδα να ευχηθώ και σε ευχαριστώ από καρδιάς.

      Διαγραφή
  16. Μα τι ωραία ιστορία ήταν αυτή!
    Βέβαια, γενικά γράφεις ωραίες ιστορίες. Να τα λέμε κι αυτά.
    Εν τω μεταξύ, εκείνο που μου κάνει εντύπωση κάθε φορά, είναι τα ονοματεπώνυμα που χρησιμοποιείς για τους ήρωές σου.
    Πώς τα σκέφτεσαι;
    Είναι καταπληκτικά!
    Όλα τόσο προσεκτικά διαλεγμένα και θαρρείς τόσο ταιριαστά με τους χαρακτήρες.
    Το "Φραντζέσκα Δαμόφλη" είναι εξαιρετικό!
    Όπως και το "Ελουάζ", που μου έχει μείνει!
    Καλημέρα κύριε Πιτ και συγχαρητήρια και γι αυτή την ιστορία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρτίστα μου!
      Όπως είπα και παραπάνω και το πιστεύω, η ονοματολογία σε κάθε λογοτεχνικό έργο έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα στην επιρροή που θα ασκήσει ο χαρακτήρας στον αναγνώστη αλλά και στον συγγραφέα τον ίδιο.
      Όπως η "Ελουάζ" για μένα αποτέλεσε ένα απίστευτο φιτίλι για να την λατρέψω και να την αναδείξω έτσι και η "Φραντζέσκα Δαμόφλη" ήταν γέννημα της εικόνας της Άννας. Μια αρχόντισσα εποχής, που "τοποθετήθηκε" στη Σύρο των καστέλλων και των αρχοντικών.
      Χάρηκα που σου άρεσε ειλικρινά. Και χαίρομαι κάθε φορά που απολαμβάνουμε την αύρα σου κοντά μας Αρτίστα μου.
      Καλή βδομάδα.

      Διαγραφή
  17. Γιάννη μου, δεν έχω λόγια! Σε μια περίοδο φορτισμένη και φορτωμένη όπως αυτή που περνάω τώρα, η ιστορία σου είναι μια όαση ανάγνωσης! Δεν λέω τίποτα άλλο, για να μη το φτωχύνω!
    Ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή! Σ' ευχαριστώ καλέ μου φίλε, γι' αυτό που διάβασα και για το ταξίδι που έκανα μαζί του!
    Σε φιλώ, καλή εβδομάδα σου!
    Μαρίνα
    Υ.Γ. Η φωτογραφία που διάλεξες για τη Μάνια, υπέροχη, ποιητική!
    Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαρίνα μου.
      Ελπίζω κορίτσι μου να είσαι καλά. Ελπίζω αυτή η φόρτιση να είναι δημιουργική και να αφομοιωθεί θετικά μέσα σου.
      Σε ευχαριστώ, όπως το κάνω πάντα με την παρουσία σου και τα συναισθήματά σου που είναι τόσο μα τόσο λεπτά και ανθρώπινα.
      Καλή συνέχεια και βδομάδα.

      Διαγραφή
  18. Παράλληλα σύμπαντα είναι αυτά (λένε!) που εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι δεν κατανοούμε με την λογική μας, αλλά υπάρχουν και άτομα προικισμένα με μια έκτη αίσθηση που μπαινοβγαίνουν σ' αυτούς τους κόσμους (κβαντικοί) με μια υπέροχη ευκολία... αυτή την αίσθηση μου άφησε το παραπάνω κείμενο, όπου η λύτρωση έρχεται στο τέλος τόσο γλυκά και αβίαστα να μας ανακουφίσει!
    Ναι, κινηματογραφικότατο το παραπάνω αφήγημα, άψογο ρεπεράζ (περιγραφή χώρων, ρούχων), σενάριο αξιοζήλευτο, τι να πω, ΕΥΓΕ, Γιάννη μου!
    Η συνέχεια στη σκυτάλη-παιχνίδι, υπόσχεται πολλά χάρη στην φωτό σου και στον τίτλο και είμαι σίγουρη πως η Μάνια, θα κεντήσει!

    ΑΦιλιά πολλά πολλά και πάντα καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία,
      Μαγισσούλα μας! Μάγισσα στις καρδιές μας. Εγώ, ο ανώνυμος, ο αδαής, τι να πω τώρα σαν μια ειδήμων γυναίκα του χώρου μου αποδίδει τέτοιες δυνατότητες. Μαθαίνω κοντά σου και θα ήθελα, σε τεχνικά ζητήματα, ακόμα μεγαλύτερη βοήθεια, το ξέρεις.
      Η Παράλληλη δράση μέσα στην πλοκή μου αρέσει και με κεντρίζει. Έτσι το προσπάθησα ήδη σε δύο μου διηγήματα.
      Τιμή για μένα ο λόγος σου. Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη να είσαι καλά.
      Η Συνέχεια ξέρω ότι θα είναι εντυπωσιακή.
      Φιλιά πολλά Στεφανία μου.

      Διαγραφή
  19. Από παντα με γοήτευε το μυστηριο, το υπερφυσικο..η σε βιβλια η σε ταινιες και προπαντως οταν το τελος σε αφηνε με ερωτηματικο..και αυτο το πετυχες στην δικη σου σημμετοχή στην σκυταλημ όλη την σημασια της λεξεως..μπορεσες με τον δικο σου τροπο να δημιουργησεις αληθινους και φανταστικους ηρωες..
    Μεταπήδησες απο το χθες στο σημερα τοσο ευκολα αλλα και τοσο μυστηρια..τελικα ειναι το ειδος που κατεχεις πολύ καλα..
    Ενα κλειδι ή λυση ..ή οχι; ΥΠΕΡΟΧΟ!!
    Η εικονα που επελεξες για την Μανια..πολύ ομορφη.. καλη επιτυχια και σε εκεινη...
    Να περνας καλα και να γραφεις.. καλο σου απογευμα..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου καλησπέρα και καλή σου βδομάδα.
      Σε ευχαριστώ πολύ κοπέλα μου. Η γνώμη σου με τιμάει και με κάνει να χαίρομαι που δεν πήγε στράφι ο χρόνος σου. Σε ευχαριστώ. Ναι, το κλειδί είναι ένα "σημείο κλειδί" μέσα στο σενάριο.
      Καλή μας συνέχεια και καλή μας εβδομάδα.

      Διαγραφή
  20. Ένα παιχνίδι με τον χωρόχρονο είναι το διήγημά σου Γιάννη. Παίζει με το σασπένς που τόσο αγαπάς να βάζεις στις ιστορίες σου. Ένα διήγημα εποχής αλλά και σύγχρονης πραγματικότητας και με έντονο το στοιχείο του φανταστικού.
    Πολύ καλογραμμένο. Έχεις εξελίξει πολύ τη γραφή σου. Οι περιγραφές σου λεπτομερέστατες, μας βάζουν στον τόπο και το χρόνο της ιστορίας αβίαστα.
    Το χάρηκα.
    Τα θερμά μου συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου!!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαρία μου,
      όλη αυτή η θέρμη των λόγων σου και η αλήθεια των συναισθημάτων σου, οδηγεί πάντα σε κάτι καλύτερο. Τουλάχιστον από άποψη πρόθεσης. Αν και το αποτέλεσμα είναι ανάλογο τότε έχουμε να κάνουμε με κάτι που δένει αρμονικά. Η Γνώμη σου και η ώθησή σου προς αυτή την πορεία είναι αποφασιστικές αγαπημένη μου φίλη. Και σε ευχαριστώ πολύ.
      Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
  21. Ήμουν σίγουρη ότι θα γράψεις: κυριολεκτικά και μεταφορικά! Υπέροχο διήγημα Γιάννη. Μου άρεσε η παράλληλη δράση δύο χρόνων και το άγγιγμα μεταφυσικού που είχε η ιστορία σου. Την απόλαυσα πραγματικά.
    Δεν σταματάς να εντυπωσιάζεις και μπράβο σου!
    Μια όμορφη μέρα σου εύχομαι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου,
      χάρηκα πάρα πολύ που σου άρεσε. Και με συγκινούν τα λόγια σου. Η Έμπνευση ανήκει σε όλη αυτήν την όμορφη συλλογική προσπάθεια που γίνεται από όλους μας. Συνεχίζουμε Μαρίνα μου να προσπαθούμε στους δρόμους της δημιουργίας.Μου αρέσει ναι και μένα η δράση σε δύο παράλληλους χρόνους.
      Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς καλό μου κορίτσι.

      Διαγραφή
  22. Μπράβο, Γιάννη μου! Για μια ακόμη φορά εμπνεύστηκες και δημιούργησες με τον τρόπο σου και έβαλες στη σκυτάλη τη μοναδική υπογραφή σου!
    Καλημέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλεξάνδρα μου,
      καλή μου φίλη, ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που μπόρεσα να σου δώσω κάτι όμορφο, κάτι που να άξιζε τον πολύτιμο χρόνο σου. Να είσαι καλά. Να συνεχίζεις πάντα μπροστινή και αγωνίστρια. Καλό τριήμερο κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  23. Επιτέλους, βρήκα ευκαιρία και το διάβασα!

    Υπέροχο διήγημα Γιάννη!!
    Καλογραμμένο, περιγραφικό, πιστό ..στις εποχές του.
    Σε κάνει να αναρωτιέσαι σχεδόν αμέσως για το τι βασανίζει την αριστοκρατική Κυρά --αγωνία και προσμονή, να μάθει ο θεατής το βάσανό της, που αντιμετωπίζει τόσο στωικά και περήφανα, που όμως γλυκαίνει καθώς τον ταξιδεύεις μέσα στον χρόνο, τα μέρη και τις περίτεχνες περιγραφές σου..

    Και μ' αρέσουν πολύ κάτι τέτοια παιχνιδίσματα μυστηρίου μεταξύ 'παράλληλων' χρόνων!
    Επίσης, λατρεύω Σύρο! (αν και η αδυναμία μου είναι περισσότερο το Κίνι, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς την αρχοντιά που είναι πανταχού παρούσα στο νησί)..

    Τι να πω!
    Παραμένω ταπεινή θαυμάστρια!
    Καλή επιτυχία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου φίλη, να σε καλωσορίσω στο ...κλαμπ των θαυμαστών της Σύρου. Δεύτερο σπίτι για μας αν και έχουμε οκτώ ολάκερα χρόνια να την επισκεφτούμε.
      Το Κίνι είναι μαγικό όπως κατεβαίνει κανείς από τους γύρω λόφους.Ειδικά το ηλιοβασίλεμμά του. Χάρηκα τόσο που άγγιξα μέρη των συναισθημάτων σου Σμαράγδα μου. Και για το χρόνο σου επίσης, που ξέρω πόσο πολύτιμος είναι, να τον αφιερώσεις εδώ. Νιώθω ότι δεν πήγε χαμένος.
      Αυτά τα παιχνιδίσματα του χρόνου τα λατρεύω. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που είσαι εδώ και παρεμβαίνεις. Για μένα είναι το καλύτερο. Καλή μας συνέχεια κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  24. Γιάννη μου πολλά συγχαρητήρια. Για άλλη μια φορά μας καθήλωσες με μια υπέροχη ιστορία μυστηρίου, τόσο καλογραμμένη και τόσο καλά τοποθετημένη στους χρόνους που εξελίσσεται.
    Πολύ τη χάρηκα!!
    Και η φωτογραφία που παραδίδεις υπόσχεται πολλά!
    Είμαι μάλλον τυχερή που μπορώ να πάω να τη διαβάσω κατευθείαν!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαρία μου,
      ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και τα συναισθήματά σου καλή μου φίλη. Να είσαι καλά. Η γειτονιά μας πάντα βοηθάει στην καλή έμπνευση και δημιουργία. Καλή συνέχεια κοπέλα μου.

      Διαγραφή