Καλοκαίρι και καταχνιά...

 Ο τίτλος στη σημερινή μου ανάρτηση είναι δανεισμένος από το συγκλονιστικό θεατρικό έργο του μεγάλου Τέννεσυ Ουίλλιαμς. Όχι, δεν έχει καμία σχέση μαζί του. Απλά τον δανείστηκα γιατί, δεν ξέρω, τα τελευταία καλοκαίρια, έρχεται να ακουμπήσει και να ταιριάξει όλο και περισσότερο με την ψυχολογία μου αυτής της εποχής.

Μην προσπαθήσετε να δώσετε μια συνέπεια δομής στην σημερινή μου ανάρτηση. Έχει καθαρά χαρακτήρα ανοιχτής προσωπικής εξομολόγησης της διάθεσης που συνόδεψε και το φετινό καλοκαίρι. ήθελα εδώ και καιρό να αφήσω τις σκέψεις μου να ξεχυθούν στο ανοιχτό πληκτρολόγιο. Όλο και πήγαινα να το ξεκινήσω αλλά συνεχώς κάτι, που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω, με σταμάταγε. 

Η Blogo-γειτονιά, δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει, δεν είναι κάτι ψυχρό, κάτι άψυχο για πολλούς ανθρώπους. Προσωπικά την νιώθω να υπάρχει, να έχει ζωή. Να ηχούν οι περπατησιές όλων μας, να ακούγονται οι φωνές μας, οι ανάσες μας. Έτσι, καθώς τα τελευταία καλοκαίρια, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν φεύγω από την Αθήνα, μένω εδώ. Μαζί με ελάχιστους φίλους, κάτι σαν ...θαλαμοφύλακες μιας σιωπηρής γωνιάς που καρτερά να περάσει το καλοκαίρι μέχρι να ξεκαμπίσει ο Σεπτέμβρης και να γεμίσει πάλι ζωή ο χώρος.

Όλο αυτό το διάστημα, είναι αδύνατον, ξέρετε, να μην νιώσεις πράγματα. Θες η σιωπή, θες η γαλήνη, η απουσία, έρχεται να φέρει σκέψεις και διαπιστώσεις που μεγαλώνουν μέσα σου, αποκτούν μια παράξενη οντότητα και έρχονται να σου θυμίσουν πράγματα. Επιτρέψτε μου λοιπόν να δώσω και εγώ, σε αυτήν την ανάρτηση ένα χαρακτήρα προσωπικού ημερολογίου και να το μοιραστώ μαζί σας.

Η αχώριστη παρέα μου του καλοκαιριού, πάντα μάχιμος και καλόδεχτος. Σε κάθε κάλεσμα για βόλτα, πέταγε τη ...σκούφια του.

Οι πρώτες μέρες του φετινού Σεπτέμβρη έρχονται λοιπόν να φέρουν, κατά κάποιο τρόπο, έναν προσωπικό απολογισμό, καταμέτρησης στιγμών. Όπως θα τις μοιραζόμουν μαζί σας σε ένα τραπέζι με όμορφα ποτά.

Οι τελευταίες μας διακοπές, ως οικογένεια, πάνε πολύ πίσω, στα 2011, στην αγαπημένη μας Σύρο. Ήταν τότε που, το αυτοκίνητο ανέβαινε τον ανήφορο από την Αζόλιμνο προς την Ερμούπολη που, όλοι μαζί αποχαιρετούσαμε τη θάλασσα. Έναν αποχαιρετισμό στο νησί. Πέρασαν από τότε δέκα ολάκερα χρόνια. Δεν ξέρω πόσα ακόμα θα περάσουν για να δούμε, αν ποτέ το δούμε το αγαπημένο μας νησί. Στο μεταξύ, οι επόμενες διακοπές μας, ως ζευγάρι ήταν στη Ζάκυνθο, φιλοξενούμενοι του κουμπάρου μας, το 2018. Μέχρι εκεί! Έκτοτε το καλοκαίρι μας ήταν κάποια μπάνια σε παραλίες της Αττικής και μια ημερήσια όμορφη εκδρομή στο επίσης αγαπημένο Ναύπλιο.

Και βέβαια, μεσούντος καύσωνος, σιγά μην έχανε την ευκαιρία να βουτήξει!

Φέτος, δεν έγινε μήτε καν αυτό! Και οι ημερήσιες εξορμήσεις μας εδώ τοπικά ήταν μόνο δύο! Ο ερχομός της οικονομικής κρίσης και της εποχής των μνημονίων άλλαξε ριζικά τη ζωή μας. Δυστυχώς.

Η οικονομική δυσπραγία αδέλφια, είναι κάτι πολύ άσχημο, ιδιαίτερα επώδυνο και τρομακτικά ύπουλο! Νιώθεις να μην έχεις αύριο. Αισθάνεσαι με απόγνωση ότι δεν μπορείς να σχεδιάσεις, να προβλέψεις. Βλέπεις ότι δεν περιμένεις κάτι, γλιστράς γοργά στην αναξιοπρέπεια και στη μιζέρια, η οποία σε ρουφάει σε έναν πρωτόγνωρο βάλτο. Κάθε μέρα το πρωί ξυπνάς με την αγωνία να μην σου προκύψει κάτι "απροσδόκητο". Ακόμα και μια βλάβη στο αυτοκίνητο ή σε μια ηλεκτρική συσκευή του σπιτιού, σού προκαλεί τρόμο, ναι τρόμο! Γιατί γνωρίζεις ότι ρεαλιστικά δεν μπορείς να την καλύψεις. Έλεγα ότι το 2020 ήταν δύσκολο αλλά φαντάζει ...ανέκδοτο μπροστά στο 2021. Και μακάρι ο κατήφορος να σταματήσει εδώ. 

Αν με ρωτήσετε πριν χρόνια, τότε που δούλευα ακόμα, αν μπορούσα ποτέ να σκεφτώ ότι θα ζούσαμε έτσι, όχι! δεν θα το πίστευα! Θα έλεγα μου μιλάτε για ένα άσχημο όνειρο, έναν εφιάλτη. Δεν θα περίμενα ποτέ ότι, εν έτει 2021, θα έπρεπε να γυρίσουμε τη ζωή μας πίσω σε άλλες δεκαετίες. Και δεν θα περίμενα ποτέ ότι τρομάζεις με το πόσο βάθος έχει ακόμα το πηγάδι.

Το καλοκαίρι αυτό ήρθε να προσθέσει στην πανδημία και άλλα επώδυνα βιώματα. Τον επερχόμενο και καλά σχεδιαζόμενο διχασμό ανάμεσα σε "Εμβολιασμένους" και "Μη". Τον νοσηρό καύσωνα που δοκίμασε τις αντοχές μας σωματικά και ψυχολογικά. Τις κολασμένες φλόγες που ρήμαξαν τον τόπο μας. Και να έρχεται στο νου το τραγούδι του αείμνηστου Μαχαιρίτσα, "Να δεις τι σου 'χω για μετά" Προφητικό, δεκαετίες πριν! 

Ο λαός μας πληρώνει τις χρόνιες αυταπάτες του και την άρρηκτη δέσμευσή του να στηρίζει και να υπηρετεί ένα πολιτικό δικομματικό σάπιο σύστημα που, δυστυχώς, θα έπρεπε να τον προσβάλει ως αισθητική επιλογή. Σε καμία άλλη χώρα του Δυτικού κόσμου, δεν είναι ακόμα στην εποχή της Φεουδαρχίας και των Δουκάτων έτσι ώστε να κληροδοτούν την εξουσία σε 4-5 οικογένειες και ολόγυρα σ' αυτές. Δυστυχώς η κοινωνία βαδίζει πίσω όπως πολύ σωστά ερμήνευσε ο μεγάλος Β.Ι.Λένιν στο έργο του "Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω". 

Ελπίζω να περάσατε καλά και οι περισσότεροι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να είχατε την ευκαιρία να σπάσετε τη ρουτίνα της πόλης. Να αλλάξατε ρυθμούς, να βρεθήκατε κοντά σε μέρη εξοχικά, με τους αγαπημένους ή ακόμα και μόνοι σας. Και να γεμίσατε όμορφες παραστάσεις και κουράγιο για το δύσκολο Φθινόπωρο που επέρχεται απειλητικό.

Η παραλία των ...δύο φετινών μας θαλασσίων εξορμήσεων

Η blogo-γειτονιά μας, αυτήν την περίοδο, ακολούθησε και εκείνη την ραστώνη του καλοκαιριού. Και καλώς έκανε για να ανανεωθεί η έμπνευση και η δημιουργία. Κάποιοι λίγοι φίλοι και blogs μείναμε εδώ σε ....βάρδιες για υπηρεσία ...θαλαμοφύλακα έτσι για να κάνουμε παρέα σε εκείνους που έμειναν στις πόλεις αλλά και σε σας που μας λείπετε πάντα. 

Εκτός από το blogging και όσες άλλες όμορφες ασχολίες μπόρεσα να κρατήσω το καλοκαίρι, δεν άφησα το διάβασμα. Έριξα το βάρος μου να τελειώσω την "Ιλιάδα" του Ομήρου και ναι είμαι σχεδόν στην τελευταία ραψωδία, την Ψ. Τα έχω πάρει στο ...κρανίο εκεί μέσα με κάτι "μπουμπούκια" που στάζουν ανηθικότητα αν και εμείς τους δώσαμε χάρη. Και μιλάω για τον περιώνυμο Αχιλλέα, τρομάρα του! Μεγάλο καθίκι και δολοφόνος ολκής! Τον σιχάθηκε η ψυχή μου ειλικρινά. Στις αναγνώσεις συνέχεια θα έχει ο Σαίξπηρ για να πάμε σε κάτι λυρικό και ρομαντικό.

Ακόμα στο θέμα του διαβάσματος, η δικτυακή εφαρμογή του WATTPAD, με τα on line ερασιτεχνικά μας βιβλία, ήταν ένα υπέροχο καταφύγιο για καλές αναγνώσεις και επαφές με νέους φίλους και δημιουργούς. 

Α ναι! είχα και το μικρό μου ...μποστάνι που έφτιαξα στην αυλίτσα της πεθεράς μου. Παρά την ανυπαρξία κάθε ετοιμασίας χώματος και γης, χωρίς πρόσθετα και στήριξη, ο λαχανόκηπος στήθηκε, ήδη γεμίζει κάποιες ώρες μου και απέδωσε και τους καρπούς του θα έλεγα με χαμηλές προσδοκίες. Αλλά έβαλε και σχέδια για καλύτερη προετοιμασία για την ....Φθινοπωρινή καλλιέργεια. Όμως, δυστυχώς, ένα μικρό μποστάνι είναι απαιτητικό φίλες και φίλοι μου και έχει κόστος σημαντικό.

Η αυλή και το μποστάνι της

Ακόμα δεν σας το κρύβω ότι βρήκα ένα υπέροχο καταφύγιο σε τηλεοπτικές ξένες σειρές, από αυτές που μεγαλούργησαν στο Νετφλιξ τα τρέχοντα χρόνια. Όχι δεν έγινα συνδρομητής αλλά μπόρεσα και μπορώ να τις δω on line με άλλον τρόπο. Στο ΣΙΝΕΦΙΛ θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για αυτές γιατί είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο.

Δεν μπορώ να πω ότι είχα κάτι άλλο ξεχωριστό και ιδιαίτερο αυτές τις καλοκαιρινές μέρες. Κάπως έτσι μπήκαμε στον Σεπτέμβρη και ήδη παίρνουμε γεύση από τις αλλοπρόσαλλες αλλαγές του καιρού με έναν ψυχρό τρελό Βοριά να ρίχνει τη θερμοκρασία. 

Ομολογώ ότι η φετινή ζέστη έφτασε σε ακραία σημεία και, το κυριότερο, κράτησε πολύ μεγάλο διάστημα. Ακόμα και εγώ που έχω μια καλή σχέση μαζί της, ένιωσα την εξάντληση να με δοκιμάζει.

Φιλαράκια μου αγαπημένα. Αυτές ήταν οι προσωπικές μου δραπετεύσεις κατά τη διάρκεια αυτού του γκρίζου καλοκαιριού. Ξέρω τι μας περιμένει το Φθινόπωρο αλλά δεν έχουμε άλλη λύση από το να κολυμπήσουμε στην ασχήμια που δημιουργούν ολόγυρά μας. Να παλέψουμε να την αλλάξουμε με επιμονή, πίστη και ελπίδα.

Εύχομαι σε όλους καλό ύστερο καλοκαίρι και καλό Φθινόπωρο πιο πέρα.