H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2021

Καλοκαίρι και καταχνιά...

 Ο τίτλος στη σημερινή μου ανάρτηση είναι δανεισμένος από το συγκλονιστικό θεατρικό έργο του μεγάλου Τέννεσυ Ουίλλιαμς. Όχι, δεν έχει καμία σχέση μαζί του. Απλά τον δανείστηκα γιατί, δεν ξέρω, τα τελευταία καλοκαίρια, έρχεται να ακουμπήσει και να ταιριάξει όλο και περισσότερο με την ψυχολογία μου αυτής της εποχής.



Μην προσπαθήσετε να δώσετε μια συνέπεια δομής στην σημερινή μου ανάρτηση. Έχει καθαρά χαρακτήρα ανοιχτής προσωπικής εξομολόγησης της διάθεσης που συνόδεψε και το φετινό καλοκαίρι. ήθελα εδώ και καιρό να αφήσω τις σκέψεις μου να ξεχυθούν στο ανοιχτό πληκτρολόγιο. Όλο και πήγαινα να το ξεκινήσω αλλά συνεχώς κάτι, που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω, με σταμάταγε. 

Η Blogo-γειτονιά, δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει, δεν είναι κάτι ψυχρό, κάτι άψυχο για πολλούς ανθρώπους. Προσωπικά την νιώθω να υπάρχει, να έχει ζωή. Να ηχούν οι περπατησιές όλων μας, να ακούγονται οι φωνές μας, οι ανάσες μας. Έτσι, καθώς τα τελευταία καλοκαίρια, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν φεύγω από την Αθήνα, μένω εδώ. Μαζί με ελάχιστους φίλους, κάτι σαν ...θαλαμοφύλακες μιας σιωπηρής γωνιάς που καρτερά να περάσει το καλοκαίρι μέχρι να ξεκαμπίσει ο Σεπτέμβρης και να γεμίσει πάλι ζωή ο χώρος.

Όλο αυτό το διάστημα, είναι αδύνατον, ξέρετε, να μην νιώσεις πράγματα. Θες η σιωπή, θες η γαλήνη, η απουσία, έρχεται να φέρει σκέψεις και διαπιστώσεις που μεγαλώνουν μέσα σου, αποκτούν μια παράξενη οντότητα και έρχονται να σου θυμίσουν πράγματα. Επιτρέψτε μου λοιπόν να δώσω και εγώ, σε αυτήν την ανάρτηση ένα χαρακτήρα προσωπικού ημερολογίου και να το μοιραστώ μαζί σας.


Η αχώριστη παρέα μου του καλοκαιριού, πάντα μάχιμος και καλόδεχτος. Σε κάθε κάλεσμα για βόλτα, πέταγε τη ...σκούφια του.

Οι πρώτες μέρες του φετινού Σεπτέμβρη έρχονται λοιπόν να φέρουν, κατά κάποιο τρόπο, έναν προσωπικό απολογισμό, καταμέτρησης στιγμών. Όπως θα τις μοιραζόμουν μαζί σας σε ένα τραπέζι με όμορφα ποτά.

Οι τελευταίες μας διακοπές, ως οικογένεια, πάνε πολύ πίσω, στα 2011, στην αγαπημένη μας Σύρο. Ήταν τότε που, το αυτοκίνητο ανέβαινε τον ανήφορο από την Αζόλιμνο προς την Ερμούπολη που, όλοι μαζί αποχαιρετούσαμε τη θάλασσα. Έναν αποχαιρετισμό στο νησί. Πέρασαν από τότε δέκα ολάκερα χρόνια. Δεν ξέρω πόσα ακόμα θα περάσουν για να δούμε, αν ποτέ το δούμε το αγαπημένο μας νησί. Στο μεταξύ, οι επόμενες διακοπές μας, ως ζευγάρι ήταν στη Ζάκυνθο, φιλοξενούμενοι του κουμπάρου μας, το 2018. Μέχρι εκεί! Έκτοτε το καλοκαίρι μας ήταν κάποια μπάνια σε παραλίες της Αττικής και μια ημερήσια όμορφη εκδρομή στο επίσης αγαπημένο Ναύπλιο.


Και βέβαια, μεσούντος καύσωνος, σιγά μην έχανε την ευκαιρία να βουτήξει!


Φέτος, δεν έγινε μήτε καν αυτό! Και οι ημερήσιες εξορμήσεις μας εδώ τοπικά ήταν μόνο δύο! Ο ερχομός της οικονομικής κρίσης και της εποχής των μνημονίων άλλαξε ριζικά τη ζωή μας. Δυστυχώς.

Η οικονομική δυσπραγία αδέλφια, είναι κάτι πολύ άσχημο, ιδιαίτερα επώδυνο και τρομακτικά ύπουλο! Νιώθεις να μην έχεις αύριο. Αισθάνεσαι με απόγνωση ότι δεν μπορείς να σχεδιάσεις, να προβλέψεις. Βλέπεις ότι δεν περιμένεις κάτι, γλιστράς γοργά στην αναξιοπρέπεια και στη μιζέρια, η οποία σε ρουφάει σε έναν πρωτόγνωρο βάλτο. Κάθε μέρα το πρωί ξυπνάς με την αγωνία να μην σου προκύψει κάτι "απροσδόκητο". Ακόμα και μια βλάβη στο αυτοκίνητο ή σε μια ηλεκτρική συσκευή του σπιτιού, σού προκαλεί τρόμο, ναι τρόμο! Γιατί γνωρίζεις ότι ρεαλιστικά δεν μπορείς να την καλύψεις. Έλεγα ότι το 2020 ήταν δύσκολο αλλά φαντάζει ...ανέκδοτο μπροστά στο 2021. Και μακάρι ο κατήφορος να σταματήσει εδώ. 

Αν με ρωτήσετε πριν χρόνια, τότε που δούλευα ακόμα, αν μπορούσα ποτέ να σκεφτώ ότι θα ζούσαμε έτσι, όχι! δεν θα το πίστευα! Θα έλεγα μου μιλάτε για ένα άσχημο όνειρο, έναν εφιάλτη. Δεν θα περίμενα ποτέ ότι, εν έτει 2021, θα έπρεπε να γυρίσουμε τη ζωή μας πίσω σε άλλες δεκαετίες. Και δεν θα περίμενα ποτέ ότι τρομάζεις με το πόσο βάθος έχει ακόμα το πηγάδι.

Το καλοκαίρι αυτό ήρθε να προσθέσει στην πανδημία και άλλα επώδυνα βιώματα. Τον επερχόμενο και καλά σχεδιαζόμενο διχασμό ανάμεσα σε "Εμβολιασμένους" και "Μη". Τον νοσηρό καύσωνα που δοκίμασε τις αντοχές μας σωματικά και ψυχολογικά. Τις κολασμένες φλόγες που ρήμαξαν τον τόπο μας. Και να έρχεται στο νου το τραγούδι του αείμνηστου Μαχαιρίτσα, "Να δεις τι σου 'χω για μετά" Προφητικό, δεκαετίες πριν! 


Ο λαός μας πληρώνει τις χρόνιες αυταπάτες του και την άρρηκτη δέσμευσή του να στηρίζει και να υπηρετεί ένα πολιτικό δικομματικό σάπιο σύστημα που, δυστυχώς, θα έπρεπε να τον προσβάλει ως αισθητική επιλογή. Σε καμία άλλη χώρα του Δυτικού κόσμου, δεν είναι ακόμα στην εποχή της Φεουδαρχίας και των Δουκάτων έτσι ώστε να κληροδοτούν την εξουσία σε 4-5 οικογένειες και ολόγυρα σ' αυτές. Δυστυχώς η κοινωνία βαδίζει πίσω όπως πολύ σωστά ερμήνευσε ο μεγάλος Β.Ι.Λένιν στο έργο του "Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω". 

Ελπίζω να περάσατε καλά και οι περισσότεροι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να είχατε την ευκαιρία να σπάσετε τη ρουτίνα της πόλης. Να αλλάξατε ρυθμούς, να βρεθήκατε κοντά σε μέρη εξοχικά, με τους αγαπημένους ή ακόμα και μόνοι σας. Και να γεμίσατε όμορφες παραστάσεις και κουράγιο για το δύσκολο Φθινόπωρο που επέρχεται απειλητικό.

Η παραλία των ...δύο φετινών μας θαλασσίων εξορμήσεων

Η blogo-γειτονιά μας, αυτήν την περίοδο, ακολούθησε και εκείνη την ραστώνη του καλοκαιριού. Και καλώς έκανε για να ανανεωθεί η έμπνευση και η δημιουργία. Κάποιοι λίγοι φίλοι και blogs μείναμε εδώ σε ....βάρδιες για υπηρεσία ...θαλαμοφύλακα έτσι για να κάνουμε παρέα σε εκείνους που έμειναν στις πόλεις αλλά και σε σας που μας λείπετε πάντα. 

Εκτός από το blogging και όσες άλλες όμορφες ασχολίες μπόρεσα να κρατήσω το καλοκαίρι, δεν άφησα το διάβασμα. Έριξα το βάρος μου να τελειώσω την "Ιλιάδα" του Ομήρου και ναι είμαι σχεδόν στην τελευταία ραψωδία, την Ψ. Τα έχω πάρει στο ...κρανίο εκεί μέσα με κάτι "μπουμπούκια" που στάζουν ανηθικότητα αν και εμείς τους δώσαμε χάρη. Και μιλάω για τον περιώνυμο Αχιλλέα, τρομάρα του! Μεγάλο καθίκι και δολοφόνος ολκής! Τον σιχάθηκε η ψυχή μου ειλικρινά. Στις αναγνώσεις συνέχεια θα έχει ο Σαίξπηρ για να πάμε σε κάτι λυρικό και ρομαντικό.

Ακόμα στο θέμα του διαβάσματος, η δικτυακή εφαρμογή του WATTPAD, με τα on line ερασιτεχνικά μας βιβλία, ήταν ένα υπέροχο καταφύγιο για καλές αναγνώσεις και επαφές με νέους φίλους και δημιουργούς. 

Α ναι! είχα και το μικρό μου ...μποστάνι που έφτιαξα στην αυλίτσα της πεθεράς μου. Παρά την ανυπαρξία κάθε ετοιμασίας χώματος και γης, χωρίς πρόσθετα και στήριξη, ο λαχανόκηπος στήθηκε, ήδη γεμίζει κάποιες ώρες μου και απέδωσε και τους καρπούς του θα έλεγα με χαμηλές προσδοκίες. Αλλά έβαλε και σχέδια για καλύτερη προετοιμασία για την ....Φθινοπωρινή καλλιέργεια. Όμως, δυστυχώς, ένα μικρό μποστάνι είναι απαιτητικό φίλες και φίλοι μου και έχει κόστος σημαντικό.

Η αυλή και το μποστάνι της

Ακόμα δεν σας το κρύβω ότι βρήκα ένα υπέροχο καταφύγιο σε τηλεοπτικές ξένες σειρές, από αυτές που μεγαλούργησαν στο Νετφλιξ τα τρέχοντα χρόνια. Όχι δεν έγινα συνδρομητής αλλά μπόρεσα και μπορώ να τις δω on line με άλλον τρόπο. Στο ΣΙΝΕΦΙΛ θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για αυτές γιατί είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο.


Δεν μπορώ να πω ότι είχα κάτι άλλο ξεχωριστό και ιδιαίτερο αυτές τις καλοκαιρινές μέρες. Κάπως έτσι μπήκαμε στον Σεπτέμβρη και ήδη παίρνουμε γεύση από τις αλλοπρόσαλλες αλλαγές του καιρού με έναν ψυχρό τρελό Βοριά να ρίχνει τη θερμοκρασία. 

Ομολογώ ότι η φετινή ζέστη έφτασε σε ακραία σημεία και, το κυριότερο, κράτησε πολύ μεγάλο διάστημα. Ακόμα και εγώ που έχω μια καλή σχέση μαζί της, ένιωσα την εξάντληση να με δοκιμάζει.

Φιλαράκια μου αγαπημένα. Αυτές ήταν οι προσωπικές μου δραπετεύσεις κατά τη διάρκεια αυτού του γκρίζου καλοκαιριού. Ξέρω τι μας περιμένει το Φθινόπωρο αλλά δεν έχουμε άλλη λύση από το να κολυμπήσουμε στην ασχήμια που δημιουργούν ολόγυρά μας. Να παλέψουμε να την αλλάξουμε με επιμονή, πίστη και ελπίδα.

Εύχομαι σε όλους καλό ύστερο καλοκαίρι και καλό Φθινόπωρο πιο πέρα.



36 σχόλια:

  1. Καλημέρα Γιάννη. Πάνω κάτω το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ. Περιορισμός των εξορμήσεων στο ελάχιστο, ερωτηματικά για την πανδημία και να ποτέ θα μας αφήσει, ερωτηματικά για τον νέο κόσμο που ανοίγεται μπροστά μας σε οικονομικό και οικονομικό επίπεδο. Αγωνία για το κλίμα της Γης μας και ερωτήματα για το αν έχουμε τη δύναμη οι άνθρωποι να αναστρέψουμε την κατάσταση. Θλίψη τις τελευταίες ημέρες, με το θάνατο Μίκη, γιατί διαπιστώνω ότι οι επόμενοι που έρχονται είναι πολλοί μικροί απέναντι στη γενιά εκείνων των μεγάλων και θαυμαστών δημιουργών, που εμείς ευτυχώς προλάβαμε. Ευτυχώς και η επίσκεψη των παιδιών μου και η βάπτιση της εγγονής μου και έλαμψαν κάποιες μέρες του καλοκαιριού διαφορετικά.
    Όλα αυτά όπως καταλαβαίνεις, πολύ σύντομα θα πρέπει να τα αποτυπώσω κι εγώ. Για έναν λόγο κυρίως. Διότι με πνίγουν και η γραφή κάπως με βοηθάει ο πόνος αυτός να απαλύνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. H γραφή μας είναι ένα εργαλείο λυτρωτικής έκφρασης αγαπημένε φίλε και δάσκαλε. Έτσι την νιώθουμε, έτσι την εισπράττουμε. Να το κάνεις Βασίλη μου, να το κάνεις. Πολύ γκρίζο το τοπίο αλλά ο θάνατος του Μίκη μπορεί να λειτουργήσει και ως αφύπνιση στις χαλαρές συνειδήσεις. Σε ευχαριστώ αγαπητέ φίλε.

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα φίλε μου.
    Όλα αυτά που είπες, τα αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας.
    Λέγαμε θα ζήσουμε σαν άρχοντες με τη σύνταξη και τώρα πρέπει να κάνουμε σχέδια επί χάρτου.
    Το χειρότερο με την πανδημία είναι που δεν μπορούμε να Προγραμματίσουμε τίποτα.
    Μπράβο που διαβάζεις Όμηρο.
    Περιμένω να μας πεις κι άλλα.
    Μπράβο και για το λαχανοκηπο.
    Καλό Σεπτέμβριο και υπομονή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα που μας εμπνέουν και μας δίνουν κουράγιο. Ρένα μου αφουγκράζομαι τις ανησυχίες όλων μας. Δεν είναι καλά τα πράγματα. Δουλέψαμε δεκαετίες για να ζήσουμε με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και όΧι ζητιάνοι. Δεν το βλέπω όμως. Να είσαι καλά κορίτσι μου και ευχαριστώ για τη δύναμη.

      Διαγραφή
  3. Χαίρομαι που έγραψες τις σκέψεις σου. Το ''κάθε χρόνο και χειρότερα'' είναι γεγονός. Άλλα όνειρα είχαμε με τη σύνταξη και άλλα προέκυψαν δυσβάσταχτα γιατί μεγαλώνουμε και δεν έχουμε τις αντοχές που είχαμε για να παλέψουμε. Βλέπουμε και τα παιδιά μας πόσο αγωνίζονται για την καθημερινότητα και φορτωνόμαστε επιπλέον άγχος.
    Είναι κρίμα που δεν έχεις ένα πατρικό σε χωριό. Όλο και θα βρισκόσουν κοντά σε θάλασσα που ομολογουμένως καθαρίζει το νου και λειαίνει τις αιχμές των προβλημάτων.
    Δεν σου κρύβω ότι έχω γεμίσει φόβο στην ψυχή. Για το αύριο, για τον πλανήτη, για τη χώρα μας, για τη ζωή που αφήνουμε στα παιδιά μας. Τι παρακαταθήκη αφήνουμε;
    Αλλά φοβάμαι ότι δεν θα κάνουμε τίποτε για να αλλάξει
    Εδώ ξανά αντάμα για να ομορφαίνουμε στιγμές. Και τα σκυλάκια μας είναι οι καλύτεροι φίλοι μας. Τόση αγάπη δεν παίρνουμε απο πουθενά πιστεύω.
    Κουράγιο Γιάννη, είμαστε πολλοί που δίνουμε τα χέρια και προχωράμε στον ίδιο δρόμο
    Ο λαχανόκηπός σου όμορφος. Πολυέξοδος μπορεί να είναι, φρόνισε να σου δίνει παραγωγή για απόσβεση.
    Καλή συνέχεια και εύχομαι το αποκαλόκαιρο να επιστρέψει
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου,
      ευχαριστώ για τις ευχές σου και τη δύναμη που μου χαρίζει η ψυχή σου και τα λόγια σου. Εδώ και χρόνια σε αυτή τη διαδρομή. Πατρικοί τόποι υπάρχουν. Και από δική μου πλευρά και από τη σύζυγο. Όμως είναι έρημοι εντελώς από κάτι δικό μας. Κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα μικρό λιμάνι και ένα καταφύγιο χαράς.
      Τα παιδιά μας φορτώνουν σταυρό και σκέψου πως να νιώθουμε σαν αναγκαζόμαστε να ζητάμε ως και τη δική τους ενίσχυση σε αυτόν τον αγώνα.
      Δεν μπορεί λέω. Ο κατήφορος κάπου θα σταματήσει. Δεν γίνεται. Κάπου θα μπει φρένο για να βρούμε μια ισορροπία.
      Τα σκυλιά μας είναι τα ψυχοπαίδια μας ναι. Και κοίτα τι ετοιμάζουν πάλι! Χαράτσια, παράβολα. Ληστεία δηλαδή. Ως και εκεί ταξικά προνόμια ετοιμάζουν.
      Την καλησπέρα μου και τα ευχαριστώ μου Άννα μου.
      Μακάρι το αποκαλόκαιρο να επιστρέψει, το έχω ανάγκη.

      Διαγραφή
  4. Δε θα μπορούσες να βρεις καταλληλότερο τίτλο γι’ αυτήν την ανάρτησή σου, φίλε μου Γιάννη.
    Η καταχνιά είναι χαρακτηριστικό χειμώνα και όχι καλοκαιριού. Κι όμως αυτό το καλοκαίρι ήταν κακοκαίρι.
    Εκφράζεις με τα γραφόμενά σου το συλλογικό αίσθημα της καταχνιάς που περιβάλλει το ψυχικό μας τοπίο. Η απογοήτευση και η αίσθηση του αδιεξόδου τείνουν να γίνουν μόνιμη κατάσταση. Και να βλέπεις κάθε μέρα την ασημαντότητα να κυβερνά και να ακκίζεται χωρίς αίσθηση της ευθύνης της.
    Μένουν οι καλές φιλίες στηρίγματα των ανθρώπων. Όσο κι αν, με τους άθλιους χειρισμούς τού προβλήματος τής λεγόμενης πανδημίας, προσπαθούν, σε παγκόσμια κλίμακα, να μετατραπούμε σε μοναχικά φοβισμένα όντα.
    Η ενασχόληση με έναν κήπο είναι μια τονωτική διέξοδος και τυχεροί όσοι έχουν τη δυνατότητα. Όπως τονωτική είναι και η συνύπαρξη με έναν τετράποδο πιστό φίλο.
    Η ελπίδα πως μπορούμε να βρούμε καλύτερα πράγματα μπροστά μας, δεν πρέπει να σβήσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άρη μου, οι στίχοι σου, το πνεύμα σου, η αδάμαστη δημιουργία σου που λειτουργεί χειραφετικά στην συνείδηση όλων μας, είναι τόσο μα τόσο πολύτιμη για τον καθένα από εμάς. Προσπαθώ να βρώ διεξόδους δημιουργίας και ελπίδας. Ας δεθούμε οι άνθρωποι μεταξύ μας να διεκδικήσουμε τη ζωή μας.
      Καλησπέρα και ένα μεγάλο ευχαριστώ φίλε μου.

      Διαγραφή
  5. Γιάννη μου, το γεγονός πως θεωρείς αυτή τη blog-γειτονιά ζωντανή και ένα είδος μικρής συγκέντρωσης φίλων, αποδεικνύεται από την ανάρτηση σου αυτή. Από το γεγονός πως μας εμπιστεύτηκες ένα κομμάτι του εαυτού σου, των σκέψεων σου.
    Πράγματι αυτή η νέα...κανονικότητα είναι δυσκολοχώνευτη. Σκέφτομαι κι εγώ τα παλιά χρόνια που φεύγαμε με τους γονείς μου και κάναμε διακοπές στη Θάσο και στην Εύβοια. Κάμπινγκ μερικές φορές, άλλες σε ξενοδοχείο μα με κοινό παράγοντα την οικογενειακή ζεστασιά. Αλλά όλα δυστυχώς ανατράπηκαν σιγά – σιγά με τα χρόνια και φτάσαμε σε ένα σημείο που όχι μόνο κανείς μας δεν έχει την οικονομική άνεση να πει πως θα φύγει να θαυμάσει την χώρα στην οποία ζει (!) αλλά και την ψυχολογική κατάσταση. Όλα μας έχουν ρίξει, κορονοϊός, τα απανωτά μαστιγώματα της κυβέρνησης στις πλάτες των αιώνιων και άβουλων – δυστυχώς – δούλων της, η εφιαλτική αυτή κλιματικά αλλάγη…θέλουμε να πλάσουμε όμορφες αναμνήσεις για να πιαστούμε από κάπου και δεν μας επιτρέπεται. Στεναχωριέμαι και εγώ με τη σειρά μου, Γιάννη μου, που αδυνατώ να προσφέρω στη δική μου πλέον οικογένεια στιγμές όπως εκείνες με τους γονείς μου. Στεναχωριέμαι που τα παιδιά αυτά που μεγαλώνουν σε τούτη την εποχή δεν θα μπορέσουν να γευτούν τις λίγες χαρές που κάποτε εμείς ζήσαμε.
    Πόσο θλιβερή εποχή και πόσο δύσκολες ακόμα εκείνες που είναι να έρθουν. Αν δεν το βάλει ο άνθρωπος στο νου του πως έχει τη δύναμη να αντισταθεί και πως δεν είναι το άβουλο ον που θέλουν εκείνοι, τότε αυτή θα είναι η καθημερινότητά μας για πάντα.
    Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, λοιπόν, ας μην ξεχνάμε, πως έχουμε ο ένας τον άλλον και μπορούμε να σταθούμε λιγάκι να μοιραστούμε τόσο τον πόνο μας αλλά και τη λίγη αυτή τρέλα που μα διακατέχει, είτε μέσω παρόμοιων αναρτήσεων ή κειμένων, ή έστω με ένα χαμόγελο. Κι ας είναι διαδικτυακό, κι ας μας χωρίζουν χιλιόμετρα. Αρκεί να ξέρουμε πως έχουμε ο ένας τον άλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου, γλυκιά μου φίλη και συνοδοιπόρισα. Ναι η δικτυακή μας γειτονιά είναι η κυψέλη μας. Ο χώρος συνάντησης, δράσης, έκφρασης πάνω από όλα.
      Προσωπικά νιώθω να ανοίγω την ψυχή μου με ασφάλεια και ζεστασιά κοντά σας.
      Η κατάθεση των σκέψεών σου είναι μια μεγάλη αλήθεια. Ξέρεις πόσο σέβομαι αυτά που λες. Είσαι μια νέα γυναίκα, πάλλεται η καρδιά σου από συλλογικές αξίες και ανθρωπισμό, από αγωνιστικότητα. Σε νιώθουμε κοντά μας, μάς δίνεις την αύρα σου.
      Είναι δύσκολα όλα μα πιστεύω πως δεν έχουμε πει την τελευταία μας λέξη Χριστίνα μου. Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα για το σχόλιό σου, για την κατάθεση της σκέψης σου. Με έκανες να νιώσω καλύτερα καλή μου φίλη.
      Την καλησπέρα μου και την αγάπη μου. Είμαστε όλοι μαζί ναι εδώ παρόντες.

      Διαγραφή
  6. Καλημέρα στον αγαπημένο και πιστό μου/μας φίλο!
    Πολύ σωστή η επιλογή σου, να ανοίξεις την καρδιά σου, εδώ στην όμορφη μας γειτονιά!
    Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να μπορεί κανείς έστω και διαδικτυακά να μοιράζεται ότι τον πονά και ότι τον κάνει όμως και να χαμογελά;
    "Ένα χαρούμενο πρόσωπο, δεν είναι χαρούμενο επειδή όλα του πάνε κατ’ ευχήν στη ζωή του, αλλά επειδή η στάση του απέναντι στη ζωή του είναι η σωστή." (κάπου διάβασα)
    Είμαστε σε πόλεμο, σ'ένα πόλεμο που όπλα του έχει τον εκφοβισμό, την διχόνοια και την καταστολή οποιασδήποτε ελευθερίας με αφεντικά τις παγκόσμιες φασιστικές κυβερνήσεις, τα ξέρεις τα βλέπεις...
    Μόνο όσοι στραφούν στην πνευματικότητα θα επιβιώσουν γιατί θα μάθουν αναγκαστικά στην εσωτερική και εξωτερική λιτότητα.
    ΑΦιλιά μάχιμα, δυναμικά, υπομονετικά και ΝΑΙ χαμογελαστά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα οι συμβουλές σου, τα λόγια σου μα πάνω από όλα η διάθεσή σου να μας στηρίξεις, να μας μιλήσεις για τα προβλήματά μας, να προβληματιστείς για όλους, είναι εδώ κοντά μας.
      Στεφανία μου, θα κρατήσω αυτό που, κάπου, διάβασες! Είναι τόσο παρήγορο, τόσο ενισχυτικό. Μια στάση ζωής σωστή με συλλογικές αξίες.
      Είμαστε εδώ παρόντες, αγωνιστές, όσο και όπου μπορεί ο καθένας.
      Ο πόλεμος απέναντί μας έχει σαφείς εντολείς αλλά είμαστε και εμείς απέναντί τους.
      Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου για την κατάθεση ψυχής σου. Τη νιώθω και την εισπράττω πάντα. Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
  7. Νιώθω την κατάθλιψη να εκφράζεται, με διαφορετικό τρόπο, στον καθένα μας. Αφήσαμε πίσω συνήθειες αγαπημένες κι αποχαιρετήσαμε δικούς μας ανθρώπους. Άριστα κάνεις που οχυρώνεσαι για τη βαρυχειμωνιά που έρχεται Γιάννη μου. Ένα μποστάνι, μια σειρά στην τηλεόραση, οτιδήποτε γεμίζει "καύσιμο" την ψυχή σου. Η μπλογκογειτονιά είναι κι αυτή ένα μικρό καταφύγιο...
    Εύχομαι ολόψυχα καλές σοδειές, στο μποστάνι αλλά και σ' όλες τις προσπάθειές σου Γιάννη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου,
      προσπαθούμε όλοι να κάνουμε οχυρώσεις απέναντι στην ασχήμια. Και ναι, η γειτονιά μας, η παρέα μας, εμείς όλοι, εσύ, εγώ, ο διπλανός. Είναι η μεγάλη αγκαλιά μας στήριξη του ένα προς τον άλλο.
      Ευχαριστώ που είσαι μέρος αυτής της αγκαλιάς καλή μου φίλη. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.

      Διαγραφή
  8. Καλό Φθινόπωρο να πούμε κι ας είναι νωρίς! στην πρώτη φωτό που έβαλες είμαστε προχτές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω χαίρομαι πολύ Κώστα μου. Η λίμνη στο άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας είναι εξαίρετο μέρος. Καλά κάνατε φίλε μου. Ευχαριστώ για τις ευχές σου. Να είστε καλά.

      Διαγραφή
  9. Πόσο μπορούν να μας αγγίζουν σκέψεις και λόγια που φαίνεται να μην έχουν συνέπεια δομής. Ίσως επειδή έχουν συνέπεια αλήθειας. Χωρίς να περνάνε μέσα από φίλτρα και επεξηγήσεις.
    Η μπλογκογειτονιά φαίνεται να έχει μια μορφή πιο ουσιαστική από αυτή της off-line γειτονιάς. Αυτά που λέμε, που μοιραζόμαστε εδώ δύσκολα θα τα εκφράζαμε στον off-line κόσμο. Ίσως επειδή ο κόσμος αυτός θέλει να κινούμαστε με γρήγορες ταχύτητες. Να είμαστε διαρκώς σε δράση. Πού χρόνος να γνωριστούμε αληθινά - τα θέλω, τα πιστεύω, τις ανάγκες, τους προβληματισμούς.
    Οταν άρχισαν να γίνονται αναφορές στους "μη εμβολιασμένους" αρχικά δέχτηκα τα σχόλια ουδέτερα. Δεν μπόρεσα τότε να δω πως τέτοια σχόλια μπορούν να σπείρουν τον διχασμό. Στοχοποιούν μια ομάδα ανθρώπων που τους οδηγούν στο περιθώριο. Μέχρι που πλήρως εμβολιασμένη, παρακολούθησα σχετική συζήτηση σε κανάλι του Καναδά. Η ηρεμία που χαρακτηρίζει τον πολιτισμό τους με βοήθησε να δω μια άλλη οπτική - να δω πώς δημιουργούνται οι διακρίσεις και παραμερίζονται βασικά δικαιώματα όπως η ασφάλεια.
    Τι να πω.. μακάρι να έχουμε ένα ήρεμο φθινόπωρο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδες τελικά πόση σημασία έχει Τζοάννα μου μια άλλη ήρεμη προσέγγιση μιας τυχόν διαφοράς ή διαφωνίας; Το ζήτημα είναι να μην στοχοποιήσεις τον άνθρωπο δίπλα σου ή απέναντί σου. Εκτός από "καραμπινάτες" ακραίες απόψεις που αγγίζουν τα όρια της φαιδρότητας, οφείλεις να αφουγκραστείς τις ανησυχίες τους. Και μια όμορφη συζήτηση σε πολιτισμένο τόνο μπορεί να προσφέρει απείρως περισσότερα.
      Ναι η γειτονιά μας εδώ έχει πολλά να προσφέρει, το πιστεύω και ήδη το κάνει εδώ και καιρό.
      Καλησπέρα καλή μου φίλη και σε ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  10. Η καταχνιά Γιάννη μου νομίζω τυλίγει τους περισσότερους από μας, καθώς το μέλλον διαφαίνεται αβέβαιο. Αυτή η χρονιά δεν σου κρύβω πως και για μένα είναι πολύ δύσκολη και δεν ξέρω πως θα καταλήξει.
    Παρόλα αυτά σου εύχομαι να φύγει η καταχνιά από τη ζωή σου και να έρθει ξαστεριά.
    Καλό Φθινόπωρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι αυτό ευχόμαστε Ελένη μου. Να φύγουν τα δύσκολα! Μπας και φανεί λίγο φως. Το χρειαζόμαστε απαιτητικά. Γιατί πράγματι έρχονται πολύ δύσκολα πράγματα αλήθεια.
      Καλησπέρα αγαπημένη μου φίλη και ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.

      Διαγραφή
  11. Μοναχικό θα χαρακτήριζα το φετινό καλοκαίρι αφού ξώφαλτσα πέρναγαν κάποιες λιγοστές στιγμές χαράς, ίσα για να ξεφύγεις απ’ την αγωνία μιας πολύ βαριάς καθημερινότητας από πολλές απόψεις οδυνηρή. Ντυμένες στα φανταχτερά οι αναμνήσεις να κλέβουν στιγμές απ’ το χθες, βάλσαμο έστω και ανομολόγητο παράπονο σε έναν ειλικρινή απολογισμό (είμαστε πολλοί οι θαλαμοφύλακες) Αυτό το τίποτα του καλοκαιριού εύχομαι να γίνει δημιουργία και αποφόρτιση του βάρους της ψυχής. Με πιο ουσιαστική ανάγκη, αυτή της επικοινωνίας.
    Καλή δύναμη και καλό γλυκό φθινόπωρο Γιάννη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρατώ τα θετικά σου λόγια Αννίκα μου καθώς τα έχουμε απόλυτα ανάγκη. Η αποφόρτιση είναι ζητούμενο και προσπαθούμε να την κάνουμε με πολλά μέσα. Με αρκετές εναλλακτικές διαφυγές. Ο απολογισμός μας βοηθά να διώξουμε από μέσα μας στενάχωρες σκέψεις Αννίκα μου. Εδώ μεταξύ μας.
      Σε ευχαριστώ που αφουγκράζεσαι κάθε αγωνία και σκέψη. Καλό βράδυ κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  12. Θολός ο τίτλος της ανάρτησής σου Γιάννη μου. Μου δημιούργησε ποικίλα συναισθήματα, και κυρίως ένα βάρος, καθώς όλα αυτά που περιγράφεις είναι τόσο οικεία, τόσο γνώριμα. Η εξομολόγησή σου γλυκόπικρη. Η γλύκα της είσαι εσύ, το γράψιμό σου, η ευαισθησία σου, ο τρόπος που δίνεις αξία και αγάπη στα πάντα γύρω σου, είτε αυτό είναι η μπλογκογειτονιά, μια βόλτα με τον αξιολάτρευτο σκυλάκο σου, μια αναφορά στην ερημωμένη λόγω καλοκαιριού πόλη. Όλα με άγγιξαν βαθιά και ταυτίστηκα μαζί σου σε όσα αισθάνεσαι. Το "να δεις τι σού' χω για μετά" αιωρείται σαν δαμοκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια όλων μας. Μας οδηγούν όλους με μαθηματική ακρίβεια στην ανέχεια. Όσοι δουλεύουμε ακόμα, βλέπουμε την ώρα της συνταξιοδότησης να έρχεται, έτσι ακριβώς όπως την περιγράφεις. Ο Γκάντι είχε πει ότι η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας και είχε μεγάλο δίκιο.
    Διαφωνώ μόνο σε ένα πράγμα απ' όσα έγραψες. Ότι γλυστράς στην αναξιοπρέπεια. Γιατί όσο σε έχω γνωρίσει, μπορώ να πω χωρίς κανένα δισταγμό, ότι είσαι ο ορισμός της αξιοπρέπειας και της ευγένειας και μετά από αυτή την κατάθεση ψυχής που μας έκανες, το επικυρώνω κιόλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κατερίνα μου, αγαπημένη φίλη.
    Βλέπω, με μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη ότι γίνεσαι αναπόσπαστο μέλος αυτής εδώ της συντροφιάς και αυτό με γεμίζει χαρά. Η ευγένεια, το ήθος, η ανθρωπιά σου λάμπουν κοντά μας. Ήσουν από εκείνους τους ανθρώπους που είχα την τιμή και ευλογία να γνωρίσω αυτό το καλοκαίρι στο wattpad μέσα από τα εξαίρετα έργα σου.
    Σε ευχαριστώ για τη συμπόρευση και στήριξη όλον αυτόν τον καιρό αγαπημένη φίλη.
    Προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε, θα δώσουμε τις μάχες μας να σταθούμε όρθιοι.
    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ενας ακόμα θαλαμοφύλακας αυτής της όμορφης γειτονιάς φίλε μου κάπως έτσι στον ίδιο παράλληλο είμαστε όλοι και ναι...νιώθουμε τα ίδια, από την μια η δυσάρεστη αίσθηση, να μην πω βεβαιότητα ότι τα πράγματα είναι και θα γίνουν πιο δύσκολα, αφού κανείς μας ποτέ δεν το περιμέναμε να βρεθούμε σε τόσο δύσκολη θέση...σε καταλαβαίνω, όπως και πολλοί από εμάς εδώ μέσα δεν είσαι μόνος, είμαστε πολλοί, αλλά με τίποτα δεν θα το βάλουμε κάτω έχουμε την υγεία μας αυτήν που έχουμε ξυπνάμε το πρωί και βλέπουμε το ήλιο σκέψου πως ο άνθρωπος έχει επιβιώσει σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες.. σκέψου εκείνους που δεν έχουν φίλε μου τίποτα απολύτως φεύγοντας από τις πατρίδες τους για να σώσουν τις ζωές τους και ναι...ας νιώσουμε τυχεροί με αυτά που έχουμε!!
    πολύ καλά έκανες και μοιράστηκες τις σκέψεις σου... κανει καλό να ξέρεις πως κάποιος σε "ακούει" εδώ και έχει το θάρρος να πει την γνώμη του.(για μένα λέω)με πολύ αγάπη στα λέω...η ελπίδα είναι η κινητήριος δύναμη στο άνθρωπο και η αγάπη μαζί!!
    Να είσαι καλά...και οι φίλοι οι διαδικτυακοί είμαστε εδώ για να τα λέμε!! καλο σου ξημερωμα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα αγαπημένη μου φίλη. Θέλω να σε ευχαριστήσω με την καρδιά μου γιατί έσκυψες με ειλικρίνεια και ενδιαφέρον πάνω στις ανησυχίες και στον προβληματισμό μου.
      Δεν θα πω ότι έχεις άδικο. Γύρω μας συμβαίνουν τρομερά πράγματα και οι άνθρωποι κατρακυλάνε στην οδύνη και την εξαθλίωση. Όμως ας πάρουμε και ένα μέτρο ως προς το καλύτερο! Γιατί πρέπει πάντα να ορίζουμε το μέτρο προς τα κάτω τη στιγμή που δίπλα μας είναι μερίδα ανθρώπων που ζει προκλητικά, νέμεται το δικό μας πλούτο και τα όνειρά μας. Γιατί μόνιμα το "μη χειρότερα" να είναι οδηγός και να μην είναι το "πάντα καλύτερα". Μήπως αποτελεί ώθηση να μας κάνουν να σκεφτόμαστε έτσι μινιμαλιστικά;
      Δεν ξέρω τι να σου πω.
      Και πάλι ευχαριστώ για το μοίρασμα της σκέψης σου καλή μου φίλη απ' την καρδιά μου.

      Διαγραφή
  15. Είμαστε δυο είμαστε τρεις είμαστε εκατομμύρια σε αυτή την πόλη Γιάννη μου που αφουγκραζόμαστε τη ζωή με όμοιο τρόπο. Βλέπεις οι συνθήκες διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογία. Η λύση είναι να στοχεύουμε στα απλά πράγματα. Σε ό,τι μπορούμε να φτάσουμε και μετά να το "ντύνουμε" με τη δική μας μαγεία. Με έναν λαχανόκηπο ή λίγα φυτά στο μπαλκόνι με μουσική και γράψιμο με περπάτημα... Μπορούμε να κάνουμε γλυκιά τη ζωή μας και με τα λίγα. Θέλει εκπαίδευση αυτό αλλά δεν είναι ανέφικτο. Να προσέχεις την υγεία σου και να συνεχίσεις να κάνεις ό,τι κάνεις μέχρι τώρα. Κάθε πρωι που ξυπνάς να σκέφτεσαι αμέσως μια όμορφη εικόνα. Μια ανατολή στην όμορφη Σύρο για παράδειγμα.
    Εδω θα είμαστε και θα τα λέμε.
    Σε φιλώ γλυκά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και το κάνω σαν άμυνα Μαρία μου. Αν δεν το έκανα θα είχα σαλτάρει εντελώς. Όμως δεν παύει να υπάρχει μια πραγματικότητα που καλεί σε διαχείριση και αντιμετώπιση. Και οι οφειλές και οι υποχρεώσεις δεν υπόκεινται μήτε σε οραματισμούς, μήτε σε φαντασιώσεις. Είναι εκεί και καραδοκούν σαν τα φαντάσματα στη νύχτα.
      Ευχαριστώ για την έγνοια καλή μου φίλη. Εύχομαι να περνάς όμορφα και καλά. Εδώ είμαστε και πορευόμαστε.

      Διαγραφή
  16. Είμαστε κι εμείς, με τον άντρα μου, απ'αυτούς που δεν φεύγουν για διακοπές, καλέ μου φίλε! Πρώτον γιατί δεν έχουμε κανένα πατρικό σε κάποιο χωριό, δεύτερον γιατί έχουμε την τύχη τα τελευταία δέκα χρόνια να μένουμε σε περιοχή κοντά σε θάλασσα, και τρίτον γιατί τα παλαιότερα χρόνια κάναμε οικονομίες και προτιμούσαμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας ένα οικογενειακό 'εκπαιδευτικό΄ταξίδι στο εξωτερικό για μία εβδομάδα ή 10 μέρες, από το να αράζουμε σε κάποιο νησί για 15 ημέρες ξοδεύοντας τα ίδια χρήματα. Προσωπικά, έχω ταξιδέψει πάρα πολύ στην ζωή μου, όπως λέω και στην τελευταία μου ανάρτηση. Τώρα που τα παιδιά πήραν τους δρόμους τους και μείναμε οι δυό μας, δεν βλέπουμε καν τον λόγο να φύγουμε για διακοπές. Φέτος βέβαια μας έτυχαν πολλά και διάφορα, μεταξύ των οποίων και δυσάρεστα, και έτσι είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που δεν έχουμε κάνει ούτε ένα μπάνιο στην θάλασσα. Ούτε καν για περίπατο δεν βγαίναμε στην παραλία από τον φόβο της πανδημίας γιατί είχε πάντα τόσο πολύ κόσμο! Νά'ναι καλά ο λαχανόκηπος μας που μας απασχολεί, το πολύ διάβασμα, και οι δικές μου "χειροτεχνίες" οι οποίες τελευταία περιστρέφονται γύρω από την εγγονούλα μας. Τις φωτιές δε, τις ζήσαμε και από κοντά, τα πράγματα με τον covid και με τα νέα μέτρα και τις αυξήσεις δυσκολεύουν όλο και περισσότερο, καταλαβαίνω το προβληματισμό όλων και χαίρομαι που έχουμε τουλάχιστον αυτή την μπλογκογειτονιά για να τα λέμε πότε-πότε μεταξύ μας. Την υγειά μας να έχουμε, να χαιρόμαστε τους αγαπημένους μας και να μην χάνουμε την αισιοδοξία μας.
    Καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα, σου εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρατώ το άνοιγμα της καρδιάς σου Μαριάννα μου και σε ευχαριστώ πολύ ειλικρινά για το μοίρασμα.
      Ούτε ένα μπάνιο λοιπόν φέτος! Στενάχωρο πολύ, πάρα πολύ. Και για την υγεία σας κυρίως.
      Έχεις ταξιδέψει πολύ. Το κρατώ αυτό Μαριάννα μου καθώς το θεωρώ ευλογία ζωής. Είναι πάντα κάτι που θέλαμε με τη σύζυγό μου αλλά δεν τα καταφέραμε για μια σειρά λόγους. Στερημένα όνειρα θα μου πεις. Τι να πω.
      Δεν έχετε πατρικό! Ίδια περίπτωση είμαστε καλή μου φίλη λοιπόν στο κομμάτι αυτό.
      Το σπίτι κοντά στη θάλασσα το θεωρώ ότι σώζει στην κυριολεξία τα πάντα! Καθώς και ο όμορφος λαχανόκηπος μαζί με τις δικές σου χειροτεχνίες.
      Κρατώ την πίστη σου Μαριάννα μου και τη θετική σου διάθεση και ματιά. Νομίζω μου κάνει πολύ καλό για κάθε συνέχεια και σε ευχαριστώ.
      Να είσαι καλά κορίτσι μου. Σε ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  17. Γιάννη μου εγώ τα δυο τελευταία καλοκαίρια δεν έχω πάει για διακοπές γιατί έτρεχα με θέματα υγείας.
    Και αν ένα πράγμα έχω να πω, είναι πως η υγεία μας είναι το σημαντικότερο πράγμα.
    Ακολουθώ ένα απόφθεγμα που είχα διαβάσει "δημιούργησε μια ζωή από την οποία να μην χρειάζεσαι διακοπές". Παρ΄όλα αυτά, δεν θα στο κρύψω, μου έχει λείψει η ξεγνοιασιά να πάω κάπου, έστω και για δυο μέρες, να χαζέψω τοπία, να δοκιμάσω γεύσεις, να περιπλανηθώ σε τοπικά μαγαζιά.
    Το φθινόπωρο με φοβίζει αρκετά όπως νομίζω όλους μας. Αλλά θα είμαστε εδώ με το καλό, να τα λέμε.
    Το μποστάνι σου εξαιρετικό και εύχομαι να το καμαρώνεις και πρακτικά μέσα από τα όσα θα σου χαρίζει.
    Να είσαι πάντα καλά Γιάννη μου και ευχαριστούμε που μας ανοίγεις την ψυχή σου. Αυτή είναι η ουσία της διαδικτυακής μας γειτονιάς.
    Καλή βδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα νομίζω Μαρίνα μου, το άνοιγμα ψυχής είναι το ζητούμενο. Το μοίρασμα. Για να νιώσουμε το βάρος λιγότερο και πιο διαχειρίσιμο. Κάθε άνθρωπος κουβαλά το δικό του "σταυρό" ναι. Φυσικά υπάρχουν και οι "άρχοντες", οι έχοντες τα κλειδιά και τα πλεονεκτήματα. Και το κακό είναι ότι η ψαλίδα ανοίγει η ρουφιάνα.
      Και εγώ αυτό ήθελα βρε Μαρίνα μου. Μια εκδρομή, μια περιπλάνηση, μικρή. Να ανοίξει το μάτι. Να δεις κάτι άλλο. Δεν ζητώ πολλά, το ξέρω.
      Προσπαθώ λοιπόν με τα μικρά να ξεφύγω από όλη αυτήν την πίεση καθώς ο Σεπτέμβρης με τις εκκρεμότητές του είναι ...αγκάθινος.
      Ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου που είσαι εδώ. Να είσαι γερή, λαμπερή όπως πάντα.

      Διαγραφή
  18. Θεωρώ πολύ δυνατό χαρτί την εξωστρέφεια γενικά. Διάβασα, και μετά προσπάθησα να συλλέξω από το μποστάνι σου όλα τους καρπούς. Μικρή η σοδιά δε λέω, αλλά έχει και τις νοστιμιές της ασε που πέθανα στα γέλια με τον Άρη που ζει στον κόσμο της σοκοφρέτας και βασικά μας βάζει τα γυαλιά σε όλους.
    Σε παρακαλώ Γιάννη μου όσο και αν σε πιέζουν όλες αυτές οι καταστάσεις βρες τον τρόπο να κρατήσεις την ψυχική σου ισορροπία, όλοι πρέπει να διατήρήσουμε ανοιχτά αυτά τα μονοπάτια, γιατί ας μην ξεχνάμε τη σωματική μας υγεία, που έτσι και μας χτυπήσει την πόρτα ο μόνος τρόπος για να αντέξουμε θα είναι αυτά τα μικρά μονοπάτι της ψυχής.

    ....και τώρα στα σοβαρά της ανάρτησης. Παιδί μου τι έχεις πάθει με τον Αχιλλέα; Πες τα όλα σε μένα, τι σου έκανε ακριβώς και θα τον κανονίσω εγώ. Γιαααα λέγε για λέγε;
    φιλι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχαχαχαχαχα Μάνια μου, ξέρεις ότι έχεις το χάρισμα ακόμα και την μεγάλη ψυχολογική επιβάρυνση, να την ντύνεις με ένα όμορφο και ωραίο χαμόγελο.
      Μωρέ έχω πολλά ....μαζεμένα στον ....Αχιλλέα να του σούρω και θα κάνω ειδική ...ανάρτηση για την Ιλιάδα. Πολύ αγριότητα βρε Μάνια μου, πολύ. Αλλά, πως να συγκρίνεις εποχές και αξίες που απέχουν χιλιετίες.
      Δύσκολα τα μονοπάτια κορίτσι μου. Κλείνουν τα περάσματα ένα προς ένα. Και ο ανήφορος στο δάσος οδηγεί σε κακοτράχαλα πατήματα που δεν ξέρω που θα βγάλουν.
      Σε ευχαριστώ που ακούμπησες την καρδιά σου εδώ καλή μου. Στέλνω φιλιά.

      Διαγραφή
  19. Την πολλή Καλησπέρα μου Γιάννη μου!!
    Πόσο χαίρομαι που 'κουβέντιασες' αυτά που σε βασανίζουν.. Γιατί το πιστεύω, ότι αυτή η μπλογκογειτονιά είναι μια παρέα, μια καλή συντροφιά που θα μπορούσαμε να πίνουμε ένα κρασάκι μαζί παρέα σε κάποιο ταβερνάκι με αυλή..

    Δύσκολα.. πολύ δύσκολα... Και το καταλαβαίνω απόλυτα..
    Άλλα όνειρα έκανες κι αλλιώς μας βγαίνουν....
    Κι έχεις δίκιο... Το βλέπω και από την μητέρα μου, και τις δυσκολίες που πρέπει πια να αντιμετωπίζει για τα αυτονόητα....
    Αλλά και γενικότερα, είναι δύσκολοι καιροί.. πολύ δύσκολοι..

    Αλλά να σου πω κάτι;
    Δεν 'με παίρνει'. Προσωπικά, δεν 'με παίρνει' να σκέφτομαι απαισιόδοξα. Χρειάζομαι, υπάρχει ανάγκη να το δω αλλιώς.
    Να μείνω αισιόδοξη, ψύχραιμη, ίσως λιγότερο ρεαλίστρια και περισσότερο ρομαντική. Το χρειάζομαι αυτό, για τα παιδιά που θέλω να μεγαλώσω. Να έχω ελπίδα, για να μεταλαμπαδεύσω ελπίδα. Γιατί έχουν πολύ δρόμο ακόμα μπροστά τους (κι αυτά κι εμείς).. Το πόσο 'σκοτάδι' έχει ο κόσμος, το ψιλοβλέπουν και μόνα τους.. Ας έχουν εμένα, να τους δίνω έστω λίγο 'φως'...

    Ξαναμπαίνω λοιπόν στο 'συννεφάκι μου' (όπως λέμε 'πετάω στα σύννεφα'), και σχολιάζω το μποστάνι σου: ΕΞΑΙΡΕΤΟ!
    Και τα καλούδια του φαντάζομαι, τα πιο γευστικά του κόσμου! Χαλάλι η κούραση! (Κι όσο για τα έξοδα, για σκέψου: περισσότερα δεν θα έδινες στους ψυχιάτρους; εμ; )

    Αντε, το παράκανα σήμερα με το σχόλιο, οπότε σ' αφήνω!!
    Πίνω λίγο κρασάκι στην υγειά σου και σε καληνυχτώ!!
    Bonne nuit, λοιπόν!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλώς την αγαπημένη μας φίλη! Κάθε σου σχόλιο είναι ευπρόσδεκτο και μάλιστα, αν είναι και μεγάλο, ακόμα μεγαλύτερη χαρά, να το ξέρεις.
    Ναι, είμαστε εδώ, πιστεύω, να ανοίγουμε την καρδιά μας σε μια όμορφη και ανθρώπινη γειτονιά. Το μοίρασμα πάντα ελαφραίνει το βάρος. Έτσι ένιωσα και μου βγήκε αυτή η εξομολόγηση. Καταλαβαίνω τι λες και το επικροτώ. Αυτή είναι η ενδεδειγμένη αντίδραση. Και εγώ το πιστεύω απλά, για λίγο, χάνομαι σε απαισιόδοξες και μελαγχολικές σκέψεις.
    Δεν έχουμε άλλο δρόμο παρά να σκύψουμε πάνω στα προβλήματα και να αντιμετωπίσουμε, έστω κολυμπώντας σε σκούρα και επικίνδυνα νερά.
    Ευχαριστώ για τις σκέψεις σου καλή μου. Στέλνω φιλιά και την αγάπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή