H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2021

Μυστικά ανάμεσα στις πέτρες

 


Μυστικά ανάμεσα στις πέτρες


“Φτάσαμε λοιπόν!”

Η φωνή του αντιδήμαρχου έσπασε λίγο τη σιωπή μέσα στο μικρό σκάφος. Η  Δήμητρα Αλέπη, η 32χρονη αρχιτέκτονας, σηκώθηκε. Το βλέμμα της απλώθηκε εκστασιασμένο λίγα μέτρα μπροστά της. Ένας ψηλός, επιβλητικός πέτρινος πύργος σε τρία επίπεδα ορθώνονταν ακριβώς στη βραχώδη ακτή. Η κεντρική του είσοδος ήταν προς τη μεριά της θάλασσας. Η παραλία έδειχνε άγρια και πολύ εχθρική. Μεγάλα, απότομα και κοφτερά βράχια αγκάλιαζαν τον πύργο. Η φουσκοθαλασσιά έσκαγε με ύπουλα κύματα πάνω στις κοφτερές, σαν μαχαίρι, πέτρες. Και ένα μεγάλο κατάξερο δέντρο έχασκε σαν νεκρική παρουσία στα δεξιά.

“Ώστε αυτός είναι ο περίφημος πύργος του Λουκά Ανεζά!” 

“Αυτός ναι” απάντησε ο αντιδήμαρχος.

“Μα εδώ δεν έχει μέρος να δέσουμε στην ακτή” παρατήρησε η Δήμητρα.

“Έχει ένα μικρό ντόκο στα 500 μέτρα από εδώ, εκεί θα πιάσουμε” πετάχτηκε ο γηραιός νησιώτης, κυβερνήτης του σκάφους που έπλεε κατά μήκος της ακτής καθώς ταράζονταν απ’ τα κύματα.


Είχαν πια αφήσει το σκάφος και περπατούσαν προς το μέρος του πύργου. 

“Να ευχηθώ καλή επιτυχία στην εταιρεία σας για την ανακαίνιση. Θα είναι για το νησί ένα σπουδαίο βήμα στα ιστορικά του αξιοθέατα. Μου είπαν ότι είστε η επικεφαλής αρχιτέκτων κ. Αλέπη” της είπε.

“Να είστε καλά, θα χρειαστούμε τις ευχές σας” του απάντησε.

Έφτασαν στη μεγάλη είσοδο. Ο αντιδήμαρχος ξεκλείδωσε το λουκέτο και έσυρε ένα μεγάλο ξύλινο δοκάρι που χρησίμευε να κρατά τη πόρτα κλειστή. Γύρισε προς τη Δήμητρα απλώνοντας το χέρι του προς το εσωτερικό.

“Κυρία Αλέπη, καλωσορίσατε στον πύργο του Λουκά Ανεζά! Παρακαλώ ακολουθήστε με!”


Πέρασαν τη μεγάλη είσοδο διαβαίνοντας στο εσωτερικό. Η ατμόσφαιρα της σιωπής, η αίσθηση της υγρασίας και της απομόνωσης, το πέρασμα του χρόνου, είχαν αφήσει τη σφραγίδα τους τόσο έντονα. Σκόνη, ερείπια, αράχνες. Αραδιασμένες, πεθαμένες μνήμες σε κάθε γωνία. Η Δήμητρα ένιωθε ήδη ένα δέος να την αγκαλιάζει σύγκορμη. Για κάποιο λόγο ανατρίχιασε στην εικόνα που της έδινε το εγκαταλειμμένο εσωτερικό του πύργου. Το μόνο που ακούγονταν ήταν ο ήχος που έκαναν τα βήματά τους πάνω στα διάφορα απομεινάρια στο φθαρμένο πάτωμα. Αλλά και η ηχώ της φωνής τους. 


“Ήθελα πολύ να μάθω την ιστορία αυτού του μέρους” τον ρώτησε καθώς το βλέμμα της κοίταζε στους μεγάλους πέτρινους τοίχους. “Ξέρετε κάτι για αυτό;”

Ο αντιδήμαρχος την κοίταξε στα μάτια. Στο πρόσωπό του σχηματίστηκε μια έκφραση γεμάτη από ανάμικτα συναισθήματα καθώς ξεκίνησε την αφήγησή του: 


“Ο Πύργος ανήκε στον Λουκά Ανεζά, εφοπλιστής της εποχής του. Ζούσε εδώ παντρεμένος με τη γυναίκα του την Ηρώ. Όλα κυλούσαν όμορφα όταν… εκείνο το χειμώνα του 1905 έγιναν όλα…”

“Δηλαδή;”

“Στην αρχή τότε κάποιοι άρχισαν να ψιθυρίζουν ότι κάτι περίεργο συνέβαινε σε εκείνο τον πύργο. Τα κουτσομπολιά της εποχής έδιναν και έπαιρναν. Κάπως έτσι έφτασαν μέχρι το σήμερα όλες εκείνες οι πληροφορίες. Το ζεύγος Ανεζά άρχισε να κλείνεται στον κόσμο του. Οι πάλαι ποτέ κοσμοπολίτικες δραστηριότητές τους, που ήταν και πλούσιες, άρχισαν να περιορίζονται ώσπου σχεδόν σταμάτησαν…”

“Έγινε κάτι δηλαδή;”

“Το προσωπικό που δούλευε άρχισε σιγά-σιγά να αραιώνει. Όσοι έφυγαν μιλούσαν για ένα νοσηρό κλίμα έντασης που μπήκε στο σπίτι. Φωνές, συγκρούσεις, το ζευγάρι μάλωνε συχνά. Ο Ανεζάς γινόταν όλο και πιο αυστηρός και επιθετικός απέναντι σε όλους. Όσοι δούλευαν μαζί του δεν πίστευαν στα μάτια τους…”

Η Δήμητρα άκουγε την ενδιαφέρουσα αφήγηση καθώς βάδιζαν παρατηρητικά στο εσωτερικό του πύργου. Μάλιστα, σε κάθε αφήγηση του αντιδήμαρχου ήταν σαν να έβλεπε μπροστά στα μάτια της να ζωντανεύουν οι αντίστοιχες εικόνες. Η αφήγηση συνεχίστηκε:

“Ο πάλαι ποτέ ευγενικός Ανεζάς δεν δίσταζε, λένε, να προσβάλλει με σκαιό τρόπο ακόμα και την ίδια τη γυναίκα του. Την αρχόντισσα Ηρώ. Ώσπου το κακό γενικεύτηκε και έφτασε στην κορύφωσή του…”


Τα λόγια του αντιδήμαρχου διέκοψε ένα κομμάτι από μια μουχλιασμένη επένδυση του τοίχου που έφυγε από ψηλά και έσκασε στα πόδια της Δήμητρας.

“Προσέξτε!” 

Ίσα που πρόλαβε ο αντιδήμαρχος να την τραβήξει πριν λουστεί στην κυριολεξία με τη μικρή σωρό από πέτρες και χώμα. 

“Θέλει τόση δουλειά εδώ…” ακούστηκε η φωνή της μάλλον περισσότερο για να διασκεδάσει την τρομάρα της. Έφτασε μπροστά στη μεγάλη εσωτερική σκάλα που οδηγούσε στα πάνω δώματα. Ο αντιδήμαρχος την ακολούθησε. Εκείνη πήρε κατεύθυνση προς τον πάνω όροφο. 

“Προσέξτε που πατάτε!” της είπε.

Σήκωσε το βλέμμα της ψηλά, συναντώντας μια μεγάλη δέσμη φωτός που έμπαινε κάθετα από ένα μεγάλο παράθυρο. Τότε το είδε: Ένα κατάμαυρο κοράκι καθόταν ακίνητο σαν παγωμένο στην τρύπια βάση του παραθύρου. Η Δήμητρα ένιωσε το βλέμμα του να την διαπερνά. Το στομάχι της σφίχτηκε. Συνέχισε να ανεβαίνει αργά-αργά με τον άνθρωπο του δήμου να την ακολουθεί. Την προσοχή της τράβηξε κάτι παράξενα σχήματα που ήταν στον τοίχο. Λες και κάτι είχε γδάρει τους τοίχους με δύναμη φτιάχνοντας σχέδια. Δεν έδειχναν να είναι από τη φθορά του χρόνου. Έβαλε το δάχτυλό της να ψηλαφίσει τα γδαρσίματα που έμοιαζαν να είχαν γίνει με κάτι αιχμηρό. Μια παράξενη αίσθηση την κυρίευσε. Γύρισε προς τον αντιδήμαρχο:


“Κάτι μου λέγατε πριν, λοιπόν;” 

Εκείνος συνέχισε:

“Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα γινόταν εκείνη τη χειμωνιάτικη νύχτα του 1905…”

“Τι θέλετε να πείτε;” τον κοίταξε ανήσυχη η Δήμητρα.

“Πρώτα οι κραυγές μέσα στη νύχτα. Άγριες, ακαθόριστες. Και μετά αυτό που αντίκρισαν οι άνθρωποι που έτρεξαν εκεί”

Η Δήμητρα τον κοίταξε προσεκτικά.

“Το θέαμα που αντίκρισαν ήταν τρομακτικό. Ο Ανεζάς βρέθηκε σφαγμένος άγρια στη μεγάλη κρεβατοκάμαρα. Και η η γυναίκα του άφαντη!”

“Ω Θεέ μου!” έκανε αυθόρμητα η Δήμητρα.

 “Κανείς ποτέ δεν έμαθε για εκείνη… Κάποιοι είπαν τότε ότι τον σκότωσε και έφυγε με τον εραστή της για να γλιτώσει απ’ τη μανία του, κανείς δεν έμαθε ποτέ τίποτα”

“Τρομερό…”

“Ο πύργος έμεινε να χάσκει έτσι. Κάτι μακρινοί κληρονόμοι δεν τόλμησαν να πατήσουν το πόδι τους. Κάπως έτσι ο πύργος του Ανεζά έμεινε μέσα στο χρόνο, ένα θλιβερό κουφάρι. Τα γενόμενα στο εσωτερικό του έγιναν μύθος και θρύλος. Τις νύχτες του χειμώνα, λέγανε οι καπεταναίοι με τα καΐκια, το κύμα αντάριαζε και οι αφροί έφταναν να δέρνουν τους τοίχους ενώ από βαθιά ακούγονται βρυχηθμοί σαν κραυγές θηρίου”

“Τι μπορεί να πλάσει η φαντασία των ανθρώπων ε;” είπε η Δήμητρα κουνώντας το κεφάλι της.

“Έτσι ο πύργος βούλιαξε στο χρόνο και στη λήθη και έφτασε στις μέρες μας και να τώρα στα χέρια σας…”


Ανεβαίνοντας στο πάνω πάτωμα, μπήκαν σε ένα μεγάλο γραφείο. Η ξύλινη επένδυση στους τοίχους είχε αφήσει τα απομεινάρια της. Τοιχογραφίες έστεκαν σβησμένες στο αμείλικτο πέρασμα του χρόνου. Ένας έντεχνος πλούτος παρέμενε εδώ θαμμένος στα χρόνια λες και περίμενε αυτό το κάτι που θα του δώσει ξανά ζωή.

“Νομίζω ότι η δουλειά μας θα πιάσει και αναστήλωση έργων τέχνης εδώ”, είπε η Δήμητρα, συνεχίζοντας. Κάποια στιγμή μπήκε σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Ένα ρίγος ένιωσε να την διαπερνά από την πλάτη ως τα πόδια. Οι τοίχοι ήταν όλοι γδαρμένοι όπως και το πάτωμα. 

“Ξέρετε τι ήταν εδώ;” ρώτησε την ίδια στιγμή που διαπίστωσε ότι ο αντιδήμαρχος δεν την είχε ακολουθήσει έχοντας μείνει στο κατώφλι του δωματίου.

“Αυτό είναι το δωμάτιο που βρέθηκε νεκρός ο Ανεζάς” της είπε. Η ανατριχίλα κυρίευσε το κορμί της σε κάθε του εκατοστό. Ένιωσε να κρυώνει και να τρέμει ελαφρά. 

“Τι πάθατε;” την ρώτησε.

“Καλύτερα να πηγαίνουμε” του είπε. Δεν ένιωθε καλά και δεν μπορούσε να το εξηγήσει. 


Έφτασαν στο ισόγειο. Πριν βγουν έριξε μια ακόμα φορά το βλέμμα ψηλά. Την ίδια στιγμή το κοράκι εκείνο άπλωσε τα φτερά του και με έναν κρωγμό εγκατέλειψε το κτίριο για να εξαφανιστεί στον ουρανό. Στο ισόγειο διέκρινε και μια σκάλα προς τα κάτω περιφραγμένη.

“Έχει υπόγειο ο πύργος;” τον ρώτησε.

“Βέβαια, τα περίφημα κελάρια του πύργου, γνωστά για την κάβα του Ανεζά, τα παλιά εκείνα χρόνια”


Είχαν βγει πλέον έξω στο δρόμο. Καθένας με τις εντυπώσεις του απ’ αυτήν την επίσκεψη. Περισσότερο για την νεαρή αρχιτέκτονα, της οποίας η πρώτη εμπειρία γνωριμίας με τον πύργο τον οποίο όφειλε να ζωντανέψει ξανά ήταν αρκετά δυνατή.

“Σας ευχαριστώ για όλα. Ομολογουμένως χρειαζόμουν αυτή τη γνώση για το χώρο και σας είμαι ευγνώμων” του είπε καθώς ήρθε η ώρα της αποχώρησης.

“Εύχομαι όλα να πάνε καλά” αποκρίθηκε με ευγένεια ο αντιδήμαρχος, “Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σας;” την ρώτησε.

“Από αύριο ξεκινάει το πρώτο συνεργείο με τον καθαρισμό του χώρου. Και από ότι είδα έχει πολύ δουλειά”


***


Το δέμα είχε φτάσει στο γραφείο στο οποίο είχε εγκατασταθεί λίγες μέρες μετά την πρώτη επίσκεψή της στον πύργο. Ήταν ένα παλιό μικρό δέμα, το οποίο βρέθηκε σε ένα ξύλινο σεντούκι σε ένα από τα δωμάτια του πύργου. Η Δήμητρα το πήρε με μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν κάποια στιγμή το άνοιξε, βρήκε μέσα ένα τετράδιο, χοντρό από τα παλιά εκείνης της εποχής. Η συγκίνησή της ήταν έντονη καθώς ένιωθε ότι κρατάει στα χέρια της κάτι προσωπικό και σημαντικό. Όμως ο χώρος και η ένταση της δουλειάς εκεί την εμπόδισαν να συνεχίσει. Το άφησε για το σπίτι αργά το βράδυ. Ένιωθε ότι είχε στα χέρια της κάτι που ήθελε να της πει πάρα πολλά.


***


Στη γαλήνη της νύχτας, η Δήμητρα μπροστά στο μικρό γραφείο του σπιτιού της, μπορούσε να απλώσει το βλέμμα της στο όμορφο λιμάνι του νησιού. Τα γραφικά σπίτια, τα φώτα, έδιναν μια ιδιαίτερη ομορφιά στο χώρο έξω. Και στο βάθος η θάλασσα. Σκούρα, γαλήνια. Η μπουνάτσα είχε έρθει να γαληνέψει την αντάρα των τελευταίων ημερών. Δίπλα της ένα ποτήρι κρασί την συνόδευε στην περιπλάνησή της στο εύρημα του πύργου.


Στα χέρια της κρατούσε ένα παλιό χειρόγραφο ημερολόγιο. Ένιωθε το βάρος του ως σημασία τόσο πολύ έντονα που, δεν μπορούσε να το ερμηνεύσει. Μόνο μια παρότρυνση να ξεκινήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα την ανάγνωσή του. Ήθελε να αφεθεί στις χειρόγραφες γραμμές του, να βουλιάξει στις παραγράφους. Και να πλάσει εικόνες εκείνα που θα ξεπηδούσαν από τις σελίδες του. 


Όταν είδε το όνομα του κατόχου του ημερολογίου ένιωσε το πρώτο σοκ. Ναι, ήταν το όνομα εκείνης, γραμμένο φαρδιά-πλατιά με το δικό της χέρι:  Ηρώ Ανεζά

Να λοιπόν που η χαμένη σύζυγος του Λουκά Ανεζά δήλωνε μεγαλοπρεπέστατα παρούσα μέσα από το ίδιο της το γραπτό. Έναν αιώνα μετά, ερχόταν να δώσει τη δική της κατάθεση σε μια σειρά πράγματα που αφορούσαν την ίδια της τη ζωή και τη συμβίωσή της με τον σύζυγό της.


Οι πρώτες σειρές του ημερολογίου, ναι ήταν γλαφυρές και γεμάτες συναισθήματα αλλά αφορούσαν την ίδια της τη ζωή, τη γνωριμία και το μεγάλο της έρωτα, καθώς έγραφε, με τον μετέπειτα σύζυγό της. Έτσι η Δήμητρα έμαθε για εκείνην και το χαρακτήρα της. Αλλά εκείνο που την ένοιαζε ήταν μήπως μάθαινε κάτι παραπάνω. Και, λες και κάτι οδηγούσε τη γνώση εκεί, έφτασε στην αφήγηση που περίμενε. Και εκεί καραδοκούσε μια αλήθεια που ήταν πέρα και έξω από κάθε λογική για τον ορθολογισμό της σύγχρονης αρχιτεκτόνισσας. Ήταν λες και έβλεπε εκεί κάπου μπροστά της την Ηρώ Ανεζά μεγαλόφωνα να διηγείται:


“Ήταν καιρός που ο Λουκάς είχε αλλάξει. Η ευγένειά του έχει δώσει τη θέση της σε μια αυθάδεια και μια σκληρότητα που μου είναι εντελώς ανεξήγητη. Όλα ξεκίνησαν εκείνη τη νύχτα που κατέβηκε στο κελάρι του πύργου για να επιλέξει, όπως πάντα, το κρασί που άνοιγε στο τραπέζι μας.  Αυτό το κάτι που τον άλλαξε. Οι σκιές στους τοίχους, οι βρυχηθμοί λες και κάποιο θηρίο ηχούσε από τα έγκατα του πύργου. Ένας απόλυτος τρόμος για μας και μια πορεία παράνοιας για τον άντρα που αγαπούσα. Λες και κάτι τον κυρίευσε, λες και κάποια παρουσία τον έκανε υποχείριό της. Γίνεται όλο και πιο απότομος, επιθετικός, χειροδικεί στο προσωπικό. Ακόμα και το ίδιο του το πρόσωπο τείνει να παραμορφωθεί.

Καταλαβαίνω ότι αυτός που είναι μπροστά μου, στην ίδια μου την κλίνη, δεν είναι ο Λουκάς που αγάπησα και μοιράστηκα τη ζωή και τα όνειρά μου μαζί του. Δεν είναι ο άντρας που κάναμε έρωτα τρυφερά. Αλλά ένας ξένος! Ένας άγνωστος! Ένα σαρκίο με τη μορφή ανθρώπου που από μέσα του βγαίνει κάτι δαιμονικό, θηριώδες, γεμάτο από δολοφονικά ένστικτα. 

Άρχισε να με χτυπά, να με απειλεί. Και μαζί του νιώθω και εκείνο το άγνωστο που πλανιέται στο χώρο αθέατο μα ουσιαστικό. Αυτό το άγνωστο με παγώνει. Σε κάθε ίσκιο και σκοτάδι, σε κάθε κρυμμένη γωνιά του πύργου. Σέρνεται  ανάμεσά μας προκαλώντας ανείπωτο τρόμο στην ίδια μου τη ζωή…”


Η Δήμητρα πήρε μια ανάσα. Δεν πίστευε τα όσα διάβαζε σε εκείνο το ημερολόγιο. Λες και ένας τρομερός εφιάλτης ζωντάνευε μπροστά στα μάτια της. Συνέχισε:


“Στα σπλάχνα μου κουβαλώ πια το παιδί μου! Το παιδί μας! Αυτό για το οποίο τόσα όνειρα κάναμε μαζί. Όμως ο άντρας που λάτρεψα δεν είναι πια παρών. Έχω να αντιμετωπίσω ένα τέρας που εκείνη η καταραμένη άγνωστη δαιμονική δύναμη στα έγκατα του πύργου, τον έκανε υπηρέτη του. Και ξέρω καλά ότι πλησιάζει η ώρα του αφανισμού μου. Και αν για μένα αδιαφορώ, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τη ζωή που κουβαλώ στα σπλάχνα μου.  Είναι μια απόφαση αναμέτρηση. Έχω απέναντί μου έναν υπηρέτη του δαίμονα! Και η επιλογή μου είναι στα άκρα. Ή εμείς ή αυτός…


Αυτό που μένει είναι να βρω την κατάλληλη στιγμή. Ξέρω ότι πολλοί θα με κατηγορήσουν για δολοφόνο. Ότι πίσω μου θα σέρνω όλα εκείνα τα αναθέματα του κόσμου. Ενός όμως κόσμου που δεν γνωρίζει. Θα φύγω μακριά, στο άγνωστο, κανείς να μην ξέρει που βρίσκομαι, μήτε εγώ μήτε το παιδί μου. Ξέρω ότι αυτό με το οποίο λογαριάζω να αναμετρηθώ είναι έξω απ’ τις δυνάμεις μου. Όμως, με τη βοήθεια του Θεού, θα δώσω τη μάχη μου. Άραγε θα με συγχωρήσει που λογαριάζω να σκοτώσω έναν άνθρωπο; Όμως Εκείνος ξέρει ότι αυτό το πλάσμα που ζει εδώ μέσα και περιφέρεται μαζί με το θηρίο που κατοικεί στα κελάρια του πύργου, δεν μπορεί να είναι άνθρωπος. Και μακάρι να φυλακιστεί στα έγκατα αυτού του καταραμένου πύργου, στο μέρος που διάβηκε στον κόσμο μας. Θεέ μου όπλισε το χέρι μου!”


Η Δήμητρα ένιωσε να τρέμει στην κυριολεξία. Στο σημείο αυτό σταματούσε η γραφή του ημερολογίου. Οι επόμενες σελίδες ήταν κενές, άδειες. Προσπάθησε να πάρει κάποιες ανάσες, να συλλογισθεί τι ακριβώς είχε διαβάσει. Ο αντιδήμαρχος της είπε ότι ο Ανεζάς βρέθηκε σφαγμένος. Από ποιον; Από το χέρι της; Μα της είπε ότι η σφαγή του ήταν άγρια; Μπόρεσε η γυναίκα του να το κάνει; Και πόσο σίγουρα ήταν αυτά που μεταφέρθηκαν στην πορεία του χρόνου; Δεν μιλάμε για ένα έγκλημα που έγινε τώρα και υπάρχουν στοιχεία. Αλλά για κάτι που είναι τυλιγμένο στα όρια του θρύλου. Τι να απέγινε άραγε η Ηρώ Ανεζά; Έζησε; Γλίτωσε; Και αυτό το θηριώδες δαιμονικό, όπως το περιγράφει, πλάσμα που κατοικούσε στα κελάρια του πύργου; Είναι δυνατόν να είναι όλα αυτά λογικά; Να έχουν βάση; Στην εποχή μας; Παρακολουθούσε το μυαλό της να γλιστρά σε άλλον αιώνα, να βουλιάζει στα σκοτάδια, στους μύθους και στις παραδόσεις. Ήταν πράγματα που ήθελε να ξεκαθαρίσει αλλά αυτή τη στιγμή ήταν τόσο μπλοκαρισμένη που ένιωθε να πνίγεται. Αφέθηκε στον καναπέ. Άφησε το κεφάλι της να γείρει πίσω, είχε τόση ανάγκη να κοιμηθεί, να ξεχαστεί. Το παλιό ημερολόγιο έπεσε απ’ τα χέρια της.


Ο επίμονος ήχος του κινητού της, την ξύπνησε απότομα. Διαπίστωσε ότι βρισκόταν ακόμα στον καναπέ. Της πήρε λίγα δευτερόλεπτα να αντιληφθεί που είναι και να νιώσει την αίσθηση του σώματός της. Πήρε το τηλέφωνο στο χέρι της. Ο συνομιλητής της ήταν από την εταιρεία τους. Η φωνή του ήταν έντονα ανήσυχη. Έδειχνε σοκαρισμένος. Η Δήμητρα άκουσε τη φωνή του να της λέει:


“Κυρία Αλέπη, το συνεργείο αποκατάστασης στα υπόγεια του πύργου…”

“Τι ακριβώς έγινε στο υπόγειο Σταμάτη;” ρώτησε με την καρδιά της να ανεβάζει παλμούς απότομα. Το μάτι της έπεσε στο ημερολόγιο μπροστά στα πόδια της. 

“Υποχώρησε το πάτωμα στο κελάρι κάτω...βρέθηκε μια τρύπα κάτω στο χώμα…”

Οι παλμοί της ανέβαιναν συνεχώς…

“Και;” τον ρώτησε.

“…”

“Μίλα Σταμάτη!”

“Κυρία Αλέπη. Οι εργασίες σταμάτησαν. Στο βάθος της τρύπας… βρέθηκε ένας… ένας ανθρώπινος σκελετός ανάμεσα στα χώματα”


Η Δήμητρα ένιωσε να χάνεται. Το βλέμμα της πήγε στις σελίδες του ημερολογίου που έχασκε μπροστά της ανοιχτό. Η σκέψη της έτρεξε με ιλιγγιώδη ταχύτητα πίσω στο χρόνο, σε εκείνη την απεχθή νύχτα που η Ηρώ Ανεζά θα έδινε τη δική της μάχη με τα πλάσματα του πύργου. Και σε εκείνη την πύλη στα κελάρια, που σύμφωνα με τα δικά της λόγια θα έπρεπε να μείνει κλειστή και καλά ασφαλισμένη για πάντα. Όμως οι πέτρες του πύργου έκρυβαν τα δικά τους μυστικά και είναι αυτές που αξιώνουν την τελευταία λέξη.

Τέλος




Αγαπημένες φίλες και φίλοι, το διήγημα αυτό ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στο αγαπημένο μας τακτικό λογοτεχνικό δρώμενο "Μίνι Σκυτάλη #3" , το οποίο διοργανώνει η καλή μας φίλη Mary Pertax στο δικό της προσωπικό blog "Γήινη ματιά"

Η υπέροχη αυτή εικόνα, μέρος ενός εξαίρετου συνόλου επιλογών, ήταν αυτή που, σε πρώτη φάση, κέντρισε το άμεσο ενδιαφέρον μου να γράψω αυτό το μικρό διήγημα τρόμου. Ήταν μια δύσκολη επιλογή ανάμεσα σε εικόνες που, κάθε μία από αυτές, έχει κάτι δικό της να μας εμπνεύσει.

Για μια ακόμα φορά, να ευχαριστήσουμε τη Μαίρη, στο ότι συνεχίζει απτόητη τη διοργάνωση τέτοιων όμορφων και δημιουργικών λογοτεχνικών δρώμενων που μας κρατούν ζωντανούς, συντροφικούς, εκφραστικούς. Για μια ακόμα φορά διαβάζουμε πολύ όμορφες συμμετοχές, δείγμα της διάθεσης που έχουμε μέσα μας. Καλή συνέχεια και στους επόμενους να ευχηθώ.

46 σχόλια:

  1. Βρε Γιάννη.. Είσαι μάστερ του είδους! Το διάβασα με κομμένη την ανάσα σαν να παρακολουθούσα ταινία.. Τι συγκλονιστική ιστορία, όπως άρμοζε σε μια τέτοια εικόνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου, χάρηκα πάρα πολύ που σου άρεσε και κέρδισε την εκτίμησή σου. Και ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σου. Ναι η εικόνα σού προκαλεί μια τέτοια παρόρμηση είναι αλήθεια.
      Σε ευχαριστώ με την καρδιά μου. Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  2. Ευτυχώς, το διαβάζω σούρουπο και έχω το απαραίτητο σκηνικό! Μπράβο Γιάννη, εξαιρετικό. Ατμοσφαιρικό, με αγωνία που χτίζεται και απόλυτο σεβασμό στην εικόνα.
    Το τέλος πολλά υποσχόμενο φλερτάρει με την φαντασία μας!
    Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εσένα! Ήμουν σίγουρη ότι θα μας εντυπωσιάσεις.
    Καλό σου βράδυ και πάντα δημιουργικός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έκανες ατμόσφαιρα βραδινή Μαρίνα μου; Χαίρομαι που σου άρεσε καλή μου φίλη ειλικρινά. Ναι, έχει το διήγημα ανοιχτά θέματα με την εξέλιξη. Να σε ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη μου αγαπημένη μου φίλη.

      Διαγραφή
  3. Αξιοποίησες την εικόνα που διάλεξες στο έπακρο Γιάννη. Ιστορία τρόμου! Το έγραψες σαν να ήταν αλήθεια. Δεν νομίζω να συνέχισαν την αναστήλωση μετά απο τα "ευρήματα" του υπογείου. Εγώ πάντως θα έριχνα μαύρη πέτρα πίσω μου.
    Μπράβο για τη συμμετοχή σου Γιάννη μου και Καλό βράδυ για σένα (όσο για μένα, θα δείξει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχαχαχα Μαρία μου. Δεν έχεις άδικο. Σοβαρός προβληματισμός ανοίγεται για τη συνέχεια. Η ηρωίδα μας πρέπει να περιμένει τη συνέχεια. Και βασικά να ταυτοποιηθεί, αν γίνει αυτό, ο σκελετός και οι πιθανές συνθήκες του θανάτου. Λες ο φάκελος να ανοίξει ξανά; Η ανακαίνιση σίγουρα πάει πίσω, εκτός αν...
      Ευχαριστώ κορίτσι μου για την εμπιστοσύνη, να είσαι καλά, στέλνω φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  4. Έχεις εξελιχθεί σε μετρ αυτού του είδους γραφής. Τραγικοί έρωτες, σε γκόθικ σκηνικό, που ο χρόνος δίνει τις απαντήσεις που εμείς οι άνθρωποι πάντα αναζητούμε. Ατμοσφαιρική και επιβλητική γραφή, που σε ταξιδεύει σε χρόνους αλλοτινούς, θα μπορούσε να είναι και των παραμυθιών, γραφή που σε καθηλώνει αναμένοντας το όποιο τέλος.
    Να΄σαι καλά, Γιάννη, να μας χαρίζεις πάντα τέτοιες εγγραφές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ax Βασίλη μου, σε ευχαριστώ πολύ αγαπητέ δάσκαλε για τη συντροφιά σου σε αυτό το ταξίδι στον πύργο του Λουκά Ανεζά. Χαίρομαι που βρήκες κάτι ενδιαφέρον στο διήγημα, που σε άγγιξε. Για μένα το καλύτερο. Να είσαι καλά φίλε μου.

      Διαγραφή
  5. Και τώρα δηλαδή με αφήνεις να φανταστώ τι έγινε; Το θηρίο, ο δαίμονας τους σκότωσε όλους; Και τι ήταν το θηρίο; Τι απέγινε; Α θέλουμε και δεύτερο μέρος. Δεύτερη συνέχεια.
    Ήμουν σίγουρη ότι αυτή την εικόνα θα διάλεγες και κάτι τέτοιο θα έγραφες. Ωραιότατο.
    Πιστεύω ότι η αναστύλωση θα περιλαμβάνει και γαύλινες προσθήκες με σκελετούς, ημερολόγια και γρατζουνιές από θηρία ε; Να μου πεις που είναι ΝΑ ΜΗΝ πάω.
    Μπράβο Γιάννη μου
    Καλή συνέχεια
    Να σαι καλά να γράφεις να τρομάζουμε αναλόγως αλλά και να θαυμάζουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Άννα μου αγαπημένη, σε άφησα με την αγωνία ε; Κράτα το διήγημα κάπου στο συρτάρι. Ίσως δώσουμε συνέχεια στην πλοκή γιατί ναι, εκκρεμούν πολλές απαντήσεις. Σε ποιον ανήκε ο σκελετός; ποιος είναι ο δράστης; Και ποια η τύχη της ανακαίνισης; Ενδιαφέροντα ερωτήματα καλή μου φίλη που μένουν ανοιχτά. Ίσως...
      Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
  6. Γιάννη ένα θα σου πω, θα σου κόψω την καλημέρα! Γιατί χρυσέ μου με αφήνεις να λειτουργήσω τη φαντασία μου; Γιατί; Δεν με λυπάσαι καθόλου; Τι παγαποντιές μου κάνεις; Που άλλες φορές τα γράφεις μεγαλύτερα και τώρα με έκοψες σε καίριο σημείο; Που πήγε το πλάσμα; Τι θα γίνει με το ημερολόγιο; Τι θα γίνει με τον Πύργο; Κι αν απέτυχε η γυναίκα και πέθανε τον άντρα της ποιος τον σφάγιασε; Ή πρώτα σφαγιάστηκε ο άντρας και μετά πέθανε αυτή; Έλεος με τα ερωτηματικά που μου βάζεις! Πάντως ρε Γιάννη τόχεις το μυστήριο στο αίμα σου! Μπράβο πολύ ωραίο! Σ' ευχαριστώ πολύ φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμ Μαίρη μου. Όταν το έγραφα το διήγημα είχα ...αναστολές και ενοχές. Λέω, κοίτα να δεις, μεγάλο βγήκε και θα κουράσει ίσως τους φίλους. Έτσι αποφάσισα να το κόψω σαν ...σειρά σε πρεμιέρα επεισοδίου. Ποτέ δεν ξέρεις τη συνέχεια αγαπημένη μου φίλη. Ίσως γίνει μια νουβέλα. Ίσως πάρουμε απαντήσεις. Ίσως το γράψω.
      Πάνω από όλα όμως, εγώ κρατώ τη δική σου αγάπη και στήριξη. Να είσαι καλά κορίτσι μου. Πολλά χρωστάμε στη διάθεσή σου να κρατάς ζωντανά όλα αυτά τα όμορφα δρώμενα που αποτελούν εφαλτήριο δημιουργίας σε όλους μας.
      Την αγάπη μου καλή μου.

      Διαγραφή

  7. Φανταστικό διήγημά Γιάννη ατμοσφαιρικό με το ανάλογο σασπένς.
    Είσαι μετρ του είδους.
    Η αλήθεια είναι ότι για το τέλος θα ήθελα κάτι περισσότερο .Θα ήθελα μια συνέχεια για να δω τι ακριβώς έγινε.
    Συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου.
    Καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, δεδομένων των συνθηκών, άφησα το διήγημα στη φαντασία σας ή σε προοπτική γραφής. Εγώ να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια και την παρουσία σου εδώ κορίτσι μου. Στέλνω την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
  8. Μπράβο! Εκπληκτικό! Πώς τα καταφέρνεις πάντα και δημιουργείς τέτοια φοβερή ατμόσφαιρα με τη γραφή σου, είσαι καταπληκτικός! Όταν διάβαζε η Δήμητρα το ημερολόγιο, η διήγηση μετατράπηκε σε κανονική ταινία. Λες και έβλεπα μπροστά μου τον εφιάλτη που βίωσε η Ηρώ, με την μεταμόρφωση του άντρα της σε έναν βίαιο και δολοφονικό άγνωστο γι' αυτήν άντρα. Ένιωσα τον τρόμο της, τον πανικό της να σώσει το παιδί που κουβαλούσε στα σπλάχνα της. Το τέλος του διηγήματος μας αφήνει να φανταστούμε τι συνέβη σε αυτόν τον πύργο, κάνοντας αμέσως σύνδεση την εικόνα με τους γδαρμένους τοίχους και τα πατώματα στο δωμάτιο που βρέθηκε σφαγμένος ο Ανεζάς, με αυτό το δαίμονα που τον κυρίευσε. Χειροκροτώ ενθουσιασμένη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου, αγαπημένη μου φίλη. Σε ευχαριστώ κορίτσι μου για τα καλά σου λόγια και τη συμμετοχή σου στο σκεπτικό του διηγήματος. Είναι σίγουρο ότι μένουν πολλά ανοιχτά μέτωπα και ερωτήματα στο διήγημα. Το κρατώ ως κληροδότημα για το μέλλον σε μια πιθανή μετατροπή του σε νουβέλα. Ποτέ δεν ξέρεις. Καλά να είμαστε και έμπνευση να έχουμε. Στέλνω φιλιά καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  9. Όχι που δεν θα διάλεγες αυτή την εικόνα και δεν θα μας έβαζες στην πρίζα να ψάχνουμε φαντάσματα.
    Οι αναγνώστες σου απαιτούν τη συνέχεια.
    Όπως πάντα μας καθήλωσε η αφήγηση σου.
    Συνεχίζουμε ακάθεκτοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχαχαχαχ Ρένα μου γλυκιά μου φίλη, χαμογελώ εύλογα. Τι να σας κάνω ντε; Να σας αφήσω με μια αγωνία. Με μια διάθεση να αυτοσχεδιάσετε για την εξέλιξη. Όμως, ποτέ μην πεις ποτέ καλή μου φίλη. Δεν ξέρεις τι θα γίνει στο μέλλον.
      Σε ευχαριστώ τόσο πολύ, να το ξέρεις.

      Διαγραφή
  10. Γιάννη μου καθηλωτικό το διήγημά σου ανάλογο με την εικόνα που διάλεξες. Κλιμακωτά μας έβαλες στο θρίλερ. Η αρχή έγινε με το κτίριο αυτό καθαυτό, μετά ο σοβάς που έπεσε, μετά το κοράκι και οι γρατζουνιές στους τοίχους και μετά οι εικασίες για το τι συνέβη.
    Μου άρεσε πάρα πολύ.
    Τέτοιοι πύργοι και μάλιστα εγκαταλελειμμένοι κάνουν την φαντασία να οργιάζει. Και δεν έφτανε αυτό έρχεσαι με το διήγημά σου και δίνεις ένα τέλος που έβαλες την φαντασία μου να δουλέψει. Μη σου πω πως έφτιαξα τρεις διαφορετικές εκδοχές-ερμηνείες για το τι πραγματικά συνέβη χαχα!
    Άραγε το θηρίο είναι πάντα εκεί, με τα στοιχεία που έδωσες λέω πως μάλλον.
    Μπράβο!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου, κράτα αυτές σου τις εκδοχές, πιθανά θα μας χρειαστούν σε μια περαιτέρω ανάπτυξη της πλοκής. Εκεί θα ήθελα να είχα τις προθέσεις και σκέψεις σου. Ναι, η εξέλιξη του μυστηρίου έχει διαβαθμίσεις με μικρά γενόμενα που πλέκουν την ατμόσφαιρα.
      Θέλω να σε ευχαριστήσω για την αγάπη και τη συμμετοχή σου καλή μου φίλη και σε αυτή μου την προσπάθεια.

      Διαγραφή
  11. Ο απομονωμένος πύργος με έντονα «ατμοσφαιρικό» δυνατό συναίσθημα ζωγραφίζει την εποχή που η αντίληψη προσδίδει μια μυστηριώδη, σκοτεινή ατμόσφαιρα που οδηγεί στο υπερφυσικό.
    Η γλαφυρή απεικόνιση της φύσης, άγρια και επιβλητική (ένα κατάξερο δέντρο έχασκε σαν νεκρική παρουσία) ο ίσκιος του θανάτου βαρύς στον πύργο, προϊδεάζουν τον αναγνώστη. Εικόνες κινηματογραφικές κάνουν απολαυστική την ιστορία σου ακόμα και σ’ αυτούς που δεν είναι λάτρεις του είδους. Εξαιρετικό Γιάννη μου από κάθε άποψη. Συγχαρητήρια!!!
    Θα συμφωνήσω και γω με την συνέχεια.
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πωπωπω τώρα που το λες Αννίκα μου, αυτό το δέντρο, το ξερό, στην πρόσοψη του πύργου είναι πραγματικά ένα εκπληκτικό ατμοσφαιρικό στοιχείο ενισχυτικό αυτού που μας περιμένει. Ευχαριστώ για τον σεβασμό του χρόνου σου, τη συμμετοχή και την παρουσία σου. Είναι τόσο ουσιαστική και μαζί ζωντανή.
      Καλή συνέχεια καλή μου.

      Διαγραφή
  12. Μ' αρέσει η εναλλαγή σκηνών στις ιστορίες σου, Γιάννη μου. Και αυτή η ιστορία, όπως και όσες έχω διαβάσει από εσένα, είναι καλογραμμένη και έχει σασπένς. Ταιριάζει απόλυτα με την εικόνα του πύργου που διάλεξες και την απέδωσες ατμοσφαιρικά και αριστοτεχνικά. Όμως για ποιο διήγημα μιλάς? Εγώ το βλέπω σαν το πρώτο μέρος μιας τριλογίας. Γιατί είμαι βέβαιη ότι και δεύτερο μέρος αλλά και τρίτο μπορείς να γράψεις και να συνεχίζεις να μας καθηλώνεις. Πολλά φιλιά, φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω αγαπημένη μου Μία, μου δίνεις ερεθίσματα το ξέρεις έτσι; Για να γίνει το διήγημα είτε νουβέλα είτε μυθιστόρημα. Δεν ξέρω, το κρατώ πολύ σοβαρά στα υπ' όψη για να το συνεχίσω. Θα εξαρτηθεί από το είδος και το βάθος της έμπνευσης.
      Πάντως η παρουσία και τα λόγια σου, να ξέρεις, πάντα λειτουργούν υποστηρικτικά σε όλο αυτό.
      Σε ευχαριστώ πολύ κοπέλα μου για κάθε σου στήριξη, να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  13. Τι να πρωτοπώ Γιάννη!! Η ιστορία σου βγαλμένη από τη λήθη του παρελθόντος τόση σημερινή, τόσο άμεση κόβει την ανάσα! Μέσα από τις ατμοσφαιρικές περιγραφές σου το θέμα και τα συναισθήματα τόσο ξεκάθαρα φέρνουν στο προσκήνιο άλλη μια ιστορία ενδοοικογενειακής βίας, με τρόπο εκπληκτικό. Μας κάνει να συνειδητοποιούμε πως αυτά που βλέπουν τα μάτια μας στα δελτία ειδήσεων δεν είναι παρά οι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας, που έρχεται από το παρελθόν να συναντήσει το μέλλον.
    Εξαιρετική γραφή όπως και εξαιρετική επιλογή!
    Σ' ευχαριστώ γι' αυτό που διάβασα καλέ μου φίλε, με συνεπήρε!
    Σε φιλώ γλυκά
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι Μαρίνα μου που σου άρεσε και κάλυψε πολλές από τις ποιοτικές σου αναζητήσεις. Είναι σημαντικό αυτό για μένα. Ειδικά στις εποχές μας και με όσα συμβαίνουν πολλές φορές πίσω από κλειστά σπίτια και στόματα.
      Ευχαριστώ για το χρόνο σου και την παρουσία σου καλή μου. Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  14. Με το που είδα την φωτογραφία, "ήξερα" πως διαβάζοντας το κείμενο σου, θα με έπιανε ότι με πιάνει κάθε φορά στις ιστορίες τρόμου και αγωνίας που τόσο καλά ξέρεις να γράφεις!
    Και αυτό το τέλος που τόσο καλά ξέρεις να δίνεις για μια ακόμη φορά με εξέπληξε!
    Φυσικά στην θέση της Δήμητρας θα φρόντιζα να πουλήσω τον πύργο και να αγοράσω ένα σπίτι σε ηλιόλουστο νησί!
    Πολλά(ακόμα) μπράβο παρέα με γλυκά ΑΦιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχαχαχαχα Στεφανία μου! Αν ήταν δικό της εννοείται ότι δεν θα είχε άλλη λύση. Αλλά ο πύργος ανήκει πλέον στο Δήμο και εκείνος θα αποφασίσει πιστεύω να προχωρήσει, με καθυστέρηση, αλλά δεν έχει άλλη λύση. Άλλωστε τι να τον νοιάζει κιόλας.
      Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες το χρόνο σου, τα συναισθήματά σου. Για μένα ακόμα μια ουσιαστική ενθάρρυνση.
      Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
  15. Καλά σαν να διάβαζα Αγκάθα Κρίστη...έχεις εξελίξει πολύ το θέμα θρίλερ φίλε μας και εννοείτε ότι περιμέναμε κάτι τέτοιο από σένα όταν είδαμε την εικόνα του πέτρινου πύργου.
    Θα συμφωνήσουν πάρα πολύ με τους υπόλοιπους φίλους πως μας άφησες στην απορία για το παρακάτω.. και ναι είμαι σίγουρη πως σίγουρα θα βρείς την εμπνευση, που δεν σου λείπει άλλωστε, να συνεχίσεις την ιστορία...αλλιώς τι μαίτρ θα ήσουν ε; 😊 στα δάχτυλα τις παίζεις κάτι τέτοιες ιστορίες εσύ!!
    Εξαιρετική μια ακόμη φορά η συμμετοχή σου Γιάννη καλή συνέχεια σε ότι κάνεις!! να είσαι καλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου, αγαπημένη μου φίλη, υπερβάλλεις νομίζω στα καλά σου λόγια. Δεν μπορώ παρά να σε ευχαριστήσω για την αγάπη και τη στήριξή σου όπως και για την ενθάρρυνση να συνεχίσω. Δεν ξέρω. Η έμπνευση είναι άτιμο πράγμα. Μπορεί να σε εγκαταλείψει για καιρό μεγάλο ή να έρθει ξαφνικά μαζεμένη.
      Να είσαι καλά Ρούλα μου, όμορφα να περνάμε όλοι μαζί εδώ.

      Διαγραφή
  16. Για μένα ήταν το βιβλίο που διάβασα μέχρι τώρα που ξάπλωσα για ύπνο σαν..κοτούλα που είμαι. Άφησα στην άκρη το Νησί που διαβάζω τώρα και έπιασα το δικό σου. Βρε ατιμούλι πως σκαρφίζεσαι τέτοια πλοκή!!Γιάννη μου τα έργα σου είναι σενάριο για ταινία. Κι εγώ θα πω πως όταν είδα τις φωτό ήξερα ποιά θα διαλέξεις, ποιά σου ταιριάζει. Υπέροχη φίλε μου, σου γράφω λίγες γραμμές, μόλις το τελείωσα και..κλείνω τάμπλετ και..νάνι..εγώ και..οι κότες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια χαρά σε βλέπω Γεωργία μου, τι λες τώρα! Ενεργή και πολυεργαλείο δημιουργίας.
      Αχ τι να πω για τα καλά σου λόγια. Ξέρεις πως λειτουργούν έτσι; Σαν ανάσα στήριξης και ενθάρρυνσης καλή μου φίλη. Αλήθεια διαβάζεις το κλασικό "Νησί" της Χίσλοπ; Υπέροχο. Καληνύχτα καλή μου.

      Διαγραφή
  17. Λοιπόν, Γιάννη, με μεγάλη χαρά βλέπω πόσο εξελλιχθηκε η γραφή σου τον πολύ καιρό που λεχω να σε διαβάσω. Μπράβο, φίλε μου!
    Μου άρεσε που αφήνεις ανοιχτό το τέλος στη φαντασία μας και που μας βάζεις στην αναμονή, ίσως γράψεις τη συνέχεια κάποια στιγμή....
    Στέλνω πολλά φιλιά χαράς που σε ξανδιαβάζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την Αλεξάνδρα μας! Καλή μας φίλη, τι κάνεις; Μας λείπεις, το ξέρεις! Ελπίζω να είσαι καλά και να σε βλέπουμε πιο τακτικά κοντά μας.
      Ναι, άφησα το διήγημα εντελώς ανοιχτό. Και χαίρομαι που σου άρεσε κορίτσι μου. Πιθανά να το δουλέψω στη συνέχεια αν καταφέρω και βρω μια καλή έμπνευση. Ποτέ δεν ξέρεις.
      Και εγώ είμαι πολύ χαρούμενος που σε βλέπω ξανά Αλεξάνδρα μου. Φιλιά.

      Διαγραφή
  18. Α ρε Γιάννη... Μετά απ' αυτήν την εύγλωττη εισαγωγή (γιατί έτσι την εκλαμβάνω εγώ) και αφού έβαλες φτερά στη φαντασία μας, μας αφήνεις στα κρύα του... πύργου.
    Όχι ότι δεν πάει κάπου ο νους μας, αλλά είναι που μας έχεις συνηθίσει σε απρόβλεπτες ανατροπές.
    Πολλά συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου στο παιχνίδι, κι αν έχει συνέχεια, δώσε μας ένα "τρέιλερ" τουλάχιστον 😉

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ ψυχή μου, χαμογελώ με καλή διάθεση! Εκείνο που μπορώ να σου πω είναι ότι, εδώ και μέρες, πλάθω την εξέλιξη του διηγήματος στο μυαλό μου. Μήπως βγει μια νουβέλα, ένα μυθιστόρημα. Βέβαια θέλει πολύ δουλειά, ίσως αλλαγές. Είναι μια καλή μαγιά ατμοσφαιρική που, κράτα την, μπορεί να την δούμε ξανά μπροστά μας καλή μου φίλη.
      Στέλνω τα φιλιά μου και τις ευχές μου.

      Διαγραφή
  19. Είχα την βεβαιότητα Γιάννη μου ότι θα επιλέξεις την εικόνα του πύργου γιά να μας χαρίσεις μία ατμοσφαιρική , καθηλωτική ιστορία και δεν μας απογοήτευσες....Εκπληκτικές περιγραφές , ατμόσφαιρα απόλυτα ταιριασμένη με το "σκηνικό" και μυστήριο, αναπάντητα ερωτήματα, ήρωες με μυστικά και ένας ερειπωμένος πύργος που κάνει την φαντασία μας να καλπάζει απαιτώντας συνέχεια γραμμένη από το δικό σου χέρι....Συγχαρητήρια γιά την εξαίρετη συμμετοχή σου, την απόλαυσα πραγματικά και ανυπομονώ γιά την συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλαυδία μου, ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη για τα καλά σου λόγια. Και τη διάθεσή σου να ταξιδέψεις παραπάνω με αυτήν την ιστορία. Την ζυμώνω να το ξέρεις στο μυαλό μου. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Υπάρχουν αναλαμπές στην έμπνευση αλλά πρέπει να κάτσω κάτω για τα καλά να αρχίσω τις σημειώσεις.
      Σε ευχαριστώ για τη στήριξη καλή μου φίλη. Τα φιλιά μου.

      Διαγραφή
  20. Α, πολύ ατμοσφαιρικό το διήγημά σου, Γιάννη μου, με έκανε να ανατριχιάσω!Ελπίζω να μη δω εφιάλτες με πύργους απόψε! Αστειεύομαι, φυσικά. Ένα κείμενο με αβίαστη ροή, και πολύ ενδιαφέρον!
    Μπράβο σου (αν και μας έχεις συνηθίσει σε αυτό το στυλ)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω καλώς την αγαπημένη μου Πίπη. Ευχαριστώ καλή μου και για το χαμόγελο που αβίαστα καταθέτεις αλλά και τα καλά σου λόγια, σημαντικά για να νιώσει κάποιος καλύτερα.
      Την καλησπέρα μου και τα φιλιά μου.

      Διαγραφή
  21. Πειστικότατη περιγραφή τού τόπου, του χώρου, των συνθηκών, με την δημιουργία τής αντίστοιχης ατμόσφαιρας.
    Πλοκή που δεν σε αφήνει να σταματήσεις την ανάγνωση.
    Κεφάλαιο ελκυστικού μυθιστορήματος.
    Πολύ ωραίο, Γιάννη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ μου βάζεις ιδέες Άρη μου! Κάτι κρατώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένε φίλε για την παρουσία και τη γνώμη σου που πάντα είναι για μένα σημαντική και πολύτιμη.
      Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
  22. Θερμά συγχαρητήρια, αγαπητέ μας φίλε, Γιάννη!
    Τι φαντασία! Τι μυστηριώδες πλοκή!
    Εξαιρετική διήγηση! Δυνατό κομμάτι!
    Μου κοβόταν η ανάσα καθώς το διάβαζα.

    Σας εύχομαι από καρδιάς καλό μήνα!Υγεία Αγάπη και όμορφες δημιουργίες!
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα αγαπητή μου φίλη. Μαρία μου, τα λόγια σου μού δίνουν ώθηση και στήριξη. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που είσαι εδώ παρούσα. Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  23. Εξαιρετικο το διηγημα με ωραια πλοκη
    Καλως σε βρηκα Γιαννη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πάρα πολύ αγαπητέ φίλε. Τόσο για την επίσκεψη, για την οποία χαίρομαι ιδιαίτερα, όσο και για το σχόλιο. Να είσαι καλά και καλώς όρισες!

      Διαγραφή