Πόσο αλήθεια καταθλιπτικό είναι ένα καλοκαίρι που περνά και φεύγει μόνο του, χωρίς τη δική μας αγκαλιά, χωρίς να μάς αγγίξει...
Το καλοκαίρι είναι μια εποχή με τα δικά της χαρακτηριστικά, όπως κάθε εποχή άλλωστε. Είναι η φάση του χρόνου, που το ανθρώπινο σώμα ίσως δέχεται τη μεγαλύτερη ένταση από τις εξωτερικές επιδράσεις της φύσης, ολόγυρά μας.
Όλα της τα στοιχεία, ο καταγάλανος ουρανός, ο καυτός ήλιος, τα μοναδικά χρώματα της αυγής, τα αλησμόνητα κάδρα από τα ηλιοβασιλέμματα, η θάλασσα με την αγκαλιά και τα καλέσματά της. Η κάψα σε όλες μας τις αισθήσεις. Μια κάψα, που έρχεται να δοκιμάσει τα όριά μας, τις αισθήσεις μας.
Το καλοκαίρι είναι η εποχή, που η γύμνια στο σώμα μας, δίνει μια πρωτόφαντη ηδονική ανατριχίλα.
Οι ζεστές, πολλά υποσχόμενες νύχτες, τα τραγούδια του τζίτζικα και των τριζονιών.
Πόσο αλήθεια κρίμα είναι να ζεις αυτό το μοναδικό γλέντι της φύσης, καταθλιπτικά. Χωρίς τη δυνατότητα να χαρείς αυτές τις στιγμές, να τις ζήσεις στο απόλυτο, χωρίς όρια. Να γεμίσεις αναμνήσεις και βιώματα.
Και εδώ έρχεται ένας αξέχαστος, αγαπημένος, μοναδικός φίλος. Ένας φίλος που ενυπάρχει στη ζωή μας από τα παλιά εκείνα χρόνια της παιδικής και εφηβικής νιότης.
Το ραδιόφωνο!
Ναι, το δικό μας ράδιο. Η δική μας επαφή με τον έξω κόσμο. Το δικό μας ταίριασμα στις αναμνήσεις.
Από τα μακρινά πλέον (δυστυχώς...) εκείνα καλοκαίρια της εφηβείας, το μικρό εκείνο φορητό ραδιόφωνο ήταν η δική μου συντροφιά στις στιγμές του καλοκαιριού.
Στη μικρή αποθήκη του παλιού πατρικού σπιτιού, εκεί που ήταν χτισμένος ο "δικός μου" κόσμος και το προσωπικό "βασίλειο" των εφηβικών μου αναζητήσεων.
Τότε που σχηματίζονταν και γεννιούνταν οι πρώτες συναισθηματικές εκείνες παραστάσεις στον άδολο κόσμο μας. Τι να θυμηθώ από εκείνες τις στιγμές!
Τους τρεις μόνο ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το Πρώτο πρόγραμμα, ο "Ενόπλων" και το Δεύτερο πρόγραμμα. Και κάπου εκεί, σε κάποια καλοκαίρια, εμφανίστηκαν οι "Πειρατές"!
Είμαστε η τυχερή γενιά που ζήσαμε τους πρώτους "πειρατές" του ραδιοφώνου. Τότε που το κάθε τραγούδι, το αγκάλιαζαν δεκάδες αφιερώσεις των ακροατών.
"Ο Γιάννης αφιερώνει στη Σοφία με πολύ αγάπη και στο σταθμό μας. Ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε..."
Τη θυμάστε αυτή τη φωνή άραγε; "Ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε". Και το ραδιόφωνο γινόταν ο νοερός εκείνος τόπος συνάντησης εκατοντάδων ανθρώπων, δεμένων με τους καημούς τους αλλά και τα τραγούδια.
Το καλοκαίρι ήταν η εποχή των αφιερώσεων, των εκπομπών αγάπης.
Ύστερα στη δεκαετία του 1980, γεννήθηκε η εποχή των FM.
Ποιοτικό σήμα, καλύτερες και πλουσιότερες εκπομπές. Πιο πολύ "πειρατές" με καλύτερα οργανωμένους ερασιτεχνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Ήταν η εποχή των φοιτητικών χρόνων. Τότε που το καλοκαίρι γινόταν το πεδίο των διαβασμάτων για τη Φθινοπωρινή εξεταστική του Σεπτέμβρη.
Τότε έζησα τη μαγεία του Πετρίδη, τα "Τραγούδια της παρέας", τη Ρενάτα Δικαιοπούλου, την Έφη Μεταλλινού, τον μοναδικό και λατρεμένο Γιώργο Παπαστεφάνου, τον 'Ακη Έβενη με το θρυλικό "Στούντιο 344" και την ξένη μουσική. Ναι, στο ραδιοκασετόφωνο, που βλέπετε, την ώρα των νυχτερινών διαβασμάτων στις ζεστές εκείνες καλοκαιρινές νύχτες, το ένα χέρι ήταν έτοιμο να πατήσει το play για να γραφτεί στην κασέτα το τραγούδι, που θα ξεχώριζα.
Έτσι απέκτησα μια μεγάλη συλλογή από κασέτες, όλες γραμμένες στις μοναδικές εκείνες ιστορίες ραδιοφώνου, που έδιναν στα χαμένα καλοκαίρια μας, ένα όμορφο χρώμα, ένα κίνητρο, μια συντροφιά, μια διάθεση και προσδοκία. Ακόμα και ένα σχέδιο αν θέλετε.
Ω πόσο διαφορετικά ήταν εκείνα τα καλοκαίρια... Χωρίς κλιματισμό, με ανοιχτές αυλές, με ανοιχτές αλάνες, με πόρτες δεκτικές για φίλους και γνωστούς. Με όνειρα, που το ραδιόφωνο τους έδινε υπόσταση και υπόσχεση για να τα διεκδικήσει κανείς. Με τα θρυλικά μικρά τρανσιστοράκια, τα φορητά κασετόφωνα αν θέλετε, που πήγαιναν παντού! Σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε τσέπη, φορεμένα σε κάθε ώμο, σε κάθε παραλία και βραχάκι.
Αμέτρητες είναι οι ιστορίες ραδιοφώνου στα καλοκαίρια της μνήμης μας και όχι μόνο. Ιστορίες που καθιστούν αυτό το μέσο μοναδικό και αναντικατάστατο φίλο σε κάθε μας μετακίνηση, σε κάθε ελεύθερη προσωπική ή συλλογική στιγμή.
Καλές μου φίλες και φίλοι,
το μικρό αυτό εξομολογητικό κείμενο ψυχής είναι η δική μου συμμετοχή στο όμορφο δρώμενο, που ξεκίνησε η αγαπημένη μας φίλη, Μαρία Νικολάου στο προσωπικό της μπλογκ, στο σύνδεσμο που παραθέτω παραπάνω.
Βάλτε μουσική και εμπνευστείτε.
Γιατί η ζωή είναι ένα ραδιόφωνο.
Παίζει της στιγμές μας την μια πίσω από την άλλη όσο εμείς φτιάχνουμε νέες.
Αυτό μάς λέει η Μαρία και έχει απόλυτο δίκιο. Ας την ακολουθήσουμε στην προτροπή της να μιλήσουμε για αυτές τις μοναδικές, όμορφες ιστορίες. Μαρία μου, σε ευχαριστούμε.
