Ηδύποτον: Βιβλιοαναγνώσεις του ...χειμώνα

Μεσούσης μιας κοινωνικής παρακμής και κατάπτωσης θεσμών, η πνευματική μας αντίσταση δείχνει να είναι μονόδρομος απέναντι σε όλη αυτή την αποφορά και σαπίλα, που καθημερινά λουζόμαστε.

Οι ταγοί των θεσμών, οι άρχοντες, οι επώνυμοι και ισχυροί, κάθε βαθμίδας, έχουν δημιουργήσει ολόγυρά μας μια πρωτοφανή κοινωνική παρακμή, που χρόνια έχουμε να γνωρίσουμε.

Μια μορφή άμυνάς μας απέναντι σε όλον αυτό τον καθεστωτικό ζόφο, είναι το Διάβασμα και το βιβλίο.

Το βιβλίο λοιπόν αποτελεί ένα "όπλο" πνευματικής συγκρότησης και ανάτασης απέναντι σε όλο αυτό το μοτίβο. Είναι ένα κλασικό καταφύγιο γαλήνης, γνώσης, τέχνης, καλλιέργειας. Και σαν τέτοιο, μάς κρατά πάντα μια υπέροχη συντροφιά.

Την προηγούμενη περίοδο, κράτησα στα χέρια μου, αρκετά βιβλία, που μού χάρισαν εξαίρετες στιγμές. Νιώθω την ανάγκη να τα αναφέρω και να τα παρουσιάσω εδώ στην παρέα μας, ανταλλάσσοντας πάντα γνώμες πάνω σε αυτά.

Ας ξεκινήσω λοιπόν:

"Ανεμοδαρμένα ύψη" της Έμιλι Μπροντέ

Είχα πάρα μα πάρα πολύ καιρό να νιώσω τέτοια συναισθηματική ένταση μετά το διάβασμα ενός βιβλίου. Η Έμιλι Μπροντέ, ήρθε στη ζωή μου να το κάνει με εμβληματικό τρόπο και να μού αφήσει, συναισθηματικά, ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα.

Κλείνοντας την τελευταία σελίδα από το θρυλικό αυτό μυθιστόρημα, αναρωτιέται πραγματικά κανείς, πώς είναι δυνατόν μια 27χρονη νεαρή γυναίκα, να εμπνευστεί, να επεξεργαστεί και να γράψει ένα τέτοιο αριστούργημα, το οποίο κοσμεί την παγκόσμια κλασική λογοτεχνία εδώ και δεκάδες χρόνια και φυσικά θα το κάνει και στο μέλλον.

Τα "Ανεμοδαρμένα ύψη", πιθανά να "τρομάξουν" έναν υποψήφιο αναγνώστη με τις 440 σελίδες του αλλά θα τον εκπλήξουν με την ταχύτητα με την οποία θα "ρουφήξει" τις σελίδες αυτές. Ο ρυθμός που σε αγκαλιάζει το έργο είναι τέτοιος, που δεν τον καταλαβαίνεις. Δεν θέλεις να σταματήσεις να μαθαίνεις τη συνέχεια και να βυθίζεσαι στο δραματικό, σκοτεινό κόσμο του Χήθκλιφ και της Καθριν αλλά και των επιγόνων τους.

Συγκίνηση, αγωνία, οργή, θλίψη, ερωτήματα, συναισθήματα, ομορφιά εξωτερικών χώρων, δύναμη χαρακτήρων, περιγραφές της μοναδικής φυσικής ατμόσφαιρας.

Ένα έργο σταθμός στη λογοτεχνία "εποχής", που αληθινά πρέπει να διαβαστεί από κάθε βιβλιόφιλο, που αναζητά με συνέπεια τους ορίζοντες της γνώσης του.

Το βιβλίο, δεν θα μπορούσε φυσικά, να αφήσει ανεπηρέαστη γενικότερα την τέχνη. Πολύ συγκεκριμένα και ο κινηματογράφος έγινε χώρος για τη μεταφορά και την ανάδειξή του.

Θυμίζω την αναφορά μου στο Σινεφίλ εδώ: https://cinefil-net.blogspot.com/2024/10/blog-post.html

Γιάννης Μαρής

Λατρεμένος μου συγγραφέας, το έχω άλλωστε αναφέρει πολλές φορές. Πατέρας του Ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος.

Δύο βιβλία του, δύο έργα του, με γέμισαν, ξανά, άπειρες συγκινήσεις. Και λέω "ξανά", γιατί και τα δύο βιβλία τα έχω διαβάσει πολλές φορές αλλά πάντα είναι εκεί να κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου.

Και τα δύο αυτά μυθιστορήματα, έχουν σημείο αναφοράς την περίοδο της Ελληνικής κοινωνίας της εποχής των Τσιφλικιών στον μαρτυρικό Θεσσαλικό κάμπο.

"Το μυστικό του άσπρου βράχου"

Το έργο αυτό, γράφτηκε το 1959 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ακρόπολις", σε συνέχειες.

Ο αγαπημένος δάσκαλος του Ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος, μάς δίνει εδώ μια υπέροχη αστυνομική περιπέτεια εποχής με ιδιαίτερα έντονη ατμόσφαιρα, συγκινησιακή φόρτιση, πολλές ανατροπές και εκπλήξεις.

Η εποχή των τσιφλικάδων του Θεσσαλικού κάμπου, οι ίντριγκες, τα πάθη και η πλοκή δίνουν, με την πένα του Μαρή, μια συνεχή ανελέητη δράση και αγωνία για την άγνωστη εξέλιξη και την αλήθεια που παραμένει στο σκοτάδι.

Σκιαγράφηση μιας ολάκερης εποχής με τον καλύτερο τρόπο, χαρακτήρες δυνατοί, συναισθήματα πολύ δυνατά.

Ο Γιάννης Μαρής στα καλύτερά του, ένα φινάλε καθηλωτικό γεμάτο συγκίνηση και συναίσθημα.

Το βιβλίο αυτό με συγκινεί πάρα πολύ. Αγαπώ τους χαρακτήρες του, την έντονη δράση του, την πλοκή του, το μεγάλο πραγματικά φινάλε του.

Να πω ότι, στη δεκαετία 1980, γυρίστηκε και σε τηλεοπτική σειρά στη δημόσια τηλεόραση, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Θεωρώ ότι αξίζει πολύ μεγάλης προσοχής, καθώς έχουμε πήξει από σειρές εποχής, από τις οποίες όμως απουσιάζει η Ελληνική μυθοπλασία.

"Υποψίες"

Ο νεαρός φοιτητής Γιώργος Έξαρχος αναγκάζεται μετά τον θάνατο του Χρηστάκη Φρατζή να εγκαταλείψει τις σπουδές του στο Παρίσι και να επιστρέψει στη Θεσσαλία. Ο τσιφλικάς, στον οποίο χρωστά μεγάλη ευγνωμοσύνη, του ζήτησε λίγο προτού πεθάνει να προστατέψει τον ανήλικο γιο του. Φθάνοντας, όμως, μετά την ψυχρή υποδοχή που του κάνουν, ιδιαίτερα ο ανιψιός του Χρηστάκη, ανακαλύπτει ότι κάτι δεν πάει καλά.

Γραμμένο το 1964 και δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Ακρόπολις", οι "Υποψίες" είναι μία ακόμα δυναμική περιπέτεια έντονης δράσης, με φόντο την εποχή των τσιφλικιών στο Θεσσαλικό κάμπο. Μια περιπέτεια, που μπορεί να μην αγγίζει σε δραματολογικό επίπεδο το "Μυστικό του άσπρου βράχου" αλλά διαθέτει και αυτή το δικό της συναρπαστικό ρυθμό, τους ξεχωριστούς χαρακτήρες, τις ανατροπές και τη συγκινησιακή του φόρτιση.

Θα το απολαύσετε χωρίς ανάσα, θα έλεγα, καθώς καθηλώνει τον αναγνώστη σε όλη του τη διαδρομή.

Ασημάκης Πανσέληνος "Τότε που ζούσαμε"

Το Τότε που ζούσαμε εκτός από ένα μαγευτικό βιβλίο αναμνήσεων, εκτός από ένα βιβλίο με συγκλονιστικές μαρτυρίες, με γοητευτική ατμόσφαιρα και με ιδέες τολμηρές και ανατρεπτικές, μας βοηθά σήμερα να θυμόμαστε πως τίποτε στη ζωή δεν μας χαρίζεται -ούτε στους ανθρώπους ούτε στους λαούς- αν δεν πολεμήσουμε και αν δεν αντισταθούμε.

"Είταν και κάτι παράξενο που γενόταν τις μέρες εκείνες. Κάτω από τον ίσκιο του θανάτου που παραμόνευε σε κάθε γωνιά, ο έρωτας, όπου μπόρειε, αποτίναζε κάθε σύμβαση και ξανάβρισκε εκείνη την αρχέγονη αγνότητά του. Κυνηγημένοι, σαν τα θηρία οι άνθρωποι, αλλάζαν κάθε βράδυ κρυψώνα. Κι όταν δυο αλλόφυλα πλάσματα βρισκόταν στο ίδιο κρησφύγετο, η διαπίστωση πως δεν είχαν πεθάνει (που εκείνες τις μέρες έπρεπε να γενόταν λεφτό με το λεφτό) ξυπνούσε βίαια το ένστιχτο κι έπεφτε ο ένας στην αγκαλιά του αλλουνού, με δύναμη πληγωμένης ζωής..." (Σελ 436-437)

Ο Ασημάκης Πανσέληνος, γράφει ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, ένα ημερολόγιο στις στράτες της ιστορίας του λαού μας από πριν το 1920 στη γενέτειρά του, Μυτιλήνη ως το μαρτυρικό 1944, όπου ο λαός της Αθήνας (και όχι μόνο), βίωνε την κορύφωση της θηριωδίας των Γερμανών Ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους, μετέπειτα "νικητών" και στελεχών του κρατικού μηχανισμού.

Και παρά το ότι στο συγκλονιστικό αυτό ημερολόγιο, αποτυπώνεται έντονα και δικαιωματικά η προσωπική του άποψη για τα πολιτικά, ιδεολογικά, κοινωνικά δρώμενα, δεν χάνει στο ελάχιστο την ιστορική του δύναμη και αφήγηση. Μια αφήγηση, που έχει απόλυτο το χαρακτήρα ενός υπέροχου λυρικού κειμένου, που σε ρουφάει ασταμάτητα στις σελίδες του, χωρίς ίχνος κούρασης ή βαρυγκόμιας.

"Η γενιά μας, (γράφει), αναμετρήθηκε σύσσωμη με το θάνατο, ήπιε σταλιά σταλιά το φαρμάκι του, μα υπήρξε προνομιούχα. Έζησε με ένταση κι ενθουσιασμό μια μια τις στιγμές ενός πολυτάραχου αιώνα και φεύγει τώρα πιστεύοντας πως έκανε κάτι, για να νιώσουν οι άνθρωποι σ' όλες της γης τις γωνιές, πως η ανθρώπινη ιδιότητα καθαφτή είναι έννοια σύμφυτη με δικαιοσύνη και λευτεριά"

Θάνος Κονδύλης "Έγκλημα στην αρχαία Ολυμπία"

Βρισκόμαστε στην Αθήνα του 5ου αιώνα μ.Χ. Ο Αλέξανδρος ο Αθηναίος, αριστοκράτης και πρώην αξιωματούχος με ειδικότητα στην εξιχνίαση εγκλημάτων, φτάνει στην Ολυμπία για να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ως προσκεκλημένος του φίλου του Αγήνορα, αρχιερέα της Ολυμπίας.

Η είδηση της δολοφονίας ενός Σπαρτιάτη αθλητή θα ξεσηκώσει κύματα αγανάκτησης. Η σπαρτιατική ομάδα θα κατηγορήσει την αθηναϊκή για το φόνο και μπροστά στον κίνδυνο της διάλυσης των αγώνων, ο Αγήνορας θα τους πείσει όλους να αναλάβει ο Αλέξανδρος την εξιχνίαση του εγκλήματος, ενώ μαζί του οι Σπαρτιάτες θα του επιβάλουν για βοηθό το Σπαρτιάτη Λεωνίδα.

Οι έρευνες γρήγορα θα αποκαλύψουν σημαντικά στοιχεία, ενώ οι δυο τους θα αναγκαστούν να μεταβούν και στην Αθήνα, όπου θα συνειδητοποιήσουν ότι τελικά η δολοφονία που ερευνούν δεν είναι παρά η αφορμή για μια μεγάλη συνωμοσία που έχει τις ρίζες της έξω από την Ελλάδα.

Ένα συγκλονιστικό πολιτικό θρίλερ δράσης και έρωτα με φόντο την αρχαία Αθήνα και την αρχαία Ολυμπία.

Το παρα-ιστορικό μυθιστόρημα, πάντα έχει τη δική του δυναμική και την ιδιαίτερη αξία του.

Ο Θάνος Κονδύλης, γράφει μια πολύ δυνατή περιπέτεια, με πεδίο δράσης την Ολυμπία των κλασικών Αρχαίων χρόνων. Χώρος γεγονότων από την αρχαία Ήλιδα ως την Αθήνα του Περικλή και τα βουνά της Αρκαδίας.

Πολύ χρήσιμες και σημαντικές πληροφορίες για την κοινωνία της εποχής, τα πολιτεύματα, τη ζωή των κατοίκων.

Με φόντο την Ελληνο-Περσική σύγκρουση, που μαίνονταν εκείνη την εποχή, γράφει ένα μυθιστόρημα με πολύ δυνατούς χαρακτήρες, δυνατά συναισθήματα. Έντονες οι συγκινήσεις, οι ανατροπές, η αγωνία. Ο αναγνώστης θα βγει από την ανάγνωση, κερδισμένος σε γνώση του αρχαίου κόσμου της εποχής, έχοντας διαβάσει μια αφήγηση, που θα τον τραβήξει σε έντονο ρυθμό.

Δημήτρης Χριστοδούλου "Το πατάρι"

Ο μόνος τρόπος να υπάρχουμε είναι να υπηρετούμε και αυτό κάνουμε. Να, κοίτα τώρα τον Καπογιάννη. Υπηρετεί τη Ρωσία, θα τον σκοτώσουν οι “Ατλαντικοί”. Οι Βενιζαλικοί πάλι, σαν τον πατέρα σου, υπηρετήσανε την Αγγλία και τους σκοτώσανε οι Γερμανόφιλοι και οι Βασιλικοί. Τον Καποδίστρια τον σκότωσαν οι Αγγλογάλοι με τους Μπέηδες για να βγάλουν από τη μέση την πολιτική του Τσάρου. Οι Αυστριακοί σκοτώσανε το Ρήγα για να μην έρθουν οι Γάλλοι στην Μεσόγειο…Κάποιοι θα υπηρετούμε και κάποιοι θα σκοτώνουν! Για ποιά ανεξάρτητη χώρα μιλάς και για ποιά κυριαρχία; Αυτά έχουν γίνει αίμα στους Έλληνες, δεν …(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

O Δημήτρης Χριστοδούλου γράφει ένα μυθιστόρημα, που μάς ταξιδεύει με εντυπωσιακά εμφαντικό τρόπο στα μαύρα χρόνια κάπου το λυκαυγές της δεκαετίας του 1950 στην Αθήνα. Στην Αθήνα, όπου αμέτρητοι άνθρωποι του μόχθου, του πνεύματος και της τέχνης, προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια καθημερινότητα που χαρακτηρίζεται από την τρομοκρατία, τις διώξεις, τις εξορίες, τις θανατικές ποινές ακόμα των στρατοδικείων ενός καθεστώτος που αποστολή του ήταν το μίσος και η καταστολή.

Το βιβλίο διαβάζεται απίστευτα άμεσα και γρήγορα καθώς ο ρυθμός του είναι εξαιρετικός. Τα συναισθήματα μεταβάλλονται άμεσα καθώς η αφήγηση προβάλλει την καθημερινότητα της ομάδας των "ηρώων" της πλοκής. Του νεαρού ποιητή Ιάσονα, που αναζητεί πατήματα και διέξοδα μιας νέας ζωής, της Λίτσας, μιας νεαρής γυναίκας με ελεύθερο πνεύμα και ζωή και το Χωματά, έναν αριστερό θεατράνθρωπο αγωνιστή της τέχνης.

Γύρω τους ένα σμάρι λιμοκοντόροι ψευτοδιανοούμενοι, που αναζητούν τη χρήση ενός "εισιτηρίου", που θα τους χαρίσει η εξουσία για να ενταχθούν στα "Οφέλη" της.

Κέντρο δράσης, το "Πατάρι" του "Καφέ Εσπρέσσο", που λειτουργεί ως το σημείο συνάντησης και αφετηρίας αυτής της καθημερινότητας.

Στο πέρασμα του βιβλίου, τα συναισθήματα εντείνονται, η συγκίνηση πολλές φορές είναι έκδηλη και κορυφώνεται στο τέλος που σφραγίζει και το αύριο της ζωής των ηρώων μας.

"Ανθρώπινες σχέσεις" Συλλογή διηγημάτων από συγγραφική Blog ομάδα

Οι ανθρώπινες σχέσεις, ξέρεις πολύ καλά, πως είναι ένα σχολείο που δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε είδους σχέση είναι ένα μάθημα, το οποίο αν κατανοήσεις θα φτάσεις ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία και στην επιτυχία.

Άλλωστε, η ευτυχία είναι σαν την πεταλούδα. Έρχεται για λίγο, κάθεται πάνω σου και φεύγει. Εσύ, όμως βίωσες κάτι μοναδικά που θα θυμάσαι πάντα.

Σ' αυτό το βιβλίο, πρωταγωνιστής είσαι εσύ και εγώ. Αληθινοί ήρωες της ζωής, που παλεύουν σε όλα τα μέτωπα. Είτε πονούν, είτε χαίρονται, είτε αισθάνονται μόνοι και προδομένοι δεν παύουν να νιώθουν, να ελπίζουν, να προσπαθούν.

Θα διαβάσεις ιστορίες που θα συναντήσεις μέσα και θα καταλάβεις πως κάθε μέρα, κάθε στιγμή που περνά, είναι στο χέρι σου να μην παραιτηθείς αλλά να αποκτήσεις εμπειρίες που θα σε αφυπνίσουν για αν γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

Διάβασε τις ιστορίες και ρούφα τη ζωή. Όχι με φόβο αλλά με πάθος.

Το βιβλίο είναι πραγματικά ένα αξιοζήλευτο συγγραφικό δημιούργημα μιας εξαίρετης, τρυφερής, εμπνευσμένης παρέας συγγραφέων, που μπορεί να μην είναι ευρέως γνωστοί ή κατά το κοινώς λεγόμενο, "εμπορικοί", καταθέτουν την ψυχή τους και τις εμπνεύσεις τους.

Μιλάμε για μια συλλογή από 38 διηγήματα ισάριθμων συγγραφέων, με εστίαση στις ανθρώπινες σχέσεις, όπως αναφέρει και ο τίτλος. Ανθρώπινες σχέσεις σαν ένα μεγάλο σχολείο, που δεν τελειώνει ποτέ.

Τα διηγήματα είναι προσεγμένα και ισοβαρή ως προς την έκτασή τους, διαβάζονται πολύ εύκολα με διάθεση στον αναγνώστη να προχωρήσει ακόμα παραπέρα.

Κάθε διήγημα μιλάει στην καρδιά μας με το δικό του τρόπο. Πολύ δυνατά τα συναισθήματα, οι εντάσεις, οι συγκινήσεις.

Θέλω να συγχαρώ όλους αυτούς τους συγγραφείς με την καρδιά μου, θέλω να συγχαρώ το συντονισμό αυτής της συλλογικής προσπάθειας, αξιοζήλευτης στις μέρες μας, όπου κυριαρχεί ο νοσηρός ανταγωνισμός. Εδώ προάγεται η συλλογικότητα και η συντροφιά, που τόσο έχουμε ανάγκη.

Μπράβο και στην Εύα Νάτση, που είχε το συντονισμό αυτής της ομάδας και του συλλογικού αυτού έργου.

Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν "Η πτώση της Γκοντόλιν"

Η πτώση της Γκοντόλιν είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης των δύο ισχυρότερων δυνάμεων στον κόσμο: του έκπτωτου Θεού Μόργκοθ, που αντιπροσωπεύει το υπέρτατο κακό, και του Θεού Ούλμο, του Άρχοντα των Υδάτων. Η πανέμορφη Γκοντόλιν είναι η πόλη που έχουν ιδρύσει τα Ξωτικά Νολντόριν σε μια κρυφή και απρόσιτη τοποθεσία, ώστε να μην τους βρίσκει ο Μόργκοθ.

Ο Ούλμο δίνει εντολή σε έναν Άνθρωπο, τον Τούορ, να πάει στην κρυφή πόλη και να μεταφέρει στον βασιλιά της, τον Τούργκον, μήνυμα ότι πρέπει να αντιμετωπίσει τον Μόργκοθ, αν θέλει να απαλλαγεί από αυτόν. Ο Τούορ ξεκινά το δύσκολο ταξίδι για την Γκοντόλιν. Μόλις φτάνει, δίνει το μήνυμα στον Τούργκον, που αρνείται να βγει από την πόλη και να συγκρουστεί με τον Μόργκοθ.

Η άρνηση αυτή έχει τρομερές συνέπειες. Ο Μόργκοθ οργανώνει μια καταστροφική επίθεση στην πόλη και, παρότι η αντίσταση των υπερασπιστών της είναι επική, δεν αποτρέπει την άλωση και τη λεηλασία της. Ο Τούορ και όσα Ξωτικά έχουν επιζήσει καταφεύγουν στα βουνά, απ’ όπου παρακολουθούν συντετριμμένοι την καταστροφή της φλεγόμενης πόλης τους.

Η Πτώση της Γκοντόλιν ήταν, σύμφωνα με τον Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, «η πρώτη πραγματική ιστορία αυτού του φανταστικού κόσμου», που μαζί με το Μπέρεν και Λούθιεν και τα Παιδιά του Χούριν τις θεωρούσε τις τρεις Μεγάλες Ιστορίες των Αρχαίων Ημερών.

Το συγκεκριμένο έργο ήταν δώρο της μεγάλης κόρης μου με πολύ-πολύ αγάπη.

Έρνεστ Χέμινγουαίη "Ο γέρος και η θάλασσα"

..Αυτός είναι "ψαράς" κι εκείνο "ψάρι". Και το "επάγγελμα", οι δοσμένες αντικειμενικές συνθήκες, καθορίζουνε βασικά τον ψυχισμό και τη συμπεριφορά του ανθρώπου, σε απώτατη ανάλυση. Ο γέρος επιφανειακά, "τυπικά" είναι λεύτερος να μη σκοτώσει το ψάρι, μα ουσιαστικά είναι αναγκασμένος να το σκοτώσει, γιατί είναι ψαράς, "εγώ είμαι ψαράς και συ ψάρι". Ο άνθρωπος είναι λεύτερος, αλλά λεύτερος μέσα στα πλαίσια που διαγράφει η αναγκαιότητα. Ο γέρος αγαπάει το ψάρι, το βλέπει καμωμένο, με όμορφα χρώματα, μεγαλόπρεπο, επιβλητικό, το θαυμάζει, μα το σκοτώνει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αυτή είναι η αναγκαιότητα που καθορίζει τη ζωή του.

Ένα θρυλικό βιβλίο, που έφερε το βραβείο Πούλιτζερ για το μεγάλο συγγραφέα και τον οδήγησε στο δρόμο για το βραβείο Νόμπελ. Ο "Γέρος και η θάλασσα" είναι μια νουβέλα με τεράστιους και μεγάλους συμβολισμούς. Αρετές που αποτελούν, αξίες ζωής:

Επιμονή, Πίστη στις δυνάμεις μας, Ελπίδα απέναντι σε κάθε δυσκολία, Σεβασμός στον αντίπαλο και τέλος σημασία στη ζωή έχει το βίωμα της εμπειρίας, το ταξίδι παρά ο προορισμός.

Ένα βιβλίο, που στην κυριολεξία ρουφιέται και καθηλώνει τον αναγνώστη του στην αναμέτρηση του γέρου πρωταγωνιστή με τα στοιχεία της θάλασσας αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του.

Ο Σαντιάγο μπορεί να είναι ο καθένας από μας, αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και τον τρόπο, που θα αντιμετωπίσει την ίδια τη ζωή.

Πραγματικά συγκλονιστικό στην κατηγορία "Πρέπει να διαβάσετε"