Συνεχίζουμε αγαπημένες φίλες και φίλοι τις δημιουργικές μας περιηγήσεις μεσούντος του καλοκαιρού.
Η αγαπημένη μας φίλη, Κική Κωνσνταντίνου, μας κάλεσε σε ένα νέο δικτυακό δρώμενο, εδώ:
Το κάλεσμα της φίλης μας, νοσταλγική προτροπή σε αναμνήσεις, σε στιγμές, σε μικρές περιηγήσεις
"Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα;
Ναι, η απάντηση της καρδιάς είναι καταφατική. Εκείνες οι παλιές γειτονιές, πάντα έκρυβαν τα δικά τους μικρά και ιδιαίτερα απόμερα σημεία. Σημεία, που μόνιμα κατοικούσαν στην αγκαλιά της φύσης, ανεκμετάλλευτα, ανόθευτα, ελεύθερα. Εκείνα τα σημεία ήταν τα δικά μας "λημέρια", σε πολλές φάσεις της νεαρής μας ηλικίας. Είτε ως μεγάλα παιδιά είτε ως πρώιμοι έφηβοι είτε τώρα στο χρονικό μας παρόν. Αρκεί να έχουμε τη δύναμη της καρδιάς να τα διατηρούμε πάντα ζωντανά μέσα μας, βιωματικά.
Ως μικροί ή νεαροί "πειρατές" λοιπόν εξορμούσαμε τότε, η γλυκιά μας παρέα. Στα χρόνια εκείνα συνήθως όλοι είτε αγόρια είτε κορίτσια, δεν είχαμε ακόμα "μικτή" συντροφιά. Αντικείμενο του "πόθου" και του "ταξιδιού", ο δικός μας "θησαυρός". Τι μπορεί να ήταν αυτός; Ένα μέρος απάγκιο, σκιερό, όμορφο, εί δυνατόν κοντά σε νερό. Σιωπηρό με μόνα τα τραγούδια των πουλιών και το κύλισμα του νερού στο καθοδικό του ταξίδι.
Είχα τότε την τύχη να κατοικώ κοντά στον Κηφισό ποταμό, στην περιοχή που ήταν καθαρός, ανόθευτος, όπως πρέπει να είναι ένα ποτάμι, χωρίς τσιμέντο, ελεύθερο χωρίς να είναι φιμωμένο ή σκουπιδότοπος ελεεινών βιομηχανιών και πολιτών.
.jpg)
Τα μονοπάτια στις όχθες του θύμιζαν αυτό που έπρεπε να είναι μια φύση που περιβάλλει ένα ποτάμι της Αττικής. Και ευτυχώς, στα σημεία εκείνα, είναι έτσι ακόμα. Εδώ λοιπόν στο μικρό αυτό μονοπάτι της φωτογραφίας, στο βάθος στα δεξιά διαμορφώνονταν μια απότομη μικρή πλαγιά. Στα δικά μας τότε μάτια φάνταζε σαν ένα μεγάλο κατόρθωμα να την ανεβούμε για να φτάσουμε πάνω στο δρόμο, όπου ξεκινούσαν τα σπίτια. Εκεί να δείτε αγώνα λοιπόν, εκεί να δείτε αναρρίχηση, να δείτε τούμπες και "βαρελάκια" στη χορταριασμένη πλαγιά. Και άντε ανεβαίναμε. Έλα που έπρεπε να την κατέβεις! Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα καθώς είχες και τον ίλιγγο της υψοφοβίας να σε συνοδεύει. Όμως αυτό είναι το νόημα της παρέας, της συντροφιάς, της προσπάθειας.
.jpg)
Τότε ακούγαμε από τους παλιότερους κατοίκους για κάποιες "σπηλιές" εκεί στην όχθη του ποταμού. Μάλιστα οι "φήμες" μιλούσαν για σπηλιές που έκαναν υπόγειες διαδρομές εκεί στην απέναντι όχθη του Κηφισού και μπορούσες να τις διαβείς. Ιδού ένας νέος στόχος. "Πάμε στις σπηλιές;" Κάποιος έδινε το πρόσταγμα και φτάναμε στην όχθη. Το καλοκαίρι τα νερά ήταν τόσο γαλήνια, που σε καλούσαν να περπατήσεις καθώς το ύψος ήταν ελάχιστο. Φτάναμε λοιπόν εμείς απέναντι και αναζητούσαμε τις σπηλιές. Εις μάτην! Οι σπηλιές ήταν ...άφαντες! Να χάσαμε το δρόμο; Μην και πήραμε λάθος μονοπάτι; Πόσο όμορφη είναι μια αυταπάτη στην παιδική ηλικία. Όταν μεγαλώσαμε, μάθαμε και είδαμε ότι οι ...σπηλιές ήταν έργο υδραγωγείου στην όχθη του ποταμού, όπου περιοδικά χτίζονταν μικροί πυργίσκοι με βάθος. Αν προσέξετε την παραπάνω εικόνα στα αριστερά ψηλά στην όχθη θα δείτε τη στρώση από τα λιθάρια εκείνης της εποχής. Οι φωτογραφίες είναι σύγχρονες, δηλαδή η σημερινή εικόνα, που ευτυχώς, με την εθελοντική δράση των κατοίκων κρατούν ζωντανό και καθαρό το ποτάμι μας!
.jpg)
Ο περίπατός μας έφτανε και σε μεγάλα απλώματα του ποταμού. Εκεί που φάινονταν σαν λίμνη που κοιμάται κάτω από τα πλατάνια. Εδώ τσαλαβουτούσαμε τα καλοκαίρια τα πόδια μας με προσοχή μην ταράξουμε τα ψάρια του γλυκού νερού που έπαιρναν τον κατήφορο στη ροή του Κηφισού για να φτάσουν, άραγε πού; Και το κυριότερο πώς; Γιατί δυο χιλιόμετρα πιο κάτω ο ποταμός μπαίνει στο μπετόν της ...ανάπτυξης.
Στην όχθη εκεί ξαποστάζαμε. Νερό δεν φροντίζαμε τότε να πάρουμε, μπα. Η νιότη αψηφούσε την κούραση. Δεν ήμασταν δα και σε μεγάλο ταξίδι.
Η βόλτα μας έφτανε σε όμορφα ξέφωτα, όπου μπορούσαμε να απολαύσουμε μια πιο γεμάτη θέα στο ποτάμι μας.
.jpg)
Και λίγο πριν φύγουμε, να ακουμπήσουμε κορμιά και σκέψεις κάτω από τα όμορφα δέντρα. Να σκεπαστούμε με αυτήν την ζωογόνα σκιά, να αδράξουμε τη δροσιά της, να μαζέψουμε στο μυαλό τις εντυπώσεις από το "θησαυρό" που ανακαλύπταμε κάθε φορά που θα κατηφορίζαμε στο δικό μας ποτάμι.
Και λίγο πριν το γέρμα του ήλιου, πριν μας φτάσει το δειλινό, να γυρίσουμε τα βλέμματα, να πούμε μια γλυκιά καληνύχτα στη γη που μας φιλοξένησε. Να ευχηθούμε στον Κηφισό να έχει μια όμορφη καλοκαιρινή νύχτα για να τον συναντήσουμε ξανά στο επόμενο "κυνήγι θησαυρού" μας. Όμως έπρεπε να ευχηθούμε και στη μονάκριβη θυγατέρα του, τη Διογένεια, να καμαρώνει την κόρη της την Πραξιθέα, που έστησε βασιλικό οίκο στην Αθήνα, καθώς έγινε σύζυγος του βασιλιά Ερεχθέα.
Καληνύχτα Κηφισέ! Βάστα καλά στις όχθες σου τα κρυμμένα μυστικά σου, κράτα τα καλά, μην τα μολέψουν οι άνθρωποι και τα τσιμεντάρει ο "μπολιτισμός". Εμείς θα σε έχουμε πάντα στα όνειρα και στα ξύπνια μας να μας συντροφεύεις, να μας τραγουδάς τους δικούς σου ύμνους και μελωδίες σαν απλώνεσαι να ακουμπήσεις στα κρυστάλλινα νερά σου.
Κική μου, αγαπημένη μας φίλη, σε ευχαριστούμε για την έμπνευση που μάς έδωσες να σμιλέψουμε κάποιες όμορφες στιγμές μας. Συνεχίζουμε και δημιουργούμε.
Σημείωση: Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό μου αρχείο.
Γιάννη μου, τι να πρωτοπεί κανείς διαβάζοντας αυτό το συγκινητικό, νοσταλγικό και ποιητικά δοσμένο ταξίδι στις όχθες του δικού σας ποταμού! 🌿 Όλη η ανάρτησή σου είναι ένας ύμνος στην παιδική ηλικία, στη δύναμη της μνήμης, στη φύση που αγκαλιάζει τις ψυχές μας, στα απόκρυφα "λημέρια" που χτίζουν τον εσωτερικό μας κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε σου λέξη υπάρχει ζωντάνια, αυθεντικότητα και μια τρυφερή αγκαλιά για τον αναγνώστη. Οι εικόνες που ζωγραφίζεις αλλά και μας δίνεις μέσω του προσωπικού σου αρχείου είναι τόσο ζωντανές, που σχεδόν ακούω το γάργαρο νερό του Κηφισού, τα γέλια της παιδικής παρέας, τις ανάσες στα ξέφωτα κάτω από τα δέντρα, τα «βαρελάκια» στην πλαγιά — και τις σπηλιές που κάποτε φάνταζαν θρύλοι.
Δεν έγραψες απλώς ένα κείμενο. Έστησες έναν μικρό ναό μνήμης, γεμάτο συναίσθημα και αγάπη για τα απλά και πολύτιμα. Αυτά που οι περισσότεροι αφήνουμε να ξεθωριάσουν. Εσύ όμως, τα κράτησες ζωντανά — και μας τα χάρισες απλόχερα.
Και κάπου εκεί, στο τέλος, με την αναφορά στον Κηφισό, τη Διογένεια και την Πραξιθέα, ένιωσα σαν να άγγιξες κάτι ιερό, σαν να έδωσες φωνή σε μια γη που μιλά, αλλά λίγοι την ακούν...
Σε ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά για αυτή την κατάθεση ψυχής. Ήταν τιμή και χαρά να ταξιδέψω μαζί σου! Ευχαριστώ για την υπέροχη συμμετοχή σου! Με συγκίνησες!
Κική Κωνσταντίνου
Αχ Κική μου, εγώ τώρα τι να πω για αυτό εδώ το σχόλιο, αγαπημένη μου φίλη. Ειλικρινά σε ευχαριστώ με την καρδιά μου για τη συγκίνηση που μου δίνεις. Αν αυτό το ταπεινό αφήγημα άγγιξε τόσο την ψυχή σου, για μένα είναι κάτι ιερό και όμορφο. Εμείς να σε ευχαριστήσουμε για το πάτημα που μάς έδωσες να γράψουμε να ξεσκονίσουμε αναμνήσεις, να τις φέρουμε πίσω ξανά.
ΔιαγραφήΝα έχεις την αγάπη μου, κορίτσι μου.
Αγαπημένε Γιάννη, τι μαγικό ταξίδι μας προσφέρεις με αυτό το κείμενό σου! Η περιγραφή του Κηφισού, των παιδικών σου αναμνήσεων και των κρυφών γωνιών της φύσης είναι τόσο ζωντανή, που νιώθω σαν να περπατώ δίπλα σου στις όχθες του ποταμού, να ακούω το νερό να τρέχει και να γελάω με τις παιδικές σου περιπετειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αγάπη σου για αυτόν τον τόπο διαπέμπει από κάθε λέξη—από τις «σπηλιές» που έμοιαζαν μυστηριώδεις, μέχρι τη δροσιά των πλατάνων και την αγκαλιά της φύσης που φαίνεται να σας προστάτευε σαν γλυκιά συντροφιά. Και πόσο όμορφο που, παρά τα χρόνια, ο Κηφισός παραμένει ζωντανός στη καρδιά σου και στην προσπάθεια των κατοίκων να τον διατηρήσουν καθαρό.
Με συγκίνησες ιδιαίτερα με την ευχή σου στο τέλος: η ελπίδα ότι ο ποταμός θα διατηρήσει τα μυστικά του, μακριά από την καταστροφή του «πολιτισμού», είναι ένα δώρο για όλους μας που αγαπάμε τη γη μας. Ευχαριστούμε που μοιράστηκες αυτές τις απαράμιλλες αναμνήσεις και μας θύμησες ότι η πραγματική πολυτέλεια είναι η δροσιά μιας καλοκαιρινής μέρας δίπλα στο νερό, η φιλία, και η αθωότητα των παιδικών μας ονείρων.
***Κηφισέ, να ‘σαι πάντα γεμάτος νερό και τραγούδι! ❤️
Αναστασια μου, ο λόγος σου είναι γεμάτος ποίηση, λυρισμό και μοσχοβολάει άρωμα με συναισθήματα και δοτικότητα. Ειδικά οι φράσεις σου στο τέλος του σχολίου γέμισαν την καρδιά μου με τόση γαλήνη και ομορφιά. Ένα ευχαριστώ δεν αρκεί εδώ, είναι λίγο. Το κάνω όμως και το νιώθω. Να είσαι καλά, ψυχή μου.
ΔιαγραφήΚηφισσός! Τον έκανες στα μάτια μου να ασκεί γοητεία μια και δεν τον είχα στους ''αγαπημένους''! Η αλήθεια είναι ότι μ'αρέσουν τα ποτάμια που διασχίζουν τις πόλεις. Τα καθαρά όμως ναι; Μ'αρέσει μια πόλη να χει και λίμνες αλλά όλα αυτά προϋποθέτει κλίμα υγρό και βόρειας χώρας κλίμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι έκανες λοιπόν ορειβασία μικρός, και βαρελάκια- τα παίζαμε και εμείς τα βαρελάκια- και πλατσούρισα στο νερό του...τυχερός που τον γνώρισες με νερό.
Ωραίες εξορμήσεις, ωραίες μνήμες παιδικές τότε που το καλοκαίρι για τα παιδιά ήταν παιχνίδι και ''ανακάλυψη ''. Παιχνίδι και παρέα.
Χαίρομαι που μας πήρες μαζί σου σήμερα να σκαρφαλώσουμε και εμείς στην μικρή αλλά απότομη πλαγιά. Να ψάξουμε τις σπηλιές, να τσαλαβουτήσουμε στα νερά και να χαζέψουμε τα ψαράκια που εκεί μενανε μην ανησυχεις. Η τσιμεντοποίηση εφερε αγωγό που περνάνε τα νερά. Να σαι καλά Γιάννη μου κι εσύ και η ''οικογένεια του Κηφισσού που μας τη θύμισες''!
Φιλιά πολλά
Την κρατούν με τα δόντια οι κάτοικοι και φορείς, Άννα μου αγαπημένη. Παλεύουν να μην κυβιστεί ο ποταμός όπως και ο Ποδονίφτης επίσης. Μόνο στην Ελλάδα κρύψαμε τα ποτάμια μας στο τσιμέντο γιατί είμαστε ανίκανοι να τα διατηρήσουμε καθαρά και φυσικά. Και γεμίσαμε τις πόλεις σκοτεινά βασίλεια κατσαρίδων και αρουραίων για ντεκόρ.
ΔιαγραφήΝαι, σάς πήρα μαζί μου, καλή μου φίλη. Πάντα μου αρέσει να σας έχω κοντά μου, δίπλα μου, σε κάθε μου περιπλάνηση, δημιουργία, νοσταλγία και έμπνευση. Καλή βδομάδα μάτια μου.
Γιάννη μου αρχικά θα συμφωνήσω με την Άννα. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Κηφισό (σήμερα) με αυτή την μορφή. Βέβαια γνωρίζω τον Κηφισό απ’ τον Κόκκινο Μύλο και μετά. Μπαζωμένο, τάχα στο όνομα της ανάπτυξης, της αδιαφορίας των πολιτικών αλλά και των πολιτών και με ότι λύματα (απόβλητα) μπορείς να φανταστείς. Ίσως να υπάρχει κάποιο τμήμα πράσινου στον Ποδονίφτη στα όρια της Χαλκηδόνας. Πάντως όπως και να ‘χει μας γύρισες πίσω στα χρόνια που ¨τσαλαβουτούσαμε¨ στα νερά ψάχνοντας καβουράκια και προσπαθώντας να πιάσουμε (τι αφέλεια!) μικρά ψαράκια με τα χέρια. Φτιάχναμε καραβάκια με πλατανόφυλλα και καθώς τα παρέσερνε το ρεύμα του νερού, βάζαμε στοίχημα ποιο θα βγει πρώτο. Δεν θα πω άλλα, γιατί ένα μικρό χαμόγελο έμεινε μόνιμα στο πρόσωπο, απ΄την ώρα που σε διαβάζω. Θα πω μόνο, Ευλογημένα χρόνια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ, πολύ σ’ ευχαριστούμε γι αυτές τις αναμνήσεις!
Φιλιά, Καλή εβδομάδα!
Αννίκα μου, νιώθει ο ένας τον άλλον γιατί αυτές είναι εμπειρίες που βιώσαμε. Ο Κηφισός από το ύψος του Κοιμητηρίου της Ν. Φιλ/φειας προς τα πάνω, δηλαδή προς Κόκκινο Μύλο και μετά Κηφισιά, είναι ελεύθερος και εκείνο το τμήμα είναι άψογο. Καθαρίζεται από το Δήμο και φορείς, έχει όμορφες όχθες, νερά καθαρά γιατί γίνεται δειγματοληψία. Οπότε θα τον συναντήσεις σε ασυνηθίστα καλή κατάσταση για την Αττική. Πάλι καλά να λέμε δηλαδή.
ΔιαγραφήΑυτά τα καραβάκια με τα πλατανόφυλλα που περιγράφεις τα θεωρώ κόσμημα πραγματικά σαν εικόνα.
Αγαπημένη μου φίλη, υγεία να έχουμε να πορευόμαστε. Σε ευχαριστώ πολύ.
Τι νοσταλγική ανάρτηση! Και τι τύχη να μεγαλώνεις δίπλα σε ποτάμι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμείς με τα παιδιά και τα ποδήλατα εξερευνούσαμε την εξοχή (είχα την τύχη κι εγώ να ζω σε καταπράσινα μέρη), αλλά ελλείψει ποταμού παίζαμε δίπλα στο κανάλι με τα λύματα, που τότε ήταν ξεσκέπαστο. Με τους σημερινούς όρους οι γονείς μας τότε κινδύνευαν με την κατηγορία της γονικής παραμέλησης! Όμως άλλα τα χρόνια τότε! Με κάποιο μαγικό τρόπο επιβιώσαμε και μεγαλώσαμε σωστά και όμορφα!
Ωραίο το ταξίδι σου, Γιάννη μου, αλλά μπράβο και για τις φωτογραφίες που έχεις και συνόδευσες την ανάρτηση!
Σε φιλώ!
Εντάξει, δεν το λες ότι μεγάλωσα δίπλα στο ποτάμι. Ένεκα η απόσταση, οι φορές που το προσεγγίσαμε ήταν στα πρώιμα εφηβικά μας χρόνια και μετά. Σαν επισκέπτες. Αρκούσε όμως να μας δώσει την αύρα του, Αριστέα μου.
ΔιαγραφήΧαίρομαι, μάτια μου, που σού άρεσαν οι φωτογραφίες ειλικρινά. Να σε ευχαριστήσω με μια μεγάλη αγκαλιά.
Your words paint such a vivid picture of childhood adventures by the Kifissos River. It is wonderful how those secret spots and the spirit of discovery stay with us, even as we grow. It is beautiful that the community works to keep the river clean.
ΑπάντησηΔιαγραφήYes, this is true, Melody. All these old memories give us a vivid breathe, in order to repeat the memories and hold the feelings.
ΔιαγραφήThank you, my dear friend for your kind comment. Kisses.
Το είδα το ποτάμι με τα δικά σου μάτια και ζήλεψα τις αναμνήσεις σου. Τις ξεδίπλωσες με τόση λεπτότητα λες και αφαιρούσες το σάλι από τον ώμο μιας αγαπημένης σου γυναίκας. Πώς μου ήρθε τώρα αυτή η εικόνα δεν ξέρω, αλλά έτσι ένιωσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ Γιάννη μου και σ' ευχαριστούμε για την "δροσιά" που μας χάρισες!
Αχ βρε Μαρία, έχεις μια καλλιτεχνική ψυχή να δημιουργείς εικόνες μέσα από την έκφραση του συνομιλητή σου. Ένα σάλι στον ώμο μιας αγαπημένης γυναίκας. Το σάλι φεύγει απαλά ύστερα απο μια διακριτική κίνηση. Πόσο όμορφο, Μαρία μου. Εγώ σε ευχαριστώ λοιπόν, καλή μου φίλη για αυτό το υπέροχο μοίρασμα. Τα φιλιά μου.
ΔιαγραφήHello Giannis, your photos are lovely and your descriptions are beautiful and vivid. Thank you 😊 so much for sharing.
ΑπάντησηΔιαγραφήThank you very much, dear Linda for your kind comment. I wish you the best for the summer.
ΔιαγραφήΥπέροχη η "γωνιά σου". Μας έδωσες μια οπτική του Κηφισού, που η γενιά η δική μου δεν τη νιώθει οικεία. Συγκινήθηκα με την διήγηση σου, γιατί φαίνονταν μέσα από τις λέξεις σου η αγάπη σου μέσα απ' τις αναμνήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι οι φωτογραφίες υπέροχες.
Σε ευχαριστούμε που τα μοιράστηκες μαζί μας. Μακάρι και τα παιδιά του αύριο να έχουν τέτοιες αναμνήσεις, αν και ζουν περισσότερο virtual!
Καλή συνέχεια στη μέρα σου. Σε φιλώ.
Καλό μήνα με υγεία και χαρά!
Μια μεγάλη πικρή αλήθεια λες, Μαρίνα μου. Για να δημιουργήσουν τα παιδιά του σήμερα, τέτοιες αναμνήσεις πρέπει να τις ζήσουν, να τις κυνηγήσουν. Με διαμορφωμένη μια αντίληψη γονέων, (πολλές φορές το έχουμε θίξει αυτό), που τα ξεκόβει από τη φύση και τα πετάει στην εικονική ζωή, δεν θα έχουν δυστυχώς.
ΔιαγραφήΗ συγκίνησή σου με άγγιξε και για μένα είναι ευαίσθητο θέμα, το θεωρώ τιμή μου και ειλικρινά σε ευχαριστώ, καλή μου φίλη.
Μαρίνα μου, να είσαι καλά. Καλό μήνα να πω με όμορφες στιγμές.
Αχ πολλά τα δρώμενα πολλές οι αναρτήσεις και δεν σας προλαβαίνω!! Φέτος επέλεξα να κάνω αρκετά διαλείμματα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι παιδικές εξορμήσεις και οι αυταπάτες τους! Η φαντασία που οργίαζε, η αδρεναλίνη. Κάτι που απουσιάζει από τα σημερινά παιδιά. Πολύ όμορφη η συμμετοχή σου Γιάννη μου, καλό Αύγουστο να ευχηθώ με όσα αγαπάς!
Να κάνεις, Κατερίνα μου, να κάνεις διαλείμματα και να τα χαρείς. Εμείς εδώ είμαστε έτσι κι αλλιώς. Καλό μήνα να σου ευχηθώ, κορίτσι μου. Άσε, τα σημερινά παιδιά, ξέρουν από παιδικές χαρές στρούγκες και από ...οθόνες. Μέχρι εκεί πάμε, δυστυχώς. Την καλησπέρα μου και ευχαριστώ πολύ.
ΔιαγραφήΓιάννη μου, έζησα στις παιδικές σας στιγμές μέσα από την ολοζώντανη περιγραφή σου! Χαίρομαι πάρα πολύ που κάποιοι παλεύουν να διατηρηθεί μέρος της ομορφιάς του παρελθόντος σε μια εποχή που όλα ισοπεδώνονται και τσιμεντώνονται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι σαν μερικούς ανόητους στην περιοχή μου - που ακόμα βαστά το πράσινο και οι ελεύθεροι χώροι - οι οποίοι μάλωναν και έδιωχναν τα παιδιά που θέλανε να φτιάξουν σπιτάκια τα δέντρα, διότι τους χαλούσαν την ησυχία τους...
Ναι Γλαύκη μου, υπάρχουν κοινότητες πολιτών, πολλές μάλιστα τον αριθμό, που νοιάζονται και κόβονται για το περιβάλλον και τη φύση ολόγυρά τους. Και ευτυχώς για μας.
ΔιαγραφήΑλλά δυστυχώς, ανάμεσά μας, ζουν και ανεγκέφαλοι, Γλαύκη μου, που δεν καταλαβαίνουν.
Ευχαριστώ για το σχόλιο, αγαπημένη μου φίλη. Την καλησπέρα μου.
Καλησπέρα Γιάννη, χαιρετισμούς από το δικό μου Ληθαίο!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=7kpn796c54I
Ω θαυμάσια! Είναι πολύ όμορφο, καλή μου φίλη. Να στείλω το ευχαριστώ μου για την παρουσία σου και το σχόλιό σου. Καλές καλοκαιρινές στιγμές να ευχηθώ.
ΔιαγραφήWow this post is so beautifully written and really takes you on a journey. It's amazing how a place can hold so many memories, especially from childhood. Your description of the river and the paths sounds so magical. I love how you talk about the river being a treasure and a hidden spot. It sounds like a truly special place. It must be so rewarding to see that the residents are working to keep it clean and beautiful. Have you gone on any new treasure hunts lately?
ΑπάντησηΔιαγραφήWelcome Melody, my dear friend. I feel you just like to visit together this little and beautiful place of my chlidhood memories. I want to thank you very much for your above kind comment.
ΔιαγραφήThe river is still there. Nowdays there are close to him hundreds of big apartment buildings just like to want to struggle him. We still hold the place as much as we can but the stamp of the city development is clear and strong. Now I visit the river with our lovely "son", our dog remembering the old days.
Have a nice day, my dear.
Δεν την είχα δει αυτή σου την ανάρτηση φίλε μου. Το πόσο ζήλεψα να ξέρεις! Τι όμορφα εκείνα τα χρόνια σας. ακολούθησα και εγώ την παρέα σας και είμαι κορίτσι! Δεν ξέρω αν θέλατε τότε στην παρέα σας κορίτσια, αλλά θα ήθελα να έχω ζήσει τόσο όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές! Ζόρικη η εφηβεία στις πόλεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχεις ένα όμορφο ξημέρωμα. Καλο σου βράδυ!
Φυσικά και θέλαμε κορίτσια στην παρέα μας, Ρούλα μου. Την αποκτήσαμε στην προχωρημένη πλέον εφηβεία μας, στο τέλος της, κάπου στα 16-17. Φυσικά και σε θέλαμε. Έτσι να μοιραστούμε αυτές τις όμορφες στιγμές. Πόσο χάρηκα με το σχόλιό σου, καλή μου φίλη. Φιλιά στέλνω.
ΔιαγραφήΚι εγώ άργησα να πάρω είδηση από αυτό το δρώμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε δεν είναι αργά όμως!
Διάβασα τις αναρτήσεις σας κι ομολογώ οτι γύρισα χρόνια πίσω και μου ήρθαν εικόνες από την δική μου παιδική ηλικία.
Θα προσπαθήσω να τις καταγράψω κι εγώ.
Υπέροχη η αφήγησή σου, φίλε μου, αλλά και οι φωτογραφίες σου.
Δεν ήξερα οτι ένα τμήμα του Κηφισού είναι ανοιχτό!
Δεν ξέρω βέβαια την Αθήνα καλά, αλλά θα φροντίσω την επόμενη φορά που θα την επισκεφθώ, να πάω μέχρι εκεί που λες.
Τότε παίζαμε με τις ώρες, μακριά από τα σπίτια μας και δεν υπήρχε κανένας φόβος.
Ούτε γίνονταν τόσα πολλά ατυχήματα.
Τώρα Ούτε τα παιδιά είναι ελεύθερα, αλλά ούτε και τα αφήνουμε να παίξουν μόνα τους, χωρίς επίβλεψη.
Σ ευχαριστούμε που μας πήρες μαζί σου στο ταξίδι σου στο παρελθόν.
Καλη συνέχεια!
Ρένα μου, κουβαλήσαμε τους δικούς μας φόβους και ανασφάλειες στα παιδιά και στα εγγόνια μας και τα "κάψαμε" στην κυριολεξία. Εντάξει κίνδυνοι υπάρχουν κύρια σε αφιλόξενες πόλεις αλλά αυτά τα φοβικά σύνδρομα έχουν καταντήσει αηδία, καλή μου φίλη.
ΔιαγραφήΝαι στην Αθήνα, ο Κηφισός παραμένει ανοιχτός κύρια στα βόρεια, ακόμα τουλάχιστον. Οπότε οι τυχεροί μπορούν να χαρούν κάποιες ακόμα τέτοιες στιγμές.
Με το καλό να έρθεις, κοπέλα μου.
Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου, να είσαι καλά.