Το δικό μας ποτάμι / (Δικτυακό δρώμενο: "Καλοκαιρινός θησαυρός: τα κρυμμένα σημεια της γειτονιάς μας")

 Συνεχίζουμε αγαπημένες φίλες και φίλοι τις δημιουργικές μας περιηγήσεις μεσούντος του καλοκαιρού. 

Η αγαπημένη μας φίλη, Κική Κωνσνταντίνου, μας κάλεσε σε ένα νέο δικτυακό δρώμενο, εδώ:

Καλοκαιρινός θησαυρός: Τα κρυμμένα σημεία της γειτονιάς μας

Το κάλεσμα της φίλης μας, νοσταλγική προτροπή σε αναμνήσεις, σε στιγμές, σε μικρές περιηγήσεις

"Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα;

Ναι, η απάντηση της καρδιάς είναι καταφατική. Εκείνες οι παλιές γειτονιές, πάντα έκρυβαν τα δικά τους μικρά και ιδιαίτερα απόμερα σημεία. Σημεία, που μόνιμα κατοικούσαν στην αγκαλιά της φύσης, ανεκμετάλλευτα, ανόθευτα, ελεύθερα. Εκείνα τα σημεία ήταν τα δικά μας "λημέρια", σε πολλές φάσεις της νεαρής μας ηλικίας. Είτε ως μεγάλα παιδιά είτε ως πρώιμοι έφηβοι είτε τώρα στο χρονικό μας παρόν. Αρκεί να έχουμε τη δύναμη της καρδιάς να τα διατηρούμε πάντα ζωντανά μέσα μας, βιωματικά. 

Ως μικροί ή νεαροί "πειρατές" λοιπόν εξορμούσαμε τότε, η γλυκιά μας παρέα. Στα χρόνια εκείνα συνήθως όλοι είτε αγόρια είτε κορίτσια, δεν είχαμε ακόμα "μικτή" συντροφιά. Αντικείμενο του "πόθου" και του "ταξιδιού", ο δικός μας "θησαυρός". Τι μπορεί να ήταν αυτός; Ένα μέρος απάγκιο, σκιερό, όμορφο, εί δυνατόν κοντά σε νερό. Σιωπηρό με μόνα τα τραγούδια των πουλιών και το κύλισμα του νερού στο καθοδικό του ταξίδι.

Είχα τότε την τύχη να κατοικώ κοντά στον Κηφισό ποταμό, στην περιοχή που ήταν καθαρός, ανόθευτος, όπως πρέπει να είναι ένα ποτάμι, χωρίς τσιμέντο, ελεύθερο χωρίς να είναι φιμωμένο ή σκουπιδότοπος ελεεινών βιομηχανιών και πολιτών.

Τα μονοπάτια στις όχθες του θύμιζαν αυτό που έπρεπε να είναι μια φύση που περιβάλλει ένα ποτάμι της Αττικής. Και ευτυχώς, στα σημεία εκείνα, είναι έτσι ακόμα. Εδώ λοιπόν στο μικρό αυτό μονοπάτι της φωτογραφίας, στο βάθος στα δεξιά διαμορφώνονταν μια απότομη μικρή πλαγιά. Στα δικά μας τότε μάτια φάνταζε σαν ένα μεγάλο κατόρθωμα να την ανεβούμε για να φτάσουμε πάνω στο δρόμο, όπου ξεκινούσαν τα σπίτια. Εκεί να δείτε αγώνα λοιπόν, εκεί να δείτε αναρρίχηση, να δείτε τούμπες και "βαρελάκια" στη χορταριασμένη πλαγιά. Και άντε ανεβαίναμε. Έλα που έπρεπε να την κατέβεις! Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα καθώς είχες και τον ίλιγγο της υψοφοβίας να σε συνοδεύει. Όμως αυτό είναι το νόημα της παρέας, της συντροφιάς, της προσπάθειας.

Τότε ακούγαμε από τους παλιότερους κατοίκους για κάποιες "σπηλιές" εκεί στην όχθη του ποταμού. Μάλιστα οι "φήμες" μιλούσαν για σπηλιές που έκαναν υπόγειες διαδρομές εκεί στην απέναντι όχθη του Κηφισού και μπορούσες να τις διαβείς. Ιδού ένας νέος στόχος. "Πάμε στις σπηλιές;" Κάποιος έδινε το πρόσταγμα και φτάναμε στην όχθη. Το καλοκαίρι τα νερά ήταν τόσο γαλήνια, που σε καλούσαν να περπατήσεις καθώς το ύψος ήταν ελάχιστο. Φτάναμε λοιπόν εμείς απέναντι και αναζητούσαμε τις σπηλιές. Εις μάτην! Οι σπηλιές ήταν ...άφαντες! Να χάσαμε το δρόμο; Μην και πήραμε λάθος μονοπάτι; Πόσο όμορφη είναι μια αυταπάτη στην παιδική ηλικία. Όταν μεγαλώσαμε, μάθαμε και είδαμε ότι οι ...σπηλιές ήταν έργο υδραγωγείου στην όχθη του ποταμού, όπου περιοδικά χτίζονταν μικροί πυργίσκοι με βάθος. Αν προσέξετε την παραπάνω εικόνα στα αριστερά ψηλά στην όχθη θα δείτε τη στρώση από τα λιθάρια εκείνης της εποχής. Οι φωτογραφίες είναι σύγχρονες, δηλαδή η σημερινή εικόνα, που ευτυχώς, με την εθελοντική δράση των κατοίκων κρατούν ζωντανό και καθαρό το ποτάμι μας!

Ο περίπατός μας έφτανε και σε μεγάλα απλώματα του ποταμού. Εκεί που φάινονταν σαν λίμνη που κοιμάται κάτω από τα πλατάνια. Εδώ τσαλαβουτούσαμε τα καλοκαίρια τα πόδια μας με προσοχή μην ταράξουμε τα ψάρια του γλυκού νερού που έπαιρναν τον κατήφορο στη ροή του Κηφισού για να φτάσουν, άραγε πού; Και το κυριότερο πώς; Γιατί δυο χιλιόμετρα πιο κάτω ο ποταμός μπαίνει στο μπετόν της ...ανάπτυξης.

Στην όχθη εκεί ξαποστάζαμε. Νερό δεν φροντίζαμε τότε να πάρουμε, μπα. Η νιότη αψηφούσε την κούραση. Δεν ήμασταν δα και σε μεγάλο ταξίδι. 

Η βόλτα μας έφτανε σε όμορφα ξέφωτα, όπου μπορούσαμε να απολαύσουμε μια πιο γεμάτη θέα στο ποτάμι μας. 

Και λίγο πριν φύγουμε, να ακουμπήσουμε κορμιά και σκέψεις κάτω από τα όμορφα δέντρα. Να σκεπαστούμε με αυτήν την ζωογόνα σκιά, να αδράξουμε τη δροσιά της, να μαζέψουμε στο μυαλό τις εντυπώσεις από το "θησαυρό" που ανακαλύπταμε κάθε φορά που θα κατηφορίζαμε στο δικό μας ποτάμι.

Και λίγο πριν το γέρμα του ήλιου, πριν μας φτάσει το δειλινό, να γυρίσουμε τα βλέμματα, να πούμε μια γλυκιά καληνύχτα στη γη που μας φιλοξένησε. Να ευχηθούμε στον Κηφισό να έχει μια όμορφη καλοκαιρινή νύχτα για να τον συναντήσουμε ξανά στο επόμενο "κυνήγι θησαυρού" μας. Όμως έπρεπε να ευχηθούμε και στη μονάκριβη θυγατέρα του, τη Διογένεια, να καμαρώνει την κόρη της την Πραξιθέα, που έστησε βασιλικό οίκο στην Αθήνα, καθώς έγινε σύζυγος του βασιλιά Ερεχθέα.

Καληνύχτα Κηφισέ! Βάστα καλά στις όχθες σου τα κρυμμένα μυστικά σου, κράτα τα καλά, μην τα μολέψουν οι άνθρωποι και τα τσιμεντάρει ο "μπολιτισμός". Εμείς θα σε έχουμε πάντα στα όνειρα και στα ξύπνια μας να μας συντροφεύεις, να μας τραγουδάς τους δικούς σου ύμνους και μελωδίες σαν απλώνεσαι να ακουμπήσεις στα κρυστάλλινα νερά σου.

Κική μου, αγαπημένη μας φίλη, σε ευχαριστούμε για την έμπνευση που μάς έδωσες να σμιλέψουμε κάποιες όμορφες στιγμές μας. Συνεχίζουμε και δημιουργούμε.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό μου αρχείο.