"Το καλοκαίρι ήταν στιγμές..."
Η παλιά γειτονιά,
η προχωρημένη εφηβεία,
ο καυτός αέρας του Ιούλη
με τους αδειανούς δρόμους.
Τι πονούσε άραγε περισσότερο;
αυτή η δολερή αίσθηση της μοναχικής καρδιάς;
για οι χυμοί της ζωής παγωμένοι στο ψυγείο;
Κλειδωμένο ήταν να μην τους φτάσεις
και το κλειδί κρατημένο καλά
απ΄ αυτό που έστρωσαν στο διάβα σου.
"Υποχρέωση" το είπαν και "καθήκον" το ονόμασαν.
Και να δεις που το πίστεψες!
Το έκανες κτήμα σου, το μπόλιασες υπόθεσή σου!
Το άφησες να σε αφυδατώσει σύγκορμο
και να σε ευνουχίσει πάνω στα μυρωμένα ρόδα του καλοκαιριού.
Αμ δεν λογάριασες πως το τίμημα της ζωής θέλει βιασμό όλων εκείνων,
που σε κρατούσαν δεμένο.
Τι ήταν το καλοκαίρι για το δικό σου άνθισμα;
Μια άσφαλτος να τη σεργιανάς πέρα-δώθε,
στο ίδιο δρομολόγιο κάθε απόγευμα.
Με την “πίκρα σήμερα” να απλώνει τα ακκόρντα της
στην καρδιά σου, ίδια λειτουργία αναμονής.
Ήταν οι μοναχικές ιδρωμένες στιγμές σε εκείνο το πλίνθινο καμαράκι,
εκεί που το δικό σου καλοκαίρι γινόταν
των δικών σου χαμένων ηδονών ο βωμός.
Οι φαντασιώσεις κόντρα στο “πρέπει”.
Οι “αμαρτίες” κόντρα στις δικές τους “επιταγές”.
Ήταν το καλοκαίρι της εγκαρτέρησης,
όταν οι φίλοι έφευγαν για να γυρίσουν
κουβαλώντας τις δικές τους στιγμές,
για να τις ζήσεις και εσύ κοντά τους.
Ήταν σαν εκείνες τις νύχτες,
που τους ξεπροβόδιζες στου κήπου τα περάσματα,
τότες που φόρτωνες στη ράχη τους και τα δικά σου όνειρα,
για να τα περιμένεις να γυρίσουν πολλαπλά
να τα καρπολογήσεις.
Οι θάλασσες που δεν πήγες,
τα ακρογιάλια που δεν στάθηκες,
οι αγκαλιές που δεν έδωσες,
οι ηδονές που δεν έζησες,
τα ταξίδια που δεν διάβηκες,
τα γλέντια που απέμειναν μισά κι ανολοκλήρωτα.
Όλα τούτα τα “δεν”
Ναι… το καλοκαίρι ήταν στιγμές.
Γουάου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη μου, ανατρίχιασα!
Ρίγος με διαπέρασε ιδίως με τους τελευταίους σου στίχους! Όλα αυτά τα "δεν" !
Εξαιρετικός!
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
Να, όταν διαβάζω τις δημιουργίες σας χαίρομαι αφάνταστα για τη σκέψη του δρώμενου αυτού! Τι ομορφιές διαβάζουμε που ίσως να μην είχαν γραφτεί ποτέ!
Σε φιλώ, καλέ μου φίλε!
Το φυτίλι της δημιουργίας φέρνει στο φως τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού μας, Αριστέα μου. Και εδώ είναι η σημασία σε όλες αυτές τις συλλογικές πρωτοβουλίες.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ, κορίτσι μου.
It really makes you think about the summers of our past and the choices we make. The imagery of the "juices of life frozen in the fridge" and "the altar of your own lost pleasures" is particularly striking. Thank you for sharing such a raw and honest piece.
ΑπάντησηΔιαγραφή