"Political Correct" (Διήγημα, Μέρος 6ο και τελευταίο)

(Πολιτικό Θρίλερ)

Περίληψη Προηγουμένων:

Ο Ανδρέας Χρονάκης, Υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας στην ριζοσπαστική αριστερή Κυβέρνηση της χώρας, επισκέπτεται ιδιωτικά μια νύχτα, τον 79χρονο Κομμουνιστή φίλο του Αργύρη Πατεμτζή. Τους δύο άντρες δένει μια βαθιά ανθρώπινη σχέση από το ζοφερό παρελθόν της εξορίας στο Παρθένι της Λέρου στην περίοδο της χούντας, όπου ως κρατούμενος ο Αργύρης γνωρίστηκε με τον τότε νεαρό γιατρό των φυλακών.

Η συνάντησή τους, τους οδηγεί σε έναν απόμακρο νυχτερινό περίπατο στην παραλία του Σχοινιά.

Εκεί ο Ανδρέας, ως υπουργός, εκμυστηρεύεται στον παλιό και έμπειρο φίλο του ότι βρίσκεται ένα βήμα πριν τη σύλληψη των εγκεφάλων μιας συνωμοτικής ομάδας που εξοπλίζει και καθοδηγει επίδοξους τρομοκράτες για ένα πρώτο χτύπημα στη χώρα. Οι εγκέφαλοι αυτοί καθοδηγούνται άμεσα από υψηλές μυστικές υπηρεσίες γνωστών χωρών που εμφανίζονται ως τιμητές στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Ο Υπουργός θέλει να μοιραστεί το τεράστιο άγχος του με έναν παλιό και έμπειρο αγωνιστή έστω και αν αυτός δεν συμμερίζεται την πολιτική του διαδρομή. Ο Αργύρης, προειδοποιεί τον φίλο του ότι οι "δικοί του" πολιτικά άνθρωποι είναι επίφοβοι.

Ο Ανδρέας ενημερώνει το έκπληκτο Υπουργικό Συμβούλιο για τις αποκαλύψεις του έχοντας το "πράσινο" φως από τον Πρωθυπουργό να προχωρήσει. 

Το βράδυ προσκαλείται σε ένα Διεθνές συνέδριο ΜΗ.ΚΥ.Ο. από τον πρωθυπουργό για να δοθεί η τελική οδηγία. Μετά την "πύρινη" ομιλία του πρωθυπουργού, συναντιέται σε μια σουίτα του ξενοδοχείου με  τον Στηβ Γρκέϋμαν, πρόεδρο ενός ξένου think tank, παρόντος του πρωθυπουργού, για μια επαφή γνωριμίας.

Εκεί θα νιώσει τον κόσμο να γκρεμίζεται γύρω του καθώς ο επισκέπτης τους, με περισσή θρασύτητα, έμεσα αξιώνει την παύση κάθε είδους ενόχλησης σε διάφορα στελέχη τους από τις υπηρεσίες του Υπουργείου απειλώντας άμεσα τον ίδιο τον Υπουργό και την κυβέρνηση για πολιτικές συνέπειες. Το πλήγμα για τον Υπουργό θα είναι ισχυρότερο καθώς διαπιστώνει με τρόμο ότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός γίνεται όχημα για να περάσουν αυτές οι πίεσεις στη πράξη. Στο μεταξύ ο Νικηφόρος Φράγκος με το κλιμάκιό του είναι έτοιμο να συλλάβει τους οργανωτές προσδοκώντας το τελικό "οκ" από τον Υπουργό καθώς ο χρόνος στενεύει δραματικά.

Ο Υπουργός την ύστατη στιγμή δίνει εντολή υπηρεσιακά στον αξιωματικό να ακυρώσει τις συλλήψεις και τον καλεί στο γραφείο του για περαιτέρω εξηγήσεις. Εκεί προσπαθώντας να καλύψει την κυβέρνηση για την απόφαση αυτή, του δίνει οδηγίες να προχωρήσει στην σύλληψη των απλών εκτελεστικών οργάνων, οδηγία που οδηγεί σε τέσσερις συλλήψεις.

Ο Ανδρέας Χρονάκης αποφασίζει να δώσει ανοιχτή συνέντευξη τύπου για την πορεία των γεγονότων και ενημερώνει τον Πρωθυπουργό για τον σχεδιασμό του.

Στην πορεία της μέρας ενημερώνει τα ΜΜΕ για τις συλλήψεις των τεσσάρων, τις προθέσεις τους και την οργάνωση του σχεδίου ανακοινώνοντας παράλληλα και την συνέντευξη τύπου της Πέμπτης.

Όμως τα πρόσωπα που δρουν στο παρασκήνιο ξεκινούν το δικό τους πλάνο για να ματαιώσουν την αναγγελθείσα συνέντευξη με κάθε τρόπο με τον γνωστό Στηβ Γκρέϋμαν να κινεί να νήματα της δράσης και των παρεμβάσεών του στις κορυφές της κυβέρνησης αλλά και αλλού.
Η Επόμενη μέρα έχει μια τραγική ανατροπή στα πράγματα. Την ώρα που ο Ανδρέας με τους συνεργάτες του έχουν ήδη ξεκινήσει την επεξεργασία των στοιχείων για την αναγγελθείσα συνέντευξη τύπου της Πέμπτης, φτάνουν τα εφιαλτικά νέα στο Υπουργείο.
Η Μεγάλη διαδήλωση των συνταξιούχων στο κέντρο της πόλης χτυπιέται απρόκλητα από δύο διμοιρίες αστυνομικών δυνάμεων μετά από μια ύποπτη προβοκάτσια. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Ακολουθεί μια τραγωδία με τρεις διαδηλωτές σε κρίσιμη κατάσταση και δεκάδες τραυματίες. Τα πάντα ανατρέπονται και πολιτικά και ηθικά για τον Υπουργό Ανδρέα Χρονάκη, ο οποίος πλέον αντιλαμβάνεται τον τραγικό τρόπο με τον οποίο βρίσκεται παγιδευμένος. Ανάμεσα στα άλλα αναζητεί εναγωνίως και τον φίλο του Αργύρη καθώς γνωρίζει ότι αυτός δεν λείπει ποτέ από ανάλογες διαδηλώσεις.

****************************************

Οι ώρες και ο χρόνος είχαν πάρει μια ταχύτητα άναρχη. Όσοι βίωναν τα γεγονότα δεν μπορούσαν εύκολα να προσανατολιστούν μέσα στα όρια. Που ήταν η αρχή, ποιο το τέλος ; ποια η λογική σειρά των γεγονότων ; Άνθρωποι, συναισθήματα, κινήσεις, αποφάσεις, παρασκήνιο, τακτικές. Όλα είχαν πυροδοτηθεί σε μια ανεξέλεγκτη έκρηξη. Οι δρόμοι έξω στην πόλη ήταν γεμάτοι διαδηλωτές. Ένα μεγάλο πλήθος είχε συγκεντρωθεί έξω από το κεντρικό νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύονταν οι τρεις σοβαρά τραυματισμένοι συνταξιούχοι διαδηλωτές. Δύο άντρες και μια γυναίκα, όλοι πάνω από τα εξήντα τους χρόνια. Άνθρωποι που δεν έπαψαν να βγαίνουν στο δρόμο να διεκδικούν τα δίκια της ζωής τους.

Ένα ακόμα μεγάλο πλήθος ήταν έξω από το Υπουργείο Ασφαλείας και με αγωνία οι αστυνομικές δυνάμεις περίμεναν να δουν το βαθμό και τις εκδηλώσεις της οργής τους.

Μια μεγαλύτερη διαδήλωση έμενε σταθερή στην μεγάλη πλατεία. Εκεί που έγιναν τα δραματικά γεγονότα. Πολλές φωτιές έκαιγαν σκόρπια εδώ και εκεί σε κάποια πρόχειρα οδοφράγματα.

Ο Ανδρέας, οι συνεργάτες του αλλά και όλοι ήταν κρεμασμένοι από τις ανακοινώσεις των γιατρών για την πορεία των τραυματιών. Σε κρίσιμη κατάσταση, με τις ώρες να περνούν μαρτυρικά.

Ο Ανδρέας, με όση δύναμη είχε ανακτήσει τις τελευταίες στιγμές, βγήκε στους δημοσιογράφους που κρέμονταν σαν τα σταφύλια στην αίθουσα τύπου προσδοκώντας μια δήλωση-τοποθέτηση του ανθρώπου που πολιτικά αυτή τη στιγμή ήταν στο επίκεντρο των γεγονότων.

Ο Υπουργός ήταν σαφέστατος στις δηλώσεις του:

Καταδίκασε με οργή την επίθεση των αστυνομικών αυτών δυνάμεων κατά των διαδηλωτών. Κατήγγειλε ότι αυτό ήταν καθαρά έξω και πέρα από τις εντολές και την πολιτική τόσο της Κυβέρνησης όσο και του Υπουργείου. Φωτογράφισε κατηγορηματικά την ενέργεια ως ύποπτη και δήλωσε ότι θα ξεκινήσει άμεσα έρευνα για αυτήν.

Όμως οι δημοσιογράφοι ήταν καταπέλτες στις ερωτήσεις τους και εκ των πραγμάτων επιθετικοί:

-κ. Υπουργέ, θέλετε να μας πείτε ότι στην Αστυνομία δρουν και λειτουργούν μονάδες με σκοτεινές επιδιώξεις χωρίς έλεγχο από τον πολιτικό τους προϊστάμενο ;

-Μπορεί η αντίδρασή τους να οφείλετε σε εγκληματικά αμελή εκτίμηση της στιγμής, απάντησε ο Ανδρέας.

-κ. Υπουργέ, προφανώς αντιφάσκετε στις δηλώσεις σας, προσέθεσε ένας άλλος δημοσιογράφος συνεχίζοντας

-Πριν λίγο μας αφήσατε αιχμές ότι θα εξετάσετε πιθανά ύποπτη διάθεση στην επίθεση των αστυνομικών οργάνων, τώρα μιλάτε και για πιθανότητα οι διμοιρίες αυτές να μην ανταποκρίθηκαν επαγγελματικά στις συνθήκες των στιγμών. Τι τελικά έχετε στο μυαλό σας ;

-Θέλω να εξαντλήσω τα πάντα σε όλες τις πιθανότητες Κύριοι.

-Είναι δυνατόν κ. Υπουργέ να ομολογείτε ότι στην ουσία υπάρχουν αστυνομικές μονάδες ανεξέλεγκτες ; τελικά κυβερνάτε κ. Υπουργέ ή παρίσταστε ; ακούστηκε σαν μαχαιριά η ερώτηση.

Πριν προλάβει ο Ανδρέας να απαντήσει ακούστηκε και νέα ερώτηση:

-Δεν νομίζετε ότι ο Ελληνικός λαός, κ. Υπουργέ, οφείλει να γνωρίζει αν υπάρχουν κέντρα παρακράτους ; πριν λίγες μέρες πάλι σε δηλώσεις σας αυτό αφήσατε να υπονοηθεί στην υπόθεση περί τρομοκρατίας.

-Μην μπερδεύετε τις δύο υποθέσεις σας παρακαλώ.

..................................

Η Θέση του Ανδρέα Χρονάκη δεν καλυτέρεψε μετά από τις δηλώσεις του αλλά αυτές έπρεπε έτσι κι αλλιώς να τις κάνει. Ένιωθε και ο ίδιος ότι τόσο σαν πολιτικός όσο και σαν άνθρωπος δεν μπορούσε να σιωπά αυτές τις ώρες.

Σε λίγο θα ξεκινούσε το έκτακτο Υπουργικό συμβούλιο και έπρεπε να πάει στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής. Το μυαλό όμως του Ανδρέα ήταν στα νοσοκομεία. Αυτές οι στιγμές ήταν πιο πολύ ο Γιατρός παρά ο πολιτικός.

-Κύριοι, ακούστηκε στους παρισταμένους, θέλω να πάω να επισκεφθώ τους σοβαρά τραυματισμένους στο Νοσοκομείο. Ποιος θα με συνοδεύσει ;

Αλληλοκοιτάχτηκαν αρκετοί στα πολιτικά στελέχη εκεί μπροστά αλλά η φωνή του Αρχηγού της Αστυνομίας ήταν παγωμένη:

-Πολύ φοβάμαι κ. Υπουργέ ότι αυτό δεν είναι δυνατόν...!

-Γιατί κ. Γραμματικάκη ; δεν σας καταλαβαίνω.

-κ. Υπουργέ, πριν λίγο ο εκπρόσωπος τύπου του Υπουργείου με δύο ανώτατα στελέχη της Αστυνομίας προσπάθησαν να προσεγγίσουν το Νοσοκομείο για να έχουμε στοιχεία και εικόνα...

-Και λοιπόν ;

Ο Στρατηγός κόμπιασε απαντώντας

-Το πλήθος ήταν απόλυτα επιθετικό απέναντί τους. Κινήθηκαν με άγριες διαθέσεις. Για να μην έχουμε περισσότερη ένταση αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, καταλαβαίνετε.

-Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω κ. Γραμματικάκη. Γίναμε όμηροι της κατάστασης, αν είναι δυνατόν. Ταυτοποιήσατε τουλάχιστον τις διμοιρίες που ξεκίνησαν την επίθεση στρατηγέ ή και αυτό είναι απροσπέλαστο ;

-Έχουν ταυτοποιηθεί κ. Υπουργέ ;

-Μίλησε κανείς μαζί τους ; τι λένε οι επικεφαλής ;

-Σε μια πρώτη κουβέντα αναφέρουν ότι αποκόπηκαν από τους υπόλοιπους. Η Στιγμή της επίθεσης τους βρήκε απροετοίμαστους. Οι εκρήξεις στα πόδια τους προκάλεσαν πανικό...

-Εσύ το δέχεσαι αυτό Στρατηγέ ; εκτός αν είχες στείλει εκεί τίποτα ...μαθητούδια της σχολής που στο πρώτο μπαμ θα έβγαζαν τα κουμπούρια. Όλες οι δυνάμεις είχατε εντολή να μην είναι στα πόδια των διαδηλωτών και ...όλως τυχαίως μου λες ότι αυτοί αποκόπηκαν. Και όχι απλά αποκόπηκαν αλλά πέταξαν και χημικά, αυτό μου λες. Και στη συνέχεια πίεσαν και τον κόσμο που έφευγε πανικόβλητος, έτσι ;

-κ. Υπουργέ αν νομίζετε ότι...

-Ξέρω πολύ καλά τι νομίζω Στρατηγέ και το κακό για σένα είναι ότι το ξέρεις και εσύ...! αλλά να ξέρεις ότι αυτό δεν θα μείνει έτσι αναπάντητο. Θα κινήσω Γη και Ουρανό για να βρω την αλήθεια.

Ο Αρχηγός είχε κοκκινήσει. Αποτραβήχτηκε στη γωνιά αμίλητος. Την ίδια στιγμή με την άκρη του ματιού του είδε τη Δέσποινα να έρχεται προς το μέρος του με ένα κινητό τηλέφωνο στο χέρι. Στάθηκε μπροστά του, ακίνητη, σιωπηρή.

-Τι συμβαίνει Δέσποινα ;

-κ. Υπουργέ...

-Μίλα πανάθεμά με

-Μίλησα με το κεντρικό Νοσοκομείο, όπως μου είπατε

-Λοιπόν...

-Ο Άνθρωπος για τον οποίο μου ζητήσατε να βρω στοιχεία...

Ο Ανδρέας την άρπαξε απ το χέρι. Τραβήχτηκαν μόνοι μέσα στο προσωπικό του γραφείο. Ο Ανδρέας έκλεισε πίσω του την πόρτα με ορμή. Γύρισε και την κοίταξε

-Ο Αργύρης Πατεμτζής ;

-Ναι κ. Υπουργέ.

-Που είναι μίλα...!

-Είναι ο ένας από τους τρεις σοβαρά τραυματισμένους.

....................

-Είσαι σίγουρη ; διασταυρωμένο ;

-Ναι κ. Υπουργέ.

Ο Ανδρέας άφησε το χέρι της με ένα ύφος απόγνωσης. Έκανε λίγα βήματα μπροστά στο γραφείο του εντελώς μηχανικά. Το βλέμμα του απλώθηκε στον ορίζοντα έξω από τα γυάλινα τμήματα του γραφείου του. Η Φωνή του αντήχησε ξανά μουδιασμένη.

-Σε τι κατάσταση είναι Δέσποινα ;

Η Γραμματέας του κοντοστάθηκε. Του έριξε μια ματιά κλεφτή και συνέχισε αργά.

-Δύσκολα κ. Υπουργέ. Έχει πολλά τραύματα και αναπνευστικά προβλήματα. Αν δεν ήταν η ηλικία του τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Όμως τώρα... καταλαβαίνετε.

Ο Ανδρέας κούνησε το κεφάλι του συγκαταβατικά και συνέχισε χωρίς να κοιτάζει

-Τι λεπτομέρειες σου είπαν Δέσποινα ;

-Είναι σε καταστολή κ. Υπουργέ. Έχει σοβαρές κακώσεις αλλά το βασικότερο είναι το αναπνευστικό. Έμεινε πολύ ώρα στην επιρροή των χημικών. Αν περάσουν δύο εικοσιτετράωρα έτσι σταθερά χωρίς επιπλοκές, τότε θα έχει διαφύγει τον κίνδυνο.

-Μάλιστα...

Έκανε κάποια βήματα προς τα μεγάλα παράθυρα. Αργά, ακανόνιστα. Έμοιαζαν να γίνονταν ασταθή . Πλησίασε στο πρεβάζι και το βλέμμα του ξεμάκρυνε πέρα στο βάθος του ορίζοντα. Στον νου του σχηματίστηκαν αργά και θαμπά κάποιες άμορφες εικόνες από το μακρινό παρελθόν. Στο κύλισμα του χρόνου και καθώς οι εικόνες άρχισαν να αποκτούν μια οντότητα στη σκέψη του σαν να έβλεπε τον εαυτό του στα νιάτα του, ένας νεαρός πρωτόβγαλτος γιατρός κάπου εκεί στη Λέρο. Εκεί στο στρατόπεδο, στο Παρθένι. Και κάπου εκεί ανάμεσα στις μορφές των κρατουμένων να, ξεχώρισε την ταλαιπωρημένη αλλά χαμογελαστή μορφή του ανθρώπου που έμελλε να γνωρίσει εκεί μέσα, να συνδεθεί μαζί του για χρόνια πολλά. Στα δακρυσμένα του μάτια ίσια στον ορίζοντα σαν να ήθελε να τον τρυπήσει, σαν να ήθελε να φέρει το χρόνο πίσω, εικόνες έπεφταν καρέ με τον Αργύρη Πατεμτζή στη ζωή τους εκεί, εκείνου μέσα από τα κάγκελα της εξορίας και τον ίδιο μετά να φεύγει, λεύτερος μέχρι να τον συναντήσει κάποιες άλλες μέρες στις επισκέψεις του.

Ο Χρόνος γύρω του είχε σταματήσει. Δεν άκουγε φωνές, δεν αφουγκράζονταν ομιλίες. Μονάχα που στις εικόνες αυτές κάπου σαν εφιάλτης ξέμακρος έμπαινε μια πολύβουη κραυγή

“Δολοφόνοι”

Το βλέμμα του έπεσε κάτω στο δρόμο έξω απ το Υπουργείο. Θαμπά ξεχώριζε τις χιλιάδες υψωμένες γροθιές των διαδηλωτών.

Και ανάμεσά τους, το πρόσωπο του Αργύρη άκαμπτο, παγωμένο, ανέκφραστο, νεκρό.

Όλα σαν να έγιναν μαύρα γύρω του. Σαν μια βαριά σκούρα αυλαία να έπεσε τυλίγοντάς τον σε έναν χώρο και χρόνο χωρίς ορισμό.

.......................................................

.......................................................

Τέσσερις Μήνες μετά...

Το δείλι που έπεφτε γοργά έδινε στον ουρανό υπέροχα χρώματα. Είχε για τα καλά καλοκαιριάσει. Το σούρουπο τοποθετούσε τις δικές του σκιές στα δέντρα και στα πρόσωπα της μεγάλης παραλίας. Στο βάθος το μικρό πέλαγος είχε στο γαλάζιο του πάρει βαθυκόκκινες ανταύγειες από τη Δύση του ήλιου. Μια μικρή τοπική αύρα έδινε παντού τις ανάσες της.

Οι δύο αντρικές φιγούρες που περπατούσαν αργά στην παραλία έμοιαζαν από μακριά σαν σκούρα μικρά κουκλάκια. Σαν πλησίαζες κοντά θα έβλεπες πλέον καθαρά τις μορφές τους.

Ηλικιωμένοι και οι δύο αλλά όσο γίνονταν ακμαίοι για τα χρόνια τους περπατούσαν σιωπηλοί κατά μήκος της ακτής με τα χρώματα του δειλινού να τρεμοπαίζουν στα πρόσωπά τους.

Ο Ένας από αυτούς, ο γεροντότερος, βοηθούσε τα βήματά του με ένα ξύλινο ραβδί που του έδινε στήριξη στο ένα του πόδι.

Ο Ανδρέας Χρονάκης και ο Αργύρης Πατεμτζής ήταν πάλι εκεί μετά από καιρό. Στην πλέον γνώριμη για αυτούς παραλία. Περπατούσαν πλάι-πλάι, ο ένας δίπλα στον άλλο. Με τα πρόσωπά τους να κοιτάζουν πέρα στο βάθος του ουρανού. Ο Αργύρης φαινόταν τώρα πια πιο ταλαιπωρημένος, ήταν και τα βήματά του λίγο ασύμμετρα, έτσι που το ξύλινο μπαστούνι του να του έδινε σημαντική βοήθεια στη στράτα του.

Περπατούσαν σαν ένα παράξενο κενό να έχασκε ανάμεσά τους. Παρά τα μικρά εκατοστά που ξεχώριζαν τα σώματά τους, λες και μια παγωμένη απόσταση είχε θρονιαστεί εκεί να τους χωρίζει. Ένας αόρατος τοίχος.

Πρώτος έσπασε τη σιωπή ο Ανδρέας:

-Άραγες θα με συγχωρήσεις ποτέ ;

Ακολούθησαν δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής που για τον Ανδρέα που καραδοκούσε δραματικά μια απάντηση έμοιαζαν ώρα. Ο Αργύρης δίπλα του, χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει ακούστηκε:

-Τι σε κάνει να νιώθεις αυτήν την ανάγκη ;

-Πολλά, πάρα πολλά, αποκρίθηκε ο άλλος.

-Όπως ;

-Θα με συγχωρήσεις για αυτά που έγιναν ; σε ρωτώ

- Ανδρέα...

(άκουσε να τον προσφωνεί με μια ηρεμία στον τόνο της φωνής του που τον γαλήνεψε)

-Ανδρέα, στο είπα και τότε, το θέμα δεν είναι προσωπικό. Το να σε συγχωρήσω ή όχι έχει να κάνει με μια πράξη που έχει άμεσο προσωπικό χαρακτήρα. Εδώ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Εδώ υπάρχει να σε καταλάβω ή όχι.

-Έστω...

-Όταν εκείνο το βράδυ που συναντηθήκαμε, μου μίλησες, σου είπα ότι είσαι ένα πολιτικό πρόσωπο με κάποιο πολύ συγκεκριμένο ρόλο. Ανδρέα.... δέχτηκες να υπηρετήσεις έναν ρόλο. Καλώς ή κακώς το δέχτηκες. Σε γνωρίζω χρόνια. Σαν άνθρωπο δεν διέκρινα δόλο στην απόφασή σου. Όμως, καλέ μου και παλιέ μου φίλε, η ανάληψη κάποιων ρόλων παράγει ευθύνες. Πίστεψες σε αυτήν την πολιτική. Την υπηρέτησες. Σε ένα κρίσιμο πόστο. Έχεις μεγάλες και σοβαρές πολιτικές ευθύνες. Αυτό ναι, μπορώ να στο καταλογίσω.

-Πάλεψα Αργύρη, το ξέρεις.

-Δεν στο ισοπεδώνω. Αλλά... πάλεψες να κάνεις τι ακριβώς ; έχοντας κατά νου μια ρομαντική εικόνα εξιδανίκευσης ότι με μια πολιτική διαχείριση θα ανατρέψεις τους συσχετισμούς. Και ναι, την είχες την καλή πρόθεση. Εσύ και κάποιοι άλλοι. Όμως την κρίσιμη ώρα ; την ώρα της σύγκρουσης ; εκεί Ανδρέα μετράνε άλλα. Η μεγάλη επιλογή κρίνεται συλλογικά όχι προσωπικά. Ο Δρόμος της διαχείρισης και ο δρόμος της ανατροπής. Η ακροβασία οδηγεί στην καταστροφή. Και αυτή η καταστροφή δεν χτυπάει μονάχα εσένα ή κάποιους άλλους αλλά δυστυχώς παίρνει στο λαιμό της την κοινωνία.

-Τα έλεγες και κάποτε άλλοτε αυτά.

-Ανδρέα μου, η ιστορία εξελίσσεται αλλά οι νόμοι της δεν αλλάζουν.

-Αργύρη, μέτραγα τις μέρες τότε μέχρι να συνέλθεις σαν να γύριζε αντίστροφα η ζωή μου. Ευτυχώς δεν χάθηκαν ζωές.

-Σακατεύτηκαν όμως άνθρωποι...

-Μέτραγα το χρόνο μέχρι να μάθω τα νέα σας λεπτό προς λεπτό. Κάθε είδηση από τους γιατρούς την περίμενα με κομμένη την ανάσα ώσπου ήρθε η πρώτη λύτρωση με τα καλά νέα.

Συνέχιζαν να περπατούν στη μεγάλη ακρογιαλιά.

-Τελικά τι έγινε εκείνο το απόγευμα Ανδρέα ;

Ο Ανδρέας πήρε μια βαθιά ανάσα για να βρει τη δύναμη να κάνει την χρονική του αναδρομή.

-Πήγαμε στο Υπουργικό Συμβούλιο. Σχεδόν όλοι με κοίταζαν σαν το μαύρο πρόβατο που λέρωνε την πολιτική τους διαδρομή και απειλούσε την κυβερνητική τους ασφάλεια. Ο Πρωθυπουργός ήταν έτοιμος.

Χαμογέλασε λίγο πικρά

-Σαν να του έπεσε το λαχείο...! σαν ένα δώρο στις επιλογές του. Φυσικά μου φόρτωσε τα πάντα.

-Και εσύ ; τι στάση κράτησες εσύ ;

-Τι στάση μπορούσα να κρατήσω Αργύρη ; στάση εξόδου. Ήταν φανερό ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος και επιλογή. Μίλησα ωμά και καταγγελτικά για όσα παίχτηκαν. Είπα ευθέως την άποψή μου ότι η επίθεση στους συνταξιούχους ήταν ενταγμένη σε σχέδιο για να ακυρώσουν την εξάρθρωση του μηχανισμού της τρομοκρατίας.

-και ;

-ελάχιστων ίδρωσε το αυτί τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις ξέρεις καλά ότι υπερισχύει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της εξουσίας.

-Που καταλήξατε ;

-Η Απόφαση για την εκπαραθύρωσή μου ήταν ειλημμένη ήδη. Δεν τους έκανα αυτή τη χάρη. Παραιτήθηκα και το ανακοίνωσα.

-Και η άλλη υπόθεση ;

-Η άλλη υπόθεση... με την κυβέρνηση και τα κόμματα στα κάγκελα, τα μέσα ενημέρωσης να ουρλιάζουν για τον Υπουργό ασφαλείας και τον κόσμο, αυτός δικαιολογημένα, απέναντί μου, τι θα έβγαινα εκείνη τη στιγμή να πω και να κάνω Αργύρη.

-Ξέρεις τι απέγινε ;

-Με τον Ταξιάρχη και τη Δέσποινα φύγαμε όπως ήταν φυσικό από το Υπουργείο. Μετά από πολύ καιρό πήρα τηλέφωνο τον Αξιωματικό που συνεργαζόμουνα στις έρευνες. Έναν εξαίρετο άνθρωπο. Τον είχαν μεταθέσει σε μια άλλη Υπηρεσία.

-Μάλιστα... ποιος ξέρει... κούνησε το κεφάλι του ο Αργύρης.

-Έτσι έκλεισε ο κύκλος μου ως ...κυβερνητικό στέλεχος αγαπητέ μου φίλε.

-Ανδρέα, δεν θέλω να σου κάνω μαθήματα και βαθυστόχαστες αναλύσεις. Θα μπορούσα να στο κάνω. Να σου πω για το ρόλο τους, τις μεθόδους τους και άλλα πολλά. Προτιμώ να άλλαξε το δικό σου αισθητήριο απέναντι σε αυτές τις αυταπάτες, να μεγάλωσε η εμπειρία σου.

-Θέλοντας και μη έγινε αυτό. Αλλά...

-αλλά ;

-Αυτό το “Δολοφόνοι” δεν θα το ξεχάσω ποτέ Αργύρη...! με σημάδεψε σαν άνθρωπο.

-Τους κρατάς κακία ;

-Εγώ ; φυσικά όχι...! μονάχα πίκρα νιώθω...! όχι για τον κόσμο. Αυτό εισέπραξαν αυτό εξέφρασαν. Χτυπήθηκαν, μάτωσαν, κινδύνεψαν. Πίκρα νιώθω γιατί είναι... πως να το πω... αντιφατικό. Να ήθελες να κάνεις τόσα πολλά, να προσφέρεις... να αποκαλύψεις... και άξαφνα να έχουν τη δύναμη κάποιοι να σε ακυρώνουν με τρόπο τρομακτικό.

-Όσο οι μηχανισμοί αυτών των κύκλων Ανδρέα μου παραμένουν στο απυρόβλητο αυτοί θα έχουν και το πάνω χέρι. Αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα αυτής της εμπειρίας μία ακόμα φορά.

Έμειναν λίγο σιωπηροί. Μετά ο Ανδρέας γύρισε και τον έπιασε από τον ώμο.

-Πως είσαι τώρα ; είσαι καλύτερα ;

-Αν εξαιρέσεις το πόδι μου μετά τα τραύματα που με δυσκολεύει στο περπάτημα, τα άλλα ας πούμε τα ξεπεράσαμε.

-Αν πάθαινες κάτι δεν ξέρω....

-Είναι λάθος αυτό που λες, δεν ήμουν μόνο εγώ.

-Ναι αλλά εμείς....

-Ας γυρίσουμε σελίδα Ανδρέα σε αυτό. Κοίταξε να βρεις τις ισορροπίες σου τώρα, υπάρχει δρόμος για μπροστά. Τι θα κάνεις, τι σχέδια έχεις ;

-Σε πρώτη φάση γυρίζω στη δουλειά μου, σε αυτό που τουλάχιστον ξέρω καλά. Στην Ιατρική. Μετά θέλω να μιλήσω. Κάποια στιγμή θέλω να τα πω όλα αυτά που δεν μπόρεσα. Ξέρω ότι ίσως μοιάζει λίγο παράταιρο.

-Και επικίνδυνο θα έλεγα εγώ, πρόσθεσε ο Αργύρης,

-Ας πάρω και εγώ το ρίσκο μου, αλλά στην κατάλληλη στιγμή. Ως τότε ξαναγυρίζω στους ανθρώπους. Αν βέβαια μου συγχωρήσουν ποτέ εκείνη τη μέρα. Εσύ ;

-Εγώ, θα είμαι εδώ, να σε γκρινιάζω, να σου κάνω κατήχηση. Να μοιράζομαι πάλι τη θεραπεία μου μαζί σου όπως τότε στις παλιές εκείνες μέρες. Βλέπεις διάολε, η ζωή επέλεξε να μας κρατά σε αυτό το δίδυμο “γιατρού-ασθενή” κάτω από πολύ παράξενες συνθήκες δοκιμάζοντάς μας έστω και σκληρά.

Γύρισε ο ένας αντίκρυ στον άλλο.

-Αδελφέ μου...! ψέλισσε ο Ανδρέας δυνατά. Κάποιος από απόσταση θα παραξενεύονταν με το θέαμα που έδιναν εκεί καταμεσής της ακρογιαλιάς, στο χρώμα του δειλινού. Δύο παλιόγεροι αγκαλιασμένοι ο ένας στον ώμο του άλλου με τα βλέμματα των λίγων περαστικών να κάνουν ένα εκφραστικό travelling ολόγυρά τους κυκλικά.

.................................................

Ο Νεαρός άντρας τράβηξε κουρασμένα το σώμα του πίσω στην πολυθρόνα του γραφείου του. Τύλιξε τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του και απομάκρυνε το βλέμμα του από την μεγάλη οθόνη του υπολογιστή στο γραφείο του. Δίπλα του ήταν ανοιχτό ένα πρόχειρα δεμένο εκτυπωμένο σύνολο. Μπροστά του είχε ένα μπλοκ πάνω στο οποίο κράταγε σημειώσεις. Δεξιά του ήταν επίσης στοιβαγμένα και κάποια άλλα ακόμα. Το φως του γραφείου του φώτιζε το ανοιχτό ήδη έγγραφο κειμένου στον Υπολογιστή του. Τράβηξε λίγο το βλέμμα του για να ξεκουραστεί. Πίσω του στο ημίφως άνοιξε η πόρτα. Πριν προλάβει να γυρίσει ένιωσε δύο γυναικεία χέρια να τον αγκαλιάζουν τρυφερά στους ώμους του και η φωνή της έσπασε την απόλυτη σιωπή στο χώρο.

-Δημήτρη, δεν έχεις τελειώσει ακόμα ;

Εκείνος γύρισε το πρόσωπό του προς τα πάνω χωρίς να σηκωθεί. Η Θέα του γλυκού προσώπου της γυναίκας που του μίλησε μπήκε στο πλάνο των ματιών του. Άπλωσε και εκείνος τα χέρια του νωχελικά προς τα πάνω καθώς αυτά δέθηκαν με τα δικά της.

-Ηρώ... την καλοδέχτηκε με ένα τρυφερό φιλί. Εκείνη έκατσε κοντά του στην διπλανή πολυθρόνα τακτοποιώντας τα προσωπικά της πράγματα.

-Σχεδόν έχω τελειώσει, ναι.

-Σε πήρε η νύχτα, ξέρεις τι ώρα είναι ;

-Τι ;

-Περασμένες δέκα.

-Έπρεπε να το τελειώσω, δεν είχα άλλο χρόνο, ο διευθυντής παραγωγής με πίεζε. Ήθελε την εισήγησή μου πριν το τέλος της βδομάδας.

Η Ηρώ είχε πλέον καθίσει δίπλα του, τον ρώτησε:

-Τι είναι τελικά όλο αυτό ;

-Κοίτα η παραγωγή θέλει μέσα στο καλοκαίρι να ξεκινήσουμε γυρίσματα σε ένα καινούργιο φιλμ. Ο Δικός μου διάλεξε τρία μυθιστορήματα που έχει στα χέρια του, μου τα έδωσε για να δουλέψω πάνω σε ένα πιθανό σενάριο, να δούμε τι μπορούμε να επεξεργαστούμε και να του κάνω την εισήγησή μου.

Η γυναίκα δίπλα του, καλοφτιαγμένη κάπου στα τριανταπέντε άναψε τσιγάρο και συνέχισε την ερώτησή της:

-Τι υλικό είχες στα χέρια σου ;

-Ένα αστυνομικό, ένα ερωτικό δράμα και αυτό εδώ που σχεδόν το έχω στο τέλος, της είπε δείχνοντας την εικόνα στην Οθόνη του με το ανοιγμένο έγγραφο.

-Τι είναι αυτό ;

-Αααα, έκανε εκείνος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αυτό είναι κάτι διαφορετικό.

-Δηλαδή ;

-Ένα πολιτικό θρίλερ καλή μου...!

-Πολιτικό θρίλερ ; έκανε εκείνη με εμφανή την περιέργεια.

-Ναι, όπως το ακούς. Κάτι ασυνήθιστο για τα Ελληνικά δρώμενα. Κάτι έξω από τα γνωστά με τις συνήθεις φόρμες.

-Πως το είδες ; αξίζει ;

-Προσωπικά μου αρέσει πολύ Ηρώ. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό θεματολογικά από όσα τρέχουν σε τίτλους, θέμα και είδος. Είναι πολύ τολμηρό, αποκαλυπτικό. Αν θες κουμπώνει και με την σημερινή πραγματικότητα, με όσα ζούμε. Τι να σου πω, εμένα μου αρέσει.

-Σε βλέπω ενθουσιασμένο.

-Εντάξει. Σαν θέμα με τάραξε πολύ. Ναι, μου αρέσει. Βέβαια θέλει παρεμβάσεις. Θέλει κουβέντα. Αλλά έχει άνετα τη δυνατότητα να επεξεργαστεί σεναριακά και να ανέβει σαν ταινία. Και ξέρεις κάτι ; ε να πούμε και να δώσουμε κάτι διαφορετικό βρε παιδί μου.

-Τίτλος του ;

-”Political correct”

-Ααα φαντάζει ξεχωριστός.

-Και πίστεψέ με είναι πολύ ...κινηματογραφικός.

-Τι θέμα έχει ;

-Είναι πολύ σκοτεινό, παρασκηνιακό. Με θέμα ένα επικείμενο τρομοκρατικό χτύπημα το οποίο ο κεντρικός ήρωας και Υπουργός ασφαλείας ανακαλύπτει και θέλει να φέρει στο φως το δίκτυο που κρύβεται πίσω του.

-Μυρίζει ...ίντριγκα

-Ηρώ και όχι μόνο...! σε εκπλήσσουν οι ανατροπές του. Και οι χαρακτήρες του πραγματικά εντυπωσιακοί. Θέλει χρόνο να στο παρουσιάσω.

Η νεαρή κοπέλα άπλωσε το χέρι της τρυφερά στο δικό του.

-Δεν πάμε καλύτερα λίγο έξω για φαγητό ; και οι δύο έχουμε ανάγκη για ξεκούραση.

Γουργούρισε τρυφερά δίπλα του με εκείνον να χαμογελά και να ανταποκρίνεται.

-Δεν έχεις άδικο. Και εγώ το θέλω...!

-Μόνο το ...φαγητό θέλεις ; ακούστηκε εκείνη σαν γάτα που ερωτοτροπεί ολόγυρά του.

Άπλωσε το χέρι του στα μαλλιά της. Το χάδι του ήταν τρυφερό και το φιλί του εκδηλωτικό.

-Μμμμμ, μουρμούρισε εκείνος συνεχίζοντας: “ένα καλό φαγητό με μια παρουσία σημαντική ανοίγει την πόρτα σε πολλά...”

-Άντε πάμε, ετοιμάσου, ξεσηκώθηκε εκείνη μαζεύοντας τα πράγματά της τραβώντας και εκείνον απ την πολυθρόνα του γραφείου του. “Πάμε και στο δρόμο μου λες λεπτομέρειες για το Political correct”.

Κατέβηκαν, μπήκαν στο αυτοκίνητο του Δημήτρη και ξεκίνησαν. Η νύχτα είχε πέσει πλέον για τα καλά στην πόλη. Αποφάσισαν που θα πάνε. Κάποια Ελληνικά τραγούδια από το ραδιόφωνο γέμιζαν διακριτικά το χώρο. Είχαν ήδη αρχίζει να κουβεντιάζουν πάνω στις λεπτομέρειες του μυθιστορήματος που δούλευε ο Δημήτρης. Της έλεγε τα σημεία του, τις ανατροπές του, το περιβάλλον δράσης. Η Ηρώ άκουγε προβληματισμένη και εντυπωσιασμένη.

-Γίνονται άραγε αυτά βρε Δημήτρη ; υπάρχει άραγε τέτοιο μαύρο παρασκήνιο να λειτουργεί ;

Ο Δημήτρης με ένα νεύμα του αντάμα με ένα χαμόγελο όλο νόημα έγνεψε στα λεγόμενά της. Την ίδια ακριβώς στιγμή η φωνή του εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού τους διέκοψε απότομα:

-”Αγαπητοί ακροατές, διακόπτουμε τη ροή του προγράμματός μας, για να σας μεταδώσουμε μια έκτακτη είδηση”.

Κοιτάχτηκαν και οι δύο ξαφνιασμένοι γεμάτοι ερωτήματα. Τα λόγια που ακολούθησαν ακούστηκαν στα αυτιά τους σαν πιστολιές

“Έκρηξη σημειώθηκε πριν λίγο σε σταθμευμένο αυτοκίνητο δίπλα στο εμπορικό κέντρο The Market. Η Έκρηξη ήταν ισχυρότατη. Εκτιμάται ότι το αυτοκίνητο ήταν παγιδευμένο με εκρηκτικό μηχανισμό που τέθηκε σε λειτουργία-ευτυχώς-σε λάθος στιγμή για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο. Η Περιοχή έχει αποκλειστεί ήδη από αστυνομικές δυνάμεις και στο σημείο σπεύδουν ειδικευμένες μονάδες όπως και μονάδες άμεσης βοήθειας. Θα είμαστε σε συνεχή ροή μετάδοσης ειδήσεων”.

Ο Δημήτρης και η Ηρώ σοκαρίστηκαν.

Εκείνος γύρισε το πρόσωπό του και το γεμάτο αγωνία και τρόμο βλέμμα του βρήκε το δικό της.

-Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν...! κατάφερε να ψελίσσει ενώ η σκέψη του ταξίδευε σε πολλά.

ΤΕΛΟΣ

Σημείωση Πνευματικής Ιδιοκτησίας:

Το παρόν είναι δημιούργημα προσωπικής μου πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν επιτρέπεται η Αντιγραφή, η Αναδημοσίευση, η οποιαδήποτε χρήση κειμένων χωρίς την έγγραφη Άδειά μου. 

Important Note:

The reproduction, publication, modification, transmission or exploitation of any work contained herein for any use, personal or commercial, without my prior written permission is strictly prohibited.

Κάθε αναφορά του παρόντος διηγήματος σε χώρους, προσωπα, δρώμενα είναι απόλυτα φανταστική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.