"Ντάμα Κούπα στο Σκοτάδι" (Διήγημα)

“Ντάμα Κούπα στο Σκοτάδι”

Η Καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Άνοιξε τα χαρτιά που κρατούσε. Ήταν δυό τους στην παρτίδα.

“Τα ρέστα μου” χτύπησε η φωνή του άλλου σαν πιστολιά. Η Ματιά τους μαχαιριά.

“Δικαίωμα” είπε και ξεδίπλωσε τα χαρτιά του. Ντάμα Κούπα είχε τραβήξει τελευταία.

“Μέσα” απάντησε ξερά. Οι μάρκες μαζεύτηκαν στο κέντρο ένας σωρός που προκαλούσε ψιθύρους ολόγυρα. Σιωπή.

“Τι έχετε”

“Ζευγάρια της Ντάμας”

“Λυπάμαι” είπε ο άλλος με ένα χαμόγελο σατανικό, “Φουλ του Ρήγα με άσσους”.

Έλυσε λίγο τον κόμπο της γραβάτας του κρύβοντας με αξιοπρέπεια τη συντριβή του. Στράγγιξε το ουίσκι του και σηκώθηκε να φύγει.

Στην πόρτα δύο κοστουμαρισμένοι άντρες τον σταμάτησαν διακριτικά.

“Λυπάμαι κ. Βλαδίμηρε, υπάρχει ένα χρέος και... καταλαβαίνετε” του είπε ο ώριμος.

Έριξε μια ματιά δίπλα στον νεαρότερο ξανθομάλλη που έστεκε δίπλα του σαν δίφυλλη ντουλάπα.

“Αντώνη το θέμα είναι δικό μου..!” ακούστηκε μια κρυστάλλινη γυναικεία φωνή πίσω του.

Γύρισε να δει. Με βία κράτησε το τσιγάρο να μην πέσει από το στόμα του. Οι δύο άντρες υποκλίθηκαν με σεβασμό στην λαμπερή Γυναίκα που μπήκε ανάμεσά τους.

“Παρακαλώ κ. Ελίνα” είπε ο ώριμος και παραμέρισαν. Γύρισε και τον κοίταξε ίσια στα μάτια

“Περάστε κ. Βλαδίμηρε...!”

“Ελένη...” τραύλισε.

Διέσχισαν την μεγάλη αίθουσα της λέσχης. Την ακολούθησε εμβρόντητος στο μπαλκόνι του Νεοκλασικού. Τα φώτα της νυχτερινής Αθήνας τρεμόσβηναν στις παρυφές του Λυκαββητού.

“Πάντα μου άρεσε το άρωμα απ τα ζουμπούλια” είπε κοιτώντας τις γλάστρες εκεί. “Έχουν κάτι το μεθυστικό δεν βρίσκεις ;”

“Ελένη....! εσύ ; εδώ ; μα πως ; ” είχε βρει την αυτοκυριαρχία του χωρίς να συνέλθει από την έκπληξή του.

“Τα παιχνίδια της ζωής γλυκέ μου”, τον κοίταξε με τα πανέμορφα καστανά της μάτια. Η κορμοστασιά της, αισθησιακή και λαμπερή μπροστά του.

“Γυρολόγοι της ζωής κ. Βλαδίμηρε, εσύ επαγγελματίας χαρτοπαίχτης, εγώ...” χαμογέλασε “Νομικός σύμβουλος σε μια σειρά ...επιχειρήσεις όπως εδώ”.

“Πάνε τόσα χρόνια...”

“Σε βρήκα εδώ, σε παρακολουθούσα διακριτικά, ρώτησα, έμαθα ”

“Και εμφανίστηκες την κατάλληλη στιγμή”

“Ναι...” απάντησε με μελαγχολικό βλέμμα “εγώ εμφανίστηκα, εσύ... συστημένη επιστολή η απουσία σου”. Σιωπή ανάμεσά τους.

“Πάμε για ένα ποτό ; βαρέθηκα εδώ”

Την ακολούθησε μαγνητισμένος. Ένα ώριμος άντρας έφερε τα γάντια και το Γκρενά παλτό της. Τους άνοιξε στην μεγάλη Chevrolette.

“Αργύρη.. στον Πράσινο Γάτο, ξέρεις” του είπε και ξεκίνησαν.

“Ελένη...” σκέφτηκε δυνατά. Οι αναμνήσεις πλημμύρισαν τη σκέψη του σαν όνειρο. Εκείνος, φοιτητής στην Φυσικομαθηματική το 1962, εκείνη στην Νομική. Οδός Σόλωνος. Ο δρόμος που ένωνε την αγάπη τους. Τον κοιτούσε τρυφερά με λίγη πίκρα. Ήταν ποθητή.

Το Ουίσκι μπροστά στη μπάρα γυάλιζε στο φως με τα πρόσωπά τους. Μίλαγαν ώρες.

“Σε περίμενα εκείνο το βράδυ, δεν ήρθες ποτέ...” του είπε κάποια στιγμή.

“Είχαμε αποφασίσει να φύγουμε δυό μας, στη δική μας ζωή” απάντησε ένοχα.

“Δεν έγινα δασκάλα να σου πω τι θα κάνεις”, του απάντησε τρυφερά.

“Υπάρχει ελπίδα ;” ρώτησαν τα μάτια του σφίγγοντας το χέρι της ζεστά. Εκείνη αναστέναξε

“Είδα το τελευταίο σου χαρτί που τράβηξες. Ήμουν πίσω σου”

“Ντάμα Κούπα..”

“Ναι...! Ντάμα κούπα. Σαν χαρτοπαίχτης ξέρεις τι σημαίνει.

“Ελένη....!”

“Ελίνα... Βλαδίμηρε...! τώρα πια”

***********************************************

Λίγα λόγια για το Διήγημα:

• Ντάμα Κούπα:  στην τράπουλα αντιπροσωπεύει μια τρυφερή και ευαίσθητη Γυναίκα. Με μεγάλη κατανόηση στην αγάπη και τα αισθήματα. Μεγάλη της ικανότητα η πίστη της στο ένστικτό της.
• Η "Ντάμα Κούπα στο σκοτάδι" είναι, θα έλεγα, μια μικρογραφία, αν θέλετε μια εισαγωγή σε ένα noir διήγημα που έχει αρκετό δρόμο να αναπτυχθεί στη συνέχεια. Σκέφτομαι λοιπόν να μην σταματήσει εδώ αλλά να συνεχιστεί.
• Οι δύο τελευταίες φράσεις των δύο πρωταγωνιστών θεωρώ ότι αντανακλούν την αλήθεια αυτής της συνάντησης. Ο Άντρας που στην μνήμη του αναζητά και επαναφέρει την Ελένη που γνώρισε και αγάπησε αλλά και η Γυναίκα που τον επαναφέρει στο ρεαλισμό και στο σήμερα. Η Ελίνα του σήμερα, δεν είναι η Ελένη του τότε. Έχουν μεσολαβήσει άπειρα πράγματα και μεταμορφώσεις και στους δύο. Τέτοιες που οφείλουν να ακροβατήσουν για να παλέψουν την άρση τους. 
• Με λίγα λόγια ότι είναι να κάνουμε οφείλουμε να το ζήσουμε, να το διεκδικήσουμε τη στιγμή που πρέπει. Κάθε αναβολή πιθανά να οδηγήσει σε κατάρρευση του ονείρου.

**********************************************

Το μικρό αυτό Διήγημα αποτέλεσε την Πρώτη από τις δύο μου προσωπικές Συμμετοχές στο Εξαιρετικό Διαχρονικό ΔΙΚΤΥΑΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ   "ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ #13", το οποίο διοργανώνεται κάτω από τη φιλοξενία και τον συντονισμό της Μαρίας στο Ιστολόγιό της εδώ:

Mytripsonblog

Στους Συνδέσμους που ακολουθούν μπορείτε να διαβάσετε όλες τις εξαιρετικές συμμετοχές:

13ο Παιχνίδι με τις Λέξεις. Συμμετοχές 1-5
13ο Παιχνίδι με τις Λέξεις. Συμμετοχές 6-13
13ο Παιχνίδι με τις Λέξεις. Συμμετοχές 14-21

Εδώ θα διαβάσετε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού και την βράβευση, όπως και το εξαίρετο διήγημα της Lysippe που πρώτευσε.

Παίζοντας με τις Λέξεις. Βράβευση και αποτελέσματα 13ου παιχνιδιού

Μία ακόμα φορά να ευχαριστήσω θερμά την Μαρία για την διοργάνωση και φιλοξενία του λογοτεχνικού αυτού δρώμενου που έχει πλέον καταξιωθεί στην δικτυακή γειτονιά για την ποιότητα και το μεράκι του.

Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες και όλους για το χρόνο τους να σταθούν και σε αυτό μου το διήγημα.