H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Σάββατο 28 Απριλίου 2018

"Η Απροσδόκητη Συνάντηση μιας Ξεχασμένης Αθωότητας"


"Η ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΙΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ”


"Θέμη...!" ακούστηκε έντονα η φωνή στα δεξιά του. Ένα μεγάλο Volvo έστεκε δίπλα του και το χαμογελαστή πρόσωπο ενός πενηντάρη άντρα πρόβαλε από το ανοιχτό παράθυρο.
"Ηλία...!" ανταποκρίθηκε με έκπληξη και χαρά.
"Βρε παλιόφιλε, αν είναι δυνατόν... τι κάνεις ; πως είσαι ;"
Έστεκαν στη μέση του δρόμου προκαλώντας αναστάτωση στην κίνηση του μικρού δρόμου.
“Έλα μπες μέσα...!” του είπε ο πενηντάρης οδηγός κάνοντας νόημα “Έλα γιατί εμποδίζουμε...”
Εκείνος ανταποκρίθηκε, μπήκε στο αυτοκίνητο που έκανε λίγα μέτρα πιο κάτω. Σε ένα ελεύθερο μέρος δίπλα σε ένα μικρό πάρκο, ο οδηγός σταμάτησε. Βγήκαν έξω στο πεζοδρόμιο. Για μια στιγμή μετρήθηκαν οι ματιές τους έντονα, γεμάτες συναισθήματα. Ύστερα μια μεγάλη αγκαλιά εγκάρδια έκλεισε τα κορμιά τους προκαλώντας την προσοχή κάποιων περαστικών.
“Βρε Θέμη, πόσο καιρό έχω να σε δώ”, έκανε ο Ηλίας Δρημάδης. Κοντά στα πενήντα του με σπασμένο κουρασμένο πρόσωπο, λίγα άσπρα μαλλιά και ελαφρά κοιλιά.
Ο Θέμης τον κοίταζε προσεκτικά. Αδελφικοί φίλοι από τις παλιές λαϊκές γειτονιές στις Κουκουβάουνες. Χρόνια ολάκερα από παιδιά μέτρησαν τα παιχνίδια τους στις αλάνες με τις θεόρατες μαργαρίτες και τα πολύχρωμα αγριολούλουδα. Ο Ένας δίπλα στον άλλο έριχναν ξύδι στα κοκκινισμένα γυμνά τους πόδια από την επίθεση των τσουκνίδων. Εκεί μέτρησαν τα πρώτα τους εφηβικά όνειρα και σκιρτήματα στην είσοδό τους στον κόσμο της ώριμης νιότης. Μέχρι που....
“Ηλία μου είσαι καλά ;”
“Εντάξει λέω ναι εσύ ;”
Ο Θέμης του έριχνε έντονες ματιές σαν να ήθελε να μετρήσει στο πρόσωπο τα περασμένα του χρόνια.
“Δεν μου λες ; κάνεις τίποτα ; πάμε για καφέ ; έλα μην μου πεις όχι και αυτή τη φορά ;”
Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο κάλεσμά του. Μπήκαν ξανά στο αυτοκίνητο. Το Μεγάλο Καβούρι δεν απείχε πολύ από τη Βούλα όπου είχαν συναντηθεί.
“Τι κάνεις εσύ εδώ ;” του είπε ο Ηλίας “απ ότι ξέρω μένετε Αγία Παρασκευή”
“Ναι καλά θυμάσαι, απλά ήρθα να δω τον κουμπάρο μου, εσύ εδώ ; θέλω να πω πως ;”
Ο Ηλίας χαμογέλασε, αντιλαμβανόταν το ύφος του φίλου του.
“Εδώ μένω Θέμη, εδώ και κάποια χρόνια, εδώ...!”
Ο Θέμης έριξε μια ματιά στο πλούσιο εσωτερικό του εντυπωσιακού αυτοκινήτου και έριχνε ματιές στο φίλο του. Η Παραλία στο Μεγάλο Καβούρι δεν ήταν μακριά. Άφησαν το αυτοκίνητο κάπου στην Αγίου Νικολάου και πήραν τον παραλιακό πεζόδρομο
“Που με πας ;” τον ρώτησε ο Θέμης,
“Έλα θα περπατήσουμε λίγο στην παραλία όπως τότε...μετά από τα αξέχαστα εκείνα μας πάρτυ και θα πάμε εκεί να στο τέρμα, στην Τρύπια Βάρκα”.
Ο Απρίλης είχε μπει πολύ ζεστός εκείνη τη χρονιά. Η φύση ολόγυρα χαμογελούσε στις ζεστές ματιές του ήλιου και άπλωνε τα χρώματά της στις καλημέρες του. Περπατούσαν δίπλα ο ένας στον άλλο.
“Ακόμα βρε φίλε σε περιμένω να πιούμε εκείνον τον καφέ το Πάσχα πριν πέντε χρόνια, θυμάσαι ;” του είπε με μια δόση πίκρας.
“Βρε Ηλία.... ξέρεις... η Νάντια τότε, έπρεπε να βγούμε για ψώνια, δεν προλαβα....”
“Ξέρω ρε φίλε.... ξέρω, πάντα θα υπάρχει μια Νάντια, ένας Γιώργος δεν έχει σημασία το όνομά του, που θα μπει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που μεγάλωσαν μαζί...”
“Γιατί το λες αυτό ;”
“Γιατί πάντα φίλε μου σε περίμενα....! κάθε φορά που ερχόσουν Αθήνα τότε από το νησί, σε περίμενα. Καρτερούσα να ξεκλέψεις λίγο, έστω μια ώρα για τον αδελφικό σου φίλο, να τον δεις, να πιεις έναν καφέ μαζί του...”
“Η Ζωή και η καθημερινότητα Ηλία....”
“Ναι, η ζωή...! οι νέες σχέσεις, ένας γάμος, μια καινούργια φαμίλια. Ο σκοπός του ανθρώπου...” σχολίασε ο Ηλίας καθώς το βλέμμα του χανόταν πέρα στη θάλασσα “και έτσι ο κάθε φίλος, χάνεται, ξεθωριάζει η ύπαρξή του, ξεχνιέται η παρουσία του, μπαίνει στα κιτάπια της λήθης αδελφέ. Και κύρια τις μεγάλες ώρες που θα τύχουν στη ζωή του...”
“Μιλάς για τότε ;....” ρώτησε με απορία ο Θέμης.
“Και για τότε αλλά και χωρίς το τότε...”
“Βρε Ηλία τι είχε γίνει στην Τράπεζα ;”
“Ναι, δεν ξέρεις λεπτομέρειες, ήσασταν στο Νησί ακόμα...”
“Λοιπόν ;”
Ο Ηλίας έσκυψε το κεφάλι στο χώμα καθώς μετρούσε τα βήματά του στη χωμάτινη διαδρομή τους.
“Ο Διευθυντής τότε, τράβαγε παράνομα λεφτά από ξεχασμένους λογαριασμούς, ολάκερη κομπίνα είχε στήσει με τον μεγάλο. Δήθεν άλλαζαν στοιχεία λογαριασμών, τους ενεργοποιούσαν, με σκηνική παρουσία των δικαιούχων. Πολλές χιλιάδες φίλε, πολλές...”
“Και εσύ που έμπλεξες ;”
“Εγώ ε ; ο αφελής προϊστάμενος, που έβαζα την υπογραφή μου φυσικά σε έγγραφα μετά από μήνες, δήθεν ξεχασμένα, που έπρεπε να τα τακτοποιήσουμε ομαδικά μπας και σκάσει καμιά επιθεώρηση”
“Και ;”
“Η Υπόθεση έσκασε... και φυσικά ο απλός προϊστάμενος με την υπογραφή του φαρδιά πλατιά στήθηκε στην πυρά με συνοπτικές διαδικασίες...”
“Σε διώξανε ;”
“Το να με διώχνανε μόνο ήταν το καλό σενάριο. Η Τράπεζα σε αυτές τις περιπτώσεις διψάει για αίμα. Να εξιλεωθεί στα μάτια της πελατείας και της κοινής γνώμης. Το άψογο σύστημα απέναντι στον διεφθαρμένο υπάλληλο. Διώχτηκα ποινικά...! φυλάκιση με αναστολή”
“Τι λες βρε παιδί μου ;”
Είχαν πια φτάσει στην “Τρύπια Βάρκα”, έκατσαν, παράγγειλαν τους καφέδες τους, είπαν δύο-τρία άλλα πράγματα απλά, καθημερινά και κάποια στιγμή ο Θέμης ρώτησε
“Η Μάρθα τι κάνει ; τα παιδιά ;”
Το πρόσωπο του Ηλια γέμισε σκοτάδι.
“Η Μάρθα έφυγε... δεν μπορούσε να μένει μαζί με έναν καταχραστή, με έναν κλέφτη...οι γονείς της, το περιβάλλον της...”
“Απαράδεκτη...!”
“Ίσως και όχι Θέμη...! στον κόσμο της έπεσε η σκηνή μιας ζωής δίπλα σε έναν άνθρωπο απατεώνα. Τι να κάνει ;”
“Τα παιδιά ;”
“Την ακολούθησαν, βέβαια εντάξει βλεπόμαστε αλλά ξέρεις... αργά και που... τυπικά. Ο Πατέρας...”
“Εσύ τι έκανες ; βλέπω, θέλω να πω πως...”
Ο Ηλίας κούνησε το κεφάλι, γέλασε λίγο πικρά.
“Το αυτοκίνητο ε ; η εικόνα του πλούτου, ναι. Ο Παλιός σου φίλος κουράστηκε Θέμη...! ο παλιός καλός σου φίλος ξεπουλήθηκε. Βαρέθηκε να μετράει και να γλύφει μονάχος τις πληγές του. Γύρεψε φίλους, γνωστούς, αλλά.... όπως είπες και εσύ μια Νάντια... τα ψώνια... πάντα υπήρχε κάτι”
“Τι εννοείς ξεπουλήθηκε ;”
“Θέλω να πω ότι μετά.... βρήκα κάτι Ολλανδούς, μια πολυεθνική, ξέρεις αυτοί δεν πολυνοιάζονται για το παρελθόν σου. Αν μυριστούν ότι τους είσαι κατάλληλος και ανεβάζεις τα εξτρέ των λογαριασμών τους είσαι το αστέρι τους. Αναστολές δεν έχουν..”
“Δεν το βλέπω άσχημο για να νιώθεις ενοχές...”
“Υπερτιμολογήσεις, τριγωνικές πιστώσεις, ξέπλυμα συναλλαγών, έτσι ανέβαινα στα σκαλιά της επιστροφής στην οικονομική επιτυχία και ...αναγνώριση”
“Μετάνοιωσες ;”
“Έχει σημασία τώρα πια ; Ο Παλιός Ηλίας πέθανε Θέμη....! αυτός που πήγαινες μαζί του στο καλοκαιρινό σινεμαδάκι στις Κουκουβάουνες, δεν υπάρχει πιά....”
Τα μάτια του βάρυναν. Έγιναν υγρά. Ένας κόμπος τον ενοχλούσε στο λαιμό καθώς ρούφαγε άπληστα τον καπνό από το τσιγάρο του.
“Εκείνος ο Ηλίας της αθωότητας, της απλοϊκής αφέλειας, χτύπησε πολλές πόρτες τότε. Έψαξε φίλους, γύρεψε κατανόηση από τους δικούς του. Δεν τον πίστεψε κανείς. Βλέπεις ήταν για όλους ένας υπάλληλος που δεν σεβάστηκε τη δουλειά του και τους απλούς καταθέτες”
“Στάσου ρε Ηλία. Δεν έγινε δίκη ; δεν το πάλεψες ; μην τρελαθώ τώρα...”
“Αχ βρε Θέμη, ακόμα είσαι στην εποχή των ονείρων και της δικαιοσύνης ε ; τι να παλέψω βρε Θέμη ; τον μηχανισμό μιας τράπεζας ; τις υπογραφές μου φαρδιές-πλατιές ; να πω τι στο δικαστήριο ; ότι ο αφελής υπέγραφα εκ των υστέρων ; ε μου ανεγνώρισαν ελαφρυντικά ξέρεις και τη γλύτωσα με αναστολή”
“Έχτισες όμως βλέπω ξανά τη ζωή σου”.
Ο Ηλίας γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια, ίσια στα μάτια.
“Τη ζωή μου ; ναι.... γέμισα ξανά πλούτη, χρήματα, αγαθά...”
“Η Ζωή θέλει αγώνα και αξιοπρέπεια Ηλία....!”
Έσφιξε τα χέρια του δυνατά.
“Πειράζει που δεν είχα τη δύναμη ; πειράζει που νικήθηκα ; πειράζει που ποτέ δεν ενόχλησα κανέναν ; που δεχόμουνα τον συνάδελφο σαν αλληλέγγυο αδελφό ; που αγωνιζόμουνα στο πεζοδρόμιο μαζί του ; “
“Σκόρπισες στον άνεμο πρόχειρα την ιστορία σου Ηλία....”
“Ξέρεις ποιο είναι το πιο εξωφρενικό ; για όλους εκείνους τους καθαρούς που τότε ο καταχραστής Ηλίας ήταν στα απόβλητα μετά έγινε ο “επιτυχημένος” μάνατζερ...! ο παράγοντας που όλοι αποζητούσαν την μεσολάβησή του για οικονομικές συμφωνίες. Ο εκλεκτός πελάτης φίλε στην Τράπεζα που κάποτε με έδιωξε. Και εγώ, ναι εγώ, βουτηγμένος στην ενσωμάτωση έπαιρνα το αίμα μου πίσω μπαίνοντας στα πολυτελή τους γραφεία με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ως εκπρόσωπος της μεγάλης εταιρείας στην οποία έσκυβαν ευλαβικά το κεφάλι”
“Τα γυρίσματα της ζωής ; τι να πω ; όμως....”
“Ναι....! ξεπουλήθηκα....! αποδέχτηκα τις αρχές που πολεμούσα....! μέρα τη μέρα βούλιαζα στην υποταγή και την εξαγορά. Έγινα μοχλός πλούτου για μια εταιρεία. Έγινα εργαλείο της. Και κάθε φορά που μετρούσα το ύψος του λογαριασμού μου βούλιαζα συνειδητά όλο και περισσότερο. Σαν μια κραυγή σε κλεισμένες πόρτες ρε φίλε....! σε αδελφικούς φίλους που πάντα καρτερούσα να με θυμηθούν, να με καλέσουν.”
“Έχουν οικογένεια ρε Ηλία...”
“Ναι, και να την έχουν πάνω απ όλα, αλλά παράλληλα με την οικογένεια, συμπληρωματικά υπάρχει και μια φιλία ρε Θέμη....”
Σταμάτησαν κάποια στιγμή. Σαν τον άνεμο που σωπαίνει και καταλαγιάζει. Ύστερα ο Ηλίας ακούστηκε ξανά
“Σε ευχαριστώ που ήρθες σήμερα εδώ μετά από τόσα χρόνια Θέμη....”
άπλωσε το χέρι του στο δικό του. Το έσφιξε και καθώς το πουκάμισο τραβήχτηκε ψηλότερα το χρυσό του ρολογιού του λαμπύρισε στον ζεστό ήλιο του Απρίλη.
Ο Θέμης ένιωσε το χέρι του να τρέμει ελαφρά. Ήχησε παράξενα στα αυτιά του η φράση του:
“Και.... ρε φίλε.... σαν κλείσεις ξανά κάποιο ραντεβού με ένα σου φίλο από τα παλιά, σε παρακαλώ.... μην τον στήσεις..... να ξέρεις σε περιμένει.... ίσως για πάντα.... ίσως να είναι αυτό που του έχει απομείνει το πιο αληθινό μέσα του πια”





Μην Ξεχνάτε ότι βρίσκεται στο CINEFIL σε Εξέλιξη η: Άσκηση Σεναρίου: "Πες το με Εικόνες"

34 σχόλια:

  1. Γιάννη μου πολύ καλό! Ένας άνθρωπος που αντιμετώπιζε τους γύρω του αλλά και τον σύντροφο του με αφελή εμπιστοσύνη και αδικήθηκε ακριβώς γιατί ήταν εύκολο εξιλαστήριο θύμα, συμβιβάστηκε και αφέθηκε να γίνει ένα με αυτό το σύστημα που κατηγορούσε! Όπως φάνηκε ο ίδιος είχε πρόβλημα κρίσης, αφού ούτε τον σύντροφο του δεν είχε αξιολογήσει σωστά! Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου καλησπέρα σου.
      Κάπως έτσι περπάτησε ο ήρωάς μας. Μια επιλογή που ναι μεν τον επανέφερε και μάλιστα δυναμικά στο προσκήνιο αλλά δεν κατάφερε να γεμίσει το μεγάλο του κενό.
      Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
      Την καληνύχτα μου κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  2. Πολύ ωραίο το κείμενο σου και με ένα σωρό μηνύματα
    Μπράβο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δελφινάκι μου χάρηκα που βρήκες κάποια πράγματα σημαντικά στο μικρό αυτό διήγημα. Ναι, ήθελα να δώσω βάση στα μηνύματα που αναφέρεις.
      Καλό βράδυ καλή μου φίλη και ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  3. Τη ζωή αν δεν τη σεβαστείς σε πληγώνει.
    Σ'αυτή τη δύσκολη κατάσταση που βίωσε ο ήρωάς σου χρειαζόταν σίγουρα ένα φίλο συμπαραστάτη, ένα φίλο να τον βοηθήσει να σηκώσει το βάρος, να κάνει τη μοναξιά λιγότερο μαύρη, να βοηθήσει να μη σκαλώνει το μυαλό στο πώς και το γιατί, να απαλύνει τον πόνο της πληγής στην αξιοπρέπειά του
    Αφελής; Ύποτελής; Ή και τα δυο μαζί τιμωρήθηκε αλλά ακολούθησε το δρόμο που βρέθηκε εν αγνοία του.Τον καταρράκωσε αυτή η ανεντιμότητα και η εγκατάλειψη από την οικογένεια, αλλά επιλογή του.
    Ο φίλος απαραίτητος στις δύσκολες στιγμές αλλά δεν ξέρω αν θα έμενε δίπλα του και σε ό,τι αντιμετώπισε με την τράπεζα και την αναστολή του. Η ζωή τα φέρνει έτσι που φίλοι από τα μικρά χρόνια χάνονται, χωρίζουν οι δρόμοι, δημιουργούνται οικογένειες, τρίτα πρόσωπα μπαίνουν ανάμεσα...πολλοί ΄λόγοι. Αλλά αν μια φιλία είναι δυνατή και αληθινή δεν διαλυεται πιστεύω... και ειδικά για το λόγο που αναφέρει ο φίλος...Άνευ αξίας δικαιολογίες για μια φιλία που χάθηκε.
    Καλογραμμένη η ιστορία σου Γιάννη μου και ανοίγει πολλά θέματα
    Καλό σου Σαββατόβραδο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου ακριβώς από αυτό το τέλος σου να ξεκινήσω.
      Τα θέματα και τα μηνύματα που δρουν στην ιστορία αυτή. Αν κατάφερα φυσικά να τα δώσω.
      Πολύ σωστά αυτό που αναφέρεις. Η Φιλία στους ανθρώπους δοκιμάζεται πολλές φορές με μια σειρά καταστάσεις στη ζωή μας. Μία από αυτές η οικογένειά μας, η προσωπική μας σχέση. Μπορούμε να δώσουμε στη φιλία ένα κομμάτι από τον εαυτό μας ; νομίζω το μπορούμε.
      Ο Ήρωάς μας, αφελής και υποτελής ; το πρώτο σίγουρα στην αρχή. Το δεύτερο έκανε μια επιλογή. Επιλογή ενσωμάτωσης σε μια σκληρή λειτουργία. Τον επανέφερε δυναμικά. Όμως δεν κατάφερε να του δώσει τον χαμένο του εαυτό.
      Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη για το σχόλιο και τις σκέψεις που ακούμπησες εδώ.
      Καλή σου νύχτα.

      Διαγραφή
  4. Καλησπερα κυριε Γιαννη μου!!!
    Καταρχας συχαρητηρια για την καλογραμμενη και καλοστημενη ιστορια σας, η οποια αναδεικνυει με το πλεον καταλληλο τροπο ερωτηματα, παθηματα και μεγαλες αληθειες!!!
    Προσωπικα θεωρω την φιλια ιερη. Για να να εχεις μια δυνατη και αληθινη φιλια στη ζωη σου πρεπει να τσαλακωνεσαι και να τσαλακωνεται, να πονας και να ποναει, να γελας και να γελαει. Πρεπει σε μια φιλια να μην μπαινουν τριτα προσωπα, να ακους τον προβλημα του, να δεχεσαι την (καλοπροαιρετη) συμβουλη του, να συμμεριζεσαι τον πονο του, να εισαι εκει στην αναγκη του.
    Η ιστορια σας ανεδειξε με τον πιο ευστοχο τροπο, ολα αυτα τα προβληματα που γεννιουνται σε μια μακροχρονη φιλια!!!
    Κυριε Γιαννη μου σας ευχομαι να περασετε ενα ομορφο Σαββατοκυριακο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τάκη μου καλημέρα φίλε.
      Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι για την αξία και τη θέση που δίνεις για τη φιλία στη ζωή σου. Μία ακόμα απόδειξη της ποιότητάς σου ως άνθρωπος.
      Έτσι είναι όπως ακριβώς σχολίασες.
      Σε ευχαριστώ πολύ που πέρασες και κατέθεσες τη γνώμη σου.
      Καλό ξημέρωμα να έχεις.

      Διαγραφή
  5. Ένα καλογραμμένο διήγημα. Πειστικότατο με διαλόγους καθαρούς, χωρίς εξεζητημένα σχήματα που συνηθίζουν αρκετοί συγγραφείς στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να πρωτοτυπήσουν.
    Δύο μεγάλα ζητήματα θέτεις, αγαπητέ Γιάννη στο διήγημα: Το ζήτημα-πρόβλημα της φιλίας και το θέμα πλουτισμός. Το ωραίο τού διηγήματος έγκειται στο αριστοτεχνικό δέσιμο των δύο θεμάτων. Αναδεικνύεις με επιμονή την αξία τής φιλίας για τον άνθρωπο που ψάχνει ένα έρεισμα, όταν χτυπηθεί από μια καταιγίδα τής ζωής του. «Και κύρια τις μεγάλες ώρες που θα τύχουν στη ζωή του...», γράφεις χαρακτηριστικά.

    Το θέμα της «κακής τύχης» του υπαλλήλου και της εν συνεχεία ανέλιξής του σε προσοδοφόρα θέση τα περιγράφεις ανάγλυφα. Δραματική η απολογία «Ναι....! ξεπουλήθηκα....! αποδέχτηκα τις αρχές που πολεμούσα».
    Σε μια παλιά μου ανάρτηση («Η φωνή») με θέμα την αλλοτρίωση ενός υπαλλήλου που κατέληξε «βουτηγμένος στην ενσωμάτωση», όπως τόσο εύστοχα το γράφεις, έλεγα:
    Ακριβά ξενοδοχεία, κρουαζιέρες, εκδρομές,
    από όλα μπουχτισμένος με παρέες αδειανές,
    φίλους πια παλιούς δεν έχω, τους καινούριους τούς μισώ,
    το μυαλό μου όλο τρέχει στον κρυφό λογαριασμό.

    Παράλληλα θέματα: Πόσο δυνατή η οικογενειακή συνοχή, όταν ξεσπάσει μια καταιγίδα, η υπευθυνότητα των υπαλλήλων, ο κυνισμός των αλλοτριωμένων στελεχών κλπ.
    Χώρεσες πολλά στο διήγημα, και αυτό το καθιστά πολύ αξιόλογο.
    Το τελευταίο θετικό που θέλω να επισημάνω είναι η εξαιρετικά κατάλληλη μουσική που έβαλες στο τέλος. Απόλυτα ταιριαστή με τα συναισθήματα που διακατέχουν τον αναγνώστη τη στιγμή που φτάνει στην τελευταία σειρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "φίλους πια παλιούς δεν έχω, τους καινούριους τούς μισώ,
      το μυαλό μου όλο τρέχει στον κρυφό λογαριασμό..."

      Αχ βρε Άρη μου....!
      Ξέρεις ότι ο λόγος σου για μένα λειτουργεί ως λόγος πνευματικού δασκάλου και ως φλόγα έμπνευσης.
      Οι παρατηρήσεις σου, για μένα, γίνονται σημείο αναφοράς. Και κάθε φορά μεγαλώνει το επίπεδο της ευθύνης μου.
      Ομολογώ έγραψα το διήγημα αυτό με μια παράξενη ψυχολογία και ήταν στιγμές που ένιωθα να λυγίζω και εγώ στα λόγια του Ηλία Δρημάδη.
      Προσπάθησα να θίξω κάποια ζητήματα.
      Ειλικρινά σε ευχαριστώ μέσα απ την καρδιά μου για τον χρόνο και τις σκέψεις που αφιέρωσες στο γραπτό μου.
      Να είσαι καλά αγαπητέ φίλε.

      Διαγραφή
  6. αχμμμ τι είναι η τριγωνική πίστωση?
    κατάλαβα εκτός θέματος πάλι... να σου πω κάτι? Νομίζω πως οι άντρες είναι πολλοί βαρετοί στις συζητήσεις τους, αλλά και πάλι έχει ένα ενδιαφέρον για μια γυναίκα να τις ακούει!!
    Φιλί καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχαχαχαχαχα Μάνια μου.....!
      Τριγωνική πίστωση ε ; άσε, ολάκερη ιστορία....! εργαλείο διεθνών συναλλαγών που κινούνται εκτός ορίων με την δέουσα νομιμοφάνεια.
      Λες τελικά να είμαστε βαρετοί ; πιθανά. Ισχύει ; ίσως.
      Σε φιλώ κορίτσι μου και στέλνω τις ευχές μου στην Άνοιξη του Μόντρεαλ.

      Διαγραφή
  7. Γιάννη καλημέρα! Ξεκλέβω λίγο χρόνο απλά και μόνο για να σου πω, ότι το διήγημα σου, μου άρεσε πολύ. Πέρα από τον τρόπο γραφής του ( πρώτο πρόσωπο, διάλογος ), μπαίνουν συνεχώς ζητήματα τα οποία σαν καταιγίδα, αλλάζουν τα συναισθήματα σου και σε βάζουν να σκέπτεσαι διαφορετικά κάθε τόσο. Φιλία, αδικία, προσαρμογή, σκοπός της ζωής...
    Ένα ακόμα από τα ωραία, που μας έχεις συνηθίσει.
    Να σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασίλη μου, ξέρω για την μεγάλη πίεση του χρόνου σου και το ότι βρέθηκες εδώ να σχολιάσεις είναι για μένα μια μεγάλη χαρά.
      Ειλικρινά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την τοποθέτησή σου.
      Να είσαι καλά αγαπητέ φίλε και καλή δύναμη σε ότι κάνεις.

      Διαγραφή
  8. Δεν αφήνεις link στο wordpress οπότε δυκολεύτηκα λίγο να σε βρω Γιάννη, καλώς σε βρήκα όμως :-)
    Διάβασα την ιστορία και προσπαθώ να σκεφτώ τι με ενόχλησε. Ο Ηλίας που έβαζε την υπογραφή του σε έγγραφα από συνήθεια και τόσο αψήφιστα και την πλήρωσε για λαμογιές άλλων; Η φιλία του Θέμη με τον Ηλία που ως έδειξαν τα γεγονότα πολύ απλά δεν ήταν φιλία απλά η συμβίωση δύο γνωστών στις ίδιες συνθήκες και στο ίδιο περιβάλλον στα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια; Ή η τελική αντίδραση του Ηλία προς το σύστημα που χρησιμοποιώντας το ανέβηκε ιεραρχικά στην κλίμακα του χρήματος αλλά κάπου εκεί ψηλά έχασε τον εαυτό του;

    Τώρα που το σκέφτομαι δε με ενόχλησε η ιστορία, με λύπησε μάλλον γιατί υποθέτω σα τον Ηλία υπάρχουν πολλοί εκεί έξω, η αληθινή φιλία σπανίζει και συνηθως μένουμε μόνοι να παλεύουμε με τα σημεία των καιρών και να παίρνουμε τις λάθος αποφάσεις.

    Την καλημέρα μου Γιάννη :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Τώρα που το σκέφτομαι δε με ενόχλησε η ιστορία, με λύπησε μάλλον γιατί υποθέτω σα τον Ηλία υπάρχουν πολλοί εκεί έξω.."

      Ακριβώς αυτό Πέτρο μου....! Έπιασες ακριβώς αυτό που ήθελα να αναδείξω. Η Όλη κατάσταση αναδεικνύει μια θλίψη και μελαγχολία για τις χαμένες αξίες και σχέσεις των ανθρώπων.
      Αναδεικνύει το γκρίζο που σέρνεται εκεί έξω καθώς λες.
      Ένα βαρύτατο κόστος σέρνεται στις πλάτες της επιστροφής του Ηλία στην "κανονική ζωή". Το επέλεξε και προσπαθεί να το διαχειριστεί.
      Είναι τιμή μου που βρέθηκες εδώ Πέτρο και σε ευχαριστώ πολύ.
      Ξέρω ότι δίνεις μια μεγάλη μάχη, για την οποία με την ψυχή μου θα ήθελα να βοηθήσω περισσότερο αλλά τουλάχιστον νιώθε ότι οι ευχές μου είναι κοντά σου.
      Θα τα λέμε φίλε μου.
      Και πάλι ένα μεγάλο μου ευχαριστώ.

      Διαγραφή
    2. να τη πάλι η βαρετή συζήτηση δυο ανδρών που όμως όπως φαίνεται μου τράβηξε την προσοχή ως γυναίκα χαλδκξφα΄λσδκξφοιςξ
      Η φιλία δεν υποχρεώνει και άλλο κάνω παρέα άλλο είμαι φίλος με κάποιον Πιο γκρίζο, δεν καταλαβαίνω! Το κείμενο θίγει για μένα κάτι πιο όμορφο Την συμφιλίωση Αντε πια ... όλα εγώ πρέπει να σας τα λέω;;; χαχαχαχαχα

      Διαγραφή
    3. Εμ βρε Μάνια, δεν ξέρεις ότι πολλές φορές η παρουσία σου είναι καταλυτική ; τι να λέμε τώρα.....! άλλωστε ρε παιδί μου η Γυναικεία παρουσία πάντα είναι αυτή που θα αλλάξει το ...σενάριο, που λέμε.
      Φιλιάαααααα, ευχαριστούμε....!

      Διαγραφή
  9. Πολύ δυνατό! Πολύ!
    Μεστός και σφιχτός διάλογος, καταιγισμός πληροφοριών για ένα κύκλωμα που λειτουργεί ταυτόχρονα και παράλληλα με τις "νόμιμες διαδικασίες" του συστήματος, το τρέφει και τρέφεται απ' αυτό [και που, όσοι έχουμε περάσει από τον τραπεζικό χώρο το (ανα)γνωρίζουμε σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό] και μια φράση-λεπίδα: “Σκόρπισες στον άνεμο πρόχειρα την ιστορία σου Ηλία....”
    Τελικά, το θύμα, περνώντας στην επίθεση και στην προσπάθειά του να επιβιώσει ως θύτης, πλέον, έγινε αυτόχειρας...

    Εξαιρετικό, Γιάννη! Δεν έχω λόγια!
    Την καλημέρα, το σεβασμό και τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΥΓ. Χμ... Καλύτερα, εντός εισαγωγικών το: "αυτόχειρας".

      Διαγραφή
    2. Αναστασία μου.....!!!!
      μιλάμε κατά πολύ την ίδια γλώσσα. Στη σκέψη μας κυκλοφορούν ίδιες ιδέες. Δεν ξέρω ποια η σχέση σου με τον τραπεζικό χώρο αλλά πίστεψέ με ότι με αυτές τις "αξίες" τρέφεται δυστυχώς.
      Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή σου η επισήμανση

      "Τελικά, το θύμα, περνώντας στην επίθεση και στην προσπάθειά του να επιβιώσει ως θύτης, πλέον, έγινε αυτόχειρας..."

      Πραγματικά με συγκίνησε...! γιατί λέει την αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο και την ωμότητα.
      Σε ευχαριστώ πολύ για όλα. Για τη συμμετοχή, το σχόλιο, την επισήμανση.
      Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  10. Γιάννη, αν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι είχε λιακάδα κι ότι η μπιρίτσα στην Τρύπια Βάρκα ήταν αρκούντως κρύα κι ό,τι τα πιτσιρίκια δίπλα χάλαγαν τον κόσμο.
    Ε, ναι, ήμουν κι εγώ εκεί. Με έβαλαν οι διάλογοι! Όσο για το φίλο μας τον τραπεζίτη, τον"αυτόχειρα", που εύστοχα παρατηρεί κι η Αναστασία, μου θυμίζει λίγο έναν άλλο τραπεζίτη, εκείνον του Φ.Πεσσόα, που προσπαθούσε να απελευθερωθεί απ' το χρήμα κερδίζοντας .. όσο περισσότερο μπορεί.
    Τελικά, όσα ακροβατικά και να κάνουμε, η αθωότητα θα είναι αυτή που δε θα κουραστεί να μας φωνάζει και να μας καλεί κοντά της. Καλό να ακούμε..

    Συγχαρητήρια και πάλι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Τελικά, όσα ακροβατικά και να κάνουμε, η αθωότητα θα είναι αυτή που δε θα κουραστεί να μας φωνάζει και να μας καλεί κοντά της. Καλό να ακούμε.."

      Αγαπητέ Διονύση, αγαπητέ "Κύριε Λί". Τελικά με το πέρασμα του χρόνο, έχω τη χαρά και την τιμή να γνωρίζω περισσότερο έναν εξαίρετα και διαφορετικά σκεπτόμενο άνθρωπο που γίνεται σιγά-σιγά φίλος.
      Με το λόγο σου που επεσήμανα λές πολλά....! Για την Αθωότητα που όντως στήνει καρτέρι και μας θυμίζει την παρουσία της.
      Να σε ευχαριστήσω με την καρδιά μου που ήσουνα εκεί στην "Τρύπια Βάρκα"...! το χάρηκα και το ένιωσα ολόψυχα.
      Καλή σου μέρα φίλε μου.

      Διαγραφή
  11. Μήπως τελικά η αδικία που υπέστη ο ήρωας ήταν απλά η αφορμή για να γίνει προς τα έξω αυτό που ήταν και μέσα του;
    Αυτές οι απότομες και τόσο "δικαιολογημένες" μεταστροφές των χαρακτήρων των ανθρώπων που δεν κρατούν ένα μικρό χρονικό διάστημα και μετά επανέρχονται -κάτι που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως αντίδραση στα γεγονότα - αλλά καθορίζουν ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή τους, είναι "ύποπτες" κατά τη γνώμη μου.
    Η άτιμη η ζωή που αδικεί και εμείς τί μπορούμε να κάνουμε από το να γίνουμε ίδιοι με αυτούς που μας αδίκησαν; Μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε; Οι παλιοί φίλοι, πολλές φορές είναι το δικό μας άλλοθι αθωότητας απέναντι σε μια ζωή που επιλέγουμε συνειδητά γιατί τη γουστάρουμε.
    Ωραία η ιστορία σου Γιάννη μου! Μου προκάλεσε θυμό και αυτό είναι μια επιτυχία για σένα αφού κατάφερες να προκαλέσεις βαθύ συναίσθημα στον αναγνώστη σου.
    Σε φιλώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου....!
      αν κατάφερα τέτοια συναισθήματα τότε σημαίνει ότι μπόρεσα να ταρακουνήσω κάτι.
      Να εξομολογηθώ ότι προσωπικά γράφοντας το διήγημα πολλές φορές μπήκα στον κόσμο του Ηλία νιώθοντας κατάρρευση, απέραντη θλίψη. Με λίγα λόγια ένιωσα αυτό που λέει η Αναστασια, την πνευματική του "αυτοχειρία".
      Αυτό που περιγράφεις ναι είναι σωστό....!
      Πολλές φορές παίζουμε κρυφτό με την αλήθεια. Σαν να γυρεύουμε μια δικαιολογία, να την κάνουμε λάβαρο και μετά να λέμε. "κοίτα προσπάθησα αλλά μπλα μπλα......"
      Όχι...! η λύση του Ηλία δεν είναι λύση....! είναι μια μεγάλη ήττα....! προσπαθώ να μεταφέρω ότι την αποδέχεται, την γνωρίζει, την βιώνει.
      Αφέθηκε σε μια κόντρα επαναφορά στη ζωή ισοπεδώνοντας αξίες και αρχές.
      Φυσικά και δεν είναι η λύση.
      Μαρία μου, ευχαριστώ θερμά για το χρόνο σου, την συμμετοχή σου, τον διαλογο, τις παρατηρήσεις.
      Δεν ξέρεις πόσο το χαίρομαι.
      Όμορφη Κυριακή να έχεις καλή μου.

      Διαγραφή
  12. ουαου!!! με συνεπηρε το κειμενο, με γεμισε λυπη και πολλες σκεψεις! συγχαρητηρια. καλο σου βραδυ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θεοπούλα μου σε ευχαριστώ πολύ.....!
      χαίρομαι κορίτσι μου αν σου άρεσε. Ναι είχε βαριά διάθεση. Έβγαζε μια έντονη πίκρα και διάθεση.
      Να είσαι καλά κορίτσι μου, όμορφη βδομάδα να έχεις. Ευχαριστώ για το χρόνο σου.

      Διαγραφή
  13. Γιάννη μου καλησπέρα
    Πολύ ωραίο κείμενο, καλογραμμένο. Ο ήρωας σου υπήρξε θύμα μιας διεφθαρμένης κλίκας, μα απ' ότι φαίνεται υπήρξε καλός μαθητής και πορεύτηκε με αυτά που διδάχτηκε καταπατώντας αρχές και αξίες και κατά βάθος αυτή η επιλογή το μόνο που του άφησε είναι ένα μεγάλο κενό, μια μοναξιά.
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς αυτό Ελένη μου.
      η Πεπατημένη οδός της ενσωμάτωσης. Η Επιστροφή μεν αλλά η ερήμωση δε.
      Πράγματι.
      Σε ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες και την παρέμβασή σου καλή μου φίλη.
      Να είσαι καλά και να έχεις όμορφη βδομάδα.

      Διαγραφή
  14. Πολυεπίπεδο το διήγημά σου, Γιάννη μου, παρ' όλο που διαβάζεται εύκολα.
    Σχέσεις ανθρώπων, αυταπάτες, απώλεια της αθωότητας, μια πραγματικότητα που εύκολα σε κατασπαράζει αν την αφήσεις. Και πόσες αντιθέσεις! Η κορυφή κι ο πάτος, η φιλία κι η μοναξιά, η ηθική κι η διαφθορά, η αυταπάτη κι η αλήθεια. Και η ειρωνεία είναι ότι στο παρελθόν που όλα ήταν «όμορφα» ζούσε στο ψέμα, ενώ τώρα που βιώνει αυτήν την υποκρισία συνειδητά, ζει στην αλήθεια... Κι αυτές οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούν όλοι οι χαρακτήρες.
    Γιάννη, νομίζω ότι μπορούμε να αναλύουμε με τις ώρες τα θέματα που θέτει το διήγημά σου. Το απόλαυσα και ξέρεις είναι αυτό το μετά. Αφού τελειώσει που το σκέφτεσαι και το αναλύεις μέσα σου - δεν χάνεται. :)
    Υ.Γ. Μια παράκληση: κάπου πρέπει να υπάρχει επιλογή να εγγραφόμαστε μέσω e-mail οι εκτός-blogspot, ώστε να ενημερωνόμαστε με μήνυμα για κάθε νέα ανάρτηση. Εγώ σε παρακολουθώ και σε άλλες πλατφόρμες, αλλά είναι άδικο για τους υπόλοιπους φίλους να χάνουν τα όμορφα που υπάρχουν εδώ. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου.
      Ο Πολύτιμος χρόνος που αφιέρωσες εδώ, είναι για μένα το καλύτερο δώρο και ευθύνη για το μετά.
      Δεν ξέρω πως εμπνεύστηκα αυτό το μικρό διήγημα. Αποτέλεσμα ενός απογεύματος με έντονα μελαγχολικά αισθήματα οδήγησαν σε αυτές τις τραγικές αλήθειες.
      όπως ακριβώς τις σημειώνεις και στις παρατηρήσεις σου.
      Ευχαριστώ για όλα. Πάντα χρειάζομαι την κριτική.
      Να είσαι καλά και συνεχίζουμε.
      Ναι, θα προσπαθήσω να βάλω την επιλογή για το mail και καλά έκανες που το παρατήρησες.
      Καλή βδομάδα κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  15. Μπράβο σου Γιάννη. Εξαιρετικά καλογραμμένο, με ροή, οι εικόνες και τα συναισθήματα διαδέχονται ζωηρά το ένα το άλλο μέσα από τους διαλόγους σου!
    Όσον αφορά το θέμα, νομίζω πως ο πρωταγωνιστής είναι τρανή απόδειξη του ότι τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνονται. Ένας φανερά αδικημένος μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε εκείνον που τον αδίκησε χωρίς καν να το αναλογίζεται. Ή μήπως το κάνει; Όλοι μας άλλωστε δημιουργούμε άλλοθι για να βολέψουμε καλύτερα τον ίδιο μας τον εαυτό; Μεγάλη συζήτηση νομίζω άνοιξες.

    Και πάλι μπράβο! Καλό σου ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικολέτα μου καλησπέρα σου και καλή βδομάδα κορίτσι μου.
      Ομολογώ ναι, ήθελα να ανοίξω μια σχετική τέτοια κουβέντα.
      Να προσπαθήσουμε να μπούμε στην ψυχολογία του ήρωα.Να δούμε τα κίνητρά του και φυσικά τις επιδράσεις των αποφάσεών του επάνω του.
      Εγώ έχω την εντύπωση ότι εκπέμπει παραίτηση ο ήρωάς μας.
      Παραίτηση από όλα εκείνα για τα οποία είχε παλέψει. Σαν να ένιωσε να προδίδεται και έκανε κόντρα στροφή στις ιδέες του.
      Αυτό που λέμε Νικολέτα μου "το βήμα πίσω στη συνείδησή του".
      Ευχαριστώ για το χρόνο σου και το σχόλιό σου καλή μου φίλη.
      Καλή βδομάδα και να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  16. Γιάννη μου, συγχαρητήρια γι' αυτό που μας έδωσες. Ένα διήγημα ολοζώντανο, άμεσο, βγαλμένο από τη ζωή. Βρίθει μηνυμάτων, και σε βάζει σε πολλές σκέψεις. Καταρχάς, η φιλία είναι το Α και το Ω, είναι ευλογία, κι όταν τη βρίσκουμε είναι πολύ κουτό να την αφήνουμε αφρόντιστη και να μαραίνετε. Επίσης, η σημασία της οικογένειας... Πόσες και πόσες φορές δικοί μας άνθρωποι αδυνατούν να μας δουν πραγματικά; Χώρια που, σε τέτοιες καταστάσεις, πιστεύω πως ένα ζευγάρι δοκιμάζεται κι αποτυγχάνει, εφόσον οι βάσεις του δεν είναι γερές. Θίγεις κι ένα ακόμη σημαντικό ζήτημα: πώς από θύμα μπορούμε να γίνουμε θύτης. Οι λόγοι πολλοί, φυσικά. Γενικά, είναι ένα διήγημα που θίγει τον πυρήνα των αξιών μας, ο οποίος διαφαίνεται πάντοτε στις δοκιμασίες.

    Μπράβο σου, Γιάννη. Εξαιρετικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή