Διαβάστε τα προηγούμενα:
Κεφάλαια 5-6
Κεφάλαια 7-8
Κεφάλαια 9-10-11
Κεφάλαια 12-13
Κεφάλαια 14-15
Κεφάλαιο 16ο
Μπορείτε να κάνετε log-in στην πλατφόρμα χρησιμοποιώντας τον google account ή τον facebook account σας, ως αναγνώστες.
Λίγα λόγια μετά το τέλος:
Φτάσαμε λοιπόν ως εδώ. Στο τέλος. Νιώθω την ανάγκη να πω κάποια πράγματα για την "Ελουάζ", ως Νουβέλα. Θα το κάνω άμεσα σε επόμενη ανάρτηση, αφού περιλάβω και τα τελευταία σας σχόλια, παρατηρήσεις, σκέψεις. Σε έναν Επίλογο που θα πούμε και θα συζητήσουμε μαζί.
Ευχαριστώ...
Κεφάλαια 7-8
Κεφάλαια 9-10-11
Κεφάλαια 12-13
Κεφάλαια 14-15
Κεφάλαιο 16ο
Κεφάλαιο 17 Ακολουθώντας τα βήματά της
Η Κατερίνα άρχισε να περπατάει προς το Σύνταγμα. Δεν ένιωθε καλά. Ο Πόνος στο πλευρό της ήταν οξύς και της δυσκόλευε την αναπνοή. Άρχισε να ζαλίζεται. Σκέφτηκε να πάρει ένα ταξί αλλά οι μικρές σταλαματιές από το αίμα που άφηνε πίσω της ματαίωσαν κάθε σκέψη της. Η Ανάσα της δυσκόλευε λεπτό προς λεπτό. Με κόπο αλλά και με όλο εκείνο το αδάμαστο πείσμα που ήταν φυλακισμένο στην καρδιά της περπατούσε. Κατάλαβε ! Ένιωσε ότι αυτά τα βήματα απόψε είναι τα τελευταία. Ένιωσε έναν κόμπο να πνίγει το λαιμό της. Μια έντονη θλίψη απλώθηκε στη σκέψη της. Τα φανάρια τα πέρναγε με δυσκολία προσπαθώντας να στέκει όρθια με αξιοπρέπεια. Τότε σκέφτηκε τα ζώα ! Ναι ! Όπως εκείνα, αναζητούν μια απόμερη γωνιά να αποθέσουν το σώμα τους, τη στιγμή που νιώθουν τον θάνατο να τα πλησιάζει, έτσι και εκείνη. Αυτό ακριβώς αναζητούσε. Μια γωνιά. Να μην πέσει έτσι στο δρόμο άψυχο κουφάρι έκθετη στα αδηφάγα μάτια των περαστικών. Ακόμα και στον ύστατο περίπατό της ήθελε να είναι αξιοπρεπής. Πέρασε μπροστά απ τη Βουλή με κατεύθυνση τον Εθνικό Κήπο. Εκεί ! Θα μπορούσε να βρει ένα δικό της μέρος για το τέλος. Μόνη ! Όπως ήταν πάντα τα τελευταία χρόνια.
Ο Διοφάντους έφτασε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στο μέγαρο της ΓΑΔΑ στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Κάλεσε στο κινητό τον Ανακριτή για να μπορέσει να περάσει. Σε λίγο ήταν στο γραφείο του αστυνόμου που είχε χρεωθεί την υπόθεση. Εκεί βρήκε τον Μηνιάδη με έναν νεαρό ανθυπαστυνόμο και δύο άλλους με πολιτικά.
“Τι συνέβη ;” τους ρώτησε μετά από τις ελάχιστες τυπικές κουβέντες.
“Πάμε !” του είπε ο ανακριτής.
“Που ;”
“Στην γκαλερί, εκεί που έγινε, ο αστυνόμος είναι ήδη εκεί”
Έφυγαν. Πήραν το αυτοκίνητο του ανακριτή. Στον δρόμο ο Μηνιάδης τον ρώτησε:
“Τι ξέρεις για αυτόν τον Ζέριγκα ; τον ζωγράφο ;”
“Ότι μου έχει πει η Θεία της. Είχε μαζί της δεσμό πριν πολλά χρόνια. Την έβγαλε στο κλαρί. Την πάσαρε σε δικούς του. Ήταν ο άνθρωπος που την οδήγησε στην καταστροφή και στην κατάρρευση”, συνέχισε να του λέει όσα ακόμα ήξερε.
“Έτσι εξηγείται η αποψινή επίθεση εναντίον του” είπε σκεφτικός ο ανακριτής. Αναστέναξε και συνέχισε: “Ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί Ισίδωρε ! Το καταλαβαίνεις αυτό έτσι ;” είπε και έριξε μια ματιά δίπλα του στον βλοσυρό Ποινικολόγο.
Σε λίγο ήταν στο γραφείο του ζωγράφου, στην γκαλερί στο Κολωνάκι. Ο κόσμος φυσικά είχε αποχωρήσει. Ηρεμία επικρατούσε παντού. Η Αστυνομία είχε αποκλείσει την είσοδο και είχε ξεκινήσει μεθοδικά τις έρευνες. Στο χώρο του γραφείου βρέθηκε ο κάλυκας από το πιστόλι του Ζέριγκα. Στο πάτωμα η αστυνομία μελετούσε τις κηλίδες με το αίμα και η σήμανση είχε ήδη πάρει αποτυπώματα.
Ο Μηνιάδης είχε μια πρώτη σύσκεψη με τον αστυνόμο επικεφαλής και την πρώτη σοβαρή ενημέρωση. Βγήκε απ το γραφείο και πλησίασε τον φίλο του.
“Ο Ζέριγκας κατέθεσε ότι την βρήκε στο γραφείο του, την αναγνώρισε, την κατήγγειλε επώνυμα. Πάντα κατά την άποψή του, του επιτέθηκε να τον σκοτώσει με ένα στιλέτο, εκείνος λέει αμύνθηκε...”
“Βρέθηκε το στιλέτο ;” τον διέκοψε ο Διοφάντους.
“Ναι ! Το πήρε η αστυνομία για αποτυπώματα”
“Και ;”
“Του κατάφερε ένα επιπόλαιο χτύπημα στον ώμο. Έγινε συμπλοκή. Τράβηξε το όπλο του από το συρτάρι του γραφείου του...”
Ο Διοφάντους ένιωσε τα πόδια του να τρέμουν, κατάφερε να ψελλίσει.
“Παρακάτω...”
“Ισχυρίζεται ότι το όπλο εκπυρσοκρότησε ! Η Ιατροπούλου έφυγε από την έξοδο κινδύνου. Υπάρχουν ίχνη αίματος στα σκαλιά της εξόδου… είναι … τραυματισμένη Ισίδωρε”
“Το κτήνος ! Όχι Θεέ μου !” ψέλλισε ο Διοφάντους, “που είναι ; την βρήκαν ;”
“Όχι την αναζητούν...”
Ο Ποινικολόγος έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια του. Προσπαθούσε να χειριστεί την αγωνία του αλλά δυστυχώς εκείνη θέριευε μέσα του χωρίς όρια.
“Αυτός είναι επάνω ;”
“Ο ζωγράφος ;”
“Ναι”
“Όχι, έδωσε κατάθεσή εδώ και ώρα, του έδωσαν άδεια να φύγει, προς το παρόν δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω”
Ο Ισίδωρος έκανε μερικά βήματα κουβαλώντας μια διάθεση απόγνωσης. Κινήθηκε προς το σημείο της εξόδου απ όπου έφυγε η Κατερίνα. Στο τελευταίο σκαλί λίγο πριν το πεζοδρόμιο τα μάτια του έπεσαν σε μια κηλίδα από αίμα. Η σκέψη του πήγε σε εκείνη τη νύχτα, που την βρήκε στο δρόμο του.
“Ελουαζ”
Ο Σέργιος Ζέριγκας έφτασε αργά στο σπίτι του. Ακόμα δεν μπορούσε να συνέλθει από το αναπάντεχο του γεγονότος. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή, θα ξαναγύριζε σαν άμεση απειλή στη ζωή του.
Πήγε στο σαλόνι, άναψε ένα μικρότερο φως για να νιώσει πιο ήρεμα. Δεν ήθελε κόσμο εκεί. Ήθελε να ηρεμήσει, να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Πήγε στο μπαρ, έβαλε ένα ποτό και έκατσε στον μεγάλο καναπέ απλώνοντας το κορμί του.
Τότε το άκουσε ! Ένα μικρό τρίξιμο κάπου εκεί. Ύστερα ένα δεύτερο. Και μετά μια παράξενη αίσθηση ότι κάτι ήταν στο σπίτι. Ένιωσε έναν αδυσώπητο τρόμο να του σηκώνει την τρίχα. Πάγωσε ολάκερος. Δεν είχε τη δύναμη μήτε να σηκωθεί. Λες και κάτι παράξενο τον κρατούσε μαγνητισμένο.
Νόμιζε πως άκουσε βήματα εκεί κοντά του. Άρχισε να κοιτά πανικόβλητος ολόγυρα. Μια απειλή να κλείνει γύρω σαν θανάσιμη τανάλια.
Και τότε εκεί, στο βάθος του σαλονιού, το είδε ! Ένας σκούρος όγκος, να πλησιάζει ανελέητα στο μέρος του.
“Ποιος είναι εκεί ;” φώναξε, μάταια !
Τα μάτια του άνοιξαν σαν φωτισμένες τρύπες μέσα στη νύχτα.
“Τι είσαι εσύ ; τι θέλεις ;”
“Για εκείνην !” άκουσε μια απαίσια φωνή πνιγμένη, αλλόκοτη, παραμορφωμένη.
Ήταν και οι τελευταίες λέξεις που άκουσε πριν η κάμα του μαχαιριού καρφωθεί στο στήθος του. Και μια δεύτερη ακόμα πιο αποφασιστική. Γεμίζοντας σκοτάδι και θάνατο το βλέμμα του, έμεινε για πάντα ανεξίτηλη τελευταία εικόνα της ζωής του ο όγκος της επιβλητικής σκιάς.
Έπεσε νεκρός στο πάτωμα, μέσα σε μια λίμνη αίματος, παρασέρνοντας στην πτώση του κάποια γυάλινα αντικείμενα από το μεγάλο τραπέζι.
Ο Σκούρος ανθρώπινος όγκος στάθηκε για μια στιγμή από πάνω του ακίνητος. Ένα ζευγάρι μάτια παρατήρησαν τα δικά του που ήδη είχαν γίνει γυάλινα. Και έτσι μέσα στο σκοτάδι γλίστρησε αθόρυβα προς την έξοδο.
“Αστυνόμε !” ακούστηκε έντονα η φωνή στο ασύρματο υπηρεσιακό του επικεφαλής.
“Λαμβάνω, τι έχεις ;”
“Η γυναίκα εντοπίστηκε !”
Όλων τα μάτια καρφώθηκαν σε αυτά του αστυνόμου εκεί στο ισόγειο της γκαλερί.
“Σ’ ακούω που είναι ;”
“Στον Εθνικό κήπο ! Κάποιος διαβάτης είδε μια νεαρή γυναίκα να περπατά με δυσκολία εκεί στην είσοδο από την Αμαλίας”, ακούστηκε η φωνή στο τηλέφωνο.
“Μείνετε εκεί στην είσοδο, πες στους άλλους να αποκλείσουν τις εξόδους, ερχόμαστε” απάντησε ο αστυνόμος.
“Αστυνόμε !” ακούστηκε έντονα η φωνή του Διοφάντους πιάνοντάς τον απ τον ώμο. Εκείνος του έριξε μια ματιά ενοχλημένος.
“Είναι τραυματισμένη ! Αιμορραγεί !” του υπενθύμισε ο Ισίδωρος.
Ο Αστυνόμος τράβηξε τον ώμο του κινούμενος στο αυτοκίνητο.
“Πάμε !” είπε χωρίς δεύτερη κουβέντα.
“Ας ειδοποιήσει κάποιος ένα ασθενοφόρο” φώναξε ο Διοφάντους σε αυτούς που έμειναν πίσω. Ο Μηνιάδης τον τράβηξε απ το μανίκι και τον κατεύθυνε στο αυτοκίνητό του. Σε λίγα λεπτά τα δύο αυτοκίνητα έσπευδαν με ταχύτητα στην λεωφόρο Αμαλίας.
Η Κατερίνα διάβηκε την είσοδο του Εθνικού κήπου σχεδόν τρεκλίζοντας. Ο πόνος είχε φύγει σχεδόν αλλά ένα παγερό ρίγος είχε ήδη αρχίσει να κυριαρχεί σε όλο της το σώμα. Ένας κρύος ιδρώτας κρυστάλλιζε στο πρόσωπό της. Κοντοστάθηκε μια στιγμή στην ερημιά του χώρου. Μάζεψε όλες τις δυνάμεις που ένιωθε να της είχαν απομείνει και τράβηξε σε ένα μικρό δρομάκι στο βάθος. Ύστερα από κάποια μέτρα κατάλαβε ότι δεν μπορούσε πια να περπατήσει. Ένα ξύλινο παγκάκι εκεί στο βάθος, στο μισοσκόταδο ήταν το ύστατο καταφύγιό της. Σχεδόν σωριάστηκε εκεί με την πλάτη της ακουμπισμένη στο ξύλο.
Μακριά της έβλεπε φώτα από φακούς και κινητά να λαμπυρίζουν. Χόρευαν μπρος στα μάτια της εκεί στο βάθος δέσμες φωτός που έστηναν τρελό χορό. Και άρχισε να ακούει τις πρώτες φωνές. Εκείνα τα φώτα, που όλο και πλησίαζαν άρχισαν να μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με τους εφιάλτες που είχε σαν παραληρούσε μετά τα ηλεκτροσόκ στην κλινική.
“Όχι Θεέ μου πάλι !” κατάφερε να πει. Το βλέμμα της έγινε φοβισμένο προς στιγμή. Λες και γυρνούσαν όλα πίσω ! Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Μάζεψε το κορμί της αμυντικά κουλουριασμένη σαν τη γάτα που μυρίζει τον κίνδυνο, έτοιμη να βγάλει τα νύχια της.
“Δεν θα ξαναγυρίσω εκεί !” είπε πνιχτά μέσα της. Και στο θολωμένο της βλέμμα πλέον οι αναλαμπές του φωτός που έκαναν οι δέσμες από τους φακούς των αστυνομικών έχασαν τη λογική τους στο μυαλό της.
“Εδώ είναι στο παγκάκι απέναντι !” άκουσε μια μεταλλική στεγνή φωνή, ενώ οι δέσμες από τους φακούς εμφανίστηκαν και από άλλες μεριές μπροστά της. Και μετά μια φωνή:
“Μείνε ακίνητη !”
Δεν κατάλαβε ! Το μόνο που έβλεπε ήταν ένα έντονο φως που την τύφλωνε. Μαζεύτηκε πιο πολύ γέρνοντας το κορμί της στο παγκάκι ενώ πια τα χέρια της είχαν γεμίσει με αίμα. Και τότε τον άκουσε:
“Κατερίνα ! Ελουάζ !”
Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της να δει.
“Για όνομα του Θεού σταθείτε ! Πάρτε το φως από πάνω της ! Είναι χτυπημένη δεν βλέπετε ;” ακούστηκε η φωνή του Ισίδωρου Διοφάντους, όπου έτρεχε προς το μέρος της. Λίγα μέτρα πίσω του στάθηκαν σαν μαγνητισμένοι λες τόσο ο ανακριτής όσο και ο αστυνόμος.
“Κατερίνα !” ακούστηκε, ικετευτικά, η φωνή του Διοφάντους καθώς έφτανε στο παγκάκι. Γονάτισε δίπλα της. Τα χέρια του την άγγιξαν στο πρόσωπο, είχε μουσκέψει στον παγωμένο ιδρώτα. Άνοιξε τα μάτια της. Ένα ήρεμο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της.
“Εσείς ;” ακούστηκε απ τα βάθη της ψυχής της. Ο Διοφάντους έσκυψε στο πρόσωπό της.
“Εγώ Κατερινα ! Γιατί ; γιατί κορίτσι μου ; γιατί το έκανες αυτό ; όλα θα τα καταφέρουμε ! Γιατί ;
Τα μάτια της τον κοίταξαν γαλήνια.
“Πάλι εσείς ; όπως τότε, εκείνο το βράδυ….”
“Ναι Ελουάζ… όπως εκείνο το βράδυ, όπως κάθε βράδυ από εδώ και πέρα”
“Με λέτε μ’ αυτό το όνομα...” του είπε με τη φωνή της να σβήνει συνεχώς και να γίνεται σταδιακά όλο και πιο ασυνάρτητη, ασύνδετη.
“Έρχεται ασθενοφόρο ! Όλα θα πάνε καλά !” της είπε.
“Είναι αργά πια ! Δεν χρειάζεται ! Τα φώτα σβήνουν, μια ακόμα νύχτα έρχεται. Δεν το βλέπετε ;”
“Πάψε !” της είπε προσπαθώντας να ελέγξει την πνιγερή του συγκίνηση.
“Δεν έχει νόημα πια, κουράστηκα, η ζωή μου σταμάτησε μέσα σε εκείνο το κολαστήριο… τι νόημα έχει… ποιος θα με πιστέψει...”
“Τι είναι αυτά που λες ; εμείς….σε πιστεύουμε, θα τα καταφέρουμε Κατερίνα !”
“Θέλω μια χάρη… μια τελευταία χάρη από σας” του είπε ξεψυχισμένα.
Την κοίταξε στα μάτια ενώ οι άλλοι δίπλα και ολόγυρά του έπλεκαν ένα ντεκόρ νουάρ.
“Τι θέλεις πες μου !” της είπε.
“Θέλω…. Τον πίνακα…. Την Ελουάζ…” κόμπιασε, “θέλω να τον πάρετε από εκεί… απ ‘ αυτόν… θέλω…. Να… είναι… δικός σας… υποσχεθείτε μου...”
“Κατερίνα !” φώναξε με έντονη συγκίνηση, “Ναι…. Μαζί μου….”
Στο πρόσωπό της ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο ανακούφισης. Τα μάτια της έμειναν στα δικά του. Το χέρι της κινήθηκε προς το δικό του ασυναίσθητα σαν μια προσπάθεια να εκφράσει το δικό της ευχαριστώ. Έγυρε το κεφάλι της στα χέρια του, τα χέρια της κρέμασαν στο κορμί της τα μάτια της έμειναν εκεί, ακίνητα, να κοιτούν ίσια ψηλά στον ουρανό την ψυχή της να ταξιδεύει στο μεγάλο ταξίδι….
“Ελουάζ !” ακούστηκε η φωνή του, κραυγή μέσα στην παγωμένη υγρή νύχτα. Την ίδια στιγμή που τα δάκρυά του έγιναν σπονδή στο μάγουλό της.
Το χέρι του Ανακριτή Μηνιάδη σφίχτηκε στον ώμο του προστατευτικά και ανθρώπινα. Τον τράβηξε με τρόπο γεμάτο σεβασμό.
Ο Διοφάντους σηκώθηκε. Στα υγρά του μάτια που έκαιγαν φωτιές κρατούσε για πάντα την εικόνα της νεαρής εκείνης γυναίκας. Και με τις σκιές να κινούνται ολόγυρά τους, άπλωσε τρυφερά τα χέρια του κλείνοντας τα μάτια της με τα χείλη της να του χαρίζουν το ύστατο χαμόγελό της ακίνητα και παγωμένα.
Ο Μηνιάδης τον τράβηξε αποφασιστικά προς τα πίσω, οι αστυνομικοί συνέχισαν να επιβλέπουν το χώρο, ενώ η σειρήνα του ασθενοφόρου που πλησίαζε ακούγονταν όλο και πιο δυνατά.
Κεφάλαιο 18 Μια Σκιά αποκτά ταυτότητα
Το κρύο ήταν τσουχτερό εκείνη την ημέρα που η γη αγκάλιασε το άψυχο κορμί της Κατερίνας. Λίγος κόσμος. Η Ουρανία, η θεία της, το μοναδικό της πρόσωπο από κοντά, τραγική φιγούρα. Λίγοι γνωστοί και φίλοι, μετρημένοι στα δάχτυλα.
Ο Ισίδωρος Διοφάντους με τον Ζήση και την Ελένη είχαν αφήσει τα λουλούδια τους κοντά της και βάδιζαν σιωπηροί προς το δρομάκι της εξόδου στο Κοιμητήριο.
“Αφήστε με λίγο μόνο να περπατήσω”, γύρισε και είπε στους συνεργάτες του. Με σεβασμό τον άφησαν.
Άρχισε να περπατά σκεπτικός στο μακρύ δρόμο δίπλα στα ψηλά κυπαρίσσια. Πόσα και πόσα τριγύριζαν στο μυαλό του. Πόσες σκέψεις.
Ο Σέργιος Ζέριγκας την επόμενη το πρωί της απόπειρας εναντίον του, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Ο Δολοφόνος μπήκε στο σπίτι με τρόπο επαγγελματικό εκτίμησε η αστυνομία καθώς δεν βρέθηκαν ίχνη παραβίασης στην πόρτα και έτσι επίσης εξαφανίστηκε. Ο Κύκλος των ανθρώπων που σημάδεψαν τη ζωή της Κατερίνας έκλεισε με βίαιο τρόπο. Όμως ποιος και γιατί ; με ποιο κίνητρο ;
Η Τελευταία εικόνα της Κατερίνας ήταν ανεξίτηλη στη σκέψη του. Και εκεί που όλα αυτά τάραζαν την ψυχή του, εκεί, στο απέναντι κυπαρίσσι, τον είδε ! Πρόβαλε ξαφνικά μπροστά του.
Ένας άντρας, ψηλός, ώριμος γύρω στα εξηνταπέντε, σωματώδης, με σκληρά και πολύ κουρασμένα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό του. Το ντύσιμο και το παρουσιαστικό του έδειχναν άνθρωπο φτωχό αλλά αξιοπρεπή. Στάθηκε ίσια απέναντί του κόβοντας το δρόμο του. Ο Διοφάντους σταμάτησε το βήμα του και τον κοίταξε με εμφανή απορία.
“Έχεις πολλά ερωτήματα Δικηγόρε για τα οποία γυρεύεις απάντηση !” του είπε.
“Ποιος είσαι ;” τον ρώτησε ο Διοφάντους.
Ο άλλος εξακολουθούσε να τον κοιτάζει έντονα αλλά με ένα αίσθημα εσωτερικής γαλήνης και συγκέντρωσης που σε καθήλωνε.
“Ήρθα για δύο λόγους”, του είπε “Ο ένας για να την αποχαιρετίσω...”, ο λόγος του βγήκε με έντονη συγκίνηση. Ο ξαφνιασμός του Διοφάντους μεγάλωνε συνεχώς.
“Την ήξερες ;”
Σήκωσε το κεφάλι του στον ουρανό σαν να ήθελε να κρύψει τη συγκίνησή του και συνέχισε.
“Ο άλλος λόγος είναι για να σου δώσω τις απαντήσεις που γυρεύεις...”
Ο Διοφάντους έμενε έκπληκτος.
Ο ώριμος άντρας γύρισε δίπλα του και άρχισε να περπατά αργά κατά μήκος του δρόμου. Ο Ποινικολόγος τον ακολούθησε και από μακριά φαίνονταν να είναι μια αργή πορεία στον περίβολο.
“Ποιος είσαι ; Που την ήξερες ;” τον ρώτησε με αγωνία. Εκείνος με το βλέμμα του ίσια πέρα μακριά και τα χέρια του στις τσέπες του σακακιού του, απάντησε.
“Τέσσερα ολάκερα χρόνια ήμουνα δίπλα της”
“Που ;” τον ρώτησε με έκδηλη περιέργεια ο Διοφάντους.
“Στο κολαστήριο… στον τόπο μαρτυρίου”
“Εσύ εκεί ; πως ;”
Έκανε μια θλιβερή γκριμάτσα στο πρόσωπό του.
“Όπως και εκείνη. Περίπου με τον ίδιο τρόπο. Τα λαγωνικά του Αρμάγου με μάζεψαν από ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Σ’ αυτό το ερείπιο ζούσα μετά τη φυλακή...”
“Φυλακή ;”
“Ναι, μπουκαδόρος, διαρρήκτης...”
“Στην κλινική πως βρέθηκες ;”
“Όπως όλοι, για να βρω ψυχολογική υποστήριξη και επανένταξη σύμφωνα με τις ...αρχές του ιδρύματος”, εκεί γέλασε πικρά.
“Η Κατερίνα ;”
“Την βρήκα εκεί. Γνωριστήκαμε σιγά-σιγά. Την έβλεπα κάθε μέρα. Το δικό μου δωμάτιο ήταν δίπλα στο δικό της. Εκεί μέσα ανταλλάξαμε τις πρώτες ματιές. Τις πρώτες δειλές κουβέντες. Κρυφά στην αρχή, φοβισμένα. Μα μετά σιγά-σιγά πιο θαρρετά, πιο ελεύθερα”
Ο Διοφάντους άκουγε με μεγάλη προσοχή.
“Εκεί μάθαμε ο ένας για τον άλλον Δικηγόρε. Για τη ζωή μας, για το παρελθόν που μας κυνήγαγε ζοφερό. Αλλά και για τον παρόν που ζούσαμε σαν εφιάλτη.”
“Σου είπε πράγματα για τη ζωή της ;”
“Λογικό δεν ήταν ; μέσα σε εκείνη την απομόνωση γυρεύεις μια σανίδα να πιαστείς. Να μιλήσεις, σε κάποιον να φορτωθείς, να ακουμπήσεις, να εμπιστευθείς. Ανοίξαμε τις καρδιές μας ο ένας στον άλλον, μοιράσαμε τις ζωές μας ανοιχτά βιβλία”.
“Δηλαδή θες να πεις ήξερες ;”
“Ήξερα ναι ! Όλα εκείνα για τη ζωή της. Για όσα κουβαλούσε μέσα της ακόμα από τα νιάτα της στο σπίτι της”
Ο Δικηγόρος σταμάτησε και τον κοίταξε.
“Τι θες να πεις στο σπίτι της”, τον ρώτησε με αγωνία. Ο Άγνωστος άντρας ξεφύσηξε. Το βλέμμα του άγγιξε εκείνο του Διοφάντους.
“Προφανώς δεν τα ξέρεις όλα...”
“Να ξέρω τι...”
“Η Κατερίνα ζούσε το βιασμό απ τον πατέρα της στα εφηβικά της χρόνια. Αυτή ήταν η πρώτη της γνωριμία με τη νιότη Δικηγόρε, ύστερα ήρθε ο ζωγράφος να πάρει τη σκυτάλη”
Ο Διοφάντους έμεινε αποσβολωμένος.
“Δεν τα ήξερες αυτά ε ; δεν πρόλαβε να στα πει. Λογικό. Η Κατερίνα ζούσε τα μαρτύριά της με μια αξιοπρέπεια που σε καθήλωνε” και συνέχισε:
“Την έβλεπα να λιώνει στην κλινική, μέρα τη μέρα εκεί μέσα. Έβλεπα τα μάτια της να μαυρίζουν, το πρόσωπό της να μελανιάζει...”, η φωνή του έγινε κόμπος απ τη συγκίνηση, καθώς προχωρούσε:
“Την άκουγα να ουρλιάζει τις νύχτες απ το ξύλο του βασανιστή της...”
“του Δεβέλογλου λες ;”
“Αυτό το κτήνος….”, είπε και το μάτι του κοκκίνισε σαν αίμα, “Άκουγα να παρακαλάει, να τον ικετεύει να σταματήσει να την βιάζει. Αλλά εκείνος εκεί…. Άκουγα τα γέλια του σαν κρωξίματα της κόλασης… μπήκα στην ψυχή της… έγινα ένα με την καρδιά της… τα πρωινά την έβλεπα πολλές φορές χαπακωμένη ή σε καταστολή να περιφέρεται σαν ζωντανό ράκος….”
“Γιατί δεν κάνατε κάτι να αντιδράσετε, να μιλήσετε σε κάποιον έξω ;”
“Να κάνουμε κάτι… ρώτα πρώτα αν μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας εύκολα. Ρώτα αν μας επέτρεπαν να επικοινωνούμε έξω”, σταμάτησε με μιας και γύρισε, τον κοίταξε στα μάτια:
“Ξέρεις τι είναι δικηγόρε να βλέπεις μια ψυχή να πεθαίνει ; εγώ… εγώ, ήμουνα ένα χαμένο κορμί, ένα κλεφτρόνι του δρόμου. Στο περιθώριο μεγάλωσα, με δουλειέςς του ποδαριού. Εκείνη ! Εκείνη όμως ήταν ένα λουλούδι που κάθε μέρα του ξερίζωναν με τρόπο μαρτυρικό κάθε του φύλλο...” είπε και το πρόσωπό του γέμισε με μια χαρακτηριστική γαλήνη.
“Πως γλύτωσες από εκεί μέσα ;” τον ρώτησε ο Διοφάντους.
“Τη νύχτα με τη φωτιά, μέσα στη φασαρία, βρήκα τη στιγμή και έφυγα. Ξέραμε και οι δυο μας για τα παλιά υπόγεια του εργοστασίου. Παρατημένα στα θεμέλια του ιδρύματος. Την είδα που έφυγε. Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα. Μα την έχασα έξω”
“Την ξαναβρήκες καθόλου ;”
“Πολλές φορές ! Όμως δεν μπήκα ποτέ στη ζωή της ξανά. Ήθελα να την δω να βρίσκει το δρόμο της. Εμένα τι να με κάνει. Βαρίδι θα της ήμουνα. Πολλές φορές την παρακολουθούσα σαν κατάλαβα τι είχε στο νου της. Τότε είδα με φόβο ότι δεν θα μπορούσε να απαλλαγεί απ το παρελθόν της. Από τους εφιάλτες της. Και θα γύρευε εκδίκηση. Δεν έχεις εύκολα γλυτωμό από τέτοιες μνήμες. Τότε έγινα σκιά της. Έπρεπε να την προλάβω Δικηγόρε !”
“Να προλάβεις τι ;”
“Είδα ότι γύρευε την Δαμασκηνού, έμαθα για το θάνατό της και κατάλαβα. Ήξερα ότι είχε σειρά αυτό το κτήνος ο Αρμάγος. Την είδα που πήγε στο εργοστάσιο, στα ερείπια, την ακολούθησα...” η αφήγησή του πήρε μια έκφραση γεμάτη φόρτιση. Ο Διοφάντους άρχισε να γεμίζει με μια απέραντη συναισθηματική φόρτιση. Ο άλλος συνέχισε:
“Την είδα που μπήκε στο γραφείο του. Παραφύλαξα. Άκουσα ότι κάτι γινόταν. Μπήκα μέσα την κατάλληλη στιγμή. Αν αργούσα λίγο θα την είχε πνίξει. Τον σκότωσα χωρίς δεύτερη σκέψη ! Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό !” , στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε ένα βλέμμα όλο μίσος, ο Διοφάντους τον κοίταζε προσπαθώντας να αντέξει όσα μάθαινε.
“Του άξιζε του παλιοτόμαρου ! Ένας διεστραμμένος άρρωστος στη ψυχή κακούργος”, κοντοστάθηκε για μια στιγμή και συνέχισε “έτσι η κεντρική τριάδα βρήκε αυτό που της άξιζε…..αλλά… μετά την είδα δεν ηρέμησε…. Έψαχνε… δεν άργησα να καταλάβω τι...”
“Εννοείς τον ζωγράφο ;”
“Ναι, μου είχε πει για αυτόν. Μόλις την είδα να τριγυρνά σαν αγρίμι στο Κολωνάκι κατάλαβα… το βράδυ που έφυγε για εκεί την είδα… έπρεπε να προλάβω δικηγόρε !”
“Να προλάβεις τι ;” τον ρώτησε όλο αγωνία ο Διοφάντους.
Ο Άλλος βάρυνε τη φωνή του και τα μάτια του έπεσαν στη γη. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του.
“Να προλάβω αυτό που έγινε…. Το κακό…. Να την τραβήξω από εκεί...” η φωνή του πνίγηκε στο στόμα του, “όμως….δεν πρόλαβα...”, άρχισε να λυγίζει.
“Κατάλαβες δικηγόρε ! Δεν πρόλαβα που να με πάρει ο διάβολος !” γύρισε και τον έπιασε από τους ώμους.
“Άκουσα τον πυροβολισμό, την είδα να απομακρύνεται, δεν ήξερα τι να κάνω, που να πάω, δεν κατάλαβα ότι ήταν χτυπημένη. Έτσι παρακολούθησα αυτό το τομάρι που έφυγε για το σπίτι του. Για μένα ήταν παιχνιδάκι να μπω μέσα χωρίς ίχνη. Και εκεί να κάνω αυτό που έπρεπε...”
“Εσύ τον σκότωσες ;”
“Έπρεπε νάβλεπες τον τρόμο στα μάτια του…. Να τον πάρει μαζί με τις ανομίες και τις βρωμιές του”, είπε με μια αγριάδα στο λόγο του και συνέχισε με άλλο ύφος:
“Μετά…. Μετά έμαθα… για εκείνη…. Αν είχα δει ότι ήταν χτυπημένη θα έμενα κοντά της, θα την έτρεχα για βοήθεια, ίσως να προλάβαινα, ίσως να προλάβαινα πανάθεμά με...”
Τα μάτια του γέμισαν με δάκρυα και αναφιλητά. Ακολούθησαν στιγμές απόλυτης σιωπής. Κανείς τους δεν έλεγε λέξη. Σαν να περίμενε ο ένας τον άλλο. Ο άντρας σκούπισε τα μάτια του, γύρισε προς το μέρος του Διοφάντους και είπε:
“Άκου Δικηγόρε ! Για σένα είχα μάθει τι άνθρωπος είσαι. Έτσι για να ξέρω σε τι χέρια ήταν εκείνη. Μπορεί να ζω στο πεζοδρόμιο, να μην έχω θέση ανάμεσά σας αλλά να ξέρεις εμείς έχουμε το ένστικτο που μας δίνει ο δρόμος. Τώρα τα έμαθες όλα ! Θεώρησα χρέος μου να στα πω ! Εγώ είμαι αυτός που είμαι…. Η φυλακή με ξέρει και την ξέρω… δεν με νοιάζει, κατάλαβες ; κάνε ότι θέλεις ! Δική σου η απόφαση. Και να με δόσεις μήτε το λόγο μήτε κακία θα σου ζητήσω… μονάχα… να… κρατήσω τη μνήμη της ζωντανή….”
Πάλι η σιωπή επέστρεψε ανάμεσά τους. Στέκονταν εκεί ακίνητοι. Κάποια στιγμή εκείνος τον ρώτησε.
“Αν θελήσεις να με βρεις….” ο Διοφάντους έκανε αυθόρμητα μια κίνηση με το χέρι του σαν να του έλεγε “Όχι”. Ο άντρας του έριξε μια ματιά με ένα σφιγμένο χαμόγελο γεμάτο συναισθήματα. Άλλαξε κατεύθυνση. Πήρε το άλλο δρομάκι που οδηγούσε στην άλλη έξοδο του κοιμητηρίου. Βάδιζε ορθός, αποφασιστικός χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Ο Διοφάντους έμεινε στήλη άλατος με κάθε του αίσθηση σφιγμένη κόμπο όπως η ανάσα του. Τον έβλεπε μονάχα να ξεμακραίνει ολοένα και περισσότερο και να γίνεται μικρή φιγούρα πέρα μακριά του.Την ίδια στιγμή άκουσε μια φωνή πίσω του.
“Ποιος ήταν αυτός κύριε Διοφάντους ;”, ήταν η φωνή του Ζήση, που μαζί με την Ελένη ήρθαν να τον αναζητήσουν. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε, έριξε μια τελευταία ματιά στον άντρα που είχε πια ξεμακρύνει για τα καλά. Προσπάθησε να κρύψει τη συγκίνησή του.
“Τίποτα Ζήση ! Κάποιος παλιός γνωστός της Κατερίνας, ήθελε να μάθει κάποια πράγματα….”
“Είστε καλά ;” τον ρώτησε η Ελένη.
“Ναι παιδί μου...”, της απάντησε.
“Πάμε ; σε λίγο θα πιάσει βροχή” συνέχισε εκείνη.
“Ναι, πάμε”, τους είπε και γύρισε προς το μέρος τους παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Οι πρώτες χοντρές στάλες τους πρόλαβαν στην έξοδο.
Κεφάλαιο 19: Έξι μήνες μετά...
Κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Ο ήλιος του Ιούλη έπεφτε καυτός πάνω του. Φόρεσε τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά του και έριξε μια ματιά μπροστά. Η Νεαρή κοπέλα βγήκε και αυτή, κλείδωσε το αυτοκίνητο και ήρθε δίπλα του.
“Πάμε ;” του είπε
“Να πάρουμε λίγα λουλούδια...” της απάντησε.
Προχώρησαν στην είσοδο του κοιμητηρίου. Πήραν λίγα κόκκινα τριαντάφυλλα και μπήκαν στο χώρο.
“Νιώθεις να δικαιώθηκες τώρα πατέρα ;” τον ρώτησε.
Ο Ισίδωρος Διοφάντους έσπασε στα χείλη του ένα μικρό διακριτικό χαμόγελο.
“Πάνω σε ποιο πράγμα ;”
“Απ την υπόθεση της κλινικής του Αρμάγου. Τα γεγονότα ήρθαν στη Βουλή. Η Πίεση των αποκαλύψεων που έκανες μαζί με τις άλλες οργανώσεις δεν ήταν και λίγη….”.
Την άκουγε σιωπηρός, εκείνη συνέχισε: “η εξεταστική επιτροπή τα έβγαλε όλα στο φως… ένοχοι θα μου πεις δεν υπήρχαν πια για να κάτσουν στο σκαμνί...”
“Πράγματι….”, της απάντησε.
“Τι έγινε με τον άνθρωπο που μου είπες Πατέρα ;”
“Εννοείς…..”
“Ναι….”
“Τιποτα ! Κανείς δεν ξέρει για αυτόν… έμεινε μια σκιά, που ήθελε να γίνει άγγελος αλλά και τιμωρός...”
Η Κοπέλα τον κοίταξε στα μάτια.
“Πατέρα ; όμως η δικαιοσύνη ;”
Γύρισε και την κοίταξε βαθιά στα όμορφα μάτια της.
“Κορίτσι μου, εκτός από τη δικαιοσύνη των ανθρώπων, του νόμου του γραπτού, υπάρχει και το δίκιο της ζωής, που το ορίζει η ίδια...”
“Αυτοδικία πατέρα ;”
“Όχι δεν πιστεύω σ’ αυτήν. Αλλά κάποιες φορές η νομοτέλεια της ζωής προλαβαίνει το γράμμα των νόμων”
Η νεαρή γυναίκα άλλαξε θέμα.
“Αυτό το κολαστήριο έκλεισε για πάντα. Και τώρα έμαθες ;”
“Τι ;”
“Θα κατεδαφιστεί, μαζί με τα απομεινάρια του ερειπωμένου εργοστασίου από κάτω του”.
“Και θα πάρει μαζί του όλα τα βογγητά και τις κραυγές...” είπε εκείνος, σαν να μονολογούσε, “αν δεν ήταν εκείνη, όλα θα ήταν στο σκοτάδι. Άφησε την καρδιά της και την ψυχή της εκεί. Τα όνειρά της. Πορεύτηκε με τον τρόμο και την απόγνωση. Ντύθηκε την οργή και το μίσος. Ποιος να την κατηγορήσει και γιατί ; έγινε ο καταλύτης για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Η Δική της καταστροφή οδήγησε στην κάθαρση”
“Μπαμπά !”
“Έλα παιδί μου….”
“Έμαθα πολλά μαζί σου αλλά αυτό…. Αυτή η υπόθεση… με έκανε πιο συγκροτημένη...”
“Μια μεγάλη δικηγορίνα γεννιέται”, της είπε ζεστά, πιάνοντάς την απ το χέρι.
Έφτασαν σε έναν απλό τάφο.
“Κατερίνα Ιατροπούλου” η πρώτη επιγραφή. Και από κάτω με καλλιτεχνικά γράμματα “Ελουάζ”, ετών τριανταδύο.
“Όμορφη είναι, ακριβώς όπως το πορτραίτο που έχεις στο σπίτι”, σχολίασε η κόρη του.
Τακτοποίησαν τα τριαντάφυλλα στην πλάκα. Τον είδε να κοιτάζει εκφραστικά τα πανέμορφα μάτια της φωτογραφίας σε αλλοτινές εποχές.
Πήραν το μονοπάτι της εξόδου με βήματα σταθερά.
“Μπαμπά...” τον κοίταξε στα μάτια.
“Ναι...”
“Τι ήταν για σένα η Ελουάζ ;”
Ένα ανεπαίσθητο τικ εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. Ένα γλυκό μελαγχολικό χαμόγελο μετά. Πήρε μια βαθιά ανάσα.
“Δεν…. Δεν ξέρω….η μνήμη της μητέρας σου... Ίσως… μια Κραυγή…. Ναι μια κραυγή”.
Άπλωσε το χέρι της και τον αγκάλιασε. Αφέθηκε στο άγγιγμά της, να περπατά μαζί του με τον ήλιο του μεσημεριού να καίει τα πρόσωπά τους.
ΤΕΛΟΣ
Το κρύο ήταν τσουχτερό εκείνη την ημέρα που η γη αγκάλιασε το άψυχο κορμί της Κατερίνας. Λίγος κόσμος. Η Ουρανία, η θεία της, το μοναδικό της πρόσωπο από κοντά, τραγική φιγούρα. Λίγοι γνωστοί και φίλοι, μετρημένοι στα δάχτυλα.
Ο Ισίδωρος Διοφάντους με τον Ζήση και την Ελένη είχαν αφήσει τα λουλούδια τους κοντά της και βάδιζαν σιωπηροί προς το δρομάκι της εξόδου στο Κοιμητήριο.
“Αφήστε με λίγο μόνο να περπατήσω”, γύρισε και είπε στους συνεργάτες του. Με σεβασμό τον άφησαν.
Άρχισε να περπατά σκεπτικός στο μακρύ δρόμο δίπλα στα ψηλά κυπαρίσσια. Πόσα και πόσα τριγύριζαν στο μυαλό του. Πόσες σκέψεις.
Ο Σέργιος Ζέριγκας την επόμενη το πρωί της απόπειρας εναντίον του, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Ο Δολοφόνος μπήκε στο σπίτι με τρόπο επαγγελματικό εκτίμησε η αστυνομία καθώς δεν βρέθηκαν ίχνη παραβίασης στην πόρτα και έτσι επίσης εξαφανίστηκε. Ο Κύκλος των ανθρώπων που σημάδεψαν τη ζωή της Κατερίνας έκλεισε με βίαιο τρόπο. Όμως ποιος και γιατί ; με ποιο κίνητρο ;
Η Τελευταία εικόνα της Κατερίνας ήταν ανεξίτηλη στη σκέψη του. Και εκεί που όλα αυτά τάραζαν την ψυχή του, εκεί, στο απέναντι κυπαρίσσι, τον είδε ! Πρόβαλε ξαφνικά μπροστά του.
Ένας άντρας, ψηλός, ώριμος γύρω στα εξηνταπέντε, σωματώδης, με σκληρά και πολύ κουρασμένα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό του. Το ντύσιμο και το παρουσιαστικό του έδειχναν άνθρωπο φτωχό αλλά αξιοπρεπή. Στάθηκε ίσια απέναντί του κόβοντας το δρόμο του. Ο Διοφάντους σταμάτησε το βήμα του και τον κοίταξε με εμφανή απορία.
“Έχεις πολλά ερωτήματα Δικηγόρε για τα οποία γυρεύεις απάντηση !” του είπε.
“Ποιος είσαι ;” τον ρώτησε ο Διοφάντους.
Ο άλλος εξακολουθούσε να τον κοιτάζει έντονα αλλά με ένα αίσθημα εσωτερικής γαλήνης και συγκέντρωσης που σε καθήλωνε.
“Ήρθα για δύο λόγους”, του είπε “Ο ένας για να την αποχαιρετίσω...”, ο λόγος του βγήκε με έντονη συγκίνηση. Ο ξαφνιασμός του Διοφάντους μεγάλωνε συνεχώς.
“Την ήξερες ;”
Σήκωσε το κεφάλι του στον ουρανό σαν να ήθελε να κρύψει τη συγκίνησή του και συνέχισε.
“Ο άλλος λόγος είναι για να σου δώσω τις απαντήσεις που γυρεύεις...”
Ο Διοφάντους έμενε έκπληκτος.
Ο ώριμος άντρας γύρισε δίπλα του και άρχισε να περπατά αργά κατά μήκος του δρόμου. Ο Ποινικολόγος τον ακολούθησε και από μακριά φαίνονταν να είναι μια αργή πορεία στον περίβολο.
“Ποιος είσαι ; Που την ήξερες ;” τον ρώτησε με αγωνία. Εκείνος με το βλέμμα του ίσια πέρα μακριά και τα χέρια του στις τσέπες του σακακιού του, απάντησε.
“Τέσσερα ολάκερα χρόνια ήμουνα δίπλα της”
“Που ;” τον ρώτησε με έκδηλη περιέργεια ο Διοφάντους.
“Στο κολαστήριο… στον τόπο μαρτυρίου”
“Εσύ εκεί ; πως ;”
Έκανε μια θλιβερή γκριμάτσα στο πρόσωπό του.
“Όπως και εκείνη. Περίπου με τον ίδιο τρόπο. Τα λαγωνικά του Αρμάγου με μάζεψαν από ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Σ’ αυτό το ερείπιο ζούσα μετά τη φυλακή...”
“Φυλακή ;”
“Ναι, μπουκαδόρος, διαρρήκτης...”
“Στην κλινική πως βρέθηκες ;”
“Όπως όλοι, για να βρω ψυχολογική υποστήριξη και επανένταξη σύμφωνα με τις ...αρχές του ιδρύματος”, εκεί γέλασε πικρά.
“Η Κατερίνα ;”
“Την βρήκα εκεί. Γνωριστήκαμε σιγά-σιγά. Την έβλεπα κάθε μέρα. Το δικό μου δωμάτιο ήταν δίπλα στο δικό της. Εκεί μέσα ανταλλάξαμε τις πρώτες ματιές. Τις πρώτες δειλές κουβέντες. Κρυφά στην αρχή, φοβισμένα. Μα μετά σιγά-σιγά πιο θαρρετά, πιο ελεύθερα”
Ο Διοφάντους άκουγε με μεγάλη προσοχή.
“Εκεί μάθαμε ο ένας για τον άλλον Δικηγόρε. Για τη ζωή μας, για το παρελθόν που μας κυνήγαγε ζοφερό. Αλλά και για τον παρόν που ζούσαμε σαν εφιάλτη.”
“Σου είπε πράγματα για τη ζωή της ;”
“Λογικό δεν ήταν ; μέσα σε εκείνη την απομόνωση γυρεύεις μια σανίδα να πιαστείς. Να μιλήσεις, σε κάποιον να φορτωθείς, να ακουμπήσεις, να εμπιστευθείς. Ανοίξαμε τις καρδιές μας ο ένας στον άλλον, μοιράσαμε τις ζωές μας ανοιχτά βιβλία”.
“Δηλαδή θες να πεις ήξερες ;”
“Ήξερα ναι ! Όλα εκείνα για τη ζωή της. Για όσα κουβαλούσε μέσα της ακόμα από τα νιάτα της στο σπίτι της”
Ο Δικηγόρος σταμάτησε και τον κοίταξε.
“Τι θες να πεις στο σπίτι της”, τον ρώτησε με αγωνία. Ο Άγνωστος άντρας ξεφύσηξε. Το βλέμμα του άγγιξε εκείνο του Διοφάντους.
“Προφανώς δεν τα ξέρεις όλα...”
“Να ξέρω τι...”
“Η Κατερίνα ζούσε το βιασμό απ τον πατέρα της στα εφηβικά της χρόνια. Αυτή ήταν η πρώτη της γνωριμία με τη νιότη Δικηγόρε, ύστερα ήρθε ο ζωγράφος να πάρει τη σκυτάλη”
Ο Διοφάντους έμεινε αποσβολωμένος.
“Δεν τα ήξερες αυτά ε ; δεν πρόλαβε να στα πει. Λογικό. Η Κατερίνα ζούσε τα μαρτύριά της με μια αξιοπρέπεια που σε καθήλωνε” και συνέχισε:
“Την έβλεπα να λιώνει στην κλινική, μέρα τη μέρα εκεί μέσα. Έβλεπα τα μάτια της να μαυρίζουν, το πρόσωπό της να μελανιάζει...”, η φωνή του έγινε κόμπος απ τη συγκίνηση, καθώς προχωρούσε:
“Την άκουγα να ουρλιάζει τις νύχτες απ το ξύλο του βασανιστή της...”
“του Δεβέλογλου λες ;”
“Αυτό το κτήνος….”, είπε και το μάτι του κοκκίνισε σαν αίμα, “Άκουγα να παρακαλάει, να τον ικετεύει να σταματήσει να την βιάζει. Αλλά εκείνος εκεί…. Άκουγα τα γέλια του σαν κρωξίματα της κόλασης… μπήκα στην ψυχή της… έγινα ένα με την καρδιά της… τα πρωινά την έβλεπα πολλές φορές χαπακωμένη ή σε καταστολή να περιφέρεται σαν ζωντανό ράκος….”
“Γιατί δεν κάνατε κάτι να αντιδράσετε, να μιλήσετε σε κάποιον έξω ;”
“Να κάνουμε κάτι… ρώτα πρώτα αν μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας εύκολα. Ρώτα αν μας επέτρεπαν να επικοινωνούμε έξω”, σταμάτησε με μιας και γύρισε, τον κοίταξε στα μάτια:
“Ξέρεις τι είναι δικηγόρε να βλέπεις μια ψυχή να πεθαίνει ; εγώ… εγώ, ήμουνα ένα χαμένο κορμί, ένα κλεφτρόνι του δρόμου. Στο περιθώριο μεγάλωσα, με δουλειέςς του ποδαριού. Εκείνη ! Εκείνη όμως ήταν ένα λουλούδι που κάθε μέρα του ξερίζωναν με τρόπο μαρτυρικό κάθε του φύλλο...” είπε και το πρόσωπό του γέμισε με μια χαρακτηριστική γαλήνη.
“Πως γλύτωσες από εκεί μέσα ;” τον ρώτησε ο Διοφάντους.
“Τη νύχτα με τη φωτιά, μέσα στη φασαρία, βρήκα τη στιγμή και έφυγα. Ξέραμε και οι δυο μας για τα παλιά υπόγεια του εργοστασίου. Παρατημένα στα θεμέλια του ιδρύματος. Την είδα που έφυγε. Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα. Μα την έχασα έξω”
“Την ξαναβρήκες καθόλου ;”
“Πολλές φορές ! Όμως δεν μπήκα ποτέ στη ζωή της ξανά. Ήθελα να την δω να βρίσκει το δρόμο της. Εμένα τι να με κάνει. Βαρίδι θα της ήμουνα. Πολλές φορές την παρακολουθούσα σαν κατάλαβα τι είχε στο νου της. Τότε είδα με φόβο ότι δεν θα μπορούσε να απαλλαγεί απ το παρελθόν της. Από τους εφιάλτες της. Και θα γύρευε εκδίκηση. Δεν έχεις εύκολα γλυτωμό από τέτοιες μνήμες. Τότε έγινα σκιά της. Έπρεπε να την προλάβω Δικηγόρε !”
“Να προλάβεις τι ;”
“Είδα ότι γύρευε την Δαμασκηνού, έμαθα για το θάνατό της και κατάλαβα. Ήξερα ότι είχε σειρά αυτό το κτήνος ο Αρμάγος. Την είδα που πήγε στο εργοστάσιο, στα ερείπια, την ακολούθησα...” η αφήγησή του πήρε μια έκφραση γεμάτη φόρτιση. Ο Διοφάντους άρχισε να γεμίζει με μια απέραντη συναισθηματική φόρτιση. Ο άλλος συνέχισε:
“Την είδα που μπήκε στο γραφείο του. Παραφύλαξα. Άκουσα ότι κάτι γινόταν. Μπήκα μέσα την κατάλληλη στιγμή. Αν αργούσα λίγο θα την είχε πνίξει. Τον σκότωσα χωρίς δεύτερη σκέψη ! Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό !” , στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε ένα βλέμμα όλο μίσος, ο Διοφάντους τον κοίταζε προσπαθώντας να αντέξει όσα μάθαινε.
“Του άξιζε του παλιοτόμαρου ! Ένας διεστραμμένος άρρωστος στη ψυχή κακούργος”, κοντοστάθηκε για μια στιγμή και συνέχισε “έτσι η κεντρική τριάδα βρήκε αυτό που της άξιζε…..αλλά… μετά την είδα δεν ηρέμησε…. Έψαχνε… δεν άργησα να καταλάβω τι...”
“Εννοείς τον ζωγράφο ;”
“Ναι, μου είχε πει για αυτόν. Μόλις την είδα να τριγυρνά σαν αγρίμι στο Κολωνάκι κατάλαβα… το βράδυ που έφυγε για εκεί την είδα… έπρεπε να προλάβω δικηγόρε !”
“Να προλάβεις τι ;” τον ρώτησε όλο αγωνία ο Διοφάντους.
Ο Άλλος βάρυνε τη φωνή του και τα μάτια του έπεσαν στη γη. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του.
“Να προλάβω αυτό που έγινε…. Το κακό…. Να την τραβήξω από εκεί...” η φωνή του πνίγηκε στο στόμα του, “όμως….δεν πρόλαβα...”, άρχισε να λυγίζει.
“Κατάλαβες δικηγόρε ! Δεν πρόλαβα που να με πάρει ο διάβολος !” γύρισε και τον έπιασε από τους ώμους.
“Άκουσα τον πυροβολισμό, την είδα να απομακρύνεται, δεν ήξερα τι να κάνω, που να πάω, δεν κατάλαβα ότι ήταν χτυπημένη. Έτσι παρακολούθησα αυτό το τομάρι που έφυγε για το σπίτι του. Για μένα ήταν παιχνιδάκι να μπω μέσα χωρίς ίχνη. Και εκεί να κάνω αυτό που έπρεπε...”
“Εσύ τον σκότωσες ;”
“Έπρεπε νάβλεπες τον τρόμο στα μάτια του…. Να τον πάρει μαζί με τις ανομίες και τις βρωμιές του”, είπε με μια αγριάδα στο λόγο του και συνέχισε με άλλο ύφος:
“Μετά…. Μετά έμαθα… για εκείνη…. Αν είχα δει ότι ήταν χτυπημένη θα έμενα κοντά της, θα την έτρεχα για βοήθεια, ίσως να προλάβαινα, ίσως να προλάβαινα πανάθεμά με...”
Τα μάτια του γέμισαν με δάκρυα και αναφιλητά. Ακολούθησαν στιγμές απόλυτης σιωπής. Κανείς τους δεν έλεγε λέξη. Σαν να περίμενε ο ένας τον άλλο. Ο άντρας σκούπισε τα μάτια του, γύρισε προς το μέρος του Διοφάντους και είπε:
“Άκου Δικηγόρε ! Για σένα είχα μάθει τι άνθρωπος είσαι. Έτσι για να ξέρω σε τι χέρια ήταν εκείνη. Μπορεί να ζω στο πεζοδρόμιο, να μην έχω θέση ανάμεσά σας αλλά να ξέρεις εμείς έχουμε το ένστικτο που μας δίνει ο δρόμος. Τώρα τα έμαθες όλα ! Θεώρησα χρέος μου να στα πω ! Εγώ είμαι αυτός που είμαι…. Η φυλακή με ξέρει και την ξέρω… δεν με νοιάζει, κατάλαβες ; κάνε ότι θέλεις ! Δική σου η απόφαση. Και να με δόσεις μήτε το λόγο μήτε κακία θα σου ζητήσω… μονάχα… να… κρατήσω τη μνήμη της ζωντανή….”
Πάλι η σιωπή επέστρεψε ανάμεσά τους. Στέκονταν εκεί ακίνητοι. Κάποια στιγμή εκείνος τον ρώτησε.
“Αν θελήσεις να με βρεις….” ο Διοφάντους έκανε αυθόρμητα μια κίνηση με το χέρι του σαν να του έλεγε “Όχι”. Ο άντρας του έριξε μια ματιά με ένα σφιγμένο χαμόγελο γεμάτο συναισθήματα. Άλλαξε κατεύθυνση. Πήρε το άλλο δρομάκι που οδηγούσε στην άλλη έξοδο του κοιμητηρίου. Βάδιζε ορθός, αποφασιστικός χωρίς να κοιτάξει πίσω του. Ο Διοφάντους έμεινε στήλη άλατος με κάθε του αίσθηση σφιγμένη κόμπο όπως η ανάσα του. Τον έβλεπε μονάχα να ξεμακραίνει ολοένα και περισσότερο και να γίνεται μικρή φιγούρα πέρα μακριά του.Την ίδια στιγμή άκουσε μια φωνή πίσω του.
“Ποιος ήταν αυτός κύριε Διοφάντους ;”, ήταν η φωνή του Ζήση, που μαζί με την Ελένη ήρθαν να τον αναζητήσουν. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε, έριξε μια τελευταία ματιά στον άντρα που είχε πια ξεμακρύνει για τα καλά. Προσπάθησε να κρύψει τη συγκίνησή του.
“Τίποτα Ζήση ! Κάποιος παλιός γνωστός της Κατερίνας, ήθελε να μάθει κάποια πράγματα….”
“Είστε καλά ;” τον ρώτησε η Ελένη.
“Ναι παιδί μου...”, της απάντησε.
“Πάμε ; σε λίγο θα πιάσει βροχή” συνέχισε εκείνη.
“Ναι, πάμε”, τους είπε και γύρισε προς το μέρος τους παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Οι πρώτες χοντρές στάλες τους πρόλαβαν στην έξοδο.
Κεφάλαιο 19: Έξι μήνες μετά...
Κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Ο ήλιος του Ιούλη έπεφτε καυτός πάνω του. Φόρεσε τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά του και έριξε μια ματιά μπροστά. Η Νεαρή κοπέλα βγήκε και αυτή, κλείδωσε το αυτοκίνητο και ήρθε δίπλα του.
“Πάμε ;” του είπε
“Να πάρουμε λίγα λουλούδια...” της απάντησε.
Προχώρησαν στην είσοδο του κοιμητηρίου. Πήραν λίγα κόκκινα τριαντάφυλλα και μπήκαν στο χώρο.
“Νιώθεις να δικαιώθηκες τώρα πατέρα ;” τον ρώτησε.
Ο Ισίδωρος Διοφάντους έσπασε στα χείλη του ένα μικρό διακριτικό χαμόγελο.
“Πάνω σε ποιο πράγμα ;”
“Απ την υπόθεση της κλινικής του Αρμάγου. Τα γεγονότα ήρθαν στη Βουλή. Η Πίεση των αποκαλύψεων που έκανες μαζί με τις άλλες οργανώσεις δεν ήταν και λίγη….”.
Την άκουγε σιωπηρός, εκείνη συνέχισε: “η εξεταστική επιτροπή τα έβγαλε όλα στο φως… ένοχοι θα μου πεις δεν υπήρχαν πια για να κάτσουν στο σκαμνί...”
“Πράγματι….”, της απάντησε.
“Τι έγινε με τον άνθρωπο που μου είπες Πατέρα ;”
“Εννοείς…..”
“Ναι….”
“Τιποτα ! Κανείς δεν ξέρει για αυτόν… έμεινε μια σκιά, που ήθελε να γίνει άγγελος αλλά και τιμωρός...”
Η Κοπέλα τον κοίταξε στα μάτια.
“Πατέρα ; όμως η δικαιοσύνη ;”
Γύρισε και την κοίταξε βαθιά στα όμορφα μάτια της.
“Κορίτσι μου, εκτός από τη δικαιοσύνη των ανθρώπων, του νόμου του γραπτού, υπάρχει και το δίκιο της ζωής, που το ορίζει η ίδια...”
“Αυτοδικία πατέρα ;”
“Όχι δεν πιστεύω σ’ αυτήν. Αλλά κάποιες φορές η νομοτέλεια της ζωής προλαβαίνει το γράμμα των νόμων”
Η νεαρή γυναίκα άλλαξε θέμα.
“Αυτό το κολαστήριο έκλεισε για πάντα. Και τώρα έμαθες ;”
“Τι ;”
“Θα κατεδαφιστεί, μαζί με τα απομεινάρια του ερειπωμένου εργοστασίου από κάτω του”.
“Και θα πάρει μαζί του όλα τα βογγητά και τις κραυγές...” είπε εκείνος, σαν να μονολογούσε, “αν δεν ήταν εκείνη, όλα θα ήταν στο σκοτάδι. Άφησε την καρδιά της και την ψυχή της εκεί. Τα όνειρά της. Πορεύτηκε με τον τρόμο και την απόγνωση. Ντύθηκε την οργή και το μίσος. Ποιος να την κατηγορήσει και γιατί ; έγινε ο καταλύτης για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Η Δική της καταστροφή οδήγησε στην κάθαρση”
“Μπαμπά !”
“Έλα παιδί μου….”
“Έμαθα πολλά μαζί σου αλλά αυτό…. Αυτή η υπόθεση… με έκανε πιο συγκροτημένη...”
“Μια μεγάλη δικηγορίνα γεννιέται”, της είπε ζεστά, πιάνοντάς την απ το χέρι.
Έφτασαν σε έναν απλό τάφο.
“Κατερίνα Ιατροπούλου” η πρώτη επιγραφή. Και από κάτω με καλλιτεχνικά γράμματα “Ελουάζ”, ετών τριανταδύο.
“Όμορφη είναι, ακριβώς όπως το πορτραίτο που έχεις στο σπίτι”, σχολίασε η κόρη του.
Τακτοποίησαν τα τριαντάφυλλα στην πλάκα. Τον είδε να κοιτάζει εκφραστικά τα πανέμορφα μάτια της φωτογραφίας σε αλλοτινές εποχές.
Πήραν το μονοπάτι της εξόδου με βήματα σταθερά.
“Μπαμπά...” τον κοίταξε στα μάτια.
“Ναι...”
“Τι ήταν για σένα η Ελουάζ ;”
Ένα ανεπαίσθητο τικ εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. Ένα γλυκό μελαγχολικό χαμόγελο μετά. Πήρε μια βαθιά ανάσα.
“Δεν…. Δεν ξέρω….η μνήμη της μητέρας σου... Ίσως… μια Κραυγή…. Ναι μια κραυγή”.
Άπλωσε το χέρι της και τον αγκάλιασε. Αφέθηκε στο άγγιγμά της, να περπατά μαζί του με τον ήλιο του μεσημεριού να καίει τα πρόσωπά τους.
ΤΕΛΟΣ
Την Νουβέλα, συνολικά και ενιαία, μπορείτε, όπως πάντα να την έχετε εδώ:
Μπορείτε να κάνετε log-in στην πλατφόρμα χρησιμοποιώντας τον google account ή τον facebook account σας, ως αναγνώστες.
Λίγα λόγια μετά το τέλος:
Φτάσαμε λοιπόν ως εδώ. Στο τέλος. Νιώθω την ανάγκη να πω κάποια πράγματα για την "Ελουάζ", ως Νουβέλα. Θα το κάνω άμεσα σε επόμενη ανάρτηση, αφού περιλάβω και τα τελευταία σας σχόλια, παρατηρήσεις, σκέψεις. Σε έναν Επίλογο που θα πούμε και θα συζητήσουμε μαζί.
Ευχαριστώ...
Μ'έκανες και δάκρυσα.. δε μου βγαίνει να σχολιάσω κάτι άλλο τώρα Γιάννη μου... να'σαι καλά, καλό ξημέρωμα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα αγαπημένη μου φίλη. Ειλικρινά το δάκρυ σου πολύτιμο πετράδι έκφρασης, σπονδή κατάθεσης. Σε ευχαριστώ. Θα τα πούμε εκτενέστερα.
ΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα.
Συγκλονιστικό αλλά κάπου ήθελα πιο εκδίκηση! Ναι μου άφησε αυτό το συναίσθημα της ανικανοποίητης δικαιοσύνης. Ήθελα πιο παραδειγματική τιμωρία γι' αυτούς που πέθαναν πριν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τις πράξεις τους. Όσο για την Ελουάζ σίγουρα με τόσα που πέρασε μόνο ο θάνατος την περίμενε! Πολύ ωραίο Γιάννη μου. Μπράβο! Λυπάμαι που τελείωσε! Τα φιλιά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή μου Μαίρη,
Διαγραφήκαταλαβαίνω απόλυτα τι λες ! Η Νουβέλα, όπως και κάθε διήγημα, παράγει συναισθηματική φόρτιση. Από αυτό άλλωστε εξαρτάται η δύναμη της επιρροής της στον αναγνώστη. Το αμέσως επόμενο ζητούμενο είναι "πως φεύγει" ο αναγνώστης από το έργο. Λυτρωμένος ; πικραμένος ; απογοητευμένος ; με θετικές σκέψεις ; εδώ αρχίζουν πραγματικά τα δύσκολα.
Προσπάθησα να εξισορροπήσω αρμονικά όσο γίνεται αυτές τις αντικρουόμενες καταστάσεις. Να τα δέσω με τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το εφικτό, το δυνατό.
Να πω το δικό μου ευχαριστώ, γιατί ήσουν εδώ, κοντά μου, σε μια εκπληκτική παρέα αναγνωστών, που πήγαμε σελίδα τη σελίδα αυτήν την προσπάθεια.
Με την αγάπη μου.
Ωωωω και ήλθε το τέλος!!! Υπέροχο Γιάννη!! Δεν έχω λόγια........
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε καθήλωσε και με λύπησε αφάνταστα η ζωή και το τέλος της Κατερίνας. Φυσικά το περίμενα ότι θα πέθαινε μια και δεν έβλεπα διέξοδο...αλλά το μυαλό μου δεν πήγε σε έναν τρόφιμο που δολοφονούσε για χάρη της. Πολλά συναισθήματα μου γέννησε η Ελουάζ. Κυρίως θυμό για όσους παίζουν με τις ανθρώπινες ζωές για να κερδοσκοπούν. Και πόσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα!!! Κρίμα θα πω που πέθανε ο υπαίτιος. Ο μεγαλογιατρός θα έπρεπε να γνωρίσει το δημόσιο διασυρμό όχι μια κι έξω θάνατος!!!Αυτό είναι λύτρωση. Κρίμα για την Ελουάζ...μια ζωή βασανισμένη. Το μόνο που δεν ξέρω είναι αν υπάρχουν εκεί έξω -στη ζωή- καναδυο Διοφάντους έτσι για να διατηρείται η ελπίδα!
Σ'ευχαριστούμε........
Τα φιλιά μου και το θαυμασμό μου!
Ως προς τη λύτρωση, νιώθω το ίδιο: η ζωή και ο διασυρμός είναι και λύτρωση και δικαιοσύνη.
ΔιαγραφήΆννα μου,
Διαγραφήμια μεγάλη αγκαλιά για όσα πορευτήκαμε εδώ και με τη δική σου παρουσία. Μια παρουσία με ουσιαστική συμμετοχή, παρατήρηση, σκέψη, κριτική.
Αφουγκράζομαι τις ανησυχίες σου, τις ελπίδες και τους φόβους σου. Άλλωστε είναι και δικοί μου. Δεν ήθελα να δώσω μια ανέφικτη κάθαρση και λύτρωση που θα ανακούφιζε τα πάντα χωρίς κόστος. Ξέρουμε σε ποια κοινωνία ζούμε και τι συσχετισμοί επικρατούν. Έπρεπε να τους πάρω υπόψη. Δεν ξέρω αν κατάφερα να συγκεράσω κάθε συναίσθημα θετικά και εποικοδομητικά.
Ξέρω ότι στο τέλος μένει θλίψη για την τραγική αυτή μορφή. Μένει ένα μεγάλο βάρος σε όλους μας, που όμως δεν θα πρέπει να το λογαριάσουμε ως καταθλιπτικό αλλά έχει παράλληλα και τις καθαρτικές του επιρροές.
Σε ευχαριστώ που πήγες βήμα-βήμα αυτήν την προσπάθεια. Για όλα. Για κάθε σου συναίσθημα και λόγο.
Προχωράμε καλή μου φίλη.
Υ.Γ. Αλεξάνδρα μου κατανοώ τι ακριβώς λες.
Ναι, το διάβασα! Ολόκληρο! Μπράβο, Γιάννη μου, για την προσπάθεια να καταπιαστείς με ένα θέμα που καίει καρδιές και υπολήψεις, όμως παραμένει έξω από το δημόσιο διάλογο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτομαι πως μάλλον δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλο τέλος για την ηρωίδα... και πως ίσως η λύτρωση έρχεται, τελικά, μέσα από την δράση του προσώπου-έκπληξη (ωραία ανατροπή), μια λύτρωση που εξυψώνει και τον ποινικό και αποδίδει μια δικαιοσύνη...
Ωστόσο, χρειαζόμουν (και τονίζω: εγώ, όχι η νουβέλα σου) κάτι πιο δυνατό ή και κάτι ακόμα ή κάτι άλλο για να... ηρεμήσω!!!
Θα μου πεις.. έτσι και χειρότερα συμβαίνουν τα πράγματα... και θα σου (και) για αυτό γράφουμε, για να τα αναποδογυρίσουμε! 😉
Έχοντας όλη τη νουβέλα στο μυαλό μου, πρέπει να πω ότι κατάφερες κάτι πολύ δύσκολο, να δέσεις στοιχεία, παρελθόν και παρελθόν, πρόσωπα, να φτιάξεις εικόνες και σκηνές πραγματικές.
Στα επόμενα με το καλό, Γιάννη μου! Χαίρομαι πάρα πολύ για την Ελουάζ σου!
Αλεξάνδρα μου,
Διαγραφήκαι εγώ χαίρομαι γιατί είσαι εδώ και χαίρομαι που μίλησε έτσι στην καρδιά σου αυτή η Νουβέλα.
Γνωρίζοντας τις ιδιαίτερες ευαισθησίες σου σε ανάλογα σκούρα κοινωνικά θέματα καταλαβαίνω και τους προβληματισμούς σου.
Και τους αμιγώς κοινωνικούς για το θέμα που σέρνεται ανάμεσά μας αλλά επίσης πολύ και για τους λογοτεχνικούς που ακουμπούν στο συναισθηματικό μας "έτσι θα ήθελα να γίνει".
Ξέρω καλά ότι έμεινε ένα βάρος πίσω. Ένα βάρος αδικίας και συναισθηματικού ανεκπλήρωτου και θα μιλήσω για όλες αυτές τις σκέψεις στον επίλογο συγκεντρώνοντας και τις δικές σας παρατηρήσεις.
Να σε ευχαριστήσω για το χρόνο, την ανάγνωση, τη συμμετοχή, τα λόγια σου.
Θα είμαστε πάντα εδώ να δημιουργούμε με το καλό.
Την αγάπη μου.
Γιάννη την Καλημέρα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελουάζ έφτασε στο τέλος, χαρίζοντας μου ωραίες αναγνωστικές στιγμές. Γεμάτες αγωνία και εναλλαγές συναισθημάτων. Διάβασα μια ιστορία, που ειλικρινά εύχομαι να μην υπήρξε ποτέ στον κόσμο της πραγματικότητας. Φοβάμαι όμως ότι μάλλον είμαι υπερβολικά αισιόδοξος. Ο κόσμος μας είναι σκληρός, άδικος για πολλούς, όπως για την πρωταγωνίστρια σου, σκοτεινός. Η πρωταγωνίστρια σου είχε ποτιστεί με μίσος, επιδίωξε την εκδίκηση, αυτοδίκησε και όλα αυτά τα καταδικάζουμε στους λόγους μας, αλλά στη δική σου γραφή όλα τα παραπάνω καταδικαστέα, ήταν απόλυτα δικαιολογημένα. Διότι, δυστυχώς, είμαστε σίγουροι ότι η κρατική δικαιοσύνη είναι απούσα. Ο πραγματικός κόσμος που έλεγα!
Δεν διαφωνώ για το τέλος, τον εκ μηχανής προστάτη και συνεκδικητή της Ελουάζ ( Κατερίνας ) σου. Πιστεύω όμως, ότι θα μπορούσες να τον κάνεις λίγο πιο ορατό, δίχως να αποκαλύπτεται βέβαια, και στα πρότερα κεφάλαια. Έρχεται να δώσει απαντήσεις ο ίδιος, θα μπορούσε να τον αποκαλύψει κάποιος απ΄την αστυνομία ή ο Διοφάντους, με λίγα λόγια πιστεύω ότι μπορούσες να το τραβήξεις λίγο περισσότερο.
Κλείνοντας, αν και δεν είμαι φαν του αστυνομικού, το διάβασα με ενδιαφέρον, περιμένοντας με αγωνία το επόμενο "επεισόδιο". Αυτό δείχνει ότι και "story" υπήρχε και καλογραμμένο ήταν!
Φίλε μου, εύχομαι γρήγορα να υπάρξει συνέχεια, εμείς που χαιρόμαστε τη γραφή σου, είμαστε εδώ!!!
Αγαπητέ μου Βασίλη.
Διαγραφήτο είστε "για μένα εδώ", είναι το μεγαλύτερο συν για μένα. Ένα εξαίρετο δώρο θα έλεγα χωρίς υπερβολές. Γιατί αυτό είναι ένα αρχικό ατόπημα, μην το λησμονούμε.
Σημειώνω με μεγάλη προσοχή τις παρατηρήσεις σου, το έκανα από την αρχή. Καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλεις να πεις και πως συναισθηματικά ακούμπησε όλο αυτό στην καρδιά σου.
Η Σημείωσή σου για τον "δράστη", που έρχεται να αποκαλυφθεί μόνος του στο φινάλε φυσικά μπαίνει υπό κρίση. Εδώ θα μπορούσα να γράψω πολλά και να του δώσω μεγαλύτερη συμμετοχή. Έστω ως "μυστική" παρουσία.
Τα όσα αναφέρεις για το κοινωνικό γίγνεσθαι κάτω από τα μάτια μας όπως επίσης και τη λειτουργία της δικαιοσύνης είναι πράγματα υπαρκτά και εκεί ήθελα να δώσω την υποσημείωση.
Όλες σου τις παρατηρήσεις, τις κρατώ για να τις συνοψίσω και τις προσεγγίσω αναλυτικότερα στον επίλογο.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ αγαπητέ φίλε για όλη σου την παρουσία πάντα εδώ δίπλα μου.
Και σε σένα καλές εμπνεύσεις.
Γιάννη, συγχαρητήρια. Έτρεξες μαραθώνιο, τερμάτισες και έκανες και καλό χρόνο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα έχουμε πει στην πορεία τα καλά. Όλο μαζί ιδωμένο το βλέπεις και πολύ κοντά σε σενάριο ταινίας. Η γραφή είναι κινηματογραφική. Η μια σεκάνς, που λέτε κι εσείς οι σινεφίλ, ακολουθεί την άλλη με ρυθμό, σφιχτά σφιχτά.
Το τέλος επεφύλασσε και δυο εκπλήξεις - η μια με το τέλος της ηρωίδας, που όσο κι αν ήταν και φυσικό και αναγκαίο για τη "λύση" τόσο ο αναγνώστης το απευχόταν, καθώς την είχε συμπαθήσει, και η άλλη ο φόνος του ζωγράφου από ένα πρόσωπο που 'ναι μεν βγαίνει ξαφνικά στο προσκήνιο αλλά έχει λόγους που κρυβόταν και έτσι δεν φαίνεται καθόλου παράξενο και παράταιρο.
Και πάλι μπράβο σου.
Διονύση μου,
ΔιαγραφήΗ Κινηματογραφική αφήγηση είναι ναι, ένα κομμάτι που προτιμώ στο είδος της γραφής που δοκιμάζω. Και αναφέρομαι σε αυτές τις μορφές. Από τα μικρά αφηγήματα έως τα κλασικά μυθιστορήματα. Φανερά επηρεασμένος γαρ από την κινηματογραφική μου αγάπη και πάθος.
Φτάσαμε σε δύο θέματα στο τέλος. Στην τύχη της ηρωίδας μας και στην αποκάλυψη του δράστη.
Δεν ξέρω, ειδικά το δεύτερο, αν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σου, όπως τις είχες κατά νου σου ή τις είχες εδώ εκφράσει. Δεν ξέρω απλά αν σου άρεσε αυτό το τέλος.
Είναι ένα ζήτημα που θα το θίξουμε στο κλείσιμο όπου και εκεί ίσως πω συνολικά περισσότερα.
Εγώ να κρατήσω σφιχτά κοντά μου, την παρουσία σου, την λόγω και έργω στήριξή σου, τα συναισθήματά σου. Ελπίζω να μην σε απογοήτευσα σπαταλώντας τον πολύτιμο χρόνο σου.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και τις ευχές μου για συνέχεια.
Τέλος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αγωνία περίμενα το τέλος, βασικά ήμουν περίεργη να δω, τι τέλος θα έδινες και φυσικά ποια ήταν και η σκιά!
Και μου άρεσε το τέλος που έδωσες Γιάννη μου, γιατί πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή της Κατερίνας μετά από τόσο πόνο και τόσες πληγές!
Συμφωνώ απολύτως σ' αυτό το (για μένα) σοφό που αναφέρεις:
"Εκτός από τη δικαιοσύνη των ανθρώπων, του νόμου του γραπτού, υπάρχει και το δίκιο της ζωής, που το ορίζει η ίδια...”
Να μου επιτραπεί να πω, ένα μπράβο καρδιάς γι αυτή την "σειρά" που μας κράτησε συντροφιά και μας "ψυχαγώγησε"!
ΑΦιλιά πολλά πολλά με ευχές για μια επόμενη!!!
Στεφανία μου,
Διαγραφήκαλή μου φίλη και συνοδοιπόρισα. Εγώ σε ευχαριστώ γιατί, στις συμμετοχές σου, στα σχόλια και στις παρατηρήσεις, ένιωθα ολοζώντανη την παρουσία σου και την απόθεση της καρδιάς σου σε αυτό που διάβαζες και έπλεκες με το μυαλό σου.
Κάπως έτσι το σκέφτηκα και εγώ όλο αυτό για να φτάσω στο φινάλε. Δεν διεκδικώ ότι ήταν η καλύτερη ή η μονοσήμαντη λύση.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Προωράμε.
Γιάννη μου η νουβέλα σου είχε ωραίο story, πλοκή, αγωνία, συγκίνηση, καίριους διαλόγους και ένα τέλος που δικαίωσε κατά κάποιο τρόπο την ηρωίδα. Ήταν πολλά αυτά που πέρασε, μόνο με την εκδίκηση θα δικαιωνόταν, αφού με κάθε άλλη νομότυπη οδό τα καθάρματα θα την έβγαζαν καθαρή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δικηγόρος απαραίτητο ηθικό στοιχείο στην υπόθεση που ήξερε να υπακούει τόσο στους γραπτούς όσο και στους άγραφους νόμους.
Περιμένω να έχει και συνέχεια η συγγραφική σου δράση.
Καλό Σαββατοκύριακο!
Ελένη μου !
Διαγραφήκαταθέτω κάθε μου ευγνωμοσύνη για τη συντροφιά σου ! αλλά και την συμμετοχή σου σε ετούτη τη Νουβέλα.
Επισημαίνω μια καίρια παρατήρησή σου ! ότι σε έναν κόσμο γκρίζο, αμφιλεγόμενο, διαπλεκόμενο, πρέπει να δώσεις ένα ξεκάθαρο σημείο αναφοράς για να πιαστεί κάποιος ως θετική σκέψη. Δεν είναι εύκολο να τα ισοπεδώσεις όλα στην παρακμή και στην απαισιοδοξία. (Σίγουρα υπάρχει και αυτή η σχολή)
Έτσι ο Ποινικολόγος ήταν η "σημαία" πίσω απ την οποία στοιχιζόμαστε όσοι μένουμε σε κάποιες αξίες της ζωής.
Αλλά ακόμα και ο Ανακριτής, κρατικός λειτουργός ων, δίνει και αυτός το θετικό του και ακέραιο στίγμα του.
Ευχαριστώ μία ακόμα φορά κορίτσι μου και σίγουρα θα συναντηθούμε σε επόμενες απόπειρες.
Τι καλύτερο θα μπορούσα να ζητήσω για το Σαββατόβραδο, παρά δύο συνέχειες κι ένα τέλος της Ελουάζ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν τω μεταξύ, μου άρεσε που υποψιαζόμουν τον εκδικητή!
Ούτε καν!
Ήταν πολύ ωραία η ταινία, συγγνώμη η νουβέλα ήθελα να γράψω!
Αλλά σαν ταινία το διάβασα!
Και μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον από την πρώτη σκηνή μέχρι το τέλος!
Με τον Κώστα τον Καζάκο (τουλάχιστον 23 χρόνια πριν, γιατί τώρα είναι 83 ετών και μεγάλος για το ρόλο) να υποδύεται τον Διοφάντους!
Βέβαια, θα προτιμούσα να μην πέθαινε η Ελουάζ, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα!
Να ευχαριστήσω για αυτό το τόσο καλό ανάγνωσμα και να αιτηθώ κι άλλα πολλά ακόμα!
Καληνύχτα κύριε Πιτ!
Αγαπητή μου Αρτίστα !
Διαγραφήπως ταυτίζεται η σκέψη μας ε ; μιλάς για "ταινία" και κεντρίζεις την ...καρδιά μου. Ξέρεις ότι λατρεύω τον κινηματογραφικό λόγο και γραφή. Ίσως γιατί έτσι το έβλεπα και εγώ την ώρα της γραφής.
Να σου πω τώρα, είναι μια καλή ιδέα να πούμε και να επιλέξουμε ένα καστ για την νουβέλα αν ήταν υποτίθεται ταινία. Θα ήταν ενδιαφέρον. Για τον Καζάκο ναι, Θεός ! πιο παλιά όμως.
Όσον αφορά το φινάλε της. Ναι, θα μπορούσε να είναι διαφορετικό ! σίγουρα. Και θα επανέλθω συνολικά στον επίλογο που θα ανεβάσω με όλες σας τις σκέψεις και συζητήσεις.
Θέλω να σε ευχαριστήσω με όλη μου την καρδιά για την εξαίρετη παρέα σου, την αγάπη και στήριξή σου όπως και το χρόνο σου Αρτίστα μου.
Φυσικά θα έχουμε συνέχειες. Καλό βράδυ.
Κάθε φορά με έπιανε μια αγωνία για το τι θα συναντήσω στο επόμενο κεφάλαιο. Δυνατή η νουβέλα σου, Γιάννη. Ηρθε η Νέμεσις, αλλά η απελπισία παραμένει. Απελπισία και θυμός. Όπως ξαναείπα, δυνατή η Ελουαζ. Ανυπομονώ να δω τα σχόλια σου στην επόμενη ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιρήνη μου καλησπέρα,
Διαγραφήσε ευχαριστώ που ήσουν εδώ, για το χρόνο, τη συμμετοχή και τα συναισθήματά σου. Πολύτιμη βοήθεια και στήριξη για μένα. Κατανοώ τι λες και πως νιώθεις. Συμφωνώ απόλυτα με αυτά.
Θα έχω την ευκαιρία στον επίλογο-απολογισμό να αναφερθώ εκτενέστερα σε κάποια πράγματα.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Τρομαγμένο πουλί με σπασμένες φτερούγες
ΑπάντησηΔιαγραφήστης ψυχής τα υπόγεια εχεις πια ξεχαστει.
Να πετάξεις αδύνατον κι η μικρή σου φωνη
στου κλουβιού τ'αγρια σίδερα ξεψυχάει βουβή.
Σκοτεινή είναι η μοίρα σου κι οι πληγές σου νωπες
τη λευκή σου τη σάρκα πια δεν αναγνωριζεις
σε συλλησαν οι ύαινες κι εχεις πια αφεθει
παρανάλωμα λύτρωσης η στερνή σου πνοή.
Ταπεινη κατάθεση και ελάχιστο ευχαριστώ στις πολύτιμες στιγμές που η Ελουαζ σου μου κράτησε συντροφιά!
Γιάννη μου, σε ευχαριστώ πολύ! Συγχαρητήρια!
!!!!!!!!!!!
ΔιαγραφήΈνα πολύτιμο δώρο για μένα ! ένα ποίημα ! ένα ύστατο αφιέρωμα σε εκείνη ! στην Ελουάζ. Απ την ψυχή σου !
Τι τιμή ! και τι ευθύνη !
Σταυρούλα μου δεν έχω λόγια. Ανοίγω την καρδιά μου να το καλοδεχτώ, να το τοποθετήσω στη θέση που του αξίζει.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Εξαιρετικοί οι στίχοι τής Σταυρούλας. Αποδίδουν στην εντέλεια την τραγική μοίρα τής ηρωίδας, φωτίζοντας με τον καλύτερο τρόπο ό,τι θέλησε να δείξει ο συγγραφέας.
ΔιαγραφήΣυμφωνώ Άρη μου ! απόλυτα θα έλεγα μάλιστα.
ΔιαγραφήΆρη, σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Η γνώμη σου με τιμά !
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Γιάννη μου !!! Το καλύτερο μου να διαβάσω μαζί τα τέσσερα κεφάλαια και το τέλος του αστυνομικού σου θρίλερ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ποινικολόγος είναι πράγματι το δίκαιο και ηθικό στοιχείο που κράτησε την ανθρωπιά του στην καρδιά !! Ο εισαγγελέας σε επίλεκτη θέση με νομιμο τρόπο !!
Η κάθαρση ( παρά το γεγονός ότι δεν μου αρέσει η αυτοδικία!) μερικές φορές είναι μονόδρομος για όσους στη ζωή τολμούν να πληγώνουν απάνθρωπα !!
Το τέλος της Κατερίνας είναι εκείνο που θα επιθυμούσε κάθε γυναίκα στη θέση της !! Οι αλλεπάλληλοι βιασμοί σώματος και ψυχής , με τραύματα διαρκώς αιμοραγούντα θα ήταν ο τραγικός της εφιάλτης !!
Ευχαριστούμε θερμά για την συντροφιά που μας κράτησες με γραφή γρήγορη χωρίς κενά και κοιλιές !!Την αγάπη μου
Νικόλ μου πόσο με συγκινείς !
Διαγραφήδεν το ξέρεις, δεν το υπολογίζεις. Αυτή η συγκίνηση πηγάζει απ τα λόγια σου, την παρουσία σου, τα αισθήματά σου.
Η Συντροφιά για μένα ήσασταν όλοι εσείς όλες αυτές τις μέρες.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ με όλη μου την καρδιά. Είναι ανυπολόγιστο αυτό που εισέπραξα.
Συνεχίζουμε αγαπημένη μου φίλη.
Συμπληρώνω τα προηγούμενα σχόλιά μου, αγαπητέ μου Γιάννη, με το τελείωμα του βιβλίου σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τέλος δεμένο με πολλή προσοχή με την όλη διήγηση. Αποφεύγοντας το εύκολο χαπιέντ δίνεις μια διάσταση πραγματική, και καταφέρνεις, τη μεγάλη λύπη που εισπράττει ο αναγνώστης από το τραγικό τέλος τής ηρωίδας, να την αντισταθμίσει με την ικανοποίηση που προκαλεί η Νέμεση!
Δίνεις όμως και κάτι ακόμα, που ανεβάζει το έργο σου ψηλότερα. Είναι η τρυφερότητα του επιλόγου:
«Ένα ανεπαίσθητο τικ εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. Ένα γλυκό μελαγχολικό χαμόγελο μετά. Πήρε μια βαθιά ανάσα.
“Δεν…. Δεν ξέρω….η μνήμη της μητέρας σου... Ίσως… μια Κραυγή…. Ναι μια κραυγή”».
Και από τις ωραίες φράσεις με τις οποίες διάνθισες το γραπτό σου, βάζω στην πρώτη θέση αυτήν την τελευταία:
«Την ίδια στιγμή που τα δάκρυά του έγιναν σπονδή στο μάγουλό της». Εκφραστικό κόσμημα!
Ένα καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα με άριστη πλοκή, με διακριτικές καταγγελίες κρυμμένων αλλά σχεδόν γνωστών απάνθρωπων φαινομένων της κοινωνίας μας.
Και βέβαια παρούσα η Ανθρωπιά, που πάντα αναδύεται μέσα από τη λάσπη. Τη λάσπη που παραμένει στον πλανήτη κυρίαρχη από τον καιρό τού Κάιν…
Άρη μου !
Διαγραφήμε κάνεις να νιώθω τέτοια συναισθηματική φόρτιση πραγματικά ! που δεν μπορείς να "υπολογίσεις" την έντασή της.
Θα με ρωτήσεις γιατί. Να στο πω ανοίγοντας την καρδιά μου.
Όταν σε ένα έργο, οποιαδήποτε μορφή και να έχει αυτό, ποίημα, γλυπτό, μουσική, λογοτεχνία, ποίηση, βλέπεις τον αναγνώστη σου, τον θεατή σου, να ακουμπά πάνω στο ίδιο ακριβώς σημείο που και εσύ ένιωσες συναισθηματικά φορτισμένος, τότε ναι γίνεται αυτός ο συντονισμός στα συναισθήματα που σου προκαλεί ένα μικρό σοκ.
Στάθηκες σε δύο φράσεις που, την ώρα της γραφής τους, μου προκαλούσαν έντονη συγκίνηση, που δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να διαχειριστώ. Μιλάμε για ταύτιση με τους χαρακτήρες. Σαν να ήμουν εγώ σκυμμένος πάνω από το πρόσωπο της ηρωίδας. Ακριβώς έτσι.
Κρατώ την αγάπη σου που απλώθηκε απόλυτα σε τούτη την απόπειρα. Και εκφράστηκε με το χρόνο, τη συμμετοχή, την παρατήρηση, το σχολιασμό.
Σε ευχαριστώ μέσα απ την καρδιά μου για όλα αυτά.
Δεν θα τα λησμονήσω, πίστεψέ με.
Γιάννη μου αγαπημένε, καλημέρα και καλή εβδομάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι θα κανουμε τωρα χωρις ιστοριες σου;
Προτεινω να ξεκινησεις ακομη μια
Την Ελουαζ την αγαπησα, δεν με πειραξε που πεθανε, θεωρω πως οι ηρωες επιλεγουν την αρχη και το τελος του. Μου αρεσε η εξελιξη παρα πολυ και κυριως το τελος, μετα τους εξι μηνες.
Σε μια σειρα σου, υπαρχει ολη η προσωπικοτητα της Ελουαζ - Κατερινας:
" Κατερίνα ζούσε τα μαρτύριά της με μια αξιοπρέπεια που σε καθήλωνε”
Ενα υπεροχο προσωπο, μια αξια ηρωιδα! Μια ηρωιδα που θα μας μεινει για παντα!
Το Σαββατο ειδα μια θεατρικη παρασταση με τιτλο "Ο Ιατροδικαστης" αυτη την δικαιοσυνη, με τον τοσο ιδιαιτερο τροπο, την συναντησα και εκει.
Ερχεται αλλα οταν δεν το περιμενεις και με ατομα που δεν το περιμενεις.
Τα πιο θερμα μου συγχαρητηρια!!!
Ακριβή μου Κική,
Διαγραφήαγαπημένη μου φίλη. Ένιωσα την αγάπη σου σε αυτό το δημιούργημα. Σε κάθε δημοσίευση και συμμετοχή.
Και εγώ την αγάπησα την Ελουάζ-Κατερίνα. Δεν ξέρω γιατί αυτό το όνομά της, καρφώθηκε μέσα μου με τέτοια ένταση και μου ανέδειξε την προσωπικότητά της. Ποιες δυνάμεις επέδρασαν άραγε σε αυτό ; Ίσως γίνω πιο κατατοπιστικός στον επίλογο, αν τα καταφέρω.
Θέλω να σε ευχαριστήσω που ήσουν μαζί σε αυτή τη διαδρομή.
Φυσικά δεν θα είναι η τελευταία. Θα υπάρξει συνέχεια.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ απ την καρδιά μου κορίτσι μου.
Φίλε Γιάννη, διάβασα το τέλος μόλις τα ανάρτησες αλλά επειδή δεν μου άρεσε που πέθανε η Κατερίνα, δεν σχολίασα αμέσως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά αν δεν πάρει κάποιος το νόμο στα χέρια δεν αποδίδεται δικαιοσύνη.
Θα ήθελα όμως πιο σκληρή ποινή για το γιατρό, να καταλάβει τον πόνο που προκάλεσε .
Και για την Κατερίνα ένα ήσυχο μέλλον .
Πόνεσα που τελείωσε μόνη κι αβοήθητη .
Αυτά .
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα .
Γράψε 2 3 κεφάλαια με διαφορετικες εκδοχές γισ να μας ευχαριστήσεις όλους 😂😂😂😂😂
Περιμένω το επόμενο .
Ρένα μου, καλή μου και αξιαγάπητη φίλη μου !
Διαγραφήσέβομαι απόλυτα κάθε σου συναίσθημα για το τέλος της ιστορίας. Και το συμμερίζομαι αυτό που λες. Ο Πόνος που αναφέρεις για το τέλος της διαπέρασε και μένα σε όλη μου την καρδιά. Το βίωσα σαν πραγματική απώλεια, πίστεψέ με.
Η Εκδοχή αυτή στο φινάλε της ιστορίας ναι δεν είναι η μοναδική. Θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
Ίσως θα μπορούσα να δώσω ένα ερέθισμα σε όλους εσάς τους φίλους να σκεφτούν και να γράψουν τη δική τους εκδοχή στο φινάλε. Να μια ιδέα. ε ;
Εγώ θέλω να σου δηλώσω την ευγνωμοσύνη μου που έμεινες εδώ κοντά, αναγνώστρια αυτής της Νουβέλας. Και της έδωσες κάθε τιμή με τα σχόλια, τις παρατηρήσεις και τη σκέψη σου.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Συνεχίζουμε.
Αγαπητε μου Γιαννη .. ρουφηξα κυριολεκτικα τις τρεις συνέχειες με το τελος της νουβελας σου..ομως ειχα χρονο και διαβασα ολη την ιστορια απο την αρχή μεχρι το τελος της..που ηταν λθτρωτικο μεν αφού πληρωσαν όλοι εκεινοι που ταλαιπωρησαν την Ελουαζ-Κατερινα..αλλα και ο θανατος της ισως να ηταν για εκεινη η λυτρωση της ψυχης και του σωματος της.. μου αρεσε το φιναλε.!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορουσε να ηταν και μια ταινία θριλερ με ολη αυτην την πλοκή..καλη συνεχεια σε οτι κανεις να εχεις μια ομορφη εβδομαδα.. καλο σου βραδυ..!!!
Ρούλα μου καλή μου φίλη,
Διαγραφήο χρόνος, η παρουσία, η συμμετοχή, τα συναισθήματά σου για μένα μια μεγάλη προσφορά στήριξης και ενθάρρυνσης για το μέλλον.
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, που άξιζε έστω λίγο ο χρόνος σου και μπόρεσες να νιώσεις πράγματα.
Εγώ να στείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ εκεί στην μακρινή μου πατρίδα συντέκνισσα και να ευχηθώ να είσαι πάντα καλά να πάμε στα επόμενα.
Γιάννη, ένα μεγάλο χειροκρότημα για το διήγημα που μας χάρισες, τις σκηνές που μας ζωγράφισες, τα συναισθήματα που μας προκάλεσες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σου!
Φανταστική η έμπνευση σου, η δομή του έργου σου, η συνοχή της πλοκής σου.
Ένα διήγημα, γεμάτο μαθήματα ζωής και αφορμές για σκέψη.
Συγκινήθηκα πολύ, με το τέλος που επέλεξες να δώσεις. Καταλαβαίνω πως σε κάποιες περιπτώσεις ο Θάνατος είναι λύτρωση, αλλά δεν παύει να 'ναι στενάχωρος και να δημιουργεί συναισθήματα δυνατά.
Σε ευχαριστούμε και περιμένουμε τα επόμενα.
Καλή επιτυχία σε ότι κάνεις :)
Μαρίνα μου,
Διαγραφήαγαπητή μου φίλη. Νιάτο μας ! αν κάταφερα να σε συγκινήσω νιώθω πολύ συγκινημένος και γεμάτος από αυτά σου τα συναισθήματα.
Ναι, το τέλος έχει δύο όψεις. Θλίψη για την απώλεια μιας ταλαιπωρημένης ψυχής, έκδηλη αδικία για την τύχη της αλλά συνάμα και δικαίωση έστω και έμμεσα καθώς η "εστία" του κακού έπαψε να υπάρχει και οι ένοχοι πλήρωσαν έστω και με "αδόκιμο" τρόπο.
Πολλά θα μπορούσαμε να κουβεντιάσουμε πάνω σε αυτό.
Θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ απ την καρδιά μου για όλη σου την προσοχή, το χρόνο και την αγάπη σου.
Καλή βδομάδα κορίτσι μου.
Τελείωσε με άδικο τρόπο για την κοπέλα. Θα μπορούσε να είχε λίγη καλή ζωή. Αλλά τί να κάνουμε που τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε. Το γράψιμο ήταν σφιχτό, συγκροτημένο, κρατούσε το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια Γιάννη μου, έγραψες μια ωραία νουβέλα!!!!
Καλημέρα και καλή συνέχεια :)
Καλησπέρα Μαρία μου.
ΔιαγραφήΈνα μεγάλο ευχαριστώ που ήσουν εδώ, ακολούθησες, συμμετείχες, παρατήρησες. Πράγματι θα μπορούσαμε να δώσουμε πολλές διαφορετικές εκδοχές στο φινάλε αλλά πρυτάνευσε η συγκεκριμένη επιλογή. Μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα ακολουθώντας το βήμα της πρώτης γραφής.
Τα λόγια σου για μένα είναι σχολείο, έχουν τη δική του βαρύτητα και εκτίμηση.
Όμορφη μέρα να έχεις.
Γιάννη μου, έχω διαβάσει μέχρι και το κεφάλαιο 6, δεν άντεξα όμως στον πειρασμό να διαβάσω τα τελευταία αυτά κεφάλαια της νουβέλας σου. Στην πρώτη ευκαιρία -γιατί από διάβασμα άλλο τίποτα, ξέρεις τι εννοώ- να είσαι βέβαιος ότι θα την απολαύσω ξανά ολόκληρη!!!!!!!!!! Πολλά φιλιά και θερμά συγχαρητήρια, φίλε μου, για την πλοκή και την αγωνία που κρατάς τον αναγνώστη σου. Τελικά νομίζω ότι η Ελουάζ ταυτίζεται με εκείνη τη σελίδα που σου είχα παραδώσει στη σκυτάλη: την Κραυγή του Μουνχ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία μου,
Διαγραφήφυσικά και η γένεση της "Ελουάζ" ως Νουβέλας, έχει την πηγή της σε εκείνη την εικόνα και την αρχική δημοσίευση. Κάτι που θα τονίσω στον επίλογο.
Πάρε το χρόνο σου αγαπητή μου φίλη. Δεν θα χαθεί. Εδώ θα είναι στη διάθεσή σας.
Ειλικρινά σε ευχαριστώ για όλα απ την καρδιά μου.
Δεν ξέρω αν είχες κατά νου την αγωνίστρια και μαχητική δικηγορίνα Κατερίνα Ιατροπούλου, όταν διάλεξες το όνομα της ηρωίδας σου. Μοιραία, έκανα το συνειρμό. Τελειώνοντας το "βιβλίο" σου (γιατί έτσι το νιώθω, ακόμα κι αν διαβάστηκε στην ψυχρή οθόνη), προσπαθώ να τακτοποιήσω συναισθήματα, κυρίως το θυμό και την απογοήτευσή μου για την κοινωνία που περιγράφεις. Που δεν διαφέρει καθόλου απ' τον αληθινό μας μικρόκοσμο. Κι εγώ θα προτιμούσα ένα "χάπι εντ", ξέρω όμως πως αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες. Στην αληθινή ζωή τα θύματα σβήνουν στο περιθώριο και οι θύτες μένουν στο απυρόβλητο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάλι τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια Γιάννη! Νομίζω πως τροχιοδρομείς ήδη στο διάδρομο της συγγραφικής σου απογείωσης. Κάθε επιτυχία σου εύχομαι απ' την καρδιά μου!
Καλησπέρα Μαρία μου !,
Διαγραφήνα σου πω την αλήθεια όχι ! δεν είχα κατά νου την επώνυμη αγωνίστρια δικηγορίνα. Και για να είμαι ειλικρινής, εσύ είσαι που την φέρνεις εδώ στην μνήμη μου και σε ευχαριστώ γιατί την είχα ξεχάσει.
Δεν διάλεξα ένα happy end, θα το εξηγήσω στον επίλογο της νουβέλας. Σαν noir έργο, κρατά την παράδοση του μαύρου και του βαρύθυμου. Και έναν ρεαλισμό που ίσως να γίνεται κυνικός. Παρ' όλα αυτά η φωτεινή χαραμάδα υπάρχει και είναι σαφέστατη.
Να σε ευχαριστήσω καλή μου φίλη για την παρουσία, τον χρόνο σου, που αυτήν την εποχή δεν σου ήταν καθόλου φιλικός, τη συμμετοχή και τα σχόλιά σου.
Νιώθω να πορευόμαστε αν όχι στην ίδια πορεία, στην ίδια αγάπη και αυτό ίσως να είναι το πιο σημαντικό.
Σε φιλώ με την αγάπη μου.
Πολλά καλή δουλειά , χίλια μπράβο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό έναν πίνακα να βγει τούτη η νουβέλα
Και όπως στον πίνακα είναι η κραυγή με αυτό έκλεισες την κραυγή
Όμως δεν περίμενα έτσι τέλος για τη Κατερίνα
Ήθελα να ζήσει ευτυχισμένη από δω και πέρα κάνοντας ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της ,τωρα που όλα τα καθάρματα του παρελθόντος δεν υπήρχαν πια
πολλά συγκινητικό το τέλος γενικά αλλά και η τελευταία ανάρτηση [κεφάλαια 17-18-19]
Δελφινάκι μου,
Διαγραφήέφτασες στο τέλος ! με μια απίστευτη ψυχική σου συμμετοχή, σε κάθε κεφάλαιο δοσμένη απόλυτα.
Ένας πίνακας ναι της Μίας μου γέννησε αυτήν την έμπνευση. Σαν αρχικό ερέθισμα και μετά ακολούθησε η πλοκή.
Και εγώ την έζησα όλη αυτή την πλοκή και με έντονα συναισθήματα να σου πω.
Θα ακολουθήσει μια ανάρτησή μου Δελφινάκι σαν επίλογος στην όλη ιστορία. Εκεί θα γράψω τις διάφορες σκέψεις για το πως έγινε και χτίστηκε όλη αυτή η Νουβέλα.
Θα τα πούμε και εκεί δηλαδή.
Από μένα ένα μεγάλο ευχαριστώ για κάθε σου σκέψη και συναισθήματα.
Νομίζω πως πρέπει να αφήσω λίγα λουλούδια και εγώ εδώ συγκεκριμένα ένα πορτοκαλί τριαντάφυλλο θα ήθελα να αφήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πάψε" αυτή τη λέξη την έχω γνωρίσει καλά, την έχω διαβάσει, την έχω ακούσει.
Από το θάνατο της Ελουάζ σταμάτησα να διαβάζω σειρά σειρά. Βρήκα τον εαυτό μου να διαβάζει κανονικά στο τελευταίο κεφάλαιο.
Αφήνω το τριαντάφυλλο ... και συνεχίζω ... φιλί :)
Κρατώ το πορτοκαλί σου τριαντάφυλλο Μάνια μου με ιδιαίτερο σεβασμό. Και με ένα μεγάλο ευχαριστώ για την συντροφιά σου, το χρόνο σου, τα συναισθήματά σου.
ΔιαγραφήΓια μένα αυτό το τριαντάφυλλο είναι πολλά.
Προχωράμε. Όμορφο να είναι το βράδυ σου.
Πάρα πολύ καλό Γιάννη !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλογραμμένο, με πλοκή που σε κάνει να μην το αφήνεις εύκολα, νουβέλα με τα όλα της, πρέπει να την κατατάξεις ίσως εκεί.
Τι ζωή πέρασε η κακομοίρα. Από τον πατέρα της πρώτα, τον ζωγράφο, τον κλινικάρχη και τους παρατρεχάμενους του. Και πάλι, δεύτερη φορά, παρούσες οι ΜΚΟ, αυτή η τόσο σκοτεινή και μυστηριώδης (συχνά) και αδήλων πόρων παρουσία στη ζωή μας. Κάποιες κάνουν έργο, κάποιες άλλες (φοβάμαι οι περισσότερες) κάνουν "έργο".... Στα εθνικά, στα κοινωνικά, στα οικονομικά, στα πολιτικά...
Κάποια ένσταση έχω για την αυτοδικία, ο άγγελος της Κατερίνας έμεινε ατιμώρητος για δολοφονία. Ίσως πολλοί να κάναμε το ίδιο με τον ποινικολόγο, να τον αφήναμε να φύγει ; ίσως όχι ; δε ξέρω.
Και μόνο αυτό το γεγονός, ότι γεννά συζητήσεις και υπάρχουν απόψεις για την ιστορία που έγραψες, δείχνει την αξία της. Μια υπέροχη νουβέλα, απολαυστική, με ένταση, φωτίζει τα σκοτάδια μιας πραγματικότητας που υπάρχει παντού, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Βγαλμένη από τη ζωή. Από την σκοτεινή πλευρά της ζωής.
Μου άρεσε Γιάννη. Μου άρεσε πολύ !!
Γιώργο μου,
Διαγραφήκατ' αρχήν να σε ευχαριστήσω με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου για τον πολύτιμο χρόνο σου. Αφιέρωσες ένα τόσο μεγάλο κομμάτι για να διαβάσεις την Νουβέλα. Ειλικρινά σε ευχαριστώ. Ελπίζω να πήγε χαλάλι ο χρόνος αυτός.
Ήταν μια νουβέλα που συγκίνησε και μένα και έτσι μπόρεσα να δώσω και συναισθηματικά και νοηματικά μια σειρά πράγματα και ζητήματα.
Όπως λες αυτές οι ΜΚΟ είναι μεγάλη κρυφή πληγή. Δεν ισοπεδώνω φυσικά καθώς κάποιων η προσφορά είναι μεγάλη. Όμως, πλέον μέσα από αυτές, παίζονται παιχνίδια τόσο ξεπλύματος χρήματος όσο και πολιτικών παρεμβάσεων ανατρεπτικού αντιδραστικού τύπου.
Στο θέμα της αυτοδικίας ναι θα συμφωνήσω με τον προβληματισμό σου. Για αυτό και άφησα το θέμα να αιωρείται για να αποτελέσει ερέθισμα κουβέντας.
Προχωράμε λοιπόν σε ότι μας εκφράζει, σε ότι μας εμπνέει και μπορούμε αυτό να το αποτυπώσουμε σαν δημιουργία.
Από μένα ένα μεγάλο ευχαριστώ απ την καρδιά μου.