Ξέρω ότι η ζωή έχει τη δική της δυναμική και ώθηση. Ξέρω ότι ο χρόνος πάντα λειτουργεί αναγεννητικά. Μετά από ένα μεγάλο γεγονός, ένα κάποιο αόρατο χέρι, γυρίζει τη σελίδα, κλείνει το κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής και ξεκινά να γράφει το επόμενο.
Είναι αλήθεια ότι η ζωή και η φύση έχουν αέναα κλεισμένα μέσα τους τη δύναμη να ξεκινήσουν το καινούργιο. Να κινητοποιήσουν εκείνες τις διαδικασίες της δημιουργίας. Της νέας ζωής, της φύσης που αναγεννιέται από τις καμένες στάχτες.
Από τις 23 Ιούλη, έχουν περάσει αρκετές ημέρες. Η Στάχτη έκατσε. Ο Αγέρας πήρε ψηλά στον ουρανό τα ελαφριά κομμάτια της τέφρας, τα στροβίλισε και τα σκόρπισε στα πέρατα του ορίζοντα.
Έμειναν εκεί όμως τα έρημα Ακρογιάλια. Γυμνά, σκελετωμένα, εφιαλτικά. Έμειναν να στέκουν βουβά, απελπισμένα μέσα στη σιωπή.
Αλήθεια, είναι δυνατόν η ανθρώπινη ζωή, τα συναισθήματα, τα όνειρα, οι στιγμές, οι ψυχές, να χάθηκαν έτσι ανέξοδα μέσα σε μαρτυρικά δευτερόλεπτα ; είναι δυνατόν σε εκείνους τους τόπους να ξαναγίνουν όλα όπως κάποτε ; Για να γεννηθεί μια ζωή πόσος κόπος και χρόνος απαιτείται. Για να αφανισθεί πόσα ελάχιστα δευτερόλεπτα ; Γιατί ;
Αλήθεια, αυτός ο πόνος, οι κραυγές των τελευταίων στιγμών, οι σφιχτές στερνές αγκαλιές γνωστών και άγνωστων ανθρώπων να σβήσουν έτσι σιωπηρά ; Είναι δίκαιο αυτό για τη φύση και τη δυναμική της ζωής ;
Στ' αλήθεια σας λέω δεν ξέρω. Και, το σπουδαιότερο, δεν ξέρω τι πραγματικά θα ήθελα.
Απ τη μια ο στυγνός ορθολογισμός του φυσικού θανάτου. Το τέλος, ο αφανισμός. Το τέρμα του χρόνου της ζωής. Η Μία όψη. Απ την άλλη, είναι δυνατόν αυτή η αρνητική ενέργεια εκείνων των στιγμών, η αγωνία, ο τρόμος, ο πόνος, τα συναισθήματα της αδιέξοδης φυγής, ο ύστατος εναγκαλισμός να μην άφησαν τίποτα ξωπίσω τους ; γίνεται ;
Ο Άνθρωπος, σαν στέκει εκστασιασμένος, ισοπεδωμένος μπροστά στον εφιάλτη, έχει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί το "μετά". Έχει να κατασταλάξει στο τι ακριβώς θα ξεκινήσει να γράφει στο καινούργιο κεφάλαιο αμέσως "μετά".
Όσο ορθολογιστής και αν είμαι, όσο και αν πιστεύω στους νόμους της φυσικής και της βιολογίας, ξέρετε, δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτές οι ψυχούλες, κύρια αυτές των παιδιών γίνηκαν καπνός στο βιολογικό γίγνεσθαι. Δεν μπορεί αυτός ο πόνος να διασπαρεί έτσι πρόχειρα με ευτέλεια.
Θα με ρωτήσετε "μα τι λες ; άνθρωπέ μου τι λες ; τι ακριβώς θέλεις να μας πεις ;" Ναι, ξέρω φαντάζει τραγικό, δείχνει απόκοσμο και μεταφυσικό. Όμως οι εικόνες που η φύση κατέγραψε εκείνες τις πύρινες στιγμές σε αυτά τα ακρογιάλια δεν θα ξεχαστούν. Κάπου και κάπως άφησαν το αποτύπωμά τους. Εκεί....! κάπου, όλα αυτά τα ακρογιάλια θα μείνουν για πάντα τα ακρογιάλια των θρήνων και των κραυγών. Κάπου αυτά τα οικόπεδα, αυτές οι αυλές, θα μείνουν εκεί στοιχειωμένες για πάντα να κουβαλούν τα τρομερά "γιατί" αυτών των ανθρώπων. Να αντηχούν τις κραυγές των μητρικών αγκαλιών που για στερνή φορά έκλειναν μέσα τους τα λατρεμένα τους πρόσωπα.
Θέλω να παγώσει εκεί ο χρόνος. Θέλω, για να βρουν λύτρωση αυτές οι κραυγές και οι χαμένες μνήμες να γίνει ο τόπος κάτι σαν Ιερός βωμός μαρτυρίου. Δεν θα ήθελα να χτιστεί τίποτα. Μήτε πέτρα. Μήτε ένα τούβλο. Θα ήθελα μονάχα να λευτερωθούν οι ακρογιαλιές και έτσι να μπορούν πια στα σκοτάδια τις νύχτες να τρέχουν λεύτερες στη σωτηρία οι ψυχές των χαμένων ανθρώπων. Θα ήθελα η θάλασσα και ο γιαλός να γαληνέψει, να φτιάξει σκαλιά, να μπορέσει κείνο το κορίτσι να κατέβει με ασφάλεια απ τα βράχια στην αγκαλιά της θάλασσας.
Για μένα εκείνη η Γη είναι πια Ιερή. Θα είναι προσβολή εκεί που πέθαναν αγκαλιασμένοι δεκάδες άνθρωποι να μπει τσιμέντο και σίδερο. Όχι.... Μονάχα να αφεθεί λεύτερη η μήτρα της Φύσης και της Μάνας Γης να βγάλει τα δικά της λουλούδια και τα αρώματα που θα μας θυμίζουν τα χαμένα όνειρα εκείνων.
Δεν ξέρω άλλο τρόπο να βρουν λύτρωση τα στοιχειωμένα εκείνα μέρη. Κάποτε στους Αρχαίους καιρούς, που ο άνθρωπος τότε είχε μεγαλύτερη σέβαση στο κακό και στα γεγονότα της ζωής. Τότε που είχε περισσότερες αναστολές στην ύβρη και την αλαζονεία, κανείς δεν τολμούσε να παραβιάσει εκείνους τους τόπους του θανάτου. Αποκτούσαν το δικό τους ΑΒΑΤΟ. Και γίνονταν τόπος λατρείας και απότισης τιμής του ανθρώπου που έκλεινε το γόνυ υπομένοντας την δική του Νέμεση μετά την Άτη και την Ύβρη.
Έτσι τα ακρογιάλια των θρήνων να γίνουν λεύτερα λιβάδια μνήμης, σεβασμού και τιμής. Και μακάρι να αλλάξουν και τη δική μας σκέψη. Τις δικές μας "αξίες". Μακάρι να τσακίσουν τη δική μας ευτελή έπαρση και να μας κάνουν πιο συνετούς, πιο ανθρώπους, λιγότερο ανθρωποφάγους, λιγότερο χειραγωγημένους. Μακάρι να μας απαλλάξουν από τις δικές μας αυταπάτες.
Ένα εξαιρετικό κείμενο με τεράστιες δόσεις αλήθειας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως έγραψα κι αλλού, η ζωή μπορεί να φανεί με τον άνθρωπο γενναιόδωρη μα και πολύ σκληρή δυστυχώς. Το "γιατί" ας μην το ψάχνουμε, γιατί απάντηση δε θα βρούμε και το λέω από προσωπική εμπειρία. Αυτό που αξίζει να ψάξει κανείς είναι τι μπορεί να του προσφέρει οτιδήποτε τραγικό συμβεί. Αυτό που θα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο, τέτοιο που θα προσφέρει το καλύτερο από τον ίδιο στους άλλους και στον τόπο του.
Να είσαι καλά, Γιάννη μου.
Γλαύκη μου ναι, ίσως να μην έχεις άδικο.
ΔιαγραφήΤώρα είναι αργά για να αποτρέψουμε το κακό. Αυτό έγινε και καταγράφηκε με εκκωφαντικό τρόπο.
Μένει η συνέχεια. Η Διαχείριση αλλά και τα διδάγματα. Θα υπάρξουν ; θα σκεφτούμε ; αντάξια της σημασίας του γεγονότος ; μακάρι να γίνει, μακάρι να "μάθουμε". Μακάρι να αλλάξουμε.
Καλή σου συνέχεια καλή μου φίλη και σε ευχαριστώ.
Ένα ποιοτικό κείμενο βγαλμένο μέσα από την ισχυρή φόρτιση μιας τραγωδίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποδίδεις, Γιάννη, ανάγλυφα τα συναισθήματα μιας αποσβολωμένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας αμήχανης μπροστά στις επιλογές της, στις ενοχές της, στους φόβους της.
Μετά την τραγωδία, ο «στυγνός ορθολογισμός του φυσικού θανάτου».
Μακάρι τα ακρογιάλια των θρήνων «να μας κάνουν πιο συνετούς, να μας απαλλάξουν από τις δικές μας αυταπάτες».
Αλήθεια Άρη μου, η κοινωνία μας είναι αποσβολωμένη ; θέλω να πω, κράτησε κάτι μέσα της από αυτήν την τραγωδία ; όχι τις κραυγές και τα αναθέματα συλλήβδην δεξιά και αριστερά. Αν κράτησε έναν σκεπτικισμό που επανεξετάζει τον τρόπο ζωής της ;
ΔιαγραφήΔεν είμαι σίγουρος για αυτό αγαπητέ φίλε.
Μακάρι, μακάρι αλήθεια.
Σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι να έχεις όμορφο ανθρώπινο καλοκαίρι.
Γιάννη Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κείμενο σου, φορτισμένο απ΄τα τραγικά γεγονότα της 23ης Ιουλίου, αποτελεί τροφή για σκέψη. Έχεις απόλυτο δίκιο, λέγοντας ότι θα έπρεπε, εκεί που βρήκαν τραγικό τέλος 26 συνάνθρωποι μας να γίνει αποτελέσει ένα άβατο ενάντια σε κάθε αυθαιρεσία, απ΄αυτές που η σημερινή κοινωνία αρέσκεται να υιοθετεί. Μα κυρίως πρέπει να αλλάξουμε μυαλά! Να μάθουμε να σεβόμαστε τη φύση, να καταλάβουμε ότι είμαστε τμήμα της και όχι ο επικυρίαρχος άνθρωπος, που μπορεί να τη νικήσει. Σεβασμός από κάθε έναν μας, είτε είναι απλός πολίτης είτε καθοδηγητής της ζωής μας ( δηλ. οι πολιτικοί μας). Τέλος στις αυταπάτες μας... τις πάμπολλες που θρέφουμε δυστυχώς!
Βασίλη μου,
Διαγραφήτα όσα αναφέρεις είναι το ζητούμενο. Μακάρι να εστιάζαμε στις σκέψεις σου. Γενικά στην κοινωνία μας συνηθίζουμε να κάνουμε "φασαρία" και έναν ανέξοδο "σαματά" που κυρίως εκτονώνει άναρχα έναν αυθορμητισμό της στιγμής αλλά ακυρώνει κάθε σκέψη για την αναζήτηση των πραγματικών αιτιών.
Δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι σε όλη αυτή την νοοτροπία.
Σε ευχαριστώ φίλε. Όμορφο καλοκαίρι να έχεις.
Με το κείμενό σου με έβαλες σε μια άλλη οπτική που δεν είχα σκεφθεί. Ευαισθητοποιημένο με πολλές αλήθειες. Ναι θα ήταν θαυμάσιο αυτό το μνημείο θύμησης.Και κάπως να προβάλλονταν εκείνες οι απόκοσμες εικόνες τόσων συνανθρώπων μας στη θάλασσα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά... θα δοθεί- λέει -ζωή ξανά στο Μάτι από τους ίδιους τους εναπομείναντες κατοίκους. Και αυτή η νέα ζωή θα στηριχτεί στη λήθη όσων έγιναν. Είναι σαν το τετράδιο που σβήνουμε για να γράψουμε ξανά αλλά...θα γράψουμε σωστότερα;;;;
Και η ζωή συνεχίζεται γιατί Γιάννη μου δεν ήταν η πρώτη φορά που θρηνήσαμε θύματα με τις φωτιές...και μυαλό δεν βάλαμε.
Οπότε δεν ελπίζω...
Καλό απόγευμα να έχεις
Άννα μου συμφωνώ.
ΔιαγραφήΣίγουρα η ζωή έχει την δυναμική της να ακυρώνει το κακό και την καταστροφή και καλά κάνει. Έτσι πρέπει. Όμως, να χτιστεί ξανά το Μάτι ναι, έτσι πρέπει επίσης. Θα γίνει με σωστά μέτρα και σταθμά ; το ελπίζω γιατί και οι ίδιοι αντιλήφθηκαν σε ποια παγίδα ζούσαν. Όμως, άντε να χτιστεί το Μάτι με αλλαγές. Δίπλα του ; ο Μαραθώνας ; η Ραφήνα ; τα Μεσόγαια όλα ; τα πάντα γύρω ;
Και για μένα το κυριότερο, με αυτόν τον τρόμο και τον εφιάλτη εκεί, εντάξει ; ότι έγινε έγινε ; Δηλαδή θα ζούνε κάτοικοι σε εκείνες τις ακτές, θα κολυμπούν σαν να μην έγινε τίποτα ; αλήθεια ; δεν ξέρω βρε Άννα. Εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω. Νιώθω την παρουσία αυτών των ανθρώπων να μένει για πάντα εκεί γύρω και να θρηνεί.
Το τι προτείνω, το είπα. Ένα ιερό "Άβατο", κάτι σαν μνημείο σεβασμού και μνήμης.
Σε φιλώ αγαπημένη μου φίλη και ευχαριστώ.
Πάλι δεν ξέρω πώς να σχολιάσω το κείμενο σου, Γιάννη μου, γιατί βλέπω πόσο γρήγορα πρασίνισε η φύση στο κτήμα όπου ζω και που κάηκε ολοσχερώς πέρσι στις 15 Αυγούστου, υπήρξα τυχερή γιατί το σπίτι γλύτωσε και αυτό ΜΟΝΟ στον εξαιρετικό συγχρονισμό των πυροσβεστών παρόλο που έλειπα διακοπές...ήταν η τρίτη φορά που τη γλυτώσαμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦέτος δεν έχει διακοπές, δεν υπάρχει η διάθεση να δια-κόψω, τι;
Η φύση ξαναγεννιέται και όπως μετά από κάθε κακό, λέγονται πολλά και όσα και να λέγονται οι ζωές που χάθηκαν δεν επιστρέφουν ούτε με εξαγγελίες, ούτε με επικρίσεις...
Πολλά ΑΦιλιά καρδιάς σου στέλνω!
Στεφανία μου,
Διαγραφήείσαι από τους ποιοτικούς εκείνους ανθρώπους που ασχολείσαι με τη σκέψη, το πνεύμα. Τις αναζητήσεις του νου. Το κάρμα.
Δεν με ενδιαφέρουν μήτε οι εξαγγελίες, μήτε οι κρίσεις σε αυτό το θέμα.
Άλλο σκοπό είχα.
Να εκφράσω τη "δύναμη" και την "ενέργεια" τόσων χαμένων ζωών. Είναι δυνατόν τόσος πόνος, τόσος εφιάλτης να περάσει έτσι ολόγυρα χωρίς να αφήσει ίχνη ;
Αυτή λοιπόν είναι η ανθρώπινη ζωή ; ένα τίποτα ;
Είναι δυνατόν αυτή η οργή για το άδικο να χαθεί στα πέρατα ; χωρίς να γυρέψει να επιστρέψει ;
Ψάχνω Στεφανία μου. Αν πιστεύουμε στις ψυχές, αυτές θα χαθούν έτσι; αέρας ;
Δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν θέλω να το δεχτώ.
Αν ας πούμε καιγόμουνα σε εκείνον τον τόπο ήθελα να είχα τη "δύναμη" να μείνω για ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ. Σαν μια άδικη κατάρα να περιπλανιέμαι, να φωνάζω, να κραυγάζω, να θρηνώ, ίσως αν το θέλεις να μην "ανέχομαι" καμία παρουσία γύρω μου. Μήτε ίχνος.
Αν λέω αν......πιστεύουμε σε ψυχές. Αλλιώς...... ας πούμε ότι όλα είναι αντιδράσεις, χημεία, βιολογία. Και το συναίσθημα ανύπαρκτον.
Αυτά είναι τα ερωτήματά μου. Θα απαντήσει κανείς ;
καλο κειμενο, πλην ομως αδικα φωναζεις. πρωτη φορα αριστερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή" ...ευρεία σύσκεψη συγκάλεσε στο Λαύριο, για την εθνική τραγωδία στο Μάτι, ο κ. Τσίπρας ο οποίος στη συνέχεια έκανε και δηλώσεις στο γνωστό μοτίβο ότι «για όλα φταίνε οι άλλοι…»..... Ο κ. Τσίπρας θέλησε να μετατρέψει τη σύσκεψη αυτή σε «επικοινωνιακό γεγονός». Γιατί επέλεξε το Λαύριο για τη σύγκλησή της;…
Βρίσκεται πολύ κοντά στο …Σούνιο! και στη βίλα που χρησιμοποιεί ο κ. Τσίπρας για «θερινά ανάκτορα» και είναι εγκατεστημένος, οικογενειακώς, σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού…
Διάλεξε το Λαύριο για να μην κουραστεί και τελειώνοντας να επιστρέψει να συνεχίσει τις βουτιές του και το ψαροντούφεκο του. Βέβαια είχε χύσει προηγουμένως μπόλικα δάκρυα, για να μας πείσει ότι «το πένθος είναι εδώ και 15 μέρες παρόν σε όλες μας τις λέξεις, και σε όλες μας τις κινήσεις. Και κανείς δεν μπορεί να μην σκύψει το κεφάλι, κυριευμένος από τη θλίψη για την απώλεια τόσων συνανθρώπων μας…»
Είναι η βίλα στην οποία έχει εγκατασταθεί από τότε που έγινε πρωθυπουργός και την «βρήκε» μέσω του επιχειρηματία Κωνσταντίνου Γιώτη της εταιρείας DHI και με το χλιδάτο σκάφος του οποίου πήγαινε και βόλτες. Είναι η βίλα που ανήκει σε συγκρότημα ακριβών κατοικιών που διατηρεί ο εφοπλιστής Θανάσης Μαρτίνος του οποίου η κόρη Γεωργία είναι βουλευτής της …ΝΔ στην εκλογική περιφέρεια της Αττικής. Το συγκρότημα αυτό βρίσκεται σε έκταση συνολικής επιφάνειας 19 στρεμμάτων πάνω στη θάλασσα του Σουνίου, σε ένα αδιέξοδο δρομάκι και οδηγεί σε παραλία που έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε «ιδιωτική» χωρίς να επιτρέπεται η πρόσβαση σε κανέναν άλλο εκτός από τους ενοίκους. Άλλωστε υπάρχει φύλαξη της περιοχής σε 24ωρη βάση από αστυνομικούς που δεν αφήνουν κανέναν να πλησιάσει. Κι αυτό έχει το ενδιαφέρον του αφού βρισκόμαστε στις ημέρες που προσωπικά ο κ. Τσίπρας πασχίζει να μας πείσει ότι όπως …έσωσε την χώρα από τα μνημόνια έτσι θα εξασφαλίσει και την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στις παραλίες μαζί με το τέλος της άναρχης και αυθαίρετης δόμησης που ευθύνεται για τη μεγάλη καταστροφή στο Μάτι κλπ κλπ.
«Οφείλουμε να χτυπήσουμε τη γροθιά στο μαχαίρι και να ξηλώσουμε, να γκρεμίσουμε μια-μια τις στρεβλώσεις του παρελθόντος. Το χάος της ανεξέλεγκτης δόμησης, που απειλεί ανθρώπινες ζωές, δεν μπορεί άλλο να γίνει ανεκτό. Ό,τι καταστρέφει δάση και ακρογιάλια, ό,τι εκπροσωπεί κίνδυνο για τις ανθρώπινες ζωές θα ξηλωθεί. Είναι χρέος μας απέναντι στους νεκρούς μας. Μα πιο πολύ είναι χρέος μας απέναντι στους ζωντανούς, απέναντι στις επόμενες γενιές» είπε με βαρύγδουπο ύφος στις δηλώσεις του μετά το τέλος της σύσκεψης στο Λαύριο. Κι αμέσως μετά επέστρεψε στη θερινή του βίλα στο Σούνιο με το προστατευμένο και «ιδιωτικό» ακρογιάλι που μόνος αυτός και οι κολλητοί του μπορούν να χαίρονται… Κλασικός Τσίπρας…
Είναι η βίλα, το όνομα του ιδιοκτήτη της οποίας συμπεριλαμβανόταν στη γνωστή λίστα Λαγκάρντ η οποία (όλο …τυχαίως) κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων επειδή η κυβέρνηση του Τσίπρα έκανε όπως και οι προηγούμενες τους ελέγχους με ρυθμούς χελώνας με αποτέλεσμα την παραγραφή!
Είναι η βίλα για την οποία ο δημοσιογράφος του Reuters και των New York Times Hugo Dixon, είχε κάνει, μετά τα δραματικά γεγονότα του καλοκαιριού του 2015 που ο κ. Τσίπρας κορόιδευε τους Έλληνες παίζοντας διπλό παιχνίδι, μια αποκάλυψη που προκάλεσε σάλο. Χαρακτηρίζοντας τον «σοσιαλιστή με το ελικόπτερο» είχε γράψει ότι ««πέρασε το καλοκαίρι σε βίλα που ανήκει σε πλούσιο Ελληνα πλοιοκτήτη, πηγαίνοντας καθημερινά στο γραφείο του με ελικόπτερο». Το πρωί επαναστάτης, το βράδυ χλιδάτος και καλοπερασάκιας εξουσιαστής…
Είναι η βίλα στην οποία η οικογένεια Τσίπρα πρόκειται να παραμείνει έως και τον Σεπτέμβριο την ώρα που περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες δεν μπορούν να πάνε ούτε μια ημέρα διακοπές. Την ώρα που ο ίδιος χθες έλεγε νέα παραμύθια στους κατοίκους της ανατολικής Αττικής και όχι μόνο, ότι δήθεν «το πένθος είναι εδώ και 15 μέρες παρόν σε όλες μας τις λέξεις, και σε όλες μας τις κινήσεις ...».
απο press.gr
Αγαπητέ ανώνυμε.
ΔιαγραφήΟυδεμία σχέση έχει το παραπάνω κείμενο που μου παρέθεσες με τον προβληματισμό μου. Μα την παραμικρή.
Συνεπώς είναι για μένα σαν μην υπήρξε ποτέ.
Αν κατάλαβες οι σκέψεις μου δεν έχουν την παραμικρή σχέση με αίτια, πολιτικές κλπ. Με συναισθήματα έχουν σχέση και τίποτα παραπάνω.
Ακριβώς αυτό θα ήθελα κι εγώ Γιάννη. Να μην χτιστεί τίποτα εκεί. Να μην "αξιοποιηθεί" ούτε μέτρο γης εκεί. Να καλύψει η φύση και ο χρόνος με το δικό τους τρόπο το κακό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω τη φόρτισή σου.
Να είσαι καλά.
Σε φιλώ!
Μαρία μου μια σκέψη εξέφρασα. Εντάξει δεν θα γίνει αλλά εγώ την εξέφρασα.
ΔιαγραφήΚαταλαβαίνεις ότι αυτό που προκάλεσε αυτήν την ανάρτηση δεν έχει την παραμικρή σχέση με την λογική, τον ρεαλισμό και την ισορροπία αυτού του κόσμου.
Είναι κάτι απολύτως άλλο.
Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη.
Γιάννη, σπαραχτικό το κείμενό σου, καθώς αδύνατο ν' απαγκιστρωθεί η σκέψη και το συναίσθημα από τα συμβάντα. Δεν έρχομαι να το κρίνω, απελπισμένες οι κραυγές των ανθρώπων που έμειναν και ακούμπησαν σ' αυτή τη φρίκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πάντως πως με οποιοδήποτε τρόπο η ζωή θα συνεχιστεί. Και θεωρώ πως είμαστε πολύ αδύναμοι να χωνεύουμε το γεγονός πως από το πέρασμά μας ίσως και τίποτα δε μένει. Θυμάσαι τον παρήγορο στίχο; "Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή"..Έτσι το θέλουμε - πάντως δεν ξέρω πώς τα θέλει η ζωή.
Εύχομαι μόνο να βρούμε τις ισορροπίες μας. Όπως κι αν το εννοούμε αυτό.
Να είσαι καλά.
Διονύση καταλαβαίνεις.
ΔιαγραφήΈρχομαι να ρωτήσω. Αυτές οι ψυχούλες. Οι ανοιχτές για πάντα αγκαλιές. Θα εξακολουθούν να "υπάρχουν" ; Η Στεντόρεια αυτή κραυγή του τρόμου, η ενέργεια της αδικίας θα "χαθεί" ;
Μαρτυρικά ερωτήματα.
Ισορροπίες δεν θα βρούμε Διονύση μου γιατί δεν είχαμε ποτέ.
Ευχαριστώ καλέ μου φίλε.
Καλή συνέχεια.
Φιλολογίζον κείμενο που αποδίδει εν εκτάσει μία έννοια-φράση «εκεί που κάηκαν τόσοι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να περπατήσουν για βόλτα άλλοι άνθρωποι».
ΑπάντησηΔιαγραφήΛογικό, κατανοητό, αντιληπτό θεωρητικά από όλους. Στην πράξη πόσοι θα το εφαρμόσουν; Η ζωή κυλά, τα πράγματα ξεχνιούνται εύκολα, ο καθείς περιτριγυρισμένος στον μικρόκοσμο του θα κοιτάξει πως, που και πότε να βολευτεί ο ίδιος, η κυβέρνηση θα αλλάξει σύντομα ατζέντα (αν μπορούσε θα το έκανε και χθες) αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο από την παταγώδη αποτυχία της. Τυχαίνει να είναι η κορυφαία (!!!) αριστερή κυβέρνηση αυτή την στιγμή, αλλά νομίζω κάθε κυβέρνηση το ίδιο θα έκανε. Και σε λίγο δεν θα θυμόμαστε καν την ονομασία του χώρου που συνέβη η ανείπωτη τραγωδία. Προδιαγεγραμμένη εξέλιξη γεγονότων στη διαδρομή του βραχέος βίου μας. Και θα έρθει μια άλλη κυβέρνηση και θα έρθουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι και όλοι θα κάνουν πάλι το ίδιο σφάλμα. Με τις ίδιες ή χειρότερες συνέπειες. Το έχει η μοίρα του ανθρώπου να μην διδάσκεται από τα λάθη των άλλων, από τις συνέπειες των λαθών. Θέλει να τα υποστεί ο ίδιος, για να αντιληφθεί ιδίοις όμμασιν τη βαρύτητα των πράξεων του.
Τι να κάνουμε.
"Το έχει η μοίρα του ανθρώπου να μην διδάσκεται από τα λάθη των άλλων, από τις συνέπειες των λαθών..."
ΔιαγραφήΤο κρατώ αυτό, ως μια επώδυνη αλήθεια αγαπητέ "Ιχνηλάτη". Σε ευχαριστώ για την κατάθεση της σκέψης σου. Καλή συνέχεια.
Εγώ, προς απάντηση του άνωθεν σχολίου, ακόμη θυμάμαι τις φωτιές στην Ηλεία. Ακόμη πενθώ για τους ανθρώπους που χάθηκαν τότε, για τη μάνα με τα παιδιά, για όλους. Κι έτσι θα συνεχίσω να θυμάμαι και τούτους τους νεκρούς ... Κι ας μην ήταν ανθρώποι δικοί μου, έγιναν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, θα ήθελα να μην χτιστεί τίποτα για μια φορά. Όχι μονάχα σε κείνο το οικόπεδο μα σε όλο τον τόπο εκείνο. Για να μην φύγε η μνήμη μας. Βα το έχουμε μνημείο θανάτου και να λέμε "να έτσι θα ξανα γίνουν τα πράγματα αν δεν βάλουμε μυαλό, αν δεν αλλάξουμε τροπάρι..."
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Τα είπες όλα και με κάλυψες...
Είναι σκέψεις που κάνουμε στα εσώψυχά μας Λία.
ΔιαγραφήΣκέψεις που εκφράζουν το ιδεατό.
Ευχαριστώ για τις σκέψεις σου καλή μου φίλη. Καλή συνέχεια.
.... να γράψω να μην γράψω... όταν ένας ορθολογιστής φτάνει σε αυτές τις σκέψεις είναι σχεδόν ακατόρθωτο να πλησιάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε και όπου βγει. Ο θάνατος, δεν είναι κάτι σκληρό για κάποιον που φεύγει. Η ψυχή ο εγκέφαλος, ο μηχανισμός αν θες... είναι έτσι φτιαγμένος που στην ύστατη ανάσα παίρνει μαζί του τις όποιες όμορφες στιγμές έχουν ποτίσει την ψυχή του. Ο Θάνατος είναι μια λυτρωτική διαδικασία Με πολύ σύντομες και συνοπτικές διαδικασίες νεκρώνουν όλα όσα πονούν τόσο το σώμα όσο και την ψυχή, με αστραπιαίες διαδικασίες επιλέγονται σε μια βαλίτσα όλα όσα έφεραν την ευδαιμονία της γνώσης της ζωής. Στο θάνατο δεν σκέφτεσαι τα λάθη σκέφτεσαι αυτά που κατάφερες (αδιάφορα τα λάθη).
------------------------------
Διάβασα τις σκέψεις σου, διάβασα τα σχόλια... Σκέφτομαι πόσο ανόητοι είμαστε όλοι μας, μαζί και εγώ που σχολιάζω, γιατί μα γιατί δεν ανήκω σε αυτούς που πέρασαν όλη αυτή την τραγική εμπειρία και επέζησαν. Μπορούμε να αφήνουμε την φαντασία μας να καλπάζει και να φτιάχνουμε με αφορμή, φωτογραφίες και βίντεο η και φυσική παρουσία στον τόπο... τα διάφορα αδιάφορα...όμως κανένας μας δεν ήταν εκεί ... εκτός ... εκτός από αυτούς που επέζησαν ... Από αυτούς θα διδαχθούμε Υπάρχουν άνθρωποι που φέρουν βαθιά σημάδια από εγκαύματα, στην επιδερμίδα, στην ψυχή, στο μυαλό! Οι άνθρωποι αυτοί είναι ας το πούμε "οι νέοι σπόροι" της φύσης, θα προσπαθήσουν να μεταφέρουν όσα έζησαν και θα κάνουν τα δικά τους νέα λάθη.
Δικό τους είναι το ακρογιάλι αυτό, αυτοί και μόνο αυτοί αποχαιρέτησαν όσους πέθαναν και καλωσόρισαν όσους τους έσωσαν ...Αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν να αποδώσουν τις τιμές ... προτείνω την σιωπή των σκέψεων μας, και χωρίς ίχνος κριτικής να συγκεντρωθούμε, να κάνουμε ησυχία, να αφουγκραστούμε αυτές τις φωνές, είναι ότι επέζησε, φέρει την βαθιά γνώστη των όσων συνέβησαν. Κανένα μνημείο, κανένα άβατο, κανένα οικόπεδο βράχος...όσο οι επιζήσαντες .... επαναλαμβάνω, δικό τους το ακρογιάλι ... και θα ήταν τιμή μου να με προσκαλέσουν και να τους ακούσω να μιλούν εκεί, ακριβώς εκεί που αποχαιρέτησαν αλλά και καλωσόρισαν...τιμή να με αφήσουν να αγγίξω τις πληγές τους.
Αυτοί θα σου δώσουν τις απαντήσεις σου Γιάννη μου σε όλα σου τα ερωτήματα ...
Μάνια μου,
Διαγραφήστάθηκα με σεβασμό στον πολύτιμο χρόνο σου να ακουμπήσεις τις σκέψεις σου σε τούτη εδώ τη γραφή.
Ξέρω ότι ο χαρακτήρας σου είναι θετικός και αποπνέει πάντα μια αισιοδοξία. Αυτήν σου τη θετική αύρα την έχουμε κατά καιρούς νιώσει όλοι.
Οι σκέψεις σου για τον θάνατο είναι, όσον αφορά εμένα, αυτό που "θα ήθελα να είναι" αλλά "φοβάμαι ότι δεν είναι".
Εκεί γίνεται μια πάλη ανάμεσα στη δική σου σκέψη και στη δική μου οπτική.
Οι συνθήκες ενός θανάτου αποτυπώνονται πιστεύω στην στιγμή της φυγής. Και εκεί έχω μια εντύπωση ότι βγάζουν μια δύναμη που δεν γίνεται να μην διαχέεται ολόγυρά μας.
Ένας ήρεμος θάνατος, γαλήνιος, ώριμος, αφήνει πίσω του τις παραστάσεις που είπες. Το πιστεύω. Θα αφήσει την ευλογία του ανθρώπου που έφυγε.
Ένας βίαιος θάνατος θα αφήσει πίσω του οργή. Θα αφήσει πίσω τη δική του κραυγή.
Και έρχομαι σε αυτό το τόσο μεγάλο που είπες στο κλείσιμό σου.
Αλήθεια ναι.... ο τόπος αυτός, οι στιγμές αυτές ανήκουν σε αυτούς που τις έζησαν....! ναι...! είναι το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΜΕΡΟΣ. Εκεί φυλακίστηκαν ανείπωτες στιγμές που εμείς οι "απέξω" δεν ζήσαμε κατά διάνοια.
Πόσο μάλιστα αν οι επιζήσαντες έχασαν και δικά τους πρόσωπα εκεί, ε τότε ειλικρινά οι άνθρωποι αυτοί πιστεύω ότι τα μέρη και τα ακρογιάλια αυτά είναι τα "δικά τους άβατα", τα δικά τους "ιερά χώματα".
Και ναι τις εξομολογήσεις αυτών των ανθρώπων θα ήθελα ειλικρινά να τους ακούσω χωρίς να βγάλω άχνα, με απόλυτο σεβασμό στα βιώματά τους, σε αυτά που ένιωσαν και το κυριότερο σε αυτά που είδαν.
Οι στιγμές που φυλάκισαν στα μάτια τους θα τους συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή
Όπως και στους διασώστες. Με λίγα λόγια στους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί.
Μάνια μου, ευχαριστώ από καρδιάς για την τόσο ουσιαστική παρουσία σου εδώ.
Τα φιλιά μου.
Επανέρχομαι. Με αφορμή την αγαπητή φίλη, τη Μάνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα γράψω, να μην γράψω λέει η Μάνια.
Γράφω … γιατί γράφω; λέω εγώ. Ίσως η μοναξιά του αυγουστιάτικου Σαββατόβραδου, ίσως η πικρή γεύση που αφήνουν όλα όσα διαβάζουμε και ακούμε.
Κάνετε μια ανάλυση του θανάτου, των στιγμών, των .. των… Μα αγαπητοί μου αυτά είναι θεωρητικές προσεγγίσεις μη φυσιολογικών εκτάκτων θανάτων. Θα μου πείτε υπάρχουν φυσιολογικοί ή τακτικοί θάνατοι; Σαφώς. Το φυσιολογικό τέρμα του προσωρινού και βραχύβιου βίου μας. Πιστεύω απόλυτα πως η πορεία ενός ανθρώπου είναι προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που γεννιέται. Απλά μπορεί να την επηρεάσουν ελαφρά κάποιοι εξωγενείς παράγοντες. Και εδώ ταιριάζει η ρήση «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Ήταν προδιαγεγραμμένο ότι κάποια στιγμή θα γινόταν κάτι. Η παρανομία του ανθρώπου, η απληστία της απόκτησης, η απουσία (παντελής και εξοργιστική) του κράτους αρκούσαν ώστε μια εκτροπή ενός φυσικού φαινομένου να δώσει αυτά τα αποτελέσματα.
Αν επισκεφθεί κανείς τη Ν. Υόρκη θα δει στο “ground zero” ένα κενό χώρο με ένα λιτό συμβολικό «μνημείο». Και δίπλα ένα νέο μοντέρνο αρχιτεκτόνημα σε αντικατάσταση των δίδυμων πύργων. 3000 και πλέον άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Βίαια, άθελα, εγκληματικά. Από τη μανία του ανθρώπου. Σε μας από την αδιαφορία του ανθρώπου. Πιστεύω ότι παρ΄ημίν αν το κράτος πει να γκρεμισθούν όλα τα οικήματα στο Μάτι, θα αντιδράσουν οι ίδιοι οι συγγενείς. Αυτοί είμαστε.
Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να αναλύει κανείς τα του θανάτου. Δεν μπορεί. Ακόμη και όσοι έχουν την ατυχή συγκυρία να τους πεθαίνουν άνθρωποι μέσα στα χέρια τους (πχ γιατροί) ακόμη κι αυτοί δεν μπορούν να συλλάβουν την τελετουργία της μετάβασης στην αντίπερα όχθη. Δεν μπορούν να συλλάβουν το βλέμμα, την ψυχή που φεύγει, τον άνθρωπο που είχε να μιλήσει 3 χρόνια και λίγη ώρα πριν πεθάνει είπε «δεν είμαι καλά» και μετά ανεχώρησε.
Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέπτεται κανείς τις τελευταίες στιγμές του. Πάντως στην περίπτωση της Αττικής σίγουρα ένα από τα συναισθήματα θα ήταν η οργή, ίσως η κραυγή-αίτημα μιας συγγνώμης.
Δεν έχει νόημα να τα αναλύουμε όταν ο πρόεδρος της Βουλής λέει στυγνά ότι ναι μεν οι θάνατοι αλλά η ζωή συνεχίζεται – υπάρχει το τέλος των μνημονίων, υπάρχουν οι δίκες κλπ κλπ.
Όταν η Süddeutsche Zeitung γράφει: «Καμένη γη» αντί για «γιορτή» τον Αύγουστο
Όταν το Spiegel τονίζει: Αποστολή εξετελέσθη, η Ελλάδα πεθαίνει.
Και άλλα πολλά.
Αγαπητοί φίλοι, νομίζω ότι πέραν των φιλοσοφικών αναζητήσεων, εκείνο που πρέπει είναι να διδαχτούμε από το συμβάν. Πολύ φοβάμαι όμως πως δεν θα γίνει αυτό.
Ζητώ συγγνώμην για την κατάχρηση του χώρου.
Θα ήθελα να πω εδώ, αγαπητέ Ιχνηλάτη, ότι το ότι η ζωή συνεχίζεται, όσο "κυνικό" και αν ακούγεται, είναι νόμος της φύσης. Αιώνιος και αδιατάρακτος.
ΔιαγραφήΜια φορά είχα μια κουβέντα με έναν κτηνίατρο στον οποίο πήγα το σκύλο μας για να του αφαιρέσει ένα άγανο.
Μου είπε την εμπειρία του ότι σε νεκρό σκύλο στη φύση από άγανο, το τελευταίο ενώθηκε με το χώμα, άνθισε και μέσα από το λείψανο του ζώου γεννήθηκε μια νέα μορφή ζωής.
Όσον αφορά πάλι την προσέγγιση στο θέμα του θανάτου, οφείλω να δηλώσω ότι ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ και το ΘΕΜΑ μου εδώ. Αυτό είχα κατά νου. Ουδεμία πρόθεση ή διάθεση είχα να πάω σε αναλύσεις, αναθέματα, κριτικές. Το έχω κάνει αλλού.
Η Κουβέντα παραμένει ανοιχτή και σε ευχαριστώ για την κατάθεση των σκέψεών σου.
Λάθος το "βραχύβιου" βίου - ορθόν το "βραχέος βίου"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Παναγία johnpit η ευλογία και η χάρη της να σκεπάζει όλο τον κόσμο . Διάβασα το εξαιρετικό κείμενό σου ,όταν το δημοσίευσες το θαύμασα για τον σεβασμό απέναντι στα αδικοχαμένα θύματα της τραγωδίας της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι . Σιώπησα τι να γράψω για τους ανθρώπους , που έχασαν ανθρώπους και περιουσίες , Παρακολουθώ στην τηλεόραση , ότι επισκέπτονται καθημερινά τον τόπο ομάδες επιστημόνων που συστήνουν σχέδια , προγράμματα για τα σπίτια , βλέπω ανθρώπους να προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους στο Μάτι . Περιμένω και ελπίζω να γίνει κάτι καλό αντάξιο της περιοχής και της ιστορίας της . Δυστυχώς η φύση δεν έχει τον πρώτο λόγο , παρόλο την καταστροφή που υπέστη , γιατί φρόντισαν οι άνθρωποι να την καταπατήσουν . Να είσαι καλά και να γράφεις όμορφα υπερασπιζόμενος το σωστό και το δίκαιο . Χρόνια Πολλά !! καλό δροσερό βράδυ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυριακή μου, καλησπέρα και χρόνια σου πολλά.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ ιδιαίτερα για τα ζεστά και τιμητικά σου λόγια. Να είσαι καλά.
Η Απόδοση σεβασμού στους ανθρώπους εκεί είναι το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε. Χωρίς κραυγές, αναλύσεις. Ελπίζω αυτές να γίνουν από εκείνους που πρέπει και δεν τους λογαριάζουμε ποτέ, τους επιστήμονες.
Να είσαι καλά και να περνάς όμορφα.
Χαίρομαι που οι μέρες περνούν και βλέπω ανθρώπους να μην ξεχνάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια όλο αυτό μοιάζει ουτοπικό γιατί η ζωή έχει τα δικά της σχέδια και μοιραία όλα θα ξεχαστούν και όλοι θα συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια λάθη με τον ίδιο τρόπο.
Δεν ξέρω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με τη σκέψη σου. Δεν ξέρω καν αν έχει νόημα να κάνω κάτι από τα δυο μιας και καμία σημασία δεν έχει πια.
Για εκείνο που είμαι βέβαιη ή περισσότερο ελπίζω, είναι πως οτιδήποτε και αν γίνει όσοι άδικα χάθηκαν εκείνες τις στιγμές δεν θα φύγουν ποτέ από τη θύμηση των αγαπημένων τους. Μερικές φορές αρκεί.
Να μην ξεχνάμε.
Πολύ όμορφα αποτυπωμένες οι σκέψεις σου σε ένα πολύ άσχημο σκηνικό. Λίγη σημασία αλλά θέλησα να στο πω.
Νικολέτα μου,
Διαγραφήξέρεις πάντα ότι ο λόγος σου με συγκινεί γιατί έχει κάτι το ξεχωριστά δικό σου να δώσει.
Συνεπώς έχει και μάλιστα ιδιαίτερη σημασία.
Οι μνήμες μένουν. Ιδιαίτερα για τους ανθρώπους που έζησαν αυτή τη φρίκη και "συνοδεύουν" εκείνους που χάθηκαν με τραγικό τρόπο.
Νικολέτα μου, η ζωή, έχει τη δική της δυναμική να περνάει ζωογόνα πάνω από τα κάθε λογής αποκαίδια και να φυτρώνει ξανά. Αλοίμονο αν δεν το έκανε.
Σημασία έχει να μένουν σε μας τα διδάγματα, οι εικόνες, η υποθήκη για να κάνουμε τη ζωή αύριο καλύτερη.
Σε ευχαριστώ για τον πολύ προσωπικό σου τόνο στο σχόλιό σου καλή μου φίλη.
Καλή συνέχεια να έχεις.
Αυτή η μεγάλη τραγωδία με έχει συγκλονίσει τρις δικές μου οικογένειες έχασαν τα πάντα.Δεν έχω άποψη για το τι πρέπει να γίνει εκεί. Το μόνο που θέλω είναι αν κάποιος φταίει να πληρώσει μόνο έτσι θα βρουν γαλήνη οι ψυχές που χάθηκαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒιργινία μου τραγικό....
Διαγραφήπόσες ανθρώπινες ζωές και πόσες πληγές αμέτρητες.
Σημασία έχει, πέραν της απόδοσης ευθυνών, να διδαχτούμε.....! τίποτα δεν έγινε τυχαία εκεί όπως και τίποτα δεν θα γίνει τυχαία και αλλού. Η Φύση δεν αντέχει άλλο βιασμό. Θα εκδικηθεί. Και κάθε παράταιρο ή αυθαίρετο στο διάβα της θα το ισοπεδώσει.
Απομένει σε μας να της δώσουμε την δέουσα σημασία και σεβασμό που απαιτείται.
Το απαιτούν πλέον οι άνθρωποι που χάθηκαν.
Να είσαι καλά κοπέλα μου και σε ευχαριστώ.
Μακάρι η τραγωδία αυτή να μας ευαισθητοποιήσει, Γιάννη μου. Αλλά επέτρεψέ μου να είμαι απαισιόδοξη. Ήδη "ξεχάστηκαν" οι 95 ζωές που έσβησαν τόσο άδικα. Τα δελτία ειδήσεων δεν ασχολούνται πια. Και ό,τι δεν "απασχολεί" την επικαιρότητα δυστυχώς δεν απασχολεί ούτε έναν λαό με τόσο μικρή μνήμη. Εύχομαι να κάνω λάθος. Θέλω πραγματικά να κάνω λάθος. Σε φιλώ, φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι καλή μου φίλη από τις περιπτώσεις που πράγματι όλοι θέλουμε να κάνουμε λάθος. Αλλά, όπως σωστά λες, δεν θα είναι έτσι.
ΔιαγραφήΌλα θα ξεχαστούν. Με εξαίρεση τα απομεινάρια των ανθρώπων που βίωσαν τον εφιάλτη.
Ας μπορέσουμε να κάνουμε κάτι με την ενεργοποίησή μας.
Καλά να είσαι.
Ένα άτυπο τρισάγιο στη μνήμη τόσων χαμένων ψυχών. Ούτε πόλεμο να είχαμε, δεν θα μετρούσαμε τόσες απώλειες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρηγοριέμαι στη σκέψη πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με τέτοιες ευαισθησίες Γιάννη. Ίσως τα οικόπεδα να ξαναχτιστούν και να σοβαντιστούν οι καμένοι φράχτες, οι ψυχές αυτές όμως θα είναι για πάντα αγκιστρωμένες στα συρματοπλέγματα του οικοπέδου της φρίκης.
Με την ίδια φόρτιση και θλίψη, σε χαιρετώ Γιάννη μου.
Αυτό ακριβώς είχα στη σκέψη μου Μαρία μου. Οι αδικοχαμένες ψυχές, κρεμασμένες στους φράχτες της "νοικοκυροσύνης" και της ντροπής. Αυτοί είμαστε.
ΔιαγραφήΔυστυχώς η φύση αργεί αλλά σαν εκφράσει την οργή της τότε δεν σταματιέται με τίποτα.
Καλώς όρισες και εδώ Μαρία μου.
Φίλε Γιάννη , η φωτιά στο Μάτι και η εκατόμβη θυμάτων, είναι ένας από τους λόγους που δεν είχα όρεξη να κάνω ανάρτηση αυτό το καλοκαίρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά τα λες.
Πού θα βρουν ησυχία τόσες ψυχούλες;
Άραγε θα φτιάξουν ένα εκκλησάκι κάπου σε μια γωνιά;
Όλοι αυτοί που επέζησαν, πώς θα συνεχίσουν τις ζωές τους εκεί;
Ανθρώπινες δικές μου απορίες .
Δεν έχω να πω τίποτα άλλο.
Και εγώ αυτές τις σκέψεις έκανα Ρένα μου, απλά ανθρώπινα, ζεστά. Το βάρος θα είναι τρομερό για όσους έμειναν πίσω, για όσους έζησαν τα γεγονότα και βίωσαν τον εφιάλτη. Πρέπει να γίνει ένα ιερό σε εκείνο το μέρος, και πιστεύω θα γίνει.
ΔιαγραφήΤο θέμα είναι να μάθουμε από την τραγωδία και να αλλάξουμε σκέψεις.
Καλή δύναμη Ρένα μου, να είσαι καλά.