Φθινοπωρινές Ιστορίες

Φθινοπωρινές Ιστορίες

Η Βροχή έπεφτε ραγδαία. Αρχές του Οκτώβρη. Φθινόπωρο. Έξω ο δυνατός Γαρμπής σήκωνε τα κιτρινισμένα φύλλα από τη γαλήνη τους και τα γυρόφερνε ψηλά ολόγυρα. Λες και χόρευαν το δικό τους χορό.
Είχε γύρει το γυμνό του κορμί στο τζάμι του παραθύρου της Σοφίτας. Το βλέμμα του ταξίδεψε στο γκριζόμαυρο χρώμα του νυχτερινού ουρανού. Άφησε να απαλύνει τα αυτιά του το τραγούδι της βροχής. Πέρα στο βάθος ξεμάκραινε ο ήχος από τους κεραυνούς.
Γύρισε το βλέμμα του πίσω. Στο κρεβάτι της σοφίτας ο νεαρός φίλος του κοιμόταν γαλήνια. Η Κουβέρτα αποκάλυπτε μέρος του γυμνού του σώματος. Σαν πίνακας ζωγραφικής.
Το σώμα του και το μυαλό του έκαιγε ακόμα. Ήταν ακριβώς όπως ένα Φθινοπωρινό μπουρίνι που έρχεται ξαφνικά μέσα στη νύχτα, αναπάντεχα και σαρώνει οτιδήποτε βρει στο διάβα του. Ήρθε απρόσμενα, χωρίς προμελέτη, έτσι άναρχα και αυθόρμητα. Για πότε τα χέρια τους ταξίδεψαν στα κορμιά τους. Για πότε τυλίχτηκαν στο ταξίδι των ηδονών δεν το κατάλαβαν. Αφέθηκαν χωρίς να ξέρουν ή να εξηγούν το “γιατί”. Τον ένιωσε να του κάνει έρωτα και να τον τυλίγει σε αισθησιακά μονοπάτια που δεν λογάριαζε καν την ύπαρξή τους. Το απόλαυσε χωρίς όριο σε κάθε εκατοστό της γυμνής του σάρκας. Η κορύφωσή τους σφράγισε αυτό το σμίξιμο με ανείπωτο πόθο και έκφραση ενώ αμέσως μετά σαν αυτό το ερωτικό μπουρίνι έφυγε στη στιγμή αφήνοντας πίσω του μια γλυκιά τρυφερότητα αλλά και μελαγχολία.
Ύστερα τον κατέλαβε ένα βίωμα γεμάτο ενοχές και αμφιβολίες.
Κατέβηκε από τη Σοφίτα. Άνοιξε την μπαλκονόπορτα στο κάτω μπαλκόνι. Βγήκε έξω ολόγυμνος μέσα στη νύχτα. Αφέθηκε να τον λούσει η δυνατή βροχή με την καθαρτήρια δύναμή της. Έβλεπε τον εαυτό του σαν να βαδίζει σε έναν βωμό σκεπασμένο με  κιτρινισμένα φύλλα να καλύπτουν τη γύμνια του όπως οι χοές. Τύλιξε τα χέρια του στο εκτεθειμένο του κορμί με τα δάκρυά του να γίνονται ένα με το νερό της βροχής στο πρόσωπό του. Σαν φιγούρα σε Φθινοπωρινό τοπίο ζωγραφικής.

Σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε το πρόσωπό της μέσα στον καθρέφτη του μπάνιου. Τα χείλη ήταν ματωμένα. Ψηλάφισε με τα χέρια της τη μελανιά στο δεξί της μάγουλο λίγο πιο κάτω από το μάτι. Παρ’ όλα τα σημάδια το πρόσωπό της ήταν όμορφο. Ένα πρόσωπο μιας γλυκιάς τριανταπεντάχρονης γυναίκας. Έτρεμε και πονούσε. Δεν ήταν τόσο ο σωματικός πόνος εκείνος που την τσάκιζε αλλά ο πόνος της ψυχής της.
Λίγες ώρες πριν, απολάμβανε από το παράθυρο την Φθινοπωρινή καταιγίδα. Στο σβήσιμο μιας κοπιαστικής ημέρας γεμάτης υποχρεώσεις βουτηγμένης στην μοναξιά και στις σκέψεις. Το γύρισμα στο κλειδί της πόρτας την επανέφερε σε μια ακόμα πραγματικότητα αρρωστημένη που βίωνε τον τελευταίο καιρό.
Εκείνος, ο άντρας της. Της έριξε μια πεθαμένη ματιά. Τα μάτια του εστίασαν με κτηνώδη βουλιμία στο όμορφο κορμί της. Το στόμα του βρωμούσε νοθευμένο ουίσκι σαν το κόλλησε βίαια στα χείλη της. Τον απώθησε παρακλητικά.
“Άκου, μην μου το παίζεις εμένα κουλτουριάρα ! Είμαι ο άντρας σου και γουστάρω να σε πάρω τώρα”, της είπε αποκρουστικά τη στιγμή που τα χέρια του βιαιοπραγούσαν ήδη στο κορμί της.
“Σε παρακαλώ, θα ξυπνήσεις το παιδί”, του είπε σιγανά ευελπιστώντας να κάμψει την κατά συρροή βίαιη συμπεριφορά του. Δεν τα κατάφερε.
“Τι έγινε μωρό μου ; δεν γουστάρεις ; παίζει τίποτα άλλο ; Αυτά να τα πουλάς εκεί που σε παίρνει”, της είπε τη στιγμή που μόλευε το σώμα της  Όμως αυτή τη φορά αντιστάθηκε. Χτύπησε και χτυπήθηκε. Οι φωνές της μπερδεύτηκαν με τα αστραπόβροντα της καταιγίδας. Κατάφερε να τον φοβίσει και να τον πετάξει έξω απ το σπίτι μεθυσμένο σε μια απόφαση πλέον οριστική και αμετάκλητη.
Περιποιήθηκε το πληγωμένο της πρόσωπο. Βγήκε από το μπάνιο. Κίνησε αργά στο σαλόνι του σπιτιού. Η Μικρή οκτάχρονη κόρη της, είχε ζουφώσει σαν φοβισμένο γατί στον καναπέ. Είχε μαρτυρήσει να την ηρεμήσει. Έζησε και εκείνη κοντά της τις σκηνές της βίας τραγικός μάρτυρας στη ζωή της. Κοιμόταν τρομαγμένη. την χάιδεψε τρυφερά, άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βγήκε. Η καταιγίδα είχε κοπάσει πια, λες και ακολούθησε τις στιγμές της νύχτας της. Μιας μεγάλης νύχτας στη ζωή της. Ένιωσε λυτρωτικό τον νυχτερινό αέρα του Οκτώβρη στο πρόσωπό της. Πήρε βαθιές ανάσες. Πολλά από τα κιτρινισμένα φύλλα από τις λεύκες του δρόμου παρασύρθηκαν στο σπιτικό της, απρόσμενοι επισκέπτες καλοδεχούμενοι αυτή τη φορά. Κράτησε στο χέρι της ένα ξερό φύλλο. Είχε πάρει το χρώμα του Φθινοπώρου. Το πήρε με προσοχή στο χέρι της και το απόθεσε στην γυάλινη φοντανιέρα σαν ένα δώρο σημάδι που της έστειλε η φύση για την καινούργια στράτα στη ζωή της.

“Αλέξανδρε, για έλα κοντά μου σε παρακαλώ”, ακούστηκε η καθηγήτρια στον νεαρό μαθητή της Γ’ Λυκείου. Τον παρακολουθούσε εδώ και ώρα που περπατούσε μόνος, σκυφτός, μελαγχολικός, την ίδια στιγμή που οι συμμαθητές του απολάμβαναν ομαδικά τις στιγμές της εκδρομής τους. Ο Αλέξανδρος πλησίασε την Λυδία, την φιλόλογό του. Είχε με τους μαθητές της μια μοναδική σχέση. Εκπαιδευτικός και φίλη μαζί. Ανοιχτή και δεκτική σε κάθε τους αγωνία και περισυλλογή. Μια εξομολογήτρια. Αλλά και οδηγήτρια σε μονοπάτια μελέτης πέρα από τα σχολικά κατεστημένα.  Με τα παιδιά της μελετούσαν Ρίτσο, Εμπειρίκο. Λαπαθιώτη, Καρυωτάκη, Βάρναλη, Παπαντωνίου και όχι μόνο. Και σε όλες τους τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις μαζί. Κινηματογράφο, Παζολίνι, Λιντς, Δημόπουλο, Πρέμινγκερ, Αλμοντοβάρ, Ντασέν.
“Τι έχεις ;” τον ρώτησε ήρεμα ξεκινώντας να βαδίζει μαζί του.
“Τίποτα Κυρία”, απάντησε ο νεαρός με το κεφάλι σκυφτό.
“Άκου ! Στη ζωή σου δεν θα βαδίζεις ποτέ σκυφτός Αλέξανδρε ! Ότι και να σε βασανίζει, ότι και να σε βαραίνει θα το αντιμετωπίζεις με το κεφάλι ψηλά ! Λέγε λοιπόν !”
Ο νεαρός σήκωσε το κεφάλι. Της έριξε μια ματιά στο πλάι
“Κυρία...”
“Αλέξανδρε μίλα, είμαστε μόνοι μας και σε εμάς θα μείνει η κουβέντα”
Ψυχαναλύτρια με τους μαθητές. Με τα παιδιά της. Γιατί έτσι τα έβλεπε.
“Κυρία, πείτε μου… τι είναι Άντρας για σας ;”
Η Λυδία κοντοστάθηκε. Είναι από τις ερωτήσεις που σου κάνουν οι νέοι και σε πιάνουν στον ύπνο.
“Να μια ωραία ερώτηση !” του έδωσε μια πρώτη απάντηση, “Εσύ τι πιστεύεις ;” του ανταπέδωσε.
“Δεν είναι αυτός που ανταποκρίνεται στην ταυτότητα του φύλου του ; στο ρόλο του ;”
“με  ποιον σκηνοθέτη Αλέξανδρε ;”
“Μα η ..φύση”
“Η Φύση Αλέξανδρε ορίζει νόμους και κανόνες στις ανατομικές και βιολογικές της λειτουργίες. Αναπνοή, αναπαραγωγή για παράδειγμα.  Μήπως του άλλους κανόνες τους βάζουμε εμείς ;”
“Κυρία, ο άντρας έχει κάποια πως να το πω ...χαρακτηριστικά”
“Να μου πεις μερικά ;”
“Είναι ...δυνατός, επιβάλλεται, κυριαρχεί, δεν κλαίει...”
“Όσα μου λες αφορούν συναισθήματα. Ωραία, κυριαρχία σημαίνει σχέσεις εξουσίας Αλέξανδρε και τέτοιες σχέσεις φανερώνουν ανισότητα, επιβάλλεται που λοιπόν ;”
“Ας πούμε στη ...γυναίκα”
“Άρα θεωρείς τη σχέση με μια γυναίκα ως σχέση εξουσίας και επιβολής ;”
Ο Νεαρός κόμπιασε.
“Έτσι δεν λένε ; αλλά να...στον έρωτα”
“στον έρωτα τι ;”
“Όταν ένας άντρας κάνει έρωτα με μια γυναίκα, δεν κυριαρχεί ; δεν επιβάλει ;”
“Τι επιβάλλει”
Ο Αλέξανδρος είχε κοκκινίσει.
“Κυρία… μπορεί ένας άντρας να έχει την ..τιμή του αν ας πούμε γίνει κάποια στιγμή γυναίκα ;”
Η καθηγήτρια τον κοίταξε γλυκά.
“Άκου Αλέξανδρε ! Την τιμή στον άνθρωπο δεν την ορίζει η σεξουαλική μας ταυτότητα. Οι σχέσεις στους ανθρώπους απαιτούν σεβασμό στα θέλω του καθένα, στην ίδια τη ζωή, στις αξίες της, στην ακεραιότητα του άλλου. Αν κάτι μας αρέσει μπορούμε να το ζήσουμε με τον συνάνθρωπό μας βασισμένο στην επιθυμία του και την αποδοχή του και φυσικά δεν προσβάλλουμε την ίδια τη ζωή”
Την κοίταξε με τα μεγάλα όμορφα μάτια του. Η Καθηγήτριά του συνέχισε:
“Άντρας λοιπόν είναι να αγαπάς, να πονάς, να κλαις, να σέβεσαι, να δημιουργείς, να δίνεις, να παίρνεις, ισότιμα, εκούσια. Να έχεις αισθήματα, να μην τα κρύβεις, να μην τα θεωρείς αδυναμία”
“Μα Κυρία λένε….”
“Εμένα να κοιτάς Αλέξανδρε ! Άκου ! Σε διαβάζω ναι ; ο έρωτας  δεν είναι ιδιοκτησία μήτε εξουσία, δεν είναι  προσβολή.”
Την κοίταξε εμφανώς πιο ήρεμος και σίγουρος.
“Εντάξει Κυρία….”
“Θα σου πω κάτι, γιατί σε βλέπω μελαγχολικό. Αυτό που σε βαραίνει, να φύγει. Ότι και νάναι. Να ξέρεις ότι η πιο κρυστάλλινη βροχή βγαίνει από τα πιο μαύρα σύννεφα. Έτσι είπε κάποιος”, του είπε με συγκίνηση.
“Κυρία, σας ευχαριστώ, θα το θυμάμαι”
“Άντε λοιπόν να απολαμβάνεις κάθε σου στιγμή, μην έχεις ενοχές για κάτι που χαίρεσαι χωρίς να ενοχλείς τον συνάνθρωπό σου. Και κάτι τελευταίο. Τιμή σημαίνει να μην εκπορνεύεσαι και να έχεις την αξιοπρέπειά σου, όχι μόνο στο κορμί σου αλλά και στο πνεύμα σου”
Την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό. Κάπου το βλέμμα του μαζεύτηκε. Ακολούθησε ανελέητη η επόμενη ερώτησή του.
“Κυρία, τι πάθατε στο πρόσωπό σας ; τα χείλη και το μάγουλό σας είναι πρησμένα” !
Η Λυδία κόμπιασε. Στις συζητήσεις με τους μαθητές της δεν κατέφευγε στην κατεστημένη λογική να κρύβεται σε ψέμματα. Το έκανε και εδώ. Πήρε μια ανάσα και απάντησε:
“Δέχτηκα τις συνέπειες της επιβολής και της κυριαρχίας χωρίς σεβασμό στις σχέσεις των ανθρώπων Αλέξανδρε...”, του είπε χαρίζοντάς του ένα απέριττο χαμόγελο.
“Κυρία… σας ευχαριστώ”, της είπε.
“Πήγαινε τώρα στα παιδιά, και είπαμε, το βλέμμα ίσια μπροστά”
Τον είδε να ξεμακραίνει με βλέμμα αποφασιστικό. Ένα σμάρι συμμαθητών του, τον υποδέχτηκαν παρακάτω.

Ήταν Παρασκευή. Το τέλος μιας σχολικής βδομάδας. Η Λυδία μάζευε τα πράγματά της για να κλείσει την αίθουσα που είχε αδειάσει εντελώς. Φεύγοντας στην πόρτα στεκόταν ο Αλέξανδρος. Το φως της μέρας πίσω του, του έδινε μια παράξενη λάμψη.
“Αλέξανδρε, δεν έφυγες ; τι κάνεις εδώ ;”
Την πλησίασε, έριξε μια ματιά πίσω του, έβγαλε από το σάκο του ένα μικρό όμορφο κουτί. Τυλιγμένο με μια κορδέλα.
“Κυρία...” είπε ντροπαλά, “αυτό είναι για σας , κάτι δικό μου”
“Αλέξανδρε !”
Το πήρε, τον ευχαρίστησε με μια γλυκιά χειραψία και ένα απλόχερο χαμόγελο.
“Θα το δω σπίτι εντάξει ;”
“Ναι Κυρία”.
Έφυγε βιαστικά από κοντά της. Έξω ο ουρανός μάζευε μαύρα σύννεφα. Φθινόπωρο...

Η Λυδία, σαν φιλόλογος, με την λεύτερη διδαχή της αλλά κυρίως για τους στοχασμούς της, σύντομα κέντρισε το μίσος φασιστικών εγκληματικών ομάδων, που δρούσαν στον περίγυρο του Λυκείου ψαρεύοντας νέες ψυχές. Την είχαν προειδοποιήσει κάμποσες φορές να σταματήσει να υποστηρίζει τους αδύναμους, και να “προπαγανδίζει ανθελληνικές απόψεις” στους μαθητές της.
Εκείνη τη βροχερή μέρα όμως έκαναν ένα βήμα παραπάνω. Στο σχόλασμα του σχολείου, μια ομάδα φασιστών κουκουλοφόρων την κύκλωσε έτοιμη να απλώσει πάνω της το μίσος και το σκοτάδι τους. Έστεκε μόνη στη γωνιά του δρόμου κυκλωμένη. Ήταν τότε που ο Αλέξανδρος τους είδε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα άρχισε να φωνάζει και να τρέχει προς τα πάνω τους. Αδιαφόρησε. Χτύπησε αλλά χτυπήθηκε απείρως περισσότερο. Άσχημα. Κατάφερε να τραβήξει την προσοχή τους, να αγνοήσουν την καθηγήτριά του και στο τέλος οι φωνές και η φασαρία, άρχισαν να μαζεύουν κόσμο. Οι θρασύδειλοι χάθηκαν στο σκοτάδι που ανήκαν. Και εκείνος έμεινε κάτω στο πεζοδρόμιο άσχημα χτυπημένος γεμάτος αίματα. Το τελευταίο πρόσωπο που είδε από πάνω του πριν λιποθυμήσει ήταν της καθηγήτριάς του. Ένα μεγάλο κίτρινο πλατανόφυλλο, απ τον αέρα του Οκτώβρη ήρθε και έπεσε πάνω στο πληγωμένο του κορμί.

Δέκα χρόνια αργότερα….
“Μαμά, εγώ είμαι έτοιμη”, είπε το νεαρό κορίτσι με το φωτεινό πρόσωπο και τα μεταξένια καστανά μαλλιά.
“Και εγώ σε λίγο Έλλη μου, να, λίγο το πρόσωπό μου να φτιάξω”, απάντησε η γυναίκα καθισμένη στο σκαμπό μπροστά την τουαλέτα της.
“Για να σε δω !”, είπε η Έλλη καμαρώνοντας την μητέρα της στον καθρέφτη, “Μια χαρά είσαι, κούκλα !”
“Σε ευχαριστώ γλυκιά μου, νάξερες στην ηλικία μας πόσο έχουμε την ανάγκη σας για έναν καλό λόγο”
“Μα δεν είναι λόγια, το πιστεύω Μαμά….” της είπε χαρίζοντάς της μια μεγάλη αγκαλιά.
“Θα μου χαλάσεις το μαλλί...παλαβή !”
Το νεαρό κορίτσι την άφησε. Έριξε μια ματιά έξω από το παράθυρο. Το σκοτάδι είχε ήδη πυκνώσει για τα καλά.
“Φυσάει Μαμά, λες να βρέξει ;”
“Οκτώβρης παιδί μου ! Φθινοπώριασε για τα καλά !”
“Μου αρέσει το Φθινόπωρο”, είπε το κορίτσι απλώνοντας το βλέμμα της έξω απλανές, “Λατρεύω τα χρώματά του, τον ουρανό, τη βροχή, ακόμα και τις καταιγίδες του” είπε καθώς τα μάτια της παρακολουθούσαν το χορό που έκαναν οι κορυφές των δέντρων στο δρόμο. Η μητέρα της χαμογέλασε. Η Έλλη έφυγε από το παράθυρο και πλησίασε στην τουαλέτα της μητέρας της. Τα μάτια της έπεσαν σε ένα μικρό πολύχρωμο όμορφο κουτί.
Το πήρε στα χέρια της.
“Το έχεις ακόμα ε ;”
Η Λυδία γύρισε το βλέμμα της στην κόρη της. Είδε το κουτί. Χαμογέλασε με νοσταλγία.
“Ναι φυσικά….”
Η Έλλη άνοιξε με προσοχή το πάνω μέρος του κουτιού. Ανάμεσα σε ξεραμένα φύλλα δέντρων υπήρχε ένα μικρό μπουκαλάκι. Από κάτω ένα χειρόγραφο σημείωμα. Το νεαρό κορίτσι περιεργάστηκε το μπουκαλάκι.
“Είναι άδειο...”
“Ναι, ύστερα από τόσα χρόνια” σχολίασε η μητέρα της.
“Τι είχε ;”
Η Λυδία χαμογέλασε με τρυφερότητα
“Λίγο νερό της βροχής !”
“Τι ;”
“Ναι, σταγόνες της βροχής του Οκτώβρη, κρυστάλλινες σαν την ψυχή αυτού που μου το προσέφερε”, έκανε με συγκίνηση.
“Δεν μου τα έχεις πει όλα για αυτό” της είπε η κόρη της ψηλαφώντας το υπόλοιπο περιεχόμενο του κουτιού. “Φύλλα ξεραμένα ;”
“Ναι, Φθινοπωρινά φύλλα από τα δέντρα του σχολείου...”
Η Έλλη έπιασε στα χέρια της το χειρόγραφο σημείωμα.
“Μπορώ να το διαβάσω ;”
“Ναι μπορείς, ειδικά απόψε μπορείς !”
Η νεαρή κοπέλα άνοιξε με προσοχή το χειρόγραφο σημείωμα. Διάβασε δυνατά
“Και να θυμάστε ότι η κρυστάλλινη βροχή βγαίνει από τα πιο μαύρα σύννεφα. Στην καθηγήτριά μου Λυδία. Υπογραφή: Αλέξανδρος, Οκτώβρης 2008”
“Υπέροχο Μαμά !”
“Μια ιστορία του Φθινοπώρου κόρη μου. Μια βροχερή μέρα. Πριν δέκα ολάκερα χρόνια”
Η Λυδία με υγρά μάτια άπλωσε το χέρι της αργά στο πρόσωπό της. Πέρασε τα δάχτυλά της από τα χείλη της και ύστερα από το μάγουλό της κάτω από το μάτι. Σαν να έψαχνε πίσω στο χρόνο κάποια απ τα σημάδια του.
Η Έλλη είδε την εμφανή συγκίνηση της μητέρας της και ήθελε να αποφορτίσει λίγο την ατμόσφαιρα. Άφησε το κουτί κάτω.
“Δεν μου είπες. Που θα πάμε απόψε ; με ποιον θα φάμε μαζί ; ε ;”
Η Λυδία έστρεψε το βλέμμα της επάνω της. Χάιδεψε τα μαλλιά της τρυφερά. Ακούστηκε η φωνή της να βγαίνει δύσκολα.
“Με το αγόρι τότε που έγραψε αυτό το σημείωμα….”

Η Έλλη άνοιξε διάπλατα τα μάτια της με ένα πελώριο χαμόγελο. Η Μητέρα της συνέχισε.
“Με έναν πραγματικό Άντρα παιδί μου !”

Το διήγημά μου αυτό, αποτελεί την ταπεινή μου συμμετοχή στο εξαίρετο δρώμενο της αγαπητής μας φίλης Μαρίας Νικολάου εδώ:

Ιστορίες του Φθινοπώρου