"Περσόνα της ερημιάς" (Ποίημα συμμετοχής στο 26ο Συμπόσιο Ποίησης)

 "Περσόνα της ερημιάς"

Παράξενα που απλώνεται αυτή η ηρεμία, 

σιωπή απρόσμενη στην πόλη, σαν σαγήνη.

Αδειάζουν δρόμοι ολόγυρα με βήματα βιασύνης,

λες όλοι έχουνε στο νου την ώρα να αγναντέψουν.

Φιγούρες σκόρπιες, βλοσυρές κινούνται στο σκοτάδι,

αμίλητοι κι αγέλαστοι,στο φόβο φορτωμένοι.

Ποιο αύριο άραγε άγνωστο το νου τους θρυμματίζει,

ποια δύναμη ευνούχισε της αγκαλιάς τη θέρμη;

Βαρύ το βήμα σέρνουνε, οι ώρες τους στη νύχτα,

για σένα τώρα ο χρόνος σου στο χώρο να σαλέψεις.

Το φως σου άγρυπνο σκιές με χρώμα τις ορίζει.

Βλέπω τα χέρια σου αδρά τη φορεσιά ετοιμάζεις,

κείνο το σκούρο φόρεμα το σώμα σου αγκαλιάζει

και τις πληγές στο πρόσωπο γυρεύεις να καλύψεις.

Μπρος στον καθρέφτη στέκεσαι διστάζεις να αντικρίσεις,

με φόβο και με δισταγμό της θέας σου η όψη.

Τι βάθος και τι έκφραση, τι φλόγα στη θωριά σου,

τι δέος κι ορμή αλλόκοτη την όψη σου αγκαλιάζουν.

Και κάθε βήμα σου βαρύ στο πάτωμα αντηχίζει.

Μεσάνυχτα σημάνανε των ρολογιών οι χτύποι,

και ναι, η ώρα σου έφτασε τη στράτα σου να ορίσεις.

Έρημη πόλη ολάκερη σου ανοίγει την αγκάλη,

να σε δεχθεί, ορμητική και αλήθεια οργισμένη.

Τα βήματά σου αντηχούν στην άσφαλτο του δρόμου,

στις πλάκες των πεζόδρομων κυλάει η περπατησιά σου,

σκιές απλώνονται παντού, να σε αρπάξουν θέλουν 

στης αγκαλιάς τους την αδρή και υδαρή ομίχλη.

Είναι ο κόσμος σου εκεί, με εκείνον συντροφεύεις,

είναι οι ώρες σου αυτές με αυτά να διαφεντέψεις.

Λεν κάποιοι άνθρωποι λοιπόν ότι η αγκαλιά τους λείπει.

Στενάχωρο τους φαίνεται τα χέρια σαν χωρίζουν.

Σκέφτονται τι τους έμελλε στις άγιες τούτες μέρες,

μοναχικά Χριστούγεννα, έχοντας ορμήνια, για να κάνουν.

Δικούς  φοβούνται δεν θα δουν, και δυνατά φωνάζουν.

Οι γέροι τους, οι αδύνατοι, οι συγγενείς και φίλοι.

Πως θα ‘ναι τώρα ο χώρος τους χωρίς τον ερχομό τους.

Τις έρημες ξορκίζουνε, τις πόλεις τις μεγάλες,

δεσμά, με φόβους και ενοχές, για ευθύνες τους φορτώσαν.

Σ’ όλων τα στόματα βουβά Χριστούγεννα φαντάζουν,

πώς θα τα αντέξουν; Έρχεται ο αναστεναγμός μεγάλος.

Και εσύ ακούς, κοιτάς βουβά κι πλέρια ανανταριάζεις

κι οργή μεγάλη μέσα σου στα σωθικά φουντώνει.

Χαμόγελο πικρό κι ειρωνικό, τα χείλη ζωγραφίζει

και γέλιο αλλόκοτο, ηχηρό, με στόμφο φτερουγίζει.

Τι τάχα μου υποκριτές και ψεύτες δα μεγάλοι.

Δείξ’ τους λοιπόν εμφαντικά ευθύνες τους δικές τους,

και κάλεσέ τους για να δουν των έργων τους τη θέα.

Που ήταν σαν οι αδύναμοι τη στήριξη ζητούσαν;

που ήταν σαν οι απόκληροι για φως εκλιπαρούσαν!

Ποια αγκαλιά τους, άνοιξαν στους ντροπαλούς της πλάσης;

Τους γέροντες, πού έκλεισαν σε ιδρύματα της λήθης,

παιδιά τους που απόδιωξαν διωγμό στα όνειρά τους.

Γυναίκες, κόρες βίασαν, με βία και με θράσος,

ζωστήρα σήκωσαν οξύ του κράτους οι αρχόντοι.

Ο πλούτος τους, φαρμάκι φονικό το μόχθο να κουρσέψει

τη δύναμή τους έδειξαν εκεί που τους περνούσε,

στου περιθώριου τις ψυχές, στα σώματα των άλλων.

Η πίκρα, ο πόνος, η οργή, η μοναξιά κι η θλίψη,

τ’ άδικο, το παράταιρο, το μίσος και το ψέμμα,

τη μοναξιά τους έστρωσαν με είδωλα σκουπίδια,

Το σώμα σου, η όψη σου σκληρά μεταλλαχτήκαν

μια μίξη φρίκης άσχημης κι αρρώστιας μεγάλης.

Έτσι μονάχη θέριεψες με τρόμο μες στο βλέμμα.

Τώρα τους δρόμους άλωσες της έρημης της πόλης,

εσύ μονάχη, ανίκητη, σκληρά μεταλλαγμένη,

σκιάχτρο βαρύ, στους φόβους τους βασίλισσα να γίνεις,

για να θυμίσεις στους θνητούς ανίκητοι δεν είναι

και το εγώ τους άρρωστο την Νέμεσι θα φέρει.

Σε εκείνους που αψηφίσανε της ανθρωπιάς τη χάρη,

και σε σκοτάδια θα κρυφτούν για να γλιτώσουν τάχα

απ της οργής σου την ορμή και του χεριού το ξίφος.

Περσόνα εσύ της ερημιάς, του σκοταδιού η Νύμφη.

26ο Συμπόσιο Ποίησης

"Η ζωή είναι ωραία"

Αγαπημένες φίλες και φίλοι, το ποίημα που μόλις διαβάσατε, ήταν η προσωπική μου συμμετοχή σε ένα ακόμα υπέροχο "Συμπόσιο Ποίησης", όπως το διοργανώνει χρόνια τώρα η αγαπημένη μας φίλη Αριστέα στο blog της που αναφέρω. Ένα ακόμα Συμπόσιο στο οποίο είχα την τιμή να παρευρεθώ με τόσους άξιους φίλους και φίλες που κατέθεσαν υπέροχα ποιήματα. Ένα επίσης μεγάλο "ευχαριστώ" για την πανάκριβη συγκίνηση που μου χαρίσατε στο ταξίδι σας μέσα στους στίχους και στις στροφές των ποιημάτων σας.

Δείτε εδώ την ανακήρυξη των αποτελεσμάτων

26ο Συμπόσιο Ποίησης. Η λήξη και η γιορτή μας

Για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσω την Αριστέα για την ψυχή της διοργάνωσης αυτού του λογοτεχνικού δρώμενου, που εξακολουθεί να λάμπει και να μας συγκινεί.

Επίσης να ευχαριστήσω όλες και όλους που γράψατε, βαθμολογήσατε, συμμετείχατε σε αυτή την υπέροχη ποιητική διαδρομή

Λίγα λόγια για την "Περσόνα της ερημιάς"

Πριν κλείσουμε, θα ήθελα να σας πω λίγα πράγματα για την "Περσόνα της ερημιάς"

Ποια είναι άραγε αυτή η ασαφής μορφή, αποκρουστική, ερεβώδης, ομιχλώδης, που γυροφέρνει της άγριες αυτές νύχτες της ερημιάς και της εγκατάλειψης στην πόλη της αρρώστιας και της πανδημίας;

Είναι μια μορφή γέννημα θρέμμα της δικής μας ανεπάρκειας στην ανθρωπιά, στην αλληλεγγύη, στην αγάπη, στα συναισθήματα και στον αλτρουισμό. Είναι ένα έκτρωμα δισυπόστατο, παραμορφωμένο που στην τερατώδη υφή της κουβαλά όλες εκείνες τις αρνητικές αναθυμιάσεις ενός παρηκμασμένου κοινωνικού ιστού. Είναι μια μορφή που καθώς "αίρει όλες αυτές τις αμαρτίες" θα κυριαρχήσει στο δικό της βασίλειο της ερημιάς.

Ένα πλάσμα, "Σκοτεινός ιππότης" ενός αλλόκοτου κόσμου.

Ομολογώ ότι η έμπνευση ενός τέτοιου σκοτεινού πλάσματος, ικανού να προκαλέσει φόβο, τρόμο αλλά και συμπόνοια, οφείλεται στις δικές μου αναγωγές από το μεγάλο έργο του Christopher Nolan "Σκοτεινός ιππότης" 

Να σας ευχηθώ, με την καρδιά μου, καλή χρονιά!

Να έχετε ψηλό το φρόνημα, να γράφετε, να δημιουργείτε, να νιώθετε, να ζείτε.

Ψυχή βαθιά