Ποιητικές στιγμές για το Θείο Δράμα από τον Κώστα Βάρναλη

 Κώστας Βάρναλης: Ποιητικές στιγμές για το Θείο Δράμα

"Η Μάνα του Χριστού"

Πώς οι δρόμοι εβωδάνε με βάγια στρωμένοι,

ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες!

Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει

και μακάβρια βογγάει και μακριάθε ανεβαίνει.

Της οργής και του μίσους τη θρέψαν οι αέρες

τη χαρά της λαοθάλασσας τούτης που βόγγει.

Πόσες νύχτες λευκές, πόσες μαύρες ημέρες

οι κρυφές, οι μουγγές τήνε θρέψαν φοβέρες.

Α! πως είχα σα μάνα κ' εγώ λαχταρήσει

(είταν όνειρο κ' έμεινεν, άχνα και πάει)

σαν και τ' άλλα σου αδέλφια να σ' είχα γεννήσει

κι από δόξες αλάργα κι αλάργ' από μίση!

Ένα κόκκινο σπίτι σε' αβλή με πηγάδι...

και μια δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι...

νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδυ,

το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι.

Κι άμ' ανοίγεις την πόρτα με πριόνια στο χέρι,

με τα ρούχα γεμάτα ψιλό ροκανίδι,

(άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι

ν' ανασαίνει βαθιά τ' όλο κέδρου αγέρι.

Κι αφού λίγο σταθείς και το σπίτι γεμίσει

τον καλό σου τον ίσκιο, Πατέρα κι Αφέντη,

η ακριβή σου να βγαίνει νερό να σου χύσει,

ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν' αρχίσει.

Κι ο κατόχρονος θάνατος θα 'φτανε μέλι

και πολλή φύτρα θ' άφηνες τέκνα κι αγγόνια

καθενού και κοπάδι, χωράφι κι αμπέλι,

τ' αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει.

Κατεβάζω στα μάτια τη μάβρην ομπόλια,

για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει...

Ξεφαντώνουν τ' αηδόνια στα γύρω περβόλια,

λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια.

Φέβγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου καλέ μου,

Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις.

Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,

δε μιλάς, δεν κοιτάς, πως μαδιέμαι, γλυκέ μου!

Καθώς κλαίει, σαν της παίρνουν το τέκνο η δαμάλα,

ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια.

Στύλωσέ μου τα δυό σου τα μάτια μεγάλα:

τρέχουν αίμα τ' αστήθια, που βύζαξες γάλα.

Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου

στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας να 'μπεις!

Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!)

δεν ήξεραν ακόμα ούτε ποιο τ' όνομά σου!

Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη...

Δολερά ξεσηκώσανε τ' άγνωμα πλήθη

κι όσο ο γήλιος να πέσει και να 'ρθει το δείλι,

το σταβρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου και φίλοι.

Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα,

σε ρωτήσανε: "Ποιος ο Χριστός;" τι 'πες "Να με!"

Αχ! δεν ξέρει, τι λέει το πικρό μου το στόμα!

Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ' έμαθα ακόμα!

(Από το έργο:  "Το Φως που καίει" 1922)

Οι πόνοι της Παναγιάς

(Απόσπασμα)

Που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάσουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποιαν κορφή ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.

Ξέρω, πως θα 'χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

που μες στα βράχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

..............

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,

κ' η Αλήθεια σού χτηπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πείς,

Θεριά οι άνθρωποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν.

Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταβρώσουν.

(Από το έργο:  "Σκλάβοι πολιορκημένοι" 1927)

Σε όλους τους φίλους και φίλες, σε κάθε επισκέπτη και αναγνώστη,

να ευχηθώ ολόψυχα Καλή Μεγάλη Βδομάδα, και

Καλό Πάσχα

Μια Ανάσταση ζωής, ελπίδας, ονείρων, αγάπης, δικαιοσύνης