"Ελουάζ" (Κεφάλαια 9, 10 & 11)

Θυμηθείτε:

Κεφάλαια 1-2

Κεφάλαια 3-4

Κεφάλαια 5-6

Κεφάλαια 7-8

Περίληψη

Ένα ψυχιατρείο με εξαίρετη φήμη. Μια αποθήκη ψυχών κάτω από το πολυτελές περιτύλιγμα. Εκείνη. Μια νεαρή γυναίκα, φορτωμένη με τους εφιάλτες της εφηβείας και την ψυχολογική κατάρρευση στη νιότη της. Το όνομα ενός πορτραίτου:  "Ελουάζ". Με το χέρι εκείνου που λάτρεψε αλλά και μίσησε απόλυτα. 

Για τον διαπλεκόμενο διευθυντή της κλινικής και τους συνεργάτες του δεν είναι παρά ένα σκουπίδι που πρέπει να ξεφορτωθούν άμεσα. Και εκείνη βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα του θανάτου. 

Όλα θα ξεκινήσουν εκείνη τη σκοτεινή χειμωνιάτικη νύχτα. Την νύχτα της φωτιάς.

Κεφάλαιο 9 Στοιχεία για το παρόν, μνήμες από το παρελθόν

Βρήκε τον Μηνιάδη σκεπτικό στο γραφείο του.

“Πως έγινε ;” τον ρώτησε ο Διοφάντους χωρίς να χάσει χρόνο. Έκατσε στην πολυθρόνα μπροστά στο γραφείο.

“Χθες βράδυ, στο σπίτι της, ο γιατρός λέει μεταξύ εννέα με δέκα”.

“Ποιος, πως ;”

“Άγνωστο. Δεν πρόκειται για ληστεία”

“Πως ;”

“Το όπλο δεν βρέθηκε, πρέπει να ήταν κάποιο αμβλύ όργανο”

“Μαχαίρι ;”

“Όχι, το τραύμα λέει ο γιατρός από κάποιο άλλο αιχμηρό όργανο”

“Καλά δεν πήρε χαμπάρι κανένας ;”

“Έμενε σε μονοκατοικία Ισίδωρε. Κανείς γείτονας δεν ανέφερε κάτι από φασαρία ή φωνές, μόνο...” σταμάτησε και τον κοίταξε.

“Μόνο τι ;” τον ρώτησε με αγωνία ο Ποινικολόγος.

“Ένα γείτονας που επέστρεφε σπίτι του πρόλαβε τη φιγούρα μιας νεαρής γυναίκας να φεύγει σαν κυνηγημένη στο δρόμο λίγα μέτρα απ την είσοδό της”

“Τι ώρα έγινε αυτό ;”

“Περίπου την ώρα θανάτου, περίπου λέω...”

“Την περιέγραψε ;”

“Όχι δεν μπορεί να δώσει περιγραφή, στο σκοτάδι την είδε”

“Και πως μπήκε στο διαμέρισμά της ; υπάρχουν ίχνη διάρρηξης ;”

“Όχι, η πόρτα άνοιξε κανονικά”

“Άρα αυτός ο κάποιος ήταν γνωστός της, αλλιώς….”

“Μάλλον, βέβαια περιμένω και την έκθεση της αστυνομίας”

“Που καταλήγεις ;” τον ρώτησε με αγωνία ο ποινικολόγος.

Ο Ανακριτής τον κοίταξε ίσια στα μάτια.

“Ισίδωρε, πολύ φοβάμαι ότι η νεαρή την έχει άσχημα ! Σε κάθε της παρουσία και ένα πτώμα. Πρώτα στην κλινική, τώρα εδώ”

Ο Διοφάντους έδειξε να προσπαθεί να απομακρύνει αυτήν την πιθανότητα.

“Και πως ξέρεις ότι είναι η ίδια γυναίκα Γεράσιμε ; Άσε να δεις πρώτα και τι θα πει ο ιατροδικαστής”

“Δεν ξέρω τι σε κάνει να την υπερασπίζεσαι τόσο. Θα σε παρακαλέσω να αφήσεις τα συναισθήματά σου έξω απ αυτήν την υπόθεση”

Ο Διοφάντους έδειξε να ενοχλείται.

“Τι θέλεις να πεις ;” ρώτησε κατηγορηματικά.

Ο Ανακριτής τον κοίταξε με νόημα.

“Ξέρεις καλά τι θέλω να πω Ισίδωρε. Τα προσωπικά σου βιώματα μην τα βάζεις σ΄ αυτήν την υπόθεση. Είμαστε επαγγελματίες”

Ο Διοφάντους αντέδρασε έντονα.

“Σε παρακαλώ να αφήσεις τα προσωπικά μου απ’ έξω. Ξέρεις πολύ καλά ότι τα τελευταία χρόνια μόνο εγώ ξέρω τι μάχη έδωσα για να μην τα μπλέκω στις υποθέσεις μου”, του απάντησε καθώς είχε ήδη σηκωθεί.

“Δεν ήθελα να σε πληγώσω Ισίδωρε, με συγχωρείς. Ξέρω τι άνθρωπος είσαι. Αλλά είδα ότι με μια ιδιαίτερη επιθυμία μπήκες σ’ αυτήν την υπόθεση...”

“Δεν μπήκα εγώ στην υπόθεση. Ακριβώς το αντίθετο έγινε στα πόδια μου εκείνο το βράδυ”, του είπε και συνέχισε διακόπτοντας αυτή την κουβέντα.

“Εικασίες κάνεις Γεράσιμε. Δεν έχεις τίποτα χειροπιαστό στα χέρια σου. Ενδείξεις έχεις. Και στην κλινική με τον Δεβέλογλου και τώρα με την Δαμασκηνού. Θέλω, αν γίνεται, αντίγραφο της ιατροδικαστικής εξέτασης της Δαμασκηνού ”

“Τι να το κάνεις ;”

“Για το φάκελο της πελάτισσας μου. Ήδη βλέπω μια πορεία ενοχοποίησής της”

“Θα το έχεις μόλις το πάρω”, του είπε.

Χαιρετήθηκαν προσπαθώντας να βγάλει ο καθένας την ένταση που τους κυρίευσε. Ο Διοφάντους ένιωσε το βλέμμα του ανακριτή να βαραίνει στην πλάτη του καθώς διάβαινε την πόρτα της εξόδου απ το γραφείο του.

Το χοντρό μαύρο ντοσιέ έστεκε ανοιχτό στο μεγάλο γραφείο καρυδιάς του Ισίδωρου Διοφάντους στο σπίτι του. Ο Καπνός απ την ξύλινη πίπα του, γέμιζε το χώρο με άρωμα κερασιάς κάνοντας διάφορα σχήματα. Το πρόσωπό του έστεκε σκυφτό στο γραφείο. Το φως από το μεγάλο πορτατίφ στα αριστερά φώτιζε μια σειρά απλωμένα έγγραφα στην επιφάνεια του γραφείου.

Δύο-τρεις εφημερίδες με ημερομηνία Νοέμβρη του 2008. Οι πρωτοσέλιδες αναφορές τους:

“Άγριο έγκλημα. Η νεαρή καθηγήτρια Φιλολογίας Αντιγόνη Καραμάνου, ετών τριάντα επτά, σύζυγος του γνωστού Ποινικολόγου Ισίδωρου Διοφάντους, βρέθηκε νεκρή λίγα μέτρα έξω από το αυτοκίνητό της. Οι δράστες την είχαν βιάσει πριν την στραγγαλίσουν για να την ληστέψουν. Η Αστυνομία έχει ήδη εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό τους...”

Ρούφηξε μια δυνατή γουλιά απ το ουίσκι του και συνέχισε να ξεφυλλίζει διάφορα έγγραφα και φωτογραφίες από το ανοιχτό ντοσιέ. Δίπλα του ένας άλλος φάκελλος κλειστός. Έβαλε τα διάφορα έγγραφα του ντοσιέ στη θέση τους ευλαβικά με μεγάλη προσοχή και τάξη. Πήρε το στυλό του, τράβηξε τον άλλο φάκελο μπροστά του και άρχισε να γράφει στην εξωτερική ετικέτα:

“Φάκελος Ελουάζ. (Αγνώστου ταυτότητας)”.

Το ταξί που πήρε η Κατερίνα απ το κέντρο της Αθήνας την έφερε στο Περιστέρι. Διάλεξε να έχει πέσει το σκοτάδι καθώς ήθελε να αποφύγει κάθε ξένο βλέμμα επάνω της. Στην παλιά γειτονιά της. Είχε να αντικρίσει το πατρικό της σπίτι εδώ και οκτώ ολάκερα χρόνια. Το 2008 είχε τελειώσει τη σχολή της. Ένα χρόνο μετά, το 2009, γνώρισε τον Σέργιο. Τον άνθρωπο που σημάδεψε τη ζωή της. Οκτώ χρόνια μεγαλύτερός της. Η Σκέψη της σκλήρυνε αφάνταστα.

Στάθηκε απέναντι από το πατρικό της σπίτι εκεί στην παλιά γειτονιά στο Περιστέρι. Η Πρώτη εικόνα που αντίκρισε την σοκάρισε. Η παλιά μικρή μονοκατοικία έστεκε εκεί σαν φάντασμα ολομόναχη, εγκαταλειμμένη στην απόλυτη μοναξιά της. Είχε φύγει από εκεί το 2009, ένα χρόνο μετά που τελείωσε τη σχολή της. Πλησίασε την μικρή σιδερένια πόρτα της αυλής. γερμένη, σκουριασμένη απ το χρόνο. Ο Χώρος πίσω της είχε καλυφθεί από άγρια χόρτα και αγριολούλουδα. Που ήταν η Μητέρα της ! Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Έσπρωξε με τα χέρια της την πόρτα στην είσοδο, η οποία άνοιξε με δυσκολία και με έναν ανατριχιαστικό θόρυβο σκουριάς. Ένα μικρό δάκρυ ήρθε να υγράνει τα μάτια της. Περιεργάστηκε με το βλέμμα τον μικρό κήπο. “Είδε” τον εαυτό της παιδούλα να πεταρίζει ανάμεσα στις τριανταφυλλιές και στα γεράνια που η μητέρα της με περισσή αγάπη φρόντιζε. Είδε τη μεγάλη καρυδιά να σκεπάζει τώρα το σπίτι και θυμήθηκε τις εποχές που σκαρφάλωνε στα κλαδιά της για να μαζέψει τους καρπούς. Πλησίασε στην πόρτα του σπιτιού. Ερμητικά κλειστή όπως και τα παράθυρα. Σαν να ήθελαν να κρύψουν το εσωτερικό και τα μεγάλα μυστικά του. Άγγιξε με τα χέρια της τα παράθυρα, την πόρτα. Η Σκέψη της ήταν γεμάτη μνήμες. Η ζωή εκεί έδειχνε να είχε σταματήσει πριν πολλά χρόνια. Που ήταν όμως η μητέρα της αναρωτήθηκε ξανά. Πόσο ήθελε να ξαναγυρίσει εκεί. Όμως μέσα της ήξερε ότι αυτό ήταν ένα απρόσιτο όνειρο που χάθηκε στις άρρωστες νύχτες που πέρασε με τον άνθρωπο που αγάπησε και άνοιξε για αυτήν τις πόρτες της κόλασης. Αλλά και στις παγωμένες ατέλειωτες ώρες της κλινικής. Εκεί που άφησε για τελευταία φορά την αθωότητα της ψυχής της σφάγιο στις επιλογές εκείνων.

Ένιωσε να πονάει. Από τότε που ο “ευυπόληπτος” καθηγητής Αρμάγος αφαίρεσε, χωρίς τη θέλησή της, το νεφρό της, για να το πουλήσει στη μαύρη αγορά οργάνων σώματος απ την οποία είχε θησαυρίσει και αυτός και οι συνεργάτες του, η υγεία της δεν πήγαινε καλά. Το ένιωθε, το καταλάβαινε.

Έριξε μια τελευταία ματιά στο σπίτι που μεγάλωσε. Φυλάκισε όσο μπορούσε περισσότερο την εικόνα του στην καρδιά της. Λίγο πριν κλείσει πίσω της την ξεχαρβαλωμένη πόρτα πρόλαβε να κόψει λίγα φύλλα από κάποια αγριόφυτα που είχαν φουντώσει εκεί. Τα έσφιξε στην τρεμάμενη φούχτα της και έσυρε τα βήματά της στο δρόμο της επιστροφής.

Στη σκέψη της πήγε το αμέσως επόμενο μέρος που θα μπορούσε να μάθει για τη μητέρα της και να βρει έστω ένα πρόσκαιρο άσυλο να μαζέψει το μυαλό της.

Στα μάτια της δύο φιγούρες κυριαρχούσαν. Ο Σέργιος και ο Δημοσθένης Αρμάγος. Και τους δύο έβαλε σκοπό της να τους βρει. Ήξερε άλλωστε τα μονοπάτια τους. Ήθελε να είναι εκείνη που θα πει την τελευταία λέξη.

“Σου έχω έτοιμο αντίγραφο της ιατροδικαστικής έκθεσης που ζήτησες, μπορείς να έρθεις να την πάρεις”, ακούστηκε η φωνή του Ανακριτή Μηνιάδη στο τηλέφωνο του Ισίδωρου.

“Θα περάσω Γεράσιμε, σε ευχαριστώ..”, του είπε.

Μετά από λίγες ώρες ήταν στο γραφείο του και πάλι. Τον καλωσόρισε εγκάρδια. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ήταν να μείνουν σκιές στην ψυχολογία του προσωπικού του φίλου από την τελευταία τους κουβέντα. Κάτι που με χαρά διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε.

“Λοιπόν τι προέκυψε ;” τον ρώτησε ο Διοφάντους.

Ο Μηνιάδης του παρέδωσε ένα φάκελλο και του απάντησε

“Όπως ήταν η πρώτη εκτίμηση, η Δαμασκηνού δολοφονήθηκε με ένα αμβλύ όργανο σιδερένιο, που δεν βρέθηκε πουθενά. Ο Δολοφόνος το πήρε μαζί του. Αποτυπώματα δεν βρέθηκαν. Σημάδι ότι ο δράστης πήγε οργανωμένος με πρόθεση. Ξέρουμε ήδη ότι άνοιξε την πόρτα γεγονός που φανερώνει ότι ήταν γνωστός της αφού δεν θεωρείται πιθανή η εξήγηση να ήταν τόσο αφελής να άνοιξε σε κάποιον άγνωστο επισκέπτη μέσα στη νύχτα”.

“Μα δεν αντιστάθηκε δεν βρέθηκαν ίχνη ;”

“Λίγες εκδορές που φανερώνουν ελάχιστη και σύντομη αντίσταση. Έχουμε όμως και κάτι άλλο..”

“Τι ;” ρώτησε με ενδιαφέρον ο Ποινικολόγος.

“Αναισθητικό ! Ο δράστης χρησιμοποίησε χλωροφόρμιο. Ξάφνιασε το θύμα και το αναισθητοποίησε πριν την σκοτώσει”

Ο Διοφάντους έκανε έναν μορφασμό αποτροπιασμού.

“Ψυχρός εκτελεστής !” έκανε. Ο Ανακριτής τον κοίταξε στα μάτια. Εκείνος συνέχισε:

“Και ύστερα μου λες ότι αυτό μπορεί να το έκανε αυτό το πλάσμα”

“Ισίδωρε”, του είπε ο ανακριτής συνεχίζοντας: “Αυτό το πλάσμα εκεί μέσα έγινε πειραματόζωο ! Δεν ξέρουμε πόσο καιρό την βασάνιζαν. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μέσα στην ψυχή της δεν είχε φωλιάσει το πάθος της εκδίκησης ; με τη μορφή παράνοιας κιόλας ; κίνητρο υπάρχει και για τους δύο φόνους”

Ο Ποινικολόγος τον κοίταξε:

“Και που θα το βρει βρε Γεράσιμε το χλωροφόρμιο μια φυγάδα ; και άντε και το βρήκε, λες να την είδε η Δαμασκηνού, να την αναγνώρισε και να της άνοιξε να την υποδεχθεί με ανοιχτές αγκάλες τη στιγμή που ξέρει ότι έχει ξεφύγει από τα νύχια τους ; βλέπεις πως καταρρέει αυτή η θεωρία ; τέλος πάντων, έχεις τίποτα άλλο ;”

Ο Μηνιάδης σιώπησε για λίγο. Τα επιχειρήματα του φίλου του ήταν συντριπτικά για να τα αντικρούσει. Του είπε:

“Ψάχνει το εγκληματολογικό να βρει ίχνη DNA από τις εκδορές στο σώμα της. Στο μεταξύ η Αστυνομία έκανε το σκίτσο της κοπέλας. Ήδη την αναζητούν. Αν έρθεις σε επαφή μαζί της σε παρακαλώ προσωπικά να την προλάβεις μην κάνει τίποτα άσχημο. Μου το υπόσχεσαι ;”

“Σε αυτό συμφωνούμε”, του είπε. Πήρε τα έγγραφα, τον αποχαιρέτισε και έφυγε.

Επιστρέφοντας στο γραφείο του αργά μεσημέρι, ο Ζήσης τον περίμενε εναγωνίως.

“Κύριε Ισίδωρε, σας έχω νέα !” άκουσε τη φωνή του νεαρού συνεργάτη του γεμάτη ενθουσιασμό μόλις μπήκε.

Κεφάλαιο 10:  Μια "ταυτότητα" για την Ελουάζ

“Λέγε Ζήση ! Μην με κρατάς σε αγωνία”, ήταν η απάντηση του Διοφάντους. Στο γραφείο μπήκε και η Έλενα. Ο Ζήσης άρχισε να τους ενημερώνει για τις κινήσεις του. Κάποια στιγμή εστίασε σε αυτό που ήθελαν να ακούσουν.

“Μία από τις οργανώσεις που κατήγγειλε τα γενόμενα στην ψυχιατρική κλινική του Αρμάγου ήταν η “Δράση Πολιτών Δυτικής Αθήνας”.

“Νομίζω κάπου έχω ακούσει για αυτήν” είπε ο Διοφάντους.

“Είχαν καταγγελίες ότι οι άνθρωποι του Αρμάγου έβγαιναν στη γύρα παγανιά να βρουν απόκληρους σε διάφορα στέκια. Έκαναν τις επιλογές τους και τους έπαιρναν στην κλινική για τα περαιτέρω..”

“Τι εννοείς περαιτέρω ;” ρώτησε η Έλενα που παρακολουθούσε με προσοχή.

“Έχουν μια βιτρίνα δήθεν για ψυχολογική υποστήριξη περιθωριακών ατόμων, για την οποία επιδοτούνται αδρά. Αυτό είναι το επίσημο προφίλ τους το οποίο και διαφημίζεται. Έπρεπε λοιπόν να έχουν φιλοξενούμενους εκεί. Από κάτω όμως υπάρχουν άνθρωποι που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. Η οργάνωση και όχι μόνο αυτή, μιλάει για εμπόριο οργάνων σώματος από μια συγκεκριμένη ομάδα εκεί μέσα που διευθύνει ο περιβόητος Αρμάγος”.

“Μπουμπούκια λοιπόν...” πρόσθεσε ο Διοφάντους. Ο Ζήσης συνέχισε:

“Πριν πολλά χρόνια, γύρω στο 2013, μια ηλικιωμένη γυναίκα ήρθε και τους κατήγγειλε ότι η κόρη της βρέθηκε σ’ αυτήν την κλινική σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Ήταν απόφοιτη της σχολής καλών τεχνών και είχε ένα παράξενο καλλιτεχνικό όνομα”.

“Ελουάζ !” πετάχτηκε ο Διοφάντους.

“Ναι !”

“Ζήση, κλείσε ένα ραντεβού άμεσα μαζί τους να πάμε να μιλήσουμε. Όσο πιο σύντομα γίνεται” είπε με αγωνία ο Διοφάντους καθώς το βλέμμα του έλαμπε από μια ολοφάνερη ελπίδα. Συνέχισε:

“Στο μεταξύ η Αστυνομία δημοσιοποίησε το θέμα έτσι ;”

“Ναι”, απάντησε η Έλενα, “είπαν ότι αναζητείται μια νεαρή γυναίκα αγνώστων στοιχείων, που φέρεται να εμπλέκεται στα γεγονότα της νύχτας της πυρκαγιάς στην κλινική”

“Τι θα κάνουμε κύριε Διοφάντους ;” ρώτησε με αγωνία ο Ζήσης

“Πρώτα κλείνεις ραντεβού με την οργάνωση το συντομότερο. Μετά, θα δούμε, ίσως βγούμε και μιλήσουμε δημόσια”.

Το ραντεβού με την “Δράση πολιτών Δυτικής Αθήνας” κλείστηκε άμεσα. Στην συνάντηση πήγαν ο Διοφάντους με τον συνεργάτη του τον Ζήση. Οι άνθρωποι εκεί τους δέχτηκαν καλοπροαίρετα.

“Εγώ και οι συνεργάτες μου είμαστε ενήμεροι των καταγγελιών σας για το τι ακριβώς γινόταν στην κλινική του Αρμάγου”, είπε μπαίνοντας στην ουσία της κουβέντας ο ποινικολόγος.

Μία επιβλητική ώριμη γυναίκα, η Ρούλα Αργυροπούλου, από τα βασικά στελέχη της οργάνωσης απάντησε:

“Ποιες είναι οι προθέσεις σας κύριε Διοφάντους”

“Ακούστε. Αναζητώ μια γυναίκα. Τα στοιχεία της νομίζω τα δώσατε στον Ζήση στην πρώτη σας κουβέντα. Θέλω να πιστεύω ότι η γυναίκα αυτή βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο και λειτουργώ ως νόμιμος εκπρόσωπός της. Προσπαθώ να την βρω. Πρέπει να την βρω. Θα ήθελα από εσάς ότι στοιχεία έχετε για αυτήν”, απάντησε με ύφος ήρεμο που έγινε αμέσως πειστικό στους συνομιλητές του.

“Επιτρέψτε μας κ. Διοφάντους να τηρούμε τις επιφυλάξεις μας έτσι ; μιας και μιλάμε ειλικρινά”, του απάντησε.

“Τις σέβομαι απόλυτα κυρία Αργυροπούλου. Πρέπει να σας πω ότι βρήκα αυτή τη γυναίκα σε άθλια κατάσταση στο δρόμο. Μου παρουσιάστηκε με ένα παράξενο όνομα που προφανώς πρέπει να είναι υποκορισιτικό της..”

“Ελουάζ” προσέθεσε η συνομιλήτριά του απέναντι.

“Ναι ! Την περιμάζεψα στο σπίτι μου. Έχω λόγους να πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι άσχημο με την γυναίκα αυτή και την κλινική”.

Η Αργυροπούλου αντάλλαξε βλέμμα συνεννόησης με έναν άντρα δίπλα της. Έδειξε να προσπαθεί να νιώσει πιο άνετα και λιγότερο καχύποπτα.

“Πως ξέρουμε κ. Διοφάντους ότι δεν λειτουργείτε για τα συμφέροντα της κλινικής και των ανθρώπων της” τον ρώτησε αφοπλιστικά.

“Αν ήταν έτσι, το επόμενο πρωινό θα είχα καταδώσει την νεαρή αυτή γυναίκα στην αστυνομία. Ακούστε με σας παρακαλώ ! Η κοπέλα, εκτός από νομική κάλυψη, έχει απόλυτη ανάγκη ιατρικής βοήθειας. Πρέπει να την βρούμε. Δεν γνωρίζει κανείς που βρίσκεται. Αν θέλετε πρέπει να φτάσουμε σ’ αυτήν πριν την Αστυνομία”

Η Αργυροπούλου πήρε μια βαθιά ανάσα. Άρχισε να μιλάει:

“Οφείλω να σας πω κ. Διοφάντους ότι έχουμε ακουστά τη νομική σας δράση αλλά και τις γενικότερες δημόσιες θέσεις σας πάνω σε κοινωνικά θέματα. Αυτό μας κάνει πιο ανοιχτούς απέναντί σας”

“Με τιμούν τα λόγια σας, άρα μπορούμε να συνεργαστούμε”, της είπε περιμένοντας να ξεκινήσει, πράγμα που το έκανε.

“Το 2013 μια γυναίκα ήρθε και μας βρήκε στο Περιστέρι στα γραφεία μας. Μας συστήθηκε με το όνομα Κωνσταντίνα Ιατροπούλου. Ήταν σε άσχημη κατάσταση τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά...”

Ο Ζήσης δίπλα άρχισε να κρατάει σημειώσεις στο μπλοκάκι του. Η γυναίκα συνέχισε. Ο Διοφάντους κρεμόταν απ τα χείλη της.

“Μας είπε ότι για καιρό αναζητούσε την κόρη της, η οποία είχε φύγει απ το σπίτι και στο τέλος είχε χάσει τα ίχνη της...”

“Πως την έλεγαν ;” ρώτησε ο Διοφάντους.

“Κατερίνα Ιατροπούλου αλλά η μητέρα της μας ανέφερε και ένα καλλιτεχνικό της όνομα, το οποίο της το είχε δώσει ένα ζωγράφος όταν ποζάρισε για εκείνον...”

“Ελουάζ !” πετάχτηκε ο Διοφάντους.

“Ναι ! Η μητέρα της μας είπε ότι αυτός ο ζωγράφος ήταν η αιτία που την οδήγησε στην καταστροφή και σε μια σειρά ψυχολογικά προβλήματα. Είχε σχέση μαζί του χρόνια. Όμως εκείνος την οδήγησε στην καταστροφή. Μάλλον την ξεπούλαγε στην ακριβή του πελατεία. Το κορίτσι της το περιμάζεψαν από το Δήμο μια κοινωνική υπηρεσία. Κάποιοι γείτονες την ενημέρωσαν σχετικά. Στο τέλος η κοπέλα μπήκε στην κλινική του Αρμάγου. Πήγε εκεί, ρώτησε, της είπαν ότι την φιλοξένησαν για ένα διάστημα αλλά μετά αποχώρησε. Η Γυναίκα, κ. Διοφάντους, πίστευε ότι η κόρη της ήταν εκεί. Είχε ακούσει φήμες για τον διάσημο Αρμάγο και τα έργα του και ζήτησε από εμάς να παρέμβουμε..”

“Σας έδωσε κάποια χαρακτηριστικά της ; κάποια φωτογραφία ; κάτι άλλο ;” ρώτησε ο Ισίδωρος.

“Μια φωτογραφία της όταν ήταν νεαρή..”

“Την έχετε ;” ρώτησε με αγωνία ο ποινικολόγος.

“Όχι δυστυχώς...”

“Έχω ένα υπηρεσιακό σκίτσο της Αστυνομίας. Αναγνωρίζετε τα χαρακτηριστικά της ;” ρώτησε ο Ζήσης, βγάζοντας από το φάκελό του το σκίτσο της.

Η Αργυροπούλου το πήρε στα χέρια της. Το κοίταξε προσεκτικά με τον άλλο άντρα δίπλα της.

“Δεν μπορείς να βγάλεις άκρη κ. Διοφάντους εύκολα”

“Κάνατε κάποια ενέργεια κ. Αργυροπούλου για το θέμα ;”

“Κάναμε έναν αγώνα αλλά, όπως καταλαβαίνετε, ο Αρμάγος με την κλινική του θεωρείται ταμπού καθώς έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια το προφίλ του, υπεράνω κάθε υποψίας, ...ευεργέτη”

Ο Διοφάντους κούνησε με νόημα το κεφάλι του.

“Την μητέρα της μπορούμε να την βρούμε ;” ρώτησε

“Δυστυχώς πέθανε από λευχαιμία έναν χρόνο μετά από τότε”

Η κουβέντα τους τελείωσε κάπου εκεί. Σηκώθηκαν, ευχαρίστησαν, αντάλλαξαν στοιχεία για περαιτέρω συνεργασία και επικοινωνία και έφυγαν.

“Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε Ζήση τα στοιχεία της γυναίκας που ψάχνουμε”

Ο Ζήσης, οδηγώντας το αυτοκίνητο στην επιστροφή τους, κούνησε το κεφάλι του δεκτικά. Ο Διοφάντους συνέχισε:

“Η Ελουάζ απέκτησε ταυτότητα ! Εκείνο που πρέπει να μάθουμε τώρα είναι όσα στοιχεία περισσότερα μπορούμε για την Κατερίνα Ιατροπούλου. Και να προλάβουμε Ζήση...”

“Τι ακριβώς ;” ρώτησε εκείνος.

“Φοβάμαι ! Δεν ξέρω ποιος σκότωσε την Δαμασκηνού”
“Πιστεύετε ότι αυτή ;…...”

“Η Καρδιά μου λέει όχι. Μαζί με το ένστικτό μου. Πότε πρόλαβε να βρει το θύμα της ; να οργανωθεί. Δεν στέκει λογικό”.

“Τότε τι φοβάστε ;”

“Η Ελουάζ είναι ένα πλάσμα σε απόγνωση Ζήση. Μια ψυχή φορτωμένη με τρόμο. Ένα σώμα γεμάτο προβλήματα. Και μια τέτοια ύπαρξη δεν ξέρω τι μπορεί να απογίνει, ως που μπορεί να φτάσει ή αν θέλεις, πόσα μπορούν να τις φορτώσουν”.

Ο Ζήσης δεν απάντησε. Μόνο έριξε μια ματιά στο πρόσωπο του Διοφάντους. Ένα πρόσωπο γεμάτο αγωνία και περισυλλογή.

Κεφάλαιο 11: Το απάγκιο μιας ανοιχτής αγκαλιάς

Η Ουρανία Ρενέκου, ζούσε πια μόνη της στο μικρό διαμέρισμα στην Πετρούπολη. Τώρα πια, της φαίνονταν και μεγάλο. Στα εξηνταπέντε της, έχοντας χηρέψει εδώ και τρία χρόνια, τούτο εδώ της φαινόταν πλέον μια χαρά να φιλοξενήσει την μοναξιά της. Το σαλόνι, στολισμένο με την προσωπική της φροντίδα και αγάπη, έμοιαζε σαν το δικό της βασίλειο σε ένα κόσμο με αναμνήσεις. Άκληρη στην προσωπική της ζωή. Ο πρόωρος χαμός του άντρα της την άφησε να διαχειρίζεται τη ζωή της.

Στην παλιά σερβάντα που είχε με προσοχή διατηρήσει μέσα στα χρόνια, έστεκαν μια σειρά μικρές και μεγάλες κορνίζες. Προσωπικές στιγμές των παλιών όμορφων ημερών με τον άντρα της και πιο δίπλα η φωτογραφία μιας άλλης γυναίκας. Η αδελφή της, η Κωνσταντίνα δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το παζλ των ανθρώπων της.

Εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα που το ξεροβόρι έδερνε τα ψηλά της Πετρούπολης, την βρήκε ήρεμη με τον απογευματινό της καφέ στο φλιτζάνι της καθισμένη αναπαυτικά αντίκρυ απ την μοναδική τακτική της συντροφιά, την τηλεόραση.

Το κουδούνι του διαμερίσματος διέκοψε την προσήλωσή της. Παραξενεύτηκε γιατί δεν περίμενε κανέναν. Μετά θυμήθηκε κάτι αλισβερίσια που είχε με τον διαχειριστή για το πετρέλαιο και έτσι άνοιξε την πόρτα για να του τα ψάλλει ένα χεράκι. Έμεινε με ορθάνοιχτα τα μάτια να κοιτάζει την νεαρή γυναίκα που έστεκε ακίνητη σαν άγαλμα έξω απ την πόρτα της. Ταλαντεύτηκε για λίγα δευτερόλεπτα. Το μυαλό της και οι αισθήσεις της έκαναν ταξίδι πίσω στο χρόνο. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και τα χείλη της τρεμάμενα άφησαν τις λέξεις ξεψυχισμένα

“Κατερίνα ! Παιδί μου !”

“Εγώ θεία !” ανταποκρίθηκε σβησμένα και με πολλές αναστολές το στόμα της νεαρής ανιψιάς της που έστεκε εκεί σαν φάντασμα από το παρελθόν.

Η Κυρία Ουρανία άπλωσε τρεμάμενα τα χέρια της και αγκάλιασε την κόρη της αδελφής της με έκδηλη συγκίνηση και άπειρα συναισθήματα. Οι δύο γυναίκες για λίγες στιγμές έγιναν μια αγκαλιά εκεί στην είσοδο της πόρτας ως τη στιγμή που την τράβηξε μέσα στο διαμέρισμά της κλείνοντας την πόρτα.

“Παιδί μου, Κατερίνα μου !” είπε πιο δυνατά αυτή τη φορά η ώριμη γυναίκα.

“Εγώ είμαι θεία...”
Η Μονάκριβη ανιψιά της. Η Ψυχοκόρη της για την ακρίβεια. Το παιδί που δεν της έδωσε η ζωή ήταν για εκείνη μια μοναδική της αγάπη. Την τράβηξε να καθίσει στον καναπέ κοντά της. Πρόσεξε τον φόβο στα μάτια της και την ανησυχία της καθώς παρατηρούσε εξεταστικά στο σπίτι.

“Μόνη είμαι παιδί μου”, απάντησε η Ουρανία, σαν να αφουγκράστηκε με το ένστικτο το φόβο της ανιψιάς της, “Έρημη και μόνη..”

“Ο Θείος ;”

“Δεν ξέρεις ; ο Θείος σου πέθανε πριν τρία χρόνια”.

Η Κατερίνα έμεινε σιωπηρή και λυπημένη.

Η Ουρανία πήγε πιο κοντά της, άπλωσε τα χέρια της τρυφερά στο πρόσωπό της. Χάιδεψε τα χλωμά μάγουλά της, πρόσεξε τα εξασθενημένα της μαλλιά, τα απομεινάρια από κάποιες πληγές στο πρόσωπό της.

“Παιδί μου, επιτέλους μετά από τόσο καιρό, πόσα χρόνια έχω να σε δω ; θυμάσαι ;”

Η Κατερίνα την κοίταξε λίγο σαν χαμένη.

“Θεία, θα στα πω, όμως… πες μου, πήγα στο πατρικό μου, ήταν όλα εγκαταλειμμένα. Που είναι η Μάνα μου Θεία ;” ρώτησε με έκδηλη αγωνία.

Η Ώριμη γυναίκα την κοίταξε με μια έκφραση αγωνίας αλλά και έκδηλης ανησυχίας λες και η ερώτηση που άκουγε φάνταζε στη λογική της σαν τρέλα.

“Κατερίνα ! Τι λες ! Δεν ξέρεις ; που ήσουνα όλα αυτά τα χρόνια. Με την μητέρα σου την τελευταία φορά που μιλήσαμε μου είπε ότι ….”

“Τι εννοείς την τελευταία φορά που μιλήσατε ;” την κοίταξε στα μάτια.

Η Κυρά Ουρανία ένιωσε πάλι την ίδια εντύπωση. Σαν η ανιψιά της να βγήκε φυλακισμένη απ’ τη λήθη του χρόνου. Κοντοστάθηκε.

“Θεία πες μου !”

“Κατερίνα η μητέρα σου έχει πεθάνει εδώ και τέσσερα χρόνια καρδιά μου. Αλλά εσύ, είχες ρίξει μαύρη πέτρα πίσω σου. Να σε βρω, να σε ειδοποιήσω αλλά που ; που ήσουν ;”

Η Κοπέλα ένιωσε να φεύγει το έδαφος απ τα πόδια της.

“Τι είπες Θεία ; πέθανε ;” βγήκε το ερώτημα απ τα χείλη της σαν να ξεψυχούσε.

“Η Μάνα σου παιδί μου αρρώστησε το 2013. Λευχαιμία ! Έζησε το μαρτύριό της αναζητώντας σε παντού...”

Η Κατερίνα έπεσε στην αγκαλιά της σε ένα βουβό αναφιλητό.

“Από την εποχή που χάθηκες με εκείνο τον ζωγράφο σε χάσαμε παιδί μου. Κανένα ίχνος πίσω σου Κατερίνα ! Θάταν στα 2011 ; δεν θυμάμαι. Σε ψάχναμε παντού κορίτσι μου. Η μάνα σου έφτασε ακόμα και σε εκείνον.. Ναι… στον άνθρωπο που αγάπησες και μετά από δύο χρόνια ξαφνικά παράτησες τα πάντα παιδί μου για αυτόν. Με χίλια ζόρια καταφέραμε να μας πει ότι είχε προβλήματα μαζί σου, άφησε κάποια υπονοούμενα για την υγεία σου. Μας είπε ότι πήγες σε ένα ίδρυμα, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Από εδώ και εκεί μάθαμε που είναι και ήρθαμε να σε γυρέψουμε. Εκείνη δηλαδή...”

“Και ; τι σας είπαν ;” ρώτησε με μάτια που έλαμψαν.

“Θα ήταν το 2013. Ότι σε μάζεψαν χάλια ψυχολογικά από μια κοινότητα του Δήμου. Έμεινες εκεί για θεραπεία αλλά μετά έφυγες και δεν είχαν την παραμικρή πληροφορία για το που είσαι… Τους πιέσαμε να μας δώσουν ότι πληροφορίες είχαν. Αν είχες αφήσει κάποια διεύθυνση, κάποιο τηλέφωνο...Η Μάνα σου πήρε την κάτω βόλτα, ένα χρόνο μετά πέθανε με την πίκρα μέσα της. Ακόμα και στις τελευταίες στιγμές της μίλαγε για σένα. Ξαναπήγα εκεί. Ρώτησα πάλι. Αν είχανε κάποιον να σε ξέρει. Τίποτα. ”

“Τα κτήνη….!” της ξέφυγε με λάμψη στο βλέμμα.

“Δεν είσαι καλά κορίτσι μου ! Τι έγινε εκεί μέσα ; Τι σου συμβαίνει ; εσύ δείχνεις...” κόμπιασε, δεν ήθελε να το πει.

“Γερασμένη θεία ε ; σαν να βγήκα από τα σκοτάδια του χρόνου...”

“Που ήσουνα καρδιά μου όλα αυτά τα χρόνια ;” την ρώτησε με αγωνία.

“Στην κόλαση Θεία !” αποκρίθηκε εκείνη και έγειρε στην αγκαλιά της. Σαν να ήθελε ένα απάγκιο να ξαποστάσει. Να αφεθεί ελεύθερη να κλάψει.

“Τι θες να πεις ;” την κοίταξε με αγωνία η Ουρανία.

“Σε μια μαύρη κόλαση ! Εκεί που δεν υπάρχεις. Εκεί που γίνεσαι ένα τσουβάλι κρέας για να το εμπορευτούν οι επιτήδειοι..” είπε και άρχισε να τρέμει.

“Κατερίνα !”

Την ένιωσε να σπαράζει στην αγκαλιά της σαν ένα μικρό τρομαγμένο πουλί. Άρχισε να λέει λόγια ακατάληπτα που διακόπτονταν από τους λυγμούς της. Η ώριμη γυναίκα τρόμαξε. Την κρατούσε στην αγκαλιά της.

“Μίλα παιδί μου να ξαλαφρώσεις !” της είπε, “Μίλα...”

Η Κατερίνα άρχισε να περιγράφει. Σαν να ζούσε ξανά τον εφιάλτη. Με τα όρια της λογικής να πηγαινοέρχονται άτακτα στον ειρμό του λόγου της. Της είπε όλα εκείνα σε γενικές γραμμές που σημάδεψαν την πορεία της στο άντρο της “θεραπείας” της. Αυτά τα πέντε μαρτυρικά τελευταία χρόνια. Η Θεία της κάποιες στιγμές έδειχνε να μην μπορεί να βαστάξει το βάρος της αλήθειας.

“Κορίτσι μου”, τη ρώτησε, “ποια κτήνη μόλεψαν το κορμί σου με τέτοια θηριωδία...”
“Θεία θα έμενα στο πατρικό αλλά είναι ρημαγμένο. Δώσε μου σε παρακαλώ λίγο χρόνο, δεν θα μείνω για πολύ άλλωστε, στο υπόσχομαι...” της είπε παρακλητικά.

“Κατερίνα μου το ρωτάς ; κόρη μου ! Πάντα τόξερες ότι σε ένιωθα σαν παιδί μου. Σαν την κόρη που μας στέρησε η ζωή σε μένα και στο Θειό σου. Εδώ, εδώ θα μείνεις δίπλα μου, κοντά μου, για πάντα. Τώρα που σε βρήκα δεν σ’ αφήνω να κάνεις βήμα” , της απάντησε συγκινημένη.

“Θεία πρέπει να σου πω ! Δεν πρέπει να μείνω πολύ, θα σε βάλω σε μπελάδες, δεν ξέρεις...”

“Ησύχασε...έχεις όλον τον καιρό να μου μιλήσεις” την διαβεβαίωσε στοργικά και ήρεμα. Η Νύχτα τους βρήκε εκεί στο μικρό σαλονάκι να σμίγουν πάλι όπως τότε, πριν πολλά χρόνια, που την κρατούσε μικρό παιδί στα χέρια της και άκουγε τα όμορφα όνειρά της για τη ζωή.

Και μέσα στην αγκαλιά της εκείνη τη νύχτα η Ουρανία άκουγε σιωπηρή. Μόνο άκουγε. Και κάθε φράση της ανιψιάς της ήταν μια ξεχωριστή μαχαιριά στην καρδιά της. Ένιωθε σαν τον Ιερέα που εξομολογούσε εκείνον που του ξάνοιγε τα βαθιά μυστικά της ζωής του. Μονάχα προσπαθούσε να κρύψει τα δάκρυά της, να μην τα βλέπει η μονάκριβη ανιψιά της καθώς, μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, χρόνο το χρόνο περιέγραφε την Δαντική κόλαση που πέρασε στον τόπο του μαρτυρίου της.

Και δεν ήξερε αν το πλάσμα που ήταν πεσμένο στην αγκαλιά της βγάζοντας τη φωτιά που έκαιγε μέσα της, απέμενε στα σπλάχνα και στην καρδιά της κάτι ζωντανό, που να μην το είχε κάψει ο εφιάλτης στο διάβα του.

(Συνεχίζεται...)

Την Νουβέλα συνολικά και ενιαία, μπορείτε, όπως πάντα να την έχετε εδώ:

URNOVL-Giannis Pit/Ελουάζ

Μπορείτε να κάνετε log-in στην πλατφόρμα χρησιμοποιώντας τον google account ή τον facebook account σας, ως αναγνώστες.